FIDE Γκραν Πρι Γυναικών 2009
Η ισχυρότερη σκακίστρια της Νότιας Αμερικής, η Μαρτίκα Φιέρο από τον Ισημερινό (φωτ.), καθώς και η 14χρονη Κινέζα Χου Γιφάν, προηγούνται στο Bank Atatürk FIDE Women Masters, που διεξάγεται αυτές τις μέρες στην Κωνσταντινούπολη, έχοντας συγκεντρώσει από 3,5 βαθμούς σε 4 αγώνες.
Το πρώτο από τα τουρνουά του κύκλου Γκραν Πρι Γυναικών της FIDE, της περιόδου 2009/2010, βρίσκεται σε εξέλιξη. Πρόκειται για κλειστό τουρνουά με 12 κορυφαίες σκακίστριες, που ολοκληρώνεται στις 20 Μαρτίου.
Η βαθμολογία μετά τον 4ο γύρο:
1-2) Hou Yifan (Κίνα, 2571), Fierro (Ισημερινός, 2403) 3,5 β.
3-4) Koneru (Ινδία, 2621), Zhao Xue (Κίνα, 2508) 3 β.
5) Danielian (Αρμενία, 2496) 2,5 β.
6-7) Stefanova (Βουλγαρία, 2557), Sebag (Γαλλία, 2529) 2 β.
8-9) Chiburdanidze (Γεωργία, 2516), Shen Yang (Κίνα, 2448) 1,5 β.
10) Cramling (Σουηδία, 2548) 1 β.
11) Yildiz (Τουρκία, 2214) 0,5 β.
12) Mamedjarova (Αζερμπαϊτζάν, 2362) 0 β.
Ηλεκτρονική διεύθυνση τουρνουά: http://istanbul2009.fide.com/
Atom Feed (xml)
24 σχόλια:
Η Φιέρο είναι κατ'όνομα "η ισχυρότερη σκακίστρια της Νότιας Αμερικής" αφού γεννήθηκε και μεγάλωσε (και σκακιστικά) στο Ροντ Άιλαντ των ΗΠΑ. Στη Δρέσδη πέτυχε απόδοση GM (2613) με 7,5 σε 8 στην πρώτη σκακιέρα -κι αυτό ήταν και το εισιτήριό της (ως αναπληρωματικής) στο "Μεγάλο έπαθλο" (στοιχεία από τον ιστότοπο της διοργάνωσης).
παντως συμφωνα με το site της διοργανωσης εχει κατακτησει ολα τα πρωταθληματα γυναικων του Εκουαδορ μεταξυ 1992-2002 και εχει εκπροσωπησει το Εκουαδορ σε παρα πολλες ολυμπιαδες. Οποτε ειναι συζητισιμο αν θεωρειται Αμερικανιδα η Εκουαδοριανη. Επισης παλιοτερα ειχα διαβασει στο blog της Πολγκαρ πως στο Εκουαδορ η Μαρτα (Μαρτικα) Φιερο θεωρειται μεγαλη αθλητικη προσωπικοτητα.
o ισημερινος, εξ ορισμού, δεν βρίσκεται στη νότια αμερική. ούτε στην βόρεια είναι η αλήθεια... ΄στη λατινική, ίσως;;
Ανώνυμε, στο σχολείο τι βαθμό είχες στη γεωγραφία;
Αν σου τύχει πουθενά κανένα έπαθλο, επένδυσε στην αγορά μιας υδρογείου σφαίρας. Ή μάθε τουλάχιστον τις Ηπείρους και τους Ωκεανούς.
@ ανώνυμος: Η Δημοκρατία του Ισημερινού βρίσκεται γεωγραφικά στη Νότια Αμερική, έχω την εντύπωση λοιπόν πως κάνεις λάθος, μπορείς να το επιβεβαιώσεις σε κάποιο χάρτη.
(συγκαταλέγεται βεβαίως και στη Λατινική Αμερική, αλλά ο όρος Λατινική Αμερική -μπορεί να κάνω και λάθος σ' αυτό το σημείο όμως, δεν το λέω με σιγουριά- δεν είναι απόλυτος γεωγραφικός προσδιορισμός. Για παράδειγμα, το ολλανδόφωνο Σουρινάμ, γεωγραφικά ανήκει στη Νότια Αμερική, αλλά γλωσσικά και πολιτισμικά δεν πρέπει να κατατάσσεται στις χώρες της Λατινικής Αμερικής).
...άλλωστε στη Λατινική Αμερική μετράνε και οι περισσότερες κεντροαμερικανικές χώρες.
Το Εκουαδόρ (ή Ισημερινός επί το ελληνικότερο) βρίσκεται πράγματι στη βορειοδυτική Νότια Αμερική. Συνορεύει με Περού και Κολομβία. Πρωτεύουσα το Κίτο, σε ύψος 3000 μέτρων. Πρέπει να μασάς συνέχεια σοκολάτες για να μη λιποθυμήσεις από ανοξία εκεί πάνω (και μην αρχίσουν κάποιοι να μιλούν για το τι μασάνε οι πολίτες εκεί και δε λιποθυμούν, γιατί τα ίδια μασάνε και μερικοί στην Αθήνα και εντούτοις πέφτουν ξεροί).
Άλλο όμως με απασχολεί. Συνηθίζουμε να χρεώνουμε (π.χ.) την Κούβα στη Λατινική Αμερική ενώ, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Γάτος, το Σουρινάμ όχι. Αυτό δε νομίζω πως είναι αποτέλεσμα της όποιας γλωσσικής διαφοροποίησης, διότι τότε (π.χ.) οι πορτογαλόφωνοι Βραζιλιάνοι θα έπρεπε να εξαιρούνται. Ούτε όμως και τις πολιτικές και κοινωνικές στάσεις των κρατών αυτών που, ούτως ή άλλως, έχουν φάει στη μάπα πολλές δικτατορίες. Πώς όμως θα χαρακτηρίσεις τη χωρική ζώνη (π.χ.) στον "Καλό Αέρα", εκεί όπου υψώνονται οι πύργοι των πολυεθνικών καπιταλιστικών συμφερόντων; Λατινική; Φοβάμαι πως όχι. Πιο "λατινικές" μου εικάζουν οι φαβέλες (ακριβώς απέναντι, μην πας μακριά).
