Υποχώρησε στο 2798 ο Ινδός παγκόσμιος πρωταθλητής Βισβανάθαν Ανάντ, αλλά παραμένει στην πρώτη θέση των καταλόγων της FIDE.
Ανακοινώθηκε ο νέος κατάλογος των διεθνών βαθμών αξιολόγησης της FIDE (Ιούλιος 2008). Ο Ανάντ, έχασε 5 μονάδες, αλλά παραμένει στην κορυφή με 2798. Δεύτερος, πέρασε ο Μορόζεβιτς με 2788. Ο Κάρλσεν, θα μπορούσε να είναι στη δεύτερη θέση με 2791, αλλά το τουρνουά της Ουκρανίας όπου σημείωσε εκπληκτική απόδοση, θα προσμετρηθεί στον επόμενο κατάλογο, μιας και έληξε 5 ημέρες μετά την προθεσμία για τον κατάλογο Ιουλίου.
Οι 10 πρώτοι άνδρες (όνομα, τίτλος, χώρα, έλο, αριθμός παρτίδων):
1 Anand, Viswanathan g IND 2798 2
2 Morozevich, Alexander g RUS 2788 20
3 Kramnik, Vladimir g RUS 2788 0
4 Ivanchuk, Vassily g UKR 2781 25
5 Topalov, Veselin g BUL 2777 10
6 Carlsen, Magnus g NOR 2775 16
7 Radjabov, Teimour g AZE 2744 31
8 Mamedyarov, Shakhriyar g AZE 2742 23
9 Shirov, Alexei g ESP 2741 11
10 Leko, Peter g HUN 2741 0
Η Ουγγαρέζα Τζούντιτ Πόλγκαρ, η ισχυρότερη σκακίστρια όλων των εποχών, παραμένει πρώτη στους πίνακες Έλο, με μεγάλη διαφορά από την επόμενη.
Οι 5 πρώτες γυναίκες (όνομα, τίτλος, χώρα, έλο, αριθμός παρτίδων):
1 Polgar, Judit g HUN 2711 3
2 Koneru, Humpy g IND 2622 28
3 Xie, Jun g CHN 2574 0
4 Hou, Yifan wg CHN 2557 35
5 Stefanova, Antoaneta g BUL 2550 28
Όλοι οι νέοι βαθμοί αξιολόγησης στην ιστοσελίδα http://ratings.fide.com/
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι πάνω από το 2700 βρίσκονται μόνο τρεις παίκτες που δεν έχουν προέλθει από χώρες που έχουν ή είχαν στο πρόσφατο παρελθόν "σοσιαλιστικό" πολιτικό προσανατολισμό. Επίσης, για πρώτη φορά νομίζω, υπάρχουν τρεις Κινέζοι πάνω από 2700. Προσωπικά πάντως, με εντυπωσιάζει περισσότερο ότι σε υψηλότερες θέσεις από αυτούς βρίσκονται τρεις παίκτες από το Αζερμπαϊτζάν -που νάπαιζαν και στην ίδια ομάδα με τον Kasparov!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξίζει να σημειωθεί και η σχετικά μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον 6ο και τον 7ο -μοιάζει σαν η πρώτη εξάδα να βρίσκεται σε ανώτερο επίπεδο από τους υπόλοιπους. Πάντα υποστηρίζω ότι το παγκόσμιο πρωτάθλημα θα πρέπει να κρίνεται με τελικό ματς, αλλά πολύ θα μου άρεσε να έβλεπα ένα τουρνουά τετραπλών συναντήσεων μεταξύ των 6 κορυφαίων (5 εθνικότητες).
Μήπως πιάσει τόπο εδώ , το σχόλιο μου,..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠότε θα τελειώσει αυτή η κωμωδία των δύο βαθμών αξιολόγησης (ελληνικό, διεθνές ) ; Και από τι , εξαρτάται ;
Σύντομα θα τελειώσει
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την ΕΣΟ εξαρτάται
Έχεις κάποια πληροφορία ανώνυμε ; Γιατί ως ανώνυμος που είσαι μπορείς να λες ότι θες,..:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνώ εσένα ως επώνυμο, μπορούν να σε σύρουν στα δικαστήρια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά βρε , μου απάντησες πάνω στην πλάκα που έκανα..και όχι στην ουσία της ερώτησης...αν ξέρεις κάτι πιο συγκεκριμένα πες το και σε μας να βγούμε από αυτή την σχιζοφρενική κατάσταση άλλη δυναμικότητα να έχουμε
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν παίζουμε εθνικά πρωταθλήματα και άλλη σε όλα τα άλλα,..
Φαίνεται ότι οι Ρώσοι που έχουν ένα βαθμό αξιολόγησης είναι πίσω στην ανάπτυξη σκακιστικά και λίγο μαζέτες...:))
Εκτός αν θέλουμε το παιδάκι που έχει 1015 να έχει κίνητρο να φτάσει το παιδάκι που έχει 1085,..και έτσι να προχωράει σκακιστικά...:)
Αν είναι να μας το πούνε,..
Ax τεράστιο θέμα ανοίγεις τώρα φίλε "επώνυμε"
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω ιδέα γιατί δεν καταργείται το ελληνικό ΕΛΟ, απλώς η κοινή λογική λέει ότι δε μπορεί να τραβήξει πολύ ακόμα αυτή η ιστορία..
Αν και μεταξύ μας, αν ήταν το εθνικό ΕΛΟ μεγαλύτερο νουμεράκι από το διεθνές δε θα πειράζε τόσο πολύ τους περισότερους :)
Εμένα πάντως με εκνευρίζει που κάποια από αυτά τα παιδάκια προτείνουν ισοπαλίες για λόγους rating στην 10η κίνηση ενώ έχουν βγει καλύτερα από το άνοιγμα.. Μου έχει συμβεί - όχι με 1015 - αλλά ας πούμε με 1600-1700.. Έχουν βγει καλύτερα στο άνοιγμα γιατί προφανώς είναι πιο διαβασμένα από μένα και βλέποντας τη διαφορά στα ratings προτείνουν ισοπαλία.. Έχω δεχτεί 1-2 και έβλεπα πολύ χαρά στα πρόσωπά τους και μετά στην ανάλυση όταν βλέπαμε ιδέες που προσπαθούν να κερδίσουν δεν πολυνοιαζόντουσαν.. Και ξέρω ότι κάποια από αυτά έχουν και προπονητές που τα οδηγούν προς αυτη τη κατεύθυνση :(
Πάντως με το ΕΛΟ έχουμε καταντήσει κυριολεκτικά νούμερα. Κάποτε διάβαζες Τρεχαγυρευόπουλος. Τώρα διαβάζεις Τρεχαγυρευόπουλος 1450. (Αλήθεια πού να κρύβονται οι άλλοι 1449;) Σαν τρόφιμοι φυλακών και μάλιστα κλωνοποιημένοι είμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως αντί να καταργήσουμε το ελληνικό Έλο να δουλέψουμε για τη βελτίωσή του; :) Γιατί πολύ φοβάμαι ότι στο μέλλον το διεθνές μας Έλο θα το πληρώνουμε οι ίδιοι :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς προσπαθήσω να διατυπώσω τις απόψεις μου με μεγαλύτερη σαφήνεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα Έλο είτε ελληνικά είτε διεθνή είναι παντελώς άχρηστα, η νίκη από μόνη της έχει αξία όπως άλλωστε και σε όλα τα άλλα αθλήματα του κόσμου,..εξάλλου και ο ίδιος ο μπαρμπα-Έλο τα αποκήρυξε (νομίζω αναφέρθηκε και σε παλιότερη ανάρτηση σε αυτό το blog) όταν είδε την αηδία που προέκυψε από την χρήση τους.
Από την στιγμή όμως που τα έχουμε και τα αναγνωρίζουμε στα διάφορα τουρνουά ας είναι τουλάχιστον ένα , και να μην παρατηρείται αυτή η κωμωδία να έχει κάθε παίκτης δύο βαθμούς αξιολόγησης δίπλα από το όνομα του.
Τα πράγματα καμιά φορά είναι απλά όταν βέβαια δεν εξυπηρετούν σκοπιμότητες !
Συμφωνω μαζι σας στις παρατηρησεις για την διπλη καταταξη της δυναμικοτητας.Αυτο φαινεται και μαλιστα εντονα στις εφηβικες ηλικιες οπου οι αποκλισεις ειναι συντριπτικες.Πχ ενας εφηβος με 1300 εχει διεθνες 1800 ειναι λοιπον υπερτιμημενο το διεθνες ΕΛΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τους μεγαλυτερους σε ηλικια παικτες υπαρχει συγκλιση.
Τωρα οσον αφορα την καταταξη δεν ειναι το παν -εκφραζει καποια χονδρικη αξιολογηση που εξαρταται απο την περιοχη τους αγωνες κλπ. Για μενα ειναι σα να περνας ταξεις σε ενα σχολειο.Εαν αυτο φερνει στο μυαλο ολα τα κακα του σχολειου το αποσυρω.Δεν πρεπει να καλλιεργειται στα μικρα παιδια η εικονα του ΕΛΟ απο τους προπονητες.
Παντως ουτε η νικη ειναι το σημαντικοτερο πραγμα-το πιο σημαντικο ειναι η πορεια προς την βελτιωση.
Profanos apo oti katalava thelete na paizete me ena 8xrono kai na pernete 1,65 diethnes elo istera apo tin niki..gia na to anevasete....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι το ενδιαφέρον στη ζωή ότι ο καθένας καταλαβαίνει ότι θέλει !
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Δεν είπα ότι η νίκη είναι το σημαντικότερο πράγμα !
β) Όσο για τον nikkarthegreat η κατανόηση του είναι τόσο συγκεχυμένη όσο το ψευδώνυμο του !
Προς Ιπποτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΤωρα που ξαναδιαβαζω το σχολιο σας δινω δικαιο.Η εννοια της παραναγνωσης στη λογοτεχνικη κριτικη (βλ Μαρωνίτης 1978)πρεπει να επεκταθει ωστε να περιλαμβανει και τα ηλεκτρονικα σχολια!!
pros k(night)
ΑπάντησηΔιαγραφήη νίκη από μόνη της έχει αξία όπως άλλωστε και σε όλα τα άλλα αθλήματα του κόσμου
α) Δεν είπα ότι η νίκη είναι το σημαντικότερο πράγμα !
Ο nik[os]kar[velas]thegreat και ο άνθρωπος-ουίσκι
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ψευδώνυμο του nikkarthegreat και η εύκολη αποκρυπτογράφησή του (Nikos Karvelas the great) μού θύμισε το παρωνύμιο περιστασιακού, προ δεκαετιών, γνωστού μου.
«Από δω ο Δημήτρης», ανήγγειλε κάνοντας τις συστάσεις ο κοινός φίλος. «Μπέττερ νόουν αζ ο άνθρωπος-ουίσκι», συμπλήρωσε εκείνος. Το παρωνύμιο ακουγόταν ξεκάρφωτο και ανεξήγητο, δεδομένου μάλιστα ότι το βαρύτερο ποτό που έπινε ο συγκεκριμένος ήταν μηλόζουμο – και μισό μισό με νερό, μη γίνουμε και σταφίδα. Αργότερα πληροφορήθηκα ότι οφείλεται στο ότι στο ονοματεπώνυμό του περιέχονται τρεις μάρκες ουίσκι : Jim Beam, Black Label και Johnnie Walker. Ο συσχετισμός δεν είναι πολύ δύσκολος, θα μπορούσα να τον έχω βρει μέχρι και εγώ· απλώς δεν ήξερα, μέχρι τα αποκαλυπτήρια, ότι το επώνυμό του ήταν Καραγιάννης...
Όπως έλεγε και ο Αλτουσέρ, τα πράγματα είναι απλούστερα απ΄ ό,τι φαίνονται :-)
pantws oson afora ta 2 elo mia arxi egine fetos me ta neanika pou metrisan ta diethni. epitelous diladi!
ΑπάντησηΔιαγραφή@προς καλοπροαιρετο
ΑπάντησηΔιαγραφήΜονο που το τελος του τον διεψευσε πανηγυρικα. Σχολαστικος απο δευτερο χερι οι θεωριες του το και ο καταπιεστικος στρουκτουραλισμος του.Τι θυμηθηκα!!
ΥΓ Θολη δεν ειναι η πραγματικοτητα.Θολη ειναι η αντιληψη που ο ανθρωπος εχει για την πραγματικοτητα.
ΥΓ Οσον αφορα το διπλο ΕΛΟ διαιωνιζει τη σχιζοφρενεια οπως ειπωθηκε.
@προς συνδραμοντα την μεγαλομανια
Αυτοι που λατρευουν την νικη καλο ειναι να αναρωτηθουν αν η αγαπη τους για το παιχνιδι αφορα το παιχνιδι καθ εαυτο και η την επιτυχια μεσα απο το παιχνιδι.
Τι; Εμφανίστηκε ο Καλοπροαίρετος και μάλιστα αποκωδικοποιώντας; Χμμ...να' χω το νου μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Τι σημαίνει ΕΛΟ;
ΥΓ2. Αν είναι αυτός ο αριθμός που υποδεικνύει πόσο κακός σκακιστής είμαι, γιατί δεν ονομάζεται ΘΕΛΩ (βελτίωση);
Το ΕΛΟ όπως και άλλα πράγματα σε αυτό τον κόσμο, μπορεί να είναι χρήσιμα εργαλεία, αλλα εκτός απο εργαλεία καταλήγουν να είναι νόρμες διαχωρισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι δυστυχώς το ΕΛΟ στον χώρο των σκακιστών μπορεί να είναι ότι είναι το χρήμα στον κόσμο των πλουσίων :)
Σαν εργαλείο απεικόνισης της σκακιστικής δυναμικότητας δεν είναι άσχημο, αν και θα μπορούσε να έχει πολλές βελτιώσεις. Επίσης στις μικρές ηλικίες ή σε αυτούς που πρωτοξεκινάνε το σκάκι μπορεί να είναι παραπλανητικός, αφού ενας πιτσιρίκος ξεκινάει με 1000 αλλά μπορεί σε 1 χρόνο να παίζει 2000, χωρίς όμως το σύστημα να μπορεί να απεικονίσει αυτή την μεταβολή, αφού θα πρέπει να διανυθεί όλη η απόσταση των 1000 μονάδων. Η διαφορά με το διεθνές είναι οτι μπαίνουν στην διαδικασία αυτή λίγο αργότερα, όταν έχουν διαμορφώσει κάπως την σκακιστική τους δυναμικότητα. Εξάλλου απο το 1800 στο 2300 είναι 500 μονάδες (η μισές απο το 1000 στο 2000) αλλά η μετάβαση είναι αρκετά πιο χρονοβόρα και είναι πιο εύκολο να την παρακολουθήσει το σύστημα
Βελτιώσεις μπορούν να γίνουν πολλές αλλά δεν το βλέπω οπότε τσάμπα η συζήτηση στο θέμα αυτό.
Έλειψα πολύ καιρό κι'έχω χάσει εξελίξεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι πάντως που είστε όλοι καλά, και ο Γάτος και τα γατόνια!
Λοιπόν, για τα έλο εγώ πιστεύω καλά κάνουν και υπάρχουν και τα ελληνικά και τα διεθνή. Όσοι προτείνουν να τα καταργήσει είτε η ΕΣΟ είτε η ΦΙΝΤΕ, πρέπει να μας εξηγήσουν τι θα γίνει με τους παίκτες που έχουν μεγάλες διαφορές στο βαθμό, π.χ. 500 μονάδες.
Τέλος, μην ξεχνάτε ότι τα διεθνή είναι πιο "σοβαρά", αλλά στα ελληνικά υπολογίζονται (ή έτσι γινόταν ως πρόσφατα) και τουρνουά "χαμηλού επιπέδου" που δεν υποβάλλονταν για τα διεθνή.
Τι σημαίνει το ακρωνύμιο ΕΛΟ
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Παναγιώτης Κονιδάρης :
Ώστε δεν ξέρεις τι σημαίνει το ακρωνύμιο ΕΛΟ; Καλά, θα σού πω την ιστορία.
Όπως είναι γνωστό, οι Ανατολίτες είχαν ανέκαθεν προτίμηση στις παχουλές (και άνω). Αυτό αποδεικνύεται, μεταξύ πολλών άλλων, και από διάφορους ζωγραφικούς πίνακες, αίφνης ο περίφημος, και με την ιδιαιτερότητα ότι δεν έχει ορθογώνιο, αλλά κυκλικό σχήμα, πίνακας του Ενγκρ (και όχι Ινγκρ ή Ίνγκρες, γάλλος ήταν ο άνθρωπος, Ingres) «Χαμάμ» (Le bain turc, 1862), στον οποίο απεικονίζονται μια μεραρχία χανούμισσες, από κρεατωμένες έως παχύσαρκες. Μιλάμε για πολύ ψαχνό :-) Κάπου λέει και εκείνος ο νυστάζος ο Αλκίνοος για «βαριές χανούμισσες» - ξέρεις, από αυτές που δεν ζυγίζονται στη ζυγαριά του μπάνιου, πού να τις αντέξει, αλλά στον δεκαπλασιαστικό ζυγό του χονδρέμπορα και οι πραγματικά χοντρές στη γεφυροπλάστιγγα των τριαξονικών.
Το ίδιο ίσχυε και στην Ελλάδα μέχρι πριν καναδυό γενιές : η καλοθρεμμένη γυναίκα εθεωρείτο – και ήταν· και ίσως ακόμα είναι – ιδανική για μητέρα, σύζυγος και ερωμένη, ενώ παράλληλα ήταν και «καματερή» για τις δουλειές όχι μόνο στο σπίτι, αλλά και στο χωράφι. Αντίθετα, η λιπόσαρκη γυναίκα εθεωρείτο – και ήταν· και ίσως ακόμα είναι – φιλάσθενη και οριακά επαρκής, έως ακατάλληλη, για τα παραπάνω.
Τα τελευταία χρόνια, οι όροι έχουν αντιστραφεί. Τα εξ Εσπερίας εκπορευόμενα πρότυπα πασχίζουν να μάς πείσουν ότι πρέπει να προτιμούμε τις εξαϋλωμένες, αυτές που έχουν ίση περίμετρο μηρού και βραχίονα και που μπορείς να παίξεις άρπα με τα ανάγλυφα κόκκαλα των στηθοπλευρών τους.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να είμαστε επιφυλακτικοί να κυκλοφορήσουμε μια παχουλή κοπέλλα, από τον φόβο της καζούρας («Πού πας με τη μπετατζού, ρε ζάρτο;»· μερικά θρασύδειλα χάπατα δεν διστάζουν να πειράξουν και την ίδια την παχουλή κοπέλλα, ειδικά αν είναι ασυνόδευτη, με κακόγουστες προτροπές όπως «Αποστόλη, παλεύουμε;»), και η σχετική κλίση να θεωρείται... παρέκκλιση.
Ε λοιπόν, η αντίστοιχη παρέκκλιση στην Ανατολή είναι η προτίμηση στις λεπτές. Μικρή η ζήτηση, μικρή και η προσφορά, όμως όπου υπάρχει ζήτηση, δημιουργείται και η αντίστοιχη προσφορά.
Όπως είναι επίσης γνωστό, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία υπήρχαν οι θεσμοί της παλλακίδας και της οδαλίσκης.
Οι οδαλίσκες ήσαν κάτι σαν υπηρέτριες ή καμαριέρες, όχι του ίδιου του σουλτάνου, αλλά των συζύγων και των παλλακίδων του· ήταν σαν να λέμε η ΛΜΑΤ της εποχής. Πάντως, μερικές «προήγοντο» με τον καιρό σε παλλακίδες.
Στο σύνολό τους σχεδόν οι οδαλίσκες ήσαν παχουλές έως χοντρέλες, υπήρχαν όμως και ολιγάριθμες λεπτοφυείς και αποστεωμένες, για τους «παρεκκλίνοντες» που λέγαμε.
Στα ύστερα χρόνια της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα, οι συγκεκριμένες εργαζόμενες του ελλαδικού χώρου που ανήκαν στον μειονεκτικό, με τα τότε μέτρα, σωματότυπο, σε μια υπερπρώιμη προσπάθεια γυναικείας απελευθέρωσης και στην προσπάθειά τους να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, καθώς και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη, οργανώθηκαν σε πρωτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο. Είχαν και ασφαλιστικό ταμείο που ετροφοδοτείτο αποκλειστικά από τις εισφορές τους (τριμερής χρηματοδότηση; ούτε γι’ αστείο τότε) – στην ουσία ένα σεντούκι, όπου αποθησαύριζαν το υστέρημά τους στο εθνικό νόμισμα της εποχής, οθωμανικούς παράδες δηλαδή.
Αλλά όπου φτωχός κι η μοίρα του. Κάποιοι αετονύχηδες τις έπεισαν να μετατρέψουν τα αποθεματικά του ταμείου τους σε συνάλλαγμα, τάχα για υψηλότερη απόδοση και ασφάλεια –η αλήθεια είναι ότι, με προϊούσα την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήδη ο παράς είχε αρχίσει να δοκιμάζεται από τους πρώτους κραδασμούς και διακυμάνσεις–, και επίσης να επενδύσουν και σε διάφορα commodities. Όμως, κάτι η διολίσθηση και αργότερα η ελεύθερη πτώση της ισοτιμίας του παρά έναντι του δουβλονιού και του μαραβεδί, κάτι η εκτόξευση στα ύψη της τιμής του μεταξιού εξαιτίας μιας πανδημίας που εξολόθρευσε μιαν αποφράδα χρονιά όλες τις σηρομητέρες (κατά το χοιρομητέρες) στην Κίνα, τα αποθεματικά του ταμείου εξανεμίστηκαν. (Κάθε ομοιότητα με την ιστορία των [σο]δομημένων ομολόγων είναι συμπτωματική.)
Την ίδια εποχή εμφανίστηκαν στον χώρο διάφορες περιστασιακές επαγγελματίες, freelancers θα λέγαμε σήμερα. Ήσαν κυρίως αλλογενείς, με πλέον περιζήτητες τις νούβιες και τις βερβερίνες (τελικά, αυτό το laissez faire, laissez passer έκανε πολλή ζημιά· κατόπιν προέκυψε και η παγκοσμιοποίηση κι ήρθε κι έδεσε), που δεν είχαν λόγο ή κίνητρο να εγγραφούν στο σωματείο. Παράλληλα, οι αρχικές ασφαλισμένες σταδιακά αποσύρονταν, ενώ και ο θεσμός έφθινε.
Με τον καιρό, ελλείψει μελών και πόρων, το πρωτοποριακό και πολύ μπροστά από την εποχή του σωματείο φυλλορρόησε, «γύρισε στη μπάντα, σφάλισε τα μάτια του κι έσβησε για πάντα», που λέει και ο ποιητής.
Η ονομασία του σωματείου ήταν Ένωση Λιπόσαρκων Οδαλισκών.
Αυτό σημαίνει το ακρωνύμιο ΕΛΟ.
@καλοπροαίρετος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς δεν είμαι ο νυστάζος Αλκίνοος που αναφέρεις αφού ποτέ στην ζωή μου δεν μίλησα / έγραψα για χανούμισσες παχουλές ή όχι.
@Κονιδάρης
Δεν πιστεύω ότι ο Άρπαντ Έλο (δες εδώ) θα στενοχωρηθεί που δεν τον ξέρεις.
Καλό καλοκαίρι για όλους μας παίδες!
@Αλκίνοος
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίταξα το προφίλ σας μόλις, κι ήμουν ο χιλιοστός!
Οι φίρμες δεν χρειάζονται επώνυμο
ΑπάντησηΔιαγραφή@ alkinoos :
Φυσικά και δεν αναφερόμουν σε σας. Μιλούσα για ΤΟΝ Αλκίνοο, έτσι, σκέτο βαφτιστικό ή υποκοριστικό του (όχι παρατσούκλι) χωρίς επώνυμο, όπως πολλές φίρμες, τραγουδιστές κυρίως, π.χ. Sakis, Notis, Sotis (Βολάνης), αλλά και από άλλους πολιτιστικούς χώρους όπως το ποδόσφαιρο, π.χ. Sotis (άλλος Σώτης αυτός, ο Κυργιάκος), Giourkas, Stelios, αρκετοί βραζιλιάνοι της εθνικής που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1970 στο Μεξικό, π.χ. Jairzinho, Gérson, Félix, Carlos Alberto, Clodoaldo, Marco Antônio, Edu, αλλά και οι πιο πρόσφατοι Romário και Ronaldo (τα Pelé, Tostão, Rivaldo, Cafu, Kaká, Dunga κ.τ.ό. δεν «πιάνονται»· είπαμε, όχι παρατσούκλια), οι πορτογάλοι Eusébio, Pauleta, Costinha και πολλοί ακόμα. Άλλωστε και η ιστοσελίδα του φαν κλαμπ του λέγεται alkinoos.gr. Και, «πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας», που λέει και ο Τζέφρυ Άρτσερ, εσείς δεν είστε νυστάζος, ενώ ο άλλος, υπνοστεντόν, λεξοτανίλ, ταβόρ, ξανάξ και το κλασσικό πατροπαράδοτο βάλιουμ μαζί (ξέχασα κανένα, Παναγιώτη;) διαλυμένα σε αφέψημα βαλεριάνας...
Για χανούμισσες, όχι, δεν μιλήσατε ή γράψατε· για χαντούμηδες μήπως; :-D
@Καλοπροαίρετος
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ, δεν μπορώ να σας περιγράψω (από παιδί το έχω αυτό) πόσο χαίρομαι που επιστρέψατε από το Σα-Μονί με ανατολικές μυρουδιές στις βαλίτσες σας και δη αυτή του ιδρώτα των χαρεμιών και ιδιαίτερα των νούβιων σμηγματογόνων αδένων που ο Κορτάσαρ -νομίζω- λέει κάπου ότι μυρίζουν σαν καμφορά (και που -μα το Θεό- μία φορά την έπαθα και ήρθα σε επαφή με αιθέριο έλαιο καμφοράς και δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι, έκανα ένα μήνα να ξεμυρίσω). Νομίζω ότι για μια ακόμα φορά θα σας απογοητεύσω γιατί τα οικονομικά δεδομένα μου είναι πιο ανοίκεια κι από τις διακλαδώσεις της Καταλανικής. Φυσικά φροντίσατε (όσο μισώ αυτόν τον πληθυντικό, τόσο μαζοχίζομαι να τον χρησιμοποιώ- τα πιο ασόβαρα πράγματα διατυπώνονται σε πλήθος)να διαλευκάνετε το μέγα μυστήριο που ταλανίζει μυριάδες σκακιστές ανά τον κόσμο, ως προς το τι είναι πια αυτό το "ΕΛΟ" (Τα άλλα βασανιστικά ερωτήματα παραμένουν: τι είναι ο χρόνος και γιατί χάνω συνέχεια από αυτόν και που πάνε οι λέξεις όταν σβήνονται από τον μαυροπίνακα). Ποτέ, μα ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι επρόκειτο για ένα τόσο απλοϊκό ακρωνύμιο, το οποίο η αποκρυπτογραφική ρέντα που σας συντροφεύει τα τελευταία εικοσιτετράωρα, διαύγασε με τέτοια σαφήνεια.
Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει κάτι για τις προτιμήσεις μου, μα η ενγκρική "Οδαλίσκη" στο Λούβρο ήταν τόσο υπέροχη, που έκανε τη γυναίκα μου να με χάσει για πάνω από μισή ώρα, χρόνος οριακός για να αρχίσουν να σε στραβοκοιτάνε οι αγενείς φύλακες.
Τέλος πάντων, για να μην απομακρύνομαι από την αίθουσα διδασκαλίας, η διασαφήνισή σας εξηγεί εν πολλοίς τη μέχρι πρότινος ακατανόητη συμπεριφορά των περισσότερων σκακιστών που γνωρίζω (καθώς και όλων των υπόλοιπων που δεν είχα έως σήμερα την τιμή), τουλάχιστον ως προς το "Λ" και το "Ο". Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα, για το "Λ" δεν είμαι και πολύ σίγουρος, αν κι αυτό μάλλον θα οφείλεται στην τάση μου να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια.
@Αλκίνοος
Καλό καλοκαίρι δε βλέπω, αλλά ευχαριστώ για τη φιλοτιμία σου να απαλύνεις τον πόνο μου. Για μια ακόμα φορά έπεισα έναν τουλάχιστον έξυπνο άνθρωπο για το πόσο βλάκας μπορώ να φανώ άμα προσπαθήσω λιγουλάκι. :-)
Πάντως δε θα στενοχωρηθεί στα σίγουρα αφού σε τόπο σκιερό, σε τόπο χλοερό, αποδρά κάθε οδύνη, θλίψη και στεναγμός. Φυσικά θα μου επιτρέψεις να πω ότι δεν έχει καμία σχέση ο εν λόγω Ούγγρος με την πραγματική έννοια του όρου, όπως περίτρανα απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ο Καλοπροαίρετος.
ΥΓ. Δεν κερνάς και τον "αλταθόρ" κανένα τσιπουράκι; Δεν μπαίνει δα και κάθε μέρα ένας χιλιοστός στα κονάκια μας. :-)
Χα-χα-χα! Τι πράμα είναι αυτό με τούτο το βλόγκιον; Σφαίρες πέφτουν τα τοστάκια!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Καλοπρό (γαλλίφερνη σύντμηση)
Ουουου! Είναι πολλά! Στεντόν, Ιλμάν, Στιλνόξ, Ιμοβάν, Γκαρντενάλ, Χάλσιον και μια πληθώρα ακόμα για να μη μιλήσω για τα φασόν τους.
Πάντως για το συγκεκριμένο Αλκίνοο, εν μέρει θα συμφωνήσω, αν και με την "Αγορά του Χαν- Χαλίλ" (αυτή είναι η σωστή ονομασία κι όχι Αλ-Χαλίλι, όπως σκόπιμα φαντάζομαι ο φίλος μου ο Νίκος ο Ζούδιαρης έβαλε για να στρογγυλέψει την ομοιοκαταληξία) έχω ρίξει ως φοιτητής (που ποτέ δεν έπαψα να είμαι) τρελούς χορούς.
Πως να ανεβασετε την τεχνη του διαλογου σε δυσθεώρητο υψος ωστε να μετατραπει εις διανοητικο πιγκ πογκ προς απολαυσιν των αναγνωστων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλαι στιγμαι του ιστολογιου Φιλτατοι συγχαρητηρια
Καλοπροαίρετος γαυριών κατά σύγχρονων καλλιτεχνών και «καλλιτεχνών»
ΑπάντησηΔιαγραφή@ pankonthegreat (αμ πώς, μόνο εσύ θα μού βγάζεις άλλο όνομα σε κάθε ανάρτηση;) :
Για τον ενικό νόμιζα ότι το είχαμε λύσει, με δική σου πρωτοβουλία -εγώ νιώθω σαφώς πιο άνετα με τον πληθυντικό-, με αυτό και αυτό το ποστ. (Το ίδιο και με τον Γάτο, με αυτό και αυτό το ποστ.) Εγώ τα παίρνω τα Νοοτρόπ μου –όποτε θυμάμαι, και επίσης όποτε δεν θυμάμαι, καλού κακού. Εσύ; :-)
Τρελλούς χορούς με το «Αλ Χαλίλι»; Ήμαρτον! Θα έδινα 50 μονάδες από το Έλο μου... τι; δεν παίρνει αρνητικές τιμές;... καλά λοιπόν, θα υποθήκευα 50 μονάδες από το Έλο μου για σε δω να χορεύεις χορό της κοιλιάς –γιατί, πώς αλλιώς χορεύεται αυτός ο απεχθής αμανές;–, να περιστρέφεσαι σαν εκστασιασμένος δερβίσης στο ξανθομακρόσυρτο «τέ», και να πετάς στο πλάι τον γοφό στο «γώ» και στο «δώ» της λάγνας αποστροφής «Τέσσερις εγώ θα δώσω»...
Μπορώ να σε καταλάβω απόλυτα. Αυτό που έπαθες εσύ με τον Ενγκρ το έπαθα εγώ με το Who's Afraid of red, yellow, and blue? (1966) του Μπάρνεττ Νιούμαν. Βέβαια, μάλλον ο καθένας μας σκεφτόταν διαφορετικά πράγματα στο δικό του ημίωρο. Εγώ για παράδειγμα σκεφτόμουν : Ε, ρε πίσσα και πούπουλα που χρειάζονται μερικοί-μερικοί...
Εκεί που «Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός, γυρεύοντας ομοιοκαταληξία», που έλεγε και ο Καρυωτάκης, αν έχεις έμπνευση και ταλέντο, δεν χρειάζεσαι στρογγυλέματα σε ομοιοκαταληξίες και άλλες αλχημείες για να ριμάρεις το Αλ Χαλίλι και το ντίρλι ντίρλι, και στίχοι όπως «Στα βράχια της Αλόννησου βρήκα το παντελόνι σου», «Έρωτά μου τοκογλύφε, γλύφε το κορμί μου, γλύφε», «Αν με ζητήσει η κόμισσα, πείτε πως μετακόμισα», «Αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες, θα πέφταν σαν ξερόφυλλα οι βέρες» ή, μια και γίνεται λόγος για χανούμισσες και χαντούμηδες τελευταία, «Να γινόμουνα κυρά μου ο χανούμης σου / και να πίνω το ποτό μου στο πασούμι σου» (ορίστε, μας προέκυψε παρενδυσίας και φετίχας μέχρι και ο Τόλης) βγαίνουν αβίαστα.
Αλλά και από μουσική, έμπνευση μηδέν· μόνο κάτι υποτονικούς αμανέδες γράφουν όλοι αυτοί. Μέχρι εκεί ξέρουν και μπορούν. «Άμα το λέει η σούφρα σου», που τραγουδάει και ο θείος Νώντας, κάτσε γράψε ένα ινδικό, σαν το My secret combination. Αλλά πού να ψάχνεις τις ιδιότροπες ράγκας. Αν πεις και για καμηλιέρικα, εκεί γουρλώνουν τα μάτια σαν του Μάρτυ Φέλντμαν. Σύμφωνοι, γράψε σε ξενότροπες κλίμακες, μελέτησε όμως πρώτα. Αλλά ούτε και αυτό αρκεί, αν δεν υπάρχει, που δεν υπάρχει, η έμπνευση και το ταλέντο που λέγαμε. Ποιος μπορεί σήμερα να γράψει και να ενορχηστρώσει μελωδίες σαν τη «Σεράχ» του Τσιτσάνη ή τον «Λευτέρη» του Ξαρχάκου, ο Περίδης ή ο Πασχαλίδης; Ποιος μπορεί σήμερα να γράψει και να ενορχηστρώσει την εισαγωγή στο «Ένα τραγούδι απ΄ τ΄ Αλγέρι» ή στη «Ζιγκουάλα», ο Μαγειρίτσας ή ο Τσακνής; Και, στη τελική, ποιος να τα τραγουδήσει, οι προαναφερθέντες τραγουδοποιοί, ή μήπως εκείνη η ανεκδιήγητη καρικατούρα που έχει καταντήσει ο Παπακωνσταντίνου ή η «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» Τσάλι; Είναι να γελάει κανείσε, που έλεγε και ο Συρίγος. Και σταματώ εδώ και δεν κάνω σύγκριση με το ποιοι τραγούδησαν τα τραγούδια που έφερα για παράδειγμα –Νίνου, Μοσχολιού, Νταλάρας, Καζαντζίδης–, γιατί θα πάθω ROTFL, σαν να έχω εισπνεύσει υποξείδιο του αζώτου, γνωστό και ως ιλαρυντικό αέριο.
Χίλιες φορές καλύτερα ο Φοίβος (όχι βέβαια ο Δεληβοριάς, ο άλλος, ο καλός, ο σκέτος), ο Θεοφάνους, η Πέγκυ και ο Πλούταρχος. Τουλάχιστον αυτοί δεν είναι κάλπηδες (phonies, που έγραφε και ο Σάλιντζερ στον «Φύλακα στη σίκαλη») και δεν διατείνονται ότι πουλάνε ποιότητα και υψηλή τέχνη, χώρια ότι πολλά τραγούδια τους είναι προτιμότερα και αξιοπρεπέστερα από των διάφορων Τατσιμιτσικότσιρων.
