Εικόνες

Μαδρίτη 1949. Ο 11χρονος πρίγκηπας Χουάν Κάρλος παίζει σκάκι με τον ιερέα Θουκουέτα. Επί της σαραντάχρονης δικτατορίας επισήμως η Ισπανία ήταν Βασίλειο αλλά ο θρόνος ήταν κενός, και χρέη Αρχηγού Κράτους εκτελούσε ο Φρανθίσκο Φράνκο. Υπήρχαν σκέψεις ακόμα και για κατάργηση της Μοναρχίας, όπως έκανε το στρατιωτικό καθεστώς στη Πορτογαλία. Τελικώς, ο Φράνκο επέλεξε για Διάδοχο τον Χουάν Κάρλος, παρακάμπτοντας τον Χουάν ντε Μπορμπόν. Του δόθηκε όμως ο τίτλος «Πρίγκιπας της Ισπανίας» και όχι «Πρίγκιπας της Αστούριας» που έχουν πάντα οι Διάδοχοι του Ισπανικού Θρόνου. Στις 30 Οκτωβρίου του 1975, ο ετοιμοθάνατος Φράνκο τον όρισε προσωρινό Αρχηγό Κράτους (ήδη τον είχε χρίσει διάδοχό του, το 1969) . Δύο ημέρες μετά το θάνατο του δικτάτορα, στις 20 Νοεμβρίου 1975, ο Χουάν Κάρλος ανακηρύχθηκε Βασιλιάς βάσει του νόμου της διαδοχής, που είχε συντάξει ο Φράνκο.

Από πρόσφατα τουρνουά

Lundin 2387 - Sutovsky 2696, Ohrid 2009

Παίζουν τα μαύρα και κερδίζουν. Η λύση θα σας απασχολήσει ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Sargissian 2678 - Caruana 2662, Ohrid 2009

Πώς αξιοποίησαν την υπεροχή τους τα λευκά;

Sevillano 2512 - Peters 2386, Los Angeles 2009

Στοιχειώδης συνδυασμός. Κερδίζουν τα λευκά.

Lenic 2575 - Doric 2486, Croatia 2009

Παίζουν τα λευκά και κερδίζουν.

Nyback 2625 - Von Herman 2424, Hamburg 2009

Παίζουν τα λευκά και κερδίζουν.

Kosteniuk 2516 - Calzetta Ruiz 2386, Novi Sad 2009

Πώς κέρδισε την παρτίδα η παγκόσμια πρωταθλήτρια (με τα λευκά);

Εικόνες

Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ παίζει σκάκι με τη σύζυγό του Βέρα Εβσέεβνα Σλόνιμ, γύρω στο 1958. Φωτογραφία του Life. Η Βέρα, όπως γράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «Βέρα» (Σκιφ Στέισυ, εκδόσεις Διόπτρα), «γεννήθηκε» δύο φορές... στις 5 Ιανουαρίου του 1902, αλλά και στις 8 Μαϊου του 1923 στο Βερολίνο, σε μια γέφυρα πάνω από ένα ποτάμι... Τότε συνάντησε, έναν ποιητή, τον οποίο θαύμαζε και ο οποίος έμελλε να την θαυμάσει από την πρώτη στιγμή και για πάντα...

Ισοπαλία ή Θάνατος

του Παναγιώτη Κονιδάρη

(μέρος ΙΙΙ, «Ίπποι-ίπποι-ούμε και άλλα παρατράγουδα»)

Και καλά να ανοίγεις τα μάτια σου και να βλέπεις δίπλα σου, ξέρω γω, έναν καραβανά ή έναν δεσμοφύλακα, ή έστω μια χοντρή και άσχημη γυναίκα. Αυτά τρώγονται. Το να βλέπεις όμως καθ’ εκάστην πρωινή έναν κόκκινο δαίμονα έτοιμο να σου ρουφήξει το ΕΛΟ, πάει πολύ. Το πράγμα είχε αρχίσει να καταντάει αηδία. Είχα βρει το διάβολό μου, που λένε.

Ο βελζεβούλης θα περίμενε κανείς, μετά την αποτυχία του να με κερδίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στο σκάκι, να είναι αναστατωμένος. Όμως αυτός άρχισε κατευθείαν τις φιλοφρονήσεις και τις γαλιφιές. Ήταν διαβόλου κάλτσα. Προσπαθούσε να με κάνει να ξεχάσω τον κίνδυνο που παραμόνευε σε κάθε κίνησή μου στις παρτίδες που θα έκριναν την ανάρρωση ή το χαμό μου από το εγκεφαλικό. Δεν ξεχνούσα βέβαια ότι ο «σταυρός» ήταν αυτός που με είχε σώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή –και έλπιζα να το ξανακάνει.

Με τέτοιες σκέψεις ξεκίνησα την τέταρτη παρτίδα μας. Διαρκώς προσπαθούσα να πετύχω εικόνες και μοτίβα που να θυμίζουν σταυρό, όμως το δαιμόνιο τις απέφευγε επιμελώς, για να μην πω, όπως ο διάολος το λιβάνι. Με τον τρόπο αυτό η παρτίδα πήρε παράξενη ροπή και μετά από πολλά σούρτα-φέρτα, κατέληξε σε ένα φινάλε ίππων. Το πρόβλημα και πάλι ήταν ότι υστερούσα σε υλικό, καθώς το ιππικό μου περιλάμβανε μόνο ένα άλογο. Και ως γνωστόν με ένα άλογο δεν κερδίζεις ακόμα κι αν το λένε Βουκεφάλα.



Ήξερα ασφαλώς ότι ούτε τα δύο άλογα κερδίζουν, δεν είμαι πια και τόσο μαζέττας. Η μόνη μου ελπίδα λοιπόν ήταν να εξουδετερώσω το πιονάκι του μαύρου, ακόμα κι αν αυτό απαιτούσε τη θυσία του δικού μου γαϊδάρου. Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη έπαιξα 1.Ng1 απειλώντας το. Αν τώρα ο μαύρος έβγαζε ντάμα θα μπορούσα να τη φάω απλά με 2. Nf3+ και ισοπαλία. Ακούμπησα στην καρέκλα μου ικανοποιημένος. Δεν έβλεπα πως μπορούσε να αποφύγει την ισοπαλία- και χωρίς σταυρό παρακαλώ! Ο δαίμων ωστόσο είχε άλλη άποψη. Μετά από κάμποση σκέψη μου έριξε ένα βλέμμα μοχθηρίας και έπαιξε 1…Ne3+.

Ακολούθησε το 2.Kh3 και νέα σκέψη του αντιπάλου. Σε λίγο έπαιξε θριαμβευτικά 2…Nf4+. Από την ευφορία μια λεπτή γραμμή σάλιου άρχισε να κυλάει στο τριχωτό του πηγούνι.

«Χε, χε! Νόμιζες πως θα έπεφτα στη λούμπα να παίξω 2… e1=N 3.Nf3+, Nxf3 πατ! ε; Όμως αυτή τη φορά δε θα σου γίνει το χατίρι!» με περιγέλασε ο κερασφόρος.

Δεν κατάλαβα σε τι ακριβώς αναφερόταν, αλλά τα αιμάτινα μάτια του που γυάλιζαν από περηφάνια και το περιπαικτικό του ύφος με έπειθαν ότι μάλλον είχε δίκιο. Ζαλισμένος κούνησα το βασιλιά μου μακριά από τις απειλές: 3.Kh2. Ζύγισε λίγο τα πράγματα και συνέχισε με 3…Νg4+. Σκούρα τα πράματα. Τι σκούρα; Πίσσα! Διαπίστωσα ότι δε θα μπορούσα να κινηθώ στο g3 αφού θα έβγαζε ντάμα με σαχ. Λούφαξα στη γωνιά μου με 4.Kh1, στοχεύοντας στο να του φάω επιτέλους την ντάμα που θα έβγαζε, με το πιρούνι από το f3. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή με έλουσε κρύος ιδρώτας, όταν συνειδητοποίησα ότι ο ίππος μου θα ήταν τότε καρφωμένος. Με έπιασε απελπισία, αλλά ο αντίπαλος φαινόταν χαμένος σε δαιδαλώδεις σκέψεις. Κάνε θεούλη μου να μην το δει, προσευχόμουν σιωπηλά. Τις ικεσίες μου διέκοψε η στριγγή φωνή του οξαποδώ.

«Πονηρούλη! Πίστεψες στ’ αλήθεια ότι είμαι τόσο βλάκας, ώστε να προάγω σε ίππο το πιόνι μου; Μετά από 4…e1=N 5.Nf3+, Nxf3 θα σου χάριζα ένα ακόμα πατ. Τσ-τσ-τσ! Κι αργεί και το Ψυχοσάββατο» είπε και ελάλησε και μετά εκούνησε: 4…Nf2+ 5.Kh2, e1=N .

Αίφνης, η σκακιέρα γέμισε άλογα και το κεφάλι μου ποδοβολητά. Ο πονοκέφαλος με κλωτσούσε αφηνιασμένος. Κοίταξα που μπορούσα να δέσω το γάιδαρό μου μα δεν έβρισκα αποκούμπι. Ούτε και το 6.Kg3, Ke3 βοηθούσε. Ο ίππος μου ήταν χαμένος. Κι αν δεν αρκούσαν οι δύο μαύροι ίπποι για να με κάνουν ματ, οι τρεις έφταναν και περίσσευε και ένα σαμάρι. Θυμήθηκα τότε την περίφημη φράση του Μποτβίνικ (ή ίσως και του Μενδρινού, δε με βοηθούσε και το εγκεφαλικό…) «Σαχ να’ναι κι ό,τι να’ ναι!» και έπαιξα σα δαρμένος 6.Nf3+. Φυσικά τον άρπαξε, κι ούτε ευχαριστώ δεν είπε: 6…Nxf3. Μια ύστατη ελπίδα υπήρχε και έκανα γιούρια μπας και φάω κανένα άλογο. Έχω ακούσει ότι στην Ιταλία τα τρώνε. Μοιραία ο δαίμονας έσπευσε να υποστηρίξει την ίλη του. 7.Kg3, Ke3. Μα δεν υπήρχε θεός να με λυπηθεί;

Το ξάφνιασμά μου ήταν τέτοιο που κόντεψα να πέσω από την καρέκλα. Ω! ουρανοί! Τι ήταν εκείνο που σχηματίστηκε ως εκ θαύματος μπροστά στα έκθαμβα μάτια μου; Αναδυόμενος εκ του μηδενός, ένας υπέροχος σταυρός στόλιζε τη σκακιέρα! Το δαιμόνιο συνειδητοποίησε έντρομο πως δεν είχα καμία μα καμία επιλογή κίνησης. Πατ και άγιος ο Θεός! Μάλιστα δεν είχε την τύχη μου και έπεσε από την καρέκλα καθώς γρατζούνιζε τα μάγουλά του με μανία. Δεν είμαι σίγουρος, μα νομίζω πως ο διάολος έσπασε το πόδι του σε κείνη την αδόκητη πτώση.

