Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Ο πεσμένος πύργος


20 χρονών, το 1963, συμμετείχε ακόμη μία φορά στο αμερικανικό πρωτάθλημα (καθιστός στη φωτογραφία). Ήδη τότε, τον αντιμετώπιζαν με δέος, ως μία από τις ανερχόμενες ιδιοφυΐες της σκακιέρας.

(από τη εξαιρετική δημοσίευση του Κοσμά Κέφαλου για τον Φίσερ, στον «Ταχυδρόμο», ένθετο περιοδικό της εφημερίδας «Τα Νέα», σελ. 56-59, 26 Ιανουαρίου 2007.
Ανεβάσαμε στο skakistiko.blogspot.com ολόκληρη τη δημοσίευση σε μορφή pdf http://chessblogger.googlepages.com/taxydromos.pdf)


*****
Μπόμπι Φίσερ - Ο πεσμένος πύργος («Ταχυδρόμος», 26 Ιανουαρίου 2007)
Του Κοσμά Κέφαλου

Παιδί χωρισμένων γονιών, ο Μπόμπι Φίσερ , ο 11ος παγκόσμιος πρωταθλητής της ιστορίας του σκακιού, θεωρήθηκε από πολλούς ο μεγαλύτερος παίκτης όλων των εποχών. Ο ίδιος έλεγε ότι μεγάλωσε ανάμεσα σε λύκους.

Ωστόσο, στην πολυκύμαντη ζωή του προκάλεσε τον παγκόσμιο θαυμασμό με τα εξαιρετικά του αποτελέσματα, έγινε ο εθνικός ήρωας των Αμερικανών κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και στόχος της KGB, ένιωσε στο πετσί του τη βαναυσότητα της αστυνομίας των ΗΠΑ, κυνηγήθηκε ανηλεώς από την κυβέρνηση της πατρίδας του, έζησε τα τελευταία 20 χρόνια στην Ουγγαρία και στις Φιλιππίνες, συνελήφθη στο αεροδρόμιο Ναρίτα της Ιαπωνίας και κινδύνεψε να εκδοθεί, για να του προσφερθεί στη συνέχεια πολιτικό άσυλο από την γενναιόδωρη κυβέρνηση της Ισλανδίας.

Αντικομουνιστής, δήλωνε ότι δεν θα ψήφιζε ποτέ τον Κένεντυ επειδή ήταν άκομψος και έβαζε τα χέρια στις τσέπες του σακακιού του, θριαμβολόγησε όταν κατέκτησε τον παγκόσμιο στέμμα, ισχυριζόμενος ότι νίκησε, όχι τον Σπάσκι, αλλά τους Ρώσους, απέρριψε με περιφρόνηση την εντολή των ΗΠΑ να μην αγωνιστεί το 1992 στην Γιουγκοσλαβία -σπάζοντας το εμπάργκο- και σχολίασε χαιρέκακα την πτώση των Δίδυμων Πύργων.

Καρπός εφήμερης σχέσης Γερμανού με Εβραία, διαπνεόταν από αντισημιτικό μένος. Μέτριος μαθητής, δεν αγάπησε ποτέ το σχολείο και μιλούσε πάντοτε απαξιωτικά για το εκπαιδευτικό σύστημα και ειδικότερα για τις «ηλίθιες δασκάλες». Συμμαθητής με την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, στο πρότυπο γυμνάσιο Έρασμος του Μπρούκλιν, εγκαταλείπει οριστικά τα θρανία στα 16 του για να ασχοληθεί μόνο με τη σκακιέρα. Μισογύνης, επειδή δεν θεωρούσε τις γυναίκες ικανές να παίζουν σκάκι, γνώρισε στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του τη στοργή από την Γιαπωνέζα σκακίστρια και μετέπειτα σύζυγό του Μιγιόκο Βατάι.

Οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη. Θα πρωτεύσει σε δεκάδες τουρνουά και θα ανακηρυχθεί 8 φορές πρωταθλητής ΗΠΑ, παίζοντας εξαιρετικές παρτίδες. Σε μία συνάντηση με τον Ρόμπερτ Μπιρν θα θυσιάσει μόλις στην 18η κίνηση έναν ίππο, αφήνοντας τους πάντες αποσβολωμένους. Ο αντίπαλός του θα πει: «Ο τελικός συνδυασμός του Φίσερ ήταν τόσο μεγαλοφυής που ακριβώς τη στιγμή που εγκατέλειπα, οι δύο γκραν μετρ που σχολίαζαν την παρτίδα για το κοινό σε μια άλλη αίθουσα, βεβαίωναν πως είχα κερδισμένη θέση!».

Τον Ιούλιο του 1972 , οι δύο υπερδυνάμεις, οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση, εκτός από τον φρενήρη ανταγωνισμό που συντηρούσαν για το καταστρεπτικότερο οπλοστάσιο, αναζητούσαν κι άλλα σημεία αναμέτρησης. Ο Ψυχρός Πόλεμος είχε βρει τους συμβολικούς μονομάχους του: Δύο σκακιστές!

Η Σοβιετική Ένωση, με απόλυτη κυριαρχία στο σκάκι κατά την μεταπολεμική περίοδο, είχε για εκπρόσωπο της τον 35χρονο παγκόσμιο πρωταθλητή Μπόρις Σπάσκι, έναν άνθρωπο που ακτινοβολούσε αναρχική ιδεολογική αδιαφορία, τον πιο αντισοβιετικό των σοβιετικών πρωταθλητών.
Οι ΗΠΑ, που έβλεπαν πάντα την πλάτη των σοβιετικών ομάδων σε Ολυμπιάδες και άλλες μεγάλες διοργανώσεις, έστελναν τον 29χρονο Μπόμπι Φίσερ, έναν σκακιστή που βρισκόταν στην κορυφή των πινάκων διεθνούς αξιολόγησης, τα αποτελέσματά του, τα δύο τελευταία χρόνια φάνταζαν εξωπραγματικά και το μόνο που του έλειπε ήταν ο τίτλος του παγκόσμιου πρωταθλητή.

Ο αγώνας είχε προγραμματιστεί να αρχίσει την 1η Ιουλίου στο Ρέικιαβικ, αλλά ο Φίσερ δεν είχε ακόμα εμφανιστεί. Συνεπής στην ασυνέπειά του, προκαλούσε ολοένα και μεγαλύτερη ένταση σε μία ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα.
Η ένταση, ο εκνευρισμός και τα ξεσπάσματα οργής (σημαίνων παράγων της Ισλανδίας είχε πει ότι θα έπρεπε να εκτελεστούν όλοι όσοι αποφάσισαν να γίνει το ματς στο Ρέικιαβικ) δεν παρέπεμπαν σε καμιά περίπτωση σε ένα ειρηνικό πνευματικό άθλημα.
Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης είχαν γράψει ότι επικρατούσε η εντύπωση πως αντίπαλοι στη σκακιέρα θα ήταν ο Νίξον με τον Μπρέζνιεφ!
Θα έπρεπε, λοιπόν, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του ο κατ΄ εξοχήν ειδήμων των διαπραγματεύσεων, ο Χένρι Κίσινγκερ. Ο Φίσερ αγνόησε επιδεικτικά τις προτροπές του υπουργού εξωτερικών και ενέδωσε μόνο σε ένα λακωνικό μήνυμα του Βρετανού επιχειρηματία Τζιμ Σλέιτερ, «έλα φοβητσιάρη», συνοδευόμενο από διπλασιασμό του χρηματικού επάθλου.

Το 1962 Ο Φίσερ είχε αγωνιστεί στα προκριματικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, στο Κουρασάο, και κατήγγειλε τους Σοβιετικούς για προσυνεννοημένα αποτελέσματα. Για πολλά χρόνια αρνιόταν να αγωνιστεί σε διοργανώσεις της Διεθνούς Σκακιστικής Ομοσπονδίας (FIDE), ακόμα και σε τουρνουά εκτός της αμερικανικής επικράτειας. Όταν έφθασε στον τελικό διατυμπάνιζε ότι αντίπαλός του δεν ήταν ο Σπάσκι, αλλά οι Ρώσοι!
Το Συμβούλιο Αθλητισμού της ΕΣΣΔ παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την εξέλιξη του Αμερικανού και άρχισε να θορυβείται όταν διαπίστωσε ότι πρόκειται για πραγματική απειλή.
Τον Ιούνιο του 1971 ο Φίσερ αντιμετωπίζει στα ματς των διεκδικητών τον Σοβιετικό γκραν μετρ και πιανίστα κλασικής μουσικής Ταϊμάνοφ. Το αποτέλεσμα είναι ένα συντριπτικό 6-0 υπέρ του Αμερικανού. Στη Μόσχα σημαίνει συναγερμός!

