Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Ισοπαλία ή Θάνατος

του Παναγιώτη Κονιδάρη

(μέρος Ι, «Εγκεφαλικός τύπος»)

Πώς είναι να ξυπνάς σε ένα ηλιόλουστο δωμάτιο, να τεντώνεσαι όλο όρεξη και σφύζοντας από υγεία να αντικρύζεις ένα οικείο και χαμογελαστό πρόσωπο; Ε, λοιπόν, καμία σχέση! Γιατί είχα ξυπνήσει μες στα μαύρα σκοτάδια, που όταν πήραν να ξεδιαλύνουν, τόσο ώστε να μπορώ να διακρίνω αμυδρά, συνειδητοποίησα ότι με κοιτούσε το σκυθρωπό πρόσωπο –αν μπορώ να το χαρακτηρίσω πρόσωπο- ενός αγνώστου. Το κεφάλι μου πονούσε αφόρητα. Όχι σα να το χτυπούσαν πάνω σε αμόνι. Μάλλον σα να ήταν το ίδιο το αμόνι, τόσο στο βάρος όσο και στο σχήμα. Τρεμόπαιξα λίγο τα βλέφαρα ώσπου ο αμφιβληστροειδής μου να προσαρμοστεί στις παράξενες συνθήκες. Ο πονοκέφαλος μου έδωσε δυο τρεις σφυριές στα γρήγορα και το βλέμμα μου ξεθόλωσε. Τότε πρόσεξα καλύτερα τον άνδρα που με κοιτούσε με βλοσυρότητα. Θα πρέπει να ήταν μαυροντυμένος γιατί το περίγραμμά του ίσα που ξεχώριζε. Οι σκιές μιας κουκούλας απλώνονταν στο πρόσωπό του, αφήνοντας να διαφαίνονται μόνο μερικές ανησυχητικές γωνίες κι ένα στόμα λεπτό και σφιγμένο, δίκοπο σα μαχαίρι. Κάτι δεν πήγαινε καλά, ούτε λόγος να γίνεται.

«Πού βρίσκομαι;» ψέλλισα.

«Στο νοσοκομείο» άκουσα τη βαθιά και κατά κάποιο τρόπο ευχάριστη φωνή του παριστάμενου.

Εντάξει, είναι κοινό μυστικό πως τα ελληνικά νοσοκομεία έχουν τα χάλια τους, μα και τέτοια μαυρίλα αδερφάκι μου, δεν την περίμενα. Και οι γιατροί δε θα ‘πρεπε να φοράνε άσπρες ποδιές;

«Τι έπαθα; Τι μου συνέβη; Και ποιος είστε εσείς;» ρώτησα χωρίς να κρύβω την αγωνία μου.

«Συνέχεια η ίδια ιστορία. Ερωτήσεις επί ερωτήσεων. Καλά λοιπόν. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι μέσα σ’ έναν μαγνητικό τομογράφο. Έχεις υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο και ελέγχουν εάν πρόκειται για αιμορραγικό ή θρομβωτικό. Η τομογραφία θα δείξει τις βλάβες που…»

Στο άκουσμα αυτής της εξωφρενικής είδησης κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό! Τέλος πάντων, τρόπος του λέγειν. Ο πονοκέφαλος μου τράβηξε μια δυο γερές ακόμη.

«Μα…μα…πώς; Θυμάμαι…θυμάμαι ότι έπαιζα σκάκι και…»

«Και ξαφνικά έστησες πύργο. Πολύ θέλει ο άνθρωπος;»

Σ’ αυτό δεν είχε κι άδικο ο…ο ποιος;

«Για μισό λεπτό! Αν όντως μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο, τότε πως είμαι ξύπνιος και συνομιλώ μαζί σας; Και αν βρίσκομαι μέσα στον τομογράφο, εσείς που βρίσκεστε;» αναρωτήθηκα όλο καχυποψία.

«Στο μηχάνημα βρίσκεται το σώμα σου φιλαράκι. Αυτό που συνομιλεί μαζί μου είναι το πνεύμα σου. Ό,τι βλέπεις είναι γέννημα του νου σου».

