Το νέο βιβλίο του Κασπάροβ
«Η επιθυμία δεν είναι στόχος», λέει ο Γκάρι Κασπάροφ και προφανώς έχει δίκιο. Προσθέτει μάλιστα ότι η εργασία είναι εκείνη που ενισχύει την επιθυμία, η οποία με τη σειρά της παρακινεί προς μεγαλύτερη εργασία. Ο ίδιος ξέρει καλά απ΄ αυτά. Διαθέτοντας επιπλέον ένα τεράστιο σκακιστικό ταλέντο, όπως και μία μητέρα που τον έβαλε στα δύσκολα από νήπιο, έφτασε να γίνει ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του αθλήματος της στρατηγικής επί περίπου 25 χρόνια, πριν το εγκαταλείψει οικειοθελώς στα 41 του για να ασχοληθεί με την πολιτική.
Το βιβλίο του «Η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι», που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες σε μετάφραση Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη (συγγραφέα που είναι κοντά στο ζατρίκιο), είναι- όπως λέει ο ίδιος ο Κασπάροφ- η δική του «συνταγή» για την επιτυχία. Αποδέκτης, σε όλη τη ζωή του, ερωτήσεων για τα κατορθώματά του, αποφάσισε να γράψει για τον δρόμο που ακολούθησε, καταθέτοντας ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Ένα βιβλίο που αναμειγνύει μυστικά της δουλειάς με τη λογοτεχνία (Ναμπόκοφ, Τσβάιχ, Ίαν Φλέμινγκ) αλλά και με την Ιστορία: από τον Τσώρτσιλ μέχρι τις αφηγήσεις του Σαίξπηρ για τις αιτίες της νίκης των Άγγλων απέναντι στους Γάλλους το 1415 στο Αζινκούρ, από τον Ναπολέοντα και τον Τσάρο Αλέξανδρο μέχρι τον Μάικλ Δουκάκη και τον Μπιλ Κλίντον: ο Μάικλ Δουκάκης έκανε, λέει ο Κασπάροφ, το θανάσιμο λάθος να απαντά συνεχώς στις αιτιάσεις των αντιπάλων δίνοντας την εντύπωση αμυνομένου, ενώ ο Κλίντον σε κάθε απάντηση στις άπειρες εναντίον του αιτιάσεις φρόντιζε να περνάει τα μηνύματα της εκστρατείας του.
Αυτή η ελκυστική μεικτή αφήγηση δεν αφήνει τον αναγνώστη να πλήξει. Ο Κασπάροφ μιλάει αναλυτικά για τους μεγάλους αντιπάλους του, για το πώς μάθαινε από αυτούς αλλά και για τα λάθη του. Για εκείνο το απίστευτο ματς-σίριαλ με τον Κάρποφ το 1985, που οδήγησε έπειτα από πολλές περιπέτειες- οι Σοβιετικοί υποστήριζαν τον Κάρποφ- στη στέψη του 22χρονου τότε Αρμενοεβραίου από το Μπακού. Μιλάει και για την ήττα του από τον Κράμνικ το 2000 (την έκτη φορά που ο Κασπάροφ υπερασπιζόταν τον τίτλο του). Έχοντας μάθει πια να κρύβει αρκετά καλά την υπεροψία του, δίνει ένα πολύ καλό ψυχολογικό πορτρέτο- αν και μονόπλευρο- των αντιπάλων του. Και μιλάει και για τα θρυλικά ματς με τον υπερυπολογιστή της ΙΒΜ Ντιπ Μπλου- πιστεύει ότι τα κομπιούτερ δεν έχουν ακόμη νικήσει τον άνθρωπο στο σκάκι.
