Η πρώτη τους παρτίδα
...παίχτηκε το 1975, όταν ο Ανατόλι Κάρποβ ήταν 24 ετών και ο Γκάρι Κασπάροβ είχε τα μισά χρόνια του αντιπάλου του, ήταν 12 ετών. Η φωτογραφία προέρχεται από εκείνο το ματς σεβενίγκεν μεταξύ μιας ομάδας κορυφαίων σοβιετικών γκρανμέτρ και μιας ομάδας μικρών πιονέρων, στο Λένινγκραντ, όπου συναντήθηκαν για πρώτη φορά τα δυο «Κ». Αργότερα, οι αναμετρήσεις των δυο σκακιστών στα ματς για το παγκόσμιο πρωτάθλημα γράφτηκαν στις πιο σπουδαίες σελίδες της σκακιστικής ιστορίας.
Karpov - Kasparov, GM/Young Pioneers 1975 (Sicilian, B92)
1. e4 c5 2. Nf3 d6 3. d4 cxd4 4. Nxd4 Nf6 5. Nc3 a6 6. Be2 e5 7. Nb3 Be7 8. Bg5 Be6 9. f4 exf4 10. Bxf4 Nc6 11. O-O O-O 12. Kh1 b5 13. Bf3 Ne5 14. Nd4 Bc4 15.Rf2 b4 16. Nd5 Nxd5 17. exd5 Bf6 18. Rd2 Qb6 19. Be3 Qc7 20. Be4 Rfe8 21. Bg1 g6 22. a3 a5 23. axb4 axb4 24. Rxa8 Rxa8 25. b3 Ba6 26. Nc6 Nxc6 27. dxc6 Re8 28. Bd5 Bc3 29. Rf2 Re1 30. Qf3 Bd4 31. Bxf7+ Kg7 32. Bc4 Rxg1+ 33. Kxg1 Bxf2+34. Kxf2 Bxc4 35. bxc4 Qa7+ 36. Ke2 Qd4 37. Qd5 Qf6 38. Qe4 b3 39. cxb3 Qb2+40. Kf1 Qc1+ 41. Qe1 Qf4+ 42. Kg1 Qd4+ 43. Kh1 Qb6 44. Qe7+ Kh6 45. Qf8+ 1-0.
Μπορείτε να δείτε την παρτίδα εδώ
Atom Feed (xml)
45 σχόλια:
Ιδιαίτερο το φινάλε με τα τριπλωμένα πιόνια!
Ο συνδεσμος "εδω" δεν ανοιγει την παρτιδα.
@ Ελισσαίος
Αφού σου αρέσουν τα τριπλωμένα, θα σου αρέσουν και τα τετραπλωμένα πιόνια (μετά την 38η κίνηση του λευκού) :)
@Καλοπρο
(ω! ω! Πίνω μπάφους και διαβάζω καλοπρό)
Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί κουβαλάω μια διαρκή αίσθηση μαθητείας μαζί σου; Δεν την είχα υπόψη μου (κι αυτή) την παρτίδα. Υπέροχη εικόνα.
Εφόσον είμαι επισκέπτης πρόσφατα σε αυτό το blog, σας παραθέτω την προσωπική μου ιστοσελίδα.
Δεν μοιάζει τόσο με σκακιστική 100 τις εκατό, αλλά είμαι και εγώ σκακιστής σαν και εσάς. Μπορεί να την χαρακτηρίσει κάποιος καπώς διαφορετικά, αλλά εν πάσει περιπτώσει είναι η προσωπική μου ιστοσελίδα.....
http://georgiadisalex.jimdo.com
- Γεωργιάδης Αλέξανδρος
(ΣΠΖ Κέρκυρας)
http://georgiadisalex.jimdo.com/
@ TheoGiakatis Νομίζω πως ο σύνδεσμος ανοίγει την παρτίδα κανονικά. Μήπως δεν έχετε εγκατεστημένη την εφαρμογή flash;
@ καλοπροαίρετος: Εντυπωσιακή παραπομπή!
@ Ελισσαίος
Μην την κουβαλάς, απόθεσέ την, θα πάθεις κάνα λουμπάγκο, πώς θα κάνεις τσιριτσάντζουλες μετά; Λουμπάγκο: κάνει ρίμα με το παλάγκο, με τον οργανίστα των Ολύμπιανς Άλκη Κακαλιάγκο, με τον παλιό πρωταθλητή Αλέξανδρο Άγγο (είχε βάλει και σχετικό κουίζ προ καιρού ο Γάτος), με τον καραγκιοζοπαίκτη Βάγγο, με τον δόκτορα Ζιβάγκο, με την αφρικανική γλώσσα σάνγκο, έγραψε και ο Αλεξάκης ένα σχετικό βιβλίο, και με το Πάγκο Πάγκο. Άλλες τοποθεσίες με την ίδια λέξη δύο φορές: Μπόρα Μπόρα, Σινγκ Σινγκ (οι αμερικανικές φυλακές υψίστης ασφαλείας), Μπάντεν-Μπάντεν (το μόνο που γράφεται με ενωτικό· τα άλλα όχι). Άτομα με το ίδιο όνομα δύο φορές: ο πρώην ΓΓ του ΟΗΕ Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι, ο δολοφόνος του Κέννεντυ Σιρχάν Σιρχάν, ο αφγανός πολιτικός Αμπντάλα Αμπντάλα, ο Τζων-Τζων της Μπίμπι-Μπο, εκείνου του ελληνικού φτηνέκτυπου της Μπάρμπι (-Γιατί η Μπίμπι-Μπο διαζευγμένη είναι ακριβότερη απ΄ όλες τις Μπίμπι-Μπο; -Γιατί, εκτός από την ίδια, το σετ περιλαμβάνει το αμάξι του Τζων-Τζων, το σπίτι του Τζων-Τζων και τις πιστωτικές κάρτες του Τζων-Τζων), ο καμερουνέζος παλιός μπασκετμπωλίστας του Πανελληνίου Μπούμτζε Μπούμτζε, ο επίσης καμερουνέζος παλιός επιθετικός του Εθνικού Αστέρα Μισέ Μισέ, και βέβαια ο κονγκολέζος Λούα Λούα (ο ένας Λούα από δεξιά, ο άλλος από αριστερά, δραμαμίνες θα θέλουν ο Σαριέγκι και ο Καντέ). Τις διάφορες καρέτες καρέτες («πριν εξαφανιστώ σαν τη διπλή καρέτα», που λένε και τα Ημισκούμπρια στη «Μαγική τσατσάρα») και μονάχους μονάχους (δε μονάχιστερ και ο μοναχόντας, που λένε, πάλι τα Ημίζ, αλλού) τις προσπερνώ ως τετριμμένες. Στην εποχή μου μεσουρανούσαν στο σινεμά η Μπε-Μπε (Β.Β., Μπριζίτ Μπαρντό) και η Τσε-Τσε (όχι η υπνοφόρος μύγα, η C.C., Κλάουντια Καρντινάλε). Τον περίφημο Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ, ως άνθρωπος της τέχνης και του θεάματος, θα τον ξέρεις. Έχουμε ακόμα την ηρωική κενυάτικη φυλή των Μάου Μάου, το τραγούδι του Μουφλουζέλη «Λάου λάου το πηγαίνεις να ξαναγενώ εργένης», τη συμμετοχή της Ισπανίας στη (N)Eurovision «El chiki chiki» και την ελληνική διασκευή «El fiki fiki» από τους Moufa Eranous, τον Γεωργίου και το μπούρου μπούρου στην πλατεία ΚουμουΝΤούρου, τον κουφό στην «Κόρη του ιερωμένου» του Όργουελλ να τραγουδά, μονότονα και αυτιστικά, «With my willy willy, with my willy willy», και τα γούτσου-γούτσου και γκίλι-γκίλι που λέμε όταν γαργαλάμε κοιλίτσες και λαιμουδάκια. Επίσης, τα πάντα (όχι τα πάντα όλα· α ρε Αλέφαντε γίγαν, όπως λέγαμε: γεια σου Δομάζε μέγαν· το γίγας και το μέγας είναι τριτόκλιτα και έτσι κάνουν στην κλητική· άλλες κλητικές που φαντάζουν στον ανεξοικείωτο ως ορθογραφικά λάθη και/ή παρατονισμοί: ω άνερ, ω γύναι, ω πάτερ –πάτερ παντοκράτορ και υιέ μονογενές, που λέει μια προσευχή–, ω μήτερ, ω παι, ω θύγατερ, ω γέρον, ω γραυ, ω βασιλεύ, ω εισαγγελεύ, όχι το ελελεύ, είναι επιφώνημα, γενιά με το φευ, ω Αχιλλεύ, ω Οδυσσεύ, ω Ζευ, ω Άπολλον, ω Πόσειδον, ω Άρες, ω Δήμητερ –και ο δωρικός τύπος ω Δάματερ–, ω Σώκρατες –από κει βγαίνουν και οι Socrates drank the conium· ο Σπάθας ήταν ο καλύτερος ευρωπαίος κιθαρίστας στην εποχή του· από κει και ο παλιός βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής–, ω Περίκλεις, ω Θεμιστόκλεις –εξ ου και το υποκοριστικό Μιστόκλης, πρωτόκλιτο πλέον: «Πού ΄ν΄ ο Μιστόκλης ο νταής / που έκανε για δύο / και που τον έτρεμε η γης / μες στο Μεταξουργείο» –, ω Πραξίτελες, ω Δημόσθενες, ω Χαράλαμπες, ω Αγάμεμνον, ω Αριστόγειτον, ω Κλειοί, ω Σαπφοί, ω Λητοί) των ζωολογικών κήπων συχνά έχουν ονόματα όπως Πάο Πάο, Τάο Τάο και τέτοια. Μην ξεχάσουμε και την κινεζούλα WGM Xu Yuanyuan (αποφεύγω να την αποδώσω στα ελληνικά, πριν βελτιώσω τα κινεζικά μου), και το λουλούδι υλάνγκ υλάνγκ, που…
Ξέφυγα πάλι. Πού είχα μείνει; Α, στον Αλιέχιν. Μη μου πεις ότι δεν έχεις υπόψη σου και αυτή την εικόνα (θέση μετά την 41η κίνηση του μαύρου) από παρτίδα του Καπαμπλάνκα;!
Α, μην το ξεχάσω: υπάρχει και άλλη θέση από παρτίδα με τετραπλωμένα πιόνια στη στήλη γ, που μπλοκάρονται στη θέση που συμφωνήθηκε ισοπαλία από έναν μοναχικό Ίππο :)
@ Κλπ:
Δωσ'μου κλητικες στο μονοτονικο (χωρις περισπωμενες υπογεγραμμενες και δασειες) συμμικτες με αγγλοσαξωνικες λεξεις και παρε μου την ψυχη.
Εγραψες.Δεν ξαναγραφω.
@ καλοπροαίρετος
Απιθανο καλοπροαιρετε, εδωσες ρεστα ! Σ'ευχαριστουμε
@Καλοπρό-Καλοπρό
-Πω, πω σκυλί! Τι μάρκα είναι; Ρώτησε ο μικρός Αντρέας.
-Αντίντας! Απάντησε ο φίλος μου ο Σπύρος.
Άρχισε πάλι τις ασχετολογίες θα πει ο μέσος Έλληνας σκακιστής, αγνοώντας ότι τίποτε δεν είναι άσχετο με το θέμα μας. Κι αυτό διότι το σκυλί ήταν «μάρκας» Τσόου-Τσόου.
Κι αφού θυμήθηκα αυτό, συνειδητοποίησα ότι δεν τα είχες πει κι όλα. Μετά ξέθαψα από την απύθμενη μνήμη μου μερικά ακόμα. Φυσικά για την παράλειψη του καν-καν είσαι ασυγχώρητος. Ξέχασες και τα Go-go girls. Επίσης το θρας γκρουπ Star-Star. Φαρμακευτικές δρόγες εκτός από το λιανγκ-λιανγκ που ανέφερες δίνει και το κάουα-κάουα. Υπάρχει και ο πολυσακχαρίτης άγαρ-άγαρ που βγαίνει από κάτι φύκια που ξεβράζει ο ατλαντικός στις ακτές της Ισλανδίας και οι πολιτισμένοι άνθρωποι το χρησιμοποιούν σαν υπόστρωμα στη μικροβιολογία, ενώ αντίθετα οι Ισλανδοί το τρώνε. Χώρα που διάλεξε κι ο Φίσερ… Στο ζωϊκό βασίλειο τώρα συναντάμε τα πουλιά κίουι-κίουι και κάρα-κάρα.
Σου διέφυγε και ο παράδεισος των διπλωμένων λέξεων (κατά το διπλωμένα πιόνια, ως εικός), δηλαδή η Πολυνησία. Στα νησιά του Πάσχα γιορτάζουν Χριστούγεννα; Δεν ξέρω, ξέρω όμως έναν θεό της μυθολογίας τους, τον Μάκε-Μάκε. Εκεί υπάρχουν και τα moai, εκείνες οι βασάλτινες γιγάντιες κεφαλές που κοιτούν τη θάλασσα. Μια από αυτές ονομάζεται Κάβα-Κάβα. Παραδόξως, δεν έχει ούτε ένα μπουκάλι κρασί. Συχνά συναντάς και κάτι δέντρα που οι ντόπιοι τα λένε χάου-χάου. Το μεγαλύτερο μυστήριο όμως είναι αυτό με τις πετρογλυφικές αναπαραστάσεις που ονομάζονται ρόνγκο-ρόνγκο.
Χαρακτηριστική περίπτωση και οι γιεγιέδες, κι ακόμα πιο χαρακτηριστική τα γιο-γιο. Λέω «τα» γιατί άλλο αυτό που παίζαμε κι άλλο αυτό που χέ...! Κλασικό αμερικάνικο όνομα και το Τζέι-Τζέι. Μάλλον πρόκειται για πρώτο ξάδελφο του Τζων-Τζων και συμπέθερο του Τζέι-Αρ, αλλά αυτόν τον τελευταίο τον έφαγαν νωρίς στη Δυναστεία και έψαχνε όλη η Ελλάδα να βρει ποιος τον σκότωσε και στο τέλος ο μπάρμπας μου ο Λευτέρης που είχε κουραστεί από τα διαφημιστικά της ΕΡΤ, ομολόγησε ότι αυτός τον καθάρισε, μπας και τελειώσει η κωλοσαπουνόπερα.
Στο χωριό μου χρησιμοποιούμε και τον ιδιωματισμό μόνε-μόνε που σημαίνει «με το παραμικρό», ενώ σε γιαπωνέζικα χωριά, όταν λένε μάκι-μάκι , δε θέλουν να σε φιλήσουν, απλά μαγειρεύουν ένα είδος σούσι. Θα μου πεις, που να το ξέρω; Μένταλιστ είμαι; Υπάρχει ωστόσο κι ένας μένταλιστ από την Κύπρο που συμμετείχε στον Γκέλερ (όχι τον Έφιμ, τον Ούρι) και τον λένε Costa Costa.
Κι αφού τα έγραψα αυτά τσάκα-τσάκα για να μην πω άρον-άρον, σκέφτηκα ότι τα διπλωμένα είναι ων ουκ έστι αριθμός και ξαφνικά βαρέθηκα. Τα τριπλωμένα έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον, έχει δίκιο ο Ελισσσαίος. Κι αν βάλεις και τις συλλαβές στο κόλπο τότε έχει και πολύ πλάκα. Να το κάνουμε κάποια στιγμή.
-Πες πα-τά-τα, αγάπη μου, λέω στην κόρη μου.
-Τα-τά-τα!
ΥΓ. Στ’ αλήθεια το Μπεμπέ βγαίνει από τα αρχικά B.B; Κι εγώ που νόμιζα ότι της το κόλλησαν επειδή ως ζωόφιλη αγαπούσε τα αμνοερίφια…
Πολύ αξιόλογες οι παραθέσεις "γλωσσικών διπλών" (αδόκιμος ο όρος, αλλά δεν βρίσκω κάτι καλύτερο - πρωί γαρ) των Καλοπρό & Παναγιώτη!
Μια διόρθωση: «τον Τζέι-Αρ τον έφαγαν νωρίς στη Δυναστεία και έψαχνε όλη η Ελλάδα να βρει ποιος τον σκότωσε... και στο τέλος ο μπάρμπας μου ο Λευτέρης που είχε κουραστεί από τα διαφημιστικά της ΕΡΤ, ομολόγησε ότι αυτός τον καθάρισε, μπας και τελειώσει η κωλοσαπουνόπερα.»
Όχι, ο JR (κατά κόσμον Larry Hagman) δεν ήταν στη «Δυναστεία», ήταν στο “Dallas”. Το θυμάμαι γιατί στα αγόρια της γενιάς μου έπεφτε κάπως μεγάλη η
Joan Collins της «Δυναστείας», οπότε είχαμε ερωτευθεί τη Victoria Principal (την Pamela, ντε, τη γυναίκα του μπαγάσα του Τζέι-Αρ!) ή τη μικρούλα / νυμφίδιο την Charlene Tilton (Lucy)! Α, στο "Dallas" έπαιζε και η χήρα του Έλβις, η Priscilla Beaulieu Presley.
Α, ρε, Παναγιώτη, τι μας θύμισες πάλι – έστω και στο... ξεκάρφωτο!
Από το σπίτι δεν θα βγω
γιατί διαβάζω τον καλοπρό
Μπαίνω στον γάτο στο λεπτό
και ευθύς διαβάζω τον καλοπρό
Κι αφού σολάρει ο Καλοπρό
Γράφει και ο Μέγα ΠαναΚό
Κι άμα τύχει να βαρεθώ
Μετοικώ στην Νίσυρο
Μελέν, Μουτούση κι Οικονομό
Κουρκουνάκη Σαραντακό
Ω-Ω! Ω-Ω!
Πανακό και Καλοπρό
-Που θα βρω ανώνυμο;
-Έχει στον γάτο με το κιλό!
Κι άμα μου 'ρθει γράφω κι εγώ
Γάτε θερμά σ' ευχαριστώ
Ω-Ω! Ω-Ω!
Την σαχλαμάρα μου τελειώνω εδώ.
Από τριπλωμένες λέξεις, πάντως μου έρχονται το TORA TORA TORA, η ταινία για την επίθεση των γιαπωνέζων στο Περλ Χάρμπορ (καθώς και το Καρβέλειο (;) Τώρα, τώρα τώρα ότι γίνει τώρα τώρα τώρα που νοιώθουμε ακόμη παιδιάάάάάάά), το Quizas Quizas Quizas (εδώ http://www.youtube.com/watch?v=bBmZ1pgYdcc από τον Nat King Cole) γνωστό και αγγλοφώνως Perhaps Perhaps Perhaps, σε πολύ ωραία εκτέλεση από τους Cake εδώ http://www.youtube.com/watch?v=A57d4wJ1GVg.
Ακόμη μου έρχεται το "πάρε πάρε πάρε" των πλανόδιων πωλητών καθώς και το "έλα έλα έλα" των βοηθούντων εκτός οχήματος στο παρκάρισμα. Το τελευταίο συναντιέται και τετράκις στο γνωστό ανέκδοτο "έλα, έλα, έλα, έλα μαλάκα να δεις τί έκανες". Αντίστοιχο το "πάμε πάμε πάμε" που ακούγεται στα οχηματαγωγά πλοία. Επίσης το "πάσα πάσα πάσα που φωνάζαμε στους συμμαθητές μας όταν παίζαμε ποδόσφαιρο και θεωρούσαμε ότι είχαμε την επιφοίτηση του γκολ αρκεί να μας δίναν την μπάλα, αλλά τελικά σπανίως παίρναμε την πάσα αυτή αφού και ο συμμαθητής μας είχε αντίστοιχη επιφοίτηση και τελικώς κατηγορούσαμε αλλήλους ως ατομιστές.
Μπρε Σάκη, είχες τα κιλά σου όταν έπαιζες ποδόσφαιρο μικρός?
Εγώ πάλι, συνειδητοποιημένος μιλφάς και με κλίση στις αυταρχικές από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έβρισκα την Πάμελα του «Ντάλλας» και την Κρυστλ της «Δυναστείας» πιπίνια και γατούλες και είχα βρει τη γιατριά μου με την Αλέξις! Αυτές οι βάτες της, οι καπελλαδούρες της, οι επιτηδευμένες πόζες της, και κυρίως αυτό το καταχθόνιο βλέμμα!
Και, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, ήταν η μόνη πραγματικά ωραία και η μόνη πραγματικά καλή ηθοποιός από όλες και των δύο σήριαλ.
Άλλη μία πολύ κομψή και σικάτη κυρία που είχε παίξει σε κάποια επεισόδια της «Δυναστείας» ήταν η Νταϊάνν Κάρρολλ, την οποία ανέφερα προ ολίγων μηνών.
Ιδού και οι δύο τους. Πολύ καλοδουλεμένη σκηνή, δίνει μια ιδέα του γιατί η «Δυναστεία» είναι η βασίλισσα των σαπουνοπερών. Ο τρόπος που εκφέρει το Thank you η Τζόαν / Αλέξις στο 1:38 δείχνει τι κακίστρω είναι. Rich bitch, όχι παίξε γέλασε! That's the way I like it :D
@WOW
Μπρε Γουάου, λες γι' αυτό να μην μου δίναν πάσα τελικά; Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν με έλεγες στυλάκι, αλλά όχι και η σημερινή κατάντια. Επιδείκνυα όμως, καλή τεχνική, διορατικότητα και πάθος.
Ε, τέλος πάντων, νομίζω ότι μια πάσα την άξιζα. Θα είχα γλυτώσει και τους ψυχαναλυτές.
@ Ελισσαίος
Αξεπέραστος ο Nat King Cole, τέτοια βελούδινη (ανδρική) φωνή δεν έχει ξαναβγεί (στις ΗΠΑ), όμως η ενορχήστρωση του Quizás³ στην εκτέλεσή του είναι εντελώς άσχετη, η ρυθμική αγωγή ό,τι νάναι, και η προφορά και εκφορά του απολύτως φρικαλέες· δίνει την εντύπωση ότι απλώς διαβάζει μεταγραμμένες συλλαβές τύπου kee-zahs χωρίς να καταλαβαίνει γρυ – και μάλλον αυτό συμβαίνει. Όλο το Cole en español (ο δίσκος του 1958 από τον οποίον το τραγούδι), καθώς και το A mis amigos (1959), που έχει και κάποια πορτογαλικά, και το More Cole en español (1962), είναι, για τους παραπάνω λόγους, για τα μπάζα. Τυμβωρυχία και το μεταθανάτιο ντουέττο του Unforgettable με την κόρη του, Natalie Cole, το 1992.
Λατινοαμερικάνικα τραγούδια όπως το Quizás³, και άλλα χιλιοακουσμένα όπως Historia de un amor, Bésame mucho, Perfidia, Cachito, Quién será, Malagueña (= η κοπέλλα από τη Μάλαγα, εμπνευσμένο, λέγεται, από τη μέγιστη Sarita Montiel), Cucurrucucú paloma, έχουν αξία μόνο με τις τριφωνίες των λατίνων, με τις γλυκόλαλες κιθάρες και τα διακριτικά τοπικά κρουστά (στις πρώτες εκτελέσεις των δεκαετιών ’50 – ’60, γιατί υπάρχουν και σύγχρονες, σε «τουριστικές» ενορχηστρώσεις και ερμηνείες). Ακόμα και εκτελέσεις με νεότερες σπουδαίες φωνές όπως Ana Gabriel, Gloria Estefan και Julio Iglesias υστερούν. Πάρε ένα «κανονικό» Quizás³, με το Trio Los Panchos, και ύστερα έλα να μου πεις για Nat King Cole και για την «πολύ ωραία εκτέλεση» (με σκουριασμένο στραβοσουγιά) από τους άλλους τους μακελλάρηδες που προτείνεις.
Με τους Trio Los Panchos έχει τραγουδήσει και η λατρεμένη Gigliola Cinquetti το 1968. Ο δίσκος ψιλοφολίτσα είναι, όμως στη Λιλίκα συγχωρώ τα πάντα· και, ας μην είμαστε άδικοι, το Amapola και το La mentira, νόστιμα τα λέει.
Και έχουμε και τα αρχετυπικά τάνγκος του Γαρδέλ και τα τζαζοειδή του Πιατσόλα, τα μπολέρος του Σολίς, τις ραντσέρας του Πέδρο Ινφάντε, τα ανδικά δημοτικά με τις άρπες και τους αυλούς, και πάει λέγοντας. Πολυσχιδής, ανεξάντλητη και συναρπαστική η λατινοαμερικάνικη μουσική – αρκεί να κρατά την αυθεντικότητα και τη γνησιότητά της.
Προειδοποίηση: επειδή το συλλογικό πόνημα Καλοπροαίρετου - Παναγιώτη - Ελισαίου είναι εξαιρετικό κι επειδή παρόλ' αυτά υπάρχουν κι άλλα, κυρίως γλωσσικά (πρόχειρα πριν τα καπαρώσει άλλος: φιρί φιρί, μάνι μάνι, πίτσι πίτσι) δηλώνω από τώρα ότι την επόμενη βδομάδα θα το κλέψω και θα το δημοσιέψω στο δικό μου ιστολόγιο ως άρθρο, αφού καταθέσω κι εγώ τον οβολό μου, που έχετε κρυμμένο τετοιον θησαυρό στ' ανήλιαγα σχόλια!
Πολυ ανεβασμενη η παρεα του κβαντο-γατου.
Νάτα μας. Κάνουμε την πλάκα μας, χαλαροί και αεράτοι, γράφουμε όπως και ό,τι μας κατεβαίνει, χύμα στο κύμα (α ρε Παπανώτα άρχον! - ακόμα μία ιδιότυπη κλητική, κατά το ω γίγαν και ω μέγαν που λέγαμε παραπάνω), χωρίς αξιώσεις συγγραφής συνεκτικού κειμένου, λίθοι και πλήθη ατάκτως ερριμμένα, και τσουπ! ξεφυτρώνει ο sarant και θέλει να τα οργανώσει σε σοβαρό άρθρο. Όχι τίποτ΄ άλλο, αλλά θα μας περάσουν και οι εκεί θαμώνες για νούμερα. (Χαμηλόφωνα, από τη γαλαρία: ναι, αυτό περίμεναν, λες και δεν σε ξέρουν.)
Τσουπ: Έχουμε και το The shoop shoop song, αρχικά με τη Μπέττυ Έβερεττ (κάτω τα χέρια από τα διπλά μου σύμφωνα!) το 1964, γνωστό και στην επανεκτέλεση της Σερ το 1990. (Την εμφάνιση της Σερ σε αυτή τη φάση των μεταμορφώσεών της είχα υπόψη μου όταν έπλαθα τον χαρακτήρα της Αριάδνης – έχουν γνώση τα μέλη του πολυπληθούς φαν κλαμπ μου. Παναγιώτη, πώς την έχεις δει τη δουλειά, θα γράψεις τη συνέχεια της Μπαλαφάρας 2; Εκεί εγώ, θα σου το θυμίζω ευκαίρως ακαίρως.) Δύο τραγούδια με διπλοδιπλό τίτλο των αρχών της δεκαετίας του ’70: Chirpy chirpy cheep cheep και Chicky chicky boom boom. Boom boom ήταν και ο τίτλος ντισκοτέκ στην Καστέλλα, είχαν γυριστεί κάμποσες σκηνές των, καλτ σήμερα, βιντεοταινιών του Σταμάτη Γαρδέλη και της Σοφίας Αλιμπέρτη κάτω από τη ντισκομπάλλα της· υπήρχε και η Athens-Athens, μετέπειτα Barbarella, στη Συγγρού. Έχουμε και το Bio Bio, ποταμός στη Χιλή, σύνορο των αραουκάνων, αλλά και κέντρο όπου εμφανιζόταν στις αρχές της καριέρας του ο Notis. Έχουμε ακόμα τον Βας Βας, το επιφώνημα απόγνωσης βάι βάι, το παλιό παιχνίδι τάκα τάκα, τα τσίκι τσίκι της ιδιοφυούς κεφαλλονίτικης βλασφημίας του Καββαδία από τη «Βάρδια», την κυρία Κλοκλό της Ζωρζ Σαρή, το «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο (ο πρωτότυπος τίτλος δεν είναι αναδιπλασιαστικός), το «Πετραδάκι πετραδάκι» του Μενιδιάτη, το «Ένα αστέρι πέφτει πέφτει» και το «Πάει πάει» της Μοσχολιού, το «Όπα όπα» (σ’ αγαπώ κι ας μη σου τόπα) του Σφακιανάκη –όπα όπα υπάρχει και στον δεύτερο τίτλο του τραγουδιού του Ρεπάνη (όχι αυτού που θέλει κόπο και κάθε τόπος δεν το κάνει, του Αντώνη) «Η διπρόσωπη (Στα όπα όπα σ΄ είχα)», το «Μάτια μου, μάτια μου» της Χάριτος Αλεξίου (εγώ έτσι το κλίνω, λέω και της Αλκήστιδος Πρωτοψάλτη άμα λάχει), το «Ολέ ολέ» (είσαι σαν κρεμ καραμελέ) του Φώτη Δήμα, το «Τσιν τσιν» από το Τρίο Ατενέ (και τα Cin cin girls στο Colpo grosso), το «Κάψε κάψε» του Καζαντζίδη, το «Δημήτρη μου, Δημήτρη μου» της Βουγιουκλάκη, το «Οέ οέ» των Αγάμων Θυτών, και το «Ράμπι ράμπι» της Αρβανιτάκη.
Άλλα τριπλά τραγούδια, το Quando³, σε μύριες εκτελέσεις, το Ποτέ³ με τον Πάριο και τη Δήμου, και το Τζην³ του Κηλαηδόνη.
Σταματώ, από αύριο πάλι. Μόνο κοίταξε, Νίκο, αν χρησιμοποιήσεις το χωρίο που αναφέρεται στη «Δυναστεία», να μου κρατήσεις όλα τα διπλά σύμφωνα στη Νταϊάνν Κάρρολλ (Diahann Carroll), έστω και με sic, παρακαλώ· ξέρεις δα την αδυναμία μου :)
@Νίκε, Νίκε, είσαι εδώ;
Τακ-τακ, άκουσα στην πόρτα, την ώρα που ήμουν αλλού γι'αλλού. Δώσαμε, δώσαμε! πήγα να ξεφύγω, αλλά ο Σαραντάκος ήταν πονηρός. Είχε έρθει νύκτωρ τοίχο-τοίχο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τί ήθελε; Άκουσον, άκουσον! Να αγοράσει στην ξεφτίλα και στο τάκα-τάκα τα ακριβά μας σχόλια! Όλα κι όλα φίλε Νίκο, αυτό είναι πέρα για πέρα άδικο! Στο κάτω κάτω της γραφής ξέρω και τον ιδρώτα που έχει χύσει γι' αυτά ο Καλοπρό. Φευ! Πες πες όμως,μας ψιλοέπεισε. Όχι με τη μία,αλλά βήμα βήμα. Φυσικά το ξεπούλημα δεν ήταν πάνω πάνω στις προτεραιότητές μας και επειδή δεν είμαστε και χτεσινοί διαπραγματευτές (ίσα ίσα, θα έλεγα) δεν τα εκχωρήσαμε όσο όσο. Πρώτα πρώτα ζητήσαμε εγγυήσεις. Μετά την τελική συμφωνία αποφασίσαμε να βαδίσουμε χέρι-χέρι (με τον Σαραντάκο, να ξηγιώμαστε, να μην παρεξηγιώμαστε). Φωνάξαμε και τον Γάμα-Γάμα (Γενικό Γραμματέα, δεν είμαι τόσο χυδαίος,είμαι περισσότερο) να διατυπώσει τα συμβόλαια, τον οποίο μάλλον ξυπνήσαμε, αφού τον άκουσα να ορύεται "Ιλί,Ιλί!". Σιγά ρε φίλε, δεν έπαθες και μπέρι μπέρι! Τες πα, κάποια στιγμή συνήλθε και αφού έπεσαν οι υπογραφές το ρίξαμε στα τραγούδια, για να γορτάσουμε το γεγονός. Είπαμε το "Όνειρα, όνειρα, φλόγες μακρινές μου", μετά το "Θάλασσα, θάλασσα, τι μου χεις κάνει", συνεχίσαμε με το "Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό" και όταν μερακλωθήκαμε για τα καλά, έπιασε ο Καλοπρό (γνωστός λάτρης της Δούκισσας, παλιάς και νέας) το "Του τα'πα, του τά'πα, του τά'πα του ανθρώπου/ ατάκα, ατάκα, ατάκα κι επιτόπου"! Το φινάλε ήταν τραγικό. Μην πάει ο νους σας στο κακό, απλά χορέψαμε όλοι μαζί το "Βάλε, βάλε, βάλε, όσο θέλεις βάλε/ το πολύ-πολύ να έχω τραγικό φινάλε"!
Πάντα τέτοια!
Κονυδάρη, βλέπω βελτιώνεσαι στο χιούμορ,..:) βέβαια σε κόβω λίγο άσπλαχνο και αργόσχολο, αφού κάνεις πλάκα την ώρα που οι συνσκακιστές μας χύνουν τον ιδρώτα τους στα διασυλλογικά...:)
Νομιζω οτι η μπαλαφαρα νο2 πρεπει να ειναι κωμωδια.
ΥΓ Ξεχασατε το γλυφε γλυφε γλυφε ερωτα μου τοκογλυφε
Παρακαλώ πολύ ο κατάλογος με τις τριπλωμένες λέξεις να συμπληρωθεί με το ΕΛΑΣ ΕΛΑΣ ΕΛΑΣ, από το αντάρτικο τραγούδι:
Εμπρός ΕΛΑΣ ΕΛΑΣ ΕΛΑΣ για την Ελλάδα, το δίκιο και τη λευτεριά. E σ' ακροβουνό και σε κοιλάδα. Πέτα πολέμα με καρδιά ω ΕΛΑΣ ...
Και εγώ που νόμιζα πως οι αριστερές μας καταβολές θα έφερναν πρώτο πρώτο πρώτο το τραγούδι!
@Ανώνυμος ο προτελευταίος
Αγαπητέ το όνομα είναι ΚονΙδάρης, με ιώτα. Το λέω για να αποφύγω πιθανά χαϊδευτικά του τύπου Κόνυ, που θα είχαν σα συνέπεια άλλου είδους διπλωμένα:"μικρό μου Κόνυ-μικρό μου Κόνυ..." κ.τ.ό.
Κι όσο για την αγωνιστική μου αποχή θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι οφείλεται στα δίδυμα. Η αλήθεια όμως είναι ότι ήταν απαίτηση των συσσκακιστών μου, επειδή λέει βοηθάει στο κλίμα και στα αποτελέσματα της ομάδας. Βέβαια δε θα κρατήσει και πολύ αυτό, γι' αυτό και έμαθα ότι για του χρόνου έχουν ζητήσει όλοι μεταγραφή.
@SC
Το ΕΛΑΣ επαναλαμβάνεται τετράκις στο γνωστό αντάρτικο.Για την ώρα κατέχει το ρεκόρ Γκίνες και,ιστορικά, το ρεκόρ γκίνιας.
Πως είναι δυνατόν να ξεχάσατε την Κάντυ-Κάντυ;
Μέρος 1/2
Πού είχαμε μείνει, στους σαράντα δράκους; :)
Διπλών συνέχεια: ο μεξικανός τραγουδιστής José José, η τραγουδίστρια του Mashed potatos time (1965) Dee Dee Sharp, λίγο καταχρηστικά, ο τραγουδιστής του Broken wings (1985) Mr. Mister, ο Jo-Jo που thought he was a loner του Get Back των Beatles, το μαϊμουδάκι So-So που είχα αναφέρει σε ένα σχόλιο για τον Peter Potamus, το Padam padam της Edith Piaf, ο γάλλος ήρωας κόμικς Τεντέν (Tintin), τα συζυγή «My my, hey hey» (rock and roll is here to stay) και «Hey hey, my my» (rock and roll will never die), πρώτο και τελευταίο τραγούδι του Rust never sleeps (1979) του Neil Young, το «Sugar, sugar» των Archies (1969) και η ισπανική διασκευή του «Dulce, dulce» από τη μεξικάνα Hilda Aguirre (1974), το ωκύπουν καρτούν beep beep που έκανε δύσκολη τη ζωή του κογιότ (εντάξει, ξέρω ότι προφέρεται καϊότι), το «Viens, viens» με την αγαπημένη Marie Laforêt (1973), το «Paroles, paroles» με τους Dalida και Alain Delon (1968) (στα ελληνικά, «Κουβέντες» με τη Μαρινέλλα και τον Κώστα Σπυρόπουλο), το «Donna Donna» της Joan Baez, το «Mah na mah na» του Piero Umiliani (1968), που ακουγόταν και στο Muppet Show, το «Papa oom mow mow» των Rivingtons (1962), ο χορός της Καππαδοκίας «Βάρα βάρα», το «Μίλησέ μου, μίλησέ μου» των Χατζιδάκι – Γκάτσου με τον Μπιθικώτση (ποτέ δεν το συμπάθησα αυτό το τραγούδι· η μελωδία του μου ακουγόταν σαν κουπεπέ, κουπεπέ ή σαν λάχνισμα, με του βοηθού το χέρι και του δράκου το μαχαίρι και τέτοια), ο σαμιώτης βουλευτής Θαλασσινός Θαλασσινός, ο μακαρίτης βουλευτής Φθιώτιδας Πανουργιάς Πανουργιάς, ο άγγλος συγγραφέας Jerome Jerome, το απροσδιόριστο βίζολα-βίζολα του Καραγκιόζη, το «Τάμπα τούμπα» (η γυναίκα μου ζηλεύει) του Μενιδιάτη, το «Πάπαλα, πάπαλα» (Τάθελα και τάπαθα / πήγα σπίτι να την πάρω / κι είδα μέσα τον κουμπάρο / κι αμολήσανε το σκύλο / κι έψαχνα από πού να φύγω), του Βασίλη Βασιλειάδη (εκείνου με το νιαουριστό αρμόνιο), το «Νούρι νούρι» (έχει και κάτι πολλαπλά νάι – νινινάι μέσα) του Σταύρου Ζουμπά, το «Παλαμάκια παλαμάκια» (να χτυπούν τα τακουνάκια) του Μητσάκη με τη Νίνου, το «Αχ Μουσταφά» (αχ Μουσταφά / εσύ μου άναψες φωτιά, διασκευή αραβικού –αιγυπτιακού;– τραγουδιού, Μανώλης Αγγελόπουλος· προηγήθηκε το «Ya Mustapha» με τον λιβανέζο Bob Azzam, με στίχους σε τρεις γλώσσες, αραβικά, ιταλικά και γαλλικά: Chérie je t'aime, chérie je t'adoro, como la salsa del pomodoro), το «Φιλί φιλί σ΄ ανάστησα» με τον Μητροπάνο (υπάρχει και σε ραμόνι: «Ψιλή βροχή στα μάτια σου»), η αφρικανική φυλή Νυάμ-Νυάμ (ονομασία με σαφείς καννιβαλιστικές νύξεις), το «shiki shiki baba, shiki shiki mama» του Γιώργου Ξανθιώτη (σωστά, αυτού με την «Τσικουλάτα»), το αλιευτικό γριγρί, ο ποταμός Yara Yara στο ομώνυμο ποίημα του Καββαδία, ο Μπιξ-Μπιξ (Σταμάτης Φασουλής) της «Λιλιπούπολης», ο Bar-Bar (Κώστας Παύλου Παναγιωτόπουλος), η χιλιάνικη ποδοσφαιρική ομάδα Colo-Colo (από το όνομα φυλάρχου των Μαπούτσε –καθ΄ ημάς αραουκάνων–, τοπικής ιθαγενούς φυλής), η «Γλύκα γλύκα» της Κέλλυς Κελεκίδου, διπλής και της ίδιας: Κελ-Κελ για τους φανς, το Qele qele της αρμένιας Sirusho από μια πρόσφατη Eurovision, η σως ταρτάρ και το μπιφτέκι ταρτάρ, το κρι-κρι (ο αίγαγρος, αλλά και η σερραίικη γαλακτοβιομηχανία), το συσκευασμένο ψωμί τοστ Κρις Κρις (καινοτομία η εμφάνισή του το 1967), και ουκ έστι τέλος.
Μέρος 2/2
Τριπλά τραγούδια: La, la, la της Masiel (συμμετοχή της Ισπανίας στη Eurovision 1968), Da da da των Trio (1982) –ή, στη διασκευή του Γιώργου Αλκαίου, «Ντα ντα ντα (Σαν τα μικρά παιδιά)» (θα σε κάνω νταντά) (2002)–, Please³ του James Brown (1956), το Gimme³ (1979) και το Money³ των ΑΒΒΑ (1976) –το ΑΒΒΑ είναι παλίνδρομο, όπως το όνομα Σάββας, η πόλη Σέρρες, ο καμποτζιανός ηγέτης Λον Νολ… άστο, άλλη φορά–, το Love³ από τη Martha [Reeves] and the Vandellas, το φρενιτώδες Hidi³ του Mickey Hawks με τους Night Raiders, το Zum³ (1967) με τη Sylvie Vartan στα γαλλικά και τις απαράμιλλες Mina και Gigliola Cinquetti στα ιταλικά, το «με το πίτσι πίτσι πίτσι, τόχεις πρήξει το κορίτσι» από το «Ο παραμυθάς» με τον Χρηστάκη, το «άιντε και ντε Χ3» των Μαμαγκάκη – Ρίτσου με τον Πουλόπουλο (διπλός κι αυτός), το 1972, το «Όι, όι, όι» (το δικόν μου όι, αξίζει έναν ανώιν, ανώιν chε κατώιν, το δικόν μου όι) του Βιολάρη, ο κουβάνικος χορός cha-cha-chá (που συνήθως οι μη λατίνοι του τρώμε το ένα τσα), «Τάκα³ τα πεταλάκια, ντρίγκι³ τα κουδουνάκια» του Χιώτη, και τέλος (για τώρα) Φλαπ³, από «Τα μεγάλα στήθια» του Καρβέλα (1988), τραγούδι εντελώς α λα Τζέρρυ Λη Λιούις, μέχρι και τη «γαργάρα» του Killer μιμείται, υπάρχει και φωτογραφία των δύο τους στο οπισθόφυλλο του συγκεκριμένου δίσκου με τον εύγλωττο τίτλο «Τσούζει», και τέλος (για τώρα) το «Σε θέλω πάλι, πάλι, πάλι, κι ας μαζεύουνε με το κουτάλι» του ίδιου (του Καρβέλα, όχι του Τζέρρυ· ευθεία αναφορά στον αμερικανό πρωτοπόρο του rnr ο Γεράσιμος (Τζέρρυ) Λ. Λούης, που επινόησα για την πρώτη Μπαλαφάρα· Παναγιώτη, πώς πας, τελειώνεις τη συνέχεια της Μπαλαφάρας 2; Εκεί εγώ).
Δύσκολος στην ταξινόμηση, αξιομνημόνευτος όμως ο τρόπος που κρατάει ο Τεμπέλης το ίσο στο «Κάντονε Σταύρο, κάντονε» του Μάρκου (ο Δασκαλάκης το τραγουδά «Κάντονε Σταύρο, φτιάχτονε»), κάπως σαν: «τάχου τάχου ταχ τάχου τούχου τούχου ταχ τούχου τάχου τούχου ταχ». (Προς το τέλος ακούγεται τα παινέματα του Μπάτη: «Γεια σου Μάρκο μερακλή, γεια σου και συ Τεμπέλη με τον μπαγλαμά σου».)
Ένα πενταπλό τραγούδι: I do5 των ΑΒΒΑ (1975).
Μερικές παροιμίες με διπλή λέξη:
Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι.
Αγάλι αγάλι το φιλί για νάχει νοστιμάδα.
Από έξω μπέλες μπέλες κι από μέσα κατσιβέλες.
Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς.
Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά σ΄ όποιον την έχει.
Πίτσι πίτσι το κοπέλλι, κάν’ την κοπελλιά και θέλει.
Μια έκφραση από την Καινή Διαθήκη: «Έστω δε ο λόγος ημών ναι ναι, ου ου».
Εκκρεμεί ο σχηματισμός του πληθυντικού σε ορισμένες λέξεις της ιαπωνικής με αναδιπλασιασμό τους, και άλλα παρόμοια. Αν μπορέσω, στο μέλλον.
Πώς το έπαθα αυτό; Παρέλειψα να αναφέρω ότι στην προαναφερθείσα χοροεσπερίδα είχε την τιμητική του το "Ντάρι-ντάρι-ντάρι-ντάρι, στο γιαλό πετούν οι γλάροι". Δε θα επαναληφθεί...
Προειδοποιώ ότι εγώ θα σας ληστέψω περί την Τετάρτη-Πέμπτη διότι ως τότε έχω πληθώρα ύλης, που λένε. Πάντως ο καλοπροαίρετος συμπληρώνει όλο και περισσότερα από αυτά που έλειπαν και που είχα σκεφτεί. Βέβαια, την παροιμία εγώ την ξέρω "Λέγε-λέγε το κοπέλι, κάνει τη γριά να θέλει" που έχει και μέτρο. Μάλιστα, αν θυμάται κανείς παλιός, όταν το 1982 ο ισπανός Καλβο (;) Σοτέλο είχε ζητήσει από τον Αντρέα Παπανδρέου να συναινέσει για την είσοδο της Ισπανίας στο ΝΑΤΟ, το Ποντίκι είχε βάλει τίτλο "Λέγε λέγε ο Σοτέλο - είπε κι ο Αντρέας τέλω!"
Και υπάρχει και το λαϊκό τραγούδι (δεν θυμάμαι με ποιον) "Και λέγε λέγε, λέγε λέγε ο χριστιανός μπερδεύτηκα". Όπως και το γαλλικό (νομίζω δεν αναφέρθηκε) Βιεν! Βιεν!
"Ντρίγκι Ντρίγκι Ντρίγκι Ντρίγκι Ντρίγκι (5!) μάνα μου, Ντρίγκι Ντρίγκι Ντρίγκι Ντρί (3,5)" (πρώτη φορά δια στόματος Μαρινέλας, μουσικής Στέλιου Βλαβιανού και στοίχους Πυθαγόρα, Αν και νομίζω ότι η ερμηνεία Ντέμι Ρούσου τα σπάει, χρυσές σελίδες του ελληνικού τραγουδιού, πριν ακόμη αρχίσει να πουλάει δίαιτες). Το σύμπλεγμα ντρίγκι έχει βέβαια ακουστεί και αλλού όπως στο τραγούδι "Μου σπάσανε τον μπαγλαμά" (Καλδάρας-Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου-Μπιθικώτσης). "Ντρίγκι Ντρίγκι Ντρίγκι Ντρίγκι (4) μου 'διωχνε τον πόνο, Ντρίγκι Ντρίγκι (2) και κυλούσε η παλιοζωή" τραγούδαγε ο τελευταίος στο ρεφραίν. Για τον ήχο του μπαγλαμα είχε κάπως διαφορετική άποψη ο Ζαμπέτας ο οποίος στο "Δεν μου καίγεται καρφάκι" τραγουδούσε "Χλάπα-χλούπα χλάπα-χλούπα (κι άλλο διπλό) παίζω εγώ τον μπαγλαμά" και συνέχιζε κλασσικά "ντρίγκι ντρίγκι ντρίγκι ντρίγκι τί τα θέλω τα λεφτά", ενώ ο Τόλης Βοσκόπουλος εξομοίωνε μπαγλαμάδες και μπουζούκια τραγουδώντας "ντρίγκι ντρίγκι (2) τα μπαγλαμαδάκι, ντρίγκι ντρίγκι (2) και τα μπουζουκάκια". Αντίθετα ο Χιώτης σε στίχους Ρούτσου ξεχωρίζουν πως "τάκα τάκα τάκα τα πεταλάκια, ντρίγκι ντρίγκι τα κουδουνάκια" και αν δεν έγινε κατανοητό το επαναλαμβάνουν αντίστροφα αμέσως μετά "ντρίγκι ντρίγκι ντρίγκι τα κουδουνάκια, τάκα τάκα τάκα τα πεταλάκια".
μια απο τις καλυτερες και πιο γλυκιες ερμηνειες της malaguenia ειναι με το τριο tariacuri με τα 14 σχεδον δευτερολεπτα που κρατιεται το ισο.
http://www.youtube.com/watch?v=WPm6W_Q3yLk
Επισης ενα πολυ καλο τραγουδι του τριο los panchos ειναι το obsesion
http://www.youtube.com/watch?v=Fe5eyYpqFTQ
ιδου και τα λογια αν τυχει σε καποιον και αρεσει:
Por alto esta el cielo en el mundo.
Por hondo que sea el mar profundo,
no habra una barrera en el mundo
que mi amor profundo no rompa por ti.
Amor es el pan de la vida.
Amor es la copa divina.
Amor es un algo sin nombre
que obsesiona el hombre por una mujer.
Yo vivo obsesionado contigo
y el mundo es testigo de mi frenesí.
Por mas que se oponga el destino,
serás para mí, para mí.
Amor es el pan de la vida.
Amor es la copa divina.
Amor es un algo sin nombre
que obsesina el hombre por una mujer.
Μέρος 1/2
Τετάρτη-Πέμπτη... Μας βάζεις στενά περιθώρια, Νίκο, και δεν θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε (ας το πει επιτέλους και ένας όπως το έλεγε πριν την υπερδιόρθωση σε αντεπεξέρχομαι).
Αν παίζουν και τα τύπου «Και λέγε λέγε» (Διονυσίου πατήρ, παρέμπ· α, και το Viens, viens έχει αναφερθεί· έχει διασκευαστεί στα ελληνικά ως «Ζητάς» [να ξαναγυρίσεις / ζητάς να με συναντήσεις] - όχι ο Ζητάς, κατά τα ο αλφάς, ο βητάς, ο γιωτάς που είχαμε στο στρατό, ή ο μιλφάς που λέγαμε με αφορμή την Αλέξις, ζητάς ρε παιδί μου, ζητώ – ζητάς – ζητά· το τραγούδησε τη δεκαετία του ’70 τάχαμου αισθησιακά η Μαριάννα Τόλη και το 1990 πιο δυναμικά η Ευριδίκη), ας παίξουν και το «Yeke yeke» (κανονικά Yé ké yé ké), με τον Mory Kanté (1987), το «Και πες πες πες Χ2, ετσάκισε ο καναπές» με τον Καλατζή, το «Κάτω κάτω και πιο κάτω» με τον Μητροπάνο, το αγγλικό αντίστοιχό του «Down down, deeper and down» των Status Quo, το «Καλά, καλά» που απαντούσε ο χιονάνθρωπος στον Μητροπάνο στο κορυφαίο τραγούδι του Μουσαφίρη, η δήλωση της Έλενας Βέντη «Τον παίρνω, τον παίρνω» (στο τηλέφωνο τον παίρνω, μα δεν μου απαντάει και συνέχεια μιλάει) [σχετικό και το άσμα του πλανητάρχη Τάσου Μπουγά «Πότε τον παίρνεις, πότε τον τρως, αχ είναι λίγος ο μισθός» -μου είχαν πει ότι τον παίρνεις / την κάθε πρώτη του μηνός / και μούχε μείνει η απορία / το πόσο γρήγορα τον τρως-], το «Έλα έλα έλα» (πάρε με από πίσω) της Καρλόττας, το «Το νινί, το νινί, το νινί σέρνει καράβι» (αν δεν τόχεις καταλάβει) της Βέρας Λάμπρου, η Romance de la luna, luna του Λόρκα, με στίχους όπως El niño la mira, mira / El niño la está mirando, και Huye luna, luna, luna, το δέντρο ντίβι-ντίβι (και το βιβλίο της Ελένης Σαραντίτη «Τα δέντρα που τα λένε ντίβι-ντίβι»), και διπλές φίρμες όπως Johnson & Johnson και Faber & Faber. Επίσης, παροιμίες αποταμίευσης όπως «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» ή «σταλαματιά σταλαματιά γεμίζει η στάμνα η πλατιά», η προτροπή στον Γιαννάκη όταν, παίκτης ακόμα, διαμαρτυρόταν στους διαιτητές, «Κλάψε, κλάψε», η συγκινητική калинка, калинка, калинка моя, ηχοποίητα τύπου «ίου ίου» για το ασθενοφόρο και «μπίου μπίου» για το περιπολικό, το νησιώτικο «Σάλα σάλα» και το κυπριώτικο «Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια», η διανομή πολιτικών ή διαφημιστικών φυλλαδίων πόρτα πόρτα, και οι γλουγλουκιστοί πανηγυρισμοί των βραζιλιάνων εκφωνητών ποδοσφαίρου (grito de gol): gol-gol-gol-gol... ad infinitum.
Υπάρχει ακόμα η αυτοπαθής κατηγορία, Α=Α: «Black is black», «L’ aventure, c’ est l’ aventure» του Κλωντ Λελούς, «Εγώ είμ΄ εγώ» (ευζωνάκι γοργό, αλλά: κι άλλη δεν είμαι). Στα καθ΄ ημάς, έχουμε τα αξιώματα «A pawn is a pawn» και «A piece is a piece». (Έχω συναντήσει κάπου, ίσως στον Mednis, το εμφατικό «A piece is a piece is a piece is a piece».) Σχετικό το εξής περιστατικό: στη γνωστή δήλωση του Φίσερ (1962) ότι μπορούσε να χαρίσει έναν Ίππο στην καλύτερη γυναίκα του κόσμου, και πάλι θα την κέρδιζε, ο Ταλ είχε αποφανθεί ότι «Fischer is Fischer, but a Knight is a Knight».
Μέρος 2/2
Καμιά φορά η διπλή αναφορά επιθέτου έχει την έννοια υπερθετικού βαθμού, π.χ. στα αινίγματα της ομάδας «ψηλός ψηλός καλόγερος» (και κόκκαλα δεν έχει – καπνός, ή: και πίττα το κεφάλι – φτυάρι, ή: και μ΄ ένα μάτι βλέπει – βελόνα), στο νανούρισμα «ύπνε που παίρνεις τα μικρά, έλα πάρε και τούτο, μικρό μικρό σου τόδωκα, μεγάλο φέρε μού το», και σε εκφράσεις όπως «μια γάτα άσπρη άσπρη», «ένα μήλο κόκκινο κόκκινο», «κι ήταν ένα πράσινο, πράσινο φεγγάρι» (να σου μαχαιρώνει την καρδιά). Ομοίως και στα επιρρήματα, π.χ. «Σ΄ αγαπώ πολύ πολύ», «Στο κάτω κάτω της γραφής» (το έχω ακούσει και ως «Στο πέρα πέρα της γραφής»), «πάνω πάνω (πίσω πίσω, κλπ.) στο ράφι». Το χάσκα στο αίνιγμα «Όλη μέρα πάτα κιούτα και το βράδυ χάσκα χάσκα» (παπούτσι) δεν ξέρω τι μέρος του λόγου είναι, όμως το παραθέτω.
Ακόμα, το «Τέλι τέλι τέλι» (κάλπικε ντουνιά) της Χάριτος Αλεξίου (μην τα ξαναλέμε, η Χάρις – της Χάριτος· τι, η Χάρις – της Χαρούλας, η Άλκηστις – της Άλκηστης και ο Άδωνις – του Άδωνη, το αντίθετο του: τα Γιάννινα – των Ιωαννίνων δηλαδή;), και το «Τάκα τάκα, τάκα τάκα, σαν περπάταγες στη στράτα», και παρακάτω «Τσίκι τσίκι, τσίκι τσίκι, ξεφλουδίζεις το φυστίκι», και «ντίλι ντίλι, ντίλι ντίλι, άναψε κάνα καντήλι» του Νταλάρα,
Επίσης, το «Μπούλη Μπούλη, γύρνα Μπούλη» του Μπουλά, ένθα Μπούλη γυναικείο υποκοριστικό, διασκευή του Wooly booly των Sam the Sham and the Pharaohs. Το οποίον, άλλη κατηγορία ξεπηδά, τα, όχι διπλά, αλλά, ας πούμε, παρηχητικώς ομοιοκατάληκτα, ακόμα και με επινοημένη τη δεύτερη (και επόμενες, αν υπάρχουν) λέξη, π.χ. φύρδην μίγδην, τσάτρα πάτρα, κόλπα και μόλπα, ΙΚΑ, ΜΙΚΑ, ΣΥΚΑ, σούξου μούξου (μανταλάκια, και επίσης στο τραγούδι του Μουσαφίρη «μα θα πάρω τα τσαμπασίρια μου, να πάω κάπου αλλού, βαρέθηκα, βαρέθηκα, τα σούξου μούξου του», Χαρούλα Λαμπράκη rulz), τζάτζαλα μάτζαλα, itsy bitsy teenie weenie (yellow polkadot bikini, και στην απόδοση της Πωλίνας, Με ένα σούπερ τοσοδούλι μίνι διάφανο και ροζ μπικίνι). Και άλλη κατηγορία διπλών, όπου το δεύτερο υποκορίζεται, π.χ. «σπίτι μου σπιτάκι μου», «χωριό μου χωριουδάκι μου», «είπε το νερό νεράκι» (και το ψωμί ψωμάκι), «καράβι καραβάκι» (πού πας γιαλό γιαλό), «βροχή, βροχούλα» (βρέξε με, βοήθα με ν΄ αντέξω, τριγύρω τόσες ομορφιές για να τις ημερέψω, Μελίνα Τανάγρη), «Ρίτα Ριτάκι» των Κατσιμιχαίων, ή και τριπλών, όπου το δεύτερο και το τρίτο υποκορίζονται, π.χ. «Είμαι η Μαίρη, η Μαιρούλα, το Μαιράκι σου», Μαρινέλλα.
Πολύ ψωμί για αναδιπλασιαζόμενες συλλαβές ή και λέξεις υπάρχει κατά Ειρηνικό μεριά, όμως δεν έχω επί του παρόντος χρόνο να γράψω κάτι οργανωμένο. (Ισχύει το χιλιοειπωμένο: Έγραψα πολλά γιατί δεν είχα καιρό να γράψω λίγα.)
Νίκο, αν απ΄ όλο αυτό το ανεκδιήγητο –για να μην πω ανεκλάλητο και γίνω και υπερβολικός– χυμαδιό καταφέρεις να βγάλεις κάτι χρήσιμο για το άρθρο σου, και μπορέσεις και να το εντάξεις λειτουργικά σ΄ αυτό, τι να πω, σαπώ!
Χασκα=απο το χασκω εχω ανοικτο το στομα
Καλοπροαίρετε, ποιος σου είπε ότι θα αντλήσω υλικό; Θα παστώσω το κοπίδι σχεδόν ως έχει -με δικά μου σχόλια ενδιαμέσως. Μόνο που παραμπολίκεψε κι έγινε ίσως too much of a good thing, αλλά και πάλι το βρίσκω όλο γοητευτικότατο!
για το χασκα κοιταξτε εδω κι εδω http://walking-greece.ana-mpa.gr/articleview2.php?id=5618 κι εδω
http://apouro.blogspot.com/2009/03/blog-post.html
Παιδιά νομίζω πως ανακάλυψα το τραγούδι με τις περισσότερες επαναλήψεις (σ' έφαγα Κονιδάρη!). Βασικά άρχισε να το τραγουδάει στο άσχετο η γυναίκα μου (να μην πάρω όλη τη δόξα μόνος μου :-)) και σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να μείνει έξω από αυτό το ανθολόγιο τέτοιο άσμα!
Λοιπόν πρόκειται για το "Τάκα Τάκα τα" του Τέρη Χρυσού. Οι συνεχείς επαναλήψεις του "Τάκα" είναι τόσες πολλές που βαριέμαι να τις μετρήσω (νομίζω τουλάχιστον 14-15. ΟΚ παρεμβάλλεται κάθε τόσο το "τα" αλλά και πάλι το τραγούδι είναι άξιο μνείας... :-))
ΥΓ Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι το άσμα μπορείτε να το ακούσετε εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=AowHi47tVIw
Υπάρχει και το Hey Jude των Beatles (1968). 3’ «ψαχνό», κουπλέ – γέφυρα, και 4’ coda. Στη πρώτη γέφυρα (~ 1’30’’) ακούγονται μία εννιάδα nah, στη δεύτερη (~ 2’30’’) άλλη μία εννιάδα, και άλλες 19 εννιάδες στην coda. Το όλον, 21 nah X 9, ίσον 189 nah, από τα οποία τα 171 διαδοχικά.
Άσε ρε Δημητράκη, σε έχουν προσπεράσει οι Duft Punk και όπως είδα μόλις πριν λίγο και οι Beattles. Άσε που δεν μπορώ να βρω το "Θα-θα-θα..." του Χάρι Κλιν.
@Κονιδάρης
Δεν ξέρω αν οι Duft Punk (τους οποίους δε γνωρίζω) με έχουν ξεπεράσει, πάντως εσύ βλέπεις την πλάτη μου :-) Χα!
@Καλοπροαίρετος
Συμφωνώ για το Hey Jude. Μόνη ένσταση ότι το "nah nah nah..." είναι περισσότερο επιφώνημα πάνω στη μελωδία (αντί να σφυρίζουν ή να μουρμουρίζουν, τα "Σκαθάρια" λένε "nah nah nah...") κι όχι καθεαυτό κομμάτι των στίχων του τραγουδιού όπως συμβαίνει με το "Τάκα τάκα τα".
Το «Θα» είναι από τον δίσκο «Τίποτα» (1987), όπου ο Χάρρυ ποζάρει στο εξώφυλλο αλά Σαρτζετάκης. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, ο τότε ΠτΔ είχε, στη διάρκεια επίσκεψής του στο Άγιον Όρος, φωτογραφηθεί κρατώντας σε κάθε χέρι κάποια εκκλησιαστικά σύμβολα, δεν θυμάμαι αν ήταν ποιμαντική ράβδος και εξαπτέρυγο, χωρίς σακάκι, με κοντομάνικο και με λίγο στραβή τη γραβάτα, σε στάση που δεν διέφερε πολύ από του Χάρρυ.
Ο καλύτερος είναι ο εκστασιασμένος οπαδός, που κραυγάζει από κάτω: «Τους πήρες τα σπλάχνα μεγάλε!»
Τα τάκα-τάκα κι εγώ βαριέμαι να μετρήσω πόσα είναι, ούτε προτίθεμαι να συγκρίνω ποιος είναι πιο… ταχύκαρδος, ο Τέρης Χρυσός ή ο πρώτος διδάξας Τζο Ντασσέν, όμως τα μάκα-μάκα (ο ήχος που κάνει ο Pac-Man όταν τρώει μια κουκκίδα) είναι, διαπιστωμένα, 240 ανά πίστα· μιλάει ένας βετεράνος του είδους :)
Α, κι άλλο σχετικό διπλό: όλα μαζί τα ηλεκτρονικά παιχνίδια - έπιπλα με κονσόλες της εποχής, καθώς και τους χώρους, σαν τα σημερινά ίντερνετ καφέ, όπου στεγάζονταν ανά δεκάδες την περίοδο της ακμής τους (δεκαετία ’80), τα λέγαμε μπίκι-μπίκι, προφανώς ηχοποίητο.
…Και, για όποιον τις μέτρησε και τις βγάζει 244: οι βούλες δεν κάνουν μάκα όταν τις τρως, κάνουν γκλουπ :D
έχουμε ξεχάσει και αυτό
Δεν είναι απειράριθμες οι επαναλήψεις αλλά είναι με μία ανάσα και αυτό το κάνει ξεχωριστό
Μια και ο λόγος για nah-nah, ας αναφερθούν το τάχαμου προκλητικό, στην πραγματικότητα απλώς κακόγουστο, “Πες του να πάει” (2001) του, όπως τον λέω εγώ, βαψομαλλιά συνταξιούχου εθνικού ροκά, το έμπλεον υπαινιγμών “How do you do” (1972) του ολλανδικού ντουέττου Mouth and MacNeal [υπάρχει και άλλο “How do you do”, με τη Σακίρα, 2005, και τρίτο, με θαυμαστικό στο τέλος, “How do you do!”, του σουηδέζικου ντουέττου Roxette, 1992· η Marie Fredriksson γάζωνε στην εποχή της· θυμηθείτε, ή γνωρίστε, το “It must have been love”, 1987, και μετά ελάτε να μου πείτε για τις διάφορες Σακίρες και Μακίρες – και άλλο παρηχητικώς ομοιοκατάληκτο, με επινοημένη τη δεύτερη λέξη· άλλη ωραία αφορμή: ομότιτλα τραγούδια· τελείως πρόχειρα: δύο Sailing, του Christopher Cross και του Rod Stewart, δύο Bad reputation, της Joan Jett (<3) και των Thin Lizzy, δύο Do you love me, πιο αντιδιαμετρικά δεν γίνεται, η ξέφρενη ροκαμπιλλιά των Contours και η ηδυπαθής μπλουζιά του Sharif Dean, δύο «Δεν μετανιώνω», με τους Λιδάκη – Βόσσου και με τον Τουρνά, δύο «Η αγάπη μας», του Πλέσσα με την εξαίσια Γιοβάννα και του Φοίβου με την Καιτούλα (μία είναι η Καιτούλα), δύο «Φαρμάκι», του Πάνου με τον Μητσιά και του Θεοφάνους με τη Νατάσα (μία είναι και η Νατάσα), δύο «Σ΄ ακολουθώ», του Λοΐζου και του Notis (ένας είναι και ο Notis), τρία «Δε με νοιάζει», με την Ελένη Δήμου, του Πλέσσα με τον Τόλη (ε, εδώ συμφωνούμε όλοι πιστεύω, ένας είναι ο Τόλης) και με τον Τζωρτζ Μαγκάρετ, δύο «Θάρθω να σε βρω», του Άσιμου με τον Παπακωνσταντίνου –άντε, ας του τη χαρίσω, ας μην πω απαξιωτικά «με τον προαναφερθέντα βαψομαλλιά», έχει μια ιστορία, μόνο που τα τελευταία χρόνια μας έχει απογοητεύσει πλήρως– και του Νταλάρα, δύο «Λαβύρινθος», του Κορκολή με τη Μαντώ και του Μάλαμα, δύο «Ζηλεύω», με τον Μαζωνάκη και, σε στυλ νησιώτικου μπάλλου, του Χαριτοδιπλωμένου, δύο «Παιδί της νύχτας», πάλι με τον Μαζώ, και το παλιό του Ζαμπέτα με τη Μοσχολιού, και πάει λέγοντας] με στίχους όπως I thought, why not, nah-nah, nah-nah, just me and you, and then we can, nah-nah, nah-nah, και το πασίγνωστο, από τα γήπεδα, τραγουδάκι των Steam “Na na hey hey kiss him goodbye” (1969).
Ας κλείσουμε, για τώρα, με το λατινοφέρνον “Νάι νάι” των Ζιγκ Ζαγκ (1990). Όποιος μετρήσει με ακρίβεια τα να και τα νάι, σίγουρα είναι βουβάλι στο κινέζικο ωροσκόπιο :)
Δημοσίευση σχολίου