Έντεχνο, σού λέει ο άλλος. Δε μας γλωσσοφιλάς, ρε Γαλάνη…
Σεβαστέ μας Καλοπροαίρετε, δεν μας είχατε αποκαλύψει ανομολόγητα βίτσια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέτε: "Δε μας γλωσσοφιλάς, ρε Γαλάνη…"
Προφανώς, δεν εννοείτε τη γνωστή αοιδό.
Η απορία μου είναι: αναφέρεστε στον Κο πρόεδρο της ΕΣΣΝΑ ή τον Κο Διευθύνοντα της Galanis Sports Data?
Εφιάλτης στον δρόμο με τις Γαλάνισσες
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Viva Cuba! :
Ασφαλώς και εννοώ την αηδό Γαλάνη, αυτή ντε με το φωνητικό πάρκινσον στις κορώνες, που τραγουδάει (τρόπος του λέγειν· βογγάει, ξεφυσάει, αναστενάζει, βρυχάται, αναλύζει, ροχαλίζει, οιμώζει, γογγύζει, οδύρεται, πάντως δεν τραγουδάει) λες και υποφέρει από δυσκοιλιότητα, άφθες, υπερχλωρυδρία, δάγγειο πυρετό, αγκώνα του τεννίστα, νευροκαβαλλίκεμα, χιονίστρες, σύγκαμα, κι εγώ δεν ξέρω από τι. Η επίμαχη έκφραση είναι η δική μου, ηπιότερη νόμιζα, εκδοχή των γνωστών αντίστοιχων εκφράσεων με τον Νταλάρα και τον Πάριο. Τελικά, τώρα που το λέτε, είναι πράγματι η πιο βιτσιόζικη από τις τρεις· εφιάλτης μόνο που το σκέφτομαι· μπρρρ· καλύτερα τόχω να βρεθώ σε τρυφερό τετ-α-τετ με τη μαμά άλιεν :-)
Και μη χανόσαστε, τόσες ενδιαφέρουσες αναρτήσεις υπάρχουν…
@(Γ)καλοπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα ο πληθυντικός προσδίδει το απαραίτητο γελοίο κύρος που οφείλουν να έχουν τα σχόλια μου απέναντι σε έναν απροσδόκητο χείμμαρο, σε ένα γλωσσικό σημείο (απ' αυτά που συναναστρέφονται τα τέρατα) ή σε έναν ακαδημαϊκό γλωσσοκοπάνη. Επειδή όμως το γελοίο έχει μια κάποια γοητεία, ενώ το κύρος απολύτως καμία, παρατώ το πλήθος μεσοστρατίς και επιστρέφω αβασάνιστα στον ενοικιασμένο ενικό.
Ένα παρατσούκλι που μου είχαν κολλήσει (όχι με σταγονίδια, μα που κόντψε να περάσει στα γονίδια από την πολυχρησία) στο μπριτζ, και το οποίο προσφέρω μεγαθύμως προς χρήσιν, ήταν Κόν-αν ο Βάρβαρος (φαντάζομαι λόγω του επιθετικού μου στυλ, το οποίο και στο σκάκι παραμένει στα ίδια υψηλά στησίματα, και όχι εξαιτίας της αβρότητάς μου που δεν είναι αντάξια ενός μελλοντικού κυβερνήτη της Καλιφόρνια).
Για τις προτιμήσεις σου στο πεντάγραμμο τι να δηλώσω; Σάμπως δεν έχω καταλάβει εδώ και καιρό τι κρυφιοκύνας είσαι; Να σε δω λοιπόν κι εγώ να λικνίζεσαι -όχι σα δερβίσης, αυτός είναι χορός για μη έχοντες κυκλοφορικά προβλήματα, πράγμα που δεν επιλύει το Νοοτρόπ- στους ρυθμούς του Φοίβου (που ο πραγματικός Φοίβος, αυτός της μυθολογίας, δε στέλνει γαμώτο τον Πύθωνά του να μας γλιτώσει από το κακό) ή του σεπτού Θεοφάνους του Μεγαλομάρτυρα (μεγάλη η χάρη του) και τι στον κόσμο! Για τη Ζήνα δεν τολμώ να πω, μόνο δύο επεισόδια έχω δει, αυτό που ο Ηρακλής τα βάζει με το Χουλκ και ευτυχώς παρεμβαίνει ο Μέρλιν και τους τα συμβιβάζει -με το αζημίωτο φυσικά- και το άλλο που η λεσβία φίλη της θέλει να ζουλήξει το Γανυμήδη, μα αυτός δεν πάει με μπάι, μόνο με στρέιτ ομοφυλόφιλους, και μην ακούς τις κακές γλώσσες γιατί με το Δία ήταν περιστασιακό, δε γεννήσανε δα και κανένα ξώγαμο (αφού το έπαιρνε το χάπι της επόμενης μέρας). Βέβαια μ' αυτά δε θέλω να υπερασπιστώ τον Παπακωνσταντίνου (που το "Πάρε με", ο Θεοδωράκης και ο Λοϊζος δεν τον δικαιώνουν όταν τραγουδάει για βατόμουρα και άλλα εδώδιμα του δάσους και του λόγγου). Ούτε τον Πασχαλίδη (που μ' αρέσει λιγότερο κι από τον ανεκδιήγητο Χατζηγιάννη). Ούτε την Τσαλιγοπούλου (που έχει ρίξει πολύ νερό στο κρασί της -και σε μερικά ακόμα ποτήρια). Ούτε την Αλεξίου (που τραγούδησε δύο καρασκυλάδικα). Ούτε τον Περρίδη (που είναι πιο Σεντράκ και πιο Φρίζιουμ κι από τον Αλκίνοο -όχι το δικό μας, τον άλλο ντε).
Θα υπερασπιστώ όμως το Νίκο το Ζούδιαρη, που είναι πολύ καλός μουσικός και αγαπά την ποίηση περισσότερο από ότι η ταπεινότητά μου και γουστάρει τον καταραμένο το Βιγιόν και ειδικά τη "Μπαλάντα κόντρα στην Αλήθεια", που αν την ψάξεις κάπου θα τη βρεις στα κατάφορτα ράφια σου και θα τη διαβάσεις για χάρη μου προσέχοντας ιδιαίτερα τα σημεία που λέει:
"Ούτε είναι άλλος πιο ξέγνοιαστος απ' το συλλογισμένο" και
"Γράμματα πιο καλόδεχτα απ' τ' αναμπαιχτικά".
ΥΓ. Το Σεπτέμβρη στο νησί είναι ωραία. Διαμονή εξασφαλισμένη, σκακιέρα στημένη, Βιγιόν ανοιχτός. Στη μηδενική τιμή συμπεριλαμβάνεται και ο Γάτος του Σρέντιγκερ.
κύριε Καλοπροαίρετε ( που να είσασταν και κακοπροαίρετος δηλαδή..!) και κύριε κονιδαρησ μήπως μας κουράσατε λίγο με τα παραληρήματα σας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν λέω καλή η κουλτούρα,..αλλά με μέτρο μην μας κάτσει και στο στομάχι,..εντάξει μας πείσατε είσαστε και οι δύο μεγάλοι συγγραφείς,..πάμε παρακάτω τώρα,..
@ K(night) είστε πέρα για πέρα άδικος ως προς κείμενα που κοσμούν το blog.
ΑπάντησηΔιαγραφή@sc
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πειράζει, μπορώ και μόνος μου.
@(Ι)ππότης
Τεράστια θλίψη μου προκαλεί αγαπητέ το γεγονός ότι με αποκαλείτε μεγάλο συγγραφέα (για τον Καλοπροαίρετο ίσως και να έχετε δίκιο, δεν τον γνωρίζω προσωπικά). Βλέπετε, δεν είμαι καν συγγραφέας. Ένας επαρχιώτης φαρμακοποιός είμαι. Έτσι πρέπει να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη για την αναστάτωση που προκαλώ διαρκώς στη φυσιολογική ροή των αγωνιστικών αποτελεσμάτων και στις βαθυστόχαστες αναλύσεις των σχολιαστών για το ΕΛΟ, τις ίντριγκες στην Ομοσπονδία και τα λοιπά φλέγοντα σκακιστικά θέματα. Λυπάμαι επίσης πολύ που η φωτεινή νέον επιγραφή που συνοδεύει τις παραληρηματικές μου καταχωρήσεις δεν αφήνει την αθώα ματιά σας να τις προσπεράσει. Το μόνο που μπορώ να κάνω για να επανορθώσω είναι σας προτείνω κάψουλες Vital Plus Q-10 για το αίσθημα κόπωσης και κάποιες ταμπλέτες Ρανιτιδίνης 150 mg, μία το πρωί με άδειο στομάχι, πράγμα που θα σας βοηθήσει να γλιτώσετε από την αίσθηση καύσου που συνοδεύει την "κουλτούρα" (δική σας λέξη χρησιμοποιώ).
Έχετε δίκιο. Πάμε παρακάτω. Όλο και πιο παρακάτω...
