http://skakistiko.blogspot.com -Σκακι
Ελληνικο Σκακιστικο Ιστολογιο - Greek Chess Blog
Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008
Ο Μέγας Ανατολικός
Ο Μέγας Ανατολικός είναι μυθιστόρημα του Ανδρέα Εμπειρίκου που εκδόθηκε μετά το θάνατό του, την περίοδο 1990-92, σε οκτώ τόμους. Η συγγραφή του διήρκεσε από το 1945 μέχρι το 1951, ενώ η τελική του μορφή οριστικοποιήθηκε περίπου το 1970. Χαρακτηρίζεται ως το «έργο ζωής» τού Εμπειρίκου και ένα από τα τολμηρότερα βιβλία στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας. Αποτελεί το ογκωδέστερο ελληνικό μυθιστόρημα, το οποίο περιλαμβάνει, στην τελική μορφή του, πέντε μέρη που εκτείνονται σε 100 αριθμημένα κεφάλαια και περίπου 2.100 σελίδες. Η ελευθεροστομία του και το άκρως ερωτικό περιεχόμενό του προκάλεσαν αντιδράσεις, επιτρέποντας τη σύγκρισή του με άλλα γνωστά έργα της ερωτικής λογοτεχνίας, όπως τις 120 ημέρες στα Σόδομα του Μαρκήσιου ντε Σαντ.
Το μυθιστόρημα πραγματεύεται το παρθενικό ταξίδι του φανταστικού υπερωκεανίου «Μέγας Ανατολικός» από το λιμάνι του Λίβερπουλ στη Νέα Υόρκη, το οποίο ξεκινά στις 22 Μαΐου του 1867, στην ακμή της Βικτοριανής εποχής. Σύμφωνα με την περιγραφή που δίνεται, το εκτόπισμα του πλοίου υπερβαίνει τους 25.000 τόννους, το μήκος του είναι άνω των 690 ποδιών, το πλάτος του άνω των 80, ενώ το βάθος του αγγίζει τα 58 πόδια, μεγέθη που το καθιστούν το μεγαλύτερο πλοίο της υφηλίου. Το ταξίδι του «Μεγάλου Ανατολικού» τού Ανδρέα Εμπειρίκου, συνδέεται με τον ιστορικό πλου τού ατμόπλοιου Great Eastern που συνέδεσε τη Μεγάλη Βρετανία με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το 1860. Με αυτό το πλοίο ταξίδεψε ο Ιούλιος Βερν στην Αμερική το 1867, περιγράφοντας αργότερα το ταξίδι του στο μυθιστόρημα Πλωτή Πολιτεία (Une Ville flottante, 1871).
Τα συμβάντα που περιγράφονται στο μυθιστόρημα, καλύπτουν χρονικά δέκα ημέρες, από το απόγευμα της 21ης Μαΐου του 1867 μέχρι το μεσημέρι της 1ης Ιουνίου. Η αφήγηση είναι σχεδόν γραμμική, χωρίς να λείπουν χρονικές παρεκβάσεις που οφείλονται σε αφηγήσεις των χαρακτήρων, και πραγματοποιείται σε τρίτο πρόσωπο, αν και ορισμένες φορές ο αφηγητής εμφανίζεται να διαδραματίζει ένα ρόλο στα δρώμενα. Σε όλη την έκταση του έργου, επιχειρείται μία εξαιρετικά λεπτομερής περιγραφή όλων των γεγονότων. Τα τρία πρώτα μέρη του έργου περιγράφουν αντίστοιχα τις τρεις πρώτες ημέρες του ταξιδιού του «Μεγάλου Ανατολικού». Στο τέταρτο μέρος, πληροφορούμαστε για μία καταιγίδα που ξεσπά το βράδυ της τρίτης ημέρας, διάρκειας δύο ημερών, καθώς και τις εξελίξεις στο πλοίο κατά την έκτη και έβδομη ημέρα. To πέμπτο και συντομότερο μέρος του μυθιστορήματος εξιστορεί τα γεγονότα της δέκατης και τελευταίας ημέρας, περιγράφοντας την άφιξη του υπερωκεανίου στο λιμάνι της Νέας Υόρκης.