Την άλλη μέρα ο τριχωτός μου αντίπαλος ήρθε με μπανταρισμένο πόδι και ακόμα πιο μπανταρισμένο ηθικό. Η δική μου ψυχολογία όμως ήταν σε υψηλά επίπεδα. Η παρτίδα αποδείχτηκε αμφίρροπη και ρευστή και η διάρκειά της ήταν μεγαλύτερη του συνηθισμένου. Για το υλικό να μη σας πω, καταλαβαίνετε…Εντούτοις η θέση κινούταν επί ξυρού ακμής, καθώς ο μαύρος βασιλιάς ήταν άσχημα στριμωγμένος στη γωνία και κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη του ματ στα μετόπισθεν. Ο δαίμων ήταν νευρικός όσο ποτέ άλλοτε και με τόσους καπνούς που ρουθούνιζε δε θα περνούσε ΚΤΕΟ ούτε με σφαίρες. Η ουρά του έμοιαζε να έχει επιμηκυνθεί και ταλαντευόταν επικίνδυνα. Μια δυο φορές μάλιστα γκρέμισε φαγωμένα κομμάτια που βρίσκονταν στο πλάι της σκακιέρας. Είχε σειρά να παίξει στην παρακάτω μοιραία θέση.



1…Rb1+ 2.Kh2, fxe2. Ήμουν έτοιμος να παίξω τον πύργο στο a8, μα την τελευταία στιγμή είδα ότι ο αξιωματικός κρατούσε πλέον την απειλή. Και τώρα; Ο μαύρος απειλούσε να προάγει σε ντάμα και πάπαλα! Ήρθε να με σώσει η φράση που είχε πει σε μια διάλεξή του ο νομπελίστας οικονομολόγος Κρούγκερ (ή σε μια ταινία ο Φρέντυ Κρούγκερ, δεν παίρνω κι όρκο…), ότι δηλαδή «τα ελεύθερα λευκά πιόνια που βρίσκονται στο d6 πρέπει να σπρώχνονται» ή κάπως έτσι. Έπαιξα 3.d7 και περίμενα με αγωνία τις εξελίξεις.

3…Nf1+ . Το πράγμα άρχιζε να μπερδεύεται. Οι βαριάντες μου θόλωσαν το μυαλό, αν και χωρίς αυτές ήταν αρκούντως θολωμένο. Συγκεχυμένα έβλεπα ότι ο ρουά μου δεν μπορούσε να πατήσει στο f2, στο g3 ή στο h1 σε πολλές περιπτώσεις γιατί θα ακολουθούσε e1=Q με σαχ. Αποφάσισα να απλοποιήσω κάπως τα πράγματα.

4.Bxf1, exf1=N+. Χμμμ, όχι και πολύ καλύτερα. Αν ήταν όμως να μου συμβεί κάτι άσχημο, ας πήγαινα τουλάχιστον χορτάτος: 5.Kxh1

Το δαιμόνιο κάτι μαγείρευε γιατί έπαιξε αστραπιαία

5…Ne3+ 6.Kh2, Rb8 και τίναξε περιχαρές την ουρά του σα μαστίγιο γκρεμίζοντας απ’ το τραπέζι μερικούς ακόμα πεσσούς. Όλα στηρίζονταν στο προωθημένο πιόνι μου. Θα έπαιζα τον πύργο στο c6 ή στο e6 ανανεώνοντας τις απειλές. Πού όμως; Βρήκα στην τσέπη μου ένα νόμισμα και το έστριψα. Κορώνα. Καλά λοιπόν : 7.Rc6. Φύλαξα το νόμισμα. Αν τα πράγματα στράβωναν θα μου το ζητούσε λίγο αργότερα ο βαρκάρης.

7…Ng4+ 8.Kg3, Nf6 9.Rc8+, Ng8. Ώστε αυτό ήταν! Διαβολικό σχέδιο. Βλέποντας τα σκούρα είχε προκαλέσει αυτή τη θέση όπου αν έτρωγα τον πύργο θα γινόταν πατ. Μία ακόμα ισοπαλία και μία ακόμα ημέρα παραμονής του καταπονημένου μου σώματος στο νοσοκομείο. Και έχετε φαντάζομαι ακούσει πόσο επικίνδυνες μπορούν να γίνουν οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Όχι! Όλα για όλα! Έσπρωξα το πιόνι!

Η ένταση πάνω από τη σκακιέρα είχε φτάσει στο ζενίθ της και αυτό είχε επίδραση στην ουραία κινητικότητα του δαίμονα. Ήμουν όμως κι εγώ πολύ ταραγμένος και ψηλαφώντας για μια ντάμα στα εναπομείναντα εκτός σκακιέρας κομμάτια, άρπαξα ό,τι πιο ογκώδες είχε απομείνει όρθιο και το τοποθέτησα στο d8. Μόνο τότε διαπίστωσα με φρίκη ότι το κομμάτι αυτό ήταν ίππος!

10.d8=N!



Ο διάβολος είχε βάλει την ουρά του γκρεμίζοντας ντάμες και πύργους! Με ένα μουγκρητό ο δαίμονας έκοψε τον πύργο 10…Rxc8 και εγώ παραζαλισμένος έπαιξα ό,τι μου είχε απομείνει : 11.Nf7 #

«Μα…» ψέλλισε ο κερατάς.

«Ματ…» ψέλλισα από τη μεριά μου.

Το μουγκρητό του ξαφνικά βάθυνε σα να ανέβαινε από τον έβδομο κύκλο του καθαρτηρίου. Με έναν δυσοίωνο ρόγχο –ίσως να έφταιγε και το ματ αποπνιγμού- ο δαίμονας έκανε ένα εντυπωσιακό «πουφ!» και εξαϋλώθηκε! Είχα μείνει εκστασιασμένος και άλαλος από τα συμβάντα.

«Μωρέ μπράβο! Είχα να δω κάτι τέτοιο από την εποχή του δεύτερου εγκεφαλικού του Κορτσνόι» άκουσα τη φωνή του Χάροντα πίσω μου.

«Είμαι καλά; Τη γλίτωσα;» στράφηκα και ρώτησα με λαχτάρα.

«Εεε, ναι, βέβαια, μπορείς να το πεις κι έτσι…Κανένα λαχειάκι παίρνεις;» ρώτησε σιβυλλικά όσο και υποχθόνια.

«Όχι»

«Να παίρνεις!» τόνισε ο Χάρος και συμπλήρωσε «Εις το επανιδείν!»

Μετά χάθηκε κι αυτός και το σκοτάδι. Συνήλθα σε ένα λευκό δωμάτιο νοσοκομείου με κάτι ορούς περασμένους στο χέρι και ένα σταυρό ακουμπισμένο δίπλα στο προσκεφάλι, ποιος ξέρει από ποιον φίλο φερμένο.

«Εις το επανιδείν!» άκουσα μια μπάσα φωνή. Ένας άντρας με λευκή ποδιά στεκόταν από πάνω μου. Η φάτσα του μου φάνηκε απροσδιόριστα οικεία.

«Σε λίγο θα βγει το εξιτήριο» συνέχισε ο γιατρός Χαρούλης, όπως είδα στο καρτελάκι που είχε κρεμασμένο στο πέτο του.

«Είμαι καλά γιατρέ;» ρώτησα.

«Έχω ένα καλό και ένα κακό νέο. Από πού θέλετε να αρχίσω;»

Αυτή ήταν πάντα μια πολύ σπαστική ερώτηση. Η μόνη που την ξεπερνούσε ήταν εκείνη με την κότα και το αυγό. Διάλεξα το καλό, να μη μου ‘ρθει και απότομα.

«Η κατάσταση σας ήταν πολύ κρίσιμη. Είχατε υποστεί ένα σοβαρό αιμορραγικό εγκεφαλικό επεισόδιο και η ζωή σας ήταν κρεμασμένη σε μια κλωστή. Αποφασίσαμε να σας χορηγήσουμε κάποια εντελώς νέα αντιπηκτικά φάρμακα. Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας πω ότι αποδείχθηκαν θαυματουργά. Χάρις σ’ αυτά γλιτώσατε τη ζωή σας».

«Και το άσχημο;» αναρωτήθηκα μετά την αρχική ανακούφιση.

«Ναι…λοιπόν…το άσχημο είναι ότι αυτά τα φάρμακα εμφανίζουν κάποιες παρενέργειες. Οι ελαφρές από αυτές περιλαμβάνουν κάποιες γαστρεντερικές διαταραχές, κεφαλαλγίες και ψυχοδιεγερτικές ψευδαισθήσεις. Όλο και κάτι αλλόκοτο θα είδατε κατά την περίοδο βύθισής σας. Βέβαια αυτά είναι πταίσματα μπροστά στην παροδική μεν, αλλά ενοχλητική ημιπληγία».

Ωχ! Ωχ, ωχ! Σήκωσα το δεξί μου χέρι. Όλα καλά. Το αριστερό μου όμως αρνήθηκε να υπακούσει. Το τσίμπησα και δεν ένιωσα τίποτα. Τα ίδια χάλια και το πόδι μου. Είχα μείνει μισοπαράλυτος!

Βγήκα από το νοσοκομείο σε καροτσάκι. Ο γιατρός Χαρούλης με διαβεβαίωσε ότι το πρόβλημα δε θα κρατούσε πάνω από μερικές βδομάδες, αλλά πάνε τώρα τέσσερις μήνες που το χέρι μου αιωρείται αμέτοχο, σα γλωσσίδι ξεχασμένου καμπαναριού. Ο άθλιος ο Χάροντας, κάτι έκανε και μου τα μάσαγε!

Φυσικά έχασα τη δουλειά μου. Αυτός είναι και ο λόγος που αναγκάστηκα να γράφω γελοία άρθρα, αντί πινακίου φακής, σε παρακμιακά ιστολόγια, όπως τούτο εδώ. Πάλι καλά που είμαι δεξιόχειρας. Στο κάτω της γραφής, μπορώ να παίζω απρόσκοπτα σκάκι. Έτσι, να βρίσκομαι σε φόρμα. Αγόρασα και κάνα δυο σταυρούς, καλού κακού. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα τύχει να παίξεις με το διάολο. Ρωτήστε και το Φάουστ.


-Υ.Γ.: Η διήγηση είναι βασισμένη σε αληθινό περιστατικό και όποιος θέλει το πιστεύει. Όποιος πάλι δε θέλει, σκοτίστηκα. Υπάρχουν και χειρότερα ιστολόγια με καλύτερους ψεύτες.


-ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι σπουδές που εμφανίζονται στο κείμενο κλάπηκαν ανενδοίαστα και με αυτή τη σειρά από τους: α) Α. Γκούροβιτς (1928), β) Γκ. Κασπαριάν (1935), γ) Α. Ντολουχάνοβ κ’ Γκ. Κασπαριάν (1932), δ) Α. Γκέρμπστμαν κ’ Λ. Κούμπελ (1937), ε) Σ. Κάμινερ (1929). Είπα να ζητήσω την άδειά τους, μα φαίνεται θα συνάντησαν το δαίμονα πριν από μένα.


Κλοπιράιτ: BEL, Μεγανήσι 2009

Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εθνικών Ομάδων

Ο Χριστόδουλος Μπανίκας θα αγωνιστεί στη δεύτερη σκακιέρα της εθνικής Ελλάδας ανδρών.

Αρχίζει σήμερα στο Νόβι Σαντ της Σερβίας το 17ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εθνικών Ομάδων 2009. Οι αγώνες θα διεξαχθούν από 22 έως 30/10/2009 σε δύο κατηγορίες: α) όπεν (όπου μετέχουν κυρίως άνδρες) και β) γυναικών.

Οι ομάδες θα είναι τετραμελείς (+ ένας αναπληρωματικός-ή) και θα αγωνιστούν με ελβετικό σύστημα 9 γύρων. Στην κατηγορία όπεν έχουν δηλώσει συμμετοχή 38 χώρες (132 γκρανμαίτρ) και στην κατηγορία γυναικών 28 (43 γυναίκες γκρανμαίτρ).