Να ευχαριστήσω κατ'αρχήν τον κύριο κονιδάρησ που υπερασπίζεται το επίπεδο αυτού του blog, από εκεί και πέρα είναι δικαίωμα του καθένα να γράφει ότι θέλει..!σεβόμενος κατ'αρχήν ότι γράφει επώνυμα ενώ εγώ ανώνυμα, δεν θα ξανα επανέλθω στο θέμα,..απλά εξέφρασα την αγανάκτησή μου γιατί είχε ξεφύγει λίγο η κατάσταση όχι από τις αναλύσεις μου περί έλο (εξάλλου διατηρώ και για μένα το δικαίωμα να λέω μπούρδες ) αλλά από το ότι γενικά προσπάθησα να ανοίξω μία συζήτηση πάνω στη θεματική της ενότητας μπας και βγεί κάποια άκρη,μιας και είτε μας αρέσει είτε όχι κάποια πράγματα αφορούν το άθλημα που αγαπάμε, και η συζήτηση μετατράπηκε σε λογοτεχνική βραδιά,..η οποία κατα την υποκειμενική υποκειμενικότατη μου αντίληψη και άποψη με κούρασε,..(αύτο βέβαια δεν σημαίνει ότι με κουράζει και η λογοτεχνία, για όσους σπεύσουν να την υπερασπιστούν!).
ΑπάντησηΔιαγραφήSchrödinger's Cat κατ'αρχήν συγχαρητήρια για το blog, κατά δεύτερον, η παρατήρηση σας άδικος την ώρα που αναφέρονται και ονόματα που κάτω από τον μανδύα της κουλτούρας σπιλώνονται χωρίς να αναφέρονται συγκεκριμένα στοιχεία εναντίον τους , μάλλον άδικη είναι...!
Αμμοδόχος Κονδυλοφόρων Πεχλιβάνηδων «Ο κρονόληρος»
ΑπάντησηΔιαγραφή@ K(night) :
Έχετε δίκιο στο ότι οι διάλογοι μεταξύ του Παναγιώτη και εμού είναι μακροσκελείς, ασυνάρτητοι και εκτός θέματος. Εντούτοις, το παρόν ιστολόγιο δεν διακρίνεται για τη συνοχή των αναρτήσεών του κατά δημοσίευση, αλλά και να την επιδίωκε δεν θα ήταν εύκολο, μια και δεν είναι φόρουμ. Επιπλέον, έχω την εντύπωση ότι αυτό συμβαίνει με την ανοχή, σιωπηρή ενθάρρυνση τολμώ να εικάσω, του ιστολογιογράφου, ενώ και οι περισσότεροι (εκτός από σας) επισκέπτες δεν φαίνεται να δυσανασχετούν γι΄ αυτό, διακινδυνεύω μάλιστα να πω ότι μερικοί το διασκεδάζουν κιόλας. Άλλωστε, κάπως έτσι δεν μιλάμε και στην καθημερινή μας ζωή; Δεν πεταγόμαστε από το ένα θέμα στο άλλο, χωρίς να το εξαντλήσουμε, και ενδεχομένως επανερχόμαστε και ξαναφεύγουμε; Δεν σας έχει τύχει να ξεκινήσετε να μιλάτε για τη στροφική ακαμψία στα αμάξια, να περάσετε από τη «Γερτρούδη» του Ντράγιερ και τη «Ροζαμούνδη» του Παπαδημητρακόπουλου, να κάνετε μια στάση στα αίτια και τα αιτιατά της ξέφρενης κούρσας του πετρελαίου, άλλη μία στάση στο μασαζοκαλσόν που πήρε η στεατοπυγική κολλητή της συζύγου σας, και να καταλήξετε ότι ο Κόκκαλης φέρθηκε σκάρτα στον Ριβάλντο; Εμένα μού τυχαίνει συνεχώς :-)
Σοβαρά όμως, η παρεμβολή τέτοιων αναρτήσεων αφαιρεί πρακτικότητα από το ιστολόγιο, και ίσως πρέπει να ληφθούν μέτρα.
Επειδή ο ιστολογιογράφος μας δεν χαρακτηρίζεται από αυταρχισμό, επομένως το βλέπω χλωμό να πάρω μια απ΄ αυτές τις μέρες ένα προειδοποιητικό ιδιωτικό (για να μη με εκθέσει δημοσίως· εκτός όλων των άλλων, έχει και τακτ) μήνυμα που να λέει περίπου : «Μάγκα, μού έκανες το ιστολόγιο τσίρκο. Συμμαζέψου, αλλιώς θα δουλέψει ψαλίδι και σε υποτροπή ban», έχω μια πρόταση.
Θα μπορούσε να καθιερωθεί στο ιστολόγιο ένας αυτόνομος χώρος, διακριτός από τις δημοσιεύσεις, που θα λέγεται, ξερωγώ, Αμμοδόχος Κονδυλοφόρων Πεχλιβάνηδων «Ο κρονόληρος», όπου οι έχοντες έφεση έως εθισμό στην παραληρηματική γραφή (παρατηρητέο ότι το παραλήρημα και ο κρονόληρος σχετίζονται με το ρήμα ληρώ, που σημαίνει λέω ασυναρτησίες), να μπορούν ανενόχλητοι να συνεχίσουν την ψυχοθεραπεία τους εκεί, χωρίς να βραχυκυκλώνουν αυτές αύτες τις δημοσιεύσεις με άσχετες και, σαν να μην έφτανε αυτό, σχοινοτενείς αναρτήσεις. (Τώρα, γιατί εγώ πιστεύω ότι, αν η πρόταση υλοποιηθεί, αυτός ο χώρος του ιστολογίου θα έχει τα περισσότερα χτυπήματα; :-D)
Όσο για το αν ο Παναγιώτης και εγώ είμαστε μεγάλοι συγγραφείς, αυτό είναι βέβαιο. Κατ΄ ελάχιστον, είμαστε πολύ καλύτεροι από πολλούς που φιγουράρουν στους πίνακες των ευπώλητων (με κόπο κρατήθηκα να μην επιδοθώ σε παράθεση ονομάτων, σεβόμενος ότι ίσως ερεθίσει). Η διαφορά μας με τον Παναγιώτη στο συγκεκριμένο θέμα είναι ότι εκείνος έχει σύστημα και υπομονή και γράφει βιβλία που θα μείνουν, χωρίς να είναι καν επαγγελματίας συγγραφέας –από άλλο επάγγελμα βιοπορίζεται–, ενώ εγώ σπαταλώ ένα ακόμα από τα ταλέντα με τα οποία με προίκισε απλόχερα η φύση –και, κακά τα ψέματα, καλλιέργησα με ακάματη, παρ΄ότι ανοργάνωτη, μελέτη· ταλέντο χωρίς σκληρή προσωπική εργασία ίσον τζίφος– γράφοντας στο πόδι, χωρίς ιδιαίτερο ξανακοίταγμα, ρηχά εξυπνακίστικα κείμενα μιας χρήσης για το κέφι μου, εν γνώσει μου ότι, αν έστρωνα τον εμπασηπεριπτώσει μου στην καρέκλα και δούλευα με στοιχειώδη προγραμματισμό και ελάχιστη σοβαρότητα, θα μπορούσα κι εγώ, ίσως και χωρίς ιδιαίτερες διασυνδέσεις στο εκδοτικό κατεστημένο, να δω βιβλίο μου στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, ενδεχομένως και μεταφρασμένο με έξοδα του ΕΚΕΒΙ ή ξένων πρεσβειών. Η άλλη διαφορά μας στο ίδιο θέμα είναι ότι ο Παναγιώτης συν τω χρόνω είναι καταδικασμένος να γίνεται καλύτερος, ενώ εγώ, με την οκνηρία και την επιπολαιότητα που με διακρίνει, θα φθίνω. Και, το κυριότερο : ο Παναγιώτης είναι φύσει μεγάλος συγγραφέας, ενώ εγώ δυνάμει.
Εκείνο με την αναφορά συγκεκριμένων στοιχείων που επικαλείστε, προφανώς τον μόνο που σίγουρα δεν αφορά είναι την αφεντιά μου : όταν θέλω να θεμελιώσω έναν συλλογισμό, ειδικά όταν είναι αφοριστικός ή ρηξικέλευθος, πάντα παραθέτω ατέλειωτα από δαύτα, συνήθως συγκριτικά, ώστε να τον κάνω (τον συλλογισμό) πιο ανάγλυφο. Τώρα, αν πιστεύετε ότι τα παραδείγματα που παρέθεσα στις αναρτήσεις μου στο παρόν θέμα δεν ευσταθούν, ή ότι τα δεύτερα αναφερόμενα μέλη των ζευγών σε αυτήν την ανάρτηση, επίσης σε άσχετο θέμα, έχουν καμιά σχέση με τα πρώτα, είναι αναφαίρετο δικαίωμά σας και είμαι ο τελευταίος που θα σας το αμφισβητήσει και που θα προσπαθήσει να σας αλλάξει γνώμη. Τέλος, αν πιστεύετε ότι π.χ. η Γαλάνη, για την οποία έγινε λόγος τελευταία, αλλά και ο Πάριος εδώ και πολλά χρόνια τραγουδάνε και δεν βογγάνε, όπως εγώ υποστηρίζω, ή ότι η Τσάλι είναι υπόδειγμα καλώς συγκερασμένου κλειδοκυμβάλου και δεν στονάρει απελπιστικά, όπως εγώ καταλαβαίνω, έχει καλώς, δεν θα χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας για πάρτη τους. Περί ορέξεως ουδείς λόγος· λίαν ενήμερος στο αντικείμενο γνωστός μου υποστήριζε σοβαρά-σοβαρά ότι ο Σπήλμπεργκ είναι καλύτερος από τον Αϊζενστάιν. Ωραία λοιπόν, κι εγώ πιστεύω ότι ο Σχοινιάς είναι ωραιότερος από τις Κουκουναριές –άλλωστε και οι δύο παραλίες περιστοιχίζονται από πευκοδάσος. Τι Λωζάννη, τι Κοζάνη δηλαδή. Είναι αυτός επαρκής λόγος να κόψουμε την καλημέρα;
Σε κάθε περίπτωση, μην ανησυχείτε, ο καλοπροαίρετος είναι με τις μέρες του. Ή που θα κρεμάω σεντόνια των χιλίων λέξεων καθεβραδυνά, ή που θα εξαφανίζομαι για εβδομάδες. Στατιστικά, βοηθούσης και της θερινής ραστώνης, έπρεπε ήδη να έχω αρχίσει να διάγω μια μακρά περίοδο αποχής από τη συμμετοχή στο παρόν ιστολόγιο (όχι την παρακολούθηση, αυτήν δεν τη σταματώ ποτέ, απλώς όταν βλέπω αμιγώς σκακιστικά θέματα και αναρτήσεις δεν τους χαρίζω ούτε ένα τριτόλεπτο). Μη έχοντας συμπαίκτη στο πιγκ πογκ ο Παναγιώτης, τι θα κάνει; θα παρατήσει κι αυτός τη ρακέτα, θα πάρει το κουβαδάκι του και θα πάει να παίξει αλλού, μα στον Σχοινιά, μα στις Κουκουναριές, πάντως σε άλλη παραλία. Οπότε, χωρίς άσχετες παρεμβολές εκτός θέματος, θα αποκατασταθεί η τάξη και η ισορροπία. Λίγη υπομονή μόνο.