«Το σκάκι είναι δείκτης εθνικής κουλτούρας και στοιχείο κύρους του κράτους», έγραψαν οι επαΐοντες και ανέθεσαν σε ομάδα ισχυρών σκακιστών και προπονητών να ερμηνεύσουν το φαινόμενο Φίσερ και να αναλύσουν περί τις 500 παρτίδες του, των 15 τελευταίων ετών.
Ο Ταϊμάνοφ, αμέσως μετά το ματς, θα πει: «τώρα μου μένει μόνο η μουσική»!
Στο επόμενο ματς ο Φίσερ συντρίβει με επίσης 6-0 τον Δανό Μεντ Λάρσεν, έναν υπεραισιόδοξο άνθρωπο, ο οποίος δήλωνε πριν από τη συνάντηση ότι θα είναι ο επόμενος παγκόσμιος πρωταθλητής.


(από τη δημοσίευση του «Ταχυδρόμου»)

Επόμενος αντίπαλος ο Τίγκραν Πετροσιάν, αλλά οι Σοβιετικοί αρχίζουν να προετοιμάζουν –μυστικά- τον Σπάσκι για την αναμέτρηση με τον Φίσερ. Τα ντοκουμέντα της εποχής δείχνουν ότι θεωρούσαν τον κατά 14 χρόνια γηραιότερο Πετροσιάν (42 ετών ήταν ο άνθρωπος, ηλικία αρκετά καλή για σκάκι), εύκολη λεία για τον Αμερικανό.
Όντως, ύστερα από ένα ικανοποιητικό ξεκίνημα (από μία νίκη στους 2 πρώτους γύρους), ο Πετροσιάν υπέστη βαριά ήττα με 2,5-6,5. Ο Φίσερ ήταν ο πρώτος μη Σοβιετικός τα τελευταία 24 χρόνια που θα διεκδικούσε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή.

Οι Αμερικανοί παραληρούσαν. Ο Φίσερ ήταν ο εθνικός τους ήρωας!
Και ο Σπάσκι;
Εδώ η κατάσταση περιγράφεται τραγελαφική. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής δίνει μεγάλη σημασία στην φυσική του κατάσταση παίζοντας ασταμάτητα τένις, αλλά όχι σκάκι!
Ο μετέπειτα παγκόσμιος πρωταθλητής Ανατόλι Κάρποφ θα χαρακτηρίσει τον Σπάσκι παθολογικό τεμπέλη: «Μετά το πρωινό σχολίαζε μύθους της Αρχαίας Ελλάδας, τους οποίους είχε διαβάσει λίγο πριν κοιμηθεί. Ύστερα έπαιζε τένις. Έβρισκε χρόνο για οτιδήποτε, εκτός από το σκάκι».
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι απόψεις άλλων μεγάλων σκακιστών πριν, κατά την διάρκεια, αλλά και μετά το ματς.

Στις 11 Ιουλίου του 1972 και αφού είχε προηγηθεί ένα τρομερό παρασκήνιο και είχαν ικανοποιηθεί σχεδόν όλες οι απαιτήσεις του Φίσερ άρχισε στο Ρέικιαβικ το ιστορικό ματς.
Δημοσιογράφοι και οπερατέρ από όλο τον κόσμο ήταν παρόντες, αλλά ο υπέρμετρος ζήλος τους ενόχλησε τον Φίσερ και απαίτησε την απομάκρυνσή τους από τον αγωνιστικό χώρο (κάτι που έγινε δεκτό, αλλά επέσυρε μήνυση εκ μέρους της 20th Century Fox).
Παράλληλα δρούσε και το παρασκήνιο.
Σύμφωνα με περιγραφή ενός αξιωματούχου της KGB, του Γκεόργκι Σανίκοφ, οι Σοβιετικοί τον έστειλαν στην πρωτεύουσα της Ισλανδίας για να θωρακίσει από κατασκοπευτικές παρεμβάσεις την οικία του Σπάσκι.
Ήδη, η ομάδα που προετοίμαζε τον παγκόσμιο πρωταθλητή είχε ενδείξεις ότι οι Αμερικανοί γνώριζαν τις αναλύσεις και τα σχέδιά τους. Μετά τη θωράκιση, λέγεται ότι ο Φίσερ έδειχνε νευρικός.

Κάθε κατασκοπευτικό θρίλερ έχει στο σενάριο και μία γυναίκα. Οι αμερικανοί, πάντα κατά τον Σανίκοφ, έφεραν μυστικά στην αμερικανική βάση μία ακριβή και πανέμορφη πόρνη, για να χαλαρώσει ο Φίσερ από το στρες, μια και στο Ρέικιαβικ δεν υπάρχει πορνεία. Πάντως, συμπληρώνει ο ίδιος, αινιγματικά, δεν ήταν αναγκαία για τον Φίσερ.
Η KGB, έτη φωτός μπροστά, σε ζητήματα ηθικής, επιστρατεύει την σύζυγο του Σπάσκι Λαρίσα, η οποία είχε μείνει στη Μόσχα για να γεννήσει τον γιο τους.
Ωστόσο η μάχη είχε κριθεί. Ο Φίσερ κερδίζει τον Σπάσκι με 12,5-8,5 και στέφεται παγκόσμιος πρωταθλητής.

Ο Φίσερ υπήρξε πάντα απρόβλεπτος. Μετά τον θρίαμβο οι φίλοι του σκακιού πίστεψαν ότι ανέτειλε η «εποχή Φίσερ». Διαψεύστηκαν οικτρά. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής ουσιαστικά εγκατέλειψε το σκάκι!

Ο μετρ Λουκάς Ζαχείλας, ο οποίος ως διευθυντής σκακιστικού περιοδικού, παλαιότερα, είχε ασχοληθεί με τα «φαινόμενο Φίσερ», μας λέει για τις συνέπειες του ματς Φίσερ –Σπάσκι, αλλά και για τα χρόνια που ακολούθησαν: «Η μοίρα του ήρωα και νικητή αυτού του πολέμου ήταν ιδιαίτερα σκληρή και παράξενη. Ίσως η πιο παράδοξη μακροχρόνια συνέπεια του αγώνα να ήταν ακριβώς αυτή: ότι προκάλεσε στον Φίσερ ασύγκριτα μεγαλύτερο κακό από ό,τι στον Σπάσκι. Είναι αλήθεια ότι σήμανε το τέλος της καριέρας του Σπάσκι ως σκακιστή της υψηλότερης κλάσης - δεν τον κατέστρεψε όμως ως άνθρωπο. Ο Φίσερ, από την άλλη πλευρά, που είχε περάσει ολόκληρη τη ζωή του κινούμενος επικίνδυνα κοντά σε έναν ψυχολογικό γκρεμό, πραγματοποίησε τελικά το μοιραίο βήμα. Ενεπλάκη σε μια φονταμενταλιστική χριστιανική αίρεση και μετατράπηκε σε ακραίο αντισημίτη και αντιαμερικανό.

Το φτωχόπαιδο από το Μπρούκλιν πετυχαίνοντας το μοναδικό στόχο που είχε στη ζωή του κατέστρεψε στην πραγματικότητα τον λόγο της ύπαρξής του. Χάνοντας το στόχο έχασε την επαφή που είχε με τον κόσμο και τη λογική. Μη έχοντας τίποτε άλλο να αποδείξει, ο φόβος της ήττας επεκράτησε πάνω στη δίψα του και το πάθος του για το σκάκι. Το Ρέικιαβικ ήταν ο τόπος της μητέρας όλων των μαχών του ιδιότυπου πολέμου του. Ενός πολέμου που δεν έλεγε ποτέ να τελειώσει». Και μας θυμίζει τη ρήση του Μπιλ Χάρτσον, ενός διεθνώς αναγνωρισμένου σκακιστή και ψυχολόγου: «Το σκάκι δεν είναι κάτι που οδηγεί τους ανθρώπους στην παραφροσύνη. Είναι κάτι που κρατά τους παράφρονες διανοητικά υγιείς!».

Ο Φίσερ έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Ρέικιαβικ -στην πόλη που γνώρισε τον μεγαλύτερο θρίαμβο της ζωής του-, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ένας βιβλιοπώλης, με τον οποίο είχαν γίνει φίλοι, τον περιγράφει ως έναν πρόωρα γερασμένο άνθρωπο, επιφυλακτικό και κάπως φοβισμένο, εύθραυστο και οπωσδήποτε καταδεκτικό. Ο σκληρός διαπραγματευτής που έθετε υπερβολικούς, ορισμένες φορές, όρους για να συμμετάσχει σε μία διοργάνωση δεν αρνήθηκε μια παρτίδα, όταν ένας μικρός μετανάστης από την Κροατία του πρότεινε να παίξουν σε σκακιέρα τσέπης. Αυτή ήταν μάλλον η τελευταία παρτίδα του μεγάλου σκακιστή, ο οποίος, δίνοντας το στίγμα της ύπαρξής του είχε κάποτε δηλώσει: «Μ΄ αρέσει να κάνω αυτό που θέλω και όχι αυτό που περιμένουν οι άλλοι. Νομίζω πως αυτό θα πει ζωή!».

34 σχόλια:

  1. Ανώνυμος4/2/08

    xairetismous apo to Oslo tis Norvigias. Milame epesa kata tyxi edw kai mou vgikan ta matia apo tin poiotiki ekplixi. Aristo blog.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ξυπνώ το πρωί και αισθάνομαι πολύ άβολα μέσα στο σώμα μου.Μπα, θα φταίει που δεν έχω πιεί ακόμα καφέ. Κι όμως κάτι δεν πάει καλά. Κοιτάζομαι στον καθρέγτη και διαπιστώνω ότι τα μαλλιά μου έχουν ξανθύνει.Τα μάτια μου περιεργάζονται το αδύνατο και επιμηκυσμένο πρόσωπό μου. Δε σας κρύβω ότι προς στιγμή τρομάζω. Κάτι μου θυμίζει αυτό το πρόσωπο, αλλά όχι τον εαυτό μου. Βγαίνω από το μπάνιο και το κοφτερό και αεικίνητο βλέμμα μου περιφέρεται εξεταστικά σε ένα χώρο ανοίκειο.Κάποια μικρά τικ κάνουν την εμφάνισή τους. Δεν υπάρχει κανείς εδώ, αλλά αισθάνομαι να τους μισώ όλους. Ξέρω ότι ποτέ δε θα γίνουν σαν εμένα. Τώρα όμως θέλω να μείνω μόνος. Γιατί ο καλύτερος πρέπει να είναι μοναδικός. Τι ήθελα να κάνω λίγο πριν; Όλα είναι τόσο συγκεχυμένα στο μυαλό μου. Α! ναι. Ήθελα να φτιάξω καφέ. Κατευθύνομαι προς την κουζίνα αλλά το μάτι μου πέφτει στην στημένη σκακιέρα. Μαγνητίζομαι. Πλησιάζω και κοιτώ τη θέση. Δεν είναι μια παρτίδα που έχω παίξει, κι όμως κάτι μου θυμίζει. Ίσως είναι κάποια από τα πολλά βιβλία που με ζώνουν. Μα τίνος είναι όλα αυτά τα βιβλία; Δε θυμάμαι να έχω πάει ποτέ σχολείο. Μάλλον οι εβραίοι θα φταίνε και γι' αυτό. Ξανακοιτώ τη θέση στη σκακιέρα. Μόνο αυτή με ενδιαφέρει τελικά. Ω! και ήταν τόσο προφανές. Απλώνω το νευρικό μου χέρι και θυσιάζω με μια κοφτή κίνηση τη βασίλισσα. Νιώθω το μεγαλειώδες ποτάμι της υπεροχής να φουσκώνει μέσα μου.Όση ώρα αναρωτιέμαι τι θα γράψουν γι' αυτό οι Ρώσοι, συνεχίζω να μετρώ τις βαριάντες. Και τότε έρχεται η συντριβή. Ω Θεέ μου! Η θυσία της Ντάμας είναι καταστροφική. Η ήττα είναι αναπόφευκτη. Και μαζί με την ήττα έρχεται και η συνειδητοποίηση.

    Γαμώτο! Δεν είμαι ο Φίσερ! Απλά έχω πάθει "φισερικό overdose"! Σπλαχνιστείτε με σκακιστές...

    Κι αν πάλι κανείς δε θέλει να δείξει τον προσήκοντα οίκτο, εγώ αδιαφορώ. Μόλις βρήκα στην τσέπη του κομψού σακακιού μου ένα αεροπορικό εισητήριο για το Ρέικιαβικ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος5/2/08

    Πολυ ωραια δημοσιευση λογω της αιτιολογησης του κου Λουκα Ζαχειλα.Θα ηταν ενδιαφερον να το αναλυσει αυτο περαιτερω.

    Βεβαια ειναι πολυ αυστηρη-χωρις να ειναι αδικη- ως προς το φαινομενο Φισερ.Εγω προτιμω την αλλη αποψη που εκφραζεται απο το βιβλιο των Κουρκουνακη-Μπαμπασακη Φισερ Αυτοδιδακτη μεγαλοφυια.

    Στο κατω κατω ποσα παιδια αυτου του κοσμου καταφεραν να πραγματοποιησουν ενα τοσο υψηλο στοχο και να συμπυκνωσουν μεσα στη μικρη διαδρομη τους τοση ενταση και να μην καουν απο τη ιδια τους τη λαμψη;

    -αν υποθεσουμε οτι ο Βασιλιας καηκε και οτι δεν πεθανε πιο ησυχος μεσα στην ανωνυμη ζωη του κοινου και ταπεινου ανθρωπου που ομως ειχε τη δυναμη να ενοχλει τις εξουσιες.

    Βρωμικο ψωμι, βρωμικο ψωμί.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος6/2/08

    Δυστυχώς, όπως πολλές άλλες κρίσεις σχετικές με τον Fischer ή άλλους κορυφαίους σκακιστές, ορισμένα σχόλια στο παραπάνω (γενικά πολύ καλό!) κείμενο βασίζονται σε λανθασμένα στοιχεία.
    Για παράδειγμα, δεν είναι σωστό ότι το ματς του 1972 "σήμανε το τέλος της καριέρας του Σπάσκι ως σκακιστή της υψηλότερης κλάσης". Προφανώς, ο Spassky δεν είχε πια το επίπεδο παγκόσμιου πρωταθλητή, αλλά παρέμεινε παίκτης υψηλότατης κλάσης για πολλά χρόνια ακόμα, όπως αποδεικνύεται από μεταγενέστερα αποτελέσματά του.
    Ενδεικτικά αναφέρω τη νίκη του στο Λινάρες το 1983, μπροστά από τον τότε παγκόσμιο πρωταθλητή Karpov, αποτέλεσμα που μόνο ένας παίκτης παγκόσμιας κλάσης θα μπορούσε να πετύχει, ή τις νίκες του σε παρτίδες εναντίον του Kasparov, όταν ο ανερχόμενος Garry ήταν ήδη φόβος και τρόμος άλλων κορυφαίων γκρανμέτρ.
    Ηλίας Κουρκουνάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Ηλία
    Πράγματι, το Ρέικιαβικ δεν σήμανε το τέλος της καριέρας του Σπάσκι ως "σκακιστή της υψηλότερης κλάσης", γιατί ποτέ δεν υπήρξε τέτοιος! Δεν ξέρω αν θα το παραδεχτείς, όμως η χρονική συγκυρία παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη ενός παίκτη. Δηλαδή ο Σπάσκι εκείνης της εποχής σήμερα θα ήταν ένας από τους τόσους. Και ακόμα, το πολυφωτισμένο είδωλο του Φίσερ δεν θα ήταν τέτοιας συγκινητής ομορφιάς(για κάποιους-όχι για όλους) αν δεν υπήρχε η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου για να το καταστήσει σύμβολο της Δυτικής υπεροχής. Αν ο Φίσερ ήταν Παγκόσμιος Πρωταθλητής το 1935 και ήταν και Γερμανός θα αποτελούσε ένα σύμβολο της "ανυπέρβλητης Αρείας φυλής". Αν ήταν μαύρος, θα τον χρησιμοποιούσε στους λόγους του ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Κι αν ήταν Έλληνας...σιγά μη γινόταν τότε Παγκόσμιος Πρωταθλητής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος6/2/08

    Προς κο Κονιδαρη

    Δεν μπορω να δεχτω οτι ο ισχυροτερος σκακιστης της περιφημης σοβιετικης σχολης ηταν ενας ρεμπελος.

    Ο Ρ Φαιν εχει κανει καποιες παραλληλες αναλυσεις των δυο αυτων κορυφαιων σκακιστων και εχει δειξει οτι ειχαν πολλα κοινα σημεια οσον αφορα την καταγωγη τους πραγμα που επιβεβαιωθηκε και κατοπιν με τη συμπαρασταση του Σπασκι στον Φισερ.

