Who's the author?
Ποιος παλαίμαχος Έλληνας πρωταθλητής εξέδωσε το 2007 σύγγραμα στην αγγλική γλώσσα για τα φινάλε Πύργων, Αξιωματικών και Ίππων;
(θα ακολουθήσει την ερχόμενη εβδομάδα ξεχωριστή δημοσίευση για το βιβλίο).
Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Atom Feed (xml)
16 σχόλια:
Λοιπόν, επειδή η τηλεόραση είχε αφόρητα τοκ σόου σε όλα τα κανάλια, είχα διάθεση για παιχνίδι απόψε και έτσι αποφάσισα να λύσω το γρίφο ακολουθώντας τα παρακάτω λογικά βήματα:
ΔΕΔΟΜΕΝΑ:
1) Είσαι πολύ καλός χειριστής της γλώσσας που σημαίνει πως η έκφραση "παλαίμαχος Έλληνας πρωταθλητής" είναι κυριολεκτική και δεν περιέχει λογικά λάθη. Είναι και παλαίμαχος (δηλαδή όχι ενεργός) και πρωταθλητής (η λέξη χρησιμοποιείται κάπως καταχρηστικά για όλους τους παίκτες με διακρίσεις αλλά έχω την εντύπωση πως την χρησιμοποίησες κυριολεκτικά, πρωταθλητής και μάλιστα Ανδρών).
2) Ο Πίνακας παλιών πρωταθλητών υπάρχει στην ιστοσελίδα της ομοσπονδίας http://www.chessfed.gr/history.htm#ΑΤΟΜΙΚΟ%20ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ%20ΕΛΛΑΔΑΣ
ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ:
1) Προχορώ παίρνοντας του πρωταθλητές με τη σειρά από τον νεότερο (2006) προς στον παλιότερο.
Αποκλείω τους πρόσφατους πρωταθλητές Κοτρωνιά, Μπανίκα, Παπαιωάννου, Γρίβα, Νιλολαιδη που σαφώς δεν είναι παλαίμαχοι.
2) Φτάνω στο 1985 και βρίσκω τον Μακρόπουλο. Χαχαχαχαχαχαχαχαχα, πιο εύκολα θα πίστευα ότι η Νατάσα Καραμανλή έγραψε βιβλίο για την Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή παρά ότι έγραψε ο Μακρόπουλος βιβλίο σκακιστικής θεωρίας!
3) Πάω στο 1984 και βρίσκω τον Σκέμπρη. Ο άνθρωπος είναι ακόμη ενεργός σκακιστής, δεν πιστεύω να έχεις προσωπικά μαζί του για να τον πεις παλαίμαχο.
4) 1982, Σκαλκώτας. Βετεράνος ναι (αν και με τα ηλικιακά όρια του παγκοσμίου πρωταθλήματος βετεράνων δεν θα είχε καν δικαίωμα συμμετοχής) αλλά ενεργός παίχτης, σε καμμία περίπτωση παλαίμαχος, αν και λόγω στυλ θα του ταίριαζε να εκδόσει βιβλίο με φινάλε.
5) 1979, Μπαλάσκας. Ο Μπαλάσκας συγγραφέας? Διαθέτω φαντασία, αλλά όχι τόσο νοσηρή!
6)Γρηγορίου, Κόκκορης, Βυζαντιάδης: Και οι 3 είναι πετυχημένοι επαγγελματίες με πολύωρη καθημερινή απασχόληση, βρίσκω απίθανο να έκατσαν να γράψουν σκακιστικό βιβλίο.
7) Σιαπέρας, Παιδούσης, Αναστασόπουλος έχουν αποβιόσει.
8) Χατζιώτης 1963. Έχει γράψει ένα μικρό βιβλιαράκι με τίτλο το σκάκι στην Ελλάδα, αλλά τώρα δεν μου πάει να κάθησε να βγάλει και βιβλίο για φινάλε και μάλιστα ξενόγλωσο.
9) 1959 Άγγος Αλέξανδρος. Μα τι απλό που ήταν!! Ο άνθρωπος ζει πολλά χρόνια στην Αμερική, έχει γράψει και άλλα ξενόγλωσσα σκακιστικά βιβλία και μία αναζήτηση στο google επιβεβαιώνει την .............βεβαιότητα!
Castles with Knights and Bishops
by Alex Angos, Impala, 391 pages, £19.99, 2007
:)))))))))))))
Ηρακλή Πολύ Καλός :)
"πιο εύκολα θα πίστευα ότι η Νατάσα Καραμανλή έγραψε βιβλίο για την Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή παρά ότι έγραψε ο Μακρόπουλος βιβλίο σκακιστικής θεωρίας!"
Kala, gamo tis atakes!! Axizei perisotero kai apo tin lisi tou grifou :-)
Elementary Mr. Watson! Η αναλυτική διαδικασία που ακολουθήσατε Ηρακλή ήταν κρυστάλλινη και δεν άφηνε περιθώρια λάθους.Επειδή όμως υποπτευόμουν, ότι με τον ένα ή άλλο τρόπο το κουίζ θα απαντιόταν πολύ γρήγορα, έχω ένα δεύτερο κουίζ, μη σκακιστικό, που περιέχεται στο αρχικό: επειδή δεν είμαστε όλοι μαζί συμμέτοχοι και συνένοχοι σε ένα blog ότι και ότι, δεν θα έμπαινε φυσικά στη φωτογραφία μία τυχαία γραφομηχανή, η πρώτη googleτυχούσα, αλλά μια γραφομηχανή με στυλ, με ιστορία, από site αφιερωμένο σε Αμερικανοκαναδό συγγραφέα (ήταν η γραφομηχανή του), ο οποίος έγινε γνωστός κυρίως για ένα εμβληματικό έργο που έγραψε σε τρεις μόνο εβδομάδες (λέγεται ότι δεν κοιμήθηκε σχεδόν καθόλου κατά τη διάρκεια της συγγραφής, πίνοντας μόνο καφέ και αμφεταμίνες) τον Απρίλιο του 51 και που εκδόθηκε το 57. Who's the author?!
Jack Kerouac και "On the Road" ?
Schrodinger Cat "Επειδή δεν είμαστε ένα blog ότι και ότι".
Ερώτηση: Μήπως είστε γενικά λίγο ψώνιο?
@xxx: Ναι, είναι η γραφομηχανή του Kerouac! Για του λάτρεις των beat φετίχ αντικειμένων http://www.thebeatmuseumonwheels.com/ourblog/lck1.htm
@Hendrix: Το λέτε σαν να είναι κάτι κακό:)
O Αγαπητος κ. Hendrix μάλλον έχει κομπλεξ... του προτεινω να προσγειωθει απο κει που βρισκεται στο φορουμ του greekchess που εκει δεν εχει "ψωνια"....αλλά μονάχα ομοιδεατους του κομπλεξικους...
Αριστοτέλη, η ερώτησή μου ήταν χιουμοριστική πράγμα που κατάλαβε ο Schroedinger και απάντησε στον ίδιο τόνο "λέτε ότι είμαι ψώνιο σαν να ήταν κάτι κακό". Εσύ όμως βλέπεις τους δικούς σου εφιάλτες. ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ στο greekchess ούτε καν μπαίνω. Ευχαριστημένος?
Ηρέμησε, Τέλη, αρκετά μας ταλαιπώρησες στο greekchess.com, μη μεταφέρεις τις αντιδικίες σου κι'εδώ!
αγαπητέ, αγαπητή ή alien "ΧΧΧ" καλύτερα τις συστάσεις του τύπου "ηρέμησε" να τις απευθύνεις στους οικείους σου, καθώς και στους γνωστούς και μη εξαιρετέους ομοιδεάτες σου που λιμνάζουν στο ανωτέρω φόρουμ στο οποίο δήθεν "σας ταλαιπώρησα"....και εν γένει καλύτερα να μιλάς εκ μέρους του εαυτού σου...εκτός κι αν νιώθεις ότι εκπροσωπείς κι άλλους πολλούς...