Θέλω να πω μ' αυτές τις φλυαρίες πως "χώρος" (λατινικός ή μεσογειακός ή σινικός κ.ο.κ.) είναι ο συγκερασμός "τόπου", πολιτισμού, ανθρώπων, γλώσσας, κοινωνικών και οικονομικών δομών. Κι αυτός ο "πολυχώρος" δεν ορίζεται με συρματοπλέγματα, ούτε καν αμιγώς γλωσσικά. Ορίζεται με θύλακες πολυμορφικότητας, μα που ωστόσο να διατηρούν μια ταυτότητα (και ιστορική, θα έλεγε -δικαίως- ο ιστορικός υλισμός) κοινή και μια μοίρα, κατά το μάλλον ή ήττον, εξίσου κοινή.
Από την άλλη, πολύ το υψόμετρο, ίσως και να με πείραξε...
Αν και πλέον έχει γίνει κοινότοπο αυτό το κουίζ, γνωρίζετε ποιά είναι η ισχυρότερη σκακίστρια όλων των εποχών που έχει γεννηθεί στη γεωγραφική επικράτεια των ΗΠΑ? (Διευκρίνιση - ο τόπος γέννησης πρέπει να ανήκε στη γεωγραφική επικράτεια των ΗΠΑ κατά τη γέννηση)
@Παναγιώτης: Το ερώτημα δηλαδή παραμένει, αν τα λατινικός, σινικός, μεσογειακός κ.ά, είναι στενοί γεωγραφικοί προσδιορισμοί. Επειδή, όμως, έχει και λίγη πλάκα να προσπαθείς να βρεις κωδικοποιημένους ορισμούς, ψάχνοντας λίγο σε καλές ξένες σελίδες στο ίντερνετ, βλέπω τελικά, πως ως Λατινική Αμερική ορίζεται η περιοχή που καλύπτει όλες τις χώρες της αμερικανικής ηπείρου που βρίσκονται νότια του Μεξικού. Με αυτό το δεδομένο (αν φυσικά θεωρείται δεδομένο, επειδή απλώς το "γράφει η εφημερίδα"), αναθεωρώ το τελευταίο μέρος του προηγούμενου μηνύματός μου και έτσι, μάλλον ακόμη και η ολλανδόφωνη χώρα της Νότιας Αμερικής θεωρείται Λατινική Αμερική, όπως και οι αγγλόφωνες της Κεντρικής (π.χ. Μπαρμπέιντος ή Μπαρμπάντος). Τι να πω παραπάνω δεν ξέρω, ίσως μας χρειάζεται ένας "καλοπροαίρετος"!
Ανώνυμε, δύσκολο το κουίζ που έβαλες, φαίνεται. Καμιά βοήθεια;
Νομιζω οτι θα πρεπει να ειναι η Αλ.Μαριτς που γεννηθηκε στη Νεα Υορκη και ειχε φτασει μεχρι 2489 το 1999.
Παντως πιο ενδιαφερον βρισκω οτι η Shahade αν και ανενεργη εξακολουθει να εχει το υψηλοτερο ΕΛΟ (2332) αναμεσα στις γηγενεις Αμερικανιδες..
@Γάτε
Από δω το φέρνεις, από κει το πας, πάλι προς τον Καλοπροαίρετο νιαουρίζεις. Τι έγινε; Έπεσε η θεαματικότητα (!) και καλείς το ζογκλέρ; Άσε που μπορεί να είναι γκόλντεν μπόι και να έχει φασαρίες αυτόν τον καιρό! (Αν και μετά από όλα αυτά δεν εμφανιστεί, θα αρχίσω να σκέφτομαι την ίωση).
Στο προκείμενο τώρα, αυτό ακριβώς προσπαθώ να αποφύγω, την περιχαράκωση με σύνορα. Αυτά που λές (νότια του Μεξικού, στην εσπερία του Τιμπουκτού και δε συμμαζεύεται) απασχολούν ίσως την Χωρική ή -έστω- την Ποσοτική Γεωγραφία. Καλά, χρήσιμα, μα λίγα. Μερικά, ακόμα χειρότερα, απασχολούν τα μαθήματα "Γεωγραφίας" που κάναμε στο σχολείο. Εκείνη την ανεκδιήγητη γεωγραφία αγγλικής (και δη αποικιακής) προέλευσης και μεθοδολογίας που πάσχιζε να μας μάθει τι χωρίζει τους ανθρώπους και όχι τι τους ενώνει. Ακόμα εξακολουθούν να χώνουν στο μυαλό των παιδιών σύνορα.
Υποστηρίζω λοιπόν -όπως εξάλλου έκαναν και κάμποσα ρεύματα της σύγχρονης Ανθρωπογεωγραφίας- πως "Λατινική Αμερική" μπορεί να είναι και μια γειτονιά στην Ουάσινγκτον (για τη Νέα Υόρκη δεν το συζητώ!), ή "Ανατολική Ασία" μπορεί να είναι, ξέρω γω, το Σόχο.
Κάτι μου λέει πως η συζήτηση δε θα τελειώσει εδώ. :-)
* Αν η σκακίστρια έχει μεγαλώσει σκακιστικά στις ΗΠΑ, τότε λογίζεται ως βορειο-αμερικανίδα.
* Όλοι γενικά οι κάτοικοι αυτής τής Ηπείρου ονομάζονται Αμερικανοί.
Άρα και οι κάτοικοι τού Εκουαδόρ.
* Η Ήπειρος αυτή χωρίζεται σε Βόρεια, Νότια, Μέση και Κεντρική.
* Λατινική Αμερική δεν υπάρχει.
Υπάρχουν όμως ψώνια (ρουμάνοι)που θα ήθελαν να υπάρχει.
