Une liaison pornographique

«Une liaison pornographique» (1999), Ελληνικός τίτλος: «Μια πορνογραφική σχέση», Σκηνοθεσία: Frédéric Fonteyne, Παίζουν: Nathalie Baye, Sergi López.

Της Φιλοθέης Π.

Μια μεσόκοπη γυναίκα που θέλει να εκπληρώσει μια σεξουαλική της φαντασίωση δημοσιεύει αγγελία σε περιοδικό γνωριμιών. Ένας νεότερός της άνδρας απαντά. Δίνουν ραντεβού σε ένα καφέ. Είναι αμήχανοι, αλλά ξέρουν τι θέλουν και έτσι ξεκινά η σεξουαλική τους σχέση («πορνογραφική» όπως την λέει εκείνη, γιατί αυτή είναι η πορνογραφία, σεξ και τίποτα άλλο). Γι’αυτόν το λόγο άλλωστε, το ρομάντζο που παρακολουθούμε είναι πορνογραφικό. Ξεγυμνώνεται. Είναι αισχρό, επειδή είναι πολύ προσωπικό.

Πρόκειται για ένα μικρό διαμάντι του γαλλικού κινηματογράφου που καταπιάνεται με την ανθρώπινη επαφή, τον έρωτα, το σεξ. Ευτυχώς, απουσιάζουν όλα τα παραφερνάλια, τα στολίδια, οι ρομαντισμοί. Άγνωστοι, οι δυο τους, συμφωνούν να μην μάθει ποτέ ο ένας για τον άλλον ούτε μικρό όνομα, ούτε ηλικία, ούτε επάγγελμα, ούτε οποιοδήποτε στοιχείο προσωπικής ζωής. Έτσι συνεχίζεται η σχέση τους, για αρκετούς μήνες.

Ο τίτλος ενδέχεται να παραπλανήσει, να περιμένει ο θεατής πλήθος ερωτικών σκηνών. Όμως η ταινία εξελίσσεται κυρίως μέσω των διαλόγων των δυο πρωταγωνιστών, πριν από τις ερωτικές τους συνευρέσεις, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Οι ερωτικές σκηνές είναι λιγοστές, ο σκηνοθέτης περιορίζεται στις «αναγκαίες». Ο θεατής δεν θα μάθει ποτέ ποιά είναι η φαντασίωση γιατί η κάμερα απομακρύνεται με έξοχο κινηματογραφικό τρόπο στους κόκκινους διαδρόμους του ξενοδοχείου, κατά την διάρκεια της πράξης. Η φαντασίωση καταλήγει να είναι μικρής σημασίας. Χωρίς να γίνεται ο Fonteyne ούτε στιγμή αφοριστικός σε σχέση με τις παραλλαγές του ερωτικού παιχνιδιού, υπονοεί ίσως ότι το σεξ, εξαγνίζει και απαλλάσσει, λόγω της ύψιστης απόλαυσης που προσφέρει.

Αβεβαιότητα, ειλικρίνεια, πρωτίστως έκθεση στις αδυναμίες. Μια από τις συζητήσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών αφορά τον Αδάμ και την Εύα, όχι τυχαία, γιατί είναι σαν να βλέπουμε τους πρωτόπλαστους της εποχής μας σε αστικό περιβάλλον, ανώνυμους και σοφότερους. Μικρές σιωπές, ανάμεσα στα λόγια. Εστίαση στα πρόσωπα, τα οποία μιλούν και ενθυμούνται. Οι ερμηνείες της Nathalie Baye και του Sergi López είναι υποδειγματικές: δυο συνηθισμένοι χαρακτήρες της διπλανής πόρτας, καταφέρνουν να παγιδεύσουν τον θεατή στο ιδιωτικό τους (ερωτικό) σύμπαν.