Τέλος παρτίδας
Χτες Δευτέρα, στην κηδεία του Ρόμπερτ Τζέιμς Φίσερ, παραβρέθηκαν -μετά από επιθυμία του ίδιου του Αμερικανού πρωταθλητή λίγο πριν το θάνατό του- ελάχιστοι άνθρωποι, οι καλεσμένοι του: η σύντροφός του Μιγιόκο Βατάι, και μετρημένοι Ισλανδοί γνωστοί του. Ο Φίσερ ετάφη σε μικρό καθολικό νεκροταφείο, σε αγροτική περιοχή κοντά στην πόλη Σελφός , 60 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Ρέικιαβικ.
Ανταπόκριση του Reuters
Atom Feed (xml)
6 σχόλια:
Καλά, αυτή την παρτίδα δεν την κερδίζει κανένας. Ούτε κι ο Ιππότης του Μπέργκμαν τα κατάφερε...
Ας είναι αναπαυμένος!
Rest in peace, dear Bobby! We will always remember you!
Ο χαμός του Φίσερ μου στέρησε τον σκακιστικό θρύλο των παιδικών μου χρόνων! Ένιωσα μεγάλη θλίψη όταν το'μαθα κι'ας έχω αφήσει το σκάκι, από πολλά χρόνια. Έλπιζα ότι κάποτα θα ξαναγυρνούσε στη σκακιέρα και μαζί μ'αυτόν θα ξανανιώθαμε ξεχασμένες συγκινήσεις κι'εμείς, οι οπαδοί του!
Βασικά, την ίδια ελπίδα -ότι κάποτε θα ξαναγύριζε στη θεατρική σκηνή- είχα και για τον Δημ. Χορν. Αντίστοιχα -ότι κάποτε θα ξαναγύριζε στο λαικό τραγούδι- έλπιζα και για τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Ατυχώς, οι θρύλοι φεύγουν νωρίς. Και μας αφήνουν με τη θλίψη "Αχ, να τον είχα απολαύσει κι'άλλο"...
Ούτε μιας νυχτιάς ζωή δεν τζογάρει ο τσίπης...
Η αναφορά του κ. Κονιδάρη στον ιππότη του Μπέργκμαν μού έφερε στη μνήμη δύο στροφές του «Στα περβόλια» από «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» της ομώνυμης θεατρικής παράστασης, το 1962 (τα ίδια τα τραγούδια πρωτοηχογραφήθηκαν το 1963) :
Στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους
σαν άλλοτε θα στήσουμε χορό
και τον Χάρο θα καλέσουμε
να πιούμε αντάμα και να τραγουδήσουμε μαζί
Στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους
αν σε πάρω, Χάρε, στο κρασί
αν σε πάρω στον χορό και στο τραγούδι
τότες χάρισέ μου μιας νυχτιάς ζωή
Έλα όμως που ο κανάγιας ο Χάρος φοβάται ότι θα χάσει και δεν κατεβαίνει να παίξει...
Il faut savoir, coûte que coûte, s'en aller sans se retourner
@ Π.Α. (κυρίως) :
Πολλοί κορυφαίοι στον χώρο τους, κυρίως στον καλλιτεχνικό και αθλητικό, αποχώρησαν ακριβώς στην ακμή τους, «στον κολοφώνα της δόξης τους», που έλεγαν οι παλιοί. Ειδικά μετά το 2004 υπάρχει σωρεία αποχωρήσεων κορυφαίων αθλητών από όλα τα αθλήματα και σε όλες τις χώρες.
Η αποχώρηση αυτή είναι άλλοτε ενσυνείδητη και με τη θέληση του αποχωρούντος και άλλοτε όχι (είτε επειδή επίκειτο αποκάλυψη σκανδάλου φαρμακοδιέγερσης ή άλλου, είτε, το συχνότερο, επειδή δεν μπορούσαν να αντέξουν το βάρος της κορυφής ή την αναμέτρηση με «το νέο»). Στη δεύτερη αυτή περίπτωση ο αποχωρών καλύπτεται συνήθως πίσω από κάποια εύσχημη διατύπωση όπως «Δεν είχα πλέον κίνητρα να συνεχίσω» ή κάποια παραπλήσια.