Αυτό που υπάρχει, είναι διάφορες ΚΤΗΣΕΙΣ ευρωπαίων εισβολέων, όπως πχ ένα νησάκι που το διεκδικούσαν Αργεντινοί και Βρετανοί, και παρέμεινε στα χέρια των τελευταίων μετά από μάχες.
* Το Εκουαδόρ περιέχει ένα... βορειο-νότιο τμήμα, και ένα νοτιο-νότιο ( ή ακραιφνώς νότιο )!
Αλλά τις ίδιες ιδιότητες έχουν κι άλλες γειτνιάζουσες χώρες- με μόνη διαφορά ότι το Εκουδόρ έχει και το όνομα και τη χάρι!
* Σε ζητήματα γεωγραφίας δεν υπάρχουν δικτυακές σελίδες "ξένες και καλές". Οι ξένοι μέχρι προχτές ήταν αξιολύπητοι. Σήμερα τείνουν να ισοφαρίσουν τα κενά τους λόγω δορυφόρων μόνο, και των ωκεανογραφικών σκαφών και του διαδικτύου. Όσον αφορά την πολιτική γεωγραφία, είναι όπως λέμε, για μπάτσες!
Όχι τόσο για όσα δεν ξέρουν, αλλά για κείνα που επιδιώκουν να επιβάλουν!
* Μπουένος Άυρες είναι οι Καλοί Αγέρηδες.
* Κανένας λογικός άνθρωπος δεν ονομάζει την Κούβα "λατινική"!
Ούτε και "λατινοαμερικανική χώρα".
Μόνο τα ψώνια. Αλλά αυτό ήδη ειπώθηκε.
* Τώρα, όσον αφορά την αγγλικής προέλευσης αποικιοκρατική Γεωγραφία, καλά θα κάνουν μερικοί να θυμηθούν μέχρι πού συνορεύει η Σοβιετία. Ξέρω ότι για ορισμένους, το να σκεφτούν και για την κόκκινη αποικιοκρατία, είναι ιερόσυλο,αφού στρέφεται κατά τής Μητερούλας Σοβιετίας. Είναι κάτι που τους ζορίζει πολύ. Όμως οι υποτελείς τους ζορίζονται ακόμα περισσότερο!
Μία λύση υπάρχει: να ασχολούνται μόνο με σικελικές, ισπανικές και βεβαίως σλαβικές άμυνες στο σκάκι, και ποιός ξέρει, ίσως να γίνουν και μαιτρ - στο χωριό τους!
Περί Λατινικής Αμερικής και Βαλκανίων, και τα όχι και τόσο μακρινά ξαδέρφια καρχαρίας και σελάχι, εν μέσω цейтнот
@ Γάτος, Παναγιώτης :
Άντε, με πείσατε πάλι να παρέμβω με τα θέσφατά μου :-), παρότι, όπως ορθώς εικάζει ο Παναγιώτης, βρίσκομαι εν μέσω οξείας πίεσης χρόνου (τσάιτνοτ, που λέμε κι εμείς οι γραμματιζούμενοι) – στις χαραμάδες της οποίας, βέβαια, επισκέπτομαι καθημερινά το γατοϊστολόγιο· αυτό δα έλειπε :-D
Κατ΄αρχάς, αλλά και κατ΄αρχήν, ας διευκρινίσω ότι, ΚΤΓΜ, όροι όπως Λατινική Αμερική, Μεσαίωνας, ελασμοβράγχια, δεν έχουν [εμφανές] πολιτικό περιεχόμενο και υπάρχουν κυρίως για λόγους μεθοδολογικής ευκολίας. Κατά συνέπεια, πρώτον, ενδέχεται να περιλαμβάνουν μονάδες ή οντότητες που όσα κοινά έχουν, άλλα τόσα δεν έχουν και, δεύτερον και κυριότερο, έχουν ελαφρώς (ή βαρέως, LOL) διαφορετικές ερμηνείες και περιεχόμενο, ανάλογα με ποικίλους παράγοντες και/ή σκοπιμότητες. Ας πούμε, ο Μεσαίωνας τελείωσε παρ΄ ημίν το 1453, κατ’ άλλους το 1492 (ανακάλυψη της Αμερικής), κατ΄ άλλους το 1517 (αρχή της θρησκευτικής μεταρρύθμισης), και πάει λέγοντας.
Ούτε αυτό με τα ελασμοβράγχια αναφέρθηκε τυχαία. Αδοκήτως (δεν γράφω αναέλπτως για να μην κατηγορηθώ για λεξιλάγνος), σύμφωνα με την ταξινομία του Λινναίου (όχι του [Μυτι]Ληναίου, του ηθοποιού, αλλά του «Φλαμούρη» ή «Φιλύρα», του σουηδού βοτανολόγου, lind στα σουηδικά, linden στα αγγλικά είναι η φλαμουριά, στην καθαρεύουσα φιλύρα, εξ ου και ο παλιός λογοτέχνης Ρώμος Φιλύρας, ψευδώνυμο φυσικά, αυτός που έγραψε το υπέροχο «και ροδοσκάσαν τα φιλιά / στο κοραλλένιο στόμα», και το Φίλυρο στον Χορτιάτη, έχει και μια φοβερή ταβέρνα εκεί, τις «Κουκουνάρες», σκέτες, χωρίς άρες μάρες, και η λεωφόρος Υπό τας φιλύρας στο Βερολίνο, όπου επί Χίτλερ... πτου, πάλι ξέφυγα), ο καρχαρίας και το σελάχι (εκείνο το πλακέ ρομβόσχημο ψάρι με την ουρά σαν μαστίγιο, όχι η φαρδιά ζώνη με θήκες για όπλα που πήγαινε σετάκι με τη φουστανέλλα) ανήκουν στην ίδια οικογένεια.
