Ισοπαλία ή Θάνατος

του Παναγιώτη Κονιδάρη

(μέρος ΙΙ, «Μπροστά μου σ’ έχω σατανά»)

«Πίσω μου σ’ έχω σατανά!» σκέφτηκα, μολονότι στεκόταν ολοπόρφυρος μπροστά μου.

«Είσαι έτοιμος;» ρώτησε ο δαίμονας κουνώντας την σουβλερή ουρά του χαριτωμένα και στήνοντας τα μαύρα.

Τον είδα να ξερογλύφεται, σα να ετοιμαζόταν για τσιμπούσι. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι η αφεντιά μου περιλαμβανόταν στο μενού. Μετά την ως εκ θαύματος σωτηρία μου την προηγούμενη μέρα, έπρεπε να παίξω μια ακόμα παρτίδα σκάκι με διακύβευμα την ίδια μου τη ζωή. Όπως ορθά κοφτά μου είχε εξηγήσει ο Χάρος, η μόνη ελπίδα να επανέλθω από το εγκεφαλικό που είχα υποστεί ήταν να νικήσω το επιτετραμμένο δαιμόνιο. Ήταν μια παρτίδα ζωής και θανάτου δηλαδή, όπως και στα τουρνουά των Αμπελοκήπων αν σε πάρει χαμπάρι ο γνωστός γείτονας, ένα πράγμα.

Είχα κάνει μια στοιχειώδη προετοιμασία, μα όταν κάθισα απέναντί του στη σκακιέρα τα χέρια μου άρχισαν ξανά να τρέμουν. Αυτό όμως μου συνέβαινε και στις νορμάλ παρτίδες, οπότε μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Αυτός που δε φαίνεται να ήταν μαθημένος απ’ τα χιόνια ήταν ο αντίπαλός μου που έβγαζε καπνούς από κάνα δυο μεριές και φλόγες απ’ τα ματόκλαδα.

«Κάτι καίγεται» πήγα να αστειευτώ, δίχως επιτυχία.

Μετακινούσε τα κομμάτια με μανία κάνοντας ήχους από τους οποίους ο πιο εύληπτος ήταν ο «χμπρμφθχ!». Παρ’ όλο το μόχθο μου η παρτίδα πήρε άσχημη τροπή ξανά. Τα κομμάτια του δαίμονα πετούσαν και τα δικά μου σέρνονταν. Εντάξει, άνθρωπος με εγκεφαλικό ήμουν, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Πολεμούσα με νύχια και δόντια, αλλά τα συγκεκριμένα εξαρτήματα δε συγκρίνονταν με αυτά του αντιπάλου μου. Όταν καταλάγιασε η μπούρμπερη κοιτούσα την εξής απελπιστική θέση στη σκακιέρα:



Τι μπορεί να ελπίζει κανείς με πύργο κάτω; Το μόνο παρήγορο ήταν η επισφαλής θέση του μαύρου βασιλιά που αλαζονικά είχε ροβολήσει μέχρι το ε3. Σκέφτηκα λοιπόν να του επιτεθώ αμέσως και έπαιξα 1.Nf4. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα τη συγκέντρωση να μετρήσω και πολλά, μα πίστευα πως αν προλάβαινα να παίξω Qd3+, όλο και κάτι θα γινόταν. Η κίνηση του αντιπάλου μου ήρθε σα σοκ, αφού είχα ξεχάσει απροστάτευτο το g3 πιόνι και μαζί μ’ αυτό το βασιλιά μου. 1…Qxg3+. Σήκωσα τα μάτια στον ουρανό, ικετεύοντας για έλεος το Μεγαλοδύναμο. Είπαμε Θεούλη μου, να τα τινάξω τα πέταλα, αλλά να μην τινάξω και τα σέπαλα, λίγη αξιοπρέπεια πια! Ήταν μάλλον τέτοια η θέρμη μου, που πρέπει να εισακούσθηκα από τον Πανάγαθο, αφού όταν γύρισα το βλέμμα στη σκακιέρα διαπίστωσα ότι διέθετα ένα λυτρωτικό αντισάχ: 2.Ng2+ , Ke4. Σόου φαρ, σόου γκουντ, που έλεγε κι ο συχωρεμένος ο Τόνι Μάιλς, πριν παίξει με τον εν λόγω δαίμονα.

