http://skakistiko.blogspot.com -Σκακι Ελληνικο Σκακιστικο Ιστολογιο - Greek Chess Blog
Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007
500 χρόνια ομορφιάς
500 χρόνια γυναικείων πορτρέτων στη δυτική τέχνη περνούν στην οθόνη σε δυόμιση λεπτά. Απίστευτο morphing, εντυπωσιακή η έκφραση της ομορφιάς ανά τα χρόνια. Αγαπημένα, μεταξύ εκείνων που κατάφερα να αναγνωρίσω, το κεφάλι της αναδυόμενης Αφροδίτης του Μποτιτσέλι, η ξανθιά αναγνώστρια του Κομέρ, το γυναικείο κεφάλι που αποσυντίθεται του Νταλί, η έγκυος του Πικάσο. Την οπτική χαρά συνοδεύει η ηρεμία της μουσικής του Μπαχ.
Ευχάριστα απρόβλεπτος και πρωτότυπος στη θεματολογία, ως συνήθως, Schrödinger’s Cat. Όπως εύστοχα το έθεσε στο θέμα για τον Μάρκες ο επισκέπτης Ν.Π., «αυτό το blog παραείναι καλό».
Αληθινά καταπληκτικό ως σύλληψη, επιλογή προσώπων και αισθητικό αποτέλεσμα το βιντεάκι.
Βέβαια, η διάρκεια κάθε πορτραίτου (λιγότερο από 2΄΄) είναι υπερβολικά σύντομη και ο μετασχηματισμός του ενός προσώπου στο επόμενο είναι λίγο εωσφορικός (spooky που θα έλεγαν και οι νέοι) για τη συντηρητική αισθητική μου, παρ΄ότι δεν είναι παρά η παλαιότατη, ήδη από τον Πουντόβκιν και τον Αϊζενστάιν, τεχνική κινηματογραφικού μοντάζ fondu enchaîné (όπου όμως συνδέονται όχι ομοειδή πλάνα, όπως εδώ –πρόσωπο και πρόσωπο–, αλλά ετεροειδή). Θα είχε ενδιαφέρον αν ο δημιουργός της μικροταινίας επιχειρούσε, εκτός από οπτικό, και …ηχητικό μοντάζ (crossfading).
Θα μπορούσαν να λείπουν μερικά ανεικονικά πορτραίτα προς το τέλος, που αλλοιώνουν προς το υπερρεαλιστικότερο τη ρομαντική διάθεση που δημιουργούν οι προηγούμενες.
Προσωπικά προτιμώ τα «χαμογελώντα μάτια» και τα λακκάκια στην «Κυρία Παστέρ» (περίπου στο 1΄11΄΄), το απίστευτο κοραλλί της εσθήτας στην «Κομψή καλλονή», που θυμίζει επιχρωματισμένη φωτογραφία της δεκαετίας του ΄20 (1΄29΄΄), και το ονειροπόλο βλέμμα και το υπέροχο ροδαλό δέρμα στην «Ωραία αναγνώστρια» (1΄32΄΄).
Υπάρχει κάποια ανάλογη δημιουργία του ίδιου καλλιτέχνη εδώ : http://www.youtube.com/watch?v=vEc4YWICeXk , με τίτλο Women in film, στην οποία, σε 2’28’’, παρελαύνουν 76, αν τα μέτρησα σωστά, ασπρόμαυρα πορτραίτα γυναικών - ηθοποιών του κινηματογράφου, από την εποχή του βωβού μέχρι σήμερα και από τη Mary Pickford μέχρι τη Halle Berry.
Σύμφωνα με τα υποκειμενικά μου κριτήρια, στις 76 έχουν οπωσδήποτε θέση οι Setsuko Hara, Isabelle Adjani, Charlotte Rampling και Sophie Marceau (στη θέση ποίων είναι συζητήσιμο), και αν δεν ήσαν 76 αλλά 100, έχουν θέση και οι Anouk Aimée, Marisa Berenson, Jane Birkin και Winona Ryder.
Αλήθεια, αν είχαμε δικαίωμα να προτείνουμε και μία ελληνίδα ηθοποιό, μόνο μία όμως, ποια θα διαλέγαμε ώστε να στέκεται εφάμιλλη με τις π.χ. Sophia Loren και Ava Gardner; Προσωπικά, θα πρότεινα τη Ρίκα Διαλυνά· πανέμορφες γυναίκες στον ελληνικό κινηματογράφο υπήρξαν αρκετές, όμως προτιμώ τη Ρίκα για την αισιοδοξία και το κέφι που αποπνέει η φυσιογνωμία της, η οποία έχει επιπλέον κάτι το ευγενές και αριστοκρατικό.
& & καλοπροαίρετε. Τελικά και το computer art είναι τέχνη. Ο μετασχηματισμός του ενός προσώπου στο επόμενο κατά τη γνώμη μου είναι τέλειος. Είδα από τον ίδιο ψηφιακό καλλιτέχνη, εκτός από το βίντεο με τις ηθοποιούς, και ένα άλλο τρομερό βίντεο με αυτοπροσωπογραφίες του Βαν Γκογκ και θυμήθηκα ξανά πως είναι ο ζωγράφος με τις τόσο πολλές αυτοπροσωπογραφίες όχι γιατί ήταν κανένας νάρκισσος, αλλά γιατί ήταν τόσο φτωχός που δεν μπορούσε να έχει μοντέλα... Στην ερώτησή σου, αν είχαμε δικαίωμα να διαλέξουμε μόνο μία ελληνίδα ηθοποιό, μόνο μία, θα απαντούσα πως την Ρίκα Διαλυνά δεν την ξέρω, την κυρία (ψέματα, την έχω δει, αλλά μου είναι αδιάφορη μέχρι αηδίας). Δεν θα διέθετα μεγάλο ενθουσιασμό για κάποια Ελληνίδα στο διαγωνισμό. Άντε με βαρειά καρδιά, θα διάλεγα το πρόσωπο Καρυοφιλιάς Καραμπέτη. Με πολλή βαριά καρδιά όμως και επειδή υποχρεωνόμαστε από τους όρους του παιχνιδιού. Αν είχα την απόλυτη επιλογή: καμμία. Στις ευρωπαίες θα πρόσθετα οπωσδήποτε -ανάμεσα σε τουλάχιστον άλλες δέκα σχεδόν ισάξιες υποψήφιες- την Πενελόπε Κρουζ και στις λατινοαμερικανές την Σάλμα Χάγιεκ........
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη : συμπυκνωμένος πρωτόγονος ερωτισμός. Μού πέφτει όμως βλάχα, μπροστά στην αριστοκρατικότητα της Ρίκας, αλλά και, π.χ., της Μάρως Κοντού (που, αν ήταν ιταλίδα –φυσιογνωμικά και «σωματομετρικά», χαλαρά περνούσε για τέτοια–, λεγόταν, ξερωγώ, Maria Conte και είχε για, πώς τους λένε αυτούς… μαικήνα, γανυμήδη, αμφιτρύωνα, μέντορα, πυγμαλίωνα,… τον Κάρλο Πόντι, άνετα θα έκανε καριέρα Σοφίας Λόρεν), της Λίλυς Παπαγιάννη (άλλο ευγενέστατο φυζίκ· αξέχαστη στην «Εκδρομή» του Τάκη Κανελλόπουλου), και αρκετών άλλων. Σαν να συγκρίνουμε, αν όχι τσαρούχι με Jimmy Choo ή ταγάρι με Prada (προσοχή : όχι Правда), πάντως σίγουρα χειροποίητο πράσινο σαπούνι από πυρηνέλαιο με σαπούνι πολυτελείας με αλόη ή, για να περάσουμε στους έλληνες ηθοποιούς, Τζώρτζογλου με Κούρκουλο (τον πατέρα φυσικά). Άλλη αίσθηση…
Θυμήθηκα το εύστοχο που είχε πει ο Ζαχαράτος, ότι η Ζαχαρέα δίπλα στη Στάη δείχνει όπως η Καίτη Λαμπροπούλου δίπλα στη Βουγιουκλάκη στις παλιές ελληνικές ταινίες. Και μια κακίστρω από κάτω συμπλήρωσε : Και όπως δείχνεις εσύ δίπλα στον Γιώργο Μαρίνο :-)
Αντιγόνη Αμανίτου : ωραία παρουσία, μία από τις αρκετές της δεκαετίας του ΄80. Ενδεικτικά, «Η κόντρα» του Βαγγέλη Σερντάρη, 1983, αλλά και φωτογραφήσεις μόδας, και εκπομπές στην τηλεόραση, μέχρι και Επίδαυρος. Την αδικεί η φωνή της, αναντίστοιχος κρωγμός καρακάξας σε πλουμιστό σώμα φασιανού. Άλλες της ίδιας «φουρνιάς» : Γιώτα Φέστα («Ρεβάνς» του Νίκου Βεργίτση, 1983), Ελεωνόρα Σταθοπούλου («Ήταν ένας ήσυχος θάνατος» της Φρίντας Λιάππα, 1986), Όλια Λαζαρίδου («Άλκηστη» του Τώνη Λυκουρέση, 1986). Όλες αξιοσημείωτες, όμως καμία με αληθινή λάμψη και φινέτσα, που ως έναν βαθμό έχει η Πέμυ Ζούνη («Μια τόσο μακρινή απουσία» του Σταύρου Τσιώλη, 1985, «Ήταν ένας ήσυχος θάνατος» της Φρίντας Λιάππα, 1986, «Απουσίες» του Γιώργου Κατακουζηνού, 1987). Προσωπικά, από την εποχή εκείνη, προτιμώ τη Θέμιδα Μπαζάκα («Πέτρινα χρόνια», 1985, «Η φανέλλα με το εννιά», 1988, «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου», 1991, όλες του Παντελή Βούλγαρη, αλλά και πλήθος διαφορετικοί χαρακτήρες σε τηλεσειρές)· πολύ εκφραστική και αναπάντεχα σέξυ, πολύ περισσότερο από αυτές που ανέφερα, παρ΄ότι μερικές τους, μάλλον όλες, είναι αντικειμενικά ωραιότερες· από κοντά και η λίγο μεταγενέστερη, και βέβαια μικρότερης εμβέλειας, Δήμητρα Χατούπη («Μια τόσο μακρινή απουσία» του Σταύρου Τσιώλη, 1985). Αν επεκταθούμε σε ηθοποιούς που προϋπήρξαν της γόνιμης δεκαετίας του ΄80 και εμφανίστηκαν και σε ταινίες αυτής, ένα όνομα τα επισκιάζει όλα : Μπέττυ Λιβανού («Ένα γελαστό απόγευμα» του Ανδρέα Θωμόπουλου, 1979, «Το ταξίδι του μέλιτος» του Γιώργου Πανουσόπουλου, επίσης 1979, «Οι απέναντι», πάλι του -συζύγου της- Πανουσόπουλου, 1981, «Ξαφνικός έρωτας» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, 1984). Σπάνιος συνδυασμός γυναίκας εκπληκτικής ομορφιάς και ηθοποιού υψηλών απαιτήσεων· μια «Βίβιαν Λη τσέπης». Βελούδινη και πολύ καλλιεργημένη φωνή. Υποκλίνομαι.
Ο πλήρης κατάλογος των 90 έργων που εμφανίζονται στο βίντεο υπάρχει στο http://www.maysstuff.com/womenid.htm /
ΑπάντησηΔιαγραφήWomen in film
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχάριστα απρόβλεπτος και πρωτότυπος στη θεματολογία, ως συνήθως, Schrödinger’s Cat. Όπως εύστοχα το έθεσε στο θέμα για τον Μάρκες ο επισκέπτης Ν.Π., «αυτό το blog παραείναι καλό».
Αληθινά καταπληκτικό ως σύλληψη, επιλογή προσώπων και αισθητικό αποτέλεσμα το βιντεάκι.
Βέβαια, η διάρκεια κάθε πορτραίτου (λιγότερο από 2΄΄) είναι υπερβολικά σύντομη και ο μετασχηματισμός του ενός προσώπου στο επόμενο είναι λίγο εωσφορικός (spooky που θα έλεγαν και οι νέοι) για τη συντηρητική αισθητική μου, παρ΄ότι δεν είναι παρά η παλαιότατη, ήδη από τον Πουντόβκιν και τον Αϊζενστάιν, τεχνική κινηματογραφικού μοντάζ fondu enchaîné (όπου όμως συνδέονται όχι ομοειδή πλάνα, όπως εδώ –πρόσωπο και πρόσωπο–, αλλά ετεροειδή). Θα είχε ενδιαφέρον αν ο δημιουργός της μικροταινίας επιχειρούσε, εκτός από οπτικό, και …ηχητικό μοντάζ (crossfading).
Θα μπορούσαν να λείπουν μερικά ανεικονικά πορτραίτα προς το τέλος, που αλλοιώνουν προς το υπερρεαλιστικότερο τη ρομαντική διάθεση που δημιουργούν οι προηγούμενες.
Προσωπικά προτιμώ τα «χαμογελώντα μάτια» και τα λακκάκια στην «Κυρία Παστέρ» (περίπου στο 1΄11΄΄), το απίστευτο κοραλλί της εσθήτας στην «Κομψή καλλονή», που θυμίζει επιχρωματισμένη φωτογραφία της δεκαετίας του ΄20 (1΄29΄΄), και το ονειροπόλο βλέμμα και το υπέροχο ροδαλό δέρμα στην «Ωραία αναγνώστρια» (1΄32΄΄).
Υπάρχει κάποια ανάλογη δημιουργία του ίδιου καλλιτέχνη εδώ : http://www.youtube.com/watch?v=vEc4YWICeXk , με τίτλο Women in film, στην οποία, σε 2’28’’, παρελαύνουν 76, αν τα μέτρησα σωστά, ασπρόμαυρα πορτραίτα γυναικών - ηθοποιών του κινηματογράφου, από την εποχή του βωβού μέχρι σήμερα και από τη Mary Pickford μέχρι τη Halle Berry.
Σύμφωνα με τα υποκειμενικά μου κριτήρια, στις 76 έχουν οπωσδήποτε θέση οι Setsuko Hara, Isabelle Adjani, Charlotte Rampling και Sophie Marceau (στη θέση ποίων είναι συζητήσιμο), και αν δεν ήσαν 76 αλλά 100, έχουν θέση και οι Anouk Aimée, Marisa Berenson, Jane Birkin και Winona Ryder.
Αλήθεια, αν είχαμε δικαίωμα να προτείνουμε και μία ελληνίδα ηθοποιό, μόνο μία όμως, ποια θα διαλέγαμε ώστε να στέκεται εφάμιλλη με τις π.χ. Sophia Loren και Ava Gardner; Προσωπικά, θα πρότεινα τη Ρίκα Διαλυνά· πανέμορφες γυναίκες στον ελληνικό κινηματογράφο υπήρξαν αρκετές, όμως προτιμώ τη Ρίκα για την αισιοδοξία και το κέφι που αποπνέει η φυσιογνωμία της, η οποία έχει επιπλέον κάτι το ευγενές και αριστοκρατικό.
Απόψεις;
& & καλοπροαίρετε. Τελικά και το computer art είναι τέχνη. Ο μετασχηματισμός του ενός προσώπου στο επόμενο κατά τη γνώμη μου είναι τέλειος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδα από τον ίδιο ψηφιακό καλλιτέχνη, εκτός από το βίντεο με τις ηθοποιούς, και ένα άλλο τρομερό βίντεο με αυτοπροσωπογραφίες του Βαν Γκογκ και θυμήθηκα ξανά πως είναι ο ζωγράφος με τις τόσο πολλές αυτοπροσωπογραφίες όχι γιατί ήταν κανένας νάρκισσος, αλλά γιατί ήταν τόσο φτωχός που δεν μπορούσε να έχει μοντέλα...
Στην ερώτησή σου, αν είχαμε δικαίωμα να διαλέξουμε μόνο μία ελληνίδα ηθοποιό, μόνο μία, θα απαντούσα πως την Ρίκα Διαλυνά δεν την ξέρω, την κυρία (ψέματα, την έχω δει, αλλά μου είναι αδιάφορη μέχρι αηδίας). Δεν θα διέθετα μεγάλο ενθουσιασμό για κάποια Ελληνίδα στο διαγωνισμό. Άντε με βαρειά καρδιά, θα διάλεγα το πρόσωπο Καρυοφιλιάς Καραμπέτη. Με πολλή βαριά καρδιά όμως και επειδή υποχρεωνόμαστε από τους όρους του παιχνιδιού. Αν είχα την απόλυτη επιλογή: καμμία.
Στις ευρωπαίες θα πρόσθετα οπωσδήποτε -ανάμεσα σε τουλάχιστον άλλες δέκα σχεδόν ισάξιες υποψήφιες- την Πενελόπε Κρουζ και στις λατινοαμερικανές την Σάλμα Χάγιεκ........
