Η απόψη του Ελισσαίου Βλάχου για το γνωστό θέμα με τις ομαδικές ισοπαλίες στον τελευταίο γύρο του διασυλλογικού πρωταθλήματος Α' Εθνικής κατηγορίας:
Περί αξιών και ισοπαλιών
Χαίρετε, με κάποια καθυστέρηση ομολογουμένως, αλλά συνήθως η χρονική απόσταση βοηθάει την κρίση.
Πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες βδομάδες για τους διαιτητές (και τους παράγοντες και το σύστημα και τους διοικούντες και τους αρχηγούς) και την ανεπάρκειά τους ή την έλλειψη πυγμής ή την εσκεμμένη οσφυοκαμψία τους. Έτυχε να μην είμαι διαιτητής στις επίμαχες συναντήσεις. Θίγομαι όμως, γιατί θεωρώ πως όποιος και να ήταν από εμάς το ίδιο θα έπραττε.
Η όλη ιστορία κατ' εμέ έχει δύο σκέλη. Ένα ηθικό και ένα κανονιστικό.
Στο κανονιστικό, εκεί εμπλέκονται οι διαιτητές για το θεσμικό τους ρόλο, ακούω μόνο μπούρδες και μεγαλοστομίες περί τιμωριών και αποκεφαλισμών και ανασκολοπισμών. Στη συνάντηση διαιτητών, μια μέρα πριν ξεκινήσει η διοργάνωση, τέθηκε ακριβώς η ερώτηση για το 6-6 με 12 ισοπαλίες. Αποφασίσαμε ότι δεν θα κάνουμε τίποτε γιατί δεν μπορεί να αποδειχθεί εύκολα κάτι. Εκτός αν τα στοιχεία είναι αδιάσειστα. Και νομίζω ότι σωστά αποφασίσαμε. Δεν θεωρείτε προσυνεννόηση ούτε η φημολογία ούτε ακόμη και η επίγνωση της αγωνιστικής πρακτικής. Αν αποφάσιζε κάποιος διαιτητής να μηδενίσει δύο ομάδες, θα τον άδειαζε η επιτροπή ενστάσεων και στη χειρότερη το ΑΣΕΑΔ. Πουθενά δεν λέει ότι απαγορεύεται οι δώδεκα παίκτες μιας ομάδας να προτείνουν, κατόπιν προτροπή του αρχηγού ή έστω με δική τους πρωτοβουλία, ισοπαλία στον αντίπαλο και αυτός είτε με δική του πρωτοβουλία είτε με προτροπή του αρχηγού του να δεχθεί. Ακόμη και η πιπίλα της γελοιοποίησης του αθλήματος στις δύο παρτίδες της Καβάλας θα είχε ως αυστηρότερο αποτέλεσμα να τιμωρηθούν οι συγκεκριμένοι παίκτες και όχι η ομάδα. Οπότε θα είχαμε δύο αμοιβαίους μηδενισμούς και το τελικό σκορ θα έληγε πάλι ισόπαλο με 5-5. Δεν νομίζω ο στόχος όλης αυτής της κριτικής να είναι τα δύο παιδιά και η άγαρμπη ισοπαλία τους. Ούτε φυσικά δεν μπορώ να δεχθώ πως η Καβάλα δεν ήταν η άξια πρωταθλήτρια. Το απέδειξε κατ’ επανάληψη στους αγώνες αυτούς. Κανονιστικά λοιπόν ας σταματήσουν να κρέμονται τα δρεπάνια πάνω από τα κεφάλια δικαίων και αδίκων. Αν αλλάξουν οι κανονισμοί το ξανασυζητάμε. Όχι όμως ότι οι κανονισμοί σώζουν τη χαμένη τιμή του σκακιού, αν πράγματι αυτή έχει χαθεί.
Το ηθικό κομμάτι έχει ενδιαφέρον. Ποια είναι τα ερωτήματά μας όμως;
Είναι μεμπτή η ισοπαλία εν γένει;
Όχι. Υπάρχουν πολλές μαχητικότατες ισοπαλίες.
Είναι μεμπτή η επιδίωξη της ισοπαλίας;
Πάλι όχι, εφ’ όσον μέσα σ’ αυτή την κατηγορία υπάρχουν περιπτώσεις όπου κάποιος παίκτης δεν αισθάνεται βέβαιος για τον εαυτό του ότι μπορεί να διεκδικήσει τη νίκη και καταφεύγει σε τριπλές επαναλήψεις ή υπεραπλοποιήσεις της θέσης. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, όπου υπάρχει και διαφορά δυναμικότητας, βλέπουμε να προτείνει ισοπαλία ο ασθενέστερος παίκτης στον τυπικά ισχυρότερο παρότι ο ασθενέστερος έχει ελαφρά υλική υπεροχή. Μπορεί να κατηγορήσει κανείς κάποιον παίκτη για ανηθικότητα σε μια τέτοια περίπτωση; Σαφώς όχι. Για έλλειψη αγωνιστικού πνεύματος ναι, όχι όμως για ηθικώς μεμπτή συμπεριφορά.
Είναι μεμπτή η σύντομη ισοπαλία;
Σε ατομικό επίπεδο, η σύντομη ισοπαλία μεταξύ δύο παικτών είναι διαδεδομένη πρακτική. Επίσης δεν εγέρθηκε ποτέ ηθικό θέμα για αυτό. Ακόμη και η αλλαγή των κανονισμών περί ισοπαλίας έγινε για χάρη των χορηγών και των διοργανωτών και όχι διότι μπορεί να εκμαιευτεί η αγωνιστική διάθεση των παικτών. Είναι πολύ εύκολο για δύο παίκτες που έχουν αποφασίσει ισοπαλία να το κάνουν να φανεί ότι προέκυψε μετά από φυσιολογική μάχη. (Άραγε κι αυτό δεν είναι υποκριτικό; Να απαιτούμε δια του φαίνεσθαι κάτι διαφορετικό από την ουσία;)
Κάθε σύντομη ισοπαλία είναι προσυμφωνημένη;
Οι παίκτες (οι κορυφαίοι τουλάχιστον) δεν συζητούν συνήθως εκ των προτέρων για τη συμφωνία ισοπαλίας. Αν γνωρίζουν τον αντίπαλο και έχουν την άνεση, μπορεί να τον ρωτήσουν αν θα παίξει για νίκη. Συνήθως η πρόθεσή τους φαίνεται με το που κάθονται στη σκακιέρα. Γνωρίζουν και οι δύο αν τους βολεύει το αποτέλεσμα, αν πρέπει να κρατήσουν δυνάμεις, τσεκάρονται λίγο με τα μάτια και κάποια στιγμή παίρνει την πρωτοβουλία κάποιος από τους δύο να προτείνει την ισοπαλία. Κάποιος έγραψε πολύ σωστά ότι όποια κουβέντα και να έχει προηγηθεί, η συμφωνία γίνεται επί της σκακιέρας και κανείς δεν εγγυάται ότι κάποιος από τους παίκτες δεν θα αποφασίσει τελευταία στιγμή να διεκδικήσει τη νίκη. Ακόμη και αυτοί που παραδοσιακά δεν παίζουν για νίκη μεταξύ τους , επειδή τους συνδέει συγγένεια, φιλία ή άλλοι δεσμοί, δεν κάθονται να το συζητήσουν από πριν. Παίζουν λίγες κινήσεις στη σκακιέρα, κοιτιούνται και δίνουν τα χέρια. Στην πράξη λίγες είναι οι περιπτώσεις που ο ένας παίκτης λέει στον άλλο από πριν να κάνουν ισοπαλία.
Είναι μεμπτό το να πουν δυο παίκτες πριν από την έναρξη του αγώνα να κάνουν ισοπαλία;
Εδώ νομίζω ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη φύση του παιχνιδιού του σκακιού και τη δυνατότητα της ισοπαλίας. Το σκάκι είναι από τα παιχνίδια που περιλαμβάνουν την ισοπαλία. Και η ισοπαλία είναι αγωνιστικός στόχος. Και κάθε αγωνιστικός στόχος κουβαλάει και την αντίστοιχη αγωνιστική διάθεση. Αν τώρα και οι δύο παίκτες δείχνουν την ίδια αγωνιστική διάθεση είναι πολύ φυσιολογικό να παίξουν με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε ούτε να απειλήσουν τον αντίπαλο ούτε να εκθέσουν την άμυνά τους. Το σκάκι δεν έχει προκαθορισμένο χρόνο. Μία νίκη μπορεί να επιτευχθεί σε λίγα λεπτά και σε αρκετές ώρες. Το ίδιο και μια ισοπαλία. Στα ομαδικά αθλήματα που περιλαμβάνουν την ισοπαλία, ο χρόνος των 90 (ή όσων) λεπτών καθιστά κουραστική την έλλειψη αγωνιστικής διάθεσης. Παρόλα αυτά, ούτε εκεί εμποδίζονται δύο ομάδες να κάνουν ισοπαλία, επειδή τους συμφέρει αμοιβαία, χωρίς να προσυνεννοηθούν, απλώς αποφεύγοντας κάποια ρίσκα. Στο σκάκι μπορούμε να γλυτώσουμε αυτό το μαρτύριο και να κάνουμε ισοπαλία, επειδή μας συμφέρει το αποτέλεσμα, σε λίγα λεπτά και να μην σέρνουμε την έλλειψη διάθεσης για μάχη μέχρι να πείσουμε κάποιους ότι πράγματι αγωνιζόμαστε και δεν κάνουμε αγγαρεία.
Είναι μεμπτό οι παίκτες να λειτουργήσουν σύμφωνα με τις προτροπές του αρχηγού και να προτείνουν ή να δεχθούν ισοπαλία;
Κάθε ομάδα έχει τους στόχους της. Όποιος παίκτης συμμερίζεται τους στόχους της ομάδας και αποφασίζει να υποτάξει την προσωπική του όρεξη για χάρη του ομαδικού συμφέροντος δεν μπορεί να μέμφεται για ανηθικότητα.
Αν υπάρχει, λοιπόν, πρόβλημα, τότε αυτό δεν εντοπίζεται στην ισοπαλία, όποια μορφή αν έχει αυτή, αλλά στην έλλειψη αγωνιστικής διάθεσης και στο αν πρέπει να λειτουργήσεις προς όφελος του fair play ακόμη και εις βάρος των συμφερόντων της ομάδας σου.
Κατ’ αρχάς να δώσω τρία αντιπαραδείγματα για την καταστρατήγηση του fair play, εκτός από την ισοπαλία 6-6 με δώδεκα ισοπαλίες. Είναι η ισοπαλία 6-6 με 6 ισοπαλίες και από 3 νίκες σε κάθε ομάδα εκεί που οι διαφορές ΕΛΟ είναι καθοριστικές. Αφήνουμε τις 6 παρτίδες να κριθούν όπως είναι αναμενόμενο και συμφωνούμε ισοπαλία στις άλλες έξι. Πιο κομψό, δεν βρίσκεται; Ταιριαστό με την εθελοτυφλία μας. Ας αφήσουμε όμως το 6-6 και ας πάμε στο 6-5. Νομίζω το έθιξε και ο Τάκης Δρεπανιώτης κάπως παρόμοια. Το σκορ είναι 6-5 εις βάρος μας. Θέλουμε δύο βαθμούς, της νίκης, για να σωθούμε. Άμα κερδίσει η τελευταία μας σκακιέρα θα έρθουμε 6-6, θα πάρουμε μόνο έναν βαθμό και μετά θα κληρωθούμε με δύσκολη ομάδα, οπότε αντίο στόχοι. Τι κάνω ως αρχηγός; Δέχομαι ισοπαλία στην τελευταία σκακιέρα, οδηγώντας την ομάδα στην ήττα και περιμένω να κληρωθούμε με μια εύκολη ομάδα για να κάνουμε τους δύο βαθμούς στην τελευταία αγωνιστική. Ωραίος αλήθεια τρόπος για να ξεγελάσεις τα λαγωνικά του fair play. Τελευταίο και πιο ζόρικο. Το σκορ είναι 5,5-5,5. Μόνο νίκη χρειαζόμαστε για την επίτευξη του στόχου (ή ακόμη χειρότερα, το αποτέλεσμα είναι αδιάφορο για την ομάδα μου αλλά εγώ, ας πούμε, που έχω μείνει τελευταίος θέλω να παίξω). Το οφθαλμοφανές αποτέλεσμα, όμως, στη σκακιέρα είναι η ισοπαλία. Αν γίνει αυτή η ισοπαλία στη σκακιέρα άρα και στον αγώνα, ευνοείται μια τρίτη ομάδα. Παίζω όμως για νίκη σε μια νεκρή θέση και τελικά παραβιάζω, χάνω και το συνολικό αποτέλεσμα δεν έρχεται ισοπαλία. Και η τρίτη ομάδα που περιμένει να έρθει το δίκαιο αποτέλεσμα, έτσι όπως εξελίχθηκαν οι αγώνες, την πατάει επειδή εγώ δεν σεβάστηκα τη θέση και την ικανότητα τού αντιπάλου μου. Δεν είναι λοιπόν, μόνο το 6-6 με 12 ισοπαλίες έλλειψη fair play, αλλά είναι το πιο εύκολο να μυριστούμε, ιδίως αν γίνουν γρήγορα. Δεν είναι όμως υποκριτικό. Δύο ομάδες (ή έστω δύο αρχηγοί) βάζουν το συμφέρον τους πάνω από τη μαχητική νοοτροπία και δεν ντρέπονται να το δείξουν. Υπάρχουν πολλά unfair που μπορούν να κρίνουν τους αγωνιστικούς στόχους των ομάδων σ’ ένα πρωτάθλημα. Unfair, θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι να μην κατεβάζεις την πιο ισχυρή σου σύνθεση σε κάθε αγωνιστική και ακόμη να μην παίζεις με την ίδια μαχητική διάθεση σε κάθε γύρο. Γιατί, θα πει η ασθενής ομάδα Α στην ισχυρή, κατέβασες μαζί μας την πιο δυνατή σου σύνθεση και έπαιξες με στόχο το 12-0 και μας διέλυσες, ενώ μόλις είχες μαθηματικά κατακτήσει το πρωτάθλημα, κατέβασες κάποιους πιτσιρικάδες και ήρθες 7-5 με την ασθενή ομάδα Β; Αν είχαμε πάρει και μεις 5 πόντους μαζί σου τώρα θα είχαμε σωθεί. Μπορεί όμως να κατηγορήσει κανείς την ισχυρή ομάδα γιατί θέλησε να ξεκουράσει κάποιους παίκτες, ή να δώσει ευκαιρίες σε κάποιους άλλους ή ακόμη και ταπεινά να γλυτώσει κάποια χρήματα, επειδή δεν θα χρησιμοποιήσει τους κορυφαίους της για μία ή δύο παρτίδες;
