Ανάντ, πρωταθλητής κόσμου
Ο Peter Leko, ο αντίπαλος του Anand στον τελευταίο γύρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος 2007, ήταν ο πρώτος που τον συνεχάρη τον Ινδό GM για την ιστορική επιτυχία του.
Νέος Πρωταθλητής Κόσμου είναι από χτες ο Ινδός Viswanathan Anand. Γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 1969 στη πόλη Madras (για αυτό και πολλές φορές τα ΜΜΕ πλειοδοτώντας σε τίτλους εντυπωσιασμού τον αποκαλούν «ο τίγρης του Μαδράς» ). Κατέκτησε τον τίτλο του GM στην ηλικία των 16 ετών. Το 1987 αναδείχτηκε παγκόσμιος πρωταθλητής Νέων. Το 2000 κατέκτησε στην Τεχεράνη το παγκόσμιο πρωτάθλημα FIDE. Κατέχει σήμερα τον υψηλότερο βαθμό αξιολόγησης στις λίστες της FIDE (2792). Μέσα στο 2008, σύμφωνα με τον κανονισμό αγώνων της FIDE, πρέπει να υπερασπιστεί τον τίτλο του σε ματς εναντίον του Vladimir Kramnik.
Συνέντευξη του Anand μετά την παρτίδα του τελευταίου γύρου.
Τελική βαθμολογία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2007: 1. Anand, Viswanathan g IND 2792 9.0; 2. Kramnik, Vladimir g RUS 2769 8.0; 3. Gelfand, Boris g ISR 2733 8.0; 4. Leko, Peter g HUN 2751 7.0; 5. Svidler, Peter g RUS 2735 6.5; 6. Morozevich, Alexander g RUS 2758 6.0; 7. Aronian, Levon g ARM 2750 6.0; 8. Grischuk, Alexander g RUS 2726 5.5
Κατεβάστε όλες τις παρτίδες σε pgn
Chessmexico.com. το επίσημο site της διοργάνωσης.
Συνέντευξη του Anand μετά την παρτίδα του τελευταίου γύρου.
Τελική βαθμολογία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2007: 1. Anand, Viswanathan g IND 2792 9.0; 2. Kramnik, Vladimir g RUS 2769 8.0; 3. Gelfand, Boris g ISR 2733 8.0; 4. Leko, Peter g HUN 2751 7.0; 5. Svidler, Peter g RUS 2735 6.5; 6. Morozevich, Alexander g RUS 2758 6.0; 7. Aronian, Levon g ARM 2750 6.0; 8. Grischuk, Alexander g RUS 2726 5.5
Κατεβάστε όλες τις παρτίδες σε pgn
Chessmexico.com. το επίσημο site της διοργάνωσης.
Atom Feed (xml)
4 σχόλια:
Τα συγχαρητήριά μου στον Ανάντ. Του άξιζε, για την σταθερά υψηλή ποιότητα το παιχνιδιού του. Είναι όμως και δικαίωση για τη συναινετική στάση στάση που κράτησε, συχνά με προσωπικό κόστος, στις προσπάθειες ενοποίησης του τίτλου Πριν από χρόνια, ο Κασπάροφ είχε πει πως ο Ανάντ θα ανήκει στην κατηγορία των μεγάλων παικτών που ποτέ δεν γίνανε παγκόσμιοι πρωταθλητές. Διαψεύστηκε. Είναι πολύ σημαντικό επίσης ο Ανάντ έχει την εκτίμηση του σκακιστικού κόσμου. Για το ματς Ανάντ - Κράμνικ δεν έχω προτίμηση, χαίρομαι όμως που γλυτώσαμε από τον Τοπάλοβ και τον αντιπαθέστατο ατζέντη του Νταναΐλοβ.
Υ/Α
Σχετικά με τον «τίγρη του Μαδράς» : Η πόλη λέγεται από το 1996 Τσεννάι (όπως –με ένα ΄μ΄ όμως– ο αλβανός αριστούχος Οδυσσέας Τσενάι· προ ετών διάβαζα ότι σπούδαζε με υποτροφία στο ΜΙΤ). Προφανώς θα λεγόταν ακόμα Μαδράς όταν άρχισε να γίνεται διάσημος ο εκλεκτός γόνος της. (Στέκει : το 1987 ο Βίσυ ανακηρύχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής Νέων.) Αλλιώς θα ήταν σαν να λέμε το «καπλάνι του Γιδά» ή το «ασλάνι του Δαδιού», ενώ η πόλη της Ημαθίας λέγεται εδώ και δεκαετίες Αλεξάνδρεια και η πόλη της Φθιώτιδας Αμφίκλεια.
Μιλώντας για τίγρεις, εγώ ξέρω μόνο μία, την αξεπέραστη ιταλίδα τραγουδίστρια Μίνα [Ματσίνι], την επονομαζόμενη «τίγρη της Κρεμόνα», σε αντίθεση με τη Μίλβα : «πάνθηρας του Γκόρο» και την Ιβα Τζανίκι (Zanicchi) : «αετός του Λιγκόνκιο».