Για να έρθουμε στην έννοια της Λατινικής Αμερικής :
Λατινική Αμερική, τουλάχιστον όταν πήγαινα εγώ σχολείο, όταν η Ακρόπολη ήταν ακόμα γιαπί δηλαδή, λεγόντουσαν συλλήβδην οι χώρες νότια των Ηνωμένων Πολιτειών, δηλαδή το Μεξικό και όλες οι χώρες τόσο της Κεντρικής, όσο και της Νότιας Αμερικής.
Κατά άλλον ορισμό, στη Λατινική Αμερική περιλαμβάνονται οι χώρες και περιοχές στις οποίες ομιλούνται γλώσσες που προέρχονται από τη λατινική, δηλαδή ισπανικά, πορτογαλικά, αλλά και γαλλικά, οπότε η γαλλόφωνη επαρχία του Κεμπέκ στον Καναδά λογίζεται Λατινική Αμερική, ενώ αντίστοιχα περιοχές στα βάθη του Μάτο Γκρόσσο (θα το έγραφα Μάτου Γκρόσσου, όπως πραγματικά προφέρεται, κατά το Ρομπέρτου Κάρλους, είτε ο τραγουδιστής, είτε ο ποδοσφαιριστής με το σουτ-κεραυνό, πρώην της Ρεάλ, νυν της Φενέρμπαχτσε, αλλά θα μπορούσε να περάσει για γενική πτώση, όπως λέμε: το στούντιο – του στουντίου, και θα με καταχεριάζατε) στην κεντροδυτική Βραζιλία, και επίσης στα ανδικά υψίπεδα, όπου ομιλούνται αποκλειστικά ιθαγενείς γλώσσες, δεν λογίζονται Λατινική Αμερική.
Ο πρώτος –χονδροειδής αλλά πρακτικότερος– ορισμός είναι καθαρά γεωγραφικός. Ο δεύτερος –επιστημονικότερος αλλά όχι χωρίς τα προβλήματά του– είναι περισσότερο ανθρωπογεωγραφικός. Εξυπακούεται ότι υπάρχουν και άλλοι ορισμοί.
Σε κάθε περίπτωση, τόσο ο Ισημερινός, όσο και η Κούβα, χώρες για τις οποίες έγινε λόγος σε αυτό το νήμα, περιλαμβάνονται στη Λατινική Αμερική, ανεξάρτητα από τη βούληση των αρχόντων και των κατοίκων τους, αλλά και όλων ημών και υμών. Και ο Κωνσταντίνος Βήτα μπορεί να νομίζει ότι κάνει μουσική, όμως τα σιντί του χρησιμεύουν μόνο για εξάσκηση στο σκητ, άντε και για σουβέρ. (Άσχετο, αλλά ισχύει.)
Και αν τα προηγούμενα ηχούν θεωρητικά και πάντως πολύ μακρινά (ξαδέρφια, που θα έλεγε και ο Ελισσαίος), ας μεταφέρουμε τη δράση στην παρακάτω γειτονιά, στην παραπάνω ρούγα: η Φινλανδία είναι ή δεν είναι Σκανδιναβία; Η εσχάτως πληγείσα από την (καρατεχνητή) οικονομική κρίση Ισλανδία, είναι ή δεν είναι Σκανδιναβία; Οι Νήσοι Φερόε, που τυπικά είναι Δανία; Η Γροιλανδία, που επίσης τυπικά είναι Δανία;
Και πιο κοντά: η Τουρκία είναι ή δεν είναι Ευρώπη; Σύμφωνοι, η πέραν του Βοσπόρου όχι, αλλά η δώθε, αυτή που εμείς λέμε Ανατολική Θράκη, είναι;
Και ακόμα: η Σλοβενία είναι ή δεν είναι Βαλκάνια; Οι σλοβένοι πάντως, που την έχουν δει κάπως ελιτίστες και σνομπαρίες και [αυτο]περνιούνται για ιταλοί, θα προτιμούσαν να τους αποκαλέσεις βουλκάνιους παρά βαλκάνιους. Καλύτερα όμαιμοι του Σποκ με τα μυτερά αυτιά, να χαιρετάμε με κολλητό τον μέσο με τον δείκτη και τον παράμεσο με τον ωτίτη, παρά συγγενείς του Μπερίσα και του άλλου του μυστήριου του Ρουγκόβα που φοράει το λαχουρέ φουλάρι σαν κασκόλ πάνω από τη γραβάτα, θα σου πουν. (Τώρα αυτό γιατί μου θυμίζει εκείνο το «καλύτερα σαρίκι τουρκικό παρά τιάρα παπική»; Ας είναι…)
Α προπό, κουίζ : Πώς ορίζονται τα Βαλκάνια;
(Η απάντηση μεθαύριο.)
@Γάτε
Στο 'πα, δε στο 'πα; 8-)
@ΚαΛοΠροαίρετος
Άσε τις δικαιολογίες για τσάιτνοτ και τα συναφή σλαβομακεδονικά, κοντεύεις να μείνεις από απουσίες, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως περνάς τη Γεωγραφία, που κι αυτό ελέγχεται.
Το' χεις πιάσει βέβαια το νόημα (:-), ακόμα κι αν δε συμφωνείς πλήρως. Τα σύνορα δεν είναι παρά νοητικά limes (που λέγαν κι οι Ρωμαίοι -και οι Ιουλιέτες, που θα' λεγε κι ο άρρωστος ο Ελισσαίος). Τα βάζουμε για να καταλαβαινόμαστε. Όπως π.χ. το "Καλοπροαίρετος", δε σημαίνει τίποτε απολύτως για τις καταχθόνιες προαιρέσεις σου, είναι όμως πια τρέιντμαρκ και συμπεριλαμβάνει μια πληθώρα στοιχείων που δομούν έναν διαδικτυακό (βίρτσουαλ να το πω;) χαρακτήρα, με τις απόψεις του, τις θέσεις του, την κουλτούρα του βρε αδελφέ (κι ας μη συμπεριλαμβάνει αυτή η τελευταία τον Κωνσαντίνο Βήτα ή τον Ήτα-Βήτα, αυτόν που αν θυμάμαι καλά κατάπινε γλόμπους χωρίς να είναι ο Τζίμης ο Τίγρης).
Και μιας κι έφτασα κι εγώ στο ζωικό βασίλειο, ακόμα και η πανίδα μιας περιοχής είναι Γεωγραφία. Το κλίμα της είναι Γεωγραφία. Τα μεταναστευτικά κύματα από και προς αυτή είναι Γεωγραφία. Δεν (εμ)μένω στο αν η "Πράσινη Γη" είναι Δανέζικη ή αν θα έπρεπε να ανήκει στον Ελληνικό χώρο εφόσον εικάζουμε ότι την πρωτοπάτησε ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης. Με νοιάζει όμως αν ο Αλιάκμονας μολύνεται από το εξασθενές χρώμιο ενός εργοστασίου. Και αυτό είναι Γεωγραφία.
Πως το είπε ο καψερός ο Στράβωνας; "Ότι ουκ εκτός φιλοσοφίας η γεωγραφική πραγματεία";
Α! ναι! Να μην ξεχάσω και την ασπίδα του Αχιλλέα, όπου ο Ήφαιστος "Βάζει τη γης, βάζει τη θάλασσα, βάζει τα ουράνια πάνω (...) κι ακόμα παίρνει βάζει απάνω του [του σκουταριού] δυό πολιτείες ανθρώπων". Κι αρχίζει μετά ο Όμηρος να περιγράφει τα γλέντια των ανθρώπων! Ρίξε μια ματιά στη ραψ.Σ της Ιλιάδας. Γιατί κι αυτό είναι Γεωγραφία.
@Ανώνυμος
Α! είπατε κάτι; Συγγνώμη, δε σας πρόσεξα, μπορείτε να επαναλάβετε;
Ποιος κατάπινε γλόμπους : η αποκατάσταση της αλήθειας
@ Παναγιώτης :
Γλόμπους δεν κατάπινε ο Τζίμης ο Τίγρης, αλλά ο Κουταλιανός, τουλάχιστον σύμφωνα με τους Λοΐζο – Παπαδόπουλο – Καλατζή στο «Νάχαμε, τι νάχαμε» (1972), τον δίσκο που έχει το μοιρολόι «Ήλιε μου σε παρακαλώ», ερμηνευμένο μοναδικά από τον Νταλάρα, και το μυθικό «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας». Ο Τζίμης ο Τίγρης απλώς «λύγιζε σίδερα χοντρά» και «έσπαγε μπρούτζινους χαλκάδες», κατά τους Πλέσσα – Βίρβο – Γεωργιάδη (όχι τον sirjohn, τον Δώρο, αυτόν που τραγούδησε το «Αν ήμουν πλούσιος»), στο πρώτο «Πανόραμα» του 1971 (υπήρξε και δεύτερο, το 1976, με τον Θέμη Ανδρεάδη), ήταν δηλαδή κάτι σαν τον Σαμψών (Γιάννη Κεσκιλίδη), για όσους τον πρόλαβαν, που έσπαγε πέτρες στο (δυσανάλογα τεράστιο σε σχέση με το, έτσι κι αλλιώς βραχύ, σώμα του) κεφάλι του.
…Ο δε Ήτα-Βήτα κολάτσιζε και ναφθαλίνη, αν θυμάμαι καλά.
@ Καλοπροαίρετο
Επιτέλους! Τελικά εκτός από καλοπροαίρετος είσαι και φιλότιμος. Όταν υπάρχει ανάγκη εμφανίζεσαι! Αλλά δεν εκπλήσσομαι, αυτή την άποψη έχω για σένα. Πολύ καλά θυμάσαι για τον ΗΒ (όπως και τα αρχικά της πινακίδας του ηρωικού μου DCV - κάποιοι θα το θυμούνται), ότι κατάπινε ναφθαλίνη για κολατσιό (όπως και το DCV). Αυτά μάθαινα στα παιδικά μου χρόνια και τώρα τρέχω να διαβάσω Ντοστογιέφσκι, μπας και καλύψω τα κενά. Μια και το επίπεδο ανέβηκε πολύ, για να προσπαθήσω και γω να το προσεγγίσω (μη χάσω ο ζηλιάρης), να αναφέρω ότι "Ο Τζίμης ο Τίγρης" είναι το θέμα της ομώνυμης ταινίας, μικρού μήκους, του Παντελή Βούλγαρη. Γυρισμένη το 1966, με το αστρονομικό ποσό των 50.000 δρχ. (Τα περισσότερα πήγαιναν για να ταΐσει το πλήθος των κομπάρσων) είναι η δεύτερη μικρού μήκους ταινία του Βούλγαρη μετά τον "Κλέφτη". Πρωταγωνιστής της ταινίας ο Σπύρος Καλογήρου, που ενσαρκώνει τον "Τίγρη", απ' έξω σκληρός, ερωτεύεται μια τουρίστρια που ικανοποιεί τις φολκλορικές της επαφές με τη χώρα μας, και από μέσα άκακο αρνάκι, που γυρίζει σπίτι στο τέλος, με την ουρά κάτω από τα σκέλια. Πολύ ωραίες και οι δύο μικρού μήκους ταινίες του Βούλγαρη, άμα τις πετύχετε, δείτε τις ανεπιφύλακτα.
@ καλοπροαίρετος: Σε βλέπω ακμαιότατο!...
Καλώς μας ήρθες, πως θα γίνει να βρεθεί μια πατέντα να μη χάνεσαι για τόσο μεγάλα διαστήματα, σπάω το κεφάλι μου.
Οι δάνειοι στρατιωτικοί όροι της ρωσσικής από τη γαλλική, και η ανδρόγυνη φωνή του Ντέιβιντ Σέρκαμπ
@ SC :
Ευχαριστώ για τη θερμή υποδοχή, όμως δεν νιώθω ότι έλειψα ποτέ, απλώς πράγματι έχω κάποιον καιρό να αναρτήσω σχόλιο.