Σύμφωνα με τον Οδυσσέα Ελύτη, το ταξίδι που περιγράφει ο Εμπειρίκος στο «Μέγα Ανατολικό», αποτελεί στην πραγματικότητα μία αφορμή «για να δημιουργήσει μία κινούμενη μονάδα-νησίδα όπου, χωρίς τους περιορισμούς της πιθανοφάνειας, θα συσσωρεύσει όλες τις παραλλαγές και τις εκφάνσεις της σαρκικής ομιλίας από την ονείρωξη και τον αυνανισμό αρχινώντας, ως την επιδειξιομανία, τον ηδονοβλεπτισμό, τον λεσβιασμό, την αιμομιξία, τον φετιχισμό, τον σαδισμό, τον μαζοχισμό, την κοπροφαγία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου αποβλέποντας στην ικανοποίηση του ερωτικού ενστίκτου».
Δια μίαν μόνον στιγμήν εσταμάτησε ο Μπερτιέ. Όχι όμως από οίκτον, αλλά δια να στηριχθή καλώς οπίσω από τόν παρά τούς πόνους προσφερόμενον εις αυτόν, υπό τής Έθελ, κώλον της. Έπειτα κρατών τήν κορασίδα με δύναμιν από τήν μέσην, ήρχισε να τήν γαμά σφοδρώς, μανιωδώς, ενώ νέαι κραυγαί, νέαι ολολυγαί άλγους εξήρχοντο από τά χείλη τής μικράς του φίλης, αναμεμιγμένον, ωστόσον, με παρακλήσεις και παροτρύνσεις εκ μέρους της να μη διακόψη καθόλου τήν γάμευσιν ο Αιμίλιος, πράγμα που ουδόλως είχε κατά νούν ο υπερκαυλωμένος καλλιτέχνης.
Εντός ολίγου, ο Μπερτιέ έκυψε επί τής ράχεως τής πτωχής κόρης, και θέτων τήν δεξιάν του εις τό αιδοίον της, ήρχισε να τήν αυνανίζη, τρίβων τήν κλειτορίδα της. Αι κραυγαί τού πόνου γρήγορα κατέπαυσαν και γρήγορα τάς διεδέχθησαν γλυκύτατοι αναστεναγμοί ηδονής και, κάθε τόσον, ηκούοντο και εξαίσιαι, συνταρακτικαί κραυγαί οξείας λαγνείας, ενώ αι γαμικαί κινήσεις τού βαθέως ηδονιζομένου ανδρός καθίσταντο ολονέν πλέον ζωηραί και κραταιότεραι. Τέλος ένας ισχυρός βόγγος, αναγγέλλων τήν επικειμένην εξακόντισιν τού
ψωλοχύματός του, εξέφυγε από τό στόμα τού Αιμιλίου, και ο Μπερτιέ εκινήθη τώρα με γοργότατον ρυθμόν, με τό υπερεξωγκωμένον πέος του εισερχόμενον μέχρι τού σάκκου τών όρχεων εις τόν πρωκτόν τής κορασίδος, και εξερχόμενον (χωρίς ποτέ να εγκαταλείπη τήν οπήν τού κώλου) μέχρι τής βάσεως τού καυλού, πηγαινοερχόμενον ραγδαίως, κατά τρόπον συγκλονιστικόν, ηδυπαθέστατον, και, δύναται τις να είπη, επικόν. Ακόμη ολίγα δευτερόλεπτα, και νέος βαθύς βόγγος ανδρικός ηκούσθη, ακολουθούμενος από 3-4 στεντορείους κραυγάς απροσμετρήτου γλυκασμού, και, με μίαν υστάτην ώθησιν, που εκόντεψε να ρίψη τήν γαμευομένην επί τού σανιδώματος τού καταστρώματος, ο Αιμίλιος Μπερτιέ, ακινητών αιφνιδίως, αλλά κλονούμενος κατ' επανάληψιν και εντόνως επί τόπου, με τόν τεράστιον πούτσον του εμπεπηγμένον μέχρι τής ρίζης του έως μέσα-μέσα, εις τόν εν τρομερά διαστολή σφίγγοντα αυτόν μικρόν πρωκτόν τής Έθελ, εξεκένωσε με ακατάσχετον ορμήν και εις πολλάς επαλλήλους λιπαράς εκτοξεύσεις μίαν μεγάλην δόσιν σπέρματος εις τό έντερόν της, ενώ η σοδομιζομένη ιέρεια τής Αφροδίτης, σείουσα φρενιτιωδώς τό κωλαράκι της και ξεφωνίζουσα γλυκύτατα από τήν μεγάλην ηδονήν που εδοκίμαζε, κατέβρεχε τά τρίβοντα εισέτι τό μουνίδιόν της δάκτυλα τού ζωγράφου με τόν ιδικόν της ερωτικόν χυμόν.