«Δηλαδή…εσείς δεν υπάρχετε;»

«Άκου ερώτηση! Μα δε με βλέπεις; Στραβός είσαι; Φυσικά και υπάρχω! Ή μάλλον, μεταφυσικά και υπάρχω. Ό,τι είναι άυλο δε σημαίνει πως είναι κι ανύπαρκτο»

«Και τότε ποιος είστε;»

«Μα…ο Χάρος!»

«Ποιος Χάρης;»

«Ο Χάρης Κατσιμίχας! Ο Χάροντας λέμε παιδί μου» και ο μαυροφορεμένος έβγαλε από το πουθενά ένα δρεπάνι δύο μέτρα –μετά συγχωρήσεως!- προς επίρρωση της ταυτότητάς του. Μου έριξε ένα βλέμμα όλο νόημα, αλλά το’ χα πιάσει ήδη το νόημα.

«Δηλαδή ήλθες…εεε…εννοώ ήλθατε να με πάρετε;» συνέχισα στον πληθυντικό ευγενείας. Δε μου χρειάζονταν οικειότητες με τον τύπο.

«Όχι καλέ, ήλθα για να παίξουμε μπιρίμπα και έφερα και γλυκό του κουταλιού. Με δουλεύεις ρε φίλε;». Ο Χάρος είχε αρχίσει να εκνευρίζεται και αυτό δεν ήταν καθόλου καλή εξέλιξη.

«Για μισό λεπτό!» βιάστηκα.

«Μισό λεπτό από δω, μισό λεπτό από ‘κει, σε λίγο θα προλάβεις να βγεις και σε σύνταξη. Λέγε σύντομα, δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Με περιμένει εδώ και ώρα ένα πνευμονικό οίδημα».

«Αν ήμουν ήδη νεκρός δε θα με βάζανε στον μαγνητικό τομογράφο. Άρα ζω!»

«Χμμ, ίσως και να μην είναι τόσο μεγάλη η βλάβη τελικά» μουρμούρισε ο Χάροντας. «Έχεις κάποιο δίκιο, ο εγκέφαλός σου αντιστέκεται. Το έχω ξαναπάθει, με τον Νάιντορφ νομίζω». Ο δρεπανηφόρος έβγαλε από το μανδύα του μια κλεψύδρα και την κοίταξε συνοφρυωμένος. «Μάλλον πρέπει να προχωρήσουμε στην προβλεπόμενη διαδικασία».

«Και ποια είναι αυτή;» ρώτησα με αναπτερωμένες ελπίδες.

«Θα παίξεις για τη ζωή σου».

«Σα να λέμε κορώνα –γράμματα;»

«Χα! Αυτά φιλαράκο είναι τζόγος για τους θνητούς. Εδώ που ήρθες μόνο ένα πράμα παίζουμε : σκάκι!»

Αυτό όσο να’ ναι μου πρόσφερε μιαν ανακούφιση. Γιατί μπορεί να μην έπαιζα πολύ συχνά και να έστηνα συχνότερα, αλλά είχα κάποια εμπειρία και είχα πετύχει και δύο νόρμες υποψήφιου μαιτρ στα νιάτα μου, οπότε δε θα ήμουν εύκολο θύμα.

«Μαζί θα παίξουμε; Όπως στην «Έβδομη Σφραγίδα» του Μπέργκμαν;» τον ρώτησα.

«Όχι βέβαια. Σας έχει αποχαυνώσει αυτό το σινεμά. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο σου λέω. Ιδού ο αντίπαλός σου!»

Μια απόκοσμη κοκκινωπή λάμψη εμφανίστηκε στο κέντρο του δωματίου και μια έντονη οσμή θειαφιού γέμισε την ατμόσφαιρα. Μέσα από ένα παραπέτασμα καπνού ξεπρόβαλε ένα ανθρωπόμορφο, μα αλλόκοτο κι εξώκοσμο πλάσμα με κόκκινη μούρη, μαύρη μακριά ουρά και δυο κέρατα στο μέτωπο. Όπως ακριβώς στο σινεμά.

«Να με πάρει ο διάβολος!» πήγε να μου ξεφύγει, μα δαγκώθηκα την τελευταία στιγμή. «Τι είναι τούτο;» γύρισα να ρωτήσω τον Χάροντα, για να συναντήσω μόνο το σκοτάδι.