Άλλωστε, δεν έχω εξαφανιστεί και τελείως: στις 24/2 είχα σχολιάσει κάτι με αφορμή την Аэрофлот. Η απάντηση είχε πολύ υλικό προς ανταπάντηση (αποφεύγω να πω: ανακρίβειες προς ανασκευή) και ετοιμαζόμουν να τεκμηριώσω ότι το δεύτερο συνθετικό флот, όπως και πολλοί άλλοι στρατιωτικοί όροι της ρωσσικής (Батальон – τάγμα, Сержант – λοχίας, Пароль – [αναγνωριστικό] σύνθημα, Баррикада – οδόφραγμα, Бастион – έπαλξη), προέρχεται πράγματι από τα γαλλικά (εισήχθη στις αρχές του 18ου αιώνα επί Μεγάλων Πέτρου και Αικατερίνης) και όχι από τα γερμανικά, όπως υποστηρίχθηκε. Όμως ο middlewave πολύ ορθώς υπεραμύνθηκε της συνοχής της ανάρτησης –λογικό : μπαίνει ο άλλος να διαβάσει για τον Мамедъяров, και πέφτει πάνω σε παράλληλους μονολόγους για τους Νεφελίμ :-)– και μαζεύτηκα.
Έπειτα, τα μέλη του πολυπληθούς φαν κλαμπ μου δεν έπαθαν και σύνδρομο στέρησης: χάρη και στη δική σου ενημέρωση, έμαθαν για τη συνεργασία μου προ μηνός στην Galería Hispánica για τον Αταουάλπα Γιουπάνκι· και, Ελισσαίε, μην σπεύσεις να μου προσάψεις ότι aludrox, αλλού πίνεις, γιατί ασφαλώς και ο ίδιος συχνάζεις στα πολύ αξιόλογα ιστολόγια του Ηλία.
Όσο για την πατέντα, δεν χρειάζεται να βρεις κάποια γιατί απλούστατα υπάρχει ήδη και δεν είναι άλλη από τη θεματολογία του ιστολογίου, που είναι θελκτικότερη από οποιουδήποτε άλλου – ας πούμε, το τελευταίο με τον Ροΐδη, ή ο Φελλίνι, ο Ιωάννου και το UFU, για να περιοριστούμε μόνο στα πρόσφατα, είναι εξαιρετικές αφορμές.
Σε κάθε περίπτωση, όταν κληθώ, έστω και εμμέσως, και με δεδομένο ότι παρακολουθώ καθημερινά το ιστολόγιο, συνήθως ανταποκρίνομαι. Ειδικά ο Παναγιώτης έχει βρει τον τρόπο να μού προκαλεί εξαρτημένα ανακλαστικά :-)
Τότε Pavlov’s Dog και Πουλόπουλος, σήμερα Eminem και Μάλαμας. Για γέλια και για κλάματα μαζί. Ακόμα και οι Ολύμπιανς, μπροστά σε κάτι Όναρ, φαντάζουν Μπητλς...
@καλοπροαίρετος: οι παράλληλοι διάλογοι είναι το ενδιαφέρον (και ενίοτε σουρεαλιστικό) μέρος κάθε ιστολογίου, δεν συμφωνώ με την παραίνεση του middlewave.
Πριν ξεχάσω: δεν σε καλούν να εμφανιστείς μόνο εδώ πέρα, πρόσφατα ο Σαραντάκος σε κάλεσε έμμεσα και στο δικό του ιστολόγιο, δες το σχόλιο νο 23 στην ανάρτηση metafrazontas ti New York Times
Περί Βούλγαρη [-Σφαγεία, λεωφορειακή γραμμή 31], Αγγελόπουλου (όχι του χαλυβοβασιλιά) και Θέμιδος (όχι Μέλαθρον), το σώβρακο του Ήτα-Βήτα, και speed-reading course για όψιμους ζηλωτές της κλασσικής λογοτεχνίας
@ Ελισσαίος :
Ωραίος ο Καλογήρου στον «Τζίμη», ωραίος και ο Δαμιανός στον «Κλέφτη». Τρανά παραδείγματα για το πώς, αν έχεις ταλέντο και πράγματα να πεις, μπορείς, με μηδαμινά μέσα, στα εικοσιπέντε σου χρόνια, να αναπτύξεις μια ολοκληρωμένη ιστορία σε δεκαπέντε λεπτά – και άσε τον Αγγελόπουλο να θέλει τέσσερις ώρες, τρία χρόνια γυρίσματα στις εσχατιές του Καζαχστάν και της Γης του Πυρός, και τον προϋπολογισμό της Μπουρκίνα Φάσο (Άνω Βόλτα λεγόταν όταν πήγαινα σχολείο· τι εικόνες και ιστορίες πυροδοτούσε στην παιδική μας φαντασία το εξωτικό όνομα τής πρωτεύουσάς της: Ουαγκαντούγκου!) και του Μπενίν (Δαχομέη το μάθαμε εμείς) μαζί, για να γυρίζει δεκαετίες τώρα την ίδια ταινία, σαν να βλέπεις Μίκλος Γιάντσο ή αδελφούς Ταβιάνι σαράντα χρόνια πίσω, και χωρίς βέβαια σταγόνα συναισθήματος.