Gary Κasparov
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ
ΜΤΦ. ΓΙΩΡΓΟΣ-ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ, ΕΚΔ. ΠΑΤΑΚΗ, ΣΕΛ. 365
http://ta-nea.dolnet.gr/default.asp?pid=30&
Atom Feed (xml)
13 σχόλια:
Προσωπικά λυπήθηκα πολύ που αποχώρησε ο Γκάρυ. Μαζί με τον Φίσερ είναι οι αγαπημένοι μου, προώθησαν το σκάκι στο έπακρο σε εποχές χωρίς Η/Υ, προικισμένοι με διαφορά από τους άλλους παίχτες των ημερών τους. Ντράπηκα για λογαριασμό του που κάνει τον κλόουν των Αμερικάνων εις βάρος του Πούτιν, αλλά οπωσδήποτε ένα τέτοιο βιβλίο είναι, θεωρώ, απαραίτητο για κάθε βιβλιοθήκη που σέβεται τον εαυτό της.
Se olous tous thavmastes tou Evraioarmeniou teos pangosmiou protathliti, afieromeno exairetika:
http://www.opinionjournal.com/editorial/feature.html?id=110002087
Α, θυμηθήκαμε και τα περί Εβραίων τώρα σαν τον άλλο το μαλάκα τον Αλεξήνωρ; Μπράβο ρε παιδιά, να μου ζήσετε. Ο άνθρωπος έφτασε 2850 ELO στη δύση της καριέρας του, τι λέμε τώρα;
Τι κάνει ένας παγκόσμιος πρωταθλητής την παραμονή μιας μεγάλης αναμέτρησης πριν κοιμηθεί; πλένει τα δόντια του.... έτσι απαντάει σε ένα τόσο κρίσιμο ερώτημα ο Κασπάροφ στο συγκεκριμένο βιβλίο. Έτσι δίνει το στίγμα ενώς παγκόσμιου πρωταθλητή.
Ένας κοινός θνητός που ξέριε όμως να δουλεύει σκληρά και τίποτε άλλο...
ΑΛέξης
Φίλτατε "όπως πάντα άσχετε" δεν ξέρω για το βιβλίο του Κασπάροφ, αλλά αν ο Φίσερ γνώριζε για την καταγωγή του συγγραφέα, θ'αφόδευε πάνω στη σκακιέρα. Οι απόψεις του για το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους δεν ήσαν διόλου υπερβολικές ή ανίερες. Αφιερωμένο λοιπόν για εσένα και τους ομοίους σου.
ΠΟΛΥΝΕΙΚΗΣ
Απόφαση ο Κρέοντας έβγαλε
σκληρή κι αυστηρή
αυτός που με την πόλη τα έβαλε
να μη θαφτεί στη γη.
Στα σκυλιά ο Πολυνείκης
άλλο μη μας μολύνει πια
θέλημα είναι θείας δίκης
να μη διαβεί του Άδη τα σκαλιά.
Εμπρός, λοιπόν, σκύλοι
αίμα δε σας μυρίζει;
Κοπιάστε σα φανεί το δείλι
περιμένει σάρκα που ροδίζει.
Γρήγορα πριν φτάσει η Αντιγόνη
που τα νιάτα της θυσιάζει
και σκεπάσει με σεντόνι
αυτόν που τιμή ευωδιάζει.
@Αλεξήνωρ: (συνολικά για το περιεχόμενο ορισμένων μηνυμάτων σας, σε διαφορετικά θέματα):
Ίσως δεν έχετε αντιληφθεί πως απόψεις που κατατάσσουν άλλους ανθρώπους σε μιάσματα με μόνη "βάση" την φυλή τους, την καταγωγή τους, δεν είναι ευπρόσδεκτες σε αυτό το ιστολόγιο και θέτουν σε μια μικρή δοκιμασία την πολιτική της ελεύθερης δημοσίευσης.
OK boss κύριε γάτε, sure. Σε αλλό εντελώς πνεύμα κι επειδή το γιαούρτι με το οποίο με φιλοδωρήσατε ήταν πλήρες και δε μύριζε προβατίλα, συνιστώ ένα των 2%, διότι καλός ο Camilleri και η Cornwell, αλλά θα σας παραπέμψω στο ρεαλισμό του "Εκκρεμούς του Φουκώ" του Έκο με την υποσημείωση ότι ο Κάφκα στη "Δίκη" του το παρατραβάει.
