Ο Μέγας Ανατολικός

Ο Μέγας Ανατολικός είναι μυθιστόρημα του Ανδρέα Εμπειρίκου που εκδόθηκε μετά το θάνατό του, την περίοδο 1990-92, σε οκτώ τόμους. Η συγγραφή του διήρκεσε από το 1945 μέχρι το 1951, ενώ η τελική του μορφή οριστικοποιήθηκε περίπου το 1970. Χαρακτηρίζεται ως το «έργο ζωής» τού Εμπειρίκου και ένα από τα τολμηρότερα βιβλία στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας. Αποτελεί το ογκωδέστερο ελληνικό μυθιστόρημα, το οποίο περιλαμβάνει, στην τελική μορφή του, πέντε μέρη που εκτείνονται σε 100 αριθμημένα κεφάλαια και περίπου 2.100 σελίδες. Η ελευθεροστομία του και το άκρως ερωτικό περιεχόμενό του προκάλεσαν αντιδράσεις, επιτρέποντας τη σύγκρισή του με άλλα γνωστά έργα της ερωτικής λογοτεχνίας, όπως τις 120 ημέρες στα Σόδομα του Μαρκήσιου ντε Σαντ.

Το μυθιστόρημα πραγματεύεται το παρθενικό ταξίδι του φανταστικού υπερωκεανίου «Μέγας Ανατολικός» από το λιμάνι του Λίβερπουλ στη Νέα Υόρκη, το οποίο ξεκινά στις 22 Μαΐου του 1867, στην ακμή της Βικτοριανής εποχής. Σύμφωνα με την περιγραφή που δίνεται, το εκτόπισμα του πλοίου υπερβαίνει τους 25.000 τόννους, το μήκος του είναι άνω των 690 ποδιών, το πλάτος του άνω των 80, ενώ το βάθος του αγγίζει τα 58 πόδια, μεγέθη που το καθιστούν το μεγαλύτερο πλοίο της υφηλίου. Το ταξίδι του «Μεγάλου Ανατολικού» τού Ανδρέα Εμπειρίκου, συνδέεται με τον ιστορικό πλου τού ατμόπλοιου Great Eastern που συνέδεσε τη Μεγάλη Βρετανία με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το 1860. Με αυτό το πλοίο ταξίδεψε ο Ιούλιος Βερν στην Αμερική το 1867, περιγράφοντας αργότερα το ταξίδι του στο μυθιστόρημα Πλωτή Πολιτεία (Une Ville flottante, 1871).

Τα συμβάντα που περιγράφονται στο μυθιστόρημα, καλύπτουν χρονικά δέκα ημέρες, από το απόγευμα της 21ης Μαΐου του 1867 μέχρι το μεσημέρι της 1ης Ιουνίου. Η αφήγηση είναι σχεδόν γραμμική, χωρίς να λείπουν χρονικές παρεκβάσεις που οφείλονται σε αφηγήσεις των χαρακτήρων, και πραγματοποιείται σε τρίτο πρόσωπο, αν και ορισμένες φορές ο αφηγητής εμφανίζεται να διαδραματίζει ένα ρόλο στα δρώμενα. Σε όλη την έκταση του έργου, επιχειρείται μία εξαιρετικά λεπτομερής περιγραφή όλων των γεγονότων. Τα τρία πρώτα μέρη του έργου περιγράφουν αντίστοιχα τις τρεις πρώτες ημέρες του ταξιδιού του «Μεγάλου Ανατολικού». Στο τέταρτο μέρος, πληροφορούμαστε για μία καταιγίδα που ξεσπά το βράδυ της τρίτης ημέρας, διάρκειας δύο ημερών, καθώς και τις εξελίξεις στο πλοίο κατά την έκτη και έβδομη ημέρα. To πέμπτο και συντομότερο μέρος του μυθιστορήματος εξιστορεί τα γεγονότα της δέκατης και τελευταίας ημέρας, περιγράφοντας την άφιξη του υπερωκεανίου στο λιμάνι της Νέας Υόρκης.