«Είμαι δαίμονας», απάντησε ο δαίμονας.

«Του τυπογραφείου;»

«Όχι, του νοσοκομείου» κάγχασε και μεμιάς χτύπησε τα δάχτυλά του. Ευθύς εμφανίστηκε εμπρός του ένα τραπέζι με μια στημένη σκακιέρα και δύο καρέκλες. Το δωμάτιο λούστηκε σε ένα κιτρινιάρικο φως.

«Οι κανόνες είναι απλοί» είπε βιαστικά ο κερασφόρος. «Χάνεις- ψοφάς. Κερδίζεις (λέμε τώρα…)- ξυπνάς από τη βύθιση και ζεις. Βιάσου! Ξέρεις πόσοι μαζέττες περιμένουν σε κωματώδη κατάσταση;»

Σηκώθηκα αργά και πλησίασα το τραπέζι σα να προχωρούσα προς το ικρίωμα. Κάθισα απέναντί του στην καρέκλα ενώ το κεφάλι μου χτυπούσε σα θιβετιανό γκόνγκ που γιορτάζει τα γενέθλια του Δαλάι Λάμα. Έπαιζα με τα λευκά. Με χέρι που έτρεμε άρχισα να κουνάω τα κομμάτια. Ο κοκκινομούρης απαντούσε αστραπιαία. Δεν άργησα να διαπιστώσω ότι είχα να κάνω με έναν πολύ ισχυρό παίκτη, δαιμόνιο θα τολμούσα να πω. Πολύ σύντομα άρχισα να ζορίζομαι. Η θέση μου χειροτέρευε κίνηση την κίνηση. Όμως η ζωή μου εξαρτιόταν από κείνη την παρτίδα κι έτσι συνέχιζα να μάχομαι απελπισμένα. Φευ! Για να αποφύγω τα χειρότερα αναγκάστηκα να παραχωρήσω υλικό. Όμως η θέση κατέρρεε. Ήταν θέμα λεπτών.

«Και στην ισοπαλία; Τι γίνεται στην ισοπαλία;» ρώτησα, πιο πολύ για να κερδίσω λίγο χρόνο ζωής ακόμα.

«Χα! Χα! Αισιόδοξο σε βρίσκω. Ας είναι. Στην απίθανη περίπτωση που κατορθώσεις να αποσπάσεις ισοπαλία παίρνεις μια μικρή παράταση ζωής. Ίσαμε αύριο και την επόμενη παρτίδα πάει να πει. Θαρρώ όμως πως ίσα που προλαβαίνεις την τελευταία σου προσευχή. Παρακαλώ μόνο να την πεις από μέσα σου γιατί αγριεύομαι» έκρωξε το δαιμόνιο και η ουρά του σκίρτησε ανατριχιάζοντας.

Συγκεντρώθηκα όσο ήταν μπορετό, όχι για να παίξω, μα για να θυμηθώ καμιά καλή προσευχή. Μου ήρθαν κάτι ανάκατα αποσπάσματα και τα έριξα φύρδην μίγδην στο θυμιατό του μυαλού μου. Μετά κοίταξα τη θέση στη σκακιέρα περίλυπος.



Ήταν προφανές πως όταν η μαύρη ντάμα έβγαινε από τη γωνία, όλα θα είχαν τελειώσει. Μέσα στη θολούρα μου θυμήθηκα αυτό που είχε πει ο Στάινιτς (ή ο κυρ Γιάννης στο καφενείο, δεν είμαι και σίγουρος) : όποιος έχει σαχ το δίνει! Βέβαια είχα μερικά σαχ για ξόδεμα και όπως λέει και το βιβλικό ρητό, ο έχων δύο σαχιτώνες να χαρίζει τον ένα. Έτσι διάλεξα το πρώτο που βρέθηκε μπροστά μου:

1.Kf5+. Ο κακός έπαιξε το φορσέ του 1…Kg7 και διαπίστωσα πως τώρα πια είχα μόνο ένα σαχ. Αναστέναξα και το έδωσα κι αυτό.

2.Bh6+, Kxh6. Έλπιζα σε κάποιο λάθος του αντιπάλου που θα έφερνε το βασιλιά του στην όγδοη οριζόντια κι έτσι συνέχισα τις κούφιες απειλές. Εντούτοις, μετά από 3.g5+, Kg7 4. gxf6+, Kh6 μου τελείωσαν και τα σαχ και οι ελπίδες. Μόνο μια απειροελάχιστη πιθανότητα υπήρχε. Να παραβλέψει την απειλή στην αποξεχασμένη του ντάμα. Κοίταξα αδιάφορα προς απροσδιόριστη κατεύθυνση, έκανα πως χασμουριέμαι και έπαιξα νωχελικά: 5.Rb8.

Περίμενα απλά να μου φάει τον πύργο με μια θριαμβική κίνηση για να εγκαταλείψω την παρτίδα και να αφήσω γεια στις όμορφες, γεια και στις μαυρομάτες. Όταν όμως έστρεψα το κεφάλι μου τον είδα να ρουθουνίζει κάτι καπνούς και να ξύνει το δεξί του κέρατο με σπουδή. Τι στο δαίμονα; Δεν θα το έβλεπε, κοτζάμ δαίμονας; Κι όμως! Μετά από μερικά λεπτά έπαιξε το αλλοπρόσαλλο: 5…Nf3. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Για να προλάβω καμιά ανάκληση, κανένα ζαντούμπ και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο, άρπαξα την μαύρη βασίλισσα εν ριπή οφθαλμού: 6.Rxh8. Ακολούθησε το σαχ: 6...Nxh4+, και τότε κατάλαβα τι είχε κατά νου. Όπου κι αν πήγαινε ο ρουά μου θα έτρωγα πιρούνι.

Φτού! Η πρόσκαιρη χαρά μου εξατμίστηκε σαν αιθέρας. Παράλυτος σχεδόν έπαιξα μηχανικά τις επόμενες κινήσεις. 7.Ke5, Ng6+ 8.Kf5, Nxh8 9.h4 και κατέβασα το κεφάλι, όπως κάνουν οι μελλοθάνατοι μπροστά στο δήμιο. Από την άλλη πλευρά του τραπεζιού άκουσα ρουθουνίσματα και ξεφυσήματα. Σήκωσα το ένα μου φρύδι, κατόπιν το άλλο, μετά και το πηγούνι και τέλος πετάχτηκα ολόρθος. Ο δαίμονας είχε μόνο μια κίνηση στη διάθεσή του κι αυτή είχε παίξει : 9…Ng6 . Το θέμα ήταν ότι εγώ δεν είχα καμία κίνηση στη διάθεσή μου!



«Είναι πατ!» έσκουξα.

«Είναι κωλοφαρδία…» απάντησε στωικά. «Αύριο πάλι» πρόσθεσε σε απειλητικό τόνο και εξαφανίστηκε με, ομολογουμένως, αρκετά δύσοσμο τρόπο.

Ήταν απίστευτο, μα κάποιος καλός θεός με είχε βοηθήσει να την σκαπουλάρω. Σύρθηκα μέχρι τη γωνιά μου και ξάπλωσα βογκώντας με ανακούφιση. Ο πόνος στο κεφάλι μου παρέμενε οξύς, απόδειξη του ότι το εγκεφαλικό εξακολουθούσε να με συντροφεύει. Όμως είχα 24 ώρες μπροστά μου. Όχι για να ξεκουραστώ, όχι. Εξάλλου υπήρχα μόνο με το μυαλό μου και όχι με το σώμα μου. Έτσι πέρασα όλο το βράδυ ξάγρυπνος να σκέφτομαι τι άνοιγμα θα χρησιμοποιήσω. Γιατί τι στο διάολο παίζουν σε έναν διάολο;

(Συνεχίζεται)

15 σχόλια:

  1. Εξαιρετικό κυριε Κονιδαρη,αναμενω την συνεχεια με ανυπομονησια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΈΛα ντε. Τι παίζουν; Και θα έχει μαύρα ή λευκά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σπ. Ιλ.12/10/09

    Καλό, αλλά ο μαζέτας δεν κρύβεται -στη χειρότερη περίπτωση στήνει, στην καλύτερη μπερδεύει τις κινήσεις: μετά το 5.Rb8!, η απάντηση ...Nf3 είναι η 5η κίνηση του μαύρου, όχι η 6η. Η συνέχεια είναι 6.Rxh8 Nxh4+ (κι'όχι 7.Rxh8..) κ.ο.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος12/10/09

