Λόντος, Κοριάνι και σκάκι

Αποσπάσματα από την ανάρτηση «Μάρκος, Λόντος και Κοριάνι» (Οκτώβριος 2008) στο ιστολόγιο Allu Fun Marx http://afmarx.wordpress.com/2008/10/04/londos-and-kwariani/
Αν και η ανάρτηση είναι παλιά, θεωρώ δεοντολογικό τα σχόλια να γραφτούν στο πρωτότυπο κείμενο της ανάρτησης κι όχι εδώ (ζητώντας συγγνώμη από τον ανώνυμο αναγνώστη που πρόλαβε και σχολίασε).

------------------------------------------------------------------------------
Παρ’την αιμοβορία σου και τράβα στην πατρίδα σου, αγαπητέ Κοριάνι
που σ’ έστειλε ο Λόντος μας, σε μακρινό σιργιάνι

Ήρθες απ΄την πατρίδα σου τον ζόρικο να κάνεις,
κι ο κόσμος αν δεν σε γλύτωνε, κόντεψες να πεθάνεις.

Να ήσουνα μονάχα συ, κομμάτια πια να γίνει,
μα όσοι ευρεθήκανε, την πάθανε κι εκείνοι.

Κι έτσι λοιπόν ο Λόντος μας βρέθηκε παληκάρι,
κι όλος ο κόσμος τον αγαπά, του Άργους το καμάρι. ΄

(Μάρκος Βαμβακάρης)

Ο Τζίμ Λόντος γεννήθηκε στο Κουτσοπόδι του Άργους τον Γενάρη του 1897. Το πραγματικό του όνομα ήταν Χριστόφορος Θεοφίλου, και ήταν το τελευταίο από τα 13 παιδιά της οικογένειάς του. Με τον Χριστό στο όνομά του και τον Θεό στο επώνυμό του, δεν είναι να απορεί κανείς που η μάνα του ήθελε να τον κάνει παπά, διαφωνώντας με τον άνδρα της που ήθελε να καμαρώσει το στερνοπούλι του στρατιωτικό. Ο Χριστόφορος όμως, μόλις 13 ετών, μεταναστεύει στην Αμερική, όπου εργαζόμενος στην αρχή σε δουλειές του ποδαριού γνωρίζει τον κόσμο της ελεύθερης πάλης (κατς) και μυείται σ΄αυτόν.

.Ο Χριστόφορος, που ονομάστηκε Jim Londos από τον αθλητικογράφο Ρόσκο Φόσετ, μετά από μια σπουδαία εμφάνισή του στην αρένα London του Portland, ήταν για τα δεδομένα του κατς μικρόσωμος και χαριτωμένος, σε σύγκριση με τους θηριώδεις και συχνά τερατόμορφους συναθλητές του. Οι θεατές των αγώνων ταυτίζονταν με τον μικρόσωμο αλλά εύστροφο, δυνατό και γρήγορο Τζιμ Λόντο και γέμιζαν τις αρένες για να τον καμαρώσουν να νικάει τους τρομερούς αντιπάλους του εφαρμόζοντας το περίφημο “αεροπλανικό” κόλπο του. Τον Ιούνιο του 1930 ο Λόντος, κέρδισε από την Ομοσπονδία Πάλης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών, ένα τίτλο που διατήρησε για πέντε χρόνια και τον αποχωρίστηκε προσωρινά όταν ηττήθηκε στη Βοστόνη από τον Ντάνο Ομαχόνι.

Όταν ερχόταν να αγωνιστεί στην Ελλάδα, ο κόσμος πλημμύριζε το Παναθηναϊκό Στάδιο για να τον καμαρώσει. Σε μία από τις εμφανίσεις του στην Αθήνα, το 1933, αγωνίσθηκε και πάλι στο Παναθηναϊκό Στάδιο νικώντας τον Ρωσοπολωνό παλαιστή Nicholas (Kola) Kwariani. Δεν ξέρουμε αν ο Μάρκος Βαμβακάρης ήταν ένας από τους χιλιάδες θεατές αυτού του αγώνα, ο Μάρκος όμως εμπνεύστηκε από την νίκη αυτή και ηχογράφησε το 1934 το ζεϊμπέκικο “Λόντος και Κοριάνι”. Όπως καταλαβαίνετε, ο περίφημος για την … αιμοβορία του Κοριάνι, δεν είναι άλλος από τον Κόλα Κβαριάνι.


Πέρα από την επαγγελματική του ενασχόληση με την πάλη, ο Κβαριάνι ήταν ένας ικανός και μανιώδης παίκτης στο σκάκι. Στο νεοϋρκέζικο κλαμπ σκακιού “The Flea House” όπου σύχναζε σχεδόν καθημερινά στις δεκαετίες του ‘50 και ‘60, γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Στην ταινία του Κιούμπρικ “Το χρήμα της οργής (The Killing)” του 1956, ο Κβαριάνι ερμηνεύει τον ρόλο του Μορίς Ομπούκοφ , ενός πληρωμένου δολοφόνου, ο οποίος στρατολογείται από τον αρχηγό μιας συμμορίας μέσα στο κλαμπ σκακιού “The Flea House”.

To “Flea House” υπήρξε όμως και το σκηνικό για το πραγματικό θάνατο του Κβαριάνι. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 ο χαρακτήρας της περιοχής στην οποία βρισκόταν το κλαμπ αυτό άλλαξε δραματικά. Το κλαμπ πέρασε σε χέρια ανθρώπων που νοιαζόταν περισσότερο για τα κέρδη τους και λιγότερο για το σκάκι. Οι νέοι ιδιοκτήτες έβαλαν στις αίθουσές του ηλεκτρονικά παιχνίδια και μπιλιάρδα. Κακοποιοί και πόρνες άρχισαν να κάνουν στέκι τους την γειτονιά και το κλαμπ, ενώ οι παλιοί σκακιστές , ο Κόλα και οι φίλοι του, εξακολουθούσαν να παίζουν σκάκι εκεί.

Το Φεβρουάριο του 1980, ο Κόλα Κβαριάνι στα 77 του χρόνια, μπλέχτηκε σε ένα καβγά με 5 νεαρούς μαύρους που αλληλοβρίζονταν στην είσοδο του κλαμπ. Οι νεαροί χτύπησαν μέχρι θανάτου τον Κβαριάνι, ο οποίος ξεψύχησε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο.

Το τέλος της ζωής του “αγαπητού Κοριάνι” συνδύασε συμβολικά τις 2 αγάπες της ζωής του: την πάλη και το σκάκι.

Ο Βαμβακάρης έφυγε από την ζωή, τον Φεβρουάριο του 1972, δηλαδή 8 χρόνια νωρίτερα από τον Κβαριάνι. Αν ο Μάρκος μάθαινε τα στερνά του Κβαριάνι, ίσως έγραφε ένα ακόμα τραγούδι για τον αγαπητό (πραγματικά) Κοριάνι.