Οδός Εμάνουελ Λάσκερ
Οίκημα που βρίσκεται στον αριθμό 18 της οδού Εμάνουελ Λάσκερ, στο νότιο Τελ Αβίβ. Τη φωτογραφία δημοσίευσε ο γνωστός συνθέτης σκακιστικών σπουδών Γιόχαναν Αφέκ, ο οποίος, ρώτησε πάρα πολλούς κατοίκους και επαγγελματίες του δρόμου, αν γνώριζαν ποιος ήταν ο Εμάνουελ Λάσκερ, αλλά κανείς δεν είχε την παραμικρή ιδέα.
Η οδός Λάσκερ, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του δεύτερου στην ιστορία παγκόσμιου πρωταθλητή στο σκάκι, βρίσκεται στην πιο υποβαθμισμένη συνοικία της ισραηλινής πόλης. «Οι λεροί ασήμαντοι δρόμοι, με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους». Στην ίδια συνοικία, για πολλά χρόνια, στεγαζόταν το Lasker Chess Club, ο ισχυρότερος σκακιστικός σύλλογος του Ισραήλ.
Atom Feed (xml)
7 σχόλια:
Νομίζω χωρίς να είμαι σίγουρος ότι στην Ηλιούπολη υπάρχει οδός Σπύρου Μπίκου ...
Και στο ιστολόγιο που γράφεις σχόλια υπήρξε πρόσφατη ανάρτηση [Στο δρόμο του Σπύρου Μπίκου] και σε άλλα ιστολόγια επίσης [δες εδώ].
Και δν μπορούσα να θυμηθώ που το είχα δει :P
Στο κέντρο του Άμστερνταμ υπάρχει μια πλατεία Euwe, μια πρόσβαση στην οποία παρέχεται μέσω της γέφυρας Donner. Μάλιστα με είχαν πληροφορήσει ότι υπήρξε πρόταση να ονομαστεί πλατεία Τύχης όταν αναγέρθηκε καζίνο δίπλα της, αλλά εκείνη την εποχή ο δήμαρχος και τα περισσότερα μέλη του ΔΣ ήταν σκακιστές, οπότε προτιμήθηκε το όνομα του πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή.
Επίσης, έχω στα χέρια μου ένα Εσθονικό χαρτονόμισμα με τη μορφή του Keres, απ' όσο ξέρω τιμή μοναδική για σκακιστή.
@Ηλίας: Έκανες καλά που θύμησες την πλατεία Μαξ Όιβε στο κέντρο του Άμστερνταμ. Εκεί. στεγάζεται και το μουσείο Μαξ Όιβε, με χιλιάδες βιβλία και άλλο σκακιστικό υλικό που ανήκε στον Ολλανδό παγκόσμιο πρωταθλητή. Διαθέτω αρκετές φωτογραφίες που τράβηξα ο ίδιος στην πλατεία και το μουσείο, ίσως κάποια στιγμή ετοιμάσω μια εκτεταμένη σχετική ανάρτηση.
Κάτι που με είχε εντυπωσιάσει στην τελευταία μου επίσκεψη εκεί ήταν η εξυπηρέτηση. Δεν χρειάστηκε καν να συστηθώ, αλλά ένας υπάλληλος με υποδέχθηκε και μου προσέφερε πλήρη ξενάγηση, εξηγώντας μου τη λειτουργία του κέντρου Max Euwe αναλυτικά. Ιδιαίτερα ευχάριστο ήταν ότι αρκετοί χρησιμοποιούσαν τις εγκαταστάσεις για έρευνα, ενώ η πρόσβαση στα αρχεία ήταν ελεύθερη (με ελάχιστη επίβλεψη για λόγους ασφαλείας του αρχείου) και με πλήρη υποστήριξη από τους εργαζόμενους στο κέντρο.
Να προσθέσω ότι η ξενάγηση ήταν στα αγγλικά, αλλά από την επαφή του υπαλλήλου με άλλους επισκέπτες ήταν προφανές ότι μιλούσε και πολύ καλά γερμανικά.
Υπάρχει και μια μικρή πλατεϊτσα Ταλ στη Ρίγα.
Δημοσίευση σχολίου