Αχ, τι μου θύμισες τώρα! Πόσες κρύες μοναχικές νύχτες ο "Μεγάλος Ανατολικός" με συντρόφεψε στη φοιτητική μου κλίνη...Πόσο εύκολο ήταν να κρυφτεί στη βιβλιοθήκη ένα τόσο αθώο εμφανισιακά βιβλίο, από τα λαίμαργα μάτια των φίλων που δεν έπαυαν να μου κλέβουν τις τσόντες! Και πόσο πειστικό επιχείρημα αποτέλεσε για την-τότε- φίλη μου όταν την έβαλα να διαβάσει για τις -αθλητικές σχεδόν- επιδόσεις της Παολίνα Κρινέλι ή της "εύμορφης παιδίσκης" Έθελ τους ακκισμούς με τον Τζεφ, τον Τομ και τον Τζακ, τους τρεις νέγρους αοιδούς, που δεν ήλκαν την καταγωγή τους από το Τζιμπουτί, κάτι βέβαια που δεν είχε καμία αποφασιστική σημασία για την επιχειρηματολογία μου! Ωραία χρόνια, παρότι τότε δεν είχα χρήματα παρά για τρεις μόνον από τους τόμους. Αχ! αυτή η γνωριμία μου με τους Έλληνες υπερρεαλιστές και τον κύκλο του Λαφόργκ ιδιαίτερα, πολύ με στιγμάτισε. Νομίζω και της φίλης μου -τότε- κάτι της άφησε, μα γι' αυτό ίσως και να φταίω εγώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Παναγιώτη: να προσθέσω ότι o Μέγας Ανατολικός αποτελεί μια απίστευτη φιλοσοφική προσέγγιση κοινωνικών, ταξικών διαφορών μέσα από τον ερωτισμό σε όλες του τις μορφές και ένα ύμνο στο επαναστατικό δικαίωμα του ανθρώπου στην ιδιαιτερότητα (και δεν εννοώ μόνο τη σεξουαλική). Έχω διαβάσει μέχρι στιγμής μόνο τους τρεις από τους οκτώ τόμους, αλλά το ομολογώ, τους βρίσκω απείρως πιο ερεθιστικούς από τον εσμό της αγοραίας και ανιαρής τσόντας (κινηματογραφικής, λογοτεχνικής κλπ.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα τολμουσα να διατυπωσω την αποψη οτι το ως ανω εργο ειναι μεν ενα ευφυες πορνογραφημα αλλα μαλλον αποτυχημενο ως λογοτεχνημα.Και τουτο διοτι παρα τη συναρπαστικη του γλωσσα- παρα την εξαγνιση του ερωτα -αφελης ισως ανατροπη του μαρκησιου-παρα το θετικο οραμα ζωης που μας δινει ο μεγαλος ελληνας υπερρεαλιστης οι περιγραφες των ερωτικων πραξεων ειναι εν τελει μονοτονα επαναλαμβανομενες και οπως συνηθως λεγεται για τη λογοτεχνία τα κειμενα που ειναι ερεθιστικα για το νου ειναι αυτα που υπονοουν πολυ περισσοτερα απο αυτα που αποκαλυπτουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Γάτος
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλα τώρα, αφού με ξέρεις τι ζιζάνιο είμαι. Ένα έργο σα το "Μέγα Ανατολικό" είναι αυτό που περιμένει κανείς από ένα σουρρεαλιστή. Αντικομφορμισμός δηλαδή, υφέρπων (που υπερίπταται, που θα έλεγε και ο Ζουράρις) μαρξισμός, απελευθέρωση και ρήξη με τα καθεστώτα ήθη, εξύψωση των φροϋδικών αρχών σε κανονιστικό επίπεδο (ω! αυτή η Λιβιδώ! που θα' λεγε κι ο Καλοπροαίρετος) και αν θες (που θες δίχως άλλο) και κοινωνικό σχόλιο. Το σεξουαλικό περιτύλιγμα δεν αρκεί να είναι επιφανειακό, αλλά πασχίζει να διαποτίσει τις λέξεις μέχρι το κόκκαλο σαν διαβρωτικό οξύ που καίει τις σάρκες του καθωσπρεπισμού. Εντάξει με όλα αυτά, αλλά θα μου επιτρέψεις να θεωρήσω το όλο εγχείρημα περισσότερο άσκηση ύφους, από μέρος του Εμπειρίκου, κάτι για το οποίο οι υπερρεαλιστές δεν είχαν καμιά αναστολή. Σε καμιά περίπτωση δεν άγει τον πανσεξουαλισμό στο θρόνο της απόλυτης