Πράγματι (τωόντι που λέγαμε παλιά), ο Βούλγαρης, όντας ο πιο ευαίσθητος και ανθρώπινος από τους σκηνοθέτες του ΝΕΚ –δεν αποκλήθηκε άδικα «ο έλληνας Τρυφφώ»–, βρίσκεται στους αντίποδες του «στεγνού» Αγγελόπουλου. Ηθοποιοί-άνθρωποι ο ένας, ηθοποιοί-έπιπλα ο άλλος. Συναίσθημα και συγκίνηση ο ένας, ιησουιτική αυστηρότητα ο άλλος. Ταινίες όπως «Το προξενιό της Άννας» (1972, με μια επιμελώς αμήχανη Βαγενά και έναν καταλυτικό Ρηγόπουλο), «Ελευθέριος Βενιζέλος» (1980, μια ταινία καθόλου κατώτερη από το π.χ. «Γκάντι», όπου ο, χωρίς σπουδαίες υποκριτικές περγαμηνές, Μηνάς Χρηστίδης, μεταμορφώνεται στα χέρια του Βούλγαρη και είναι ο Βενιζέλος, ενώ ο Αλεξανδράκης, σε ένα σύντομο ρόλο, αποδεικνύει γιατί, μαζί με τον Κούρκουλο, ήσαν οι μόνοι αντάξιοι του Χορν, και η Άννα Καλουτά παίζει με ασύμβατα με την ηλικία της μπρίο και ζωτικότητα ένα επιθεωρησιακό νούμερο), «Πέτρινα χρόνια» (1985· αξεπέραστη η Θέμις Μπαζάκα), «Η φανέλλα με το εννιά» (1988· και πάλι η μέγιστη Θέμις γεμίζει την οθόνη· χαρισματική γυναίκα· βάζει ο άλλος δίπλα της την... πες μια πολύ όμορφη ηθοποιό, με παράστημα μανεκέν, που να «τα λέει» κιόλας... τη Σμαράγδα Καρύδη ας πούμε, κι εσύ δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από τη μπασμένη· α, ναι, έπαιζε και ο Τζώρτζογλου τον επώνυμο ρόλο, Μπιλ Σερέτης στο έργο), «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» (1991, με τον αξιαγάπητο Θανάση Βέγγο και τη γλυκύτερη γηραιά κυρία, την Αλέκα Παΐζη, που “έφυγε” πρόσφατα, και πάλι τη Θέμιδα σε δεύτερο ρόλο, αλλά και σε δεύτερο πλάνο· πρώτη –και μόνη– φορά που δεν ήταν αυτή όλο το έργο· μού θύμισε έντονα τη Τζέην Φόντα στη «Χρυσή λίμνη» -1981-, που πάσχιζε η δόλια, κορυφαία ηθοποιός η ίδια, να σταθεί αντάξια δίπλα στα δύο ιερά τέρατα, τον με το ενάμισυ πόδι στον τάφο -πέθανε την επόμενη χρονιά- πατέρα της Χένρυ Φόντα και την ετοιμόρροπη από πάρκινσον Κάθρην Χέπμπορν, 150 ετών -κυριολεκτώ: 76+74- και οι δύο· αμ δε...) αποτελούν κορυφαίες στιγμές του ελληνικού σινεμά.
Α, και εκτός από καταναλωτής ναφθαλίνης, ο Ήτα-Βήτα ήταν διάσημος και για το... μαύρο σώβρακό του, από το οποίο έβγαζε απίστευτα αντικείμενα και εργαλεία όταν χρειαζόταν!
Достоевский, τώρα, σε αυτή την ηλικία; Περισσότερα έχεις να ωφεληθείς από τα σινοϊαπωνικά κινούμενα σχέδια παρά από περιγραφή παθών στη στέππα και την τούνδρα του προπερασμένου αιώνα. Έχεις όρεξη και χρόνο να διαβάζεις κατοσταριές σελίδες όπου συμβαίνουν λιγότερα πράγματα και από ταινία κάποιου από «τους τριγύρω σκηνοθέτες», μια και μιλούσαμε πιο πριν για σινεμά, «που οδηγήσαν μια γενιά / στα πιο βαθιά χασμουρητά», που λέει και ο Νιόνιος, όχι ο Σιορ Διονύσιος του Καραγκιόζη, ούτε ο Νιονάκης του Ξενόπουλου – ο ασχημοπαπαγάλος, και όταν συμβαίνουν, μας φαίνονται σήμερα τελείως ξένα και παρωχημένα; Τα έργα της κλασσικής λογοτεχνίας κυκλοφορούν και σε περιλήψεις, ξέρεις. Ή μάλλον στάσου, έχω μια καλύτερη ιδέα: σου συνιστώ να μελετήσεις τη Μέθοδο Γρήγορης Ανάγνωσης που διάβασε και ο Γούντυ Άλλεν και μετά κατεβρενθύετο ότι τέλειωσε το «Πόλεμος και Ειρήνη» σε είκοσι λεπτά. Τηρουμένων των αναλογιών, τρία νυχτέρια, άντε τέσσερα σου βάζω εγώ, είσαι και λίγο ράθυμος, και ξεπέταξες όλη την προεπαναστατική ρωσσική λογοτεχνία :-)
O «μονόλογος εν διπλώ» στον Παπαδιαμάντη, και τρόλλινγκ στο ιστολόγιο του Σαραντάκου
@ SC :
Οι παράλληλοι διάλογοι είναι άσχετοι με το θέμα της ανάρτησης, εντούτοις συνεκτικοί αν θεωρηθούν αυτόνομα. Εγώ αναφερόμουν στους παράλληλους μονολόγους, το φαινόμενο που αποκαλεί ο Παπαδιαμάντης «μονόλογο εν διπλώ» περιγράφοντας στο «Βαρδιάνος στα σπόρκα» δύο τέτοιους τύπους: «Αμφότεροι ήσαν απύλωτα στόματα. Ηδύναντο να φωνάζωσι συγχρόνως και οι δύο επί ώρας, χωρίς ν’ απαντώσιν εις τα επιχειρήματα αλλήλων, ακολουθούντες μόνον την σειράν των ιδίων συλλογισμών των. Ήτο μονόλογος εν διπλώ μάλλον ή διάλογος. Απετείνοντο μετά χειρονομιών και επαφών των βραχιόνων και των ώμων, προς τους ακροατάς μάλλον ή προς αλλήλους». Με άλλα λόγια, ο καθένας λέει το δικό του ποίημα χωρίς όχι μόνο να απαντά στον άλλον, αλλά χωρίς στην ουσία να τον ακούει καν. Όχι, δεν πολιτικοποιώ την κουβέντα, δεν μίλησα εγώ για ΚΚΕ :-)
Οι παράλληλοι μονόλογοι (ή διάλογοι) και η σουρρεαλιστική και παραληρηματική γραφή, όμως με ειρμό κάτω από την επιφανειακή λογοδιαρροϊκή ασυναρτησία της (αυτή η δεύτερη είναι, νομίζω, σήμα κατατεθέν και αποκλειστικότητά μου) είναι και κατά τη δική μου γνώμη το δυνατότερο ίσως σημείο του ιστολογίου και κατά βάσιν η άλλη όψη της πολυσχιδούς θεματολογίας του, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι μερικές φορές ξενίζουν ή και ενοχλούν τους επισκέπτες, ιδίως τους περιστασιακούς, και το σέβομαι.