Για μένα το όλο πρόβλημα εντοπίζεται στην έλλειψη αγωνιστικού πνεύματος και μαχητικής διάθεσης, από την οποία πηγάζει και το fair play. Επαναλαμβάνω ότι αυτό δεν είναι θέμα κανονισμών και γι’ αυτό οι τοποθετήσεις περί τιμωριών μου φαίνονται άστοχες. Δεν είναι και θέμα ηθικό κατ’ εμέ, μιας και δεν επιστρατεύεται κάποιο δόλιο μέσο στην συμφωνία ισοπαλίας, αλλά γίνεται χρήση των διαθέσιμων μέσων για την επίτευξη ενός στόχου. Όταν εμπλέκεσαι σε μια αγωνιστική διαδικασία, μπορείς να χρησιμοποιήσεις όλα τα μέσα που σου διατίθενται για να επιτύχεις το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Παράδειγμα: Ως αρχηγός δεν εξετάζω την εγκυρότητα των δελτίων των αντιπάλων, αν κάποιος όμως το πράξει και καταφέρει να μηδενίσει μία σκακιέρα μας, δεν μπορώ να τον κατηγορήσω για ανηθικότητα.
Σε τι διαφέρω όμως από τον άλλο αρχηγό; Σε τι διαφέρει ο παίκτης που θα αρνηθεί να ακούσει την προτροπή του αρχηγού για ισοπαλία, από τον συμπαίκτη του, που θα τη δεχθεί ακόμη κι αν η θέση του είναι καλύτερη; Σε τι διαφέρει η ομάδα που θα επιδιώξει την ισοπαλία με δώδεκα νούλες, με την ομάδα που θα παίξει περήφανα και στα ίσια για την νίκη ρισκάροντας ακόμη και να τα χάσει όλα; Η διαφορά αυτή είναι αξιακή. Η έννοια της περηφάνιας που ανέφερα, το ρομαντικό πνεύμα που αδιαφορεί για το αποτέλεσμα προκειμένου να γευτεί την ένταση και την ηδονή της μάχης έχει αξιακή διαφορά με την επικρατούσα αντίληψη περί αποτελεσματικότητας, η οποία ανέχεται να κατηγορηθεί για σκοπιμότητα προκειμένου να επιτύχει το στόχο της. Είναι αξιακή η εύστοχη κριτική που κάνει ο Παναγιώτης Κονιδάρης μέσω του κείμενού του και των τοποθετήσεών του. Και με βρίσκει ομόθυμο, αν εξαιρέσω δύο θέματα που για μένα είναι ακόμη ανοιχτά. Το θέμα της υποταγής της ατομικής επιδίωξης για χάρη του ομαδικού συμφέροντος και το θέμα της παραίτησης-απόσυρσης.
Οι διαφωνίες που έχουν εγερθεί δείχνουν την ύπαρξη αντανακλαστικών ενός άλλου αξιακού συστήματος. Δεν συμμερίζομαι όμως, πως οι εμπλεκόμενοι, φορείς και πρόσωπα, είναι κατάπτυστοι, δουλοπρεπείς, ή ό,τι άλλο από την ομοβροντία κακοχαρακτηρισμών που εκτοξεύθηκε. Και για μια ακόμη φορά τονίζω ότι είναι πέρα οποιασδήποτε τιμωρίας. Τα αξιακά συστήματα δεν επιβάλλονται, αποτυπώνονται έμπρακτα, βρίσκουν μιμητές, γίνονται κοινός τόπος. Γίνονται αφηγήσεις στα στόματα κάποιων δασκάλων, γίνονται υποδειγματικές συμπεριφορές των γονιών προς τα παιδιά τους, καλλιεργούνται μέσα από το πνεύμα του συναγωνισμού που σέβεται τον αντίπαλο, από το πνεύμα που λέει πως πριν από αντίπαλοι είμαστε συνάνθρωποι και –ίσως– φίλοι. Το διαμορφώνουν οι άνθρωποι ενός συλλόγου, φαίνεται στη νοοτροπία ενός συλλόγου και αν θεωρούμε πως αυτή η νοοτροπία δεν μας ταιριάζει και ότι είναι αδύνατον να τη συνδιαμορφώσουμε, μπορούμε κάλλιστα να επιδιώξουμε να μεταστεγαστούμε σε μια άλλη συλλογικότητα που θα μας εκφράζει. Ή έστω να μην ξαναασχοληθούμε με συλλογικότητες και να παίζουμε σκάκι μόνο όταν καλύπτονται οι όροι που επιβάλλει η συνείδησή μας. Το ευγενές μας πνευματικό άθλημα δεν έχει, ακριβώς, χάσει την τιμή του. Έχει υιοθετήσει το κυρίαρχο αξιακό σύστημα. Και οι φωτεινές εξαιρέσεις, οφείλουν να αναδεικνύονται, από όσους τις αισθάνονται ως τέτοιες, ως φωτεινές, χωρίς να πρέπει να σταλθούν οι μιμητές του κανόνα στο πυρ το εξώτερον.
Ελισσαίος Βλάχος
Μα τι καθόμαστε και συζητάμε ρε παιδιά περί κανονισμών,εδώ έχει περάσει ένας μήνας απο τότε που άλλαξαν οι κανονισμοί και στο site της ομοσπονδίας υπάρχουν ακόμα οι παλιοί κανονισμοί.Δηλαδή πας και αγοράζεις μια monopoly και μέσα δεν υπάρχουν οι κανόνες για το πώς παίζεται το παιχνίδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμος 665
Πολύ μακροσκελές το κείμενο του κ. διαιτητή. Κάτι μου λέει ότι "τα πολλά λόγια είναι φτώχια" (δικαιολογίες κ.λ.π.) . Στην αρχή γράφει ότι οι διαιτητές αποφάσισαν μεταξύ τους να μην είναι αυστηροί στους κανονισμούς και είχαν σκοπό να μην το "παιδέψουν" το θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό θα ίσχυε μόνο για τις ισοπαλίες ή γενικότερα;
Γιατί οι διαιτητές παρουσιάστηκαν, γενικώς, ανέτοιμοι για μια τόσο σύνθετη διοργάνωση και θα υπάρξουν αρκετές αναφορές για λάθη της διαιτησίας. Πολλοί παίκτες και παράγοντες βοήθησαν, με τη συναίνετική τους παρουσία, να τελειώσουν ομαλά οι αγώνες.
Ο χρόνος, που πέρασε, δίνει μεν το πλεονέκτημα μιάς πιο ουδέτερης ματιάς, αλλά δίνει ευκαιρίες και α σε αυτούς που ζητούν δικαιολογίες για τα λάθη, που έγιναν.
Τί άραγε έχουν να πουν και οι άλλοι διαιτητές;
Να σημειώσω εδώ, ότι το παραπάνω κείμενο το ξεκίνησα ως έναν λόγο υπερασπιστικό για τους διαιτητές που διαιτήτευαν στις συναντήσεις που έληξαν ισόπαλες και τους διαιτητές εν γένει μιας και όλοι όσοι διαιτητεύαμε θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση τους. Το κείμενο ως τέτοιο θα μπορούσε ως να τελειώνει στη δεύτερη παράγραφο. Όμως θεώρησα ότι θα έλλειπε κάτι σημαντικό. Η προσωπική μου θέση στα γεγονότα. Δεν είναι λοιπόν αυτό το κείμενο γενικευμένες θέσεις διαιτητών. Είναι η τοποθέτηση ενός ανθρώπου που κινείται στο χώρο του σκακιού και έχει συσσωρεύσει μια μικρή εμπειρία. Είναι μακροσκελές γιατί θέλω να είναι διεξοδικό και να πηγαίνει μεθοδικά σ' αυτό που εγώ θεωρώ ουσία του προβλήματος. Δεν είναι μακροσκελές για να συγκαλύψει κάτι. Επίσης, διαβάζετε προσεκτικά ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ, η κουβέντα που αναφέρω στη συνάντηση των διαιτητών αφορούσε στο θέμα μας και όχι στους κανονισμούς εν γένει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως γίνεται να δικαιολογείται το ΣΟ ΚΑΒΑΛΑΣ για αυτό που έκανε ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι σημαίνει κανονιστικά δεν υπάρχει πρόβλημα, το ηθικό μέρος έχει ενδιαφέρον ;
Καταλαβαίνεται ότι και οι έξι ομάδες που εμπλέκονται έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τη διοργάνωση, τους συμμετέχοντες, έδειξαν πλήρη περιφρόνηση για τους παίκτες που αγωνίστηκαν την τελευταία αγωνιστική και για την προσπάθεια πολλών ομάδων να διεκδικήσουν ισότιμα μέχρι το τέλος ότι καλύτερο μπορούσαν ;
Τα ερωτήματα που μπαίνουν δεν είναι αυτά που διατυπώνεται.
