Ο Σαμουήλ-Ερρίκος Νυκτοπάτης επιλέγει
Ο γενάρχης του σκακιστικού προβλήματος Σαμ Λόιντ (1841-1911)
19. D'Orville P, Problemes d' Echecs, 1842
Ματ σε 2 κινήσεις (#2)
20. Loyd S, The Musical World, 1859
Ματ σε 2 κινήσεις (#2)
21. Speckmann W, Ceskoslovensky Sach, 1971
Ματ σε 2 κινήσεις (#2)
22. Hannemann Κ, Problemnoter, 1955
Πατ σε 3 κινήσεις (=3)
Ορθόδοξο πατ (direct stalemate, Direktpatt), συμβολισμός: =n, λέγεται
το πρόβλημα στο οποίο ο λευκός παίζει πρώτος και κάνει πατ τον μαύρο
το αργότερο στη n-στή κίνηση ενάντια σε κάθε άμυνα του μαύρου.
Παράδειγμα: Ργ2, Ιη1 – Ρα1. =3. Λύση: 1.Ρβ3 Ρβ1 2.Ιε2 Ρα1 3.Ιγ3 = (Ebert 1978).
23α. Surkov V, Wola Gulowska, Special HM, 2004
Αντίστροφο σε 2 κινήσεις (s#2)
23β.
Αντίστροφο σε 2 κινήσεις (s#2)
23γ.
Αντίστροφο σε 2 κινήσεις (s#2)
23δ.
Αντίστροφο σε 2 κινήσεις (s#2)
23ε.
Αντίστροφο σε 2 κινήσεις (s#2)
24. Glab G, Feenschach, 1979
Σειράς πατ σε 3 κινήσεις (Ser-=3)
Σειράς-πατ (seriesstalemate, Serienzugpatt), συμβολισμός: ser=n, λέγεται το πρόβλημα στο οποίο ο λευκός παίζει n διαδοχικές νόμιμες κινήσεις χωρίς ο μαύρος να απαντά, και στη n-στή κάνει πατ τον μαύρο. Δεν επιτρέπεται να δοθεί σαχ.
Παράδειγμα: Ρβ1, Αα2 – Ρθ8. ser=5. Λύση: 1-5.Ργ2-δ3-ε4-ζ5-η6= (Ebert 1982).
Οι λύσεις της προηγούμενης ανάρτησης:
Πρόβλημα 13 (Campbell 1861, #2): 1.Βθ8 (α) 1…Ρθ4/Ρθ5 2.Αζ5#, (β) 1…Ρζ4
2.Βδ4#, (γ) 1…Ρθ3 2.Αζ5#.
Πρόβλημα 14 (Greenwood 1880, #2): 1.Αβ1 (α) 1…Ρε6/Ρζ6 2.Βζ5#, (β)
1…Ρδ5/Ρζ4 2.Βε4#, (γ) 1…Ρδ4 2.Βγ5#.
Πρόβλημα 15 (Wiehe 1884, #2): 1.Βδ7 (α) 1…Ρε4 2.Βη4#, (β) 1…Ργ4 2.Βα4#.
Πρόβλημα 16 (Puig 1906, #2): 1.Πα4 (α) 1…Ρ:α4 2.Αγ6#, (β) 1…Ργ5
2.Ββ4#, (γ) 1…Ρβ6 2.Βα5#.
Πρόβλημα 17 (Vukovic 1954, h#6): 1.Ρε4 α3 2.Ρδ5 α4 3.Ργ6 α5 4.Ρβ7 α6+
5.Ρβ8 α7+ 6.Ργ8 α8Β#.
Πρόβλημα 18 (Lindgren 1979, ser#11): 1-5.α4-α5-α6-α7-α8Β 6.Ββ8
7-10.ε5-ε6-ε7-ε8Β 11.Βε2#.
Atom Feed (xml)
19 σχόλια:
19.Rd5(17')
20.Qa1(21')
21.Bc2(1')
22) 1.Be8 Kh7 2.Bf7 Kh8 (2...Kh6 3.Bf7) 3.Kg6
23a) 1. f8=Q+ Kh7 2.Qh6+ Qxh6#
23b) 1.f8=R+ Kh7 2.Rh6+ Qxh6#
23c) 1.Qf6+ Kh7 2.Qh6+ Qxh6#
23d) 1.Rg8+ Kh7 2.Qh6+ Qxh6#
23e) 1.Qh7+ Kxh7 2.Rh6+ Qxh6#
24) 1.a8=R, 2.Rh8, 3.f8=R
Απλά να αναφέρω για το 20 ότι ο λόγος που δεν υπάρχει η άμυνα 1...0-0-0 είναι ότι στη θέση του προβλήματος η τελευταία κίνηση του μαύρου ήταν αναγκαστικά είτε με το ρουά είτε με τον πύργο.
Σωστές απαντήσεις.
@Sir John,
Τελικά είσαι κρυφός λύτης :-)
Μακάρι κι άλλοι κορυφαίοι σκακιστές μας να ασχολούνταν λιγουλάκι με το καλλιτεχνικό.
@Κλπ
Δε μου πέφτει βέβαια λόγος, αλλά επειδή οι απόψεις είναι σαν τους κ... και όλοι έχουν από μια, θα πω κι εγώ τη δική μου. Καλό θα ήταν τα προβλήματα να περιοριστούν στις κλασικές "λυτικές" κατηγορίες (2#,3#,n#,eg,h#,s#). Η κατηγορία των Seri- είναι μεγάλη και ανήκει μάλλον στο μυθικό σκάκι (ή έστω βρίσκεται ανάμεσα). Σε πρώτη φάση φαίνονται διασκεδαστικά, αλλά αν προχωρήσεις λίγο παρακάτω ζορίζουν και πολυπλοκοποιούνται. Εκτός των άλλων σε ξεστρατίζουν από τα κλασικά προβλήματα, που είναι πιο οικεία, αφού τα ξύλα κινούνται κανονικά και με τον νόμο.
Στο φαρμακείο σου γρήγορα
Άσε τον άνθρωπο να τελειώσει το έργο του. Μια χαρά τα πάει.
@Ελισσαίος
Μπα; Είσαι μέλος του συλλόγου "Ευγενείς φίλοι του Καλοπροαίρετου";
Τεσ-πα, η παρέμβασή μου έχει όπως πάντα την προσωπική χροιά και δε θα απολογηθώ γι' αυτό, με κρίνεις όσο θες. Εξάλλου σα φαρμακοποιός μίλησα. Γιατί κατά την φαρμακευτική δεοντολογία καλύτερα να προλαμβάνεις παρά να γιατρεύεις.
Και αυτό που πάω να προλάβω είναι το να εμφανιστούν από τις νοτισμένες σκοτεινές τους χαραμάδες ζωύφια όπως κίρκες, χαμαιλέοντες, sentinelles, woozles, μαντράσια, ισαρντάμ, λέο, βάο και πάο ολέ.Όταν θα αρχίσουν να κουνάνε τα τριχωτά ποδαράκια τους και να σαλτοπηδάνε με ακατάσχετο ρυθμό πάνω στη σκακιέρα αφήνοντας απροσδιόριστου ιξώδους αποτυπώματα στα τετράγωνα, τότε θα μου πεις.
Ευχαριστούμε κύριε Νυκτοπάτη!
Είμαι κατενθουσιασμένος με την επιλογή προβλημάτων. Μας βάζουν σιγά σιγά στον κόσμο του καλλιτεχνικού με πολύ όμορφο παιδαγωγικό τρόπο. Εγώ προσωπικά, πρώτη φορά κάθομαι και λύνω τα προβλήματα με τόση όρεξη. Ευχαριστούμε πολύ.
Ωραια τα προβληματα σειρας να και κατι διαφορετικο!
Θα ηθελα να ρωτησω επισης αν θεωρειται προτερημα για ενα προβλημα να εχει λιγα πιονια και κομματια η αν παιζει μεγαλυτερο ρολο η ιδεα του δημιουργου του προβληματος.....
Σε συνέχεια της ορθής επισήμανσης του SirJohn ότι στο πρόβλημα 20 το δικαίωμα του ροκέ έχει χαθεί για τον μαύρο –όπως αναφέρθηκε στην απάντηση του προβλήματος 10, «το ροκέ θεωρείται νόμιμο, αν δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι παράνομο. Αντιθέτως, το ανπασάν θεωρείται παράνομο, αν δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι νόμιμο»-, ιδού ένα σχετικό πρόβλημα, πάλι του Loyd (1888). Ματ σε τρεις. Παρότι δεν είναι μινιατούρα (και έχουμε πει ότι τα προβλήματα της σειράς θα έχουν το πολύ 7 κομμάτια), προτείνω να το θεωρήσετε ως 20β και να προσπαθήσετε να το λύσετε. Σε κάθε περίπτωση, η πλήρης λύση θα δοθεί από αυτό το νήμα, πριν την ανάρτηση της επόμενης εξάδας.
Αστείρευτη πηγή ιδεών ο Λόυντ. Ειδικά το Εξέλσιορ και το Γκαμπί Στάινιτς είναι για το καλλιτεχνικό σκάκι ό,τι η Αθάνατη και η Αειθαλής για το αγωνιστικό σκάκι.
Για μια πιο θεωρητική προσέγγιση του καλλιτεχνικού σκακιού θα πρότεινα την ακόλουθη σελίδα στην ελληνική wikipedia:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1
Για να απαντήσω εν συντομία στον τελευταίο ανώνυμο. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός καλού προβλήματος είναι και η οικονομική κατασκευή. Συνεπώς ένα πρόβλημα με λίγα κομμάτια είναι σίγουρα πιο ελκυστικό. Ωστόσο, το βασικότερο στοιχείο που καθορίζει την αξία ενός προβλήματος κατά τη γνώμη μου, είναι το περιεχόμενο, δηλαδή η κύρια ιδέα. Επίσης και η καθαρότητα στην παρουσίαση αυτής της ιδέας. Και σε κάθε περίπτωση η πρωτοτυπία.
1/2
Παναγιώτη,
Σου πέφτει και σου παραπέφτει λόγος. Για την ακρίβεια, σε δύο, και μόνο, ομάδες προσώπων πέφτει λόγος: στους καθιερωμένους συστηματικούς λύτες, και στους αρχάριους επίδοξους λύτες.
Οι πρώτοι έχουν το δικαίωμα, ίσως και την υποχρέωση, να προτείνουν και να υποδεικνύουν στον μυστηριώδη Σαμουήλ-Ερρίκο Νυκτοπάτη (και για όσους δεν κατάλαβαν –υπάρχει έστω και ένας;–, εξοφθάλμως πρόδηλη αναφορά στον Λόυντ, τον Κασπαριάν και τον Νυκταναβάτη, τον και Καβαλλάρη της Νύχτας καλούμενο), που εισπήδησε από το πουθενά στα χωράφια τους, αυτό που θεωρούν σωστό, και το οποίο, κατά τεκμήριο, είναι σωστό.
Οι δεύτεροι, αφού σε αυτούς απευθύνεται το όλο εγχείρημα, έχουν το δικαίωμα να πουν, π.χ.: Θείο, αυτά τα λύνει και το καναρίνι μου. Δεν υπάρχει, επιτέλους, κάτι ανάμεσα σε αυτά που βάζεις και σε αυτά που βάζουν; Παναπεί, ή νηπιαγωγείο ή πανεπιστήμιο; ή: Ρε μπαγλαμά, εύκολα μας υποσχέθηκες, παλούκια βάζεις. Για κατέβα επίπεδο, ειδάλλως πάω να παίξω μπούλλετ, ή: Καλά, είσαι τελείως αλεμάο; Τι ανωμαλίες είναι αυτά τα βοηθητικά και αντίστροφα που βάζεις; Θα ξεμάθουμε και το λίγο σκάκι που ξέρουμε και θα κρεμάμε αβέρτα στις παρτίδες μας. Βάλε ρε καμιά σπουδή της προκοπής, κ.ο.κ.
