«We shall meet in the place where there is no darkness...»...
«He examined the chess problem and set out the pieces. It was a tricky ending, involving a couple of knights. 'White to play and mate in two moves.' Winston looked up at the portrait of Big Brother. White always mates, he thought with a sort of cloudy mysticism. Always, without exception, it is so arranged. In no chess problem since the beginning of the world has black ever won. Did it not symbolize the eternal, unvarying triumph of Good over Evil? The huge face gazed back at him, full of calm power. White always mates. The voice from the telescreen paused and added in a different and much graver tone: 'You are warned to stand by for an important announcement at fifteen-thirty. Fifteen-thirty! This is news of the highest importance. Take care not to miss it. Fifteen-thirty!' The tinkling music struck up again.
......................................
The spasm passed. He put the white knight back in its place, but for the moment he could not settle down to serious study of the chess problem. His thoughts wandered again. Almost unconsciously he traced with his finger in the dust on the table: 2+2=5. They can't get inside you,' she had said.»
George Orwell, Nineteen-Eighty-four
Σκακιστική σκηνή από την καταπληκτική κινηματογραφική μεταφορά του oργουελιανού «1984», του σκηνοθέτη Michael Radford. Εδώ, εμφανίζονται ο John Hurt (στο ρόλο του κεντρικού ήρωα Winston Smith) και η Suzanna Hamilton ως Julia. Αλλά κάτι που είναι αδύνατον να λησμονηθεί είναι η σχεδόν υπνωτιστική ερμηνεία του Richard Burton στο ρόλο του ανακριτή (ο τελευταίος ρόλος της ζωής του, πέθανε λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων).
Το γνωστό μελλοντολογικό σχόλιο για την κατάσταση στον πλανήτη που γράφτηκε στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια της δεκαετίας του '40, πιστεύω ότι ευτύχησε στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό εγχείρημα. Η διαρκής απειλητική ατμόσφαιρα και η ψυχική ερημιά που νιώθουν οι ισχνοί και αποκαμωμένοι πολίτες της φανταστικής Ωκεανίας, όπως περιγράφονται στο πιο πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα δυστοπίας, μεταφέρονται θαυμάσια ως αίσθηση στο θεατή της ταινίας του Radford.
Και έτσι φίλε μου είμαι αναγκασμένος να αποκαλύψω πια πως το ψευδώνυμο 1+1=3 που χρησιμοποιώ για να γράφω τακτικά στο blog είναι απομίμηση του 2+2=5 του κόσμου του Όργουελ. Το 2+2=5 επίσης είναι τίτλος τραγουδιού των Radiohead.......
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα κι ένα κάνουν δύο
ΑπάντησηΔιαγραφήλένε μες στο καφενείο
Μα εγώ, εγώ με σένα
ένα κι ένα κάνουν ένα
Ένα κι ένα κάνουν δύο
λένε στο μηχανουργείο
Μα εγώ, εγώ με σένα
Θεέ μου γίνομαι κανένα
Ένα κι ένα κάνουν δύο
λένε μέσα στο κουρείο
Μα μετά τον Ησαΐα
ένα κι ένα κάνουν τρία
η κοινη λογικη των μαθηματικων εναντιον της ερωτικης ακροτητας σε στιχους Ρασουλη.
0+0 = 14 (oikonomikos kanonas tis kyvernisis Mitsotaki 1990-1993)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως έχει ενδιαφερθεί κανείς να συνεχίσει την παρτίδα που παίζεται στην ταινία; Ξέρουμε αν έχει γίνει κάποια αναπαράσταση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα με συγχωρείτε, πρώτη επίσκεψη και δεν σας χαιρέτησα: συγχαρητήρια για το μπλογκ σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήωραία ταινία κι ωραία επιλογή σκακιστικών εικόνων...καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφή@1+1=3: ποτέ δεν υπέθεσα ότι δεν γνωρίζετε αριθμητική:)Χαίρομαι που μαθαίνω πως το ψευδώνυμό σας προέρχεται κατά μία έννοια από τον κόσμο του Όργουελ...
ΑπάντησηΔιαγραφή@τουκιθεμπλόμ: η ταινία ακολουθεί πιστά το βιβλίο, σε βαθμό που να παρουσιάζει δυσκολίες στην παρακολούθηση για τον θεατή που δεν έχει διαβάσει το «1984» πριν μπει στην αίθουσα. Στο βιβλίο, απ'όσο θυμάμαι, δεν υπάρχει περιγραφή θέσης που θα μπορούσε να αναπαρασταθεί με ακρίβεια, οπότε ο σκηνοθέτης δεν θα αποτολμούσε να δείξει καθαρά κάποια θέση, δικής του έμπνευσης.
@elafini: χαίρομαι που είσαι εδώ, που σε ξαναβρίσκω στο blog. Είσαι πολύ υπομονετική και δεν πτοείσαι από τα εντελώς «τεχνικά» σκακιστικά θέματα που βρίσκεις μπροστά σου:)