Το βασικό ερώτημα είναι : Ποιοί είστε εσείς που απαξιώνετε με αυτόν τον τρόπο το πρωτάθλημα και προσπαθείτε να μας κάνετε να δεχτούμε ότι το σκάκι δεν είναι άθλημα για το οποίο ισχύει το αθλητικό πνεύμα ;
Κατανοείται φαντάζομαι τι σημαίνει αθλητικό πνεύμα και ποια είναι η παρακαταθήκη του πολιτισμού μας, στην ανθρωπότητα, σχετικά με το «ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ».
Εσείς αγαπητέ μάλλον δεν θέλετε να κατανοήσετε ότι στο σκάκι και σε κανένα άλλο άθλημα, μπορείς να προτείνεις ισοπαλία στην πρώτη κίνηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορείς να το κάνεις απλά για να ξεκουραστείς, έτσι ήταν πάντα και έτσι είναι και τώρα. Όλοι εσείς οι καινούργιοι που διαμαρτύρεστε, καλό είναι να διαβάσετε και λίγη σκακιστική ιστορία επί του θέματος γιατί είστε απλά εντελώς άσχετοι.
Δεν καταλαβαίνω πώς παίρνετε την πρωτοβουλία να βιάσετε τις παραδόσεις ενός αθλήματος ξένο προς εσάς απλά ντροπή σας.
Συμφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό με όσα γράφει ο Σάκης, και πιστεύω πως έκανε μια πολύ καλή ανάλυση του θέματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα ο καθένας μας έχει τη δική του άποψη και ιδεολογία για τα ζητήματα αυτά. Για μένα, το να δίνεις τη νίκη στον αντίπαλο, για οποιονδήποτε λόγο, είναι κάτι απαράδεκτο και κατάπτυστο. Ποτέ στη ζωή μου δεν θα έδινα μια παρτίδα, δεν θα δεχόμουν να μου χαρίσουν έτσι έναν βαθμό ή θα ζητούσα από κάποιον να το κάνει.
Η ισοπαλία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Σε ατομικό επίπεδο, έχω προσυμφωνήσει πολλές φορές ισοπαλία. Με συγκάτοικους σε τουρνουά, με φίλους για να πάμε στη θάλασσα, με μια κοπέλα για να πάμε σινεμά, με κάποιον μετρ που δεν γνώριζα καλά-καλά επειδή ήμουν αποκλεισμένος λόγω χιονόπτωσης, κλπ. Οι περισσότερες δεν είχαν καμία ουσιαστική αγωνιστική αξία, κάποιες εξυπηρετούσαν τους βαθμολογικούς στόχους μου. Δεν μου κάνει ούτε κρύο, ούτε ζέστη - το θεωρώ κάτι εντελώς φυσιολογικό. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις, ήρθα στη σκακιέρα (πλην της περίπτωσης της χιονόπτωσης!), έπαιξα 5-10 φυσιολογικές κινήσεις (και όχι φανταιζί ισοπαλίες με διαρκές σαχ), υπέγραψα και σηκώθηκα να φύγω, χωρίς καμία υποκρισία και χωρίς να κοροϊδεύω τους υπόλοιπους. Είμαι 100% πεπεισμένος πως μια ισοπαλία την οποία επιδιώκουν και οι δύο πρέπει να γίνεται με αυτόν ακριβώς τον τρόπο και κανέναν άλλο.
Φανταστείτε τώρα το σενάριο του να έχω εγώ 7/8 πριν τον τελευταίο γύρο ενός τουρνουά, και οι διώκτες μου 6,5/8, να έχω ήδη παίξει με όλους τους και να τραβάω έναν 6άρη, που είναι αδιάφορος. Κάνω την ισοπαλία μου στα γρήγορα και βγαίνω πρώτος. Υπάρχει περίπτωση να κατηγορήσει κανείς τον αντίπαλό μου για έλλειψη μαχητικότητας? Όχι βέβαια. Αυτή είναι μια καθημερινότητα που υποστηρίζεται από τη φύση του παιχνιδιού, όπως σωστά επισημαίνει και ο Σάκης.
Αυτό με οδηγεί στη σκέψη ότι πολλοί από όσους εκφράζουν τέτοια αισθήματα οργής κατά του ΣΟ Καβάλας και των λοιπών "εγκληματιών" το κάνουν απλά επειδή είχαν οι ίδιοι έννομο συμφέρον, που θίχτηκε από τα 6-6, καθώς και διάφοροι που βρήκαν ευκαιρία να καταφερθούν κατά ορισμένων παραγόντων.
