Δρέσδη 2008
Η 38η σκακιστική Ολυμπιάδα θα διεξαχθεί στη Δρέσδη της Γερμανίας από τις 12 ως τις 25 Νοεμβρίου 2008. Εγκρίθηκαν ορισμένες σημαντικές αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής: τόσο οι ανδρικές όσο και οι γυναικείες ομάδες θα αποτελούνται από 4 βασικές σκακιέρες και μια αναπληρωματική σκακιέρα (μέχρι τώρα οι συνθέσεις των ομάδων ήταν 4+2 στους άνδρες, 3+1 στις γυναίκες). Ο αριθμός των γύρων μειώνεται από τους 14 στους 11. Η βαθμολογία θα καθορίζεται από το αποτέλεσμα του ματς (2 βαθμούς για νίκη, 1 βαθμός για ισοπαλία, 0 για ήττα) και όχι από το άθροισμα των πόντων, όπως ίσχυε ως τώρα.
Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.dresden2008.org/
Atom Feed (xml)
51 σχόλια:
Επειδη ειμαι λιγο ασχετος με τις σκαστικες Ολυμπιαδες η Ελλαδα συμμετεχει;
Βεβαίως και συμμετέχει. Το ωραίο είναι ότι είχε αποφασισθεί η Σκακιστική Ολυμπιάδα, η οποία γίνεται ανά δύο έτη, θα γίνεται εναλλάξ στην Θεσσαλονίκη και σε μία άλλη χώρα. Έτσι με την υποστήριξη του Υπ. Πολιτισμού (Μελίνα Μερκούρη) έγιναν στη Θεσσαλονίκη οι Ολυμπιάδες του 1984 και 1988. Όταν ξαναήρθε η σειρά της Θεσσαλονίκης είπαμε ότι δεν θέλουμε (Κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεξιός και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης)η άποψη για το σκάκι ήταν περίπου αυτή που είναι και του σημερινού υπουργού. Οπότε σταμάτησαν να γίνονται στην Ελλάδα οι Ολυμπιάδες του σκακιού.
Χα! Μην προσπαθείτε να κομματικοποιήσετε τη συζήτηση, αγαπητέ. Είναι γνωστό ότι ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η Μελίνα βοήθησαν ιδιαίτερα το σκάκι. Επιπλέον, δεν μας τα λέτε σωστά. Η Ολυμπιάδα του 1992 είχε "ανταλλαχθεί" αρχικά, προκειμένου να γίνει στην Αμερική (Πόρτο Ρίκο) και να συνδυαστεί με τον εορτασμό των 500 χρόνων από την ανακάλυψή της. Στην πορεία, για λόγους οικονομικούς, οι Πορτορικάνοι αποσύρθηκαν και τη διοργάνωση "έσωσαν" οι Φιλιπίνες.
...οπότε, στην Ελλάδα έμενε η Ολυμπιάδα του 1994. Που δεν έγινε ποτέ - ούτε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Αν. Παπανδρέου) ούτε οι αθλητικοί παράγοντες της εποχής ήσαν διατεθειμένοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη...
Είναι απεχθές το ψευδώνυμό σας κύριε όπως και ο σαρκασμός σας. Κι επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι η "μη κομματικοποιημένοι" είναι απλά δεξιοί, μην μας το παίζετε τίποτα.
Ένα μόνο θα σας πω, ανώνυμα, βέβαια, γιατί σε κάτι τέτοιους ανώνυμους σαν κι εσάς μόνο τα ίδια τους τα όπλα τους ταιριάζουν:
Κι εσείς κι εγώ κύριε, θα ψοφήσουμε με τον ίδιο τρόπο στο σκουπιδαριό που ζούμε, κρατώντας με τρεμάμενο χέρι μια αντιασφυξιογόνο μάσκα. Αλλά ο υπαίτιος θα είστε εσείς.
Ω, με κατατρομάζετε. Νόμιζα ότι υπεύθυνος για τον πόλεμο και την καταστροφή θα ήταν ο G.W. Bush (και οι συν αυτώ) - όχι η ταπεινότητά μου!
|-)
@Γάτα του Σρέντιγκερ
Και στο έχω πει, μη γράφεις για σκάκι, ξυπνάνε τα πολιτικά ένστικτα. Πάντως αν η δημοκρατία μας μου το επέτρεπε να εκφραστώ ελεύθερα θα έλεγα ότι ούτε το ΠΑΣΟΚ είχε ούτε βέβαια και η ΝΔ έχει το σκάκι σε υπόληψη. Μιλώ για τα κυβερνητικά σχήματα φυσικά, όχι για τους απλούς ψηφοφόρους (μην τσαντίσω και κανέναν και με κοπανήσει σε πρώτη ευκαιρία).
Εδώ δεν έχουν σε υπόληψη το περιβάλλον, θα έχουν το σκάκι;
Το ΚΚΕ όμως που (ευτυχώς) δεν θα κυβερνήσει ποτέ μόνο του (γιατί με τη ΝΔ κάπως είναι στα πράματα),το λατρεύει το σκάκι.
Ευτυχώς που τελικά το σκάκι είναι ψώνιο. Μας επιτρέπει να είμαστε ελεύθεροι και να ντοπαριζόμαστε με καφέ. Καλύτερα που δεν το λάτρεψε η εξουσία. Βλέπε άρση βαρών.
@ Ανώνυμος- εις εκ των
Δε θα μιλήσω βέβαια εκ μέρους του ΚΚΕ, αν και ως πνευματικός παρτιζάνος θα ήθελα να το υπερασπιστώ. Γιατί όμως να υπερασπιστώ την τύχη του στην εξουσία, όταν δεν το ψηφίζουν ούτε οι σκακιστές που τους υποστηρίζει (ηθικά εννοώ, υπάρχει κι άλλος κόσμος πλην του υλικού, έτσι δεν είναι);
Πράγματι το σκάκι, όπως και κάθε μορφή τέχνης, απελευθερώνει. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να σπάσουμε τα δεσμά μας, εντός και εκτός αυτού (τα λέω για να τα ακούω εγώ, ο άθλιος είλωτας). Κι όσο για τον καφέ, δεν είναι ντόπα φίλε μου. Είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπου! Τη συναγωνίζεται μόνο το πλυντήριο πιάτων. Την άρση βαρών και παρεμφερή εύκολα αθλήματα (σε σχέση με το δικό μας) προτιμώ να μην τα σχολιάσω. Εκτός κι αν αναφέρεσαι στα βάρη που μας έχουν φορτώσει οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις στους αρθροπαθείς ώμους μας.
Ορίστε...μου λάσπωσε η μακαρονάδα...
Τρυκ για διάσωση λασπωμένης μακαρονάδας, και πατέντα για βελτίωση γιουβετσιού
@ Ανώνυμος :
Καλά, πώς σας λάσπωσε; Βλέπατε Χαζόπουλο και αφαιρεθήκατε; Μήπως ρίξατε τα μακαρόνια πριν βράσει το νερό; Μήπως δεν τα ανακατέψατε όταν το νερό ξαναπήρε βράση; Ξέρετε πώς είναι : όταν το νερό βράσει, κάνει χλου-χλου· όταν βράσει και αρχίσει να κοχλάζει, κάνει χρου-χρου. Ε, λοιπόν, εμείς καραδοκούμε και τα ρίχνουμε ακριβώς όταν σταματήσει το χλου-χλου και αρχίσει το χρου-χρου.
Αλλά και μετά, όταν είχε ήδη λασπώσει, προλαβαίνατε, αν ξέρατε το τρυκ : αν προσθέτατε μερικά παγάκια και ανακατεύατε, θα την είχατε σώσει. Δεν πειράζει, το μάθατε για επόμενη φορά.
Σοβαρά μιλάω. Ειδικά στο γιουβέτσι, που είναι και επιρρεπές στη συσσωμάτωση, έχω βελτιώσει το τρυκ με μια προσωπική πατέντα : αντί για παγάκια νερού, ρίχνω, αμέσως μόλις βγάλω το ταψί από τον φούρνο, παγάκια από ζωμό μοσχαριού (φυσικό, όχι κύβο) και χυμό ντομάτας, και ανακατεύω. Για το ταψί 10Χ14 που χρησιμοποιώ για την περίσταση (ίντσες, όχι εκατοστά), πέντε παγάκια είναι ακριβώς όσο χρειάζεται. Το αποτέλεσμα είναι μυθωδία.
Έχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που γράφεται το ακρωνύμιο ΚΚΕ (έστω και ακροθιγώς), οι περισσότεροι το γυρίζουν στη γαστρονομία! Παράξενοι τύποι αυτοί οι σκακιστές...
Καλοπροαίρετε, αν σας πω ότι μου λείψατε θα με πιστέψετε ή μήπως θα πρέπει να κάνω δήλωση του νόμου 105; Μάλλον θα με πιστέψετε καλοπροαίρετος ων. :-)
Η αλήθεια είναι πως αμφιβάλλω αν η Μελίνα ήξερε καν ότι υπάρχει Σκακιστική Ολυμπιάδα...
Όντως η Ολυμπιάδα του 1992 ανταλλάχθηκε με αυτήν του Πόρτο Ρίκο, η οποία τελικά έγινε στη Μανίλα διότι το ΠΡ δήλώσε αδυναμία. Δεν ξέρω πότε ακριβώς η Ελλάδα δήλωσε ότι αποσύρεται από την Ολυμπιάδα του 1994, αλλά υποθέτω πως το γενικό χάος του 1993 δεν άφηνε πολλά περιθώρια για χρηματοδοτήσεις. Επίσης, βλέπω τώρα μπροστά μου τα μπουλετίν της Ολυμπιάδας του 1984, όπου η ανά τετραετία ανάληψη των αγώνων από την Ελλάδα αποδίδεται σε πρωτοβουλία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κ.Καραμανλή. Τέλος, όσο γνωστή είναι η άποψη του Γ.Ιωαννίδη για το σκάκι, άλλο τόσο γνωστή είναι η στήριξη και εκτίμηση προς αυτό από τον Γ.Σουφλία, υπουργό παιδείας όταν πέρασε ο σκανδαλωδώς ευνοϊκός νόμος για τις πριμοδοτήσεις το 1993, και από τον Γ.Μεϊμαράκη, υφυπουργό αθλητισμού στην τότε κυβέρνηση. Λυπάμαι που σας το χαλάω, αλλά μάλλον δεν έφταιγε και τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ για τη χαμένη Ολυμπιάδα :-)
Όσον αφορά τον "δεξιό" δήμαρχο Θεσσαλονίκης τότε (ο Κούβελας ήταν?), όλοι κράζουν τους εκάστοτε δημάρχους αυτής της πόλης για κατασπατάληση δημόσιου χρήματος, για φιγούρα χωρίς ουσία και τα σχετικά. Είναι δυνατόν να έχανε τέτοια ευκαιρία?!?
Ας αφήσουμε καλύτερα τα κομματικά. Εγώ πιστεύω πως δεν έχει καμία σημασία για το σκάκι ποιό κόμμα κυβερνά - μόνο τα πρόσωπα μετράνε. Το σκάκι είναι πολύ "μικρό" στα μάτια των πολιτικών, για να κάτσει ολόκληρο κόμμα να το κάνει θέμα...
Αγαπητέ Σωτήρη, συμφωνώ πως η συζήτηση με βάση τη στάση των κομμάτων (μιλώντας τουλάχιστον για τα ...δυο μεγάλα) δεν οδηγεί πουθενά, αλλά φοβάμαι πως το μπερδεύεις κι'εσύ. Η πρόταση για "ανά τετραετία ανάληψη των αγώνων από την Ελλάδα", ήταν πράγματι πρωτοβουλία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κ.Καραμανλή, αλλά αναφερόταν στους... γνωστούς Ολυμπιακούς Αγώνες και όχι στην Ολυμπιάδα Σκακιού. Απλά, "ταίριαξε" η ιδέα της Θεσσαλονίκης 1984 με την πρόταση για τη γνωστή -και μεγάλη- Ολυμπιάδα και οι σκακιστικοί παράγοντες της εποχής κατάφεραν να το εκμεταλλευτούν.
Η ιδέα της μόνιμης τέλεσης των Ολυμπιάδων στην Ελλάδα ήρθε λοιπόν στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και αμέσως μετά τα δυο διαδοχικά μποϋκοτάζ: οι Αμερικάνοι δεν είχαν πάει στην Ολυμπιάδα Μόσχας του 1980 (διαμαρτυρία για την επέμβαση του 1979 στο Αφγανιστάν, είπαν) και κατόπιν οι Σοβιετικοί δεν πήγαν στην Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες 1984 (διαμαρτυρία για τις επεμβάσεις των ΗΠΑ σε Κόστα Ρίκα, Ονδούρα...)
Το ακρωνύμιο ΚΚΕ, και η ακυρώσιμη δήλωση του «Νόμου» 105
@ Παναγιώτης Κονιδάρης :
Καλά, ποιον μπορεί να ενοχλεί το ακρωνύμιο Κωνσταντίνος Καραμανλής Εθνάρχης;!
Φυσικά μού αρκεί ο λόγος σας. Μεταξύ κατεργαραίων, ειλικρίνεια :-) Τα περί 105 τα αφήνω, γιατί είναι νομικώς διάτρητα : πρώτον, ο Νόμος 105 είναι εξίσου υπαρκτός με την τρικάμπουρη καμήλα (τώρα που το θυμήθηκα, τρικάμπουρα έλεγαν τον Ζιντάν)· δεν είναι νόμος, αλλά Νομοθετικό Διάταγμα, για την πληρότητα, Ν.Δ. 105/69, και δεύτερον, μια δήλωση κατά 105 θα ήταν ακυρώσιμη : έχει αντικατασταθεί από τη δήλωση του Ν. 1599/86 :-)
Εκτός του σκύλου το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου...εντός του σκύλου είναι πολύ σκοτεινά για να διαβάσεις.
Γκράουτσο
@middlewave
Για ποιον ακριβώς είναι ευνοϊκός, ή και σκανδαλωδώς ευνοϊκός, ο νόμος για τις πριμοδοτήσεις; Σίγουρα όχι για το σκάκι, αν κρίνω από όσα συμβαίνουν.
Κσι, απροπό, ποιος είναι αυτός ο Σουφλίας;
@Καλοπροαίρετε
Έχετε την εξοργιστική απαίτηση να κατέχω τέτοια σωρεία νομικών τσιτάτων (μπηχτή είναι αυτό) όπως αυτά που παραθέτετε, εγώ ένας ταπεινός επαρχιώτης φαρμακοτρίφτης; Αγαπητέ έχετε μεγάλες προσδοκίες από τους ανθρώπους, πράγμα που καταλήγει να γίνεται πιεστικό και εν γένει ανασταλτικό στο λίμπιντο. Ένα λίμπιντο που καταβαραθρώθηκε με την αιρετική σας απόδοση στα αθώα αρχικά. Φοβάμαι ότι η γυναίκα μου δε μου επιτρέψει να σας ξαναμιλήσω :-)
Για την ειλικρίνια, ούτε λόγος. Αρκεί να μου αποδείξετε ότι είστε τόσο κατεργάρης όσο κι εγώ. :-)
Τα τσιτάτα, η Λιβιδώ και ο τριηραύλης
@ Παναγιώτης Κονιδάρης :
Ε, όχι και νομικά τσιτάτα μερικές αθώες συστάσεις για ακριβολογία· δηλαδή, αν ακούγατε κάποιον – με τον οποίον, εννοείται, έχετε το θάρρος – να λέει ότι ο Αξιωματικός είναι πάντα καλύτερος από τον Ίππο ή, για να μείνουμε στην επιστήμη σας, ότι τα αντιβιοτικά είναι αποτελεσματικά σε κάθε είδους λοίμωξη, δεν θα τού υποδεικνύατε διακριτικά το σωστό; Και δεύτερον, σάς πλάκωσα με τίποτα Jus publicum privatorum pactis mutari non potest ή Nemo pluribus testamentis pro parte relictis decedere potest και τα παρόμοια; Όχι. Τότε, ναι, θα μπορούσατε να μιλάτε για νομικά τσιτάτα :-)
Λίμπιντο, λίμπιντο... τι είναι αυτό, όρος της αναγεννησιακής ζωγραφικής, σαν το κιαροσκούρο ή το σφουμάτο ας πούμε;
Σχετικά με τον βαθμό κατεργαροσύνης μου, με υπερηφάνεια ου μην αλλά και έπαρση, επικαλούμαι τις ενθουσιώδεις έως διθυραμβικές συστατικές επιστολές όλων των τριηραύλων υπό τις οδηγίες των οποίων στο μακρινό παρελθόν εργάστηκα – πριν γίνω ο ίδιος τριηραύλης :-D
Μια και ο λόγος για τσιτάτα, ένα που άκουσα τελευταία :
Δεν με πειράζει να πηγαίνω στη δουλειά, αλλά αυτή η οχτάωρη αναμονή για να πάω σπίτι με κάνει ράκος!
@Καλοπροαίρετος
Ορίστε τώρα, τι κατάλαβες; Με αυτή την ανεύσπλαχνη λατινική βροχούλα, ξεσκέπασες τις χαώδεις ελλείψεις μου στο trivium (για να μη μιλήσω για το quadrivium). Το παραδέχομαι, το περί τσιτάτων ήταν τέχνασμα εξέλκυσης από το βυθό της πνευματικής του νιρβάνας, του ταγού που ακούει στο όνομα Καλοπροαίρετος (και εδώ μιλώ πολύ πολύ σοβαρά). Οι επόμενες προσπάθειες θα συγκλίνουν στο να προκαλέσω σχόλια μεγαλύτερα κι απ' αυτά του φίλου με τις πόες και τα άλλα λούλουδα. Ξέρεις πόσα μου δίνει ο Γάτος για κάθε λέξη που σου βγάζω;
Θα μου επιτρέψεις βέβαια να επικαλεστώ την επαγγελματική ιδιότητά μου για να τονίσω ότι το λίμπιντο δε συνάδει με το κιαροσκούρο, μάλλον σκούρα τα βλέπω τα πράματα. Λύνεται βέβαια το πρόβλημα με βελτιωτικά της μνήμης χαπακάκια. Πάντως από τσιτάτα (για να επιστρέψω στο θέμα μας, που απασχολεί νομίζω όλους τους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου) καλά πας. Από ΚΟΒα έχεις περάσει κι εσύ και μου το κρύβεις. Κατεργάρης γαρ...
ΣουφλιΆς, με μπερδεύει το ελληνικό πληκτρολόγιο :-)
Κατά τη γνώμη μου, ο νόμος είναι σκανδαλωδώς ευνοϊκός για το σκάκι - και μιλάω για το νόμο περί εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όχι για τις προσλήψεις στο δημόσιο ή στις ΕΔ. Και εννοώ ευνοϊκός σε σύγκριση με αυτά που προσφέρονται στους διακριθέντες άλλων αθλημάτων. Βέβαια, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος (και των φαινομένων που παρατηρούμε ενίοτε στα νεανικά πρωταθλήματα), ίσως είναι σκόπιμο να αναθεωρήσω την άποψή μου! :-)
Όσο για το θέμα Καραμανλή, όντως ο Κ.Κ. δεν πρέπει να είχε το σκάκι στο μυαλό του όταν έκανε αυτήν την πρόταση. Αλλά το μπουλετίν της Ολυμπιάδας αυτό γράφει, παραπλανητικά :-)
Anyway, επιμένω στο κύριο νόημα του αρχικού μου ποστ: δεν νομίζω ότι έχουν σημασία τα κόμματα, αλλά οι άνθρωποι στις κρίσιμες θέσεις. Και για αυτόν τον λόγο, θεωρώ πως δεν έχει νόημα να εντάσσουμε τα κόμματα στη συζήτηση!
@ Παναγιώτης Κονιδάρης :
Ο σχολάζων, αμνήμων, και πάλαι ποτέ διαλάμψας νεολαίος καλοπροαίρετος
Δημοσιεύσεις-σεντόνια δύσκολα θα ξαναδείς. Αλλά πράγματι, ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον : αν οι πόες έχουν ήδη τον υμνητή τους, ίσως τα σκιαδανθή και τα ελλοβόκαρπα βρουν στη γραφίδα μου τον δικό τους :-)
Μπα, δεν ξαναμπαίνω στο τριπάκι με τα βελτιωτικά της μνήμης : Κάποτε που κατ΄ επανάληψη ξεχνούσα πράγματα – τι πράγματα; δεν θυμάμαι –, δοκίμασα νιμοδιπίνη – ή ήταν πιρακετάμη; δεν θυμάμαι –. Το θέμα ήταν ότι μετά δεν θυμόμουν αν πήρα ή δεν πήρα τις σταγόνες – ή ήταν υμένιο δισκίο; ή κόνις για πόσιμο εναιώρημα; δεν θυμάμαι· πάντως αερόλυμα δεν ήταν, μάλλον ούτε γέλη –, οπότε καλού-κακού [τα αποτελέσματα έδειχναν ότι] ξαναέπαιρνα – πόσες φορές; δεν θυμάμαι –. Στο τέλος αισθανόμουν σαν τον «Φούνες τον μνήμονα» του Μπόρχες, ο οποίος «ήξερε τα σχήματα που είχαν τα σύννεφα του νοτιά το ξημέρωμα της 30ής Απριλίου 1882, και μπορούσε να τα παραβάλει στη μνήμη του με τα «νερά» ενός δερματόδετου βιβλίου, που του ‘χε ρίξει κάποτε μια ματιά, και με τα σχήματα του αφρού που σήκωσε ένα κουπί στο Ρίο Νέγκρο, την παραμονή της μάχης του Κεμπράτσο» (μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη, το πλήρες πρωτότυπο κείμενο εδώ), μού έφερναν και μετεωρισμό, οπότε είπα να τα κόψω :-D
ΚΟΒα; Όχι, δεν τις λέγαμε έτσι στη νεολαία του κόμματος από το οποίο, τρυφερό ξεπεταρούδι τότε, την εποχή της έντονης πολιτικοποίησης αμέσως μετά την έλευση στα πράγματα του ΚΚΕ (μην ξαναερμηνεύουμε τώρα τα αρχικά), έκανα ένα βραχύτατο κάτγουωκ· άλλωστε, ποτέ δεν βρήκαμε τρίτο άτομο :-(
@Καλοπροαίρετος
:-))
Μετά τις σχολικές εξετάσεις, τριγύρισα σε ενδιαφέρουσες σελίδες των ιστολογίων για να δω τι έχασα.
Αγαπητέ γάτε, εύχομαι να είσαι καλά.
@Καλοπροαίρετος
Θα έλεγα ότι είσαι εξαίρετος! Λεπτό χιούμορ ανάμικτο με συγκινητικές αναμνήσεις και αυστηρή κριτική, είτε αναφέρεσαι σε νομικίστικα είτε σε φαρμακοτριβικά θέματα. Μου αρέσει που έχεις το κέφι να ερευνήσεις και μετά να παραθέσεις όλα αυτά τα ασήμαντα, (αντικείμενα του παιγνιδιού Trivial Pursuit), αλλά με τρόπο που να τα κάνει σημαντικά, σαν πράγματα που κάποιος οφείλει να υπερασπίσει.
Όσο για τα αρχικά, Καταπληκτικέ Καλοπροαίρετε Έσκισες.
@Κονιδάρης
Κονιδάρη Κρυφέ Επαναστάτη Καθώς Καλοκαιράκι Έφτασε, Κανόνισε Κράτηση Εξοχικής Κατοικίας Και Ερχόμαστε! (Καλά Καλαμπουράκι Είναι. Κλείνω Κατάλυμα Ελόγου μου).
@alkinoos
Άσε, αυτά δεν πιάνουν στον Καλοπροαίρετο. Πρέπει να το τσιγκλίσεις το θεριό για να σου δείξει τα δόντια του. Μην κοιτάς το Γάτο που(ως Γάτο) τον χαιδεύουμε... Κι όσο για την επαναστατικότητα μερικών μερικών, ένα έχω μόνο να δηλώσω: Venceremos, αλλά δεν ξέρω πότε ακριβώς!
@ alkinoos (axiotis – για τους μυημένους, LOL) :
Η εποχή του αξολότλ
Ευχαριστώ για τα εγκωμιαστικά σας – αν και δίκαια :-) – λόγια. Με δεδομένο ότι, κατά τα φαινόμενα, σας αρέσει αυτή η σώρευση, και κυρίως οργανική ένταξη στο κείμενο, όπως εύστοχα παρατηρήσατε, τόσων μικρολογιών, να διακινδυνεύσω την υπόθεση ότι, από τους καταγινόμενους με το ίδιο λογοτεχνικό είδος με εσάς, συμπαθείτε τη Ράνια Κατσαρέα;
@ Παναγιώτης Κονιδάρης :
Τα καμώματα του Γκρόμπελααρ στα πέναλτυ του τελικού Λίβερπουλ – Ρόμα του 1984, και καριμπού, άλκες και λοιπά κερασφόρα
Άσε, έμαθα πια τις γκρομπελαριές σου, τις οποίες μάλιστα έχεις, δεν θα έλεγα την αφέλεια, μάλλον την ειλικρίνεια, να διατυμπανίζεις κιόλας, αντί να τις αφήνεις να δρουν υποχθόνια, και δεν τσιμπάω. (Συνήθως.)
Επιπλέον, διαδίδεις ανακρίβειες : όχι και θεριό, ένας κοινότυπος και φιλήσυχος τρικεράτωψ μόνο – και δεν θέλω υπονοούμενα για την πίστη της συζύγου μου :-)
Εντάξει, δεν ξέρεις πότε ακριβώς, μήπως ξέρεις τουλάχιστον ποιους ακριβώς; :-)
@Καλοπροαίρετος (μαινόμενος)
Φυσικά και ξέρω ποιούς θα νικήσουμε. Εσύ δεν ξέρεις; Μα τι λέω, φυσικά και ξέρεις ότι οι ηττημένοι πρέπει να' ναι οι εαυτοί μας, οι μόνοι δηλαδή που στήνουν αναχώματα στην ασυνείδητη πορεία προς το όνειρο ή την Μορική Ουτοπία ή την Νεοπλατωνική Βακωνική Νέα Ατλαντίδα ή τον τελικό του Γιούρο. Παρεπιπτόντως ο Γκομπελαάααρ, το' χε πιάσει εκείνο το πέναλτυ, δεν το΄χε πιάσει; Στα λόγια μου έρχεσαι : Venceremos!
@ Παναγιώτης Κονιδάρης :
Αρχίστε (και τελειώστε) την επανάσταση χωρίς εμένα, και άλλοι δύο γκρομπελαρίζοντες
Εμείς οι νικητές, εμείς και οι ηττημένοι δηλαδή, σαν τον Λιγνό που έπαιζε τρίλιζα με τον εαυτό του – μάλιστα κέρδισε, και το πανηγύριζε κιόλας.
Ώστε βρήκαμε ποιους θα venceréis· εκκρεμεί ακόμα να βρούμε και πότε. Τελικά, σαράντα χρόνια μετά τον Μάη, όλο κάτι Ιδ1 και Αζ1 παίζουμε, ça veux dire ανάπτυξη κατά πίσω, και όταν έρθει η ώρα για το ζ5, τα δόντια μας κροταλίζουν σαν καστανιέτες από τον φόβο. Όσο για μένα, θέλω να πάω επανάσταση, αλλά δεν ξέρω τι παπούτσια να φορέσω…
Ουτοπίες και Φρουτοπίες έχουν γίνει πιο τετριμμένος προορισμός και από το Κουρσεβέλ τον χειμώνα και το Ντουμπάι το καλοκαίρι· προτιμώ πιο εξωτικά και ανεξερεύνητα μέρη, κάτι σε Ζαναντού, Σάνγκρι-Λα ή Δήλεσι ας πούμε.
Και, όχι, ο Γκρόμπελααρ (το άλφα μακρό, κατά το Άρι Χάαν, Άρια Σαγιόνμαα – προσοχή, όχι μακρότατο, όπως ο αάατος), δεν έπιασε κανένα από τα τέσσερα πέναλτυ που χτύπησαν οι τζαλορόσσι (νάσου και το ιταλικό) στο συγκεκριμένο παιχνίδι : τα δύο τα ρούφηξε, αλλά, στο κρίσιμο τέταρτο πέναλτυ των ιταλών προέβη στην γκρομπελαριά στην οποία αναφερόμουν (και με απογοήτευσες που φαίνεται να μην τη γνωρίζεις), αποσπάστηκε η προσοχή του Γκρατσιάνι και σημάδεψε τα περιστέρια.
Κάτι ανάλογο έκανε και ο Ντούντεκ στο πρώτο πέναλτυ του τελικού Λίβερπουλ – Μίλαν το 2005, και ο Σερζίνιο σημάδεψε ομοίως τα περιστέρια – άλλα, κωνσταντινουπολίτικα αυτή τη φορά· τα πρώτα ήταν ρωμαϊκά.
Πάντως, ο πιο έξτρα λαρτζ νούμερο τερματοφύλακας πρέπει να ήταν (ακριβέστερα, είναι· παίζει ακόμα, στα 41 του, στη Β΄ Κολομβίας) ο Ιγκίτα. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι, ιδού ένα δείγμα – και όχι από κανένα ματς της πλάκας, αλλά από το φιλικό Αγγλία – Κολομβία στο Γουέμπλεϋ το 1995 παρακαλώ.
Ποιος Τσεχ και ποιος Μπουφόν…
@Καλοπροαίρετος
α) Κάτι πρέπει να κάνεις με το ψευδώνυμο. Πρώτον γιατί είναι ό,τι ακριβώς υπαινίσσεται το πρώτο συνθετικό, αφού ως χειρουργός με πλούσια εμπειρία βρίσκεις τις μικρές μου πληγές και στριφογυρίζεις εκεί το νυστέρι σου. Και δεύτερον γιατί είναι πολύ μεγάλο. Κάποτε σε ένα πάρτυ (χαμένο στην αχλή του χρόνου) γνώρισα ένα γιατρό που τον έλεγαν "Ήμονα". Φοβερό όνομα λέω μέσα μου, αλλά μιας και δε μου έλεγε κάτι μυθολογικά είπα να μην εκθέσω την ανεπίτρεπτη ένδεια μου στην αρχαϊκή ονοματολογία. Τελικά η περιέργεια κατίσχυσε και έμαθα ότι επρόκειτο για μια δημιουργική σύντμηση του "Παντελεήμονα". Γιατί δε δοκιμάζεις το "Ίρετος";
β)Μάλλον έχεις υπερτιμήσει την ασθενή μου μνήμη. Πώς αλλιώς να εξηγήσω την απαίτησή σου να θυμάμαι ότι ο Γκρατσιάνι προσπαθούσε σαν τον συμπατριώτη του Γαλιλαίο να αποδείξει τη χρησιμότητα του βεληνεκούς των 45 μοιρών; Κάποτε είχα το στενό μυαλό μου κατάφορτο από τέτοιου είδους πληροφορίες, μα δεν άργησε ο καιρός που τα ανέβασα όλα να αραχνιάζουν στη σοφίτα για να μου αδειάσουν το χώρο για καμιά επαναστατική βαριάντα. Φυσικά θυμάμαι όλες τις φορές που έχω παίξει Ιδ1 και Αθ1 (εδώ σε διορθώνω με χαιρεκακία). Θυμάμαι ακόμα και την ιδιαίτερη κινησιολογική σπουδή του εν λόγω τερματοφύλακα, που έμοιαζε με σφουγγαρά από την Κάλυμνο μετά από την ανάδυσή του από βάθος 150 οργιών. Χαίρομαι ωστόσο που έχεις σε εκτίμηση τον Χιγκίτα. Η φαντασία στην εξουσία λέει ένα άλλο παρωχημένο σύνθημα, απ' αυτά που σε κάνουν να δακρύζεις (κρυφά εννοείται) και μετά να τα απορρίπτεις (δημόσια εννοείται) αφού δεν κατάφερες με τους συντρόφους σου (ή μόνος σου εννοείται) να τα υλοποιήσεις.
γ)Ο πεντάχρονος Αντρέας, το γειτονόπουλό μου, έρχεται συχνά στο φαρμακείο και ζωγραφίζουμε, γράφουμε, μαθαίνουμε τη μυθολογία (τη μισή, αυτή με τους ηρωισμούς, αφού στην άλλη μισή κυριαρχεί η του Διός λαγνεία, πράγμα απαγορευτικό για ένα παιδί στην πρωκτική περίοδο) και εξηγούμε τον κόσμο με το δικό του τρόπο. Ενίοτε με βρίσκει παντέρημο μπροστά σε μια σκακιέρα. "Μόνος σου παίζεις; Μουρλός είσαι;" με ρωτάει με γνήσια απορία και ίσως με γνήσια βεβαιότητα για το δεύτερο σκέλος. Κάπως έτσι ξεινούν οι επαναστάσεις θέλω να του πω, μα μετά θα θέλει να μάθει σκάκι, ενώ ο πατέρας του τον σπρώχνει στα "κανονικά" αθλήματα. Στο τέλος έμαθε να στήνει τα κομμάτια. Είναι μικρόβιο η επανάσταση. Και να μην το' χεις το κολλάς. Μετά γίνεται ανίατο. Δεν είναι κάτι ξεχωριστό, ίσα ίσα. Αφού "δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ' τον κόσμο. Τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο". Ε;
δ) Σταμάτα τις αναδιφήσεις στην πλούσια γκάμα παπουτσιών σου. Δε θα χρειαστούν παρά μόνο τα γυμνά σου πέλματα, στο δρόμο προς τη Φρ-ουτοπία. Το Κουρσεβέλ είναι από την άλλη μεριά, ποιός το γαμάει;(συγγνώμη για τη λέξη "Κουρσεβέλ").
ε)Μπορεί εγώ να γίνομαι ενίοτε (και πιθανόν ασυνείδητα) "γκρομπελααριστής", μα ο χρόνος κυλάει. Αν κυλάει κυκλικά, τότε θα ξανάρθουν οι μέρες της Ουτοπίας. Αν κυλάει γραμμικά τότε πλησιάζουμε σ' αυτές κάθε στιγμή. Αν δεν υπάρχει χρόνος τότε έχουμε φτάσει ήδη. Κι αν δεν προλάβουμε εμείς να φτάσουμε ξυπόλητοι, ίσως προλάβει ο Αντρέας (με μια σκακιέρα υπό μάλης). Θαρρείτε Αχαιοί.
@ Παναγιώτης Κονιδάρης :
Νάμουν το Μάη γάιδαρος, ο Ηρακλής στο κλουβί με τις τρελλές, και τα εφτά μισοτηγανισμένα ψάρια
@ (α) Σύμφωνοι, το ψευδώνυμό μου είναι μακροσκελές, έχεις όμως αναλογιστεί ότι το δικό σου χρηστώνυμο, γιατί δεν πρόκειται για ψευδώνυμο, είναι ακόμα μακροσκελέστερο; :-)) Επιπλέον, και σε προλαβαίνω, είναι και ουδέτερο, πε-χα εφτά, δεν ερεθίζει τα μάτια, μηδέν ζάχαρη, μηδέν λιπαρά, μηδέν γενικώς, όμως αυτός ήταν και ο σκοπός μου όταν, πριν δέκα σχεδόν μήνες, υπό συγκεκριμένες συνθήκες που δεν ανακαλώ με νοσταλγία, το διάλεξα. Είχε τότε περάσει από το (όποιο) μυαλό μου προς στιγμήν να διαλέξω κάτι σαν «ξαναμμένη σκύλα» ή «γάτος το Γενάρη», να κάνω και αντίπραξη στον ορίτζιναλ γάτο, αλλά πρυτάνευσαν, ως εικός, ωριμότερες σκέψεις. Εκ του αποτελέσματος, καλύτερα το τωρινό. Η σύντμηση που προτείνεις δεν με ενθουσιάζει, κάνει ρίμα και με το «εμπύρετος» και δημιουργεί συνειρμούς. Έχεις άλλες δύο προσπάθειες, μετά με ειδοποιούν από το κοντρόλ ότι πρέπει να κάνουμε ένα διαφημιστικό μπρέικ.
Ναι, έχουν γούστο αυτά τα υποκοριστικά (ή *υποκοριτσιστικά, κατά το *festivilities), που άλλοτε παραπέμπουν άμεσα στο αρχικό βαπτιστικό όνομα, π.χ. τα ποντιακά Γιωρίκας, Κωστίκας, Πανίκας (θυμήθηκα τώρα και το ανέκδοτο : Με λένε Γιωρίκα και οδηγώ νταλίκα, με λένε Μικέ και πάω σε μασκέ, ή, σε άλλη εκδοχή, με λένε Μιχάλη και πάω καρναβάλι), Πέννυ από το Πηνελόπη, Ντόροθυ από το Δωρόθεος (ιερωμένος αυτός, για ένα διάστημα ο μυστηριώδης «δεσπότης Ντόροθυ» είχε γίνει, ελέω Τράγκα, πρώτη φίρμα), Αναΐς από το Παναής… όχι, λάθος, άσχετο, άλλοτε με λίγη φαντασία, π.χ. Βάκης από το Σταύρος, Βούλης από το Παρασκευάς (Άντζας), Πάκης από το Προκόπιος (Παυλόπουλος), ή περισσότερη, π.χ. Ντάφυ από το Τριαντάφυλλος (Μαχαιρίδης), Ρένος από το Ειρηναίος (αλλά και από το Αυγερινός), Πέγκυ από το Παγώνα, άλλοτε όμως ούτε κατ΄ ιδέαν, π.χ. Ντέμης από το Θεμιστοκλής (Νικολαΐδης), Ρόης από το Ηρόδοτος (Υψαρίδης, κύπριος σκακιστής), Μάγκυ, όχι από το Μαργαρίτα αλλά από το Ανδρομάχη (Χαραλαμπίδου – μάνα μου η χωρίστρα σου, που θα έλεγε και ένας γνωστός μου) και τόσα άλλα.
@ (β) To «Η φαντασία στην εξουσία» είναι πολύ ασαφές – δεν λέω θολοκουλτουριάρικο για να μη σε στενοχωρήσω – για τα γούστα μου. Από τα συνθήματα του Μάη προτιμώ σταθερά δύο : το εσωστρεφές και λίγο πεσσιμιστικό, ή απλώς ρεαλιστικό, «Εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά», που ακούγεται και γράφεται, ενίοτε με ελαφρές παραλλαγές, μέχρι σήμερα, και το σουρρεαλιστικό, που όμως περιγράφει πραγματικό περιστατικό, «Κάτω από τα πεζοδρόμια, η παραλία». Όμως και τα δύο είναι, ή εγώ τα αντιλαμβάνομαι ως, αρκετά βαθιά και σηκώνουν σοβαρότερη κουβέντα.
Και τον Ιγκίτα έχω σε εκτίμηση και τον Τσιλαβέρτ και όλους αυτούς τους μυστήριους ίντιος, που κάποια στιγμή κατεβαίνει κάτι εκκεντρικό στη γκλάβα τους και χωρίς, όχι δεύτερη, ούτε καν πρώτη, σκέψη, το πραγματοποιούν, ακόμα και αν οι πιθανότητες επιτυχίας δεν είναι με το μέρος τους. After all, it’s only a game – ένθα it όχι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά ίσως και η ίδια η ζωή.
@ (γ) Πράγματι, η εφευρετικότητα του Δία όταν είχε... φουσκοδεντριές ήταν άνευ προηγουμένου και επομένου : τη μια μεταμορφωνόταν σε ταύρο για να... χμμ... προσεγγίσει την Ευρώπη, την άλλη σε κύκνο για τη Λήδα, την παράλλη – άκου τώρα – σε χρυσή βροχή για τη Δανάη... Αποσιωπώ ως πολιτικώς μη ορθά τα περί αετού και Γανυμήδη. Αυτός δεν ήταν θεός, ελβετικός σουγιάς ήταν :-) Όμως, καθώς διαβάζετε ελληνική (υπάρχουν και άλλων λαών) μυθολογία με τον μικρό Αντρέα, πιστεύω να κάνεις και τη σχετική λογοκρισία, γιατί και στον Ηρακλή υπάρχουν σκηνές ανήλικες δι΄ ακαταλλήλους : εκτός από τους άθλους με τις Λαιστρυγόνες Όρνιθες, τη Λερναία Βίδρα (προσοχή : όχι Βύντρα) και τα σχετικά, υπάρχουν και πιο εξτρήμ καταστάσεις, ας πούμε εκεί με τις Αμαζόνες, η ζώνη της Ιππολύτης ήταν το πρόσχημα, και αυταρχικό πρόγραμμα για υπάκουους κυρίους έχω, λέγετε, και εκεί με την Ομφάλη, που τον έβαζε και έγνεθε ντυμένος γυναικεία, και αυτός κατά τα φαινόμενα είχε δει το φως το αληθινό, ειδ΄ άλλως δεν θα καθόταν τόσα χρόνια· φάση όμως, ο Ηρακλής ανακαθισμένος στο ανάκλιντρο και η Ομφάλη στον σκίμποδα πλάι του να τον μακιγιάρει και να του αφαιρεί την περιττή τριχοφυΐα με το τσιμπιδάκι, και αυτός να πεταρίζει όλο τσαχπινιά τα βλέφαρα με τις γυρισμένες με το ψαλιδάκι βλεφαρίδες και να σπάει τον καρπό με χάρη... Ταμάμ θα ήταν σήμερα, με τη λεοντή και το ρόπαλο, μπροστάρης στην Athens Gay Pride, επικεφαλής της πορείας, πισωπατώντας με μέτωπο στους πορευομένους, να δίνει τον ρυθμό εκφωνώντας τα συνθήματα με τη ντουντούκα… Φαντασμαγορία μιλάμε!
@ (δ) Συμφωνούμε, το Κουρσεβέλ είναι για τους αρχοντοχωριάτες και τους νεόπλουτους, βρωμάει τραγίλας και τσαρουχοποδαρίλας ήδη από τα διόδια. Εμείς οι γνήσιοι μπεσεμπεζέδες δεν αλλάζουμε το Σαμονί με τίποτα.
@ (ε) Αυτές οι υποθετικές προτάσεις για τον χρόνο μού φαίνονται κάπως ξεκάρφωτες, κάτι σαν το «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει». Αν τις εντάσσαμε ως if-then[-else] δομή ελέγχου σε κανένα πρόγραμμα σε Pascal, ο υπολογιστής θα βαρούσε ραν τάιμ έρρο - κατά το άσμα : Αν μ’ αγαπάς δεν ξέρω, βαράει η καρδιά μου ραν τάιμ έρρο :-D
Θαρρείτε Αχαιοί (όσο ναρθεί ο Μόσκοβος; юцес. Τάδαμε κι αυτωνών τα χαΐρια, χειρότεροι καπιτάλες από τους αμερικάνους έγιναν), αιδώς Αργείοι, τσίπα Βιτρινιτσιώτες, ύπνον ελαφρύ Αλτσαντιριώτες... Για να έχει αποτέλεσμα το aux armes, citoyens πρέπει να απευθύνεται σε πολίτες, όχι σε ιδιώτες. Αλλά έσσεται ήμαρ... Πού θα πάει, θα ξεμαρμαρώσει ο εξαδάκτυλος!
@Ίρετος
@@α)Σωστή η παρατήρηση για το όνομά μου, πλην όμως η αδικία με πνίγει εκ της αυτονόητης αθωότητάς μου στην εν λόγω επιλογή. Μπορείς όμως να χρησιμοποιείς το BEL, ψευδώνυμο με το οποίο έγραφα συνθήματα και εξυπνάδες στους τοίχους του Πανεπιστημίου (κατά άλλους τους λέρωνα, αλλά αν ο Θεός δεν ήθελε να γράφουμε στους τοίχους θα είχε δώσει τις Δέκα Εντολές σε τετράδιο, πάει να πει). Το εν λόγω ξενικό δεν είναι καθόλου ξενικό καθότι αποτελεί το πατροπαράδοτο προσωνύμιο της οικογένειας. Μπελικούκος ήταν βέβαια το ασύντμητο αρχικό και η μόνη ετυμολογική συνάφεια που έχω ανακαλύψει είναι ένα είδος κουκιών, τα βελίκουκα. Οι φαρμακευτικές τους ιδιότητες, γνωστές στο Διοσκουρίδη, καθόρισαν τόσο το επαγγελματικό μέλλον μου, όσο και την ακατάσχετη αερολογία μου. Για τη χωρίστρα δε θα μιλήσω, γιατί σ' αυτές τις περιπτώσεις καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς. Δεδομένου ότι αδυνατώ να μασήσω (και δεν αναφέρομαι στην περιοδοντίτιδά μου), κάνω μόκο.
@@β)Μετά από καιρό που η ατυχία σου σε καταδίκασε να με συναντήσεις ηλεκτρονικά, θα έχεις ήδη καταλάβει ότι εμμένω στα παραδοσιακά συνθήματα περισότερο από τον πολύ κόσμο. Ίσως να οφείλεται στην εν τω βάθει ισχυρογνωμοσύνη μου, ίσως πάλι και στην εν τω βάθει ισχυρογνωμοσύνη των εν λόγω συνθημάτων. Ας είναι. Είμαι ανοιχτός σε καινούρια (που μπορεί απλά να είναι παλιά αλλά ξεχασμένα), αρκεί να δεχτείς να τα φωνάξουμε μαζί. :-) (τι γλυκανάλατος που γίνομαι όταν θέλω- και κυρίως όταν δε θέλω)
@@γ)Για το Δία έχω γράψει στην ελάχιστα σκακιστική στήλη "Σκάκι για λίγους", στο προσεχές τεύχος του "Σκάκι για τα παιδιά της Αφρικανικής Ηπείρου", άρα δεν έχω να προσθέσω νιξ. Για τον Ηρακλή πάλι θα σου θυμίσω (γιατί οι τρικεράτωπες δε φημίζονταν για τη μνήμη τους, αν και στην περίπτωσή σου οι παλαιοντολόγοι οφείλουν να αναθεωρήσουν την παράμετρο του λόγου: βάρος σώματος- χωρητικότητα κρανίου) τις περιπτύξεις του με την Ιόλη (από το Καριόλη βγαίνει αυτό;), για να μην αναφερθώ στα δέκα κολασμένα χρόνια που έζησε ο Οδυσσέας μακριά από το χτισμένο πάνω στον κορμό του δέντρου κρεβάτι της, πεμπτουσίας της ηθικής, Πηνελόπης Κρουζ (σαν σενάριο της Τσινετσιτά αυτό το τελευταίο).
@@δ)Αν μάθω ότι κάνεις διακοπές σε μέρη Σα-μονί, πολύ θα στενοχωρηθώ και ίσως δε θα σου ξαναμιλήσω, γιατί θα σε θεωρώ καπιταλιστή αισχίστου είδους και μετά εσύ θα χαμογελάσεις με ανακούφιση που γλίτωσες από μένα και εγώ θα πεισμώσω και θα αρχίσω να σου ξαναμιλώ για εκδίκηση. Αυτό μου το έμαθε ο Αντρέας. Να, για να μάθεις.
@@ε)Πώς εξελίσσεται αυτό που ονομάζουμε χρόνο; Το θεωρείς ον ή μη ον; Έχει να κάνει μ' αυτό η αλληλοδιαδοχή γεγονότων όπως έχουν καταγραφεί στην ατομική ή τη συλλογική μας συνείδηση; Δώσε μου τα φώτα σου (ή άλλαξέ μου τα δικά μου). Πάντως δεν ξέρω αν θα τιλτάριζε το Pascal, ο Βλάσιος Πασχάλης όμως το δήλωσε ορθά κοφτά: "Η φύση του ανθρώπου δεν είναι μόνο το προχώρημα, έχει το πήγαινε και το έλα". Λες γι' αυτό να ζαλίζομαι ρε γαμώτο;
@Καλοπροαίρετος
Δεν έχω διαβάσει Κατσαρέα, ακόμη.
Θέλω να σου πω μόνο για εκείνο το θεωρούμενο χωρίς νόημα "ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει". Την πρώτη φορά που το άκουσα φαντάστηκα ότι υπήρχε ένας παππούς που πάντοτε έκανε όλη την ημέρα περιπάτους όταν ήταν καλός ο καιρός, και που άφηνε την ράβδο του στην γωνία του χολ όταν επέστρεφε στο σπίτι. Αν λοιπόν υπήρχε την ημέρα η ράβδος στην γωνία και ακουγόταν γκρινιάρικη η φωνή του παππού, θα μπορούσε να πεί κανείς με νόημα "ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει".
Για όλα τα υπόλοιπα επιστητά την έχεις καταβρεί με τον Κονιδάρη και δεν χρειάζεστε βοήθεια για να βομβαρδίζετε με κόσμια πολιτιστικά το ιστολόγιο του Γάτου.
Αλλά εξηγείται νομοτελειακά, και το κατέγραψε ο Βόνεγκατ, γιατί η ταλαίπωρη Δρέσδη αφεύκτως βομβαρδίζεται.
@ Παναγιώτης Κονιδάρης :
Μ΄ ένα όνειρο τρελλό κι ένα χόρτο μαγικό...
Πάλι Ίρετος; Φαντασία μηδέν... Ελπίζω τουλάχιστον να παραδέχεσαι ότι τα καλλιτεχνικά ψευδώνυμα που επινόησα για σένα σε εντελώς ανύποπτο χρόνο, Pete Dare και Pete Caine, στη λογική που ο Frederick Austerlitz έγινε Fred Astaire, o Karolis Bučinskis Charles Bronson, η Πολυτίμη Κολοπάνου Πόλυ Πάνου και ο πολυσύνθετος Νίκος Νικολαΐδης Πωλ Νορ, ήταν αρκούντως πιασάρικα για διεθνή καριέρα :-)
@³ (α) ...και δίπλα στα συνθήματα που έγραφες εσύ, περνούσαν οι ομοïδεάτες μου νεομηδενιστές παραδοξολόγοι και έγραφαν «Όσα δεν φτάνει η ΠΣΚ τα κάνει προβοκάτσια», «Κνίτευε και μη ερεύνα», «ΜΑΤ και ΚΝΑΤ κοινοί αγώνες» και «Έξω η ΚΝΕ του θανάτου (υπογραφή) Βάσεις» :-)
@³ (β) : Ε, τότε, ιδού μερικά, όχι όλα ευρέως γνωστά, γηπεδικά συνθήματα, έτσι για ποικιλία, και μάλιστα προσαρμοσμένα σε γνωστές μελωδίες, ελληνικές, αλλά και ξένες :
- Στη μελωδία του «Ο πιο καλός ο μαθητής» του Ζαμπέτα : «Με τον Μπιν Λάντεν αρχηγό / τον Πάσσαρη πιλότο / και τον Ματέι στα ραντάρ / θα πα να βρούμε χόρτο» (έχει και συνέχεια). Υπάρχει και η εκδοχή των οπαδών του Αιγάλεω για τους του Ιωνικού· ξεκινά «Ο πιο καλός Ιωνικός», αλλά το υπόλοιπο είναι πολύ σόκιν για να γραφεί εδώ.
- Στη μελωδία του «Ο Λευτέρης» του Ξαρχάκου, τρεις τουλάχιστον παραλλαγές : «Τζιοβάννι Χ3, άσε τη μπάλλα κι έλα πιες κάνα ντουμάνι», «Κεντέρη Χ3, είδες τη φάκα μα δεν είδες το κασέρι» και, το γνωστότερο, «Αντώνη [Νικοπολίδη] Χ3, από τον καναπέ θα βλέπεις το σεντόνι» (τα δύο τελευταία έχουν και –μακρά– συνέχεια).
- Και το κορυφαίο, αν και, ή μάλλον επειδή είναι, παλαιό (αρχές δεκαετίας ΄80), στη μελωδία του Another brick in the wall : «Ποιος θ΄ αρμέξει τις γελάδες; Ποιος θα πήξει το τυρί; Hey, Πλίτση, γύρνα στο μαντρί!» (Πραγματολογική σημείωση για τους νεώτερους : Το The wall των Pink Floyd – απαράδεκτο άλμπουμ και αρχή της ραγδαίας έκτοτε παρακμής τους, όμως αυτή είναι άλλη κουβέντα – κυκλοφόρησε το 1979. Ο Γιώργος Πλίτσης ήταν εκείνα τα χρόνια ο βασικός τερματοφύλακας της Λάρισας.)
Και ένα γλυκόπικρο αναρχικό : «Το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό, ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό».
Πάρε και μια βελτιωμένη εκδοχή του «συνεδριάζω, -εις, -ει, -ουμε, -ετε, αποφασίζουν» : «κατασκοπεύω, μαγνητοφωνείς, χαφιεδίζει, φακελλώνουμε, εκβιάζετε, διαψεύδουν».
Η παρακαταθήκη μου από συνθήματα, αν και εγκατεσπαρμένη στα πέντε σημεία του ορίζοντα (μάλιστα, πέντε· δεν λέει ο Κορκολής «Με σκόρπισες ξανά στους πέντε ανέμους»; δεν λέμε «την άφησε στους πέντε δρόμους»; και, πέρα από πλάκα, στο κινέζικο ωροσκόπιο τα σημεία του ορίζοντα είναι πράγματι πέντε – το κέντρο θεωρείται κατεύθυνση, που μάλιστα ισορροπεί τις άλλες τέσσερις) και ανοργάνωτη, είναι αστείρευτη. Ας αφήσουμε τίποτα και για άλλη φορά :-)
@³ (γ) : Εκτός από την Ιόλη, που δεν βγαίνει από αυτό που λες, αλλά από το Αλλοπουρινόλη, όπως το Ντίνα βγαίνει από το Paludina (επαγγελματικό αστείο των γεωλόγων), έπαιζε μέσα και ένας Ιόλαος, αν θυμάσαι. Είπαμε : ήταν μερακλής ο Ηρακλάκος...
Μια και ο λόγος για Τσινετσιττά και Ηρακλή : Η Τσινετσιττά έβγαζε «ταινίες χλαμύδας» (απόδοση του ιταλικού peplum all'italiana, στα αγγλικά sword and sandal films) με το φαράσι τη δεκαετία του ’60. Από ιστορική ακρίβεια έπασχαν λίγο και μπέρδευαν αιώνες και λαούς, αλλά είχαν περιπέτεια και θέαμα. Ο Ηρακλής ήταν από τους αγαπημένους τους ήρωες (άλλοι ήταν ο Σαμψών, ο Γολιάθ, ο Ούρσος και βέβαια ο περίφημος Μασίστας) και ενσαρκωνόταν από διάφορους μπρατσαράδες της εποχής, με πιο πετυχημένο τον Ρεγκ Παρκ. Ενδεικτικοί τίτλοι : «Ο Ηρακλής κατακτά την Ατλαντίδα» (Ercole alla conquista di Atlantide, 1961, Ηρακλής ο Ρεγκ Παρκ), «Ο Ηρακλής κατακτά τη Βαβυλωνία» (Ercole contro i tiranni di Babilonia, 1964, Ηρακλής ο Ροκ Στήβενς), «Ο Ηρακλής στο κέντρο της Γης» (Ercole al centro della Terra, 1961, του Μάριο Μπάβα, μάλλον η καλύτερη της σειράς, Ηρακλής πάλι ο Ρεγκ Παρκ), «Ηρακλής εναντίον Μολώχ» (Ercole contro Moloch, 1963), και βέβαια «Τρεις Τιτάνες του Αιγαίου» (Ercole sfida Sansone, 1963), ήγουν Ηρακλής, Οδυσσέας και Σαμψών! Όχι, η ταινία «Το Τρίο Στούτζες συναντά τον Ηρακλή» (1962) δεν ανήκε στη σειρά. Και όχι, δεν ξέρω αν σε κάποια τέτοια «χλαμύδα» ο Ηρακλής τα έβαλε με τους Νεφελίμ· για τον Μασίστα πάντως δεν παίρνω όρκο :-)
@³ (δ) : Γιατί; Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος με αριστερή ιδεολογία και δεξιά, καραδεξιά όμως, τσέπη, είμαι. Τι φταίω εγώ αν το έψιλον εννιά μου είναι σαν τόμος εγκυκλοπαίδειας; Τι φταίω εγώ αν έχω τσιγγάνα καρδιά; Τι φταίω εγώ που δεν μπορείς τα αυτονόητα να δεις;
@³ (ε) : Δεν κάθομαι να φιλοσοφήσω για τον χρόνο· έχουν προλάβει άλλοι, και με καλύπτουν απόλυτα. Για να μείνουμε μόνο στους νεοέλληνες : «Δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο» (Χατζηγιάννης), «Εσένα θέλω μόνο, αλλά δεν έχω χρόνο» (Γονίδης), «Να βγάλουμε ψεύτη τον χρόνο τον κλέφτη, να μείνουμε πάντα παιδιά» (Τσαρμς, φίτσουρινγκ Τέρης Ιερεμίας· εμφανίζεται ακόμα καμιά φορά, βαλσαμωμένος, σαν τους αδελφούς Κατσάμπα, όλοι τους μεταξύ εβδομήντα και θανάτου, με το συνθεσάιζέρ του και το αχώριστο φωσφοριζέ τυρκουάζ πουκάμισό του), «Α ρε χρόνε αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς» (Πρωτοψάλτη). Τι να μάς πει και ο Χάιντεγκερ για τον χρόνο· τα είπαν όλα οι Locomondo : «Δεν έχω χρόνο για το μωρό, γιατί πίνω μπάφους και παίζω Pro» :-)
@ alkinoos :
Το καλό θα θριαμβεύσει έναντι του κακού όταν οι άγγελοι εφαρμόσουν το οργανόγραμμα της Μαφίας
Ο τίτλος της ανάρτησής μου «Η εποχή του αξολότλ» είναι ακριβώς ο τίτλος βιβλίου της Ράνιας Κατσαρέα, εκδόσεις Οξύ 1999, σειρά Ασύρματος, που περιλαμβάνει τρία διηγήματα, το «Ασενάθ», το «Νύχτα ενηλικίωσης», και το ομώνυμο και εκτενέστερο. (Έχει κυκλοφορήσει, στις ίδιες εκδόσεις, και το «Νεκρή φύση με βαμπίρ» της ιδίας. Δεν το έχω.) Επειδή ο κύκλος των ελλήνων συγγραφέων ε.φ. είναι μάλλον ολιγάριθμος και [ως εκ τούτου πιθανολόγησα και] στενός, υπέθεσα ότι θα γνωρίζατε το βιβλίο και θα πιάνατε το νήμα από εκεί.
Μπερδεγουέι, το αξολότλ είναι πολύ ενδιαφέρων οργανισμός από πλευράς εξέλιξης· αν κάποιος δεν γνωρίζει (αν γνωρίζει, μόνο από προσωπική έρευνα· δεν διδασκόμαστε τέτοια στο σχολείο) τις ιδιαιτερότητές του και τού εξήψα την περιέργεια, θα έλεγα ότι αξίζει να αναζητήσει σχετικά.
Κάπως έτσι είναι η μία εκδοχή της προέλευσης του ρητού με τη ράβδο που γνωρίζω, για την ακρίβεια όχι με έναν τυχαίο παππού, αλλά με τους φιλοσόφους της περιπατητικής σχολής. Υπάρχει και η εκδοχή με τους ραβδοσκόπους (νερού, γιατί υπάρχουν και άλλοι, π.χ. χρυσού), που μού φαίνεται εξίσου, αν όχι περισσότερο, αληθοφανής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπόκειται μύθος και ότι η συγκεκριμένη έκφραση δεν εξομοιούται, όπως οι περισσότεροι υποθέτουν, με άλλες του στυλ «μαντζουράνα στο κατώφλι, γάιδαρος στα κεραμίδια» (ή στο παραθύρι), ούτε πολύ περισσότερο «τρία πουλάκια κάθονταν και πλέκανε πουλόβερ» (είπαμε, τα σόκιν τα αυτολογοκρίνουμε ή τα αναδιατυπώνουμε επί το ανωδυνώτερον) ή «από την πόρτα σου περνώ και τηγανίζεις ψάρια».
Πράγματι, την έχω (ελπίζω «έχουμε», και μάλιστα όχι αποκλειστικό, αλλά εγκλειστικό) καταβρεί με τον Κονιδάρη. (Παναγιώτη, μην κρυφακούς, πρόκειται για ιδιωτική συνομιλία.) Η ευγενής πνευματική άμιλλα με εξόχως οξύνοες και καλλιεργημένους και ταυτόχρονα μη συμπλεγματικούς και με ανοιχτούς ορίζοντες ανθρώπους (Παναγιώτη, μπροστά σου!) σε επίπεδο υψηλότερο από κούφιους εξυπνακισμούς με συναρπάζει, με ωθεί να σκέφτομαι και να ψάχνω, με αναγκάζει να προσέχω περισσότερο τι και πώς γράφω, και συντελεί στο να συνειδητοποιώ τα πολυάριθμα κενά, αδυναμίες και αντιφάσεις μου. Από την πλευρά μου, ξιππάζομαι να πιστεύω ότι χρησιμεύω στον Παναγιώτη σαν σπάρρινγκ πάρτνερ βοηθώντας τον, σε κάποιο βαθμό, να συγκεντρώσει και ταξινομήσει ερεθίσματα, να πάρει ή να εμπνευστεί ιδέες, και να ακονίσει τα εκφραστικά του όπλα, ώστε το επόμενο βιβλίο του να είναι ακόμη πληρέστερο από το πρώτο. (Εντάξει, Παναγιώτη, μπορείς να βγεις τώρα...) Πάντως, αυτό το πιγκ-πογκ μεταξύ του Παναγιώτη και εμού προδήλως δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ, γιατί προϋποθέτει ταυτόχρονη και αρμονική συνύπαρξη δύο εξόχως σπανίων πλουτοπαραγωγικών πηγών : του χρόνου και της έμπνευσης. Σε κάθε περίπτωση, και μιλώ, αυτοκλήτως φυσικά, και εξ ονόματος του Παναγιώτη, βοήθεια στους βομβαρδισμούς και χρειαζόμαστε και θέλουμε, και υπάρχουν αρκετοί επισκέπτες του ιστολογίου που αποδεδειγμένα έχουν να συνεισφέρουν ουσιαστικά· ήδη συνομιλώ με έναν από αυτούς. Το ζητούμενο, τουλάχιστον όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, δεν είναι η συχνότητα και η έκταση των δημοσιεύσεων, αλλά η ποιότητα και η πρωτοτυπία τους.
Από Βόννεγκατ, έχω κάπου το «Σφαγείο», που περιμένει υπομονετικά τη σειρά του να το διαβάσω· χλωμό για τώρα κοντά : δεν προσφέρεται για παραλία. Από το φθινόπωρο ίσως.
Το τσιτάτο του τίτλου αυτής της ανάρτησης είναι περιληπτική αναδιατύπωση, ώστε να μοιάζει περισσότερο με αναρχικό αφορισμό, εδαφίου από το «Οι σειρήνες του Τιτάνα» (1959) του Βόννεγκατ.
Φίλε καλοπροαίρετε να είσαι καλά.
Με έκανες και γέλασα. Το σύνθημα "το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό, ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό" είναι πραγματικά εκπληκτικό. Αν και δε με βρίσκει σύμφωνο το περιεχόμενό του, καθώς δεν είμαι οπαδός της κατηγοριοποίησης των ανθρώπων και της καταδίκης τους απλά και μόνο επειδή ανήκουν σε μια ομάδα, θεωρώ ότι αποδίδει αρκούντος ικανοποιητικά την υποτιθέμενη «ολιγωρία» που δείχνει η εκάστοτε κυβέρνηση, όταν ορισμένη θερμοκέφαλοι αποφασίζουν να βγάλουν στους δρόμους τα ΜΑΤ, για να καταστείλουν την εξέγερση των φοιτητών που απειλούν την ασφάλεια της χώρας.
*Παρατήρηση:
Έχω την εντύπωση ότι σε παλιότερο post είπες πως είσαι αρκετά μεγαλύτερος από αρκετούς εδώ μέσα. Αν θυμάμαι καλά τότε οφείλω να σε παραδεχτώ που παραμένεις ενήμερος για τραγούδια όπως αυτό των Locomondo.
Ω, ρε πιένες η Δρέσδη!
Πάντως ψιλοκοκκινίζω μ'αυτά και μ' αυτά. Αισθάνομαι το ίδιο. Αυτό αρκεί νομίζω. Άσε που άμα γράφω στο μπλογκ του Γάτου παραμελώ το μυθιστόρημα. Για να συμμαζευτούμε λίγο...
@ Χρήστος :
Ο ορίτζιναλ και ο Αμπεντί Πελέ, η δημοφιλία του ντουέτου Μουζάς – Λιγνός στους σημερινούς εικοσάχρονους, και περί χρόνου συνέχεια και τέλος
Χαίρομαι που διασκεδάσατε. Πράγματι, βασικό κριτήριο για την επιλογή των τσιτάτων (κάτω από αυτή την ομπρέλλα συστεγάζονται ρητά, αποφθέγματα, παροιμίες, συνθήματα κ.τ.ό.) που παραθέτω είναι η πρωτοτυπία και η ευρηματικότητά τους και όχι η συμφωνία μου ή μη με το περιεχόμενό τους. Επίσης επιδιώκω να μην έχουν ξεθυμάνει από την κατάχρηση, κάτι όχι πάντα εφικτό.
Στο ίδιο πνεύμα, ας παραθέσω, ξεκάρφωτα ως συνήθως, σε μια έκλαμψη αυτογνωσίας και αυτοσαρκασμού, δύο αναρχοαυτόνομα, το «Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω καταπληκτική μόρφωση» και το «Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε», και δύο ποδοσφαιρικά, το «Μπακαγιόκο πόσο κάνει το σιντί του Χατζηγιάννη», που προσωπικά βρίσκω καλόκαρδα χιουμοριστικό και όχι ρατσιστικό, και το «Επαλέ, Επαλέ, νάχαμε έναν αργιλέ, να την πίναμε όλη μέρα να σε βλέπαμε Πελέ» - αυθόρμητο ξέσπασμα ρεαλισμού των «γριών» :-) (Τα απαραίτητα πραγματολογικά για τους λιγότερο επαΐοντες : Ibrahima Bakayoko : ιβοριανός, κατράμι όμως, επιθετικός της Λάρισας, και Joël Epalle : καμερουνέζος μέσος που έπαιξε στον Εθνικό, την Παναχαϊκή, τον Άρη, τον Παναθηναϊκό και τον Ηρακλή· τώρα στη Μπόχουμ. «Γριές» είναι βέβαια οι οπαδοί του Ηρακλή – στην oldspeak «Ηρακλέους» –, από το παρωνύμιο της ομάδας «Γηραιός» : ο Ηρακλής ιδρύθηκε ακριβώς πριν έναν αιώνα, το 1908, όταν η Θεσσαλονίκη ήταν ακόμα τουρκοκρατούμενη, μάλιστα στην αρχική του επωνυμία υπήρχε το επίθετο «οθωμανικός».)
Αν, κατ΄ αναλογίαν, σκεφτείτε πόσους, έλληνες αλλά και ξένους, καλλιτέχνες και συγκροτήματα που δραστηριοποιήθηκαν τις δεκαετίες ’50 – ’60 – ’70, δηλαδή πολύ πριν γεννηθείτε, και τραγούδια τους, γνωρίζετε εσείς, θα δείτε ότι δεν είναι και κανένα κατόρθωμα από μέρους μου το ότι γνωρίζω το συγκεκριμένο τραγούδι και το ότι ενημερώνομαι στοιχειωδώς για τα σημερινά μουσικά – και άλλα – τεκταινόμενα. Βέβαια, συχνά παρασύρομαι, μεγαλοφώνως ή από μέσα μου, σε διάφορα παππουδίστικα του στυλ «Εμείς στον καιρό μας». Έτσι είναι. Άντε πείστε με ότι είναι εφάμιλλα τα ζεύγη Ντάστιν Χόφμαν – Τζόννυ Ντεπ, Τζαίην Φόντα – Νικόλ Κίντμαν, Γιώργος Παππάς – Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (ε, ρε γλέντια!), Έλλη Λαμπέτη – Πέμυ Ζούνη (ε, ρε γλέντια – στη διπλή!), Deep Purple – Red Hot Chilly Peppers, Τομ Τζόουνς – 50 Cent, Σίρλεϋ Μπάσσεϋ – Μαράια Κάρεϋ, Σταμάτης Κόκοτας – Νότης Σφακιανάκης (ο άρχοντας και ο λούστρος), Τζένη Βάνου – Έλενα Παπαρίζου (ο Δούναβις και ο Ποδονίφτης – και να σκεφτεί κανείς ότι η Έλενα μού αρέσει), Διονύσης Σαββόπουλος – Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (τραγουδοποιός ο ένας, τραγουδοποιός και ο άλλος, my foot), «I only have eyes for you» (στην ονειρική εκτέλεση των Flamingos –1959– βέβαια, όχι στη χαυνωτική επανεκτέλεση του Art Garfunkel, που και μόνο που τη θυμήθηκα χασμουριέμαι· τι πληγή κι αυτές οι επανεκτελέσεις· δεν έχουν έμπνευση να γράψουν κάτι δικό τους, και παίρνουν και επανεκτελούν αποτρόπαια, συχνά με εμετικές ηλεκτρονικές ενορχηστώσεις, loops και samplings και mashups και άλλες τέτοιες πιπεριές, παλαιότερα τραγούδια· ο νυσταλέος Κότσιρας επανεκτελεί, λέει, τον «Δρόμο» του Πλέσσα, όλα τα τραγούδια που σημάδεψε ο Πουλόπουλος, με την ίδια σειρά μάλιστα, ακόμα και «Το άγαλμα» και το «Έπεφτε βαθιά σιωπή», δηλαδή tenga compación de nosotros, Herr Kommandant· ο Κωνσταντίνος Βήτα κάνει Transformations, λέει, στον Μάνο Χατζιδάκι – θα έλεγα τώρα τι ακριβώς του κάνει, αλλά μάς διαβάζουν και μικρά παιδιά· ο άλλος ο ανεκδιήγητος ο Αλκίνοος, όχι ο εδώ παρεπιδημών, ο άλλος, ο ράθυμος, όποτε δεν τραγουδάει αμανέδες, επανεκτελεί τον «Σεβάχ τον θαλασσινό» και το «Οι παλιοί μας φίλοι»· και στο καπάκι, η καραφάλτσα στριγγλιάρα Τσαλιγοπούλου – δικαίως τής τα χώνει η Πέγκυ, τουλάχιστον αυτή και φωνή έχει και εκφραστικότητα – έχει πάρει νουμεράδα όλα τα παλιά λαϊκά, τώρα που ο Καλδάρας και ο Τσιτσάνης είναι στο χώμα και δεν μπορούν να την στρώσουν στον κυνήγο· η απόλυτη φρίκη) – «I will always love you» (αυτό δεν είναι το smash hit των τελευταίων είκοσι ετών;), «Εκδρομή» του Γκαϊφύλλια – «Φεύγω» του Περίδη, «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου» με τη Γιοβάννα – «Θέλω να σε ξεχάσω» με τη Βανδή (μένω καθαρά στα τραγούδια, αν συγκρίνω και τις τραγουδίστριες είναι σαν να βάζω δίπλα-δίπλα βελούδο με ντραλόν), άντε πείστε με λέω. Εδώ κι αν ισχύει αυτό που λέει στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη ο Χρεμύλος στην Πενία, «ου με πείσεις καν με πείσης». Δεν αγιοποιώ το παρελθόν, και τότε υπήρχαν άφθονες μπαλαφάρες· απλώς έχω την εντύπωση ότι σήμερα υπάρχουν σχεδόν αποκλειστικά μπαλαφάρες.
Και, για να κλείνουμε κάποτε με τον χρόνο, μια φιλική πρόταση : αν δεν γνωρίζετε το «Time in a bottle» (1973) του Jim Croce, αναζητήστε το. Λιτή χαμηλόφωνη μπαλλαντίτσα είναι, όμως νομίζω ότι θα σάς αρέσει.
@Καλοπροαίρετος
Πέγκυ; ΠΕΓΚΥ; Εννοείς αυτή με τα ξανθά μαλλιά ή μήπως την Πέγκυ Σταθακοπούλου, που στη φωνή ομοιάζουν; Εκτός κι αν αναφέρεσαι στην Πέγκυ Σου που παντρεύτηκε (και που με τέτοια φωνή, πολύ καλά έκανε) ή στη φίλη της ξαδέρφης μου της Ντίνας που ήθελε να την φωνάζουν Πέγκυ, παρότι ο ιερέας που τη βάφτισε (και η διανοητική κατάσταση του οποίου τίθεται εν αμφιβόλω) επιδίκασε το "Παγώνα".
Όταν λέω ότι έγραφα συνθήματα στους τοίχους -τώρα που το θυμήθηκα- δεν εννοώ κομματικά. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο έγραφα κι εγώ τέτοιους εξυπνακισμούς όπως "Ο Θεός υπάρχει, απλά δε βρίσκει να παρκάρει" ή "Δόξα τω Θεώ, η υποχονδρία είναι η μόνη αρρώστεια που δεν έχω" ή "Θεραπεύτηκα από τη σχιζοφρένεια, αλλά που είμαι τώρα που με χρειάζομαι;" ή "Οι οδοντίατροι δεν έχουν προκαταλήψεις: μισούν τους πάντες" ή "Ο καπιταλισμός είναι εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο σοσιαλισμός είναι ακριβώς το αντίθετο" ή "Πριν φτάσουν στην Αφρική οι ιεραπόστολοι είχαν τη Βίβλο και οι μαύροι τη γη. Μετά οι ιεραπόστολοι απέκτησαν τη γη και οι μαύροι τη Βίβλο" ή "Οι πολιτικοί παίρνουν τις σωστές αποφάσεις αφού έχουν εξαντλήσει όλες τις άλλες" ή "Νόμιζα ότι η κίρρωση είναι νομικός όρος, μέχρι που γνώρισα τη βότκα". Ο καλπασμός με τον οποίο με πλησιάζει το αννοϊκό σύνδρομο, καθώς και η Σοφία που αυτή τη στιγμή με μαστιγώνει για να πάμε στο καφενείο της Εύας δε μου επιτρέπουν να θυμηθώ εκ του προχείρου περισσότερα.
Κατά τα λοιπά συμφωνώ (οποία έκπληξις!) και επαυξάνω. Βέβαια το "εμείς στον καιρό μας" είναι λίγο μουχλιασμένο και μυρίζει σαν πέτρινο σπίτι που έχει να αεριστεί δεκαετίες ή σαν τα φαγητά που ξεχνώ να πετάξω από το ψυγείο (το σύνδρομο που λέγαμε ή αδιαφορία για την ύλη ή μήπως μια δόλια υποσεινηδησία για να μοιάζει το ψυγείο γεμάτο;). Όμως δε φταίμε εμείς που η όμορφη περίοδος των νιάτων δεν έρχεται λίγο αργότερα, ας πούμε στο τέλος της ζωής...
Αγαπητέ καλοπροαίρετε,
Από τούδε και στο εξής, στο λεξιλόγιο μου το αντώνυμο του Λακωνικός θα είναι το «καλοπροαίρετος». Φυσικά αυτό το λέω χωρίς να εννοώ ότι δεν απολαμβάνω τα κείμενά σου. Για να καταλάβεις, πλέον δεν κάθομαι να τα διαβάσω στον υπολογιστή. Τα εκτυπώνω και τα διαβάζω στο μπαλκόνι μου με παγωμένο τσάι (ότι πρέπει για τον καύσωνα).
Πάντως, όπως λένε και οι φίλοι μας οι αμερικάνοι, οφείλω να ομολογήσω ένα… You are a natural. Θα μπορούσα πολύ άνετα να διαβάζω κάποια στήλη σου στην εφημερίδα (αν δεν το κάνω ήδη εν αγνεία μου!).
Συγνώμη αλλά τώρα πρέπει να σε αφήσω. Ο υπεύθυνος προγράμματος του star channel πρέπει να διάβασε τις παραπάνω συγκρίσεις σου των [all times classic] με τους σημερινούς [all times low class] και έβαλε τον Σωματοφύλακα με τον Κέβιν Κόστνερ.
Keep blogging..
@ Παναγιώτης Κονιδάρης :
Η Σερ ιππαστί στο αντιαεροπορικό πυροβόλο του «Μισσούρι»
Απαξιώ, γλισχραντιλογεξεπίτριπτε, που θα μού κάνεις και πνεύμα με την Πέγκυ. Quelle banalité, mon dieu... Αρμάνδε, σβήνω, τα αιθέρια έλαιά μου επειγόντως, θα με αφανίσουν αυτοί οι αστοιχείωτοι... Τον υποκορισμό της Παγώνας σε Πέγκυ τον έχω αναφέρει ήδη. Παρεμπιπτόντως, η Πέγκυ στην οποία αναφέρομαι βαφτίστηκε Καλλιόπη. Καλή και η ταινία του Κόππολα, ωραιότατη, αν και λίγο σιτεμένη για τον ρόλο, η Κάθλην Τέρνερ (την προτιμώ πάντως στην πιο κίνκυ περσόνα της στις «Νύχτες της Τσάινα Μπλου» του Κεν Ράσσελλ), όμως στους, σε πείσμα του ραγδαίως εξαπλουμένου Έμμενταλ επιβιώνοντες, εγκεφαλικούς νευρώνες μου, η Πέγκυ Σου παραπέμπει αυθωρεί και αβλεπεί (έτσι το ορθογραφεί ο Μπάμπι) στο ομώνυμο τραγούδι του Μπάντυ Χόλλυ (1957) και, μέσω αυτού, σε άλλες, καλύτερες εποχές... αλλά ας μην αρχίσω πάλι. Να, ορίστε και το σχετικό τσιτάτο : «Η νοσταλγία είναι ο προθάλαμος της παρακμής». Όμως, στο συγκεκριμένο τουλάχιστον θέμα [προσπαθώ να] είμαι συνετός. Είναι σημαντικό να ωριμάζει (διάβαζε : γερνάει) κανείς με αξιοπρέπεια και αυτεπίγνωση, χωρίς παλιμπαιδισμούς και σπασμωδικές προσπάθειες να σταματήσει ή και να αντιστρέψει τον χρόνο. Εδώ δεν τα κατάφερε ο μοναχός Ερνέττι, η Σερ το έλεγε σε υποθετικό λόγο (If I could turn back time, 1989, το κλιπ γυρίστηκε πάνω στο αμερικανικό θωρηκτό «Μισσούρι», 270 μέτρα μήκος, η Σερ τραγουδούσε, πολύ ελαφρά ντυμένη ακόμα και για τα δικά της μέτρα, στους ναύτες του πλοίου, καβαλλούσε σε μια φάση κι ένα τεράστιο πυροβόλο, οι ναύτες εκστασιασμένοι πετούσαν τα καπέλλα τους στον αέρα, τσίλικα πράγματα), ούτε η φημισμένη σμυρνιά πνευματίστρια Μπουρέκ Χανούμ με το κληρονομικό χάρισμα τα κατάφερε, θα τα καταφέρει ο Φουστάνος; Λίγα θεάματα είναι θλιβερότερα από ανθρώπους, συνήθως, αλλά όχι αποκλειστικά, γυναίκες, με αταίριαστη για την ηλικία τους εμφάνιση και συμπεριφορά. Δεν βρίσκομαι ούτε στην πρώτη, ούτε στη δεύτερη νεότητα, όμως αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό· είναι η πραγματικότητα – έτσι, σκέτη, χωρίς επίθετο, ούτε σκληρή, ούτε αδήριτη, ούτε αδυσώπητη. «Όπως μεγαλώνουμε κι όμορφα παλιώνουμε», που λέει και ο Νιόνιος, ή «τα νιάτα θέλουν έρωτα κι οι γέροι χαμομήλι», που έλεγε και ο Ζαμπέτας.
Πολύ το βαρύναμε στο τέλος. Ας το ελαφρύνουμε με εκείνο το άλλο του Νιόνιου, που κατά τα φαινόμενα ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή σου (και στη δική μου) : «Ο άντρας και η γυναίκα δεν είναι ίσοι / γιατί απλούστατα η γυναίκα είναι ανώτερη / γι'αυτό και η κυρά-Άσπα του Διονύση / πάντα υποχωρώντας τον καθοδηγεί», ένα πιο πνευματώδες : «Ο άντρας και η γυναίκα γεννήθηκαν ίσοι, όμως η γυναίκα εξακολουθεί να εξελίσσεται», και την ετοιμόλογη χυλόπιττα σε επίδοξο καμάκι : ‘Aντρας : Έχουμε συναντηθεί κάπου εμείς; Γυναίκα : Ναι, γι αυτό δεν πηγαίνω πια εκεί.
Άντε, από Δευτέρα πάλι. Το τριήμερο θα λείψω στα θερινά μου ανάκτορα (για τα χειμερινά, είπαμε, Σαμονί), χωρίς υπολογιστήρα (άλλη ώρα κάνουμε αυτή την κουβέντα : το σωστό είναι υπολογιστήρας και όχι υπολογιστής, επίσης εκτυπωτήρας και όχι εκτυπωτής) και διαδίκτυο.
@ Χρήστος :
Οδηγός διακοπών στο γραφικό Τσούρνοβο
Εκτός από διαλείψεις και παρελθοντολαγνεία, φαίνεται ότι έχω και παραμνησία, ας το πω και στα ελληνικά, déjà vécu, για να το καταλάβουν και οι τηλεθεατές μας. Πέρα από τον «Σωματοφύλακα», έχω άλλα δύο εντελώς πρόσφατα περιστατικά : χτες έγραφα για τον Μπακαγιόκο, σήμερα βλέπω πρωτοσέλιδο ότι συμφώνησε με τον (Μ)ΠΑΟΚ· και προχτές έγραφα για το «Σφαγείο νούμερο πέντε» του Βόννεγκατ, χτες φιγουράριζε στη στήλη των νέων εκδόσεων της Lifo. (Απαντώ : ναι, όχι, και όχι και τόσο. Παναπεί : Πρώτον, ναι, διαβάζω και φρη πρεςς έντυπα, συνήθως όχι στη χάρτινη αλλά στην ηλεκτρονική μορφή τους, έχω οικολογική συνείδηση εγώ, όχι όμως ό,τι σαβούρα βγαίνει· μολαταύτα, δεν εννοώ να χάσω τoν Τσαγκαρουσιάνο και τον Δήμου, άντε και τον Pitsiriko, στη Lifo, την Τριανταφύλλου – και την Κοντοβά, αλλά δεν το λέω παραέξω – στην Athens Voice, και τις συνεντεύξεις του Λάλα στο FAQ, δεύτερον, όχι, δεν ακολουθώ τις προτάσεις της στήλης, ούτε και καμιάς άλλης άλλωστε, στο συγκεκριμένο θέμα, έχω την αίσθηση ότι προκαταλαμβάνουν τις επιλογές μου και υποβάλλουν τις αποφάσεις μου, μού θυμίζουν τα ταξιδιωτικά άρθρα των περιοδικών για ελληνικούς βουκολικούς προορισμούς σε προστακτική έγκλιση, «ΘΑ μείνετε στα αρχοντικά πέτρινα πυργόσπιτα του συγκροτήματος «Grand Resort Κουτσουλιέρης», ΘΑ φάτε την τοπική σπεσιαλιτέ γίδα α λ΄ αλσασιέν με σως τεριγιάκι, με συνοδεία τοπικό κρασί Σατώ Τραχανοπλαγιά στο κόζυ εστιατόριο του Τάσου του μουστάκια που όλοι τον φωνάζουν Λάιζα και αν τον παινέψετε λίγο μπορεί να σάς μιμηθεί άψογα τη Μιννέλλι στο «Καμπαρέ», ΘΑ πιείτε το τοπικό κοκταίηλ Čurnovo Sunrise, που θυμίζει έντονα αγουαρδιέντε με μπαρουτόσκονη, στο μπαρ «Ο μπακούρης αργυροπελεκάνος» με συνοδεία mainstream μουσικές και δυνατά μεταμεσονύχτια beats από τον MC Παχώμιο στα dexx, ΘΑ πεζοπορήσετε στον παρακείμενο εθνικό δρυμό, προσέξτε μην πατήσετε τις κουναβοσβουνιές, η μυρωδιά δεν φεύγει με τίποτα, κάτω από τις ασημόφλυδες σημύδες, αγοράστε στην επιστροφή και ένα-δυο βάζα αποξηραμένα φύλλα τους, είναι ξεμπουργκανιστικό πρώτης τάξεως, μπαίνουν και στις φακές αντί για δάφνη, ΘΑ πιείτε παγωμένο βουνήσιο νερό από την κρήνη στη θέση Κέρατα Δίφορα, αν νιώσετε κάτι σαν ηλεκτρόλυση στη γλώσσα σας μην ανησυχήσετε, θα είναι από την έκπλυση των κοιτασμάτων καισίου και στροντίου που υπάρχουν στην περιοχή, ΘΑ ψωνίσετε λεπτοδουλεμένες στον παραδοσιακό αργαλειό δαντέλλες και εντυπωσιακά καπλαντισμένα σεγκούνια – μέιντ ιν Τσάινα, deep Τσάινα μιλάμε, αλλά μην το κάνουμε και θέμα – από το μαγαζί αναμνηστικών της Σολάνζ Στριφτονούρη, το Σολάνζ από το Αγορίτσα, ΘΑ, ΘΑ, ΘΑ, και ΘΑ σας εξετάσουμε όταν γυρίσετε για να διαπιστώσουμε αν ακολουθήσατε κατά γράμμα τις εντολές, ζαγάρια, ε ζαγάρια», σαν να βλέπω κάποια ξερακιανή αραχνο... τέλος πάντων, γεροντοκόρη δασκάλα κουμπωμένη μέχρι το λαιμό, με κώτσο και βέργα – αυτό το τελευταίο έχει κάποιο ενδιαφέρον, αλλά ας μην αποκαλύψω την BDSM πτυχή μου –, που μού κουνάει απειλητικά τον δείκτη στο πρόσωπο και με εκνευρίζει, και τρίτον, όχι και τόσο νέα έκδοση, τον Μάρτιο βγήκε.)
Σχετικά με το natural, έχω την ιδέα ότι το πιο δύσκολο είδος γραπτού λόγου είναι το ευθυμογράφημα (όχι ότι εγώ γράφω ή αποπειρώμαι να γράφω τέτοια, παρ΄ ότι προσπαθώ, όπου σηκώνει, να περιλαμβάνω στα γραφήματά μου πινελιές χιούμορ, συνήθως μέσω της παραδοξολογίας και των αχανών και ασύνδετων παρενθετικών προτάσεων), και μάλιστα το καθημερινό, και επίσης υποπτεύομαι ότι, όσο πιο φυσικό και αβίαστο δείχνει ένα γραπτό, τόσο περισσότερο συμπυκνωμένο κόπο και χρόνο προεργασίας ενσωματώνει – τουλάχιστον για τις συνήθεις περιπτώσεις και όχι για εξαιρέσεις τύπου Δημήτρη Ψαθά και Αρτ Μπούχβαλντ.
Σύμφωνοι· υποθέτω ότι, τουλάχιστον σποραδικά, θα keep blogging. Ελπίζω μόνο όταν, όπως συχνά συμβαίνει, «δεν μού βγαίνει», να το συνειδητοποιώ, να παραδέχομαι την ανεπάρκειά μου και να απέχω, ώστε να μη με και σάς ταλαιπωρώ· αλλά πάλι, [στη διαδρομή μου στο διαδίκτυο και ειδικά μέσα από το παρόν ιστολόγιο ανακάλυψα, και είναι νομίζω πασιφανές, ότι] μού αρέσει να γράφω :-)
Καλοπροαίρετε,
Με κάθε σου απάντηση δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να σε παρακολουθήσω. Καθώς διάβαζα τον οδηγό διακοπών σου, το μόνο που γύριζε στο μυαλό μου ήταν ένα τραγούδι του Eminem. (Αφού σε βλέπω από τον καθρέφτη μου να έρχεσαι καταπάνω μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα, προσπαθώ να ξεφύγω με μουσική και στοίχους που ίσως αγνοείς).
Where's my snare…? I have no snare in my headphones!
Για τις διαλείψεις και τις κρίσεις παραμνησίας σου δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Μάλλον πρέπει να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό. Για την παρελθοντολαγνεία σου ωστόσο μπορώ να σου πω αυτό. Δεν χρειάζεται να κάνεις απολύτως τίποτα. Λογικά, με όλα αυτά που γίνονται γύρω μας, κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να ξυπνάει και να κοιμάται λέγοντας μετά το «πάτερ ημών» και ένα «κάθε πέρσι και καλύτερα». (Έτσι να του βρίσκεται!).
Άλλωστε μετά τη πρόσφατη Λαζοπουλιάδα (τα πάντα για την ποιοτική ακροαματικότητα) είναι πλέον της μόδας να πετάς έναν Καβάφη λίγο μετά το Cleaning out my closet.
“Από τον ίδιο…
…I’ll take you back to ’73, before I ever had a multi-platinum sellin’ CD.”
“Και ένα πάντα επίκαιρο της Μπουμπούς (κατά κόσμον Ντένης Μαρκωρά) των δύο ξένων:
«…Βάζει την ελληνική γλώσσα στο shaker και μας σερβίρει σφηνάκια …ιας»”
Εν κατακλείδι λοιπόν αγαπητέ καλοπροαίρετε.
Είσαι trendy!!
“remember when Ronnie died and you said you wished it was me, well guess
what, I am dead, dead to you as can be...”
Αντιγράφω από το σάιτ της ΕΣΟ:
"Σε ότι αφορά την εθνική ομάδα ανδρών, το ΔΣ εξουσιοδότησε τον Πρόεδρο να μιλήσει με τον προπονητή Ι. Νικολαϊδη και η σύνθεση, με ευθύνη του προέδρου, θα ανακοινωθεί τις επόμενες μέρες."
Ξέρει κανείς τι εννοεί η παραπάνω πρόταση;
Υπάρχει κάποιο πρόβλημα και δεν ανακοινώθηκε η ομάδα; Η "ευθύνη του προέδρου" αναφέρεται στον καθορισμό της σύνθεσης ή στο ό,τι θα ανακοινωθεί τις επόμενες μέρες;
Ο Μακροπουλος θα κανει την συνθεση προφανως εννοει αυτο και ο προπονητης της εθνικης ομαδας απλως θα συμβουλευσει τον προεδρο!
Ευχομαι να εννοει κατι αλλο αλλα δεν το νομιζω. Στα βηματα του Κοκκαλη στον Ολυμπιακο, ναι!..........
Μπορεί να εννοεί το ένα, μπορεί και το άλλο. Τα κείμενα των αποφάσεων του ΔΣ της ΕΣΟ, αλλά και άλλων αθλητικών ομοσπονδιών που παρακολουθώ (π.χ. πετοσφαίριση), δεν διακρίνονται για τα σπουδαία ελληνικά τους.
Το θεμα εχει να κανει με τον Παπαιωαννου πιστευω.
Η σύνθεση της ελληνικής ολυπιακής ομάδας έχει ανέβει στο site της διοργάνωσης πριν μια εβδομάδα τουλάχιστον. Κοτρωνιάς, Μπανίκας, Χαλκιάς, Δημ Μαστροβασίλης και Ι. Παπαδόπουλος.
Λογικά το πρόβλημα πρέπει να είναι ο Παπαϊωάννου, καθώς παραλήφθηκε το 1 αυτή τη στιγμή στα elo.
Τώρα τί συζήτησε το συμβούλιο και γιατί πρέπει να αποφασίσει ο Πρόεδρος τη σύνθεση της ομάδας, είναι ένα θέμα.
ΥΓ Τουλάχιστον στον Ολυμπιακό ή στον Ακράτητο Ανω Γαρούνα ο εκάστοτε πρόεδρος κάνει τη σύνθεση με τη λογική ότι βάζει και τα χρήματα.
Να επισημανω οτι συμφωνα με την FIDE η τελικη ημερομηνια υποβολης της συνθεσης ηταν η 1/10.Δες http://www.fide.com/component/content/article/1-fide-news/3287-submission-of-team-composition-for-dresden-olympiad-2008,και για ευκολια η ειδηση 19 αυτη την στιγμη στα FIDE news.Βεβαια η γεν.συνελευση της ΕΣΟ εγινε στις 27/9 αλλα υποθετω οτι αν κατι ειχε αλλαξει θα ειχε περαστει στο site της διοργανωσης που ακομα και τωρα εχει την συνθεση που αναφερεται παραπανω..
Αν λοιπον,για καποιο λογο,η συνθεση πρεπει να αλλαξει,ισως ο Προεδρος μπορει να βοηθησει..
Ανεξαρτητα απο αυτα,η τελευταια ανακοινωση της ΕΣΟ δινει καποιες-εστω περιληπτικες-διευκρινησεις για θεματα που ειχαν τεθει,ειτε στο παρον ιστολογιο,ειτε αλλου,και αυτο δειχνει,οτι κατι εχει αρχισει να κινειται σε επιπεδο διαλογου..
Και μια ειδηση:Συμφωνα παντα με το site της Ολυμπιαδας,αρχηγος της Τουρκικης ανδρικης ομαδας θα ειναι ο Γριβας.
Οι αποφάσεις των ΔΣ δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα της ΕΣΟ εδώ και τουλάχιστον 4-5 χρόνια...
"ΥΓ Τουλάχιστον στον Ολυμπιακό ή στον Ακράτητο Ανω Γαρούνα ο εκάστοτε πρόεδρος κάνει τη σύνθεση με τη λογική ότι βάζει και τα χρήματα."
χαχαχα, φοβερή ατάκα από τον κύριο Αντωνιάδη!
H νεα συνθεση της εθνικης ανδρων συμφωνα με το επισημο site:Παπαϊωαννου,Κοτρωνιας,Μπανικας,Χαλκιας,Μαστροβασιλης Δ.
ha, ha, αρχισαν τα οργια....!
Ο πρωταθλητής Ελλάδας που τους επαιζε για πλάκα αυτους, που είναι????
Δημοσίευση σχολίου