Το μόνο παρόμοιο παρωνύμιο (ζώο του/της πόλη) διάσημου σκακιστή που θυμάμαι αυτή τη στιγμή είναι του Κασπάροβ, που επιλεγόταν «δράκος του Μπακού» (ogre of Baku), κάτι σαν τον «δράκο της Νίκαιας» (Παναγιώτης «κλάψε, κλάψε» Γιαννάκης), ή σαν τον «δράκο του Σέιχ Σου» (Αριστείδης Παγκρατίδης· εκτελέστηκε το 1968· τη στιγμή της εκτέλεσης φώναζε «Μανούλα, είμαι αθώος»· εκ των υστέρων απεδείχθη ότι *ήταν* αθώος), ή σαν τον «δράκο της Δράμας» (Κυριάκος Παπαχρόνης· καταδικάστηκε το 1983 δις εις θάνατον· αποφυλακίστηκε το 2004· η έγκυρη «Εσπρέσσο» της 23/1/2005 είχε πρωτοσέλιδο αφιέρωμα με τίτλο «Εγώ ο δράκος», όπως έλεγε ο Ρόμπερτ Γκρέιβς «Εγώ ο Κλαύδιος» ή ο Στράτος Διονυσίου «Εγώ ο ξένος»).
Πολλοί δράκοι μαζεύτηκαν· ο Φίσερ πριν από μισό αιώνα θα τους μακέλλευε εύκολα (η παρτίδα του με τον Λάρσεν, Πορτορόζ 1958, σε αυτό το άνοιγμα στο My 60 memorable games επιγράφεται ακριβώς Slaying the Dragon), αλλά είναι άφαντος· υπάρχει κανένας Αγιος Γεώργιος εύκαιρος; Κανένας Μπέογουλφ έστω; :-)
Μαδράς – σαρδάμ... Ασχετο : Ξέρετε την ετυμολογία του σαρδάμ, δηλαδή του μπερδέματος των συλλαβών στην ομιλία, του τύπου «γλώσσεψα τη μπέρδα μου» κ.τ.ό.; Αν όχι, πρόκειται για αντίστροφη γραφή του επωνύμου του παλαιού ηθοποιού Αχιλλέα Μαδρά (1875-1972), που έκανε άφθονα τέτοια λάθη. Ο όρος καθιερώθηκε από τον ίδιο.
Ποιο ήταν το θέμα μας; Α, ναι : Ο Ανάντ και το παρωνύμιό του. Πριν από χρόνια τον ονόμαζαν “the lightning kid” γιατί έπαιζε ασυνήθιστα γρήγορα (κάτι σαν τον Γιάννη Παπαϊωάννου ή, για τους παλιότερους, τον Γρηγόρη Μπάστα).
Μπορεί σπάνια να μένω εντός θέματος, όμως μαθαίνετε τόσα χρήσιμα (;!) πράγματα :-)
@ Wonderfully Unpredictable (Πριν από χρόνια, ο Κασπάροφ είχε πει πως ο Ανάντ θα ανήκει στην κατηγορία των μεγάλων παικτών που ποτέ δεν γίνανε παγκόσμιοι πρωταθλητές) :
Πιθανότατα αναφέρεστε στη ωριαία συνέντευξη του Κασπάροβ στις 22 Νοεμβρίου 1998 στο ICC. Ο ακριβής διάλογος είναι :
GM Dlugy : Who was the strongest player not to become world champ?
Κασπάροβ : Obviously Keres, but Anand also has a chance to join his company.
Βέβαια, τότε ο διεκδικητής έπρεπε να κερδίσει σε ματς πολλών παρτίδων τον πρωταθλητή και όχι να πρωτεύσει σε ένα διπλό πουλ, έστω και κατηγορίας 21 (μ.ο. 2751).
Το συγκεκριμένο θέμα (ποιος είναι ο ισχυρότερος παίκτης που *δεν* έγινε Παγκόσμιος Πρωταθλητής) είναι από τα προσφιλή των σκακιστών.
Κέρες, Ρεσέβσκι, Φάιν, Μπροστάιν, Κορτσνόι, και, και, και...