    Καλό! Και περιμένω με ενδιαφέρον τις επόμενες σκηνοθετικές εμπνεύσεις σου. Φαντάζομαι ότι δεν θα μας προσφέρεις μόνο πατ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ελισσαίος12/10/09

    Δεν είναι λογοτεχνική η παρατήρηση, βεβαίως βεβαίως, αλλά μιας και η εξέλιξη της παρτίδας από τη δεδομένη θέση που μας δείχνεις είναι στοιχείο της πλοκής, πως στο διάολο που έπαιζε σκάκι με τον ήρωά σου, βρέθηκε ένα δεύτερο μαύρο πιονάκι στη στήλη θ, στην 5η γραμμή; Είναι συγγραφική αβλεψία; Δεν μας έχεις συνηθίσει σε τέτοιες, μόνο στις σκακιστικές. Ή η λύση του παραδόξου, εκτυλίσσεται στη συνέχεια του διηγήματος;
    φιλικά (χτυπήματα κάτω από τη ζώνη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Ελισσαίος: δικό μου το λάθος, το διόρθωσα, ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για τα όποια λάθη στην αρίθμηση ή στη θέση δε φταίει ο Γάτος. Φταίει ασφαλώς ο Δαίμονας του τυπογραφείου. Πρώτος ξάδερφος του άλλου.

    Και φυσικά αυτός που τον εφηύρε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολύ καλό μπράβο Παναγιώτη και από εμένα.Άραγε πως θα τα καταφέρει ο μαζέτας να σωθεί, είμαι περίεργος να δω τι περίτεχνο τρόπο θα διαλέξεις για να μας εντυπωσιάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ανώΝυΜος12/10/09

    Με τόσα κατά λάθος πατ, ο μαζέτας ίσως να 'ναι ο "Δαίμονας του Κ@λοφαρδείου"!
    Όλο το δαιμονοσόι μαζεμένο ή λείπει κανείς;
    Ανυπομονώ να το μάθω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Απαισιόδοξος τίτλος αλλά ακριβής (αναβολή θανάτου για αύριο ή θάνατος σήμερα), όπως στην πραγματικότητα.
    Μπράβο Παναγιώτη!
    Νόμιζα ότι η σύνοψη της ιστορίας του Μεγανησιού απορρόφησε όλη την ζωντάνια σου, αλλά έκανα λάθος. Με το σκάκι, αστράφτεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Όντως καλό...πολύ καλό και ..βάλε!.. Δε λέω τίποτ'άλλο για την ποιότητα,μπάς και με τόσους έπαινους,καβαλήσεις κανα καλάμι...-θα μου πείς το ..καβαλημένο(?)-... Όχι για κανένα άλλο λόγο,αλλα αυτό το ..ρημάδι -το καλάμι- ιππεύεται και τανάπαλιν,δυσκολότερα κι'απ'την πιο άγρια φοράδα!...
    Σίγουρα πάντως δεν κρύβεται,ούτε η σκηνοθετική έμπνευση,ούτε η συγγραφική ..δυνότητα....
    Πάντως,εδώ που τα λέμε,εκτός απ'την κωλοφαρδία σου στο ..απρόσμενο φινάλε,τέτοια είχες και διπλάσια,όταν ο .."Χάρης Κατσιμίχας",βγάζοντας το τεράστιο δρεπάνι του,δεν έβγαλε και το σφυρί! Σ'αυτή την περίπτωση,προφανώς θα σ'είχε απαλλάξει απο τους ενοχλητικούς ..πονοκέφαλους,αλλα κι'απ'τις απορίες,αν το εγκεφαλικό ήταν .."αιμορραγικό ή θρομβωτικό"...πολύ δε μάλλον,χαμπάρι δε θ'άπαιρνες το .."δύσοσμο τρόπο εξαφάνισης του δαιμόνιου"...
    Τώρα για την επόμενη παρτίδα,όπου θα ξαναπαίζεται η ..υπαρξή σου,-δεν ειμαι καθόλου σίγουρος γι'αυτό,λόγω της ..άπατης φαντασίας σου-και μάλλον θα'χεις τα μαυρα,αφου ..διαπιστώθηκε ότι,
    "ο,τι βλέπεις είναι γέννημα του νού σου",η ταπεινή συμβουλή μου,ειναι να παίξεις με δυό Βασίλησες και ένα Πύργο,αφου έτσι κι'αλλιώς τον .."στήνεις"...
    Όσο για τις δυό νόρμες,στα νιάτα σου,υποψήφιου μαίτρ,χίλια συγνώμη,αλλα...χέστηκε και το δαιμόνιο και ο δρεπανηφόρος χάροντας...Όσοι δεν το ξέραμε πάντως,το ..μάθαμε!...
    Τέλος,συμφωνώ με το ..επιμύθιο με τη μορφή ερώτησης του ..κερασφόρου:
    "Ξέρεις πόσοι μαζέττες περιμένουν σε κωματώδη κατάσταση;"
    Περιμένω και γώ πάντως με ενδιαφέρον την ..απύθμενη σκηνοθετικοσυγγραφική σου φαντασία!
    (λέγε με συνέχεια)...κι'όπως λέει κι'ο φίλος μου ο Θανάσης,"είμαι περίεργος να δώ,τι περίτεχνο τρόπο θα διαλέξεις για να μας εντυπωσιάσεις"...
    Χ.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ωραιότατο, Παναγιώτη! Περιμένουμε τη συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τι βλέπω Παναγιώτη, προπονείσαι για το πολυαναμενόμενο χειμερινό event, τη Μπαλαφάρα των Τεσσάρων – The sequel; Συμπαίκτες βρήκες;