αξίας, κατακρημνίζοντας τα πάντα στο διάβα του, όπως θα δεις στα "Σόδομα και Γόμμορα", στη "Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ" ή ακόμα και στις "11000 βέργες". Μάλλον είναι ένα παιχνιδι του ίδιου του συγγραφέα, αφελούς σε ένα βαθμό πίστης ότι η χαρά της σάρκας είναι χαρά της ζωής, λυτρωτική ανάγκη που νικά ακόμα και το θάνατο (δες την αποτροπή της αυτοκτονίας δια μέσου της συνεύρεσης). Αυτό όμως μοιραία οδηγεί σε ένα πλοίο- φάντασμα, το ερωτικό αντίστοιχο του τεχνολογικού Τιτανικού, μια Θαλάσσια Ουτοπία (ο Καλοπροαίρετος χαμογελά τώρα κάπου στο Σα-μονί), όπου Μαινάδες με τα χείλη του αιδοίου τους να τρίβονται πάνω στην τραχιά ράχη ενός φτερωτού Πήγασου ραντίζουν την πλωτή πολιτεία με ψιχάλες κανθαριδίνης (ο Εμπειρίκος-επέτρεψε μου την ιεροσυλία- χαμογελάει τώρα κάπου στον σουρεάλ παράδεισό του ).
Αυτό βέβαια δεν αφαιρεί τίποτε από τη διδακτική αξία του, αφού η -τότε- φίλη μου ωφελήθηκε τα μάλα από τα υψηλά διδάγματα (και τα χαμηλά κουτουπώματα), πράγμα που επαναβεβαίωσε ότι Μαρξ και Σαρξ μπορούν να συμβαδίσουν εν ομονοία.
ΥΓ. Ο καλύτερος τόμος είναι ο 3ος. Τσεκαρισμένα πράματα.
ΥΓ2. Η λέξη "καυλοπυρέσσουσα" επαναλαμβάνεται -και δικαίως και διακαώς- πάνω από 600 φορές. Καρατσεκαρισμένο κι αυτό. Όχι, για να μη νομίζεις ότι είμαι επιφανειακός αναγνώστης.
Βάλτο(ν) αγόρι μου,όπως θα έλεγε και ο Σκουντής...
ΑπάντησηΔιαγραφήSorry! Νόμιζα ότι το μπλογκ αυτό ήταν σκακιστικό.....
ΑπάντησηΔιαγραφή@Γερόλυκος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς σας πέρασε τέτοια διεστραμμένη ιδέα; Μένω ενεός!
Παναγιώτη εγώ Θεσσαλονίκη.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Χρήστος
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ Μεγανήσι, έκαστος εφ ο ετάχθη. Βέβαια αυτό το καταραμένο καμπανάκι μέσα στο νου μου που ορύεται κάθε φορά που μου διαφεύγει κάτι, μα που ποτέ δε βρίσκω τι είναι αυτό το κάτι, μου διατυμπανίζει ότι κάποιο υπόγειο ρεύμα υπάρχει στο Ανοιξιάτικο -ντάλα Καλοκαίρι- σχόλιο σου. Στίβω το νου μου σα λεμόνι (στο μέγεθος), μα δεν τα καταφέρνω να εντοπίσω τη χημική εκφόρτιση, που με κάνει να αισθάνομαι ένοχος. Θα παραμείνω στην αγωνία του σκότους μέχρι να με βοηθήσεις. Ψυχικό θα κάνεις...
Απλά είχαμε καιρό να μιλήσουμε και επειδή ούτε τον Μέγα Ανατολικό έχω διαβάσει (αν και από τις περιγραφές που διάβασα μου θυμίζει μια ταινία που είχα δει «Ο …νικος»), ούτε και στο σχόλιό σου «Μένω ενεός» μπορούσα να βρω κάτι να σχολιάσω επέλεξα την πεπατημένη οξυγονολογία. :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ευχές για λιγάκι δροσιά,
Χρήστος
Ομολογώ ότι οι συνεχείς και εκπληκτικοί λεκτικοί ελιγμοί των φίλων του blog , προεξάρχοντος του Παν.Κονιδάρη μου έχουν προκαλέσει ίλιγγο!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο φάρμακο λέγεται Vertigo Vomex, λιανική τιμή 9,38 ευρώ. Μία κάψουλα πρωί-βράδυ. :-)
Να και μία ανάρτηση που μπορω να σχολιάσω...¨-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω με όλα τα σχόλια του κυριου κονιδαρη.. . και φυσικα με την υπέροχη επιλογή αποσπασματος του Γατου...