Θα επανέλθω λίγο αργότερα με πιο αναλυτική συζήτηση της συγκεκριμένης περίπτωσης. Προς το παρόν θα εκφράσω την ισχυρή πεποίθησή μου ότι ο καλύτερος τρόπος να αποφύγει κανείς τις σύντομες ισοπαλίες είναι να θεσπίσει κανονισμούς τέτοιους που να τις κάνουν μη ελκυστικές.
Εντελώς φιλικά και τίμια: στην Μπαλαφάρα ήσουν καλύτερος:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ middlewave τα επιχειρήματά σας δεν στέκουν. Δεν μιλάμε εδώ για μία ατομική ισοπαλία μιλάμε για 36 μαζεμένες "ισοπαλίες" σε τρία διαφορετικά παιχνίδια στον ίδιο γύρο (Παγκόσμια πρωτοτυπία!!!). Όλοι έχουμε κάνει σύντομες ισοπαλίες άλλος λίγο και άλλος πιο πολύ. Πόσοι όμως από εμάς έχουν βρεθεί σε μια διασυλλογική διοργάνωση μπροστά σε 12 πολύ σύντομες "ισοπαλίες" ? (Και μάλιστα όχι στη Β Τοπική αλλά στην Α Εθνική). Έχετε σημαντικές θέσεις στο Ελληνικό σκάκι (άλλοι σαν παράγοντες και άλλοι σαν διαιτητές κοκ) και αντί να είστε οι πρώτοι που θα στηλιτεύσετε το όλο γεγονός λέτε εεε τι να κάνουμε έτσι είναι το σκάκι. Τι παράδειγμα δίνετε στα νέα παιδιά ? Φοβάμαι ότι από ΄δω και στο εξής αυτού του είδους οι "ισοπαλίες" θα γίνουν καθεστώς και μάλιστα με τις ευλογίες σας. Ελπίζω να μην έχετε κάνει λάθος. Εγώ πάντως πάω πάσο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΉρωνας
Οι κανόνες και το "πρωτόκολλο" του παιχνιδιού (φυσική παρουσία, υποχρέωση χειραψίας, απαγόρευση κυψελικής επικοινωνίας, χρήση τουαλέτας, καθιέρωση "αλάνθαστου" προγράμματος κληρώσεων) αλλάζουν από καιρού εις καιρόν (έτσι για να έχουν αντικείμενο απασχόλησης και κάποιες επιτροπές...) και επιβάλλονται και "θεσμοποιούνται" πάραυτα και απόλυτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι..."θεσμοποιημένες" αγωνιστικές πρακτικές όμως ένιων παικτών και ομάδων έχουν διατηρηθεί απαράλλαχτες στο ρουν της σκακιστικής ιστορίας...
Α, ρε Μπόμπι, καλά έκανες κι έγραφες στα νεώτερα των υποδημάτων σου (παλιά παπούτσια δεν είχες...) τα τουρνουά της FIDE το 1962!
Καταρχήν δεν μίλησα καθόλου για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Το ξεκαθάρισα εξάλλου, ότι θα το κάνω σε μεταγενέστερη ανάρτηση. Και δεύτερον, δεν έχω καμία διάθεση να νουθετήσω κανέναν ή να κάνω moralizing - ούτε του στυλ μου είναι, ούτε έχει και νόημα. Τις προσωπικές απόψεις μου παραθέτω, και τις αφήνω στην κρίση των αναγνωστών (όπως και όλοι μας εδώ πέρα). Η ευθύνη που θεωρείτε πως πέφτει στις πλάτες μου λόγω της δραστήριας ενασχόλησής μου με το σκάκι είναι πολύ μικρότερη από όσο φαντάζεστε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επιμένω πως όλες αυτές οι κραυγές αγωνίας για το μέλλον των παιδιών μας και την ηθικοπλαστική κακοποίηση που υποτίθενται πως βιώνουν επειδή έκαναν μια προσυμφωνημένη ισοπαλία, είναι τουλάχιστον γραφικές. Εγώ βλέπω το συγκεκριμένο συμβάν περισσότερο από την πρακτική και αγωνιστική πλευρά του, και από αυτήν τη σκοπιά αναζητώ κάποιες λύσεις. Το ηθικό μέρος του εν λόγω ζητήματος είναι, κατ' εμέ, ήσσονος σημασίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφεις:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όχι μόνο αυτό, αλλά επιμένω πως όλες αυτές οι κραυγές αγωνίας για το μέλλον των παιδιών μας και την ηθικοπλαστική κακοποίηση που υποτίθενται πως βιώνουν επειδή έκαναν μια προσυμφωνημένη ισοπαλία, είναι τουλάχιστον γραφικές. Εγώ βλέπω το συγκεκριμένο συμβάν περισσότερο από την πρακτική και αγωνιστική πλευρά του, και από αυτήν τη σκοπιά αναζητώ κάποιες λύσεις. Το ηθικό μέρος του εν λόγω ζητήματος είναι, κατ' εμέ, ήσσονος σημασίας.
@middlewave:
Παραδέχεσαι ευθέως λοιπόν ότι υπήρξε προσυμφωνημένο αποτέλεσμα.
Αναζητάς λύσεις πρακτικές (δηλαδή πως θα γίνεται οποιαδήποτε προσυμφωνημένη συναλλαγή που να αποδίδει κέρδος και στις δυο πλευρές) και αγωνιστικές (δηλαδή πως θα γίνει και το προσυμφωνημένο αποτέλεσμα να μη διώκεται από τον κανονισμό).
Θεωρείς ότι το ηθικό κομμάτι έχει πολύ μικρότερη σημασία, εάν βρεθούν λύσεις που θα βολεύουν τις συναλλασόμενες πλευρές.
Θεωρώ ότι αυτά που γράφεις πρέπει να απασχολήσουν την Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας και την Αθλητική Δικαιοσύνη.
Εγώ πιστεύω ότι οι διαστάσεις που έχει πάρει το θέμα έχουν ξεφύγει από την αθλητική δικαιοσύνη και πρέπει να αναλάβει δράση ο Άρειος Πάγος. Μην πω ότι πρέπει να προσφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθένας έχει ένα ηθικό παράστημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλος είναι νάνος και το αποδέχεται, άλλος όχι.
Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στη σκακιστική της στήλη στο φύλλο της 11ης Ιουλίου μιλά ανοιχτά για προσυμφωνημένα αποτελέσματα και θλιβερές κιές στη διοργάνωση:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.tanea.gr/default.asp?pid=99&dt=11_7_2009
Το τσίρκο που 'χω στήσει το υπόγειο μαγαζί
ΑπάντησηΔιαγραφήβουλιάζει και με παίρνει και μένανε μαζί
βουτάω το μαύρο χιούμορ σε έγχρωμη οπή
και δάχτυλο Κυρίου μου γνέφει σιωπή.
Τις δύο αναρτήσεις τις χωρίζει η Μπριζίτ Μπαρντό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα στιχάκια του Τζιμάκου είναι ο καλύτερος επίλογος για το θέμα. (Εύγε στον παραπάνω ανώνυμο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι βιοποριζόμενοι από το άθλημα ας σιωπήσουν καλύτερα. Η υπόθεση είναι όντως "σκατά". Μην τα πατάτε γιατί απλώνουν....
"Δάχτυλο Κυρίου", ε; Σσσστ! 2 μιλάνε, 3 σωπαίνουν. Προχωράμε...
ΑπάντησηΔιαγραφή(Παρεμπιπτόντως, ο Τζιμάκος ας αφήνει και κανά φιλοδώρημα στα παιδιά του delivery που του πάνε πίτσες στην Πολιτεία. Αμαρτία είναι...)
"Καθένας έχει ένα ηθικό παράστημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλος είναι νάνος και το αποδέχεται, άλλος όχι."
26/7/09
Επίσης καθένας έχει ένα όνομα, έτσι ώστε η γνώμη του να παίρνει σάρκα και οστά...
Αγαπητέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γνώμες και τα επιχειρήματα δε χρειάζονται όνομα για να πάρουν σάρκα και οστά. Αντίθετα κρίνονται καλύτερα όταν το βάρος τους μετράται αυτοτελώς, χωρίς ονομαστικούς αντιπερισπασμούς. Αν τώρα οποιοσδήποτε προσπαθεί να καλύψει τη γύμνια των επιχειρημάτων του προβάλλοντας διαδρομές, εμπειρίες ή οποιαδήποτε άλλη ιδέα έχει για τον εαυτό του, ατυχώς δεν καταφέρνει τελικά παρά να επιδεικνύει τη γύμνια της σάρκας των δικών του επιχειρημάτων και προθέσεων.
Aπίστευτη νοοτροπία κορυφαίων GM σχετικά με τις φτιαχτές ισοπαλίες:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.chessvibes.com/reports/tiviakov-withdraws-from-dutch-championship
"Sergey Tiviakov had prearranged a draw for his last-round game on Sunday and had told the organizers that he couldn’t attend the closing ceremony and possible tiebreaks. This was not accepted, after which Tiviakov decided to withdraw immediately."
"Reinderman added that it’s not unusual to prearrange a draw. “It happens. I wouldn’t have problems with it, but you shouldn’t do it too often.”"
"GM Sipke Ernst, who accepted Tiviakov’s draw offer, expected to play a few moves on Sunday before shaking hands. “It came to me as a surprise when he said that he couldn’t play at all. Prearranged draws happens all the time and intrinsically there’s nothing wrong with it. However, one should keep it quiet.”"
Αυτό που έχει σημασία είναι να φαίνεται τίμια η γυναίκα του Καίσαρα, όχι να είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφή