Fernando Arrabal

Τα τελευταία 30 χρόνια διατηρεί τη σκακιστική στήλη στο περιοδικό «Λ' Εξπρές», όπου συχνά γράφει για οτιδήποτε άλλο εκτός από το σκάκι: «Με ενδιαφέρει το φιλοσοφικό παιχνίδι, η αμφιβολία, το διφορούμενο. Όταν δημιούργησα το κίνημα του πανικού θεάτρου, ήθελα να μιλήσω για τη σύγχυση. H επιστήμη, πάλι, έχει να κάνει με την ασάφεια. Αυτές τις τέσσερις αρχές πρέπει να διεκδικούμε. Είμαι λοιπόν ένας παίκτης που το παίζει Θεός και καμιά φορά τα καταφέρνει!».

«Έστω κι αν αψήφησε τον Φράνκο και τον Κάστρο, ο Αραμπάλ δεν είναι ένας αμφισβητίας, ένας στρατευμένος ιεροκήρυκας. Είναι ένας άνθρωπος που παίζει», έχει γράψει γι' αυτόν ο φίλος του, ο Μίλαν Κούντερα. «Είμαι ένας άνθρωπος που γελάει και η αλήθεια είναι ότι έχω παίξει πολύ», παραδέχεται.

Αυτή την εποχή ο Φερνάντο Αραμπάλ καταπιάνεται με την επιστήμη των φράκταλ. Κι αυτό διότι «και ο κόσμος μας κατακερματίζεται. Το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας, της Σοβιετικής Ένωσης, της Τσεχοσλοβακίας που έγινε Τσεχία και Σλοβακία, μας δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλη σχέση ανάμεσα στην ποίηση, το θέατρο και τη γεωπολιτική». Και μπορεί σε ηλικία δέκα ετών να κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Υπερπροικισμένου Παιδιού, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να δηλώνει ότι «η νοημοσύνη είναι το πιο φρικτό πράγμα που μπορούσε να μας δώσει ο Θεός». Γιατί; «Γιατί συνδέεται με τη μνήμη. Βέβαια, φαντασία είναι η τέχνη να συνδυάζεις τις αναμνήσεις, είναι μια γυναίκα με χρώματα, της επιστήμης, της φιλοσοφίας που μας επισκέπτεται. Και ο έρωτας είναι η μελαγχολική μελέτη της μνήμης μας. Εύχομαι μια μέρα να μην είμαι ευφυής, για να ζήσω ευτυχισμένος».
(«Τα Νέα», 6/10/2005)