Ανηκέστως τάσσομαι υπέρ της "Ιστορίας των ανθρώπινων φυλών", εκδόσεις Πορεία, του Καρλ Σάλλερ (1902-1969), του μόνου ιατρού, ανθρωπολόγου κι ανθρωπογενετιστή, που αντιτάχθηκε στους Εθνικοσοσιαλιστές και τη φιλοσοφία τους.
Επίσης, προτείνω "Die Protokolle der Weisen von Zion" στο περιοδικό Nation Europa (1969)του Ν.Cohn και το συνώνυμο του Α.Ehrhardt (1970), Ern.Renan "Ο Αντίχριστος" (1928), L.Feuerbach "Das Wesen des Christentums", Fr.Nietzsche "Also sprach Zarathustra" και "Nachlass" (1927), J.Fichte "Sämtliche Werke", B.Arensburg "Skeletal remains of Jews" (1980), W.Goethe "Wilhelm Meister’s Wanderjahre" (1929), H.F.Guenther "Rassenkunde des Judischen Volkes", Chr.Perroux "Les Sionistes par eux-memes" (1971), H.Haertle "Deutsche und Juden" (1976), M.Hess "Rome und Jerusalem" (1862), Nath Weyl "The Jews in American politics" (1967), Fr.Kahn "Die Juden als Rasse und Kulturvolk" (1922), Erich Kern "Opfergang eines Volkes" (1963), S.Landmann "Die Juden als Rasse" (1967), G.V.de Lapouge "L’Aryen, son role social" (1899), J.Lugol "Israel et la civilisation" (1939), W.Schlamm "Wer ist Jude?" (1964), "Juden, Christen, Deutsche" του Schultz, Leo Taxil "Τα μυστήρια των Μασώνων" (1971), P.Thieme "Judenfeindschaft" (1964), H.R.Trevor Roper "Il Testamonto di Hitler" (1961).
Από γνωστούς Σιωνιστές σίγουρα τον Th.Herzl "Der Judenstaat" 1896) και "Tagenbuecher" (1922)
κι από τους δικούς μας, αναφέρω τον παλιό πρέσβυ μας Γ.Τσορμπατζή "Ηώς της Εβραϊκής Παλιγγενεσίας" (1925), Αρ.Ανδρόνικος "Κίνδυνος εν όψει" (1949), Δ.Δημόπουλος "Το Εθνικό Δόγμα" (1987) και "Η καταγωγή των Ελλήνων" (1995), Αρ.Πουλιανός "Ανθρωπολογία" (1968), Κ.Πλεύρης "Ας μιλήσουμε για Εβραίους" (1990).
Για τους λάτρεις του Μαρξ, προτείνω K.Marx "Zur Judenfrage" και "Die heilige Familie" (1845), αλλά και M.Bakunin "Staatswesen und Anarchie" (1873), του οποίου η αυστηρή κριτική για τον Μαρξ ως φυσιογνωμία είναι καθόλα ορθή, καθώς μιλάμε για τον άνθρωπο που μετέτρεψε τα σπουδαία σοσιαλιστικά ιδεώδη σε εβραϊκή παρωδία και τον Κομμουνισμό στο πιο αιχμηρό δόρυ μαζί με τον Μωαμεθανισμό, άλλη εβραϊκή επινόηση, αμφότερα να βάλλουν κατά του Χριστιανισμού, αιώνιο στόχο του διεθνούς Εβραϊσμού. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι Εβραίοι ηγέτες των Σοβιέτ (Μπουχάριν, Καμένεφ, Ζηνόβιεφ κλπ) τουφεκίσθηκαν από τον Στάλιν.
Αυτά, μέχρι τον επόμενο "Αττίλα" των Τούρκων, οπότε θα μετρηθούμε να δούμε πόσοι θα έχουμε απομείνει...
Οπως εχει αποδειχθει οι Εβραιοι ειναι Ελληνες και μαλιστα Κρητες και οι Φιλισταιου καταγονται απο το χωριο Φιλισια.Ολα αρχισαν στην αιθουσα του Μεγαλου Ζατρικιου της Κνωσσου οταν ενας ξενος κερδισε την Βασιλισσα στο ζατρικιο που τοτε παιζοταν με ζαρια οπως στο καφενειο του Τουρκομενη.Συμφωνα με τον διαπρεπη ιστορικο Ρασ-ου-λι στο πονημα του περι της υπαρξεως των οντων και των γενεων ανθρωπων δενδρων κλπ σελ 897 $2 ο ξενος επελεξε ως τοπο κατοικιας την κοιλαδα του Νεβα ώστε ας καποιος φερει ενα νοητο τριγωνο που να συμπεριλαβει και τις πυραμιδες αυτο να ειναι ισοσκελες.Το μαγνητικο πεδιο αυτου του τριγωνου επειδη βρισκεται στον αντιποδα του τριγωνου των Βερμουδων ειναι ισχυροποιημενο καθως η συζυγια των αστερισμων που κεινται υπερανω του ενισχυει τα ψυχικα και σωματικα χαρισματα των γενεων που βρισκονται υπο την επιρροην του και τους καθιστα ατρωτους εις θρησκευτικα οικονομικα και σκακιστικα ζητηματα κατα γενεες δεκατεσσερεις.
@Ανώνυμος
Πές μου το όνομά σου να σου χρωστάω χάρη! Πολύ γέλασα, αχ σε καλό μας!
Δεν έχω δει ποτέ φασιστάκι να: στέλνει στο πόλεμο τον ίδιο ή τα παιδιά του! Μόνο τους άλλους!
Δεν έχω δει ποτέ φασιστάκι να: μιλάει επώνυμα σε άλλους μη φασίστες. Είναι όλοι τους δειλοί και με ψυχώσεις...
Δεν έχω δει ποτέ φασιστάκι να: έχει ουδεμία σχέση με στοιχειώδη πολιτισμικά και πολιτιστίκα στοιχεία. Γνωρίζουν απέξω μόνο ημερομηνίες πολέμων.
Αν διαβάσει κανείς το site της νεολαίας τους, θα καταλάβει ότι ο εφυέστερος είναι το πολύ πολύ ένας φελλός που επιπλέει στον απέραντο βόθρο των υπολοίπων.
Ο Κασπαροβ μιλαει για τον Ομπαμα,τον Μπους,τον Πουτιν και τις σχεσεις Η.Π.Α.-Ρωσσιας:http://www.theaustralian.news.com.au/story/0,25197,24603239-7583,00.html
Ο Γκαρι Κασπαροβ θεωρειται ο ενας από τους δυο καλυτερους σκακιστες ολων των εποχων (ισως να ναι κι ο καλυτερος από τη σκοπια της διαρκειας).Οταν εγκατελειψε το σκακι όπως κι ο Φισερ τα ειχε κερδισει όλα. Αυτο τον εκανε λιγοτερο αγχωδη λιγοτερο αλαζονα και απεκαλυψε πιστευω και πραγματα που όταν επαιζε σκακι περνουσαν σε δευτερη μοιρα.(Δειτε και τη συνεντευξη που εχει αναφερει η viruswich στο Βημα.).
Διαβασα το βιβλιο του σε δυο ημερες. Διαβαζεται πολύ ευχαριστα. Εκει που συναρπαζει είναι όταν περναει την προσωπικη του εξελιξη πισω από τις παρτιδες.(Ας ειπωθει εδώ ότι θα μπορουσε να δωσει τις λιγες αυτές παρτιδες ο μεταφραστης με καποιο παραρτημα.) Σα σκακιστικο βιβλιο εχει μεγαλο ενδιαφερον -μολονοτι δεν εχει διαγραμματα-αφου εμβαθυνει σε αρχες (Εγω τις αρχες αυτές τις εμαθα από τον Σιλμαν).