Αντιγράφω μια παράγραφο από το άρθρο της Κυριακής 15/10/2006 στον «Ριζοσπάστη» με τίτλο «Η πρωτιά και οι ευθύνες της». Ο συντάκτης κ. Ρουμελιώτης αναφέρει την περίπτωση του Αλιέχιν, που όσο ήταν Παγκόσμιος Πρωταθλητής αρνιόταν να παίξει ματς – ρεβάνς με τον Καπαμπλάνκα, και τις περιπτώσεις Φίσερ και Κασπάροβ, που αποσύρθηκαν στην ακμή τους, και κάνει τις παρακάτω καίριες διαπιστώσεις :
«Οι παραπάνω περιπτώσεις, αλλά και εμπειρίες που ο καθένας έχει από τη ζωή, μας οδηγούν στις σκέψεις και στη διαπίστωση, πως η πρωτιά, όπου και αν είναι, σε όποιο πόστο και αν εξασφαλιστεί, είναι πολύ βαρύ φορτίο και συνεπάγεται τέτοιες ευθύνες που πολλές φορές όχι μόνο λυγίζουν, αλλά μπορεί να «τσακίσουν» τον καθένα. Αν δεν έχει ο πρωταθλητής μεγάλη ψυχική δύναμη και βαθιά εσωτερική καλλιέργεια, αν δε διαθέτει ψυχραιμία και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, τότε κινδυνεύει να αλλοτριωθεί, να γίνει εγωιστής και αλαζόνας.»
Θα ήταν ιδανικό για την υστεροφημία των Φίσερ, Χορν και Καζαντζίδη να είχαν αποσυρθεί με τη θέλησή τους.
Δεν έγινε έτσι. Είχαν ακόμα να δώσουν. Απλώς λύγισαν. Όπως οι περισσότεροι.
Βέβαια, υπάρχουν και χειρότερα. Λίγα θεάματα είναι θλιβερότερα από έναν τραγουδιστή, ηθοποιό ή ποδοσφαιριστή, σκιά του εαυτού του, που συνεχίζει να εμφανίζεται, ενώ θα έπρεπε, έστω και μόνο για λόγους αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού, να έχει προ πολλού αποσυρθεί.
Ο Κασπάροβ, μάλισταּ έφυγε στην απόλυτη ακμή του και με αποκλειστικά δική του επιλογή. (Αν αυτό που διάλεξε να κάνει μετά την απόσυρσή του ήταν ορθό ή όχι, είναι άλλη κουβέντα, και ίσως νωρίς για να γίνει.)
Οι στίχοι του εκπληκτικού τραγουδιού του Σαρλ Αζναβούρ Il faut savoir εκφράζουν με σαφήνεια αυτό που θέλω να πω.
Πρέπει να ξέρεις πότε να φεύγεις – και να μην επιστρέφεις. Αλλιώς κινδυνεύεις να γίνεις σαν το γέρικο λιοντάρι, που το περιγελούν και οι πίθηκοι.
Αν για τους μισους καποιος ειναι αναχωρητης
για τους αλλους μισους ειναι ο αναμενομενος.
Καθενας απο αυτους τους ανθρωπους διαλεξε να επωμιστει ενα ρολο.Πολλες φορες ο εαυτος τους -η μεγαλοφυια ας πουμε για τον Φισερ-δεν τους σηκωνει- εγωισμος, υπερογκος εαυτος δεν ξερω τι αλλο και τοτε το αδιεξοδο ειναι τραγικο μεν αλλα αγγιζει τους αλλους -αντε να προσθεσουμε και τη Μαιρυλιν για την ομορφια της και την Καλλας τη στιγμη που λυγισε η φωνη της ο παικτης που δεν εβαλε το γκολ σε κενη εστια αφου καθε τι τελειωμενο περιεχει το θανατο ενω καθε τι που εχει ελπιδα ειναι η ζωη που συνεχιζεται.
Οι μυθοι δεν πεθαινουν.....
Δημοσίευση σχολίου