Οι ελληνικές ομάδες:
ΑΝΔΡΕΣ:
Παπαϊωάννου, Μπανίκας, Χαλκιάς, Θ. Μαστροβασίλης και Δ. Μαστροβασίλης.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ:
Ντέμπο, Μπότσαρη, Μακροπούλου, Φαχιρίδου και Στείρη.

Επίσημο site: http://www.eurons2009.com/eng.htm

Ανακοίνωση της ΝΣΚ

Ανακοίνωση της Νέας Σκακιστικής Κίνησης
Σχετικά με τη Δικαίωση της Ένστασης της ΝΣΚ για τις Εκλογές της ΕΣΣΝΑ

Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, με την απόφαση 5356/2009, δικαίωσε πλήρως την ένσταση της Νέας Σκακιστικής Κίνησης για τις εκλογές στην ΕΣΣΝΑ σε ότι αφορά την κατανομή των εδρών. Η απόφαση επιστρέφει στην ΝΣΚ την έδρα που παράτυπα της είχε αφαιρεθεί από την εφορευτική επιτροπή και πλέον εκπροσωπείται από 3 μέλη στο ΔΣ της Ένωσης.

Η Νέα Σκακιστική Κίνηση παραμένει σταθερά υπέρμαχος της απλής αναλογικής για όλες τις εκλογές σε όλα τα επίπεδα των φορέων του σκακιού και του αθλητισμού.

Καλούμε τα σωματεία, με αυτή την αφορμή αλλά και από τις γενικότερες εξελίξεις και την κατάσταση στην ΕΣΣΝΑ και την ΕΣΟ, να βγάλουν συμπεράσματα για τις μεθόδους και τις αυθαιρεσίες που χρησιμοποιούνται από ορισμένους προκειμένου να περιθωριοποιηθεί και να σιγάσει κάθε κριτική φωνή απέναντι στην πολιτική της που πλήττει το ερασιτεχνικό σκάκι και τα ερασιτεχνικά σωματεία. Η ΝΣΚ θα συνεχίσει να υπηρετεί και να προωθεί τις άξιες του ερασιτεχνικού αθλητισμού, της αξιοκρατίας, της διαφάνειας και της αποκέντρωσης.

Αθήνα, 21 Οκτώβρη 2009
Νέα Σκακιστική Κίνηση στην ΕΣΣΝΑ

Αναφορά στο Θίασο

1. Σκηνή µικρού θεάτρου. Αυλαία κλειστή από βυσσινί βελούδο. Μουσική από ακορντεόν. Το κεφάτο παλιό τραγούδι των µπουλουκιών: «Γιαξεµπόρε».

ΤΙΤΛOΙ
Η µουσική τελειώνει. Από το άνοιγµα της αυλαίας βγαίνει στο προσκήνιο ένας γέρος, αδύνατος, µε γκρίζο τριµµένο κοστούµι και καπέλο. Ένα ταλαιπωρηµένο ακορντεόν κρέµεται από τους ώµους του µε λουριά και σπάγκο. Υποκλίνεται κοιτάζοντας κατευθείαν µπροστά. Λέει:
Το έργο που θα σας παίξουµε απόψε, εις πράξεις πέντε, είναι το αθάνατο ειδυλλιακό
δράµα του Σπυρίδωνος Περεσιάδου «Γκόλφω η βοσκοπούλα».
Με θίασο εκλεκτό.
Ηθοποιούς σπουδαίους
παλιότερους και νέους.
O έρωτας της Γκόλφως, τραγικός,
στα βάθη της καρδιάς σας θα µιλήσει
και ο έρωτάς της θα σας συγκινήσει.
Υποκλίνεται πάλι και ξαναµπαίνει. Από µέσα ακούγονται δυνατά πάνω στο σανίδι της σκηνής τα χτυπήµατα έναρξης.

2. Νοέµβρης του '52 Μικρός επαρχιακός σταθµός από πέτρα και τούβλο. Πρωί. Ένα τρένο χάνεται σφυρίζοντας. Μια οµάδα από άντρες και γυναίκες, που µοιάζει να ’χει κατέβει πριν λίγο απ’ το τρένο, βγαίνει απ’ το χαµηλό κτίριο του σταθµού στη µικρή χωµάτινη πλατεία που είναι µπροστά. Κρατούν βαλίτσες, µπαούλα. Περιοδεύοντες ηθοποιοί. Έρχονται αργά. Όταν πλησιάσουν, σταµατούν ο ένας πλάι στον άλλον σε µια σειρά. Ανάµεσά τους ο ακορντεονίστας που είδαµε στην αρχή, µια γυναίκα γύρω στα τριανταπέντε ντυµένη στα µαύρα, η Ηλέκτρα, κι ο Πυλάδης, ένας σαρανταπεντάρης µε µουστάκι και σγουρά µαλλιά. Oι άλλοι µεγαλύτεροι ή πιο νέοι, κι ένας πολύ νέος, ένα µελαχρινό αγόρι ως δεκαοχτώ χρονώ. Στέκουν αµήχανοι κοιτάζοντας γύρω, αβέβαιοι µες στη σιωπή του πρωινού.
Ακούγεται η φωνή του ακορντεονίστα:
Φθινόπωρο του '52 ξανάρθαµε στο Αίγιο.
Λίγοι από τους παλιούς.
Oι πιο πολλοί καινούριοι.
Είµαστε κουρασµένοι.
Είχαµε δυο µέρες να κοιµηθούµε.
Στον κεντρικό δρόµο της µικρής επαρχιακής πόλης, ένα κάρο αποµακρύνεται µε θόρυβο. Σπίτια και µαγαζιά στις δυο µεριές του δρόµου. Αραιοί περαστικοί στο κυριακάτικο πρωινό. Oι ηθοποιοί έρχονται από µακριά. Βαδίζουν αργά, ο ένας κοντά στον άλλο, µε τις βαλίτσες στο χέρι, καθυστερώντας να κοιτάζουν γύρω.
Φωτογραφίες κολληµένες στους τοίχους και πανό µε συνθήµατα («Ζήτω ο Στρατάρχης, ο Σωτήρ του Έθνους», «O Στρατάρχης Κυβερνήτης», «Νικητή του Γράµµου σώσε µας» κ.ά.), κρεµασµένα σ’ όλο το πλάτος του δρόµου, δείχνουν ότι βρισκόµαστε σε προεκλογική περίοδο.
Μια φωνή µακρινή από µεγάφωνο ακούγεται µε παράσιτα:
«Aν δεν θέλουµε να δούµε πάλι εις τους δρόµους µας τας εξάλλους και αγρίας φάλαγγας µε τα σφυροδρέπανα που προαναγγέλλουν ένα νέο «Kόκκινο ∆εκέµβρη», πρέπει να συσπειρωθούµε όλοι γύρω από τον Στρατάρχη».
Oι ηθοποιοί προχωρούν αργά. Στρίβουν και µπαίνουν σε κάποιο δροµάκι. Η φωνή από το µεγάφωνο πλησιάζει. Ένα τρίκυκλο µε παλιά καρότσα που µουγκρίζει στο µαρσάρισµα µπαίνει στο κάδρο, στολισµένο µε φωτογραφίες του Παπάγου. Όρθιος πάνω στην καρότσα, ένας άντρας µε ρεπούµπλικα και καµπαρντίνα πετάει προκηρύξεις δεξιά και αριστερά. Πλάι στον οδηγό, ένας άλλος µε µικρόφωνο στο χέρι. Η φωνή του µεγεθυσµένη από το µεγάφωνο απλώνεται στο χώρο:
«Με την ψήφο σας κάντε την ερχοµένη Κυριακή, 16 Νοεµβρίου 1952, µια ηµέρα ιστορική, µια ηµέρα νίκης των Εθνικών δυνάµεων. Μια ηµέρα νίκης του Στρατάρχου. Να γιατί πρέπει να ψηφίσοµεν Παπάγον...».
Oι ηθοποιοί ξαναβγαίνουν από το στενό. ∆υο εργάτες ανεβασµένοι σε µια σκάλα κρεµούν ακόµα ένα πανό κατά µήκος του δρόµου.
«...Ψηφίζοντες τον Στρατάρχη ψηφίζετε την µόνην Εθνικόφρονα υποψηφιότητα.
Ψηφίστε τον ηγέτην του στρατού µας στη νίκη του κατά της κοµµουνιστικής ανταρσίας ’47-’49».
O ένας εργάτης κρατάει µε το 'να χέρι αγκαλιά έναν Παπάγο, φωτογραφία σε φυσικό µέγεθος κολληµένη σε χοντρό χαρτόνι τρίκυκλο αποµακρύνεται στο βάθος του δρόµου:
«...Ψηφίζοντες τον Στρατάρχην, ψηφίζετε ειρήνη, ευηµερία, ασφάλεια, τάξη».
Οι ηθοποιοί προχωρούν κοιτώντας δεξιά αριστερά αφηρηµένα. Μπροστά, ο Πυλάδης µοιάζει ν’ αναγνωρίζει το χώρο.__

[Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Θίασος, Αιγόκερως, Αθήνα, 2000]
[Tο σενάριο του Θιάσου εκδόθηκε για πρώτη φορά από τις εκδόσεις «Θεµέλιο» το 1975 µε επιµέλεια και σηµειώσεις του Φώτου Λαµπρινού].

«Φοιβίτικα 2009 - Αντώνιος Μπόγδανος»

Ο Μ.Φ.Κ.Σ. Φοίβος Πειραιά διοργανώνει το 6ο ανοιχτό τουρνουά σκάκι «ΦΟΙΒΙΤΙΚΑ-ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΠΟΓΔΑΝΟΣ 2009».

Δικαίωμα συμμετοχής έχουν οι σκακιστές με διεθνή ή ελληνικό βαθμό αξιολόγησης (ΕLΟ) 1800 και άνω καθώς και σκακίστριες και έφηβοι ανεξαρτήτως βαθμού αξιολόγησης.

Οι αγώνες θα διεξάγονται κάθε Σάββατο και Τετάρτη στην έδρα του Φοίβου Πειραιά, οδός Κιθαιρώνος 12, Πειραιάς-Καμίνια (κοντά στην πλατεία Αγ. Ελευθερίου) από 31/10 έως 21/11.

Έπαθλα: 1ος νικητής € 300, 2ος νικητής € 200, 3ος νικητής € 100. Παράβολο συμμετοχής : 25 € για κάθε παίκτη. Έφηβοι 15 €.

Δηλώσεις συμμετοχής Κοντόπουλος Δημήτρης τηλ.6937300289 και Καραουλάνης Γιάννης τηλ.6944764600

Ισοπαλία ή Θάνατος

του Παναγιώτη Κονιδάρη

(μέρος ΙΙ, «Μπροστά μου σ’ έχω σατανά»)

«Πίσω μου σ’ έχω σατανά!» σκέφτηκα, μολονότι στεκόταν ολοπόρφυρος μπροστά μου.

«Είσαι έτοιμος;» ρώτησε ο δαίμονας κουνώντας την σουβλερή ουρά του χαριτωμένα και στήνοντας τα μαύρα.

Τον είδα να ξερογλύφεται, σα να ετοιμαζόταν για τσιμπούσι. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι η αφεντιά μου περιλαμβανόταν στο μενού. Μετά την ως εκ θαύματος σωτηρία μου την προηγούμενη μέρα, έπρεπε να παίξω μια ακόμα παρτίδα σκάκι με διακύβευμα την ίδια μου τη ζωή. Όπως ορθά κοφτά μου είχε εξηγήσει ο Χάρος, η μόνη ελπίδα να επανέλθω από το εγκεφαλικό που είχα υποστεί ήταν να νικήσω το επιτετραμμένο δαιμόνιο. Ήταν μια παρτίδα ζωής και θανάτου δηλαδή, όπως και στα τουρνουά των Αμπελοκήπων αν σε πάρει χαμπάρι ο γνωστός γείτονας, ένα πράγμα.

