Η ηχογράφηση του «Μεγάλου Ερωτικού»

Κάτι για την ημέρα; Μα τι άλλο...Ο Μάνος Χατζιδάκις, η υπερβατική Φλέρυ Νταντωνάκη και μουσικοί κατά την ηχογράφηση του έργου "Ο Μεγάλος Ερωτικός" (Studio Columbia, φθινόπωρο 1972). Στιγμιότυπα απ' την ομώνυμη ταινία του Παντελή Βούλγαρη.

«Στη Νέα Υόρκη είχα δουλέψει πάρα πολύ. Σήμερα απορώ που βρήκα τον καιρό. Γιατί έζησα πολύ έντονα και έκανα πάρα πολλή εργασία. Εκεί άρχισα την Αμοργό, εκεί άρχισα τον Μεγάλο Ερωτικό και εκεί άρχισα τα Λειτουργικά. Και ένα δυο ακόμη που δεν τέλειωσα. Όταν ήρθα στην Ελλάδα το 1972, μέσα στη δικτατορία σκέφθηκα τι θα μπορούσε να είναι εκείνο που να ενδιαφέρει ουσιαστικά και όχι καιροσκοπικά, όχι με το μέσον ενός συνθήματος. Και άρχισα να πραγματοποιώ τον Μεγάλο Ερωτικό. Άρχισε η ιδέα μου από το ποίημα της Μυρτιώτισσας, το "Σ’ αγαπώ". Η Μυρτιώτισσα ήταν μητέρα του Γιώργου του Παππά, ενός Έλληνα ηθοποιού που ήταν πολύ φίλος μου. Και όπως ξέρετε ο Παππάς πέθανε, η Μυρτιώτισσα επέζησε και τον καιρό που άρχισα να γίνομαι πολύ γνωστός, μου έστειλε ένα γράμμα από το νοσοκομείο που ήταν άρρωστη και μου έγραφε αν ήθελα να μελοποιήσω το "Σ’ αγαπώ", που το είχε αφιερώσει στο γιο της. Θέλησα να την επισκεφθώ, μα το ξέχασα. Σκέφθηκα να κάνω κάτι με το "Σ’ αγαπώ" μα και αυτό το ξέχασα. Και βρήκα το γράμμα της στη Νέα Υόρκη, όταν διάβασα στις εφημερίδες ότι απέθανε. Ένιωσα τις τύψεις που νιώθει κάθε νέος, γιατί αν και σαρανταδύο ετών τον καιρό εκείνο, είχα την ψυχολογία ενός νέου, πολύ νέου. Αποφάσισα να κάνω ένα έργο που να εντάξω μέσα το "Σ’ αγαπώ", της Μυρτιώτισσας. Και σκέφθηκα να κάνω τον "Μεγάλο Ερωτικό", ένα έργο περί έρωτος, όχι ένα έργο με ερωτικά τραγούδια όπως αφελώς νομίσανε πολλοί. Για αυτό πήρα ποιήματα απ’ όλη την ιστορία της ελληνικής ποίησης, αρχίζοντας από τη Σαπφώ και τελειώνοντας στο Γκάτσο, στον Ελύτη και στον Σαραντάρη. Είχα την τύχη να συνεργάζομαι τότε με τη Φλέρυ Νταντωνάκη και να το τραγουδήσει μοναδικά και ανεπανάληπτα. Γι αυτό και δεν επεχείρησα να το ξαναηχογραφήσω ή να το ξαναεκτελέσω ζωντανά. Γιατί ποιος θα μπορούσε να τραγουδήσει τόσο θαυμάσια αυτά τα τραγούδια. Η υποδοχή που έγινε στο έργο το ’72 ήταν ότι "ήρθε ο Χατζιδάκις με τα ερωτικά του τραγούδια" ενώ ο κόσμος εκαίγετο. Κανένας δεν κατάλαβε ότι το μοναδικό αίτημα που υπήρχε εκείνη την εποχή ήταν να ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας και την καταγωγή μας, την ποιητική καταγωγή μας.»