Ο τελευταίος των αισιόδοξων

Οταν ο Ζαν-Μισέλ Γκενασιά ήταν µικρός, η αγαπηµένη του ασχολία ήταν το ποδοσφαιράκι. Μόλις τελείωνε το σχολείο, στο προάστιο Ντανφέρ-Ροσρό του Παρισιού, πήγαινε σε κάποιο από τα µπαρ της περιοχής κι έπαιζε ποδοσφαιράκι.

Μια µέρα, σ' ένα µπιστρό που σήµερα έχει γίνει ανθοπωλείο, βρήκε τον Σαρτρ και τον Ζοζέφ Κεσέλ να παίζουν σκάκι. Αν και πολιτικοί αντίπαλοι, οι δυο τους περνούσαν πολύ ωραία µαζί, όλο πλάκες και πειράγµατα. Στο µπαρ σύχναζαν και πρόσφυγες από την Ανατολική Ευρώπη. Ενας από αυτούς, που καταγόταν από την Ουγγαρία και φυσικά µισούσε τον Σαρτρ, θα έλεγε αρκετά χρόνια αργότερα στον Γκενασιά ότι οι δύο συγγραφείς έδιναν τακτικά χρήµατα στους απάτριδες.

Η σκηνή µε το σκάκι έκανε µεγάλη εντύπωση στον Γκενασιά. Και σαράντα χρόνια αργότερα την απαθανάτισε στο πρώτο του µυθιστόρηµα, τον Οµιλο των Αθεράπευτα Αισιόδοξων. Εκανε 25 χρόνια να το γράψει. Εγραφε, έσβηνε, πέταγε, ξανάγραφε. Ηθελε να τα βάλει όλα µέσα, τα παιδικά του χρόνια στην Αλγερία, την εισβολή των ρωσικών τανκς στην Ουγγαρία, τον τύπο που παραποιούσε τις φωτογραφίες κατά τη σταλινική εποχή, την ιστορία της γυναίκας του Οσιπ Μάντελσταµ που µετά τον θάνατό του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αποµνηµόνευσε τα ποιήµατά του για να µη χαθούν. Τελικά επέλεξε να διηγηθεί όλες αυτές τις ιστορίες µέσα από τα µάτια ενός γάλλου εφήβου, του Μισέλ Μαρινί. Το βιβλίο κυκλοφόρησε πέρυσι στη Γαλλία κι έχει πουλήσει πάνω από 200.000 αντίτυπα, ενώ τιµήθηκε και µε το βραβείο Γκονκούρ των µαθητών.
[...]

Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση του Μιχάλη Μητσού στο ιστολόγιο «Διαστάσεις»
http://diastaseis.blogspot.com/2010/10/blog-post_25.html