Οι ευχές

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα του 2010 οι εφημερίδες μιλούν για επιδημία κατάθλιψης, στις λαϊκές αγορές καλοντυμένοι κύριοι περιμένουν να απογευματιάσει για να προμηθευτούν ζαρζαβατικά από το σωρό, το χαμόγελο σπάνια το συναντάς αβίαστο, η εργασιακή αβεβαιότητα είναι καθημερινότητα, η διασκέδαση γίνεται λιγότερο ηχηρή, ένα παιδί σε κοιτάζει στα μάτια και σου λέει ψέμματα, οι φαρμακοποιοί χορηγούν περισσότερα ψυχοφάρμακα από κάθε άλλη φορά, ο ηθοποιός Δημήτρης Καταλειφός λέει ότι προτιμά την κρίση από τον νεοπλουτισμό και το λαϊφστάιλ του Καγιέν, οι επιχειρήσεις μάς προτείνουν φτηνά δώρα, αρκετοί συνεχίζουν να κάνουν γιορτές στο Λονδίνο, ο Νικόλας έκλεισε το μαγαζί του και βιοπορίζεται παίζοντας μουσική στο δρόμο, η τηλεόραση αναπαράγει πλήξη μοναξιά και ψέμματα, το ραδιόφωνο παίζει επαναληπτικά πλέιλιστ από υπολογιστή, ο στίχος της Κικής Δημουλά «δύσκολα μετά βίας προχωρείς/λες κι έχει συλλαλητήριο/η ερημιά στους δρόμους» φαίνεται τόσο επίκαιρος, η Μαρία Κατζουράκη λέει πως οι ευχές της Πρωτοχρονιάς έπαψαν να είναι πληθωριστικές και μαξιμαλιστικές, περιοριζόμαστε σε πιο συμβατικά επιτεύγματα. Ακούγεται σαρκαστικό να ευχηθεί κανείς «ευτυχία» σε αυτό το περιβάλλον. Θα είναι φωτεινό το 2011; Τα νέα τιμολόγια της ΔΕΗ αποκλείουν το ολόφωτο.

Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι απλώς καλή χρονιά με την ελπίδα να πραγματωθούν οι μικρούληδες προσιτοί και ορατοί στόχοι που βάζει ο καθένας. Και να συνεχιστούν οι μικρές προσωπικές νίκες στη φθορά και το χρόνο, που συμβολίζονται με κάθε ημερολογιακή αλλαγή έτους. Τις μεγαλεπήβολες ευχές ας τις αφήσουμε στο συρτάρι για το άδηλο μέλλον.
Να θυμηθούμε, κάνοντας ένα άλμα στο ιστορικό κενό και διατηρώντας την παράδοση του ιστολογίου να αναπαράγουμε κάθε φορά, τέτοια μέρα, αριστουργηματικές σκηνές από κινηματογραφικές πρωτοχρονιές, πως είδε ο Αγγελόπουλος την παραμονή πρωτοχρονιάς του 1946 στο «Θίασο». Δεκάλεπτης διάρκειας σκηνή, με τραγούδια και χορό, που είναι κατά τη γνώμη μου από τις κορυφαίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αξίζει να την παρακολουθήσετε ολόκληρη: