The Lake House
Στο «Lake House» (παραγωγής 2006) το οποίο προβλήθηκε στην Ελλάδα με τον τραγικοκωμικό τίτλο «Έρωτας δίχως παρόν» που παραπέμπει σε Νίκο Ξανθόπουλο και αδιέξοδους ταξικούς έρωτες, υπάρχει η σκηνή όπου η Sandra Bullock (υποδύεται μια μοναχική γιατρό) προσπαθεί να παίξει σκάκι με το σκύλο της. Κι όμως, το σκέφτηκαν κι αυτό...
Atom Feed (xml)
4 σχόλια:
Και φυσικά το θ1 είναι μαύρο.
Το μαύρο θ1, ο κανόνας του 50-50-90, και Wile E. Coyote εναντίον Road Runner
Η τόσο υψηλή συχνότητα λάθος προσανατολισμένης σκακιέρας σε ταινίες και άλλα προϊόντα τέχνης, μέχρι και σε εξώφυλλα σκακιστικών βιβλίων όπως μάθαμε από παλαιότερο άρθρο του ιστολογιογράφου (http://skakistiko.blogspot.com/2007/11/h1.html ), καταντά σκανδαλώδης. Ακόμα και κορώνα – γράμματα να το έπαιζαν, μία φορά στις δύο θα τοποθετούσαν τη σκακιέρα σωστά :-)
Αυτό το μία στις δύο μού θύμισε τον «κανόνα του 50-50-90» : Κάθε φορά που οι πιθανότητες να κάνεις κάτι σωστά είναι 50-50, η πιθανότητα να το κάνεις λάθος είναι 90%.
Στην εργασία μου ακούγεται καμιά φορά η παραλλαγή του κανόνα 50-50-90 για τα έργα (projects) : Το πρώτο 50% ενός έργου θα απαιτήσει το 50% του διατιθέμενου χρόνου, και το άλλο 50% θα απαιτήσει το υπόλοιπο 90%.
Εξυπνάδες. Το μόνο πραγματικά ευφυές σε αυτό το πνεύμα είναι :
I love deadlines. Especially the sound they make as they go whooshing by.
Το αφήνω αμετάφραστο. Η απόπειρα απόδοσής του στα ελληνικά θα του αφαιρούσε τη «σπίντα» που εμπεριέχει.
Αυτό το ηχομιμητικό whoosh είναι όλα τα λεφτά. Μού θυμίζει το μπιπ-μπιπ όταν το κυνηγάει το κογιότ στα Looney Tunes :-)
Ατιμασμένη και εγκαταλελειμμένη στον ίλιγγο της ακολασίας
Αυτό το «΄Ερωτας χωρίς παρόν» μού θύμισε το «Έρωτας δίχως αύριο» (Against all odds, 1984) του Ταίηλορ Χάκφορντ (επίσης «Ιπτάμενος και τζέντλεμαν», 1982) με το ωραιότατο ζευγάρι Τζεφ Μπρίτζες – Ρέιτσελ Γουώρντ, και το ομώνυμο τραγούδι του Φιλ Κόλλινς.
Η αυθαίρετη ελληνική τιτλοδότηση ξένων ταινιών με άσχετους και συχνά κακόγουστους τίτλους κρατεί από το βαθύ παρελθόν.
Για να περιοριστώ μόνο σε μερικές γνωστές ταινίες γνωστών σκηνοθετών :
Λουκίνο Βισκόντι : Έτσι έσβησε μια μεγάλη αγάπη (Senso, 1954)
Ζαν Λυκ Γκοντάρ : Ο δαίμων της ενδεκάτης ώρας (Pierrot le fou, 1965)
Τζόζεφ Λόουζυ : Το τρίγωνο των αμαρτωλών (Accident, 1967)
Ροζέ Βαντίμ, Λουί Μαλ, Φεντερίκο Φελλίνι (σπονδυλωτή ταινία) : Στον ίλιγγο της ακολασίας (Histoires extraordinaires, 1967)
Μάριο Μονιτσέλλι : Έλα στο σπίτι να γνωρίσεις τη γυναίκα μου (Romanzo popolare, 1974)
Μελ Μπρουκς : Λίγο πολύ τρελλούτσικος (High anxiety, 1978)
Αλαν Πάκουλα : Πλούσια, γοητευτική και επικίνδυνη (Roll over, 1981 – Τζέην Φόντα, Κρις Κριστόφερσον)
Ρομάν Πολάνσκι : Η νύχτα των δολοφόνων (Cul de sac, 1966)
Φεντερίκο Φελλίνι : Πουλημένη απ’ τη μητέρα της (La strada, 1954)
Οι τίτλοι από το «Φιλμογραφικό λεξικό σκηνοθετών» του Στάθη Βαλούκου, εκδόσεις Αιγόκερως 1985.
Και δεν έπιασα τις ιταλικές σεξοκωμωδίες της δεκαετίας του ’70· χαρακτηριστικός τίτλος : Πονηρά κρεβάτια, κατεργάρες γόησσες του Λουΐτζι Τζάμπα (Letti selvaggi, 1979· έχω αναφέρει ξανά αυτόν τον τσαχπίνικο τίτλο, παραλληλίζοντάς το με τον τίτλο του βιβλίου του Γρίβα Φωτεινές σκέψεις, σοφές κινήσεις :-)) με τις Σύλβια Κρίστελ, Ούρσουλα Άντρες, Μόνικα Βίττι, Λάουρα Αντονέλλι. Αντίστοιχος είναι και ο τίτλος Σέξυ σύζυγος, αστεία νοικοκυρά του Ερβιν Κέρσνερ (Up the sandbox 1972) με τη Μπάρμπαρα Στράιζαντ. Υπάρχει βέβαια και η ελληνική παραλλαγή Πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα του Κώστα Καραγιάννη 1980, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Αν δοθεί άλλη αφορμή, ίσως παραθέσω επιλογή από πομπώδεις και σπαραξικάρδιους τίτλους ελληνικών ταινιών δεκαετιών ΄60 και ΄70.
Το «Ατιμασμένη και εγκαταλελειμμένη» της επικεφαλίδας είναι η σχετικά πιστή (ακριβέστερο : Ξελογιασμένη και εγκαταλελειμμένη) απόδοση του Sedotta e abbandonata του Πιέτρο Τζέρμι, 1964, με τη Στεφανία Σαντρέλλι.
Η ταινία προβάλλεται απόψε ώρα 21.00 από τον ΑΝΤ1.
Δημοσίευση σχολίου