    Η Ιστορια δεν γραφεται με υποθεσεις .Αυτο που εννοειτε προφανως ειναι οτι ο Φισερ χρησιμοποιηθηκε σα συμβολο υπεροχης απο τον Δυτικο κοσμο οπως και η κατακτηση της Σεληνης.Για μενα περα απο τις λαμπρες σκακιστικες δημιουργιες σπουδαιο ρολο επαιξε και η αινιγματικη του σιωπη- η οποια μπορει να ηταν κι ενας τροπος αντιδρασης στην στημενη εικονα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ ανώνυμος: η γνώμη μου είναι ότι ο Σπάσκι θαύμαζε σκακιστικά τον Φίσερ, ακόμη και ως αντίπαλός του, ακόμη και έχοντας απόλυτο σκορ εναντίον του ως το 1972. Το γεγονός αυτό δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο το ματς του Ρεϊκγιαβίκ για τον Σπάσκι. Η συμπαράσταση που επέδειξε αργότερα ο Σπάσκι δεν νομίζω πως έχει να κάνει με το δαιμονοποιητικό υπαινιγμό της συμπαράστασης στην κοινή καταγωγή, αλλά γιατί ο Σπάσκι ένιωσε κατά κάποιο τρόπο το ιστορικό βάρος, ήταν ένας από τους δυο πρωταγωνιστές του ματς του αιώνα. Σε συνδυασμό φυσικά με την πραότητα του χαρακτήρα του.
    Και εξάλλου γιατί ο Σπάσκι να αποτελούσε εξαίρεση σε αυτό που γράφτηκε και εδώ «πολλούς σκακιστές θαυμάζαμε, τον Φίσερ τον αγαπούσαμε»;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ Φίλε ανώνυμε
    Παρά τη διαδικτυακή ανωνυμία (που στ'αλήθεια με ενοχλεί, καθότι έχουν δει πολλά τα ματάκια μου)θεωρώ προκαταβολικά ότι γράφετε με τις καλύτερες των προθέσεων.Επίσης κατανοώ την ένστασή σας, αλλά δεν κατανοώ από που πηγάζει. Όσο κι αν ξεψείρισα το κείμενό μου δεν ανακάλυψα πουθενά τη λέξη "ρέμπελος", ή έστω κάποια άλλη που να την υποκρύπτει. Αυτό που είπα (ρητά και χωρίς υπαινιγμούς) ήταν ότι ο Σπάσκι δεν είναι (στην ένοχη συνείδησή μου έστω) πρωτοκλασάτος. Όπως ο Μποτβίνικ. Ή ο Αλιέχιν. Ή ο Καπαμπλάνκα.Ή ο Κάρποβ, για να μη μιλήσω για το ιερό τέρας Κασπάροβ. Ούτε καν όπως ο Ρεσέβσκι ή ο Μπρονστάιν που δεν έγιναν Π.Π. Φυσικά ο Σπάσκι είχε και έχει ο άνθρωπος ένα σωρό άλλα χαρίσματα, όπως τη φυσική ευγένεια, την ιπποσύνη, την καλιέργεια, τα οποία θαυμάζω. Δεν αποτέλεσε για μένα όμως πρότυπο. Αποτέλεσε για σας μήπως; Όσο για το ότι συμφωνείτε με τη χρησιμοποίηση του φαινομένου Φίσερ (αναλόγως δε και της προσεληνώσεως) από τη δυτική προπαγάνδα, χαίρομαι ιδιαίτερα. Συμφωνεί εξάλλου και ο Κοσμάς απ' όσο είδα. Μένει να ρωτήσουμε και τον Ηλία (-:

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος6/2/08

    Προσ κ. Κονιδαρη

    Η λεξη ρεμπελος αφορα τη χρησιμοποιηση της στο αρθρο της εφημερίδας και οχι στο δικο σας κείμενο.
    Σύμφωνώ μαζί σας ότι η χρονική συγκυρία παίζει μεγάλο ρόλο στην ανάδειξη ενός παίκτη.Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Σπάσκυ αναδείχτηκε παγκόσμιος πρωταθλητής (πράγμα που δεν ειναι και τόσο εύκολο) και ηταν και διεκδικητής του τίτλου το 1966. Οσο γι'αυτό που λέτε ότι στη σημερινή εποχή θα ήταν ένας από τους τόσους αυτό ισχύει για πολλους παλαιότερους παίκτες. Την περίοδο όμως 1966-1972 ήταν μεσα στους κορυφαίους (αν όχι κορυφαίος).
    Και κατι τελευταίο. Η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις και σενάρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος6/2/08

    Αγαπητε κε Κονιδαρη

    Το ρεμπελος προκυπτει απο το κουσ-κους του αρχικου κειμενου(Καρποβ) κατα τη γνωμη μου και οχι απο την παρεμβαση σας .Σ αυτο το σημειο αντισταθηκα λιγο απο διαισθηση και οχι σε ολο το κειμενο του Κεφαλου το οποιο θεωρησα πολυ ωραιο-αλλα αυστηρο-.

    Αλλα αυτα ειναι ισως φιλολογια.

    Εχω γραψει πολυ περισσοτερα για τον Μπομπυ Φισερ απ οσο με παιρνει
    -απο νοσταλγια για τη δεκαετια του 70 και απο σεβασμο στις ακραιες πραξεις των ανθρωπων.

    Τα προτυπα μου εχουν παψει να ειναι σκακιστες εδω και πολλες δεκαετιες.
    Με εκτιμηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Θα μου επιτρέψετε να καταθέσω εντελώς επιγραμματικά το περίγραμμα της άποψής μου για το θέμα ανωνυμίας - επωνυμίας, περισσότερο ως έναυσμα για περαιτέρω συζήτηση, τις απόψεις μου είμαι διαθέσιμος να τις αναπτύξω πιο διεξοδικά αν απαιτηθεί-ζητηθεί:

    Σε ένα πετυχημένο ιστολόγιο με 400-450 unique hits καθημερινά στο οποίο τόσο ο ιστολογιογράφος, όσο και η πλειονότητα των επισκεπτών καταθέτουν τις απόψεις τους ανωνύμως, πιστεύω πως ενδιαφέρει όλους μας η διαπίστωση που έχει επέλθει, πως δεν έχει μεγάλη σημασία η επιλογή της μορφή της δικτυακής υπογραφής αν ξέρεις να χειρίζεσαι τις καταστάσεις με ευγένεια και ανεκτικότητα, χωρίς να γίνεται πουθενά αντιληπτό ότι χρησιμοποιείς το status της ανωνυμίας προς όφελος. Σε εκατοντάδες μηνύματα εδώ και μήνες, ακόμα και σε ευαίσθητα θέματα (π.χ. εγχώρια σκακιστική μικροπολιτική) το στοίχημα έχει κερδηθεί σαφώς από τους επισκέπτες-σχολιογράφους (θέλω να πιστεύω και από τον ανώνυμο blogger επίσης), αποδεικνύοντας ότι το θέμα είναι στους ανθρώπους και όχι στον τύπο της διαδικτυακής υπογραφής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @γάτα του Σρέντιγκερ.
    Πράγματι, τούτο εδώ το ιστολόγιο μοιάζει να διαφέρει από πολλά άλλα ως προς την ποιότητα των σχολιαστών και αυτό είναι παρήγορο. Εντούτοις καλό θα ήταν να χρησιμοποιούμε έστω κι ένα ψευδώνυμο, σαν σημείο αναφοράς βρε αδερφέ. Το βαθύτερο νόημα είναι αυτό της επικοινωνίας, οπότε καλό είναι και να γνωριζόμαστε σιγά σιγά. Ή μήπως κάνω λάθος και η ελευθεριάζουσα φύση μου με κάνει περισσότερο διαχυτικό απ' ότι μου επιτρέπεται;

    @Φίλε ανώνυμε
    Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση σας, δεν είχα προσέξει τη συγκεκριμένη λέξη στο σποτ. Όσο για την Ιστορία, μια και είναι ένα από τα πολλά μου ενδιαφέροντα, θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω ότι γράφεται και με λέξεις και με αίμα και με αγώνες, ακόμα και με υποθέσεις. Αφήστε που έχει και πολλά κενά που αδημονούν να συμπληρωθούν (-:

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Συμφωνώ μαζί σας ότι είναι καλύτερα στους σχολιασμούς να επιλέγεται «ψευδώνυμο» (δεν χρειάζεται καν εγγραφή στο google/blogger, απλώς γράφεις το μήνυμα και επιλέγεις το κουτάκι «ψευδώνυμο», όπου βάζεις το όνομά σου ή το ψευδώνυμο που επιθυμείς) ακόμη και για πρακτικούς λόγους (διάκριση μεταξύ ανωνύμων). Θα διευκολύνει αρκετά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος8/2/08

    Κατά τη γνώμη μου, ο Spassky ήταν παίκτης εντελώς πρώτης γραμμής και προσέφερε πάρα πολλά στην εξέλιξη της σκακιστικής σκέψης. Έχει παίξει καταπληκτικές παρτίδες και απλά είχε την ατυχία να συμπέσει χρονικά την ίδια περίοδο με την ακμή του Fischer.
    Για τη σχέση του με τον Fischer έχω προσωπική άποψη, την οποία βασίζω και σε συζητήσεις που έχω πραγματοποιήσει με τον ίδιο τον Spassky (δυστυχώς όχι και με τον Fischer!). Περισσότερη ανάπτυξη του θέματος θα απαιτούσε πολύ χώρο και γι' αυτό δεν είναι του παρόντος. Ελπίζω κάποια στιγμή να αξιωθώ να γράψω και ένα ολόκληρο βιβλίο για τον Spassky, ώστε οι απόψεις μου να εκτεθούν αναλυτικά στην κριτική των αναγνωστών καιμε βάση συγκεκριμένα στοιχεία.
    Ηλίας Κουρκουνάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ιστολόγια και αγορές συζητήσεων : επωνυμία ή ανωνυμία;

    Να φωτίσω κι εγώ μια πλευρά του θέματος επωνυμία ή ανωνυμία στα ιστολόγια και στις αγορές συζητήσεων (φόρα), όπως την αντιλαμβάνομαι.

    Κατά τη γνώμη μου, ένας καθοριστικός παράγοντας για την επιλογή επωνυμίας ή ανωνυμίας είναι το επάγγελμα.

    Ο αυτοαπασχολούμενος και ειδικότερα αυτός που επιθυμεί να γίνει ευρύτερα γνωστός στην κοινωνία (να διευρύνει την αναγνωρισιμότητά του, όπως θα λέγαμε στη σύγχρονη ξύλινη γλώσσα) και, στην τελική, να ανεβάσει το κύρος του στην υφιστάμενη πελατεία του και να προσκτήσει και νέα, π.χ. γιατρός, δικηγόρος, αρχιτέκτονας, προπονητής σκακιού κ.τ.ό., καθώς επίσης και ο άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών, είτε με την κυριολεκτική έννοια (π.χ. ζωγράφος ή συγγραφέας, λογοτεχνίας ή μη λογοτεχνίας), είτε με τη διευρυμένη (τηλεοπτικός ηθοποιός, τραγουδιστής τύπου «από φωνή... κλπ.», ακόμα και δημοσιογράφος μετά συγχωρήσεως), είναι αναμενόμενο να μην έχει λόγο να διατηρηθεί ανώνυμοςּ απεναντίας, και χωρίς αυτό να υποκρύπτει αναγκαστικά ματαιοδοξία, έχει κάθε λόγο να είναι επώνυμος, περίβλεπτος θα έλεγα.

    Ο ετεροαπασχολούμενος όμως μπορεί να έχει ισχυρούς λόγους να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά του. Μάλιστα, ίσως όσο πιο επιφανής στον τομέα της είναι η εταιρεία όπου εργάζεται και όσο ψηλότερα στην ιεραρχία είναι ο ίδιος, τόσο περισσότερο μπορεί να επιθυμεί να μη μαθευτεί ότι έχει αυτή τη... χμμ... ροπή.

    Παράδειγμα :

    Ας υποθέσουμε ότι είμαι νομικός ή ασφαλιστικός σύμβουλος σε κάποιο μυαλοπώλη, aka εγχώριο παράρτημα πολυεθνικής εταιρείας παροχής υπηρεσιών. Φαντάζομαι όλοι συμφωνούμε ότι, αν έγραφα στο παρόν ιστολόγιο με το πραγματικό μου ονοματεπώνυμο, δεν θα πετούσαν από τη χαρά τους τα υψηλά κλιμάκια όταν το μάθαιναν (τέτοιες "φυγόκεντρες" δραστηριότητες, διαφανείας της αγοράς και καλοθελητών ένεκεν, γίνονται γνωστές "εκεί που δεν πρέπει" σε χρόνο dt), ούτε θα μετρούσε στα υπέρ μου στις κρίσεις τους για μισθολογική αύξηση και ιεραρχική αναβάθμιση. Χώρια ότι επαγωγικά θα συνεπέραιναν και κάτι που επίσης δεν συγκαταλέγεται στα υπέρ μου, ότι δηλαδή τα απογεύματα, ή και στη διάρκεια του εργασίμου ωραρίου, αντί να μελετώ έγγραφα της εταιρείας και να αναζητώ σχετική πληροφόρηση στο διαδίκτυο για τις αναφορές που συντάσσω, όπως τους έχω παραμυθιάσει ότι κάνω –στην πραγματικότητα τα ξεπετάω με πασαλείμματαּ σιγά που είναι σε θέση να καταλάβουν τη διαφορά–, καταγίνομαι με την ελληνογράφηση ξένων ανθρωπωνυμίων και τοπωνυμίων, με την аканье και τον yeísmo, και αντί να διαβάζω τα θέσφατα των σύγχρονων γκουρού του μάνατζμεντ, συντάσσω κείμενα όπως η δήθεν απάντηση του Short στον Чепаринов, απομιμούμενος το ύφος του πρώτου.

    Μετά από αρκετές δεκάδες δημοσιεύσεις μου κάμποσων χιλιάδων λέξεων σε αυτόν κυρίως, αλλά και σε άλλους διαδικτυακούς τόπους άλλης θεματολογίας, προσανατολισμού και σύνθεσης επισκεπτών, ανώνυμα πάντα (με διαφορετικά βέβαια ψευδώνυμα στον κάθε τόπο), έχει εδραιωθεί η πεποίθησή μου ότι μπορεί κανείς να συμμετέχει σε ουσιαστικές, γόνιμες και, αν απαιτηθεί, οξύτατες διαδικτυακές συζητήσεις ακόμα σε πολύ λεπτά θέματα, χωρίς να μασάει τα λόγια του και να μιλά περιδιαγραμμάτου μην αγγίζοντας την ουσία, αρκεί να μην καταφεύγει σε άστοχες εκφράσεις και περιττούς χαρακτηρισμούς. Σε αυτή τη διαδικασία, [συμπέρασμά μου είναι ότι] η επωνυμία ούτε προάγει ούτε τροχοπεδεί τον διάλογο, και δεν καθιστά τα γραφόμενα ούτε πιο αξιόπιστα ούτε πιο αναξιόπιστα· είναι ίσης σημασίας με το αν το φόντο του ιστοχώρου είναι μελιτζανί ή σμαραγδί, δηλαδή καμμιάς σημασίας· είναι ανεξάρτητος παράγοντας. Το ζητούμενο είναι να κινούμαστε στα όρια της ευπρέπειας και της κοσμιότητας· τα όρια αυτά δεν χρειάζεται να μας τα υποδείξει κάποιος, τα ξέρουμε, είμαστε όλοι μεγάλα παιδιά. Οι ακρότητες και η μισαλλοδοξία δεν οδηγούν πουθενά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος8/2/08

    Ειναι μακρα παραδοση στη λογοτεχνια η χρηση ψευδωνυμων για διαφορους λογους και η αποφυγη καποιων δυσαρεστων συνεπειων ειναι ενας απο τα αυτους (βλεπε Γαργαλα τα).Αλλοι λογοι ειναι η διορθωση ενος κακοηχου ονοματος (τα επιθετα ιστορικα εχουν προκυψει κυριως απο πειρακτικους χαρακτηρισμους), η υιοθετηση πιο συντομου ονοματος αντι για ονομα μακρυ σα σιδηροδρομο οπως πχ Πανου κλπ

    Το κυριοτερο κατα τη γνωμη μου πλεονεκτημα ειναι οτι η υπαρξη του ψευδωνυμου απαλλασει απο το βαρος της βιολογικης υπαρξης πχ ο Σεφερης ποιητης σε αντιπαραβολη με τον Σεφεριαδη διπλωμάτη, ο Ελυτης ποιητης σε σχεση με τον Αλεπουδελη κληρονομο κλπ Ετσι δημιουργειται μια περσονα-ενα προσωπειο. Οπως ξερουμε εαν αντι να μιλησεις σε πρωτο προσωπο δημιουργησεις ενα χαρακτηρα και αρχισεις να μιλας μεσω αυτου ξεφευγεις απο τη βιογραφια και εισερχεσαι στη λογοτεχνια. Η συνεχεια βεβαια της παραδοσιακης λογοτεχνιας ειναι το διαδικτυο το οποιο επιτρεπει να εκδιδονται πονηματα αμεσα και με ανταποκριση.

    Αλλα η μπλογκοσφαιρα δεν ειναι μονο αυτο. Πολλοι οι γραφοντες και για διαφορετικους λογους ο καθεις. Βλεπoυμε καταγγελιες, παρεμβασεις στην πολιτικη συγκυρια, αποψεις για βιβλια , καποιες νεες ιδεες ας πουμε και πρακτικες.

    Η ανωνυμια περιλαμβανει ομως καποιες πτυχες οι οποιες πρεπει να μας κανουν προσεκτικους.Ενας δημοσιογράφος που γραφει σε καποια εφημεριδα φερει το βαρος της υπογραφης του. Ενας ανωνυμος λογος τι βαρος φερει ; Ειναι τα μπλογκ εντυπος λογος και εμπλεκεται στις διαταξεις περι τυπου; Πως θα προστατευτω απο την –επιθεση ενος ανωνυμου συκοφαντη ;Πως θα απαλλαχτω απο αυτον που κανει μια δευτερη περσονα για να τονισει τα λεγομενα του και να δημιουργησει τεχνητη ενταση γυρω απο καποιο θεμα; Απο αυτον που παριστανει οτι ειναι αλλος για να τον συκοφαντησει; Αυτον που κανει μια ευκολη κριτικη σ ενα βιβλιο και τον συγγραφεα που αγωνια να το γραψει; Αυτον που υβριζει χυδαια χωρις να υπαρχει λογος;Τι ευθυνη εχει ο φιλοξενων τις αποψεις αυτες; Εχουν συμβει παρεξηγησεις και νομικες εμπλοκες και εδω και στο εξωτερικο.

    Η περισοτερη ελευθερια χρειαζεται περισσοτερη προσοχη. Συμφωνω επομενως με τον καλοπροαιρετο απολυτα οσον αφορα το τελευταιο μερος. Παρατηρω οτι τον αντεγραψα σε μηκος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Προς τον Καλοπροαίρετο για τα ψευδώνυμα: Προσυπογράφω, αγαπητέ, αν κι εγώ σχεδόν πάντα συμμετέχω με το πραγματικό μου ονοματεπώνυμο στα διάφορα ιστολόγια και άλλα φόρουμ ή μ' ένα εύκολα αναγνωρίσιμο ψευδώνυμο (sarant).

    Η ψευδωνυμία των συνομιλητών μου δεν μενοχλεί, η ανωνυμία όμως βρίσκω ότι κάτι αφαιρεί. Θέλω να πω, δεν με νοιάζει αν ο άλλος δεν δίνει το ονοματεπώνυμό του, θέλω όμως νάχει μιαν αναγνωρίσιμη περσόνα, είτε λέγεται Καλοπροαίρετος, είτε ΧΨΩ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Και επειδή εγώ άνοιξα αυτήν την πληγή, να συμφωνήσω με τον κο Σαραντάκο για να την κλείσω.Να υπενθυμίσω απλά στον αγαπητό και καλοπροαίρετο "Καλοπροαίρετο" ότι εδώ είναι σκακιστικό-κυρίως- ιστολόγιο. Και στο σκάκι όλοι γνωριζόμαστε. Δε γράφουμε το όνομά μας για να τονίσουμε τις λοιπές μας ιδιότητες αλλά γιατί είμαστε κάτοικοι του ίδιου ασπρόμαυρου τρελοχωριού.Τέλος ένα ψευδώνυμο μπορεί να εξυπηρετήσει εξίσου καλά τον απαιτητικό ρόλο της στάχτης στα μάτια στην πολυεθνική τάδε, που είναι πράγματι μια σημαντική και πολυ συχνή προφύλαξη (σε βαθμό που να με κάνει να πιστεύω ότι το 98% των ανωνύμων εργάζονται στην κόκα-κόλα, που μισεί εξ ορισμού το σκάκι).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Ηλία
    Πράγματι ο Σπάσκι πολεμούσε πάντα στην πρώτη γραμμή και απορώ πως δεν είχαμε την τύχη να τον πάρει καμιά σφαίρα ακόμα. Συμφωνώ και με τη βοήθεια που πρόσφερε στη σκακιστική σκέψη, γι' αυτό και οι προπονητές τον χρησιμοποιούν συχνά:"κοίτα να δεις τι έπαιξε ο Σπάσκι για να μπορείς να το αποφεύγεις". Περισσότερη ανάπτυξη του πειράγματος θα απαιτούσε πολύ χώρο, οπότε επιφυλάσσομαι για καμιά διάλεξη σου (-:

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ανώνυμος9/2/08

    Το ψευδώνυμο "εγώ"
    Ανώνυμα συγγράφει κάποιος που δεν υπογράφει ή τελος πάντων υπογράφει ο γείτονας ή κάποιος που θέλει το καλό σου. Πλαστά συγγράφει κάποιος που αποδίδει την συγγραφή του σε κάποιον που έχει όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο: στέλνω μιά επιστολή ως Γεώργιος Καρατζαφέρης, ενώ δεν είμαι. Πλαστότητα αποδίδεται και σε συγγραφέα που υπογράφει ως Βιζυηνός, Βερίτης, Πλάτων, ενώ προφανώς ,διαφανώς ή αδιαφανώς δεν είναι. Αντιγραφέας, μιμητής ή λογοκλόπος είναι κάποιος που υπό το δικό του όνομα ξενίζει πλήρη ή ελαφρώς μεταποιημένα κείμενα άλλων.
    Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις περσόνες που εμφανίζονται στα blogs; Καμία.
    Η ταυτότητα του blogger είναι καλό να συσχετίζεται με την εντύπωση που προκαλεί στον ακροατή μιά φωνή από το ραδιόφωνο. Αν έχεις γνωρίσει φυσικώς η διά φωτογραφίας και βίντεο τον ομιλητή,ταυτίζεις πρόσωπα και λόγια και τελειώσαμε. Υπάρχει και μία περίπτωση να μη αναγνωρίζεις γνωστή φωνή, αλλά άν σου δείξουν τον φορέα της φωνής στον δρόμο, να αναφωνήσεις ότι τον γνωρίζεις μεν αλλά δεν μπορούσες να φανταστείς ότι θα μιλούσε έτσι.
    Η περίπτωση που μας ενδιαφέρει είναι να μη γνωρίζεις τον άνθρωπο παρα μόνον από την φωνή του. Την θεία Λένα, άς πούμε, ή μιά αισθαντική ψιθυρίστρια που σε τρελαίνει μεταξύ ατμοσφαιρικής μουσικής τα βράδυα. Τότε, χωρίς να το θέλεις, αποκαθιστάς τσάτρα πάτρα, ένα πρόσωπο,έστω και με λίγα pixels ,ακαθόριστο στις λεπτομέρειες,αδιευκρίνιστο σε πολλά. Κι όχι μόνον πρόσωπο, αλλά και αλπενί, παράστημα, κινησιολογία, αναλόγως φαντασίας. Ακριβώς το ίδιο κανάλι λειτουργεί και με την ενατένιση της blog κοινωνίας. Οπως πρίν γνωρίσω την Μαριάννα Κορομηλά, θα ορκιζόμουνα ότι ήταν εύσωμη και με κοντά μαλλιά,έτσι και γιά τον Κουκουζέλη, θα στοιχημάτιζα ότι φοράει γιαλιά, αλλά μερικά επιφωνήματα στα κείμενά του μου θυμίζουν λόγο γυναίκας, υπό την έποψιν του θηλυκού μυαλού.Γιά τον Μπερεκέτη, έχω την εντύπωση ότι είναι αδύνατος και σκεφτικός. Με τίποτα φαλακρός.
    Αυτά, παρακαλώ να θεωρηθούν εγκεφαλικές παρενέργειες,και όχι απότοκα της λογικής, δηλαδή του τελείως άχρηστου μηχανισμού στερεοτύπων.
    Έως εδώ, πάει κι έρχεται. Αλλά τώρα , έχουμε και μία άλλη όσμωση. Την δημιουργία συγγραφικής περσόνας. Οπου δεν λειτουργούν ειδικοί ασύστατοι νευρώνες, αλλά κοτζάμ λοβοί απασχολημένοι με τον θεατρισμό, με την ταυτότητα, με την υποκατάσταση, με την ηδονή, με τον φόβο. Είναι χώρος που γειτονεύει με την μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας, δηλαδή με τους ρόλους, είτε ενός ηθοποιού, είτε ενός απατεώνος, είτε ενός φευγάτου.
    Πολλοί συγγραφείς παίζουν με το εγώ των άλλων, επίσης πολλοί παίζουν με το εγώ τους.Το κλειδί της υπόθεσης είναι η ανίχνευση της αγάπης. Αυτοί που νομίζουν ότι τους αγαπούν γιά το όνομά τους, θέλγονται από τους μύθους των βασιλεων που ντύνονταν ρούχα απλά και προσπαθούσαν, ανάμεσα στους υπηκόους, να διακρίνουν τι βρίσκεται πέρα από την αυλή των κολάκων τους. Η από τις πανέμορφες που χαντακώνουν την ζωή τους επειδή νομίζουν ότι κανένας δεν τις θέλει γιά το μυαλό τους, αλλά γιά τα θέλγητρά τους, πράγμα απολύτως ακριβές, αλλά που ισχύει και γιά τις πανάσχημες. Καθώς η ζωή ολόκληρη είναι η μάταιη προσπάθεια εγκεφάλων να ενωθούν ο ένας με τον άλλον αλλά δυστυχώς ανάμεσά τους παρεμβάλονται δέρμα, αίμα, οστά,σπλήνες, λογάκια, βυζάκια, ρουχάκια, σπιτάκια, φιλοσοφάρια, παρλαπίπες και το κακό συναπάντημα, αυτό το δυνητικό διαδίκτυο είναι σκοτωμένο από χέρι.
    Ο άνθρωπος λοιπόν που υποδύεται έναν ρόλο στο blog, ενσωματώνει στο ψευδώνυμο εγώ του όλα τα κείμενα, τις εικόνες και τους ήχους που αραδιάζει. Και είναι απόλυτα φυσικό να βρίσκει αντιπάλους όλους όσοι έχουν πρόβλημα με το δικό τους εγώ. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ταράζονται όταν τους τα παίρνεις στην πόκα με μπλόφα,οι ίδιοι που έχουν θυσιάσει τον εσωτερικό τους παιχνιδότοπο ,επειδή έχουν ακούσει και πιστέψει ηθικά κελεύσματα.Και βέβαια, αισθάνονται ωσάν έμποροι με μαγαζί που τους κλέβουν πελατεία οι πλανόδιοι,ή απλώς χαλάνε τη μόστρα.
    Το δικό μου πυθαγόρειο θεώρημα έχει αποτυπωθεί στο Αγαπήστε με ζωντανό. Εάν αυτό δε γίνεται, μη μ΄αφήνετε να πεθάνω. Εάν ούτε αυτό δε γίνεται,να με θυμάστε. Φαντάζομαι ότι ο καθένας έχει το δικό του θεώρημα και πορεύεται. Η αλήθεια είναι βαρετή και πληκτική, γι΄αυτό και σπανίως την διαχειρίζεται η τέχνη. Επιπλέον, δεν εκφράζεται με λόγια. Σε κάθε περίπτωση,το να πείς ότι αυτός ο άνδρας είναι γυναίκα και τούμπαλιν,είναι δικαίωμά σου. Το να το καταγγείλεις, σάμπως μαλακισμένο μου φαίνεται.

    κειμενο του /petefris.blogspot.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ανώνυμος10/2/08

    Τα σχετικά με την ανωνυμία, την ψευδωνυμία και την επωνυμία έχουν συζητηθεί χιλιάδες φορές σε "κλειστούς" χώρους που πολλοί γνωρίζονται μεταξύ τους. Ανάλογη συζήτηση (με λιγότερο ποιοτικές αξιώσεις απ'ότι εδώ και με εκατέρωθεν ανούσιες αντεγκλήσεις) έχει ανοίξει σε φόρουμ που αφορά τους ενασχολούμενους με το χάντμπολ.

    Όσο θα υπάρχει διαδίκτυο αυτό το θέμα θα επανέρχεται.
    Εγώ, είμαι υπέρ της ανωνυμίας (ή του δικαιώματος στην ανωνυμία), ακόμα και αν χρησιμοποιείται για ύποπτους σκοπούς, σε σχέση με την υποχρεωτική επωνυμία. Η πράξη έχει αποδείξει ότι site που άνοιξαν τις πόρτες τους μόνο σε επώνυμες απόψεις, έσβησαν. Από κει και πέρα, όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τα γραφόμενά μας, ακόμα και ανώνυμοι, ακόμη και δικτυακές περσόνες.

    Η επωνυμία μπορεί να απαιτηθεί μόνο για συγκεκριμένες καταγγελίες που μπορεί να έχουν νομικές επιπτώσεις στον ιδιοκτήτη. Αν καταγγείλω ότι ο Τρεχαγυρευόπουλος έφαγε από το ταμείο μιάς αθλητικής ομοσπονδίας 5 εκατομύρια ευρώ και προσπάθησε να τα περάσει στην Ελβετία πρέπει να το κάνω μόνο με το όνομά μου και το επώνυμό μου. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η ανωνυμία είναι ίσης βαρύτητας στην άποψη.

    Ν.Π.
    Ξάνθη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ανώνυμος10/2/08

    πολυ καλο το αρθρο του κ. Κεφαλου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ανώνυμος10/2/08

    Το άρθρο του Κοσμά Κέφαλου αποτελεί θετική εξαίρεση.
    Είναι γνωστό ότι τα άρθρα των εφημερίδων σπανίως αναφέρονται στο σκάκι. Αλλά και όταν αναφέρονται –συνήθως με… δυσάρεστη αφορμή, όπως ο θάνατος του Φίσερ, στις 17/01- έχουν τόσα λάθη, ώστε οι σκακιστές εξοργίζονται.
    Ένα παράδειγμα: στη σημερινή «Καθημερινή», στο περιοδικό «Κ», δημοσιεύεται το άρθρο «Ο Μπόμπι Φίσερ με τα μάτια των βιογράφων του» (σελ. 12-14), που το υπογράφει ο Απόστολος Φωτιάδης.
    Σ’αυτό, μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Αρκετές φορές οι αντίπαλοί του (ενν. του Φίσερ – Σ.Ι.) περιέγραφαν, όπως και για τον Κασπάροφ και τον Τάλατ Μπλεντ (έναν από τους πιο επιθετικούς παίκτες στην ιστορία) (…)»
    Φυσικά, εννοεί τον… τέως Παγκόσμιο Πρωταθλητή Ταλ!! Πρόκειται για… «δολοφονημένη μετάφραση» της φράσης «Tal at Bled» - είναι γνωστό ότι ο Ταλ είχε παίξει πολύ δυναμικά (αλλά και πολύ μαχητικά) στο τουρνουά Διεκδικητών του 1959 (1ος με 20 στα 28) αλλά και στο πανίσχυρο τουρνουά που είχε επίσης γίνει στο Bled το 1961 (1ος, με 14,5 στα 19, ένα βαθμό μπροστά από τον Φίσερ). Ο κ. Φωτιάδης δεν επέδειξε ούτε στοιχειώδη προσοχή!
    Στο άρθρο υπάρχουν και άλλα σοβαρά λάθη, π.χ. ξεκινά λέγοντας πως «Αν και (ο Φίσερ) δεν έπαιξε παρά μόνο μία παρτίδα τα τελευταία 36 χρόνια» - πρόκειται για τελείως λανθασμένη απόδοση του όρου “match”, όρος ο οποίος στο ποδόσφαιρο μπορεί να σημαίνει ένα μόνο game, αλλά στο σκάκι σημαίνει σειρά αγώνων, που έχουν μεγάλη διάρκεια, π.χ. το ματς Φίσερ – Σπάσκυ του 1992 διάρκεσε δυο μήνες και 30 (όχι… μία) παρτίδες! Το ίδιο λάθος “match = παρτίδα” υπάρχει και σε άλλα σημεία, στο ίδιο άρθρο.
    Υπάρχουν και άλλα λάθη, που ο συντάκτης του άρθρου θα μπορούσε να αποφύγει, αν «τσέκαρε» τις πηγές του ή αν είχε ρωτήσει κάποιους που… ξέρουν, π.χ. συνεργάτες του. Για παράδειγμα, αναφέρει ότι «Χαρακτηριστική στιγμή ήταν το ’69, όταν παράτησε την προσπάθεια να διεκδικήσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα, ενώ υπερείχε με διαφορά, επειδή διαφώνησε με τους διοργανωτές». Η φράση «παράτησε την προσπάθεια ενώ υπερείχε με διαφορά» μάλλον… δεν σημαίνει τίποτα, ο συντάκτης προφανώς εννοεί το Ιντερζονάλ στη Σους της Τυνησίας, που έγινε το 1967 (όχι το 1969) και που ο Φίσερ πράγματι εγκατέλειψε ενώ προηγείτο καθαρά, ύστερα από διαφωνία του με τους διοργανωτές.
    Συμπέρασμα: Άρθρα στον έντυπο (ή ηλεκτρονικό) τύπο που γράφονται από μη σκακιστές είναι, συχνά, απαράδεκτα –με πολλά λάθη, ανακρίβειες, στρεβλή παρουσίαση των παικτών… Τέτοια άρθρα όχι μόνο δεν προβάλλουν το σκάκι, αλλά δημιουργούν πολύ αρνητικές εντυπώσεις για το σκάκι, σε όσους τα διαβάζουν…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αγαπητέ Inspirus, εξαιρετικό το σημείωμά σας κι αν δεν βρω το περιοδικό της Καθημερινής θα αντλήσω από εσάς για να γράψω ένα σύντομο σημείωμα, διότι είμαι συλλέκτης Ανύπαρκτων -κι έρχεται τώρα να προστεθεί ο δαιμόνιος Τάλατ Μπλεντ, δίπλα στον περίφημο συνθέτη Μποχεμιάν, τον σοφό αυτοκράτορα Τσινγκ τον πρώτο, τον Γάλλο ευγενή Μπασέν ντε Λαντρ και άλλους τόσους της Στρατιάς των Ανύπαρχτων:
    http://www.sarantakos.com/language/stratia.html

    Αχ, μου χαρίσατε μια εκλεκτή χάντρα για το Κομπολόι του Δραγουμάνου, νάστε καλά!

    νσ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ανώνυμος11/2/08

    Η ίδια κριτική που δημοσιεύτηκε πιο πάνω δημοσιεύτηκε και σε λίστα συζήτησης φίλων του ΣΟΠαγκρατίου. Και εκεί απάντησα ότι όλες ανεξαιρέτως τις διορθώσεις που επισημάνθηκαν, αλλά και μερικές άλλες ακόμα, τις είχα προτείνει με ηλεκτρονικό μήνυμα (που βρίσκεται στο αρχείο μου) στον συντάκτη του άρθρου όταν μου έστειλε το κείμενο που ήταν υποψήφιο για δημοσίευση. Όπως είναι προφανές, οι υποδείξεις μου δεν λήφθηκαν υπόψη. Έχω ενημέρωσει σχετικά τον συντάκτη του άρθρου, με νέο ηλεκτρονικό μήνυμα.
    Ηλίας Κουρκουνάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ανώνυμος11/2/08

    Γιατί διαμαρτύρεται ο κ. Κουρκουνάκης; Αν καταλαβαίνω καλά, υπονοεί ότι φέρει κάποια ευθύνη για το συγκεκριμένο άρθρο της "Καθημερινής";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Θα απαντήσει ίσως και ο ίδιος, αλλά το επίμαχο (και μαργαριτοφόρο) ρεπορτάζ της Καθημερινής έχει φωτογραφία του φίλου Ηλία μαζί με τον Ίκαρο Μπαμπασάκη, και στο προοίμιο λέει ο δημοσιογράφος ότι οι δύο φίλοι χρησίμεψαν σαν σύμβουλοι για τη συγγραφή του άρθρου και ξεκλείδωσαν τα μυστικά του σκακιού ή κάτι τέτοιο.

    Οπότε εγώ που βλέπω τον Τάλατ Μπλεντ, μπορεί και να τον χρεώσω στον Ηλία (ή έστω στον Μπαμπασάκη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Τελικά έγραψα κάτι, κατακλέβοντας από εδώ:

    http://www.sarantakos.com/language/talat.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ανώνυμος12/2/08

    Καταπληκτικό το δημοσίευμά σας, κε Σαραντάκο, για τον... δαιμόνιο Τάλατ Μπλεντ!
    Πάντως, αν η πηγή του κ. Φωτιάδη ήταν στα ρώσικα, το άρθρο θα έγραφε...Тал ьт Влед !!
    Πολύ γέλιο! Αφού δεν το κατέχουν οι "δημοσιογράφοι" το άθλημα, τι πάνε και γράφουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Ανώνυμος13/2/08

    Τον κ. Μπαμπασάκη δεν τον ξέρω προσωπικά, αλλά με τον κ. Κουρκουνάκη έχω κάνει μαθήματα στο παρελθόν. Δεν υπάρχει περίπτωση να έκανε τέτοια λάθη, μάλλον δεν θα το πρόσεξε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Ανώνυμος14/2/08

    Τέτοια άρθρα δυσφημούνε το σκάκι. Κρίμα, γιατί και η εφημερίδα αλλά και οι συνεργάτες (Μπαμπασάκης και Κουρκουνάκης) είναι σοβαροί άνθρωποι. Βέβαια, τη κύρια ευθύνη φέρει ο κ. Φωτιάδης, που προφανώς είναι τελείως άσχετος με το σκάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Ανώνυμος14/2/08

    Άθρο της Zsusa Polgar στο the Jewish Daily Forward http://www.forward.com/articles/12680/

    Unquestionably the most famous chess player in the history of the royal game, Bobby Fischer died last month at the age of 64 — the exact number of squares on the chessboard. His lively games will be remembered for as long as the game is played.

    “Chess is life,” Fischer used to say. But, alas, after he became world champion, his life and his chess diverged. And while his games were beautiful, his life away from the chessboard was often ugly. The chess genius harbored a delusional side whose antisemitic and anti-American rants brought shame on not only the speaker but also the game.

    Many of today’s players — from amateurs to grandmasters — call Fischer a factor in their decision to take up the game. His triumphs even inspired some outside the chess realm. Fischer was the first modern chess player to break down the wall of Soviet chess domination. During the Cold War, as the Iron Curtain divided Europe, he became a hero.

    “A man without frontiers,” grandmaster Ljubomir Ljubojevic said of Fischer. “He didn’t divide the East and the West, he brought them together in their admiration for him.”

    In the 1960s, as he headed toward his 1972 world championship, he demolished some of the best players in the game. His road to the top was brutal; he didn’t allow his opponents the mercy of even a single draw. Never before or since were such defeats handed to world-champion-caliber players.

    In 1972, the world waited with bated breath as the young American meteor faced off against reigning world champion Boris Spassky. The drama made headlines around the globe. Though he already had a reputation for eccentricity, Fischer outdid himself. Because some of his conditions weren’t met, he didn’t arrive in Reykjavik, Iceland, for the showdown’s first game. Only after getting a phone call from then secretary of state Henry Kissinger was he persuaded to get on the plane. “This is one of the worst chess players in the world speaking to the best,” Kissinger allegedly said. “America wants you to go over there and beat the Russians.” Fischer lost the first point by forfeit, but two months later, America could celebrate its new champion.

    The same year that Bobby became world champion, my elder sister, Susan, then 3 years old, found a chess set. Years later, Susan, my younger sister, Judit, and I led the Hungarian team to victory in the international chess Olympiad. Today, Judit is rated among the top 20 players in the world. When she became a grandmaster at age 15, she broke Fischer’s record as the youngest player to reach the mark. This was especially sweet, as Fischer’s opinion of a woman’s abilities was not terribly high. “They’re like beginners,” he once said. “They lose every single game against a man. There isn’t a woman player in the world I can’t give knight-odds to and still beat.”

    After the Reykjavik match, he never played another tournament game. He remained a mystery man, but two decades later he re-emerged onto the public stage — and into my sisters’ lives and mine.

    Twenty years after their legendary face-off, Fischer and Spassky played an exhibition match in Yugoslavia. Because he violated economic sanctions against a country at war, Fischer was prohibited from returning to the United States. He became profoundly anti-American. He went so far as to say that the September 11, 2001, attacks were “wonderful news.”

    After his 1992 rematch, Fischer spent a few years in Hungary and my family got the chance to know him. This was a mixed experience for us, three teenage girls. The image we had of him, based on pictures from early in his career, was of a very handsome man. But now we were presented with someone older than our father. With all the rumors about him, we were also surprised to learn that he was a friendly guy with a sense of humor — a lover of sports and good food.

    Occasionally, we all would analyze chess games together. He was still a very strong player, grandmaster level — even without having competed for 20 years — but I don’t think he would have stood a chance against Kasparov. He did play some games with my sisters and me, but not in traditional chess. He preferred another form of the game, one in which the pieces behind the pawns were shuffled, a variety that many call “Fischer Chess.” The idea is to have a fair game without all the opening theory — a big part of the game on today’s professional circuit.

    And then there were his weird, paranoid utterances: He was convinced the Russians had most of their games prearranged and that there was a Jewish conspiracy that ruined the world, one that was focused specifically against him. Worst of all, he denied the Holocaust, saying that it was “just another thing the Jews invented.” This was especially painful for my sisters and me, as most of our family had been killed in the camps.

    Chess players will always be thankful for the chess genius, but Fischer will always owe the world an apology for his rants. I admire the chess player, am hurt by the antisemite and feel sorry for the man.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Ανώνυμος14/2/08

    Ενδιαφέρον το άρθρο, αλλά δεν είναι της Zsuzsa Polgar, είναι της... μεσαίας αδελφής, της Σοφίας ["Sofia Polgar was a professional chess player for 20 years. She is now a chess teacher and artist living in Toronto", όπως λέει και η σημείωση, στο τέλος].

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Ανώνυμος15/2/08

    "Και ελπίζω κάποιοι από τους επισκέπτες που τιμούν αυτό το θέμα, να τιμήσουν και κάποια άλλα από τα 300+ θέματα που έχουν δημοσιευτεί, συχνά με μεγάλο προσωπικό κόπο" είπε ο Blogger.
    Κατανοητό, αλλά φαίνεται ο κόσμος θέλει και οξύτητες και...τσακωμούς. Βλέπω, πάντως, ότι κι'αυτό το θέμα πηγαίνει καλά. Να είναι άραγε το ενδιαφέρον για τον καημένο τον Φίσερ, να είναι τα άρθρα του Κ. Κέφαλου και του Ν. Σαραντάκου ή να είναι, απλά, η... μπαρούφα του "Τάλατ Μπλεντ";

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.