@ cdior (κυρίως) :
ΑπάντησηΔιαγραφήΡίκα, Μάρω, Λίλυ, αλλά πάντως όχι Καρυοφυλλιά
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη : συμπυκνωμένος πρωτόγονος ερωτισμός. Μού πέφτει όμως βλάχα, μπροστά στην αριστοκρατικότητα της Ρίκας, αλλά και, π.χ., της Μάρως Κοντού (που, αν ήταν ιταλίδα –φυσιογνωμικά και «σωματομετρικά», χαλαρά περνούσε για τέτοια–, λεγόταν, ξερωγώ, Maria Conte και είχε για, πώς τους λένε αυτούς… μαικήνα, γανυμήδη, αμφιτρύωνα, μέντορα, πυγμαλίωνα,… τον Κάρλο Πόντι, άνετα θα έκανε καριέρα Σοφίας Λόρεν), της Λίλυς Παπαγιάννη (άλλο ευγενέστατο φυζίκ· αξέχαστη στην «Εκδρομή» του Τάκη Κανελλόπουλου), και αρκετών άλλων. Σαν να συγκρίνουμε, αν όχι τσαρούχι με Jimmy Choo ή ταγάρι με Prada (προσοχή : όχι Правда), πάντως σίγουρα χειροποίητο πράσινο σαπούνι από πυρηνέλαιο με σαπούνι πολυτελείας με αλόη ή, για να περάσουμε στους έλληνες ηθοποιούς, Τζώρτζογλου με Κούρκουλο (τον πατέρα φυσικά). Άλλη αίσθηση…
Θυμήθηκα το εύστοχο που είχε πει ο Ζαχαράτος, ότι η Ζαχαρέα δίπλα στη Στάη δείχνει όπως η Καίτη Λαμπροπούλου δίπλα στη Βουγιουκλάκη στις παλιές ελληνικές ταινίες. Και μια κακίστρω από κάτω συμπλήρωσε : Και όπως δείχνεις εσύ δίπλα στον Γιώργο Μαρίνο :-)
Αντιγόνη Αμανίτου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλοπροαίρετε πες μας.
Μπέττυ Λιβανού, μια Βίβιαν Λη τσέπης
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιγόνη Αμανίτου : ωραία παρουσία, μία από τις αρκετές της δεκαετίας του ΄80. Ενδεικτικά, «Η κόντρα» του Βαγγέλη Σερντάρη, 1983, αλλά και φωτογραφήσεις μόδας, και εκπομπές στην τηλεόραση, μέχρι και Επίδαυρος. Την αδικεί η φωνή της, αναντίστοιχος κρωγμός καρακάξας σε πλουμιστό σώμα φασιανού. Άλλες της ίδιας «φουρνιάς» : Γιώτα Φέστα («Ρεβάνς» του Νίκου Βεργίτση, 1983), Ελεωνόρα Σταθοπούλου («Ήταν ένας ήσυχος θάνατος» της Φρίντας Λιάππα, 1986), Όλια Λαζαρίδου («Άλκηστη» του Τώνη Λυκουρέση, 1986). Όλες αξιοσημείωτες, όμως καμία με αληθινή λάμψη και φινέτσα, που ως έναν βαθμό έχει η Πέμυ Ζούνη («Μια τόσο μακρινή απουσία» του Σταύρου Τσιώλη, 1985, «Ήταν ένας ήσυχος θάνατος» της Φρίντας Λιάππα, 1986, «Απουσίες» του Γιώργου Κατακουζηνού, 1987). Προσωπικά, από την εποχή εκείνη, προτιμώ τη Θέμιδα Μπαζάκα («Πέτρινα χρόνια», 1985, «Η φανέλλα με το εννιά», 1988, «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου», 1991, όλες του Παντελή Βούλγαρη, αλλά και πλήθος διαφορετικοί χαρακτήρες σε τηλεσειρές)· πολύ εκφραστική και αναπάντεχα σέξυ, πολύ περισσότερο από αυτές που ανέφερα, παρ΄ότι μερικές τους, μάλλον όλες, είναι αντικειμενικά ωραιότερες· από κοντά και η λίγο μεταγενέστερη, και βέβαια μικρότερης εμβέλειας, Δήμητρα Χατούπη («Μια τόσο μακρινή απουσία» του Σταύρου Τσιώλη, 1985). Αν επεκταθούμε σε ηθοποιούς που προϋπήρξαν της γόνιμης δεκαετίας του ΄80 και εμφανίστηκαν και σε ταινίες αυτής, ένα όνομα τα επισκιάζει όλα : Μπέττυ Λιβανού («Ένα γελαστό απόγευμα» του Ανδρέα Θωμόπουλου, 1979, «Το ταξίδι του μέλιτος» του Γιώργου Πανουσόπουλου, επίσης 1979, «Οι απέναντι», πάλι του -συζύγου της- Πανουσόπουλου, 1981, «Ξαφνικός έρωτας» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, 1984). Σπάνιος συνδυασμός γυναίκας εκπληκτικής ομορφιάς και ηθοποιού υψηλών απαιτήσεων· μια «Βίβιαν Λη τσέπης». Βελούδινη και πολύ καλλιεργημένη φωνή. Υποκλίνομαι.
ΚΑΡΥΟΦΥΛΛΙΑ ΚΑΡΑΜΠΕΤΗ Η ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ..ΣΙΓΟΥΡΑ Ο ΗΛΙΟΣ ΤΡΑΒΑΕΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛουκια Πιστιολα
ΑπάντησηΔιαγραφή