Το ζήτημα είναι ότι σε αυτή τη σειρά δρω ως ιδιώτης (και με τις δύο έννοιες): απλώς μοιράζομαι με όποιον τυχόν ενδιαφέρεται κάποια προβλήματα που μου αρέσουν, με κριτήρια, όπως διευκρινίστηκε στο εισαγωγικό σημείωμα της σειράς, κυρίως συναισθηματικά, και με αποκλειστικό περιορισμό να μην περνούν το όριο κομματιών της μινιατούρας. Δεν προγυμνάζω για τους διαγωνισμούς λύσης· δεν έχω τις γνώσεις και το υπόβαθρο, αλλά ούτε και τη δικαιοδοσία. Η τελευταία ανήκει στις Επιτροπές Καλλιτεχνικού Σκακιού της ΕΣΟ και της ΕΣΣΝΑ, και στον πυρήνα των κορυφαίων λυτών.
Η προηγούμενη πρόταση, να μη σπάνε σε διαδοχικές εξάδες τα πολύδυμα, έγινε δεκτή – για να τα λέμε όλα, τέθηκα προ τετελεσμένων, αφού αποκαλύφθηκαν πρόωρα οι ομοζυγώτες πεντάδυμοι του πρώτου Forsberg. Βέβαια, έτσι οι εξάδες γίνονται δεκάδες και παρατηρείται δυσαναλογία όρθο – χελπ – σελφ σε κάθε (τύποις) εξάδα, αφού συνήθως τα ανορθόδοξα είναι αυτά που είναι πολύδυμα, με παράπλευρη συνέπεια οι τέσσερις πρώτες εξάδες να περιέχουν όχι 24, αλλά 40 διακριτά προβλήματα, και συνεπώς να μην απαιτούνται πια 20 εξάδες για την ολοκλήρωση της σειράς, όπως είχε αρχικά εξαγγελθεί, αλλά να αρκούν λιγότερες, ίσως 15.
Όμως, την πρόταση να μην μπαίνουν προβλήματα εκτός των κλασσικών κατηγοριών των διαγωνισμών λύσης δεν θα την τιμήσω. Έχω ένα πλάνο στο μυαλό μου (ποιος παγκάκιστος είπε «στο ποιο»;), και λέω να συνεχίσω, με τις αναγκαίες προσαρμογές που η παραπάνω παρέμβαση επέφερε, να το ακολουθώ.
Η αρχική μου σκέψη ήταν 60 όρθο (#2 ~40, #3 10-15, #>3 5-10), 30 χελπ (λόγιζα τα πολύδυμα για ισάριθμα μονά, π.χ. ο Forsberg θα παρουσιαζόταν σε πέντε διαδοχικές εξάδες), 10 σελφ, 20 λοιπά, και καθόλου σπουδές – πάντα, εννοείται, μινιατούρες. Αναγκαστικά, μετά την παραδοχή ότι, π.χ., εξάδυμο Abdurahmanovic ίσον ένα πρόβλημα ίσον ένα έκτο εξάδας, «τρέχω» πιο γρήγορα και τα όρθο παραλείποντας προβλήματα που λογάριαζα να θέσω, και αντί για 60-30-10-20 (=120) πάμε μάλλον για κάτι σαν 45-25-10-20 (=100).
2/2
Επαναλαμβάνω, δρω ως ιδιώτης. Στο κάτω κάτω, όποιον επίδοξο λύτη δεν ενδιαφέρουν τα εκτός εξεταστέας ύλης, ας τα αγνοήσει και ας ασχοληθεί με τα εντός.
Έχω προγραμματίσει, εκτός από ακόμα κάποια εύκολα σειριακά, και ένα στοιχειώδες μαξιμούμμερ με τέσσερα κομμάτια, καθώς και κάποια διασκεδαστικά ρετράκτορ, χρωματίστε κομμάτια, προσθέστε κομμάτια και τέτοια. Επίτρεψέ μου να τα μοιραστώ με όποιον τυχόν ενδιαφέρεται.