Ξαφνικά όμως έγινε κάτι τρομερό. Σας μίλησα θαρρώ για τον κακό φωτισμό εκείνου του προθάλαμου του θανάτου. Δεν ήταν παρά ένα αρρωστιάρικο κιτρινωπό ημίφως αυτό που έφεγγε την αγωνία μου. Ο κερατάς θα πρέπει να ήταν συνηθισμένος στο μισοσκόταδο. Το ίδιο θα έπρεπε να είμαι κι εγώ έχοντας παίξει σε τόσα Πρωταθλήματα Πειραιά, αλλά να που στιγμιαία τυφλώθηκα και μη βλέποντας το κρυμμένο πιόνι πίσω από τον αξιωματικό, έκοψα τον πύργο με την ντάμα. 3.Qxa4.

Ίσως πάλι να έφταιγε και η περίφημη amaurosis scacchistica. Το κέρατό μου μέσα, όλες οι αρρώστιες επάνω μου έπρεπε να πέσουν; Όταν κατάλαβα την πατάτα, ούρλιαξα και έκανα απαυδισμένος το σταυρό μου. Ο διάολος τραβήχτηκε πίσω με έναν μακρόσυρτο συριγμό. Δεν ξέρω αν τον ενόχλησε περισσότερο ο σταυρός ή το ουρλιαχτό μου. Μετά, για λόγους που δεν κατάλαβα έπεσε σε περίσκεψη. Μα, γιατί δεν μου έκοβε απλά τη βασίλισσα; Και σα να μην έφτανε αυτό με άφησε με το στόμα ανοιχτό όταν μου χάρισε τη δική του παίζοντας 3…Qh2+!

Τι στο διάολο συνέβαινε; Κυριολεκτικά μιλώντας. ‘Ο,τι κι αν ήταν πάντως αυτό, δεν το ρισκάριζα. Αν αυτός ήθελε απλά να παίξει μαζί μου, το ίδιο θα έκανα κι εγώ μ’ αυτόν. Είπαμε, αξιοπρέπεια! Η επόμενη σειρά κινήσεων ήταν πραγματικά γελοία, αλλά ήμουν ανυποχώρητος. Καλύτερα νεκρός, παρά ξεφτίλας : 4.Kf2, Qg1+ 5.Kg3, Qf2+ 6.Kh2, Qg3+ 7.Kg1, Qh2+.

Σε αυτό το σημείο ο δαίμονας σήκωσε τα τριχωτά του χέρια ψηλά και τα κατέβασε σε μια κίνηση παραίτησης. Μετά πρότεινε ισοπαλία. Δεν πολυκατάλαβα γιατί, αλλά βιάστηκα να δεχτώ. Μόνο όταν πρόσεξα το σταυρό g1-f2-g3-h2 που σχηματιζόταν από την κίνηση του βασιλιά μου και της βασίλισσας του, μου πέρασε από το νου πως ο καλός Θεός με είχε συνδράμει. Σταυροκοπήθηκα πάλι, έτσι να μου βρίσκεται, αν και ο δαίμονας δεν ήταν πια εκεί για να παραπονεθεί.


Την επομένη, η παρτίδα μας ξεκίνησε με την ψυχολογία μου αναβαθμισμένη και το δαιμόνιο να μην μπορεί να κρύψει την αδημονία του. Μόρφαζε και ένευε σπασμωδικά και αναίτια. Καθόταν άβολα στην καρέκλα του σα να ήταν σε αναμμένα κάρβουνα, πράγμα που κανονικά θα έπρεπε να τον ευχαριστεί. Όπως και να ‘χει, η παρτίδα αυτή τη φόρα ήταν πιο αμφίρροπη. Όχι πως άλλαζε κάτι στους ρόλους, αφού ξανά πάσχιζα σκληρά για να κρατήσω τη θέση, μέχρι που φτάσαμε σε αυτό το φινάλε:



Μια διαφορά κάτω, μπορεί πάντα να κάνει τη διαφορά, ειδικά αν διαθέτεις έναν τέτοιο αξιωματικό που μοιάζει πιο πολύ με χοντρό πιόνι. Είχα όμως κι άλλο ένα θαρραλέο πιονάκι στο g7 και σκέφτηκα ότι χρειαζόταν τη συμπαράστασή μου: 1.Kg5, Kf7 2.Kh6, Kg8. Σε αυτό το σημείο οι επιλογές περιορίστηκαν και αποφάσισα να δώσω κάποιο χώρο στο φου: 3.c6, Rc8 4.Bb6, Rxc6. Η αρχική μου ιδέα ήταν να προλάβω να σπρώξω στο c7, ώστε να δεσμεύσω τον πύργο ή έστω να φάω το a5. Ήμουν έτοιμος να πάρω το πιόνι όταν πρόσεξα τους καπνούς που έβγαιναν από τα ρουθούνια του δαίμονα να πυκνώνουν. Τα κόκκινα μάτια του κοιτούσαν με βουλιμία τον αξιωματικό, περιμένοντας τον να κινηθεί. Η καθυστέρησή μου φάνηκε να τον ερεθίζει μέχρι που στο τέλος δεν άντεξε και φώναξε:

«Άντε λοιπόν, κούνα τον κάπου!».

Μεμιάς μου ήρθε στο νου η επισήμανση του Λάσκερ (ή ίσως να ήταν και του Μπαλάσκα, δε θυμάμαι καλά) ότι αυτό που είναι καλό για τον αντίπαλο, ασφαλώς είναι κακό για σένα και αντίστροφα. Κι έτσι, σε μια κρίσιμη καμπή, αποφάσισα να εμπιστευτώ το ένστικτό μου και να μην ακολουθήσω την επιτακτική παραίνεση του δαιμονίου. Οι εναλλακτικές κινήσεις ευτυχώς ήταν λίγες. Για την ακρίβεια μία.

5.g5 .

Αυτό που λένε ότι ο διάολος έχει πολλά ποδάρια πρέπει να είναι αλήθεια γιατί ο αντίπαλός μου στη θέα της τελευταίας κίνησης πετάχτηκε πάνω γρυλλίζοντας κι άρχισε να χοροπηδά και να στριφογυρίζει…πώς να το θέσω…να, σα δαίμονας, τόσο που ζαλίστηκα. Ε, δε γίνονται αυτά με δύο μόνο πόδια. Όταν του πέρασε η φούρκα, ξαναστρώθηκε κι έπαιξε 5…Rc8. Ο ψυχολογικός πόλεμος είχε πιάσει τόπο! Κι επειδή επιτυχημένο σχέδιο δεν αλλάζει, όπως είχε πει κι ο Ταρτακόβερ (ή ο Καρούλιας, δε με βοηθάει η μνήμη μου), συνέχισα να στήνω τον αξιωματικό μου, κι αυτός συνέχισε να μην τον τρώει: 6.Bc7, Ra8 7.Bb8, Ra6 8.Ba7, Rc6 9.Bb6 . κ.τ.λ

Ομολογώ πως μου είχε διαφύγει και μόνο μετά το τρίτο γύρω-γύρω συνειδητοποίησα πως με είχε σώσει ένας ακόμα σταυρός, αυτή φορά ο b6-c7-b8-a7! Ευχαρίστησα σιωπηλά τον Ύψιστο και κάθισα με την ησυχία μου να απολαύσω τη νέα μου ισοπαλία και τα οπτικά εφέ που αυτή προκάλεσε στο δαίμονα, εφέ εφάμιλλα αυτών της λήξης της Ολυμπιάδας. Της κανονικής, όχι της σκακιστικής.

Είχα κερδίσει μία ακόμα μέρα ζωής, και ο κακός μου δαίμονας είχε λυσσάξει από το κακό του. Ήξερα πως τα πράγματα ήταν πλέον πολύ σοβαρά, και κοιμήθηκα μουρμουρίζοντας «εν τούτω νίκα» και φράσεις από το «τη Υπερμάχω».

(Συνεχίζεται)