Τώρα, για το ιστολόγιο του Σαραντάκου και την απόδοση κυρίων ονομάτων στα ελληνικά: εν μέσω τεκμηριωμένων απόψεων γλωσσολόγων, φιλολόγων και λοιπών επαϊόντων, μια δική μου ανάρτηση, με τις συγκεκριμένες εσχατομειοψηφικές –παρότι συνεπείς και θεμελιωμένες, όχι όμως σε επιστημονικά κριτήρια, παρά σε συναισθηματικά και κατά ένα ποσοστό εθνικο-εγωιστικά: «γιατί τα ρωσσάκια» κλπ., κλπ.–, οπισθοδρομικές κατά πολλούς απόψεις μου στο συγκεκριμένο θέμα, που έχω παραθέσει αναλυτικά και με πλήθος παραδειγμάτων, μεταξύ άλλων, εδώ, εδώ και εδώ, θα ήταν προδήλως τρόλλινγκ (πώς να είναι η απόδοση του όρου στα ελληνικά; ιδέα κανείς;) και θα έβλαπτε την εγκυρότητα του ιστολογίου. Οι χωρίς ακαδημαϊκό υπόβαθρο σπουδαρχίδαι σαν ελόγου μου καλά θα κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις να παραμένουν θεατές στις κερκίδες: άκου, μάθε, σιώπα – κυρίως αυτό το τελευταίο. Χώρια που, αφενός μεν, σε μια εποχή που ο νόμος της ήσσονος προσπαθείας κυριαρχεί, δεν θα έπειθα κανέναν, και αφετέρου, ούτε εγώ θα πειθόμουν ν΄ αρχίσω τώρα στα γεράματα να γράφω Λιντς και την αυστριακή πόλη και την αγγλική ομάδα και την εταιρία, τη στιγμή μάλιστα που τα έχω διδαχθεί και μέχρι πρόσφατα τα έβλεπα γραμμένα Λιντς, Ληντς και Λυντς αντίστοιχα, ούτε Σκοτία, Τριφό, [Ανούκ] Εμέ και τα συναφή. (Όσο για τα κύρια ονόματα γλωσσών που γράφονται στο κυριλλικό, έλυσα τον Γόρδιο Δεσμό με σολομώντειο τρόπο: εδώ και κάμποσον καιρό τα γράφω στο αλφάβητό τους, μετακυλίω το πρόβλημα στον αναγνώστη και ξεμπερδεύω :-D) Άλλωστε, το βασικό πρόβλημα είναι ότι, στην πλειοψηφία τους, οι σημερινοί νέοι -γιατί χάριν αυτών συζητείται η απλοποίηση∙ η προηγούμενη γενιά δεν είχε προβλήματα με τον Σαίξπηρ και τον Ντεμπυσσύ και τον Μπωντλαίρ-, είτε Τζώννυ Χαλλινταίη δουν, είτε Τζόνι Χαλιντέι, αντίστοιχα Μποττιτσέλλι ή Μποτιτσέλι, γιατί όχι αύριο Κριστάλης αντί για Κρυστάλλης (ο βουκολικός ποιητής, Παναγιώτη, όχι ο πρώην σύλλογός σου) και ούτω καθεξής, δεν ξέρουν για ποιον πρόκειται. Επομένως, πάλι «μονόλογος εν διπλώ», και μάλιστα από άνισες αφετηρίες (ειδικοί από τη μια, ερασιτέχνης από την άλλη) και επιπλέον αλυσιτελής; Σαν να λέμε, να παρακολουθώ ανάλυση γκρανμαίτρ (εσχάτως γκρανμέτρ... μπλιάχ!) και να θέλω, εγώ ο πρωταθλητής του συνοικιακού καφενείου, να πω το μακρύ και το κοντό μου; Κωμικό έως βέβηλο.
Σοβαρά τώρα, η λύση είναι απλή και έχει διατυπωθεί στο νήμα για τον Χένρυ Μίλλερ, όπου επίσης υπάρχει ζωηρός και ουσιαστικός διάλογος (από τους παράλληλους που λέγαμε πιο πάνω) για το θέμα της μεταγραφής των κυρίων ονομάτων, από τον ίδιο τον Σαραντάκο: «η μόνη ορθολογική λύση είναι η πλήρης απλογράφηση, ενδεχομένως με ελάχιστες εξαιρέσεις (μετρημένες στα δάχτυλα μιας αράχνης αλλά όχι ενός εκατόγχειρα) οι οποίες, σε έναν ιδανικό κόσμο, θα γράφονται ως επίμετρο στα λεξικά» - και, συμπλήρωνα εγώ παρακάτω, να είναι αναρτημένο στον ιστοτόπο (sic∙ έτσι το έγραψα τότε∙ μάλλον ιστότοπος πρέπει να τονίζεται, κατά τα [υδρο]βιότοπος, ψαρότοπος, παιχνιδότοπος∙ ορίστε, δεν ξέρω καν ελληνικά∙ με τι μούτρα να γράψω στο ιστολόγιο του Σαραντάκου;) του Υπ.Ε.Π.Θ. Αλλά ποιος φορέας να το επωμιστεί αυτό, το Υπουργείο [Παρα]Παιδείας, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ή η Ακαδημία Αθηνών; :-(
Την γκαντεμιάσαμε εντελώς την συμπαθέστατη Φιέρο. Ξεκίνησε με 3.5/4 και μετά έκανε 5(!) ήττες στη σειρά!
Δημοσίευση σχολίου