    Βελτιώθηκες κι άλλο πάντως. Ό,τι χάνεις σε σκακιστική δυναμικότητα και λυτική ικανότητα, το κερδίζεις σε συγγραφική δεινότητα.

    (Και άστον να βουρλίζεται αν τώρα τον επαινώ ή τον ψέγω :D)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. TheoGiakatis14/10/09

    Κυριε Κονιδαρη, για καλο και για κακο πριν ξεκινησετε τη δευτερη παρτιδα κλειστε το κινητο.Θα ειναι κριμα να συμβει κανενα απροοπτο και να εχουμε μηδενισμο, και ετσι να χαθει αδικα μια παρτιδα-μια ζωη και βεβαια ολοι εμεις να μεινουμε μπουκαλα χωρις τη συνεχεια που αναμενουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @RIZOPOULOS
    Ευχαριστώ αλλά μη βιάζεστε. Τι χαρτωσιά πιάνουν μερικές μέρες μπροστά στην αιωνιότητα;

    @Berk
    Εμ παίζουμε με το διάολο, εμ να μας δώσουν και τα μαύρα; Αυτά δε γίνονται ούτε με διαιτητή το Σακελλαράκη.

    @greekcheesepolitics :-)
    Μη χρησιμοποιείς τη λογική για να μετρήσεις τη φαντασία...

    @Ελισσαίος
    Εμ τι, καλή κουβέντα περίμενα από σένα; Πάντως διορθώθηκε. Η θέση, όχι η μαζεττοσύνη μου.

    @barbis
    θενκς. Εξαρτάται από το τι θα παίξει ο δαιμόνιος αντίπαλος.

    @ανωΝυΜος
    Πατ;! Ποια πατ;

    @alkinoos
    Θενκ γιου, με σκλαβώνεις. Θα σου αφιερώσω το επόμενο βοηθητικό που θα φτιάξω.

    @highaftos
    Πως να απαντήσει κάποιος με εγκεφαλικό σε τόσα πολλά...

    @Ηλίας Οικ.
    Πως να απαντήσει κάποιος με εγκεφαλικό σε τόσα πολλά...

    @Καφάσης
    Τι εννοείς "συμπαίκτες βρήκες"; Βγάζεις την ουρά σου απέξω; Χωρίς Καλοπροαίρετο δεν μπορεί να γραφτεί μια Μπαλαφάρα.
    (Κι αφήστε τον να ξύνει το τριχωτό της κεφαλής του για την πύθια φιλοφρόνηση :D)

    @TheoGiakatis
    Μα τι μου λέτε τώρα; Αφού δεν επιτρέπονται κινητά μέσα στους τομογράφους. Παρακαλώ συγκεντρωθείτε. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.