Το Στο δρόμο γράφτηκε σε τρεις εβδομάδες! Τότε Ο φύλακας στη σίκαλη γράφτηκε σε μία, και Ο γέρος και η θάλασσα σε ένα νυχτέρι από Σάββατο απόγευμα μέχρι Κυριακή μεσημέρι.
Μύθος· και χονδροειδής μάλιστα.
Αντιγράφω από τη μετάφραση της Δήμητρας Νικολοπούλου στις εκδόσεις Πλέθρον, 1996 :
«Τι είναι ο ποταμός Μισισίπι; -ξεπλυμένος σβώλος γης μέσα στη βροχερή νύχτα, ένας υπόκωφος ήχος που έρχεται από τις όχθες του Μιζούρι καθώς βουλιάζουν στο νερό, κάτι που αυτοδιαλύεται, το ανέβασμα της παλίρροιας στο αιώνιο νεκροκρέβατο, ένα σύνολο σκουρόχρωμων αφρών, ένα ατέλειωτο ταξίδι μέσα από κοιλάδες, δέντρα και αναχώματα» (Μέρος δεύτερο, κεφάλαιο 8, σελίδα 204).
«Για μια στιγμή είχα φτάσει σ’ αυτό το βαθμό έκστασης που πάντα λαχταρούσα, που ήταν το ολοκληρωτικό ξεπέρασμα του μετρήσιμου χρόνου μέχρι το βασίλειο των άχρονων σκιών, και η έκπληξη μπροστά στην ερημιά της θνητότητάς μας, και η αίσθηση του θανάτου κυνηγώντας με από κοντά, μ’ ένα φάντασμα που σερνόταν επίμονα πίσω μου και τον εαυτό μου να τρέχει σπεύδοντας σε μια σανίδα όπου όλοι οι άγγελοι φτεροκοπούσαν πετώντας στην ιερή άβυσσο του άπλαστου κενού, κι εκεί, αχτίδες μιας θαυμαστής δύναμης ακτινοβολούσαν απ’ τη λάμψη του Απόλυτου Πνεύματος, χωράφια αμέτρητων λωτών παρατάσσονταν κάτω από ένα μαγικό σμήνος από ουράνιες πεταλούδες» (Μέρος δεύτερο, κεφάλαιο 11, σελίδες 224-225).
«Ο πιανίστας χτυπούσε δυνατά τα πλήκτρα με τα ανοιχτά αετίσια δάχτυλά του παίζοντας (…) κινέζικα ακόρντα που έκαναν το πιάνο να ανατριχιάζει σε κάθε κομμάτι ξύλου του, σε κάθε χαραμάδα και σύρμα του, μπόινγκ! Ο σαξοφωνίστας πήδησε κάτω απ’ την εξέδρα και στήθηκε στη μέση του πλήθους, σαλπίζοντας προς κάθε κατεύθυνση (…) Ο Ντην ήταν ακριβώς απέναντί του, με το πρόσωπο σκυμμένο πάνω στο άνοιγμα του σαξόφωνου, κτυπώντας τα χέρια του, ποτίζοντας με τον ιδρώτα του τα πλήκτρα του σαξόφωνου, κι ο άνθρωπος το πρόσεξε και γέλασε μέσα στο σαξόφωνό του μ’ ένα παρατεταμένο ανατριχιαστικό και τρελό γέλιο κι όλοι γέλασαν μαζί του και κουνιόταν και κουνιόταν» (Μέρος τρίτο, κεφάλαιο 4, σελίδα 253).
Αυτά γράφτηκαν μέσα σε τρεις εβδομάδες;
Όχι, ω φίλοι. Για να συγγράψει κανείς ένα σφιχτοδεμένο κείμενο 350 σελίδων βιβλίου (γύρευε πόσων δακτυλογραφημένων σελίδων) όπως το Στο δρόμο, με καμιά δεκαριά κύριους χαρακτήρες και δεκάδες δευτερεύοντες και παραγράφους σαν τις παραπάνω δεν αρκούν όχι τρεις εβδομάδες, ούτε τρεις μήνες.
Δεν είναι θέμα ταλέντου· είναι ζήτημα ανθρώπινων ορίων. Δεν μπορεί κάποιος να πηδά 2.30 στο ύψος και ταυτόχρονα να σηκώνει 150 κιλά αρασέ. Δεν μπορεί κάποιος να είναι Φώκνερ σε πυκνότητα ύφους, πολυπλοκότητα χαρακτήρων και δράσης και βάθος νοημάτων και ταυτόχρονα να γράφει με ταχύτητα καθημερινού επιφυλλιδογράφου.
Προκειμένου για ένα έργο όπως το Στο δρόμο, σε τρεις εβδομάδες προλαβαίνει κανείς απλώς να βάλει σε σειρά εκτεταμένα, στην οριστική τους μορφή κομμάτια από πολυεπεξεργασμένο αρχικό υλικό από τα τετράδια και τα ημερολόγιά του και να τα καθαροδακτυλογραφήσει στην Underwood του σε ένα τελικό δοκίμιο.
Αυτό και έγινε.
Ο μύθος της συγγραφής (και όχι συρραφής και καθαρογραφής, όπως είναι η πραγματικότητα) του Στο δρόμο σε τρεις εβδομάδες καταρρίπτεται, μεταξύ άλλων, και από τον καθηγητή του Κέρουακ στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια Mark Van Doren, ο οποίος σημειώνει το προφανές, δηλαδή ότι ο Κέρουακ είχε σχεδιάσει μεγάλο μέρος του έργου στα ημερολόγιά του στη διάρκεια αρκετών ετών.
«Είναι μύθος, είναι μύθος / το δασύτριχό μου στήθος», που τραγουδούσε και ο Σταρόβας.
Και όμως μερικά από τα πιο σπουδαία έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας γράφτηκαν σε απελπιστικά μικρό για τη φαντασία μας χρονικό διάστημα. Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι ο Ντοστογιέφσκι, αλλά και ο Μπαλζάκ έγραψαν ορισμένα από τα αριστούργήματά τους σε διάστημα λίγων εβδομάδων, προσπαθώντας να προλάβουν τις προθεσμίες των δανειστών τους. Δεν αμφιβάλλω ότι είχαν τα προσχέδια, είτε μέσα τους, είτε σε γραπτή μορφή, αλλά η συγγραφή καθαυτή ήταν πολύ μικρή (χρονικά) υπόθεση. Άλλο πράγμα οι μετατροπές και οι διορθώσεις που ακολουθούν. Στην περίπτωση του Κέρουακ και του «στο δρόμο» μπορεί να ισχύει αυτό που υποστηρίζετε, μπορεί και το άλλο. Εξάλλου, οι beatniks με ό,τι μυθικό τους συνοδεύει, είναι ιδανικοί στόχοι για κατασκευή μύθων, δεν το αρνούμαι. Υπάρχουν πάντως πολλές πηγές (και στο διαδίκτυο) που υποστηρίζουν ότι το έργο γράφτηκε σε τόσες λίγες μέρες.
Μεταφέρω, ενδεικτικά, από ελληνική πηγή και συγκεκριμένα από το Κυριακάτικο Βήμα της 17ης Οκτωβρίου 1999, απόσπασμα από κείμενο του Γιώργου Πανόπουλου.
«Το μυθιστόρημα Στον δρόμο «είναι η βίβλος της μπιτ γενιάς, που περιγράφει την ατίθαση νεολαία τού σήμερα και τη φρενήρη αναζήτηση της εμπειρίας και του αισθησιασμού» έγραφε στο εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του '57. Παρ' όλα αυτά ο Κέρουακ έγραψε το βιβλίο που τον έκανε διάσημο σε δύο εβδομάδες τον Απρίλιο του '51. Στις 9 Απριλίου είχε γράψει 34.000 λέξεις και στις 20 έφθασε τις 86.000. Για μήνες μετά συνεχώς διόρθωνε, προσέθετε, άλλαζε. Ο Κέρουακ βασανίστηκε πολύ ώσπου να βρει το ύφος του μυθιστορήματος. Ο Νιλ Κάσαντι του έδωσε τη λύση όταν στο τέλος του '50 του έστειλε ένα γράμμα 23.000 λέξεων περιγράφοντάς του σε πρώτο πρόσωπο και σε γρήγορο, τρελό αλλά και τελείως σοβαρό ύφος λεπτομέρειες και γεγονότα από τη ζωή του. Ο Κέρουακ ενθουσιάστηκε. Το γράμμα του φίλου του εκπλήρωνε τις προφητείες του Γκαίτε και του Ντοστογέφσκι που έλεγαν ότι στο μέλλον η λογοτεχνία θα είναι εξομολογητική. Ο Κάσαντι γίνεται ο Ντιν Μοράιαρτι, ο βασικός ήρωας του Δρόμου, ένας κάουμποϊ που αντί να κλέβει αγελάδες κλέβει αυτοκίνητα για μια βόλτα.
Στις 11 Ιανουαρίου του '57 ο Κέρουακ υπέγραψε τα συμβόλαια για την έκδοση του βιβλίου. Ο Δρόμος έρχεται τη σωστή στιγμή. Ο Ελβις είναι εδώ, ο όρος «τινέιτζερ» έχει μόλις εφευρεθεί, το ροκ-εν-ρολ είναι η νέα μόδα, όπως και οι Κάντιλακ, η μπιτ γενιά, οι μπίτνικς. Για τον Κέρουακ όμως η έκδοση του Δρόμου έρχεται αργά. Δεν αισθάνεται καμιά ανατριχίλα. Πηγαίνει σε πάρτι που κρατάνε εβδομάδες, πίνει, πίνει και κάνει σεξ 245 γυναίκες σε μια βραδιά, λέει ο μύθος, και αρκετοί άντρες. Η δημοσιότητα την οποία κυνηγάνε οι περισσότεροι συγγραφείς ήταν για τον Κέρουακ το φιλί του θανάτου. Ο Σούπερμαν της αμερικανικής λογοτεχνίας δήλωσε στο «Village Voice» ότι ήθελε να γλιτώσει απ' αυτή την τρέλα. Για άλλη μία φορά κατέφευγε στη μητέρα του. «Πηγαίνω στη μητέρα μου στο Ορλάντο. Πάντα επιστρέφω στη μητέρα μου. Πάντα» (Το οιδιπόδειο του Κέρουακ δεν αφορούσε μια γλυκιά μητέρα. Η Μεμέρ παραβίαζε την αλληλογραφία του γιου της, δεν επέτρεπε στον Γκίνσμπεργκ να μπει στο σπίτι της γιατί ήταν ομοφυλόφιλος, ενώ ακόμη και ο ανεκτικός Μπάροουζ την αποκαλούσε «διαβολική».)
Βρήκα και παραθέτω τα εξής σχετικά με τον χρόνο και τρόπο συγγραφής του Στο δρόμο :
O Chip Sullivan, Professor of Landscape Architecture στο University of California at Berkeley, στο, άσχετου αντικειμένου, Drawing the landscape, εκδόσεις John Wiley and Sons 2004, στη σελίδα 63, γράφει :
«When Jack Kerouac had written his first complete draft of On the Road, he experienced an almost ecstatic state. After many false starts, beginning with his journal entries in 1948, Kerouac embarked on a new version of the novel in 1951. In early April he taped together twenty-foot strips of Japanese drawing paper so he would not have to interrupt his flow of words by having to put new sheets of paper into the typewriter. He then began.»
Στη συνέχεια, στην ίδια σελίδα, παραθέτει κατά λέξη από τη βιογραφία Memory Babe: A Critical Biography of Jack Kerouac του Gerald Nicosia, Grove Press 1983 :
«For the next twenty days he types almost non-stop. He slept rarely…. He was sweating so badly that he went through dozens of tee-shirts a day, wringing them out and hanging them all over the apartment. By April 9 he had written 34,000 words; by April 20, 86,000, nearly finishing the novel. The whole manuscript was a single paragraph with no commas and few periods…. He had finally found his own literary Road.»
Εκτεταμένα αποσπάσματα του βιβλίου του Sullivan υπάρχουν εδώ :
http://books.google.com/books?id=e5-b0sEOz-oC
Ο Paul Many, Associate Professor στο The University of Toledo, στο κείμενό του On the Road on the Bus: Beat Influences on the New Journalism (1994), γράφει :
«The mystique of the genesis of On the Road usually includes a story of how it was written in an intense, six-week period on one, 120-foot roll of paper (variously described as pieces of glued-together onionskin art paper or teletype paper) without capitals or punctuation. In fact, although it may have first been composed in this manner, the final version was heavily revised».
Ως πηγές αναφέρει το Memory Babe: A Critical Biography of Jack Kerouac του Gerald Nicosia, Grove Press 1983, που συναντήσαμε και στο κείμενο του Sullivan, και το Jack Kerouac: A Biography του Tom Clark, Paragon House 1990.
Σημειώνω ότι το βιβλίο του Sullivan εκτείνεται σε 767 σελίδες και του Clark σε 254, και ότι δεν είναι οι μοναδικές βιογραφίες του Κέρουακ που κυκλοφορούν.
Το πλήρες κείμενο του Paul Many υπάρχει εδώ :
http://list.msu.edu/cgi-bin/wa?A2=ind9408c&L=aejmc&P=429
Πιστεύω ότι τώρα είμαστε πιο κοντά στην αλήθεια σχετικά με τον χρόνο και τρόπο συγγραφής του Στο δρόμο. Παράλληλα όμως, έχω την αίσθηση ότι ασχολήθηκα περισσότερο με μια ενδιαφέρουσα, σίγουρα «αβανταδόρικη», αλλά πάντως ήσσονα διάσταση του έργου παρά με το ίδιο το έργο. Ισως «επανορθώσω» στις επόμενες ημέρες, π.χ. παραθέτοντας και άλλα αξιοσημείωτα αποσπάσματα του Στο δρόμο ή, ακόμα καλύτερα, αναφερόμενος σε άλλα έργα του Κέρουακ. Λέω ίσως, γιατί έχουμε και θέμα με τον Οργουελ στην επικαιρότητα και, όπως το Στο δρόμο έχει επισκιάσει τα άλλα έργα του Κέρουακ, έτσι και το 1984 και Η φάρμα των ζώων έχουν επισκιάσει π.χ. το Οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου και το Φόρος τιμής στην Καταλωνία (ο τίτλος της παλιάς έκδοσης που έχω, ακριβής μετάφραση του αγγλικού τίτλου Homage to Catalonia· στις εκδόσεις Κάκτος κυκλοφόρησε ως Πεθαίνοντας στην Καταλωνία).
Με την ευκαιρία, σημειώνω ότι, όπου αυτό είναι εφικτό, σκόπιμο είναι να ανατρέχει κανείς σε όσο πλησιέστερη χρονικά προς τα γεγονότα πηγή, και ει δυνατόν, στη γλώσσα συγγραφής της πηγής (αν αυτή δεν είναι η ελληνική· δεν είναι όλες οι μεταφράσεις αξιόπιστες, ενώ μερικές είναι «μεταφράσεις μεταφράσεων»· π.χ., παλαιότερα, οι ρώσσοι κλασικοί μεταφράζονταν στα ελληνικά από τα γαλλικά, και αυτό ισχύει και σήμερα : λογοτεχνικά έργα, δοκίμια, μελέτες κλπ. γραμμένα σε μη διαδεδομένες γλώσσες μεταφράζονται στα ελληνικά από τα αγγλικά). Από ένα σημείο και μετά, η μία πηγή αντιγράφει την άλλη, οπότε μια αστοχία ενός κρίκου της αλυσίδας (π.χ. αλλοίωση της διατύπωσης, σύντμηση ή και πλήρης αφαίρεση στοιχείων, προσθήκη αχρείαστων ή και ανακριβών επεξηγήσεων, ώστε να μη θεμελιώνεται εύκολα λογοκλοπία, ακόμα και απλό λάθος εξ αντιγραφής) μεταφέρεται στον χρόνο και διαιωνίζεται μέχρι τις μέρες μας. Προσωπικά, σε εργασίες μου σε άλλα γνωσιολογικά αντικείμενα, εμπιστεύομαι μόνο το ίδιο το πρωτότυπο κείμενο, και στη (συνήθη) περίπτωση που δεν είναι προσβάσιμο, την κατά λέξη, εντός εισαγωγικών, παράθεσή του σε μεταγενέστερο κείμενο, με αναφορά της πηγής και της σελίδας (πρακτική που αποφεύγεται σε ελληνικά κείμενα, συνηθίζεται όμως σε ξένα). Οτιδήποτε άλλο το αντιμετωπίζω με καχυποψία και προσπαθώ να το διασταυρώσω με άλλη πηγή· αλλά τότε συχνά βρίσκομαι μπροστά σε άλλο κρίκο της αλυσίδας που έλεγα πιο πάνω. Φαύλος κύκλος…
Αναμφίβολα είναι προτιμότερο να προστρέχει κανείς σε πηγές που είναι γραμμένες στη γλώσσα του συγγραφέα. Προτίμησα ελληνόγλωσση πηγή για μην γίνει σε δημόσιο διάλογο κουραστική η παρακολούθηση σε ένα ελληνόφωνο blog με σωρεία αγγλόφωνων αναφορών. Έχοντας επίγνωση όμως ότι οι μεταφρασμένες πηγές ελέγχονται συχνά για την αξιοπιστία τους επέλεξα άρθρο του Βήματος, εφημερίδας που στα λογοτεχνικά διατηρεί παραδοσιακή εγκυρότητα. Είδα τις πηγές που μου σημειώσατε και δεν έχω κανένα λόγο να εμμένω στην αρχική μου εκτίμηση - με τον τρόπο που ήταν ήταν διατυπωμένη.
Σε κάθε περίπτωση, ναι , ο Κέρουακ δεν είναι συγγραφέας του ενός έργου. Και εδώ με βρίσκετε απολύτως σύμφωνο. Έχω διαβάσει - αποσπασματικά όμως και πριν από πολλά χρόνια - και το "The Dharma Bums" και λέω τώρα που χειμωνιάζει να το ξαναπιάσω (πολύ σύντομα!), αν δεν υποκύψω στην πρόκληση και ευκολία να το ακούσω από audiobook που έχω κατεβάσει...
Beat, beat, beatitude and love and glory
…είναι ο τίτλος ενός δισέλιδου κειμένου που συνέγραψε για τον Κέρουακ (τον οποίον αναφέρει ως Kerouac στην πρώτη αράδα, ως Κερουάκ δύο φορές, και ως «ο μέγας Τζακ» τρεις φορές στο κείμενο) ο Ανδρέας Εμπειρίκος (1901-1975· εισηγητής του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα· έργα : Υψικάμινος, 63 κείμενα, 1935, Ενδοχώρα, 112 κείμενα, 1945, Ο Μέγας Ανατολικός , μυθιστόρημα –οχτώ τόμοι, π. 2100 σελίδες–, έκδοση μετά θάνατον, 1990-92) και περιλαμβάνεται στη συλλογή 31 κειμένων Οκτάνα (Ικαρος, πρώτη έκδοση επίσης μετά θάνατον, 1980, σελίδες 24-25· στην ίδια συλλογή περιλαμβάνεται και κείμενο με αναφορές και σε άλλους λογοτέχνες της μπητ γενιάς). Μερικά αποσπάσματα :
«Ανοίξτε τα παράθυρα, ανοίξτε τις ψυχές – ο Kerouac διαβαίνει Μουσηγέτης, Διόνυσος μαζί και Απόλλωνας μέσ´ στο στενό του παντελόνι, αξύριστος πολλές φορές και πάντοτε ωραίος, ουδέποτε φοβούμενος την παρακμή που τον εξέθρεψε, διότι μέσ´ στην ψυχή του και ανάμεσα στα σκέλη του μιας νέας ακμής το σπέρμα φέρνει. (…) ο Κερουάκ διαβαίνει με ένα μαντήλι στο λαιμό, με χαμηλά την ζώνη του δεμένη, ο ισαπόστολος ποιητής του “On The Road”, ο ποιητής των “Subterraneans”, ο μέγας Τζακ διαβαίνει (…) στην λέξι “hitchhiking” δίνοντας την πιο ιερή της σημασία, πιστεύοντας εις τον Θεόν με τις αισθήσεις, πίσω του σέρνοντας έναν χορό εφήβων και νεανίδων λυσικόμων, στα ανθεστήρια των πραιριών, στα αναστενάρια των ηδονών, στα αναστενάρια των υπεργείων και υπογείων λαγνουργείων (με bop, με twist, με rock ‘n roll, με τις φωνές των νέγρων)…»
(Το κείμενο φέρει ημερομηνία 21/11/1963· ο Κέρουακ ήταν ακόμα εν ζωή -πέθανε το 1969· τα έργα στα οποία αναφέρεται ο Εμπειρίκος εκδόθηκαν το 1957 και 1958 αντίστοιχα.)
Εμπειρίκος τρισμέγιστος. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν ακόμα διακεκριμένος ψυχαναλυτής, φωτογράφος και …εφοπλιστής –για την ακρίβεια, γόνος πλοιοκτητών και εφοπλιστών· τα πρόσωπα δεν συμπίπτουν αναγκαστικά· ενδεικτικό παράδειγμα : πλοιοκτήτης τού, δρομολογημένου Πειραιά – Ικαρία – Σάμο, κίτρινου υπερταχύπλοου Corsica Express ΙΙΙ, είναι η ιταλική Corsica Sardinia Ferries, εξ ου και η ιταλική σημαία και το λιμάνι νηολόγησης Γένοβα, ενώ εφοπλιστής, δηλαδή διαχειριστής, η ελληνική Kallisti Ferries· ο πατέρας του και συγγενείς του ήσαν ιδρυτές διαφόρων ναυτιλιακών εταιριών, μεταξύ άλλων της Embiricos Lines· ο ίδιος απλώς εργάστηκε σε αυτές για κάποια χρόνια.
Βιογραφία και κείμενα του Εμπειρίκου υπάρχουν εδώ : http://www.embiricos2001.gr/intro2.htm . Στον τόπο του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού, www.snhell.gr , υπάρχουν 22 κείμενά του, τα 11 και σε αρχεία ήχου σε ανάγνωση του ίδιου. Λίγα κείμενά του έχουν μελοποιηθεί. Πιο επιτυχημένη μελοποίηση είναι ο «Θεόφιλος Χατζημιχαήλ» του («Θα πούμε το τραγούδι του που ξεκινά απ' τον ήλιο / Με την απόκρημνη λαλιά του τηλεβόα / Ολκάδος που συνήντησε -στο τραγούδι : συνάντησε- τον νεαρό τιτάνα» κλπ.) από τη συλλογή Ενδοχώρα στο «Απρίλη, ψεύτη!» των αδελφών Κατσιμίχα του 1989 (απ΄όπου τα «Όμορφη μέρα», «Μη γυρίσεις», «Δως μου το ψέμα σου», αλλά και η «Σαντορίνη» : «Σηκώθηκε αέρας / Τα φώτα ανάψανε / εσφύριξε το πλοίο / η νύχτα έρχεται», και το «Μάρκος και Άννα» σε μουσική Λούτσιο Ντάλλα).
Ποιο ήταν το θέμα μας; Α, ναι, ο Κέρουακ...
Δημοσίευση σχολίου