Και, όχι, η σειρά δεν θα έχει Κίρκες και κινέζικα κομμάτια, ξέρω ότι θα χάσω το πολυπληθές μου ακροατήριο –λέγε με Θανάση–, δεν είμαι δα τόσο ανόητος. (Είμαι περισσότερο.) Θα έχει όμως κάποια πάναπλα με Νυκταναβάτη και Ακρίδα, με τέσσερα – πέντε κομμάτια το καθένα. Ξέρεις, μπορεί να υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα που δεν μπαίνουν πρίμα βίστα στο πνεύμα της λειτουργίας των μυθικών κομματιών από θέσεις όπως το (ιδιοφυές) πρόβλημα του Φουγιαξή με τους πέντε Νυκταναβάτες και τις τρεις Ακρίδες.
ΥΓ: Από πότε η μύτη αρχίζει με κάππα; :)
Άλλο θέμα τώρα: Έχω μια
Πρόταση για τον πυρήνα των κορυφαίων λυτών
Γιατί δεν συντονιζόσαστε, οι κορυφαίοι λύτες, ώστε να οργανωθεί, με ρυθμό ένας την εβδομάδα ή δύο τον μήνα, ένας διαρκής διαδικτυακός διαγωνισμός λύσης για αρχαρίους, στα πρότυπα του αντίστοιχου του μακαρίτη Σιαπέρα στα ΕΣΧ, και με δομή ίδια με των διαγωνισμών λύσης; Με κυκλική εναλλαγή των προβληματοθετών, π.χ. την πρώτη εξάδα ο ιξ Ιλαντζής, τη δεύτερη εξάδα ο υ-γκρεκ Σκυριανόγλου, την τρίτη εξάδα ο ζεντ Κονιδάρης κ.ο.κ., πέφτει ελάχιστη δουλειά στον καθένα. Επιπλέον, και το κυριότερο, μπορεί ένα τέτοιο σχήμα, με τα σχόλια και τις επεξηγήσεις του εκάστοτε προβληματοθέτη, να λειτουργήσει σαν ταχύρρυθμο διαδραστικό τηλε-φροντιστήριο, ενόψει και του φεστιβάλ του Νοεμβρίου. (Μόνο μη μας πλακώσετε κατευθείαν στους Γκάμνιτσερ και στους Μιτροφάνωφ – τουλάχιστον όχι πριν μας περάσετε από τον Σπέκμανν και τον Κούμπελ∙ γνώμη μου.)
Πρόσθετη σκέψη: Έχω τη ιδέα ότι το σχήμα [1 #2, 1#3, 1 #>3, 1 σπουδή, 1 h#, 1 s#] απευθύνεται σε ήδη έμπειρους λύτες, που είναι λογικό να διαγωνίζονται με τη δομή των διεθνών διαγωνισμών, αφού συμμετέχουν, ή αποβλέπουν στο να συμμεθέξουν, και σε αυτούς. Εντούτοις, μου φαίνεται «βαρύ» για τους νεοφώτιστους, για τους οποίους το σχήμα [3 #2, 2 #3, 1 σπουδή], χωρίς καθόλου χελπ και σελφ, στα πρότυπα του διαγωνισμού του 2008 στην Πτολεμαΐδα, μου φαίνεται πιο ρεαλιστικό. Αυτά, στην περίπτωση που υιοθετηθεί η παραπάνω πρότασή μου για το τηλε-φροντιστήριο, και/ή η παλαιότερη πρότασή μου για δημιουργία χωριστού ομίλου αρχαρίων στους διαγωνισμούς λύσης.
Α ρε Καλοπροαίρετε, μακάρι να γινόσουν πρόεδρος (έχει γούστο να είσαι ο Μακρόπουλος:) ).
Σε κάθε περίπτωση σε ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σου.
@ trilizas
Α, ώστε εσύ είσαι ο Θανάσης!
(Βλέπε τρίτη παράγραφο αυτού του σχολίου μου.)
Εγώ ευχαριστώ για το δικό σας.
Η λύση αυτού του προβλήματος, που είχα αναφέρει σε αυτό το σχόλιο:
Είναι φανερό ότι έχει χαθεί το δικαίωμα του ενός ροκέ - και μόνο του ενός, σύμφωνα με τη σύμβαση του καλλιτεχνικού. Όμως, δεν προκύπτει ποιου από τα δύο. Επομένως η απάντηση, αναγκαστικά, πρέπει να είναι… ντούπλεξ.
