Το "διαφορετικό" καλοκαίρι του '66

Απόσπασμα από ένα νοσταλγικό κείμενο της Νίνας Κουλετάκη, παρμένο από ένα εξαιρετικό μπλογκ που δυστυχώς έχει πάψει να ανανεώνεται, η συντάκτριά του αναπόφευκτα κουράστηκε. Οι εκατοντάδες αναρτήσεις υπάρχουν ακόμα εκεί και η διεύθυνση του μπλογκ είναι: http://ninac.wordpress.com/.

Το καλοκαίρι του 1966 ήταν διαφορετικό από όλα όσα είχα, μέχρι τότε, ζήσει. Η μαμά μου ήταν έγκυος στον αδελφό μου, και μάλιστα στις μέρες της, οπότε ούτε λόγος να φύγουμε μακριά από την Αθήνα. Η λύση, για μένα τουλάχιστον, δόθηκε από τη θεία Χαρά (αδελφή της μαμάς μου) και το θείο Γιώργο. Δυο χρόνια παντρεμένοι, χωρίς παιδιά ακόμα και οι αγαπημένοι μου. Ιδίως η θεία μου, μου είχε τρομερή αδυναμία.

Πρότειναν, λοιπόν, να με πάρουν μαζί τους στην Πάρο που θα πήγαιναν διακοπές. Να πω ότι πολύ συχνά με έπαιρναν σπίτι τους για σαββατοκύριακο, και πάντα περνούσα καλά. Το να είμαι μαζί τους, ήταν πανηγύρι. Με έπαιρναν παντού, ακόμα και σε μέρη που οι γονείς μου δεν με πήγαιναν συνήθως: σε ταβερνάκια, σε σπίτια φίλων τους που δεν είχαν παιδιά, σε καλοκαιρινά κλαμπάκια με ζωντανή μουσική. Έτσι εκείνος ο Ιούλης στην Πάρο μαζί τους, αναμενόταν γοητευτικός.

Όπως και ήταν. Κάθε μέρα κολυμπούσαμε σε διαφορετική παραλία, τρώγαμε στα πιο γραφικά ταβερνάκια, τα βράδια πηγαίναμε σε μικρά μαγαζάκια, πάνω στο κύμα, που έπαιζαν όμορφη μουσική. Κοιμόμουν αργά κάθε βράδυ, κι αυτό για μένα, που στο σπίτι στις 9 το βράδυ απαραβάτως ήμουν στο κρεβάτι μου, ήταν ήδη πολύ σπουδαίο γεγονός.

Αυτό που έχει μείνει έντονα χαραγμένο στη μνήμη μου ήταν ένα βράδυ ξεχωριστό, το πρώτο σαββατοκύριακο του Ιούλη, με το φεγγάρι γεμάτο. Θα πηγαίναμε στο σπίτι κάποιων φίλων τους. Φτάσαμε αργά το απόγευμα και ήμουν το μόνο παιδί εκεί. Οι μεγάλοι ήταν χαρούμενοι, μιλούσαν και γέλαγαν πολύ, έπιναν και κάπνιζαν αρκετά. Αργά, όταν το φεγγάρι ήταν ψηλά στον ουρανό, έβγαλαν στρωσίδια στον κήπο και τα άπλωσαν στο γρασίδι. Καθίσαμε όλοι.

Και βγήκαν οι κιθάρες. Και τα φλάουτα. Και άρχισαν να παίζουν μουσική και να τραγουδάνε. Μια κοπέλα με μακριά μαλλιά τραγουδούσε κάποια τραγούδια που τα ήξερα, τα άκουγαν και οι γονείς μου στο σπίτι. Ένας νεαρός αδυνατούλης, με μεγάλη μύτη και γυαλιά και μια αστεία βραχνή φωνή τραγούδησε για ένα δέντρο, και για κάτι πουλιά και για κορίτσια που πάνε δυο-δυο και για μια συνεφούλα που αγαπούσε. Και μετά ένας άλλος, με βαθειά ζεστή φωνή, τραγούδησε για ένα δρόμο που είχε τη δική του ιστορία και για έναν στρατιώτη. Και όσο τραγουδούσε κοίταζε μια κοπέλα που ήταν τόσο έγκυος όσο η μαμά μου. Και όταν τελείωσε, οι υπόλοιποι έδωσαν συγχαρητήρια σε μια άλλη νεαρή κοπέλα που, απ’ ότι κατάλαβα, είχε γράψει τα λόγια στα τραγούδια του. Και τραγουδούσαν έτσι, όλη νύχτα σχεδόν, μέχρι που εγώ αποκοιμήθηκα στις αγκαλιές τους.

Εκείνο το βράδυ του 1966, παραβρέθηκα σε μια συγκέντρωση του Συλλόγου Φίλων Ελληνικής Μουσικής, μια κίνησης που είχε δημιουργηθεί για να στηρίξει το Μίκη Θεοδωράκη και τη μουσική του, που δεν ακουγόταν όσο της έπρεπε από το ραδιόφωνο της εποχής. Η κοπέλα με τα μακριά μαλιά ήταν η νεαρότατη τότε, Μαρία Φαραντούρη. Ο πιτσιρικάς με τα γυαλιά ο Διονύσης ο Σαββόπουλος. Ο άντρας με τη βαθειά φωνή ο Μάνος ο Λοϊζος και η έγγυος γυναίκα του η Μάρω Λήμνου (μετέπειτα συγγραφέας Μάρω Λοϊζου), που ένα μήνα αργότερα θα γεννούσε την κόρη τους Μυρσίνη. Και το κορίτσι που είχε γράψει τους στίχους στα τραγούδια του Μάνου ήταν η Κωστούλα Μητροπούλου.