Το μεσημέρι

Παραμονές Δεκαπενταύγουστου, μεσημέρι. Είμαι μόνος στην πολυκατοικία - οι άλλοι ένοικοι πήραν θάλασσες και βουνά - και παρακολουθώ από το μπαλκόνι την αυγουστιάτικη ακινησία του μεσημεριού της Αθήνας, όπως ο Σενέκας (αν ήταν όντως εκεί) την πυρκαγιά της αρχαίας Ρώμης. Φέτος, όμως, χωρίς φανερά σημεία υποβολής το προτιμώ και το χαίρομαι.
Δεν είναι μόνο το Σύμπαν που συνωμοτεί (υπέρ μας ή εναντίον μας είναι ασήμαντη λεπτομέρεια), είναι και το ραδιόφωνο: ακούγεται η βραχνή και φάλτσα φωνή του Νιόνιου, που έρχεται από την εποχή εκείνη όπου ήταν ένας αδύνατος νεαρός με γυαλιά και με μία αστεία μεγάλη μύτη:

«...Zεστό το μεσημέρι, το στόρι χαμηλό
κι η σκάλα στο φωταγωγό
Σβήνουν τα βήματα, στη σκάλα κανείς
θα πλανηθούμε μοναχοί θάλασσες, πόλεις,
έρημοι σταθμοί
Aλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή
Tι να καταλάβουμε οι φτωχοί ...»