The Fearless Vampire Killers

Σκάκι στην ταινία του Ρομάν Πολάνσκι The Fearless Vampire Killers (ελληνικός τίτλος: Η νύχτα των βρυκολάκων, έτος παραγωγής 1967).

Είναι αλήθεια, ότι είναι δύσκολο να κατατάξει κανείς την ταινία σε συγκεκριμένο είδος κι αυτό γιατί συνδυάζει τρία διαφορετικά στοιχεία: το χιούμορ, τον τρόμο και την περιπέτεια, σε τόσο δίκαιες αναλογίες, αλλά και τόσο στενά περιπλεγμένα και αλληλένδετα μεταξύ τους, που τελικά κανένα από τα τρία δεν μοιάζει να βαρύνει περισσότερο.

Ο ίδιος ο Πολάνσκι έχει πει, ότι μαζί με τον σεναριογράφο Τζέραρντ Μπραχ , είχαν παρατηρήσει, πως οι θεατές γελούσαν στη διάρκεια της προβολής ταινιών με βαμπίρ, παρά το γεγονός ότι οι ταινίες αυτές –που τότε παράγονταν σωρηδόν- δεν ήταν από πρόθεση κωμωδίες. Δηλαδή, ο Πολάνσκι και ο στενός συνεργάτης του είχαν κατ’ ουσίαν παρατηρήσει την γέννηση της έννοιας «καλτ ταινία με βαμπίρ», όπως αυτή προέκυπτε από την αυθόρμητη αντίδραση του κοινού με γέλια, βλέποντας μια ταινία που δεν είχε γυριστεί ως κωμωδία.

Δεν έμειναν όμως σ’ αυτήν την παρατήρηση. Σκέφτηκαν, ότι δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να προτείνουν σε αυτούς που γελούσαν, μια παρωδία ταινίας τρόμου. Ωστόσο, δεν ήθελαν να γυρίσουν μια καθαρή κωμωδία. Τους ενδιέφερε να εμπλέξουν την περιπέτεια και το φόβο για να ικανοποιήσουν και τον «παιδικό πόθο» του κοινού να νιώθει φόβο, χωρίς ταυτόχρονα να νιώθει ότι κινδυνεύει, δηλαδή τον πόθο να περιγελάς τον ίδιο σου το φόβο.

Πολλοί αναλυτές αναφέρουν ότι με τη «Νύχτα των Βρικολάκων» ο Πολάνσκι αποτίει φόρο τιμής στις ταινίες των Εγγλέζικων Hammer studios. Τα Hammer Horror films είναι ταινίες από τις οποίες αναδείχθηκαν «μαιτρ-στο-είδος-τους», του βεληνεκούς του Κρίστοφερ Λη. Είναι τα αυθεντικότερα υποδείγματα του genre που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως «B movies πρώτης ποιότητος». Δηλαδή είναι ταινίες που χαρακτηρίζονται ως B movies μόνο λόγω της αθωότητας της «αφελούς» θεματολογίας τους (η οποία «αντλεί την έμπνευση της» κυρίως από τη βαθιά δεξαμενή του τρόμου) και όχι εξαιτίας μιας φτηνής και ατημέλητης παραγωγής.

Το gore απουσιάζει παντελώς. Η «Νύχτα των Βρικολάκων» είναι ίσως η ταινία που συνδυάζει τα περισσότερα βαμπίρ με το λιγότερο αίμα. Ακόμα και οι τρυπούλες που αφήνουν οι κυνόδοντες του Κόμη Φον Κρόλοκ στο λαιμό των θυμάτων είναι τόσο κομψά αναίμακτες, που θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για φίνα μπιζού-τατουάζ.

Εξίσου σημαντική είναι και η μουσική του Κριστόφ Κομέντα, που ήταν τακτικός συνεργάτης του Πολάνσκι. Σε ορισμένες στιγμές γίνεται τόσο απόκοσμη, που προκαλεί ανατριχίλα ακόμα και σε «έμπειρους θεατές θρίλερ».

(στοιχεία: Dreamer, από το blue-white.gt)