Είχα κάνει μια στοιχειώδη προετοιμασία, μα όταν κάθισα απέναντί του στη σκακιέρα τα χέρια μου άρχισαν ξανά να τρέμουν. Αυτό όμως μου συνέβαινε και στις νορμάλ παρτίδες, οπότε μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Αυτός που δε φαίνεται να ήταν μαθημένος απ’ τα χιόνια ήταν ο αντίπαλός μου που έβγαζε καπνούς από κάνα δυο μεριές και φλόγες απ’ τα ματόκλαδα.

«Κάτι καίγεται» πήγα να αστειευτώ, δίχως επιτυχία.

Μετακινούσε τα κομμάτια με μανία κάνοντας ήχους από τους οποίους ο πιο εύληπτος ήταν ο «χμπρμφθχ!». Παρ’ όλο το μόχθο μου η παρτίδα πήρε άσχημη τροπή ξανά. Τα κομμάτια του δαίμονα πετούσαν και τα δικά μου σέρνονταν. Εντάξει, άνθρωπος με εγκεφαλικό ήμουν, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Πολεμούσα με νύχια και δόντια, αλλά τα συγκεκριμένα εξαρτήματα δε συγκρίνονταν με αυτά του αντιπάλου μου. Όταν καταλάγιασε η μπούρμπερη κοιτούσα την εξής απελπιστική θέση στη σκακιέρα:



Τι μπορεί να ελπίζει κανείς με πύργο κάτω; Το μόνο παρήγορο ήταν η επισφαλής θέση του μαύρου βασιλιά που αλαζονικά είχε ροβολήσει μέχρι το ε3. Σκέφτηκα λοιπόν να του επιτεθώ αμέσως και έπαιξα 1.Nf4. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα τη συγκέντρωση να μετρήσω και πολλά, μα πίστευα πως αν προλάβαινα να παίξω Qd3+, όλο και κάτι θα γινόταν. Η κίνηση του αντιπάλου μου ήρθε σα σοκ, αφού είχα ξεχάσει απροστάτευτο το g3 πιόνι και μαζί μ’ αυτό το βασιλιά μου. 1…Qxg3+. Σήκωσα τα μάτια στον ουρανό, ικετεύοντας για έλεος το Μεγαλοδύναμο. Είπαμε Θεούλη μου, να τα τινάξω τα πέταλα, αλλά να μην τινάξω και τα σέπαλα, λίγη αξιοπρέπεια πια! Ήταν μάλλον τέτοια η θέρμη μου, που πρέπει να εισακούσθηκα από τον Πανάγαθο, αφού όταν γύρισα το βλέμμα στη σκακιέρα διαπίστωσα ότι διέθετα ένα λυτρωτικό αντισάχ: 2.Ng2+ , Ke4. Σόου φαρ, σόου γκουντ, που έλεγε κι ο συχωρεμένος ο Τόνι Μάιλς, πριν παίξει με τον εν λόγω δαίμονα.

Ξαφνικά όμως έγινε κάτι τρομερό. Σας μίλησα θαρρώ για τον κακό φωτισμό εκείνου του προθάλαμου του θανάτου. Δεν ήταν παρά ένα αρρωστιάρικο κιτρινωπό ημίφως αυτό που έφεγγε την αγωνία μου. Ο κερατάς θα πρέπει να ήταν συνηθισμένος στο μισοσκόταδο. Το ίδιο θα έπρεπε να είμαι κι εγώ έχοντας παίξει σε τόσα Πρωταθλήματα Πειραιά, αλλά να που στιγμιαία τυφλώθηκα και μη βλέποντας το κρυμμένο πιόνι πίσω από τον αξιωματικό, έκοψα τον πύργο με την ντάμα. 3.Qxa4.

Ίσως πάλι να έφταιγε και η περίφημη amaurosis scacchistica. Το κέρατό μου μέσα, όλες οι αρρώστιες επάνω μου έπρεπε να πέσουν; Όταν κατάλαβα την πατάτα, ούρλιαξα και έκανα απαυδισμένος το σταυρό μου. Ο διάολος τραβήχτηκε πίσω με έναν μακρόσυρτο συριγμό. Δεν ξέρω αν τον ενόχλησε περισσότερο ο σταυρός ή το ουρλιαχτό μου. Μετά, για λόγους που δεν κατάλαβα έπεσε σε περίσκεψη. Μα, γιατί δεν μου έκοβε απλά τη βασίλισσα; Και σα να μην έφτανε αυτό με άφησε με το στόμα ανοιχτό όταν μου χάρισε τη δική του παίζοντας 3…Qh2+!

Τι στο διάολο συνέβαινε; Κυριολεκτικά μιλώντας. ‘Ο,τι κι αν ήταν πάντως αυτό, δεν το ρισκάριζα. Αν αυτός ήθελε απλά να παίξει μαζί μου, το ίδιο θα έκανα κι εγώ μ’ αυτόν. Είπαμε, αξιοπρέπεια! Η επόμενη σειρά κινήσεων ήταν πραγματικά γελοία, αλλά ήμουν ανυποχώρητος. Καλύτερα νεκρός, παρά ξεφτίλας : 4.Kf2, Qg1+ 5.Kg3, Qf2+ 6.Kh2, Qg3+ 7.Kg1, Qh2+.

Σε αυτό το σημείο ο δαίμονας σήκωσε τα τριχωτά του χέρια ψηλά και τα κατέβασε σε μια κίνηση παραίτησης. Μετά πρότεινε ισοπαλία. Δεν πολυκατάλαβα γιατί, αλλά βιάστηκα να δεχτώ. Μόνο όταν πρόσεξα το σταυρό g1-f2-g3-h2 που σχηματιζόταν από την κίνηση του βασιλιά μου και της βασίλισσας του, μου πέρασε από το νου πως ο καλός Θεός με είχε συνδράμει. Σταυροκοπήθηκα πάλι, έτσι να μου βρίσκεται, αν και ο δαίμονας δεν ήταν πια εκεί για να παραπονεθεί.


Την επομένη, η παρτίδα μας ξεκίνησε με την ψυχολογία μου αναβαθμισμένη και το δαιμόνιο να μην μπορεί να κρύψει την αδημονία του. Μόρφαζε και ένευε σπασμωδικά και αναίτια. Καθόταν άβολα στην καρέκλα του σα να ήταν σε αναμμένα κάρβουνα, πράγμα που κανονικά θα έπρεπε να τον ευχαριστεί. Όπως και να ‘χει, η παρτίδα αυτή τη φόρα ήταν πιο αμφίρροπη. Όχι πως άλλαζε κάτι στους ρόλους, αφού ξανά πάσχιζα σκληρά για να κρατήσω τη θέση, μέχρι που φτάσαμε σε αυτό το φινάλε:



Μια διαφορά κάτω, μπορεί πάντα να κάνει τη διαφορά, ειδικά αν διαθέτεις έναν τέτοιο αξιωματικό που μοιάζει πιο πολύ με χοντρό πιόνι. Είχα όμως κι άλλο ένα θαρραλέο πιονάκι στο g7 και σκέφτηκα ότι χρειαζόταν τη συμπαράστασή μου: 1.Kg5, Kf7 2.Kh6, Kg8. Σε αυτό το σημείο οι επιλογές περιορίστηκαν και αποφάσισα να δώσω κάποιο χώρο στο φου: 3.c6, Rc8 4.Bb6, Rxc6. Η αρχική μου ιδέα ήταν να προλάβω να σπρώξω στο c7, ώστε να δεσμεύσω τον πύργο ή έστω να φάω το a5. Ήμουν έτοιμος να πάρω το πιόνι όταν πρόσεξα τους καπνούς που έβγαιναν από τα ρουθούνια του δαίμονα να πυκνώνουν. Τα κόκκινα μάτια του κοιτούσαν με βουλιμία τον αξιωματικό, περιμένοντας τον να κινηθεί. Η καθυστέρησή μου φάνηκε να τον ερεθίζει μέχρι που στο τέλος δεν άντεξε και φώναξε:

«Άντε λοιπόν, κούνα τον κάπου!».

Μεμιάς μου ήρθε στο νου η επισήμανση του Λάσκερ (ή ίσως να ήταν και του Μπαλάσκα, δε θυμάμαι καλά) ότι αυτό που είναι καλό για τον αντίπαλο, ασφαλώς είναι κακό για σένα και αντίστροφα. Κι έτσι, σε μια κρίσιμη καμπή, αποφάσισα να εμπιστευτώ το ένστικτό μου και να μην ακολουθήσω την επιτακτική παραίνεση του δαιμονίου. Οι εναλλακτικές κινήσεις ευτυχώς ήταν λίγες. Για την ακρίβεια μία.

5.g5 .

Αυτό που λένε ότι ο διάολος έχει πολλά ποδάρια πρέπει να είναι αλήθεια γιατί ο αντίπαλός μου στη θέα της τελευταίας κίνησης πετάχτηκε πάνω γρυλλίζοντας κι άρχισε να χοροπηδά και να στριφογυρίζει…πώς να το θέσω…να, σα δαίμονας, τόσο που ζαλίστηκα. Ε, δε γίνονται αυτά με δύο μόνο πόδια. Όταν του πέρασε η φούρκα, ξαναστρώθηκε κι έπαιξε 5…Rc8. Ο ψυχολογικός πόλεμος είχε πιάσει τόπο! Κι επειδή επιτυχημένο σχέδιο δεν αλλάζει, όπως είχε πει κι ο Ταρτακόβερ (ή ο Καρούλιας, δε με βοηθάει η μνήμη μου), συνέχισα να στήνω τον αξιωματικό μου, κι αυτός συνέχισε να μην τον τρώει: 6.Bc7, Ra8 7.Bb8, Ra6 8.Ba7, Rc6 9.Bb6 . κ.τ.λ

Ομολογώ πως μου είχε διαφύγει και μόνο μετά το τρίτο γύρω-γύρω συνειδητοποίησα πως με είχε σώσει ένας ακόμα σταυρός, αυτή φορά ο b6-c7-b8-a7! Ευχαρίστησα σιωπηλά τον Ύψιστο και κάθισα με την ησυχία μου να απολαύσω τη νέα μου ισοπαλία και τα οπτικά εφέ που αυτή προκάλεσε στο δαίμονα, εφέ εφάμιλλα αυτών της λήξης της Ολυμπιάδας. Της κανονικής, όχι της σκακιστικής.

Είχα κερδίσει μία ακόμα μέρα ζωής, και ο κακός μου δαίμονας είχε λυσσάξει από το κακό του. Ήξερα πως τα πράγματα ήταν πλέον πολύ σοβαρά, και κοιμήθηκα μουρμουρίζοντας «εν τούτω νίκα» και φράσεις από το «τη Υπερμάχω».

(Συνεχίζεται)

Οι δραπέτες της σκακιέρας

Οι δραπέτες της σκακιέρας
Συγγραφέας: Ευγένιος Τριβιζάς
Εκδότης: Καλέντης
Εικονογράφηση: Ράνια Βαρβάκη
Ημ. Έκδοσης: 29/09/2009

Ένα βράδυ, στην άκρη μιας παλιάς σκακιέρας, συναντιούνται κρυφά η λευκή βασίλισσα και ένας μαύρος αξιωματικός και δραπετεύουν από τη σκακιέρα με το τρένο των πλήκτρων, ακολουθώντας το ασημένιο μονοπάτι μιας φεγγαραχτίδας. Χωρίς τον μαύρο αξιωματικό και τη λευκή βασίλισσα, το παιχνίδι δεν μπορεί να συνεχιστεί. Τα υπόλοιπα πιόνια είναι αποφασισμένα να βρουν και να τιμωρήσουν σκληρά τους ασυλλόγιστους δραπέτες. Έτσι, ξεκινάει μια συναρπαστική περιπέτεια σε κόσμους μαγικούς και τόπους μακρινούς, καθώς κυνηγημένα από ένα γεράκι χωρίς σκιά, τα δύο παράτολμα πιόνια προσπαθούν να βρουν τον γλάρο των ονείρων, που θα τα οδηγήσει στην εφτάχρωμη πύλη του ουράνιου τόξου.

