Οι μαθητές και ο Μαραμπού
«Αφιέρωμα στο Νίκο Καββαδία» την Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010 και ώρα 9.00 μ.μ. στο Θέατρο Πέτρας από το 4ο Γυμνάσιο Πετρούπολης και το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Πετρούπολης. Στην εκδήλωση, η οποία διοργανώνεται με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, θα αναφερθούν ενδιαφέροντα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του Νίκου Καββαδία, θα αναγνωσθούν ποιήματα αλλά και τμήματα από το πεζό του έργο «Βάρδια» και, φυσικά, θα ακουστούν μελοποιημένα ποιήματά του σε συνθέσεις των Θάνου Μικρούτσικου, Γιάννη Σπανού, Μαρίζας Κωχ, Δημήτρη Ζερβουδάκη και των «Ξέμπαρκων».
Η εκδήλωση, η οποία εντάσσεται στο πλαίσιο του ετήσιου Φεστιβάλ Μαθητικής Δημιουργίας του Δήμου Πετρούπολης είναι καρπός εντατικής προσπάθειας των μαθητών του σχολείου εδώ και τρεις μήνες. Τα παιδιά, αν και δε γνώριζαν το έργο του Καββαδία, μαγεύτηκαν από αυτό και ασχολήθηκαν με ενθουσιασμό. Στην εκδήλωση φιλοδοξούν να μεταδώσουν αυτό τον ενθουσιασμό και την αγάπη τους στο κοινό. Πιάνο θα παίξει ο φίλος σκακιστής Δημήτρης Σκυριανόγλου.
Atom Feed (xml)
9 σχόλια:
υπεροχος, και αγαπημενος ποιητης πολλων θαλασσινων, που ελαχιστα εως καθολου εχει διδαχθει στα βιβλια νεοελληνικης λογοτεχνιας των σχολειων μας...(Αλλα και στην προκειμενη περιπτωση , ευτυχως που πηραν την πρωτοβουλια τα ιδια τα παιδια θα ελεγα !)
Μια ποιοτικοτατη εκπομπη/αφιερωμα απο το ψηφιακο αρχειο της ΕΡΤ στο ακολουθο link:
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=8510&tsz=0&act=mMainView
Τον Καββαδία είναι πολύ πιθανόν να μην τον είχαμε ανακαλύψει ποτέ, αν δεν μας τον είχε παρουσιάσει σε όλη του την μεγαλοπρέπεια ο Κώστας Βάρναλης στα "Αισθητικά - κριτικά" του.
Μια μικρή διευκρίνιση επειδή κάποιοι με ρωτούν:
Φυσικά και η είσοδος είναι ελεύθερη.
Η έξοδος όμως;
«Το παράδοξο του Μαραμπού»: Όλοι μας μπορούμε να απαγγείλουμε από στήθους κάμποσα ποιήματά του (συντελεί βέβαια και η μελοποίηση σχεδόν του συνόλου τους –δεν είναι και πολλά, μόλις 54 σε τρεις συλλογές που εκτείνονται σε μισό σχεδόν αιώνα: Μαραμπού /1933/ 22, Πούσι /1947/ 14, Τραβέρσο /1975/ 18–, μερικών περισσότερες από μία φορές), όμως δεν θυμόμαστε ούτε μία στροφή από τον «Δωδεκάλογο του γύφτου» ή τον «Λυρικό βίο»· και, αν ψάξουμε για στίχους με τη δύναμη τού, π.χ., Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο / και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει: / «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο / και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει», στο έργο των και καλά μειζόνων και υπερθειαζομένων, στην ουσία ψευδοσπουδαιοφανών υθλεόντων, Καρούζου, Πατρίκιου και Δημουλά, θα ματαιοπονήσουμε.
(Είπα Δημουλά και θυμήθηκα: Δείτε αυτό, δεν θα μετανιώσετε· α μα πια, με τους θυμαλγείς και ριγεδανούς αρλουμπολόγους!)
Αξιοσημείωτη και η πεζογραφική πλευρά του. Αντιγράφω από την «Βάρδια» (Κέδρος 1979 – πρώτη έκδοση Καραβίας 1954–, σ. 200):
Ξανοιχτήκανε. Τον φουντάρανε στ΄ ανοιχτά. Να τι γίνηκε ο άλλος. Κι άλλοι… Χιλιάδες άλλοι. Ένας βυθός γιομάτος κόκαλα και στολίδια. Ψάρια που δεν έχουνε μάτια, μήτε χρώμα. Είναι ακόμα κι ένα σιδερένιο κουτί με γράμματα, που απάνω του βρίσκεται κάτι λιωμένο σε σχήμα χεριού. Αυτή που τάγραψε κοιμάται τώρα σε ξένο κρεβάτι. Λαχανιάζει κάτου από ξένην ανάσα. Τίποτε δεν ταράζει τον ύπνο της. Ούτε η θάλασσα που χτυπάει το νησιώτικο σπίτι της στο κατώφλι, όπως έρχεται από μακριά. Αν είναι μάνα, καρφώνει τα παραθύρια της, τα βάφει μαύρα απέξω, και δε μαγειρεύει ποτέ ψάρι. Αν είναι αδερφή… κάποτε σταματά να κλαίει κανείς… Μονάχα η μάνα δε βαριέται να κλαίει, μέχρι να τα κλείσει.
Το σύντομο διήγημά του «Του πολέμου» (γραμμένο το 1969) είναι, κατά τη γνώμη μου, κορυφαία νεοελληνική πεζογραφική στιγμή.
Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει. / Γλείφει τα ρόδα απ΄ τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει. / Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι. / Σφυρί βαρεί με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι.
Και ο αναγνώστης.
@ καλοπρο
Πω πω κακιας generator! p:
Παντως (στο link) το
πειραχτηρι τη rodia
επρεπε να την ειχε μυστικοσυμβουλο
ο Μητσι τις εποχες που προσπαθουσε να αποδωσει Ζουράρι :)
Μαλλον της ταιριαζει γαντι
η στροφη ( αλλα κι ολο το ποιημα )
απο αλλον ποιητη:
Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;
@ κλπ
Καταπληκτικο και το κειμενο και ο συνδεσμος.Ακου υθλεοντων,θυμαλγεις και ριγεδανους!!(για το τελευταιο θα χρειαζομουν επεξηγηση μια και πολυ αμφιβαλω οτι ειναι απλως συνθετη λεξη).Ουτε στο αντιστροφο λεξικο δεν τα βρηκα!!
Μου φτιαξες την μερα.
Και οτι ελεγα τις προαλλες στον Γατο οτι μου ελειψαν οι παλιοτερες εποχες του blog,με τις συζητησεις εκτος (σκακιστικου) θεματος.
@καλοπρο
Το ερωτημα αν θυμαται κανεις στιχους απ εξω εχει να κανει με την παραδοσιακοτητα του στιχου το μετρο και την ομοιοκαταληξια.Η πραγματικη δουλεια της γλωσσας ομως βρισκεται απο κατω απο τις μεταφορες απο τη λαμψη που εχουν οι λεξεις μαζι(η νυκτα με συμφερει ΝΚ πχ)και απο την οικονομια της δομης. Η νεοτερικη ποιηση ειναι πιο δυσκολη απο την παραδοσιακη γιατι ειναι παιχνιδι με πιο ελευθερες και προσωπικες συνδεσεις του υλικου και με συμμετεχοντες αναγνωστες... Η τριαδα που ανεφερατε εχει γραψει πολυ καλα ποιηματα και αυτη η επιθεση σου ειναι αδικη.
Ο Παλαμας δε διαβαζεται πια πως να το κανουμε σε αντιθεση με τον Καβαφη...
ΥΓ Εχω αγνωστες λεξεις κι εγω αλλα δεν θα τις ψαξω....Γεια σας...
Ο/Η καλοπροαίρετος είπε...
Υπότιτλοι (με καθυστέρηση, γιατί, όπως συνηθίζω να λέω, το καλοκαίρι, και ειδικά τα ΣΚ, το ιώδιο είναι προτιμότερο από το πυρίτιο):
Το επίθετο, κατ΄ ουσίαν μετοχή, υθλέων, προέρχεται από το ρήμα υθλέω-ώ, ίσον φλυαρώ, κενολογώ· ύθλος είναι η φλυαρία, η ανοητολογία.
Το επίθετο ριγεδανός –προσοχή, όλο μαζί, όχι... ριγέ Δανός :-)- απαντάται στην Ιλιάδα Τ325: «είνεκα ριγεδανής Ελένης Τρωσίν πολεμίζω»· στην απόδοση του Πάλλη: «για μιά Λενιό ξετσίπωτη με μάχες τυραγνιέται», στην απόδοση των Καζαντζάκη – Κακριδή: «για τη φριχτήν Ελένη κάθουμαι και με τους Τρώες χτυπιέμαι». Πράγματι, Μέτοικε, δεν είναι σύνθετη λέξη, είναι απευθείας παράγωγη λέξη από το ρίγος και το παραγωγικό επίθημα –ανός (το εμβόλιμο ευφωνικό –δ– υπάρχει και στο, π.χ., ουτιδανός).
Το επίθετο θυμαλγής υπάρχει στον «Αγαμέμνονα» 1030 του Αισχύλου: «νυν δ' υπό σκότω βρέμει θυμαλγής». Εύκολη ετυμολογία, άρα και ερμηνεία: θυμός + άλγος, ίσον ψυχή (η αρχαία σημασία της λέξης θυμός διαφέρει από τη σύγχρονη) + πόνος, ίσον αυτός που προκαλεί πόνο στην ψυχή.
Κατά τη γνώμη μου, ταιριάζουν γάντι στους τρεις που ανέφερα. Είπα 'κατά τη γνώμη μου'; είπα.
Στοιχειοθέτηση με παραδείγματα, άλλη φορά, τώρα έχει Αρχεντίνα - Μέχικο :)
(Πάντως, εγώ είμαι, όπως και ο Ριζόπουλος, με τη Σελέστε: πολύ γουστάρω που μια χώρα με πληθυσμό όσο το Μπραχάμι και το Καματερό, που λέει ο λόγος, αντιμετωπίζει στα ίσα την Αργεντινή και τη Βραζιλία! ¡Vamos, charrúas!)
Δημοσίευση σχολίου