Η κόρη του Ταλ

Στις 9 Νοεμβρίου η εφημερίδα της Ρίγα «Telegraph» δημοσίευσε συνέντευξη της Ζάνα Ταλ, κόρης του 7ου Παγκόσμιου Πρωταθλητή, του Μίσα Ταλ. Η Ζάνα ζει στη Γερμανία και μοιράζεται αναμνήσεις που διατηρεί από τον πατέρα της. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη στα αγγλικά: http://www.e3e5.com/article.php?id=1275 Στη φωτογραφία παρατηρούμε ότι η φυσιογνωμική ομοιότητα της κόρης με τον πατέρα είναι εντυπωσιακή. Δυο σύντομα αποσπάσματα:

-Αλήθεια, πώς είναι να είσαι η κόρη του Μίσα Ταλ; Τι αισθάνεστε περισσότερο; Υπερηφάνεια που είστε η κόρη ενός τόσο σπουδαίου σκακιστή ή τον απόηχο των προβλημάτων που ανακύπτουν στο παιδί ενός τόσο διάσημου ανθρώπου;
Ζ.Τ. Όταν ήμουν επτά ετών, στην πρώτη δημοτικού, ο διευθυντής κάλεσε τη μητέρα μου γιατί ένα κορίτσι στην τάξη διαμαρτυρήθηκε στο δάσκαλο, λέγοντας ότι είδε 7 συσκευές τηλεόρασης στο σπίτι μας, μια απ' αυτές στο μπάνιο! Και ο άνθρωπος μας επέπληξε για επιδειξιομανία. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε μόνο μια τηλεόραση, σοβιετικής κατασκευής, που δεν δούλευε και καλά και το παιδί που διαμαρτυρήθηκε δεν είχε έρθει ποτέ στο σπίτι μας. Αυτή είναι η πρώτη χαρακτηριστική ιστορία για τα προβλήματα που αντιμετώπιζα λόγω της δημοσιότητας που απολάμβανε ο πατέρας μου. Αργότερα, όταν σπούδαζα μουσική, οι καλοθελητές με κατηγορούσαν πως απολάμβανα ευνοϊκή μεταχείριση και έδινα κονσέρτα γιατί ο πατέρας μου ήταν ο Μίσα Ταλ. Κανείς δεν σκέφτηκε πως μελετούσα σκληρά μουσική 5-6 ώρες κάθε μέρα. Όλη την ώρα έπρεπε να αποδείξω ότι προσπαθούσα να πετύχω με όλες μου τις δυνάμεις και δεν βασιζόμουν στη φήμη του πατέρα μου, κάτι που στάθηκε αδύνατον. Αυτή την κατάσταση είναι δύσκολο να την διαχειριστείς στην παιδική ηλικία.

Μα και το κοριτσάκι με τα λευκά κομμάτια μα και ο άνδρας με τα μαύρα κομμάτια επιθυμούν τη νίκη των λευκών...

-Η κουλτούρα μας συχνά διαμορφώνεται από την επίδραση της κουλτούρας των γονιών μας. Θα ήθελα να μου πείτε τις προτιμήσεις σας στην τέχνη, στη λογοτεχνία, στη μουσική. Έχουν κοινά σημεία με εκείνες του πατέρα σας;
Ζ.Τ. Εκτός από τα παιδικά βιβλία, που είναι μάλλον κοινά για τα περισσότερα παιδιά, τα πρώτα βιβλία που διάβασα ήταν αυτά που είχε ο πατέρας μου σκορπισμένα στο κομοδίνο, αφού τα είχε διαβάσει ο ίδιος. Θυμάμαι τα αστυνομικά βιβλία. Όταν ο πατέρας μου γύριζε στο σπίτι μετά από μήνες, μετά τα τουρνουά, πήγαινα στο ταχυδρομείο με μια φίλη μου και παίρναμε σωρούς από εφημερίδες, τους μεταφέραμε στο σπίτι και έτσι το διαμέρισμά μας έμοιαζε σαν να είχαν μπει μαστόροι να το ξαναχτίσουν.
Ο πατέρας μου δεν ενδιαφερόταν για την τέχνη γενικότερα, αλλά αγαπούσε πολύ τη μουσική. Οι Ραχμάνινοφ και Σοπέν είναι οι αγαπημένοι μου, όπως ήταν και του πατέρα μου. Απολάμβανα πάντα περισσότερο τους ρομαντικούς , έτσι στους συνθέτες που συναισθάνομαι καλύτερα θέλω να προσθέσω τον Σκριάμπιν, τον Τσαϊκόφσκι και τον Σούμαν.