Safe House

Safe House (1998) - Patrick Stewart, Kimberly Williams-Paisley, Hector Elizondo

Σε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ, ένας πρώην πράκτορας , που το παρελθόν του τον προλαβαίνει, αντιμετωπίζει τον θάνατό του, με συμπτώματα τρέλας. Είναι κλεισμένος σε ένα σπίτι, και δε δέχεται να βγει από αυτό, φοβούμενος επίθεση κατά της ζωής του, εξοπλισμένος με πολλά όπλα και ανίκανος να εμπιστευτεί οποιονδήποτε άνθρωπο.

Τουρνουά ΣΟ Παγκρατίου

Α.
Ο Σ.Ο. Παγκρατίου και ο Σ.Μ.Α.Ο. Καισαριανής προκηρύσσουν όπεν τουρνουά για παίκτες με ελληνικό ή διεθνές elo υψηλότερο του 1800, που θα διεξαχθεί από τις 27 Οκτωβρίου ως τις 8 Δεκεμβρίου 2009 (κάθε Τρίτη), με Ελβετικό σύστημα 7 γύρων. Θα λάβουν μέρος μέχρι 40 σκακιστές και σκακίστριες. Κατ’ εξαίρεση μπορούν να συμμετάσχουν έξι παίκτες μέλη των ΣΟΠ-ΣΜΑΟΚ με κριτήριο το υψηλότερο ελληνικό ή διεθνές elo.

Κάθε παίκτης υποχρεούται σε καταβολή παραβόλου ύψους 30 ευρώ, με εξαίρεση τα μέλη των ΣΟ Παγκρατίου-ΣΜΑΟ Καισαριανής που καταβάλλουν παράβολο 15 ευρώ. Τα παράβολα διατίθενται για τα έπαθλα και τα γενικά έξοδα της διοργάνωσης.

Τα συνολικά χρηματικά έπαθλα ανέρχονται στο ποσό των 350 ευρώ, δεν μοιράζονται σε περίπτωση ισοβαθμίας και κατανέμονται ως εξής, (μετά την άρση των ισοβαθμιών): 1η θέση 200 ευρώ, 2η θέση 100 ευρώ και 3η θέση 50 ευρώ.


Β.
Ο Σ.Ο. Παγκρατίου και ο Σ.Μ.Α.Ο. Καισαριανής προκηρύσσουν όπεν τουρνουά για παίκτες με ελληνικό ή διεθνές elo χαμηλότερο του 1800, που θα διεξαχθεί από τις 30 Οκτωβρίου ως τις 11 Δεκεμβρίου 2009 (κάθε Παρασκευή), με Ελβετικό σύστημα 7 γύρων. Θα πάρουν μέρος μέχρι 40 σκακιστές και σκακίστριες με χρονική σειρά προτεραιότητας.

Οι συμμετέχοντες καταβάλλουν παράβολο 30 ευρώ, ενώ οι νέοι κάτω των 18 ετών καταβάλλουν παράβολο 15 ευρώ. Τα μέλη των ΣΟ Παγκρατίου-ΣΜΑΟ Καισαριανής καταβάλλουν παράβολο 15 ευρώ, ενώ αν είναι κάτω των 18 ετών δεν υποχρεούνται να
καταβάλλουν παράβολο. Τα παράβολα διατίθενται για τα έπαθλα και τα γενικά έξοδα της διοργάνωσης.
Το 40% των παραβόλων θα δοθεί ως χρηματικό έπαθλο στους 3 πρώτους νικητές (δεν μοιράζονται σε περίπτωση ισοβαθμίας αλλά δίνονται μετά την άρση των ισοβαθμιών).

------------------------------------------------------------------------------
Οι αγώνες θα διεξάγονται στο εντευκτήριο του Σ.Ο. Παγκρατίου και του Σ.Μ.Α.Ο. Καισαριανής, στην οδό Ζηνοδότου 22, στο Παγκράτι.

Τρόποι μετάβασης στον αγωνιστικό χώρο: Τρόλλεϋ Νο 2 / Στάση: Άλσος Παγκρατίου ή Νο 11 / Στάση: Πλατεία Παγκρατίου Λεωφορεία 732 / Στάση: Ποσειδώνας ή 203, 204, 054 / Στάση: Άλσος, Μετρό / Στάση: Ευαγγελισμός (περπάτημα 15 λεπτά).

Οι δηλώσεις συμμετοχής πρέπει να υποβληθούν μέσω e-mail στο admin-sop-smaok@googlegroups.com ή τηλεφωνικά στον Γιώργο Νικολαϊδη (210-3202399, ώρες 9:00-15:00)

Ισοπαλία ή Θάνατος

του Παναγιώτη Κονιδάρη

(μέρος Ι, «Εγκεφαλικός τύπος»)

Πώς είναι να ξυπνάς σε ένα ηλιόλουστο δωμάτιο, να τεντώνεσαι όλο όρεξη και σφύζοντας από υγεία να αντικρύζεις ένα οικείο και χαμογελαστό πρόσωπο; Ε, λοιπόν, καμία σχέση! Γιατί είχα ξυπνήσει μες στα μαύρα σκοτάδια, που όταν πήραν να ξεδιαλύνουν, τόσο ώστε να μπορώ να διακρίνω αμυδρά, συνειδητοποίησα ότι με κοιτούσε το σκυθρωπό πρόσωπο –αν μπορώ να το χαρακτηρίσω πρόσωπο- ενός αγνώστου. Το κεφάλι μου πονούσε αφόρητα. Όχι σα να το χτυπούσαν πάνω σε αμόνι. Μάλλον σα να ήταν το ίδιο το αμόνι, τόσο στο βάρος όσο και στο σχήμα. Τρεμόπαιξα λίγο τα βλέφαρα ώσπου ο αμφιβληστροειδής μου να προσαρμοστεί στις παράξενες συνθήκες. Ο πονοκέφαλος μου έδωσε δυο τρεις σφυριές στα γρήγορα και το βλέμμα μου ξεθόλωσε. Τότε πρόσεξα καλύτερα τον άνδρα που με κοιτούσε με βλοσυρότητα. Θα πρέπει να ήταν μαυροντυμένος γιατί το περίγραμμά του ίσα που ξεχώριζε. Οι σκιές μιας κουκούλας απλώνονταν στο πρόσωπό του, αφήνοντας να διαφαίνονται μόνο μερικές ανησυχητικές γωνίες κι ένα στόμα λεπτό και σφιγμένο, δίκοπο σα μαχαίρι. Κάτι δεν πήγαινε καλά, ούτε λόγος να γίνεται.

«Πού βρίσκομαι;» ψέλλισα.

«Στο νοσοκομείο» άκουσα τη βαθιά και κατά κάποιο τρόπο ευχάριστη φωνή του παριστάμενου.

Εντάξει, είναι κοινό μυστικό πως τα ελληνικά νοσοκομεία έχουν τα χάλια τους, μα και τέτοια μαυρίλα αδερφάκι μου, δεν την περίμενα. Και οι γιατροί δε θα ‘πρεπε να φοράνε άσπρες ποδιές;

«Τι έπαθα; Τι μου συνέβη; Και ποιος είστε εσείς;» ρώτησα χωρίς να κρύβω την αγωνία μου.

«Συνέχεια η ίδια ιστορία. Ερωτήσεις επί ερωτήσεων. Καλά λοιπόν. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι μέσα σ’ έναν μαγνητικό τομογράφο. Έχεις υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο και ελέγχουν εάν πρόκειται για αιμορραγικό ή θρομβωτικό. Η τομογραφία θα δείξει τις βλάβες που…»

Στο άκουσμα αυτής της εξωφρενικής είδησης κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό! Τέλος πάντων, τρόπος του λέγειν. Ο πονοκέφαλος μου τράβηξε μια δυο γερές ακόμη.

«Μα…μα…πώς; Θυμάμαι…θυμάμαι ότι έπαιζα σκάκι και…»

«Και ξαφνικά έστησες πύργο. Πολύ θέλει ο άνθρωπος;»

Σ’ αυτό δεν είχε κι άδικο ο…ο ποιος;

«Για μισό λεπτό! Αν όντως μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο, τότε πως είμαι ξύπνιος και συνομιλώ μαζί σας; Και αν βρίσκομαι μέσα στον τομογράφο, εσείς που βρίσκεστε;» αναρωτήθηκα όλο καχυποψία.

«Στο μηχάνημα βρίσκεται το σώμα σου φιλαράκι. Αυτό που συνομιλεί μαζί μου είναι το πνεύμα σου. Ό,τι βλέπεις είναι γέννημα του νου σου».

«Δηλαδή…εσείς δεν υπάρχετε;»

«Άκου ερώτηση! Μα δε με βλέπεις; Στραβός είσαι; Φυσικά και υπάρχω! Ή μάλλον, μεταφυσικά και υπάρχω. Ό,τι είναι άυλο δε σημαίνει πως είναι κι ανύπαρκτο»

«Και τότε ποιος είστε;»

«Μα…ο Χάρος!»

«Ποιος Χάρης;»

«Ο Χάρης Κατσιμίχας! Ο Χάροντας λέμε παιδί μου» και ο μαυροφορεμένος έβγαλε από το πουθενά ένα δρεπάνι δύο μέτρα –μετά συγχωρήσεως!- προς επίρρωση της ταυτότητάς του. Μου έριξε ένα βλέμμα όλο νόημα, αλλά το’ χα πιάσει ήδη το νόημα.

«Δηλαδή ήλθες…εεε…εννοώ ήλθατε να με πάρετε;» συνέχισα στον πληθυντικό ευγενείας. Δε μου χρειάζονταν οικειότητες με τον τύπο.

«Όχι καλέ, ήλθα για να παίξουμε μπιρίμπα και έφερα και γλυκό του κουταλιού. Με δουλεύεις ρε φίλε;». Ο Χάρος είχε αρχίσει να εκνευρίζεται και αυτό δεν ήταν καθόλου καλή εξέλιξη.

«Για μισό λεπτό!» βιάστηκα.

«Μισό λεπτό από δω, μισό λεπτό από ‘κει, σε λίγο θα προλάβεις να βγεις και σε σύνταξη. Λέγε σύντομα, δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Με περιμένει εδώ και ώρα ένα πνευμονικό οίδημα».

«Αν ήμουν ήδη νεκρός δε θα με βάζανε στον μαγνητικό τομογράφο. Άρα ζω!»

«Χμμ, ίσως και να μην είναι τόσο μεγάλη η βλάβη τελικά» μουρμούρισε ο Χάροντας. «Έχεις κάποιο δίκιο, ο εγκέφαλός σου αντιστέκεται. Το έχω ξαναπάθει, με τον Νάιντορφ νομίζω». Ο δρεπανηφόρος έβγαλε από το μανδύα του μια κλεψύδρα και την κοίταξε συνοφρυωμένος. «Μάλλον πρέπει να προχωρήσουμε στην προβλεπόμενη διαδικασία».