Για να αποδειξει ότι η ζωη μιμειται το σκακι χρησιμοποιει παραδειγματα από τον εμπορικο τον πολεμικο τον πολιτικο και το λογοτεχνικο χωρο. Εκει είναι και το αδυνατο σημειο του βιβλιου μιας και οι κανονες του σκακιου δεν μπορουν να μεταφερθουν αυτουσιοι σε αλλα πεδια. Λιγο πολύ κάθε χωρος εχει μια δικη του αυτονομια. Κι αν είναι αληθεια ότι ευκολοτερα σα μοντελλο το σκακι ταιριαζει σε μια κατασταση ανταγωνισμου όμως υπαρχουν και αλλοι παραμετροι πιν αποφανθει καποιος. Η ζωη είναι πιο πολυπλοκη ο ανταγωνισμος πιο υπογειος και ο σκοπος δεν είναι πολλες φορες η επικράτηση αλλα η επιβίωση και καμμια φορα και η ιδια η ζωη.
Ειναι αληθεια ότι Από τη Ρωσσια με αγαπη δεν το εχω διαβασει –αλλα δεν εκτιμω και τοσο τη γραφη του Φλεμιγκ. Ομως για μενα τοσο το βιβλια του Ναμποκοβ οσο και του Ζβαιχ αποτελουν τις κορυφαιες νουβελλες που αφορουν το παιχνιδι. Ο αποκλινων χαρακτηρας των πρωταγωνιστων του τις καθιστα για τουτο περισσοτερο συμπαθεις. Και εν πασει περιπτωσει η διαπλοκη της τρέλας με την ιδιοφυια και τη δημιουργικότητα αποτελει ένα πολύ ενδιαφερον ερωτημα το οποιο δεν απανταται τοσο ευκολα.
Τελος ο συγγραφεας ανεφερεται σε μια αναλυση που εγινε στην Ελλαδα (ο μεταφραστης μας πληροφορει ότι είναι του κου Κουρκουνακη) της παρτιδας του με τον Καρποφ οπου το 90 % από ότι γραφεται εκει δεν του ειχε περασει από το μυαλο. Μπραβο στον κο Κουρκουνακη. Που βρισκεται τωρα αυτή η αναλυση δημοσιευμενη?
Πρόκειται για την παρτίδα Kasparov-Topalov, στο τουρνουά του Wijk aan Zee 1999, από τα καλύτερα σε ολόκληρη την καριέρα του Kasparov: έκανε 7 συνεχόμενες νίκες! Αυτή η παρτίδα θεωρήθηκε ως από τις καλύτερες όλων των εποχών και αναλύθηκε σε ειδικό τεύχος του περιοδικού "ΣΑΧ", το οποίο κυκλοφόρησε αποκλειστικά ως δώρο για τους συνδρομητές.
Ο Kasparov δεν μπορούσε φυσικά να το ξέρει από το αντίτυπο που έφτασε στα χέρια του, αλλά ένα κομμάτι της ανάλυσης δεν αναφερόταν στις κινήσεις που έπαιξαν οι δύο αντίπαλοι και στις ιδέες που είχαν κατά τη διάρκεια της παρτίδας. Είχα χρησιμοποιήσει μια συγκεκριμένη θέση, από κρίσιμο μεταβατικό σημείο της μάχης, ως σημείο εκκίνησης για παρτίδες προπόνησης. Κάποιες από αυτές τις συμπεριέλαβα στο τελικό κείμενο.
Πρόκειται για μια εξαιρετικά παραγωγική προπονητική μέθοδο, ιδιαίτερα κατάλληλη για παίκτες υψηλού επιπέδου ή ανερχόμενους. Αφού ολοκληρώσουν τις μεταξύ τους παρτίδες προπόνησης, μπορούν να αναλύσουν τις επιλογές τους και να τις συγκρίνουν με αυτές των γκρανμέτρ.
Δημοσίευση σχολίου