Σύμφωνα με τον Οδυσσέα Ελύτη, το ταξίδι που περιγράφει ο Εμπειρίκος στο «Μέγα Ανατολικό», αποτελεί στην πραγματικότητα μία αφορμή «για να δημιουργήσει μία κινούμενη μονάδα-νησίδα όπου, χωρίς τους περιορισμούς της πιθανοφάνειας, θα συσσωρεύσει όλες τις παραλλαγές και τις εκφάνσεις της σαρκικής ομιλίας από την ονείρωξη και τον αυνανισμό αρχινώντας, ως την επιδειξιομανία, τον ηδονοβλεπτισμό, τον λεσβιασμό, την αιμομιξία, τον φετιχισμό, τον σαδισμό, τον μαζοχισμό, την κοπροφαγία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου αποβλέποντας στην ικανοποίηση του ερωτικού ενστίκτου».

Δια μίαν μόνον στιγμήν εσταμάτησε ο Μπερτιέ. Όχι όμως από οίκτον, αλλά δια να στηριχθή καλώς οπίσω από τόν παρά τούς πόνους προσφερόμενον εις αυτόν, υπό τής Έθελ, κώλον της. Έπειτα κρατών τήν κορασίδα με δύναμιν από τήν μέσην, ήρχισε να τήν γαμά σφοδρώς, μανιωδώς, ενώ νέαι κραυγαί, νέαι ολολυγαί άλγους εξήρχοντο από τά χείλη τής μικράς του φίλης, αναμεμιγμένον, ωστόσον, με παρακλήσεις και παροτρύνσεις εκ μέρους της να μη διακόψη καθόλου τήν γάμευσιν ο Αιμίλιος, πράγμα που ουδόλως είχε κατά νούν ο υπερκαυλωμένος καλλιτέχνης.
Εντός ολίγου, ο Μπερτιέ έκυψε επί τής ράχεως τής πτωχής κόρης, και θέτων τήν δεξιάν του εις τό αιδοίον της, ήρχισε να τήν αυνανίζη, τρίβων τήν κλειτορίδα της. Αι κραυγαί τού πόνου γρήγορα κατέπαυσαν και γρήγορα τάς διεδέχθησαν γλυκύτατοι αναστεναγμοί ηδονής και, κάθε τόσον, ηκούοντο και εξαίσιαι, συνταρακτικαί κραυγαί οξείας λαγνείας, ενώ αι γαμικαί κινήσεις τού βαθέως ηδονιζομένου ανδρός καθίσταντο ολονέν πλέον ζωηραί και κραταιότεραι. Τέλος ένας ισχυρός βόγγος, αναγγέλλων τήν επικειμένην εξακόντισιν τού
ψωλοχύματός του, εξέφυγε από τό στόμα τού Αιμιλίου, και ο Μπερτιέ εκινήθη τώρα με γοργότατον ρυθμόν, με τό υπερεξωγκωμένον πέος του εισερχόμενον μέχρι τού σάκκου τών όρχεων εις τόν πρωκτόν τής κορασίδος, και εξερχόμενον (χωρίς ποτέ να εγκαταλείπη τήν οπήν τού κώλου) μέχρι τής βάσεως τού καυλού, πηγαινοερχόμενον ραγδαίως, κατά τρόπον συγκλονιστικόν, ηδυπαθέστατον, και, δύναται τις να είπη, επικόν. Ακόμη ολίγα δευτερόλεπτα, και νέος βαθύς βόγγος ανδρικός ηκούσθη, ακολουθούμενος από 3-4 στεντορείους κραυγάς απροσμετρήτου γλυκασμού, και, με μίαν υστάτην ώθησιν, που εκόντεψε να ρίψη τήν γαμευομένην επί τού σανιδώματος τού καταστρώματος, ο Αιμίλιος Μπερτιέ, ακινητών αιφνιδίως, αλλά κλονούμενος κατ' επανάληψιν και εντόνως επί τόπου, με τόν τεράστιον πούτσον του εμπεπηγμένον μέχρι τής ρίζης του έως μέσα-μέσα, εις τόν εν τρομερά διαστολή σφίγγοντα αυτόν μικρόν πρωκτόν τής Έθελ, εξεκένωσε με ακατάσχετον ορμήν και εις πολλάς επαλλήλους λιπαράς εκτοξεύσεις μίαν μεγάλην δόσιν σπέρματος εις τό έντερόν της, ενώ η σοδομιζομένη ιέρεια τής Αφροδίτης, σείουσα φρενιτιωδώς τό κωλαράκι της και ξεφωνίζουσα γλυκύτατα από τήν μεγάλην ηδονήν που εδοκίμαζε, κατέβρεχε τά τρίβοντα εισέτι τό μουνίδιόν της δάκτυλα τού ζωγράφου με τόν ιδικόν της ερωτικόν χυμόν.