«Και ποια είναι αυτή;» ρώτησα με αναπτερωμένες ελπίδες.

«Θα παίξεις για τη ζωή σου».

«Σα να λέμε κορώνα –γράμματα;»

«Χα! Αυτά φιλαράκο είναι τζόγος για τους θνητούς. Εδώ που ήρθες μόνο ένα πράμα παίζουμε : σκάκι!»

Αυτό όσο να’ ναι μου πρόσφερε μιαν ανακούφιση. Γιατί μπορεί να μην έπαιζα πολύ συχνά και να έστηνα συχνότερα, αλλά είχα κάποια εμπειρία και είχα πετύχει και δύο νόρμες υποψήφιου μαιτρ στα νιάτα μου, οπότε δε θα ήμουν εύκολο θύμα.

«Μαζί θα παίξουμε; Όπως στην «Έβδομη Σφραγίδα» του Μπέργκμαν;» τον ρώτησα.

«Όχι βέβαια. Σας έχει αποχαυνώσει αυτό το σινεμά. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο σου λέω. Ιδού ο αντίπαλός σου!»

Μια απόκοσμη κοκκινωπή λάμψη εμφανίστηκε στο κέντρο του δωματίου και μια έντονη οσμή θειαφιού γέμισε την ατμόσφαιρα. Μέσα από ένα παραπέτασμα καπνού ξεπρόβαλε ένα ανθρωπόμορφο, μα αλλόκοτο κι εξώκοσμο πλάσμα με κόκκινη μούρη, μαύρη μακριά ουρά και δυο κέρατα στο μέτωπο. Όπως ακριβώς στο σινεμά.

«Να με πάρει ο διάβολος!» πήγε να μου ξεφύγει, μα δαγκώθηκα την τελευταία στιγμή. «Τι είναι τούτο;» γύρισα να ρωτήσω τον Χάροντα, για να συναντήσω μόνο το σκοτάδι.

«Είμαι δαίμονας», απάντησε ο δαίμονας.

«Του τυπογραφείου;»

«Όχι, του νοσοκομείου» κάγχασε και μεμιάς χτύπησε τα δάχτυλά του. Ευθύς εμφανίστηκε εμπρός του ένα τραπέζι με μια στημένη σκακιέρα και δύο καρέκλες. Το δωμάτιο λούστηκε σε ένα κιτρινιάρικο φως.

«Οι κανόνες είναι απλοί» είπε βιαστικά ο κερασφόρος. «Χάνεις- ψοφάς. Κερδίζεις (λέμε τώρα…)- ξυπνάς από τη βύθιση και ζεις. Βιάσου! Ξέρεις πόσοι μαζέττες περιμένουν σε κωματώδη κατάσταση;»

Σηκώθηκα αργά και πλησίασα το τραπέζι σα να προχωρούσα προς το ικρίωμα. Κάθισα απέναντί του στην καρέκλα ενώ το κεφάλι μου χτυπούσε σα θιβετιανό γκόνγκ που γιορτάζει τα γενέθλια του Δαλάι Λάμα. Έπαιζα με τα λευκά. Με χέρι που έτρεμε άρχισα να κουνάω τα κομμάτια. Ο κοκκινομούρης απαντούσε αστραπιαία. Δεν άργησα να διαπιστώσω ότι είχα να κάνω με έναν πολύ ισχυρό παίκτη, δαιμόνιο θα τολμούσα να πω. Πολύ σύντομα άρχισα να ζορίζομαι. Η θέση μου χειροτέρευε κίνηση την κίνηση. Όμως η ζωή μου εξαρτιόταν από κείνη την παρτίδα κι έτσι συνέχιζα να μάχομαι απελπισμένα. Φευ! Για να αποφύγω τα χειρότερα αναγκάστηκα να παραχωρήσω υλικό. Όμως η θέση κατέρρεε. Ήταν θέμα λεπτών.

«Και στην ισοπαλία; Τι γίνεται στην ισοπαλία;» ρώτησα, πιο πολύ για να κερδίσω λίγο χρόνο ζωής ακόμα.

«Χα! Χα! Αισιόδοξο σε βρίσκω. Ας είναι. Στην απίθανη περίπτωση που κατορθώσεις να αποσπάσεις ισοπαλία παίρνεις μια μικρή παράταση ζωής. Ίσαμε αύριο και την επόμενη παρτίδα πάει να πει. Θαρρώ όμως πως ίσα που προλαβαίνεις την τελευταία σου προσευχή. Παρακαλώ μόνο να την πεις από μέσα σου γιατί αγριεύομαι» έκρωξε το δαιμόνιο και η ουρά του σκίρτησε ανατριχιάζοντας.

Συγκεντρώθηκα όσο ήταν μπορετό, όχι για να παίξω, μα για να θυμηθώ καμιά καλή προσευχή. Μου ήρθαν κάτι ανάκατα αποσπάσματα και τα έριξα φύρδην μίγδην στο θυμιατό του μυαλού μου. Μετά κοίταξα τη θέση στη σκακιέρα περίλυπος.



Ήταν προφανές πως όταν η μαύρη ντάμα έβγαινε από τη γωνία, όλα θα είχαν τελειώσει. Μέσα στη θολούρα μου θυμήθηκα αυτό που είχε πει ο Στάινιτς (ή ο κυρ Γιάννης στο καφενείο, δεν είμαι και σίγουρος) : όποιος έχει σαχ το δίνει! Βέβαια είχα μερικά σαχ για ξόδεμα και όπως λέει και το βιβλικό ρητό, ο έχων δύο σαχιτώνες να χαρίζει τον ένα. Έτσι διάλεξα το πρώτο που βρέθηκε μπροστά μου:

1.Kf5+. Ο κακός έπαιξε το φορσέ του 1…Kg7 και διαπίστωσα πως τώρα πια είχα μόνο ένα σαχ. Αναστέναξα και το έδωσα κι αυτό.

2.Bh6+, Kxh6. Έλπιζα σε κάποιο λάθος του αντιπάλου που θα έφερνε το βασιλιά του στην όγδοη οριζόντια κι έτσι συνέχισα τις κούφιες απειλές. Εντούτοις, μετά από 3.g5+, Kg7 4. gxf6+, Kh6 μου τελείωσαν και τα σαχ και οι ελπίδες. Μόνο μια απειροελάχιστη πιθανότητα υπήρχε. Να παραβλέψει την απειλή στην αποξεχασμένη του ντάμα. Κοίταξα αδιάφορα προς απροσδιόριστη κατεύθυνση, έκανα πως χασμουριέμαι και έπαιξα νωχελικά: 5.Rb8.

Περίμενα απλά να μου φάει τον πύργο με μια θριαμβική κίνηση για να εγκαταλείψω την παρτίδα και να αφήσω γεια στις όμορφες, γεια και στις μαυρομάτες. Όταν όμως έστρεψα το κεφάλι μου τον είδα να ρουθουνίζει κάτι καπνούς και να ξύνει το δεξί του κέρατο με σπουδή. Τι στο δαίμονα; Δεν θα το έβλεπε, κοτζάμ δαίμονας; Κι όμως! Μετά από μερικά λεπτά έπαιξε το αλλοπρόσαλλο: 5…Nf3. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Για να προλάβω καμιά ανάκληση, κανένα ζαντούμπ και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο, άρπαξα την μαύρη βασίλισσα εν ριπή οφθαλμού: 6.Rxh8. Ακολούθησε το σαχ: 6...Nxh4+, και τότε κατάλαβα τι είχε κατά νου. Όπου κι αν πήγαινε ο ρουά μου θα έτρωγα πιρούνι.

Φτού! Η πρόσκαιρη χαρά μου εξατμίστηκε σαν αιθέρας. Παράλυτος σχεδόν έπαιξα μηχανικά τις επόμενες κινήσεις. 7.Ke5, Ng6+ 8.Kf5, Nxh8 9.h4 και κατέβασα το κεφάλι, όπως κάνουν οι μελλοθάνατοι μπροστά στο δήμιο. Από την άλλη πλευρά του τραπεζιού άκουσα ρουθουνίσματα και ξεφυσήματα. Σήκωσα το ένα μου φρύδι, κατόπιν το άλλο, μετά και το πηγούνι και τέλος πετάχτηκα ολόρθος. Ο δαίμονας είχε μόνο μια κίνηση στη διάθεσή του κι αυτή είχε παίξει : 9…Ng6 . Το θέμα ήταν ότι εγώ δεν είχα καμία κίνηση στη διάθεσή μου!



«Είναι πατ!» έσκουξα.

«Είναι κωλοφαρδία…» απάντησε στωικά. «Αύριο πάλι» πρόσθεσε σε απειλητικό τόνο και εξαφανίστηκε με, ομολογουμένως, αρκετά δύσοσμο τρόπο.

Ήταν απίστευτο, μα κάποιος καλός θεός με είχε βοηθήσει να την σκαπουλάρω. Σύρθηκα μέχρι τη γωνιά μου και ξάπλωσα βογκώντας με ανακούφιση. Ο πόνος στο κεφάλι μου παρέμενε οξύς, απόδειξη του ότι το εγκεφαλικό εξακολουθούσε να με συντροφεύει. Όμως είχα 24 ώρες μπροστά μου. Όχι για να ξεκουραστώ, όχι. Εξάλλου υπήρχα μόνο με το μυαλό μου και όχι με το σώμα μου. Έτσι πέρασα όλο το βράδυ ξάγρυπνος να σκέφτομαι τι άνοιγμα θα χρησιμοποιήσω. Γιατί τι στο διάολο παίζουν σε έναν διάολο;

(Συνεχίζεται)

Checkmate

Γυρίστηκε το 1982 στο Sadlers Wells Theater, Λονδίνο. Ευχαριστώ τη viruswitch για την υπόδειξη του βίντεο.

Όνειρα γλυκά, Γλυκό Όνειρο

Συνεργασία του «καλοπροαίρετου»

Από καιρό ήθελα να αποτίσω τον δικό μου φόρο τιμής στην αμερικανίδα τραγουδίστρια της κάντρυ Patsy Cline. Αφορμή παίρνω από το τραγούδι της Sweet dreams, μια χαμηλότονη μπαλλάντα του 1963 και το μοναδικό της τραγούδι που, εξαιτίας της προσθήκης βιολιών στην εντούτοις διακριτική ενορχήστρωση, ακούγεται λιγότερο κάντρυ και περισσότερο ποπ.

Η κάντρυ, ένα μουσικό είδος μικρής προβολής και δημοφιλίας στην Ελλάδα, παραπέμπει στο στερεότυπο: άντρες και γυναίκες ντυμένοι όπως στις ταινίες γουέστερν στο πιο πολύχρωμο, με πλατύγυρο επί 24ώρου βάσεως, μυτερές μπότες και κρόσσια, που περπατούν κορδωμένοι, στέκονται με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια στη μέση, οδηγούν λασπωμένα φορτηγάκια Dodge και μιλάνε μεγαλόφωνα, με συρτή μάγκικη προφορά και με πολλές χειρονομίες και μορφασμούς. Επιπλέον, η κάντρυ θεωρείται μάλλον τοπικό φολκλόρ περιορισμένου μουσικού ενδιαφέροντος, και κάτι όχι πολύ διαφορετικό από τους διάφορους λατινοαμερικάνους Λος Τάδε που, ντυμένοι πόντσο και παναμάδες, τραγουδούν τριφωνικές καντάδες στη Ροσίτα ή στο γουανάκο τους, ή τους εντόπιους που, ντυμένοι τσέλιγκες του 1900, με γκλίτσες, τσαρούχια, καλπάκια και όλα τα κομφόρ, κλαυθμηρίζουν, συνοδεία θρηνητικού κλαρίνου, για αντίστοιχα βουκολικά θέματα.