Η Εθελ ήταν η αγαπημένη μου... και την συγκεκριμένη σκηνή...την θεωρώ κορυφαία...
Επειδή είχα στενή επαφή με βιβλιοπωλεία την εποχη που πρωτοεκδόθηκε... σας διαβεβαιω πως το συγκεκριμένο βιβλίο είχε πολυ συγκεκριμένους τύπους αναγνωστών... και οι περισσότεροι προερχόταν από την ευρύτερη αριστερά...
Νομίζω πως δεν σκόπευε να εκδόσει το έργο αυτό ο συγγραφέας...και οτι εκδόθηκε από του κληρονόμους του...
Ας είναι καλά λοιπόν οι κληρονόμοι.. που μας χάρισαν τόσο μεγάλη "λογοτεχνική" ηδονή...
και ο Γάτος...που μας την θύμησε...
@aKanonisti
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι βγήκε πολύ υστερότερα -μετά θάνατον- από τα κατασκότεινα συρτάρια του λογοτέχνη(και πράγματι από συγγενικά χέρια). Αυτός είναι ένας από τους λόγους που με κάνουν να πιστεύω ότι πρόκειται για έναν ποταμό ηδονής, τυρβώδους μεν, εσωστρεφούς δε ροής.
Ρε παιδια μονο εγω διακρινω τον (κρυφο) ειρωνικο τονο που προσπαθει να δωσει ο εμπειρικος στο κειμενο?
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι βέβαια! Τον έχει διακρίνει και ο Βέλτσος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αντιληψη σας οφειλεται στη καθαρευουσα που εχει χρησιμοποιηθει και η οποια με το περασμα των ετων και της απομακρυνσης της απο την εξουσια ηχει πλεον ειρωνικα στα αυτια μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κειμενο ειναι μια φαντασιωση της ερωτικης ελευθεριοτητας και αν καπου αποτυγχαινει -μεγαλοφυως-ειναι επειδη οι στιγμες της ηδονης δεν μπορουν να αναπαρασταθουν αλλιως θα ειχε και η πορνογραφια νοημα.
Γιατί δεν έχει νόημα η πορνογραφία φίλε ανώνυμε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την καθαρεύουσα συμφωνώ..
Διοτι δεν μπορει να σου δωσει αυτο που σου λειπει -σε καταδικαζει να μενεις απ εξω -ειναι με λιγα λογια υποκαταστατο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνακάλυψα ένα νέο είδος αλκοολισμού. Κρατάει όλη μέρα, συνεχίζεται και στα όνειρα. Ναρκώνει την σκέψη, φουσκώνει το στήθος και τις αισθήσεις. Εξαφανίζει άγχος, φόβο, ανησυχία. Μακάριος κυκλοφορείς με το μυαλό θολό, την επιδερμίδα διασταλμένη και το υπογάστριο βαρύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠορνο-αλκοολισμός. Ξυπνάς από όνειρα (συνήθως) ερωτικά και πριν καλά-καλά συνέλθεις, παίρνεις την πρώτη σου δόση. Το βίντεο κοντά στο κρεβάτι, διαλέγεις μία ωραία σκηνή, αργά, γρήγορα, ξανά slow, freeze, play. Προσοχή! Δεν πρέπει να εκτονωθείς, ίσα-ίσα. Να μείνεις όλο το πρωί σε ημιδιέγερση.
Από κει μπορείς να πας στη δουλειά σου - ο κόσμος είναι ήδη μαγεμένος. Το στόμα κάθε γυναίκας γεννάει ένα πέος και την βλέπεις να το δουλεύει σε slow, freeze, play.
Το μεσημέρι αμέσως άλλη δόση - και μετά συστηματικά, κατά διαστήματα, ως την ώρα του ύπνου. Το βασικό είναι να κρατιέσαι σε ένα σταθερό επίπεδο σωματικής διέγερσης και ψυχικής μέθης. Αν ενδιάμεσα τύχει (άνθρωπος είσαι!) να εκσπερματώσεις (μόνος ή με γυναίκα) πρέπει μετά από λίγο να αποκαταστήσεις πάλι το ποσοστό των ορμονών στο αίμα σου, βλέποντας πιο έντονες σκηνές. Να έχεις κρατήσει μερικές για την περίπτωση - από αυτές που νεκρούς ανασταίνουν.
Ο εθισμός έρχεται γρήγορα - μετά από δύο ή τρεις ημέρες. Όχι πως γίνεσαι πρεζάκιας, μπορείς να ζήσεις και χωρίς. Αλλά αποζητάς αυτή την ελαφριά ζάλη που σε κάνει να βλέπεις τα πάντα ωραία, να μην σκοτίζεσαι για τίποτα, να ζεις διπλά, με τις αισθήσεις σε διαρκή εγρήγορση.
Από τα παιδικά μου χρόνια μου με συνέπαιρνε η πορνογραφία. Αλλά, όσο ήμουν πολύ νέος, με ωθούσε πάραυτα στην πράξη. Αδύνατον να συγκρατηθώ. Τώρα, που πλησιάζω τα εξήντα, έφτασα στην ηλικία όπου απολαμβάνω την διέγερση περισσότερο από την ηδονή.
Και πάλι όμως, οι εμπειρίες μου ήταν λίγες και σποραδικές. Είχα συλλέξει τα απαραίτητα κλασικά βιβλία, φωτογραφίες και σκίτσα. Είχα δει μια-δύο πορνοταινίες στο εξωτερικό. (Στην Ελλάδα πού να πάω σε τέτοιο κινηματογράφο - γυμνασιάρχης!) Αλλά και έξω, δεν μπόρεσα να νιώσω πολλά πράγματα. Με ενοχλούσαν οι άλλοι. Δεν ήταν δυνατό να "φτιαχτώ" δημόσια!
Μέχρι που κάποια μέρα, ένας αμερικανός νοικάρης φεύγοντας μου άφησε, ανάμεσα σε άλλα άχρηστα αντικείμενα, ένα ολόκληρο στοκ από βιντεοκασέτες. "Try these - they are fun!" μου έκλεισε το μάτι. Διαπίστωσα πως επρόκειτο για κλασικές αμερικάνικες πορνοπαραγωγές. Με κάτι υπέροχες σταρ, επιδειξιομανείς μέχρι θανάτου, που το γλεντούσαν διπλά μπροστά στο φακό. H συνεχής και σωρευτική έκθεση (ήθελα να δω όλες τις ταινίες - και τις έπαιζα πρωί μεσημέρι βράδυ) με έκανε να ανακαλύψω αυτή την μόνιμη κατάσταση πορνομέθης.
Αυτό που τότε έγινε τυχαία, τώρα το συντηρώ μεθοδικά και συστηματικά. Ντοπάρομαι με μικρές (αλλά επίλεκτες) δόσεις εικόνων και ήχων. Μετά μπορώ να αποστασιοποιηθώ κάνοντας συγκρίσεις, αναλύσεις, παρομοιώσεις σε διάφορα επίπεδα. (Χωρίς ποτέ να ξεμεθύσω!) Έχω αρχίσει μία αισθητική μελέτη μουνιών (όψης και εκφραστικότητας). Εκεί βοηθάει πολύ το freeze.
O Henry Miller έχει γράψει συγκριτική μουνολογία. Ο Εμπειρίκος κατείχε (λένε) συλλογή από φωτογραφίες. Αλλά όταν κάνεις έρωτα, δεν είσαι σε θέση να παρατηρήσεις ψύχραιμα. Ενώ με το freeze! Ανακάλυψα π. χ. ένα μουνί αγγελικό. Ξανθό, λευκό, χωρίς χτυπητά σαρκώδη χρώματα. (Κόκκινο του Τισιανού που ενίοτε θυμίζει κρεοπωλείο). Κοιτάω το διάφανο παλλόμενο, και νιώθω δέος.
Πάντα ο έρωτας, ο γήινος, ο αισθησιακός, με γέμιζε σεβασμό προς το μυστήριο της δημιουργίας. Όταν διαβάζω ή ακούω για θρησκευτική εμπειρία το μόνο που μπορώ να φανταστώ είναι η άγια στιγμή του οργασμού. Όλες οι (νεότερες) θρησκείες πολέμησαν το σεξ. Φυσικό. Είναι η φυσική θρησκεία της ζωής - η μόνη δύναμη που μπορεί να τις ανταγωνιστεί.
Πόση διαστρέβλωση χρειάστηκε για να θεωρηθεί "χυδαία" αυτή η τελετουργία της έκστασης, αυτή η άνοδος στην αποθέωση; Κοιτάω απροκατάληπτος την μικρή οθόνη. Όμορφα σώματα χορεύουν. Βλέπω ζωή στην πιο έντονη στιγμή της, βλέπω ζωτικότητα, ζωντάνια, χαρά, ομορφιά, απόλαυση, ηδονή, λύτρωση.
Είναι ψεύτικα, στημένα, φτιαχτά, λεει ο πουριτανός. Εγώ ξέρω αυτό που νιώθω. Πείθει. Διεγείρει - άρα είναι καλή αναπαράσταση. Υπάρχουν και κακόγουστες. (Δεν εννοώ απαραίτητα τις χυδαίες. Το πορνό θέλει μία δόση χυδαιότητας. Εννοώ τις κακογυρισμένες, κακοφωτισμένες, άρρυθμες και βαρετές).
Άλλωστε μόνον σε αυτές τις ταινίες, η ζωή ξεπερνάει τη τέχνη. Συμβαίνουν δρώμενα τρομερά και αληθινά. Σαν να δολοφονεί πραγματικά ο Άμλετ. Γιατί, την ώρα που ο πρωταγωνιστής εκσπερματίζει, η πραγματικότητα παραμερίζει την σκηνοθεσία. Μία άλλη δύναμη, ανώτερη τον καταλαμβάνει, συστρέφει το πρόσωπό του, ρυθμίζει τον σπασμό του, εκτινάσσει το σπέρμα του. Είναι η στιγμή που στην οθόνη βλέπουμε απόλυτη αλήθεια. Κάθε τσόντα αρχίζει σαν φαντασία αλλά καταλήγει σε ντοκυμανταίρ.
Δεν έχουν πολλοί την δύναμη να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια. Άλλους τους αηδιάζει. Άλλους τους σοκάρει. Άλλοι υπεκφεύγουν. (Έχετε ακούσει πώς γελάνε και "κάνουν πλάκα" στα πορνοσινεμά τις στιγμές της έντασης; Φυγή είναι αυτή!)
Ιδιαίτερα οι γυναίκες (αιώνες καταπίεσης και πλύσης εγκεφάλου, ντροπής και σεμνοτυφίας!) τρομάζουν και αποστρέφουν το πρόσωπο.
Εγώ όμως εβδομάδες τώρα ντοπάρομαι με ζωντανή αλήθεια. Με νέκταρ διονυσιακό. Το φάρμακο ενεργεί. Αποτρέπει την σκέψη του θανάτου.
Τα τελευταία χρόνια σερνόμουνα - υπόταση ζωής. Οι γιατροί κάποτε μίλησαν για κατάθλιψη, αλλά εγώ ήξερα το σκουλήκι που με τρώει - εμένα κι όσους δεν μπορούν να ξεχαστούν. Μία κούπα αθάνατο νερό θα με θεράπευε για πάντα. Μία στιγμή έρωτα, με γιάτρευε για λίγο.
Τώρα όμως κατόρθωσα το αδύνατο. Να τεντώσω τη στιγμή, να την κάνω μόνιμη κατάσταση. Freeze στη στιγμή. Παράταση πάθους. Έχω την διάθεση του έρωτα όλη μέρα. Πάει πια η tristitia post. Σφύζω από ζωή και πόθο ακόμα και μετά. Πουσάρισμα του οργανισμού, σαν να παίρνω συνέχεια αμφεταμίνες. Και, από ότι βλέπω, χωρίς συνέπειες.
Μην νομίσετε όμως πως έχω εγκαταλείψει την πραγματική γυναίκα. (Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ζωντανό δέρμα!) Όχι μόνο δεν αρκούμαι στις φαντασιώσεις μου - αλλά προστρέχω πολύ περισσότερο στην πράξη. Η πορνομέθη μου ξανάφερε τον οίστρο.
Από τότε που χώρισα, προτιμώ την επ' αμοιβή συντροφιά. Είναι πιο τίμια και σαφής. Δεν εμπλέκεσαι με περιττούς καθωσπρεπισμούς και συναισθηματισμούς - όταν το ουσιαστικό είναι η επαφή. Άλλωστε οι γυναίκες που έχω διαλέξει είναι επαγγελματίες, καλλιτέχνιδες του έρωτα. Έρχονται στο σπίτι μου και με μεράκι ξεδιπλώνουν όλα τους τα ταλέντα.
(Πάντα αναρωτιόμουν γιατί θεωρείται φυσικό, ηθικό και εποικοδομητικό να υπάρχουν επαγγελματίες σε άλλους τομείς - π. χ. στην μαγειρική - και όχι στο σεξ. Μήπως ο έρωτας δεν είναι τέχνη - ανώτερη σίγουρα από την γαστρονομία; Μελετήστε τους αρχαίους Έλληνες ή τους Ινδούς...)