Ομως :
Υπήρχε ένας παίκτης που το 1912 κέρδισε πέντε συνεχόμενα ισχυρά τουρνουά (Σαν Σεμπαστιάν, Πιστγιάν, Μπρεσλάου –το γερμανικό πρωτάθλημα–, Βαρσοβία και Βίλνιους, σε κανένα από αυτά πάντως δεν έπαιξε ο Λάσκερ ή ο Καπαμπλάνκα). Σύμφωνα με τα Chessmetrics, είχε την υψηλότερη αξιολόγηση μεταξύ 1912 και 1914. Οπως θυμόμαστε, μέχρι την ίδρυση της FIDE, οι παγκόσμιοι πρωταθλητές μπορούσαν να επιλέξουν τον διεκδικητή και επιπλέον απαιτούσαν υψηλή αμοιβή για να δεχθούν να αγωνισθούν. Εκείνη την περίοδο (1894-1921), Παγκόσμιος Πρωταθλητής (ο 2ος) ήταν ο Εμμάνουελ Λάσκερ (1868-1941)· κέρδισε τον τίτλο από τον Στάινιτς· τον υπερασπίστηκε επιτυχώς το 1896/97 στο ματς-ρεβάνς με τον Στάινιτς, το 1907 εναντίον του Μάρσαλλ, το 1908 εναντίον του Τάρρας, το 1909 εναντίον του Γιανόβσκι, το 1910 εναντίον του Σλέχτερ –χωρίς να τον κερδίσει : +1 -1 =8, ισοφαρίζοντας στη 10η και τελευταία παρτίδα– και πάλι το 1910 εναντίον του Γιανόβσκι· δεν έπαιξε ματς για το παγκόσμιο πρωτάθλημα μέχρι το 1921, οπότε έχασε τον τίτλο από τον Καπαμπλάνκα· φαίνεται αδιανόητο ότι διατήρησε τον τίτλο για 11 χρόνια απλώς κωλυσιεργώντας στις διαπραγματεύσεις για τους όρους και την αμοιβή του.
Ο παίκτης στον οποίον αναφέρομαι δεν μπόρεσε να βρει χορηγούς για να αντιμετωπίσει τον τότε ΠΠ Λάσκερ.
Ηταν ο πολωνός Ακίμπα Ρουμπινστάιν (1882-1961).
Αν ο Ρουμπινστάιν είχε αντιμετωπίσει τον Λάσκερ σε ματς μεταξύ 1912 και 1914 (πριν ξεσπάσει ο Μεγάλος Πόλεμος), πιθανότατα θα ήταν αυτός ο 3ος Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Με το «αν» και το «θα» όλα είναι δυνατά, όμως τα υποθετικά συμπεράσματα που προκύπτουν έχουν τη δική τους χάρη.
Αλλη –κατά προτίμηση τεκμηριωμένη– άποψη;
Πραγματικά πολύ συχνή η συζήτηση για το ποιος θα μπορούσε να γίνει Παγκόσμιος Πρωταθλητής και δεν έγινε. Θα προσπαθήσω να συνεισφέρω στη συζήτηση που άνοιξε ο καλοπροαίρετος επικεντρώνοντας σε δύο ονόματα:
α) Του Ακίμπα Ρουμπινστάιν, του οποίου η κατανόηση για το σκάκι υπερείχε κατά πολύ όσων σύγχρονών του δεν αξιώθηκαν για το παγκόσμιο στέμμα. Πιστεύω πως αν του δινόταν οι ιστορικές ευκαιρίες και γινόταν παγκόσμιος πρωταθλητής έστω και για δύο χρόνια, θα υπήρχε ιδιαίτερα ξεχωριστό κεφάλαιο στην σκακιστική κουλτούρα (χρησιμοποιώ τη λέξη καταχρηστικά ως σύμπλεγμα θεωρίας και ιστορίας) που θα λεγόταν Ρουμπινστάιν. Βέβαια ακόμα και τώρα είναι γνωστός στο μέσο σκακιστή για την αξεπέραστη τεχνική του στα φινάλε και τον εκπληκτικό χειρισμό των απλών θέσεων, όμως παρ' όλα αυτά η θέση του θα ήταν ακόμα υψηλότερη. Οι λόγοι που δεν διεξήχθη το ματς με τον Λάσκερ είναι γνωστοί. Θυμάμαι μία ειδική έκδοση του Ινφορματόρ, της δεκαετίας του '80, με κόκκινο εξώφυλλο με τα φινάλε των Καπαμπλάνκα και Φίσερ. Η συντακτική ομάδα του Ινφορματόρ γράφει στον πρόλογο ότι δεν υπήρξε παγκ. πρωταθλητής που να μην είχε άψογη τεχνική στα φινάλε και είναι κρίμα που λόγω της μη κατάκτησης του τίτλου, δεν περιλαμβανόταν ο Ακίμπα Ρουμπινστάιν.
β)του Βίκτορ Κορτσνόι. Όχι μόνο γιατί αποτελεί τόσο ξεχωριστό κεφάλαιο του σκακιού, όχι μόνο γιατί έπαιξε τα περίφημα ματς απέναντι στον Ανατόλι Κάρποβ, όχι μόνο για την 55ετή κορυφαία παρουσία του, αλλά και γιατί αν γινόταν παγκόσμιος πρωταθλητής θα γινόταν ευρύτερα γνωστός ακόμη και σε μη σκακιστικό κοινό με τη μυθιστορηματική απόδρασή του στη Δύση και όσα ακολούθησαν. Σε προηγούμενο σημείωμα για τον Κορτσνόι κάποιος έγραψε εύστοχα πως το ότι παίζει σε ηλικία 76 ετών σκάκι 2600+, δεν φανερώνει μόνο απίθανα αποθέματα μαχητικότητας αλλά αποδεικνύει το πόσα βουνά σκάκι γνώριζε αυτός ο άνθρωπος.
Δημοσίευση σχολίου