Στο μεταξύ :
«Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά», είπε ο παλιάτσος στον ληστή.
Οκ, καλύτερη απάντηση πάνω στο αρχικό ερώτημά μου,...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πότε θα τελειώσει αυτή η κωμωδία των δύο βαθμών αξιολόγησης (ελληνικό, διεθνές ) ; Και από τι , εξαρτάται ;" Δεν μπορούσα να φανταστώ,..
Κάπου εδώ απαντώντας και σε εσάς καλοπροαίρετε ή κακοπροαίρετε όπως προτιμάς εξάλλου το καλό και το κακό κρίνεται μόνο μέσα στις συνειδήσεις μας(βλέπε: καλός ή κακός συγγραφέας), οπότε μακριά από μένα οποιαδήποτε λογοκρισία..αποχαιρετώ αυτό το post, και ποιος ξέρει ίσως στο μέλλον διαξιφιστούν τα επιχειρήματά μας σε κάποιο άλλο post.
Και για να κλείσω και εγώ με ένα τσιτάτο,..σε ένα τεχνοκράτη όταν του δείξεις το φεγγάρι κοιτάει το δάκτυλο, σε ένα κουλτουριάρη όταν του δείξεις το δάχτυλο κοιτάει το φεγγάρι,..η ουσία είναι ότι με κανέναν από τους δύο δεν μπορείς να συνεννοηθείς,..:)
Ω!Θέ μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα δάχτυλά τους μου έδειχναν όλοι αυτοί;
Κι εγώ που πίστευα ότι έχει γεμίσει ο ουρανός φεγγάρια...
@Καλοπροαίρετος
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη με κάνεις να ντρέπομαι. Δε μου αξίζει ούτε μια σταγόνα από όλα αυτά. Μόνο το Βιγιόν σε παρακαλώ να διαβάσεις.
ΥΓ. Συμβαίνουν και εις Παρισίους. Το Γάτο θα τον πείσω. Εσένα να δω πως.
«Μα το ηλεκτρόφωνο προσμένει σε μια κόχη / και με φέρνει πίσω σε μια πόλη μαγική» (Γιάννης Γιοκαρίνης, Νοσταλγός του ροκ εντ ρολλ, 1984)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Παναγιώτης Κονιδάρης (με τη συνήθη χρονοκαθυστέρηση του ΠΣΚ, να κάνουμε απόσβεση στα θερινά μας ανάκτορα, να ξεκουράσουμε και λίγο τα άτονα πρεσβυωπικά μας μάτια από την TFT· θα απαντούσα χτες, αλλά θεώρησα ότι έπρεπε να τιμήσω τον φίλο K(night) δίνοντάς του προτεραιότητα) :
Κάνεις μερικές αυθαίρετες παραδοχές : ότι χορεύω, ότι χορεύω ελληνικά, και ότι χορεύω τέτοια ελληνικά. Όμως ας μην υπεκφεύγω και ας απαντήσω ευθέως.
Σήμερα μπορείς να δεις τον καλοπροαίρετο να χορεύει –και να διαπρέπει– μόνο αν έχεις χρονομηχανή ρυθμισμένη μερικές δεκαετίες πίσω, ή αν στήσεις κρυφή κάμερα σε, συλλεκτικές εξαιτίας της σπανιότητας, αλλά και της συνωμοτικής τους ερμητικότητας, ιδιωτικές του στιγμές. Και πάντως όχι τέτοια ελληνικά.
Πάει κοντά ένα μπακτούν από τότε που, λόγω ηλικίας (όχι από αρθριτικά, παγκάκιστε, από σύνεση και αξιοπρέπεια) δεν σηκώνομαι πια δημοσίως, παρά μόνο σε στενότατο κύκλο ατόμων της στρατολογικής μου κλάσης (τρίτη σειρά εφεδρείας και βάλε· στον οπλοβαστό, αντί για τα Μ1, κλειδώνουμε τις βακτηρίες μας και λοιπά βοηθήματα βάδισης).
Στις πουροσυνάξεις αυτές δεν υπάρχει περίπτωση ν΄ ακουστούν ούτε Πυξ Λαξ, ούτε Κελ-Κελ, ούτε Χατζηγιάννης. (Μια τζούρα Πλούταρχος ή Ρέμος μπορεί, ξυπνούν βλέπεις, αυτοί ειδικά και όχι ο Πετρέλης ή ο Βέρτης, το μητρικό ένστικτο –το τεκνατζιλίκι, γκρινιάζουν οι στρίγγλοι συμβίοι τους– σε καναδυό της παρέας στο μετεμμηνοπαυσικό στάδιο.)
Δύο κατηγοριών χορεύσιμα κομμάτια έχουν θέση σε τέτοιες συνάξεις : πρώιμα ροκάκια και λάτιν, ακριβώς δηλαδή ό,τι χορεύαμε στην αλαργινή μας νιότη, η χαρά του Μαστ και του G.Poly σαν να λέμε. (Ακούγαμε και άλλα, όμως προσδιόρισα : χορεύσιμα.)
Αναφέρομαι σε ροκάκια στυλ π.χ. Be-bop-a-lula του Gene Vincent (1956), Long tall Sally του Little Richard (1956) ή Chantilly lace του πρόωρα χαμένου Big Bopper (1958). Εκεί είναι να σου φέξει, να έχεις –ή να αγκαζάρεις για την περίσταση– μια ντάμα που να το λέει η περδικούλα της, να επινοήσετε και να προβάρετε μια δική σας χορογραφία, με λίγη παντομίμα κατά προτίμηση, σε κάποιο πιασάρικο κομμάτι, και το σαββατόβραδο να ρίξεις το κέρμα στο Wurlitzer και να σκουπίσετε την πίστα. Είναι πιο εύκολο απ΄ ό,τι ακούγεται, με δεδομένο και το ότι τα χιτάκια της εποχής διαρκούσαν το πολύ τρία λεπτά, ενίοτε μόλις περισσότερο από δύο, ή ακόμα λιγότερο· φέρ΄ ειπείν, μερικά από τα πιο κατάλληλα για dancehall sweeping τραγουδάκια, το Do you love me των Contours (1962), το Hound dog του Elvis Presley (1956) και τα δύο ξέφρενα του Mickey Hawks, το Bip bop boom (1958) και το Cottonpickin’ (1959) διαρκούν 2’52’’, 2’15’’, 1’36’’ (!) και 1’34’’ (!!) αντίστοιχα, μετά όμως ήσουν για μάσκα οξυγόνου.
Δεκτικά για χορογραφία ήταν και πιο αργά και ηδυπαθή κομμάτια, π.χ. το Smoke gets in your eyes των Platters (1959), το Put your head on my shoulder του Paul Anka (1959) ή το Oh no, not my baby της Maxine Brown (1964), όμως ήμασταν δίβουλοι : χορεύουν τέτοια τα σκληρά αντράκια α-λα Μάρλον Μπράντο στον «Ατίθασο» που περνιόμασταν τότε; (Βουτυροχλεχλέδες του κερατά ήμασταν, αλλά λέμε τώρα.) Από την άλλη, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πιάσουμε κι εμείς τα λιμάρια λίγο σάρκα –όχι τη δικιά σου, την τσέχα, που μιλάει ελληνικά καλύτερα από τον Μπαμπινιώτη, ούτε ένα γραμματικό ή συντακτικό λάθος η αφιλότιμη, ούτε μια εσφαλμένη επιλογή χρόνου, από λεξιλόγιο, όλο το ΛΚΝ μαζί με τις τελευταίας εσοδείας λέξεις και εκφράσεις της αργκό, και από ευφράδεια, τύφλα νάχει ο Τζανετάκος, όχι ο Αλέκος, ο Γιάννης· αυτή δεν είναι αρχαιολόγος, το παιδί-ορτύκι είναι–, κρουστή σάρκα έφηβης κάτω από καναρινί ή ροδακινί βαμβακερό με άρωμα λεμόνι Εσπερίδες ή πασχαλιά Μενούνος.