Ως έναν βαθμό, αυτά ισχύουν. Μολαταύτα, η κάντρυ κρύβει μερικούς σημαντικούς (και παραγνωρισμένους) ερμηνευτές.

Στους τραγουδιστές, οι οπαδοί του Johnny Cash και του Jim Reeves είναι μοιρασμένοι∙ στις τραγουδίστριες, παρά την ύπαρξη της Loretta Lynn και της Skeeter Davis, υπάρχει μάλλον ομοφωνία στην Patsy Cline.

Πρωτοέμαθα για την Patsy από την ταινία του Karel Reisz Sweet dreams (1985).


(πηγή εικόνας)

Σε αυτό το βίντεο από την ταινία, η Jessica Lange (υποψήφιες για τον ρόλο ήσαν, μεταξύ άλλων, η Linda Ronstadt και η Meryl Streep) τραγουδά, με χειλεοσυγχρονισμό πάνω στη φωνή της Patsy, το ομώνυμο τραγούδι (και το I fall to pieces).

Η Patsy στο Sweet dreams βγάζει ένα πάθος. Πάθος βγάζει και η Tina Turner στο River deep, mountain high, άλλης μορφής όμως, και όχι μόνο πάθος, αλλά και ενέργεια που συμπαρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους. Το πάθος της Patsy είναι άλλο, εσωστρεφές, καθόλου κραυγαλέο, χωρίς να είναι λιγότερο καταιγιστικό. Ειδικά η απόδοση του στίχου You don’t love me, it’s plain είναι η πιο φορτισμένη συναισθηματικά ερμηνεία που γνωρίζω, ο δε συγκρατημένος λυγμός της στη μέση του Things, I know, can’t come true είναι καθηλωτικός.

Το τραγούδι ανήκει αναντίρρητα στα «κλειδωμένα»: νοείται μόνο σαν διατεταγμένο ζεύγος με την αρχική ερμηνεύτρια∙ η Patsy Cline είναι το Sweet dreams. Αν και στην κάντρυ, όπως και στη σόουλ, όχι μόνο δεν ξενίζει, αλλά συνηθίζεται να τραγουδούν ο ένας τραγούδια του άλλου, το συγκεκριμένο υπήρξε ταμπού. Μετρημένες στα δάχτυλα οι επανεκτελέσεις του, και τελείως άλλη αίσθηση από την ερμηνεία της Patsy.

Με το Sweet dreams αναμετρήθηκε, το 1979, η κορυφαία σήμερα τραγουδίστρια της κάντρυ, Reba McEntire, και από τότε συχνά κλείνει τις συναυλίες της τραγουδώντας το χωρίς συνοδεία ορχήστρας. Ωραιότατη παρουσία και αντικειμενικά άψογη φωνή, όμως κατανόηση των στίχων μηδέν, αίσθημα μηδέν· σαν να διαβάζει τον κατάλογο με τα ψώνια σε γκόσπελ, ή σαν να τραγουδούν οι Μπλε το Θα σημάνουν οι καμπάνες (τι σαν, που το ακούσαμε κι αυτό). Αναμφίβολα, δεν της συγχωρώ το ότι σε κάποια ζωντανή εμφάνισή της το τραγούδησε σε μέντλεϊ μαζί με το άλλο Sweet dreams, αυτό των Eurythmics, ντουέττο με την Kelly Clarkson. Μου διαφεύγει αν τραγούδησαν σε μέντλεϊ το Dear diary των Moody Blues με το Dear diary της Britney Spears, ή το S.O.S. των ABBA με το S.O.S. της Έλενας Πατρόκλου. Ευτυχώς, δεν είχε βγει ακόμα το Sweet dreams της Beyoncé, ειδάλλως κανένας δεν μας βεβαιώνει ότι δεν θα το πρόσθεταν κι αυτό...

Με την ερμηνεία της Patsy Cline στο Sweet dreams μοιάζει, στο ακόμα πιο χαμηλόφωνο, η ερμηνεία της Dolly Parton στο, στίχοι και μουσική δικά της, I will always love you (στην πρώτη ακουστική εκτέλεση του 1974, όχι στη δεύτερη, με περισσότερα όργανα, από την ίδια το 1982, ούτε στην ακόμα μεταγενέστερη ντουέττο με τον Vince Gill το 1995· είναι γνωστό στην επανεκτέλεση της Whitney Houston το 1992 από την ταινία Ο σωματοφύλακας, σε σχεδόν διπλάσια διάρκεια από το αυθεντικό, με α καππέλλα εισαγωγή και στη συνέχεια επιδεικτικά κομψεπίκομψη ερμηνεία με μαιανδρικούς ακροβατισμούς, και επιπλέον με άσχετη ενορχήστρωση, όπου κανοναρχεί ένα εκνευριστικά παράταιρο σαξόφωνο· και, επειδή πάντα υπάρχουν χειρότερα, έχουμε και τις σχεδόν ντίσκο, αν όχι τέκνο, εκτελέσεις των Sarah Washington και Tears n’ Joy· ό,τι νάναι· αντίθετα, πολύ καλή η εκδοχή της Linda Ronstadt –που αναφέρθηκε παραπάνω με άλλη αφορμή– το 1975, και ενδιαφέρουσα η επανεκτέλεση της ουαλλής μέτσο σοπράνο Katherine Jenkins, στα ιταλικά μάλιστα: L’ amore sei tu, το 2005), που ίσως μας ωθήσει να ξεκολλήσουμε από την εξωτερική εντύπωση της χαζοχαρούμενης μπαλκονάτης ξανθιάς με το αστείο όνομα -για φαντάσου να σε λένε όπως το άλογο του Λούκυ Λουκ...-, και να εκτιμήσουμε και τη σπουδαία φωνή της και, κυρίως, την ικανότητά της να ερμηνεύει αυτό που τραγουδάει.

Και μια ελληνική ερμηνεία μοιάζει με τις δύο προηγούμενες, αυτή της Μελίνας Ασλανίδου στο Το λάθος (2005). Ίδιος περιώδυνος αλλά βουβός σπαραγμός, ίδια μοναχική και αξιοπρεπής βίωση της εγκατάλειψης, ίδιο ράγισμα της φωνής, καθρέφτης της ραγισμένης καρδιάς, ίδιος κόμπος στο λαιμό του ακροατή· και όλα αυτά λιτά, χωρίς περίτεχνες αλλά αχρείαστες δαντέλλες α λα Mariah Carey και Celine Dion.

(Πάθος, λάθος, αλλά όχι μάθος...)

Είμαι κι εγώ ένας patsified, πολλά χρόνια τώρα. Βιώνω κι εγώ το παράδοξο: Πώς γίνεται να με συγκινούν οι ερμηνείες της Patsy σε απλοϊκά, ρηχά, αν το καλοσκεφτείς, τραγουδάκια, περισσότερο από ερμηνείες άλλων, ας πούμε του χείμαρρου που ακούει στο όνομα Shirley Bassey, σε καλύτερα τραγούδια; Είναι όμως απλό: οι άλλες έχουν τεχνική, άμεμπτη, αλλά μόνο τεχνική, και απευθύνονται στον εγκέφαλο· δεν κοινωνούν την ουσία του τραγουδιού. Η Patsy έχει πηγαίο, γνήσιο συναίσθημα, η φωνή της βγάζει μιαν αμεσότητα, μια ειλικρίνεια, μια εντιμότητα, και μιλά στην καρδιά. Έτσι εξηγείται ότι, σχεδόν μισόν αιώνα μετά τον θάνατό της (σε αεροπορικό δυστύχημα το 1963, μόλις 30 ετών), έχει περισσότερους φίλους από ποτέ (απόδειξη οι πολυάριθμες αφιερωματικές ιστοσελίδες), και ότι η μεταθανάτια δημοτικότητά της δεν συγκρίνεται παρά μόνο με του Elvis Presley.

Η ταινία δεν ήταν απολύτως πιστή στα γεγονότα. Επιπλέον, θεωρήθηκε ότι η Jessica ήταν πολύ ψηλή και πολύ όμορφη για να αποδώσει την Patsy.


(πηγή εικόνας)

Το πρώτο ισχύει, και επιπλέον, η σπαθάτη σιλουέττα τής, στα ντουζένια της τότε, Jessica την έκανε να δείχνει ακόμα ψηλότερη. Στο άλλο, αν και οφθαλμοφανές, μην περιμένετε από εμάς τους οπαδούς της Patsy να συμφωνήσουμε· είμαστε τόσο παρωπιδικά αφοσιωμένοι, που βλέπουμε τη δεκοχτούρα για κύκνο και το κυκλάμινο για κρίνο...

Εδώ, η ίδια η Patsy τραγουδά ζωντανά (1962) τη γνωστότερη επιτυχία της, το Crazy. Η ηχογράφησή του (1961) ήταν μια δοκιμασία γι΄ αυτήν: στις ψηλές νότες, τα πλευρά της φρόντιζαν να τής υπενθυμίζουν το σοβαρό τροχαίο από το οποίο είχε μόλις αναρρώσει.

Ακόμα και σήμερα, ακούγοντας ερμηνείες της σε τραγούδια όπως Three cigarettes in an ashtray, Walkin’ after midnight, I can see an angel και Faded love είναι δύσκολο να μη γοητευτεί κανείς από τη διαύγεια και την εκφραστικότητα της φωνής της.

Χρωστώ πολλά στην Patsy· μου έχει κρατήσει παρέα και έχει γαληνέψει την ψυχή μου σε δύσκολες περιστάσεις.

Όνειρα γλυκά, Γλυκό Όνειρο.

Πανελλήνιος, Αμπελόκηποι, Καλλιθέα

Πανελλήνιος:
Αυτή την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου διοργανώνεται στον Πανελλήνιο τουρνουά blitz 9 γύρων.
Επίσης το Σάββατο 10 Οκτωβρίου αρχίζει το όπεν ΚΑΙΣΣΑ 2, με συμπληρωματικό γύρο την Κυριακή 5.30. Το τουρνουά αυτό θα παίζεται κάθε Σάββατο & Τρίτη. Έπαθλα θα υπάρχουν για πολλές κατηγορίες με βάση το έλο των σκακιστών, την ηλικία και βέβαια την τελική τους βαθμολογία.
Περισσότερες πληροφορίες στο site http://www.kotinoschess.ucoz.com/

Αμπελόκηποι:
Το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009 αρχίζει το 99ο Όπεν Αμπελοκήπων με διεθνή αξιολόγηση έλο. Το τουρνουά είναι ελβετικό 7 γύρων, με χρόνο σκέψης 2 ώρες + 30’’ και διεξάγεται κάθε Σάββατο και Τετάρτη, από 10-31/10/2009, στις 5.30 μ.μ., στο εντευκτήριο του ΣΟΑ, Μακρυνίτσας 12-14, πλησίον του σταθμού μετρό “Αμπελόκηποι”.
Χρηματικά έπαθλα 700€ θα δοθούν στους 3 πρώτους νικητές, στον 1ο βετεράνο άνω των 60, στην 1η γυναίκα και στον 1ο άνευ διεθνούς έλο, ενώ στον 1ο έφηβο και στην 1η νεανίδα κάτω των 18, θα δοθούν σκακιστικά βιβλία.
Το παράβολο συμμετοχής είναι 30€, ενώ για νέους και νέες έως 18 ετών και τα οικονομικώς εντάξει μέλη των διοργανωτών συλλόγων 20€.
Δηλώσεις συμμετοχής στον κ. Αχιλλέα Μητσάκο, τηλ. 6942463100, στον ΣΟ Αμπελοκήπων, τηλ. 210-6433584, στο email soa@otenet.gr ή δηλώστε συμμετοχή online στην ιστοσελίδα του ΣΟΑ: http://www.skaki.net/ambelokipi.html

Καλλιθέα:
Τη Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009 αρχίζει ανοιχτό τουρνουά κάππα-40 με ελβετικό σύστημα 7 γύρων με εθνική και διεθνή αξιολόγηση. Θα διεξάγεται κάθε Δευτέρα και Παρασκευή στις 6.00 μ.μ. με ηλεκτρονικά χρονόμετρα (σύστημα 90΄+30΄΄) στην έδρα του Σ.Ο.Καλλιθέας, Λυκούργου 50.
Το παράβολο συμμετοχής είναι 25 € για ενήλικες και 15 € για ανήλικους. Βραβεία θα δοθούν στους 3 πρώτους νικητές και ανάλογα με τον αριθμό των συμμετοχών (τουλάχιστον το 60% των παραβόλων). 1ο βραβείο τουλάχιστον 100 €.
Δηλώσεις συμμετοχής στην αίθουσα αγώνων και στα τηλέφωνα: κ. Νίκος Κουκίδης, 697-3809786, και κ. Νίκο Κούρκουλο, 210-9514312 (ώρες γραφείου). Πληροφορίες στην ιστοσελίδα http://kappachess.wordpress.com/ .

Από το Πανευρωπαϊκό Διασυλλογικό

Θέσεις που προέκυψαν στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Συλλόγων που διεξάγεται αυτές τις μέρες στην Οχρίδα:

Porat 2459 - Motylev 2710, Ohrid 2009

Παίζουν τα μαύρα και κερδίζουν. Χωρίς καμία δυσκολία.

Hauchard 2527 - Forsaa 2331, Ohrid 2009

Πώς κερδίζουν τα λευκά;

Th. Brown 2051 - Fiebig 2416, Ohrid 2009

Εντυπωσιακό τέλος παρτίδας, αν και στοιχειώδες. Κερδίζουν τα μαύρα.

Stamenkov 2345 - Kamsky 2692, Ohrid 2009

Πώς αξιοποίησε ο Κάμσκι (με τα μαύρα) την υπεροχή του;

Jirka 2404 - Tkachiev 2669, Ohrid 2009

Για το τέλος, μια αρκετά πιο δύσκολη θέση. Πώς κέρδισαν τα μαύρα;

Mercedes Sosa

Μια εμβληματική φυσιογνωμία της μουσικής της Νοτίου Αμερικής αλλά και του πολιτικού τραγουδιού, η Αργεντινή Μερσέντες -«La Negra»- Σόσα, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών τα ξημερώματα της Κυριακής. Κοινωνική αγωνίστρια και ιδιαίτερα σεμνός και μοναχικός άνθρωπος, έζησε εξόριστη στα χρόνια της τελευταίας (και πιο σκληρής) δικτατορίας της χώρας της. Muchas gracias negrita!

Άγριες Φράουλες

Μια σκακιέρα στις «Άγριες Φράουλες» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.

H ταινία ξεκινά μ' έναν φοβερό εφιάλτη, όπου ο γηραιός καθηγητής Ιατρικής ο οποίος πρόκειται να τιμηθεί από την Ακαδημία για την προσφορά του στην επιστήμη βλέπει, σ' ένα φέρετρο που πέφτει από μια νεκροφόρα και ανοίγει μπροστά του, τον εαυτό του νεκρό ενώ ένα ρολόι, χωρίς δείκτες, «δείχνει» την ώρα του Θανάτου. Ο ηλικιωμένος άνδρας (έξοχα ερμηνευμένος από τον μεγάλο σκηνοθέτη της εποχής του βωβού Βίκτορ Σγιόστρομ), ο οποίος στο βωμό της επιτυχίας και της καταξίωσης, θυσίασε την χαρά της ζωής και τους χυμούς του έρωτα, στεγνώνοντας την ψυχή του, κάνει το τελευταίο του ταξίδι, ταυτόχρονα ξαναζεί τη ζωή του και συμφιλιώνεται με το φόβο του θανάτου. Ένα γλυκόπικρο οδοιπορικό στις αναμνήσεις και τα όνειρα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μαζί του και η νύφη του, που αρχικά τον αντιμετωπίζει εχθρικά γιατί της θυμίζει τον άντρα της τον οποίο έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει. Στο δρόμο θα συναντήσουν κι άλλα πρόσωπα, αφορμή για ένα στοχασμό πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, το φλερτ, τη ζηλοτυπία, την πίκρα, αλλά και τις μικρές χαρές της ζωής.

Ένα ταξίδι που φέρνει τον Μποργκ αντιμέτωπο με το παρόν αλλά και το παρελθόν, άλλοτε μέσα από τις πραγματικές συναντήσεις (το μεσήλικο ζευγάρι που καβγαδίζει), άλλοτε από τις φανταστικές, σε φλας μπακ, συναντήσεις του με την οικογένειά του, το κορίτσι με το οποίο ήταν ερωτευμένος στα νεανικά του χρόνια, κι όπου, σε μία «συνάντησή» τους στο δάσος τού προσφέρει άγριες φράουλες, (σκηνές στις οποίες, ενώ βλέπουμε τους άλλους σε νεανική ηλικία, ο Μποργκ παραμένει πάντα ηλικιωμένος, χωρίς να τον βλέπουν οι άλλοι, στοιχείο που θα το εκμεταλλευτούν στη συνέχεια διάφοροι σκηνοθέτες), κι άλλοτε μέσα από τους εφιάλτες του, ιδιαίτερα εκείνον στην αρχή της ταινίας, με τον Μποργκ να περπατά σε μία έρημη πόλη και να βλέπει μία νεκροφόρα να κατρακυλά στο δρόμο και ν' αναποδογυρίζεται το φέρετρο όπου μέσα είναι ο ίδιος - σύμβολο για το θάνατο που έχει αρχίσει να απασχολεί τον Μποργκ.

Ταινία γεμάτη θαυμάσιες σκηνές, δοσμένες με φαντασία και πρωτοτυπία από έναν από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου.

(Πηγή: http://www.provoles.gr/movie%27s_04-05/041217.htm )

Εικόνες

Χορεύτριες του θρυλικού νυχτερινού κέντρου Latin Quarter, στην 47η λεωφόρο της Νέας Υόρκης, παίζουν σκάκι σε κάποιο διάλειμμα του προγράμματος. Φωτογραφία του 1958, από το Life.

Πανευρωπαϊκό Διασυλλογικό 2009

Του Μέτοικου στη Νίσυρο

Αρχίζει την Κυριακή, 4/10, στην Οχρίδα το 25ο πρωτάθλημα συλλόγων της γηραιάς ηπείρου. Μετέχουν 57 ομάδες απο 31 χώρες, που θα συγκεντρώσουν στην πόλη της FYROM τα κορυφαία ονόματα της σκακιστικής σκηνής. Με επικεφαλής τους Ivanchuk, Aronian, Gelfand, Svindler, τριάντα απο τους πενήντα πρώτους σκακιστές στην παγκόσμια κατάταξη θα δηλώσουν παρών στο ελβετικό τουρνουά 7 γύρων για την ανάδειξη του πρωταθλητή Ευρώπης.

Η περσινή πρωταθλήτρια Ural (Grischuk, Shirov, Malakhov, Rublevsky, Dreev..) θα έχει ισχυρό ανταγωνισμό από τις υπόλοιπες ρωσικές ομάδες Economist (Alekseev, Tomashevsky, Andreikin, Ni Hua, Bu Xiangzhi, Eljanov, Moiseenko, Roiz), ShSm-64 (Gelfand, Karjakin, Wang Hao, Caruana, Grachev ,Najer..) και Tomsk-400 (Motylev, Bologan, Tiviakov, Timofeev, Tkachiev, Inarkiev..).

Καλές πιθανότητες διάκρισης έχουν η Γερμανική Baden-Baden (Bacrot, Movsesian, Adams, Naiditsch, Vallejo-Pons, Nisipeanu..) και η Ισραηλινή Ashod (Ivanchuk, Gashimov, Shutovsky, Avrukh, Smirin..) ενώ με πολύ ενδιαφέρον θα παρακολουθήσουμε την προσπάθεια της Mika(Aronian, Akopian, Sargissian, Pashikian, Petrosian T.L., Andriasian) καθώς πρόκειται στην ουσία για την Εθνική ομάδα της Αρμενίας που κατέκτησε το χρυσό στην τελευταία Ολυμπιάδα. Βέβαια εκεί οι σκακιέρες ήταν 4 και όχι 6.

Αν και το ελληνικό διασυλλογικό προκαλεί μεγάλα πάθη, η βουή δεν φτάνει μακρυά. Για μια ακόμα φορά δεν θα υπάρξει ελληνική συμμετοχή, γεγονός συνηθισμένο όταν οι αγώνες διεξάγονται εκτός της εθνικής επικράτειας.

Η ECU σε μια προσπάθεια να καθιερώσει ένα σύνολο κανόνων στην διεξαγωγή του Πρωταθλήματος, επέβαλε στις ομάδες ν'αγωνίζονται με σκακιστές που έλαβαν μέρος στις Εθνικές διοργανώσεις. Φοβάμαι ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Όσο ο κάθε σκακιστής έχει δικαίωμα να συμμετέχει σ'όσα εθνικά διασυλλογικά αντέχει (ο Malakhov έπαιξε τις προηγούμενες 2 βδομάδες για ισπανικό και κροατικό σύλλογο, αλλά θα αγωνιστεί στην Οχρίδα με την Ρωσική Ural) τέτοιες διοργανώσεις θα είναι πρώτιστα ένας καλός τρόπος για να εξασφαλίζουν τον επιούσιο οι κορυφαίοι σκακιστές.

Στο μεταξύ ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε FIDE και ECU καλά κρατεί. Για μια ακόμα φορά 2 σημαντικές διοργανώσεις στο γυναικείο σκάκι συνέπεσαν χρονικά (είχε ξανασυμβεί στο Ατομικό Πανευρωπαϊκο και το πρώτο Γυναικείο Grand-Prix). Αυτή την φορά όμως είναι η σειρά της ECU να θριαμβολογεί. Τα μεγάλα έλο (Koneru, Kosteniuk, Kramling, Kosintseva T και Stefanova, Chiburdanidze, Muzychuk) προτίμησαν να μην ταξιδέψουν στην Κίνα, για ν' αγωνιστούν στο 14ο γυναικείο πρωτάθλημα. Η Dembo, που θα παίξει με την ρουμανική Politehnica στην 2η σκακιέρα, θα είναι η μοναδική ελληνική παρουσία.
Το επίσημο site http://www.ecc2009.com/

Μπέρτολτ Μπρεχτ - 2

Φωτογραφία του Μπέρτολτ Μπρεχτ, όπου εικονίζεται να παίζει σκάκι εναντίον της Στέφιν (αυτή που στα ποιήματά του αποκαλεί «η μικρή δασκάλα μου από την εργατική τάξη» - η Στέφιν ήταν γερμανίδα κομμουνίστρια, ηθοποιός και στη συνέχεια, θεατρική συγγραφέας). Προέρχεται από το εξώφυλλο του βιβλίου "Ich wohne fast so hoch wie er" (Έζησα ψηλά, σχεδόν όσο και κείνος). Τη σπάνια φωτογραφία είχε την ευγένεια να στείλει ο Πάνος Μεγαλιός.