Στα πενήντα εννέα μου έχω τώρα αρκετά καλή δραστηριότητα - δύο-τρεις συνευρεύσεις την εβδομάδα και τυχαίες ενδιάμεσες αυτοικανοποιήσεις. Είναι ενδιαφέρον πως, στις αγοραίες συντρόφισσές μου (δύο, τακτικές και εναλλασσόμενες) δεν έχω ποτέ μιλήσει για την πορνολαγνεία μου. Θεωρώ αυτόν τον χώρο αυστηρά ιδιωτικό και απόρρητο. Εκείνες αναρωτιούνται, εδώ και μερικούς μήνες, για την σεξουαλική μου αναγέννηση. Ακούω τα επιφωνήματά τους και καμαρώνω. Μόλις φύγουν, βάζω δύο δάκτυλα ουίσκι και αρχίζω να σκέπτομαι ποια σκηνή θα ταίριαζε για μετά.
(Απολαμβάνω τα πορνό όπως οι Κινέζοι τους ζωγραφικούς πίνακες. Που δεν τους είχαν μόνιμα κρεμασμένους στον τοίχο - ξετύλιγαν κάθε φορά εκείνον που ταίριαζε στην στιγμή).
Άραγε να ξέρουν, αυτοί που με συναντούν στον δρόμο - τον ευυπόληπτο και σοβαρό κύριο, τον γραβατωμένο πρόωρο συνταξιούχο (συμπλήρωσα νέος την τριακονταπενταετία) άραγε να ξέρουν πώς τους βλέπω και τι σκέπτομαι; Θα πάθαιναν μεγάλο σοκ. Όμως εγώ νιώθω σαν να έχω ανακαλύψει το μυστικό της αιώνιας νεότητας και χαμογελάω σε όλους. Αισθάνομαι σίγουρα πιο νέος από ότι πριν τριάντα χρόνια, πιο ζωντανός.
Κι όπως ο Ανταίος ακουμπούσε στη γη, εγώ ξαναγυρίζω κάθε τόσο στο βίντεο. Διαθέτω τώρα ολόκληρη ταινιοθήκη, ξεπέρασα τις πρώτες αναστολές μου, βρήκα πηγές, οργανώθηκα. Έχω ήδη αρκετό υλικό για χρόνια - κι όλο προσθέτω. (Ευτυχώς η παραγωγή δεν σταματά!) Απορρίπτω τα πρόχειρα και κακοφτιαγμένα - όμως κι αυτά που μένουν, περισσεύουν. Άλλωστε, οι πορνοταινίες είναι οι μόνες που επιτρέπουν απεριόριστες επαναλήψεις. Σχεδόν κερδίζουν με την επαναφορά. (Η εκ των προτέρων γνώση. Η γοητεία του αναμενόμενου.)
Tele control στο χέρι: stop, play, slow, fast, play, freeze. Γίνομαι όλο μάτια και βουή του αίματος.
Τώρα η σκέψη του θανάτου μου είναι πιο μακρινή. Στο κάτω-κάτω ζω - κάτι που είχε καιρό να μου συμβεί σε τόση έκταση και ένταση. Κι αν συλλογιστώ εκείνη την ώρα, θέλω να την φαντάζομαι έτσι: ακαριαία, μπροστά στο βίντεο, μισοκαυλωμένος σ' ένα τελευταίο freeze.
http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=1&time_id=99&cat_id=1
Κατ' επέκταση λοιπόν, τα υποκατάστατα δεν έχουν νόημα φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε θεραπευτικό - π.χ. μεθαδόνη, ούτε ψυχαγωγικό - π.χ. να ακούς ένα CD ως υποκατάστατο του να πηγαίνεις σε μία συναυλία κ.ο.κ.
Περίεργη άποψη αυτή.. Νομίζω ότι απλώς δε σου αρέσει η πορνογραφία - θέμα γούστου - ή ότι έχεις ταμπού με το θέμα.
Δεκτόν και μένα δε μου πολυαρέσει, άλλο αυτό όμως και άλλο να λέμε ότι δεν έχει νόημα ως θεοί-κριτές των ανθρώπινων συμπεριφορών..
Και γω θα μπορούσα να πω ότι δεν έχει νόημα η ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, η formula 1, η ιστιοπλοϊα, το να κάνεις παιδιά, η αποταμίευση, η ύπαρξη του ασφαλιστικού συστήματος, η θρησκεία κ.ο.κ