Όσο για τα μη αγγλόφωνα κομμάτια, π.χ. το La nuit του Adamo (1964· τελικά, ποτέ δεν μάθαμε τελεσίδικα : τον φούσκωνε τον Αϊ-Βασίλη, ναι ή όχι;) ή το Non ho l’ età της Gigliola Cinquetti (16 ετών νεράιδα όταν το τραγούδησε στο San Remo το 1964), τα θεωρούσαμε κι αυτά φλώρικα τα περισσότερα· οι αιώνιες νεανικές μονολιθικότητες. Έτσι, όποιος από τις πρώτες νότες της π.χ. Aline του Christophe (20 ετών όταν το τραγούδησε το 1965) ή του Il mondo του Jimmy Fontana (1965) δεν έστελνε το πετροπλυμένο του Wrangler –αγορασμένο από την Αμερικανική Αγορά του Παππού–, με κορδωμένα, βαριεστημένα βήματα, να παλουκωθεί, αλλά έμενε στην πίστα, είχε το σχετικό πείραγμα εξασφαλισμένο : «Απ΄ τη ζούγκλα κι αν περάσεις, τον Ταρζάν θα δοκιμάσεις» –κάτι που σταμάτησε όταν κάποιος ξενομερίτης έδωσε την πληρωμένη απάντηση : «Ο Ταρζάν εμένα ξέρει και σε σένα την προσφέρει».
Φυσικά και υπήρχαν ελληνικά τότε (χορεύσιμα, υπενθυμίζω : η Αρλέτα και ο Χατζής δεν «παίζουν», ούτε ο Δώρος Γεωργιάδης και ο Λάκης Αλεξάνδρου· Στελλάρα και Γιώτα Λύδια και Καίτη Γκρέι και Μανώλη Αγγελόπουλο τους σνομπάραμε τότε· αργήσαμε να συνειδητοποιηθούμε· σήμερα πίνουμε νερό στο όνομα του Τερλέγκα και του Γονίδη) : Ολύμπιανς, Τσαρμς, Άιντολς, Τάμμυ, Μαίρη Αλεξοπούλου (νυν μοναχή Θεονύμφη), Δάκης, Τέρης Χρυσός και τα συναφή. Όμως τραγουδούσαν είτε διασκευές ξένων επιτυχιών, συνήθως ιταλικών, κοτσάροντάς τους ελληνικό στίχο, είτε –κυρίως οι Ολύμπιανς και λίγο οι Τσαρμς– ελληνικές συνθέσεις, αλλά τελείως ξενότροπες, οπότε τα εντάσσω κι αυτά κατά συνθήκην σε κάποια από τις προηγούμενες κατηγορίες.
Όσο για τα λάτιν, δεν μιλάμε βέβαια για τα σύγχρονα τουριστικά υβρίδια τύπου Lambada και Macarena και Aserejé, αλλά για γνήσιες μποσανόβες και κούμπες και ράσπες (ράσπα, εκτός από εργαλείο για λείανση επιφανειών –οι μερακλήδες το χρησιμοποιούν και για την αφαίρεση των σκληρύνσεων από τις φτέρνες–, είναι και μεξικάνικος χορός). Για να μην τα ισοπεδώνω όλα, τότε όλα καλά, τώρα όλα κακά, τα της πρώτης περιόδου των Gypsy Kings ήσαν αξιόλογα και χορεύσιμα, όμως το φλαμένγκο είναι απαιτητικός χορός και, αν δεν σε πάει, άστο καλύτερα, θα μοιάζεις σαν εκείνους τους γιαλαντζί βαρύμαγκες, που χορεύουν ζεϊμπέκικο λες και ψάχνουν να βρουν το δίφραγκο που τους έπεσε στην πίστα.
Το μόνο σε ανατολίτικη κλίμακα που θυμάμαι από τότε είναι η Misirlou στην εκτέλεση του –αριστερόχειρα, όπως ο Jimi Hendrix, ο Paul McCartney, ο Tony Iommi των Black Sabbath· η Joan Jett έχει την ιδιορρυθμία ότι γράφει με το αριστερό, αλλά παίζει, γρατζουνάει τελοσπάντων, κιθάρα με το δεξί– Dick Dale (1962), παιγμένο ολόκληρο σε μία χορδή!!, η οποία όμως, εξαιτίας του γρήγορου ρυθμού της, χορευόταν τουίστ.
Αλλά τι σου λέω τώρα, όταν συνέβαιναν όλα αυτά, εσύ ήσουν ακόμα υποψήφιο έμβρυο :-)
Δεν έχω κάτι από Βιγιόν, γενικώς έχω κενά [και] στους γάλλους, και για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ιδιαίτερη κάψα να τα καλύψω (υποτακτική αορίστου του ρήματος καλύπτω, όχι ο, παρόμοιος με τη βραζιλιάνικη σάμπα, χορός της Καραϊβικής calypso· πασίγνωστα τα καλύψο Banana boat song –«Day!, me say day-ay-ay-o, daylight come and me want go home», 1957– και Matilda –«...she take me money and run Venezuela», 1953– του Χάρρυ Μπελαφόντε· είχε βγάλει το 1966 και ένα δίσκο με τη Νάνα Μούσχουρη, την οποία αποκαλούσε soul sister· έχω αναφέρει το ντουέτο τους στην «Ερήνη» του Κώστα Γιαννίδη εδώ, η δε Μούσχουρη... πτου, πάλι ξέφυγα). Βρήκα στο διαδίκτυο κάποια δικά του στο πρωτότυπο, στα μεσαιωνικά γαλλικά (η γλώσσα δεν μού στάθηκε εμπόδιο : είναι γνωστό ότι έχω μεγάλη άνεση σε δέκα-δώδεκα γλώσσες, και όχι μόνο ευρωπαϊκές :-D), μεταξύ των οποίων και την Ballade des contre vérités που προτείνεις, καθώς και μερικά μεταφρασμένα στα ελληνικά, όμως όχι την επίμαχη μπαλλάντα. Από πρώτη θεώρηση, δεν φαίνονται τόσο εμπνευσμένα ούτε τόσο καλοδουλεμένα όσο τα σύγχρονά τους από την Ισπανία, κυρίως του Χόρχε Μανρίκε, του Βιθέντε Χιλ και του Μαρκησίου Σαντιλλιάνα, που τυχαίνει να γνωρίζω καλά (τα ποιήματα βέβαια, όχι τους ανθρώπους) και ήταν η γέφυρά μου από τα σύγχρονα στα μεσαιωνικά ισπανικά. Εντούτοις, επειδή επιμένεις, και θα έχεις σοβαρό λόγο, θα αναζητήσω αυτό. Έχει άραγε αντικρυστά το πρωτότυπο και τη μετάφραση; (Έχω αυτό το κακό, στην ποίηση δεν μού αρκεί η μετάφραση.) Αλλά και να έχει μόνο τη μετάφραση, θα βρω εύκολα τα πρωτότυπα στο διαδίκτυο. Ευκαιρία να χτίσω γέφυρα και από τα σύγχρονα στα μεσαιωνικά γαλλικά :-)
Για τα φεγγάρια που γέμισε ο ουρανός, σκέφτηκες μήπως φταίνε οι πολλές σαμπούκες; :-)
Τι; Kαι για τα παραληρήματά μου φταίνε οι πολλές καϊπιρίνιες; Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις μεγάλε :-D
Η καλύτερη, με διαφορά, εκτέλεση της Μουσουρλούς (και όχι Μισιρλούς) είναι η original (1926) του Μιχάλη Πατρινού (όχι ότι ήταν δικό του το κομμάτι, ένας Αλλάχ ξέρει μόνο από που το βούτηξε...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑστείο είναι ότι ο ρεμπετολόγος Παναγιώτης Κουνάδης δεν αναφέρει καθόλου τον Πατρινό, και δίνει σαν πρώτη εκτέλεση την (μέτρια) του Τέτου Δημητριάδη (βλέπε το τέταρτο διπλό CD από την σειρά του μουσικού αρχείου των Νέων- μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει εφτά).
Η χειρότερη "ροκ" διασκευή του είναι ίσως αυτή του Dick Dale που ακούγεται στο φιλμ του Κουλέντιν Αταλαντίνο - γενικά όλες οι "ροκ" διασκευές του άσματος είναι φαιδρεπίφαιδρες, με την εξαίρεση ίσως αυτής των Agent Orange (στην original στούντιο ηχογράφηση του 1981, γιατί στο γιουτούμπι θα το βρείτε live από τα ίδια γεροντοφρικιά σε αχαρακτήριστες εκτελέσεις στα τέσσερα μέτρα).
Την τελευταία φορά που παραβρέθηκα σε συναυλία του Αλκίνοου, διαπίστωσα ότι... τι να σου κάνουν οι καλές προθέσεις: η πλήξη μεταλάσσεται συχνά-πυκνά σε μεταδοτική ασθένεια.