(α) Αν έχει χαθεί το δικαίωμα του μεγάλου ροκέ -και άρα δεν έχει χαθεί του μικρού: 1.Βη5 –εμποδίζει την άμυνα 0-0– (α1) 1...Ρδ8 2.Βδ5+ Ργ8 3.Β:α8#, (α2) 1...Ρζ8 2.Β:ε7+ Ρη8 3.Βζ7#.
(β) Αν, έχει χαθεί το δικαίωμα του μικρού ροκέ -και άρα δεν έχει χαθεί του μεγάλου: 1.Βδ4 –εμποδίζει την άμυνα 0-0-0– 1...Πη8 2.Βδ7+ Ρζ8 3.Β:ε7#.
@Κλπ
Μια η εκούσια απομάκρυνση από το λαπιτόπι (τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους), δυο που μπήκε καβάλα η Άνοιξη και βγαίνω στο μπαλκόνι και χαζεύω το φαγοπότι των εντόμων (των κανονικών, όχι αυτών του καλλιτεχνικού), τρεις που τα τέκνα μου δεν αφήνουν σκακιέρα για σκακιέρα όρθια και τέσσερις ο βρωμιάρης ο Καλλικράτης, απέχω από το συνωστισμό στου Γάτου. Ας μην κατηγορηθώ όμως, θυρωρός άνθρωπος, ότι αποφεύγω σα ρίψασπις να απαντήσω κιόλας.
Εντύπωση μου κάνει που κανείς από τους άλλους προβληματιστές δεν παίρνει θέση σε μερικά ζητηματάκια (εκτός από τον Ελισσαίο, αλλά αυτός είπαμε, είναι του εξωραϊστικού συλλόγου). Θα' χουν φαίνεται άλλες δουλειές.
Δυσκολεύομαι να το θέσω. Θα βγει μετά ο Θανάσης και θα πει ότι είμαι κακεντρεχής, είμαι ξινός, είμαι αδικαιολόγητος, είμαι και γω δεν ξέρω τι είμαι. Ας ξεκαθαρίσω λοιπόν πρώτα ότι κάθε προσπάθεια που προάγει το καλλιτεχνικό σκάκι έχει την αρωγή μου, τη συμπάθεια μου, μερικές φορές και τη χορηγία μου. Όποιος θέλει το πιστεύει.
Ετούτη η προσπάθεια ξεκίνησε ως μια παρουσίαση απλοϊκών προβλημάτων για την εισαγωγή των αμύητων στο χώρο του καλλιτεχνικού. Σαφώς ο χώρος του καλλιτεχνικού περιέχει και μυθικά προβλήματα αλλά αυτά είναι προσπάθειες, θα έλεγα, εμπλουτισμού του καλλιτεχνικού, αφού οι κλασικές κατηγορίες προβλημάτων έχουν αρχίσει να ψιλοεξαντλούνται. Είναι όμως προβλήματα για να γνωριστεί κάποιος με το καλλιτεχνικό; Γνώμη μου, το ξαναλέω, όχι. Δεν ξέρω αν είναι γνωστό, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό των προβλημάτων που συνθέτονται σήμερα δεν είναι αντικίρκες, ούτε βέβαια ριτρακτέρ. Δεν είναι καν δυάρια: είναι βοηθητικά. Καθόλου τυχαίο. Αλλά και η εύκολη γέφυρα με τους αμύητους (σκακιστές είναι οι άνθρωποι, μην το ξεχνάμε), οι σπουδές δηλαδή, διαπιστώνω ότι είναι είδος εν ανεπαρκεία στη συναισθηματική σου λίστα.
Τι λες ρε μάγκα; θα μου επιτεθεί ο Θανάσης. Κάθεσαι στην καρέκλα σου και κριτικάρεις αφ’υψηλού τον ιδρώτα του ανθρώπου; Δεν κριτικάρω ρε συ Θανάση, λέω την άποψή μου, αν και δήλωσα εκ προοιμίου ότι δε μου πέφτει λόγος. Σέβομαι τον ιδρώτα οποιουδήποτε, και απλά θα ήθελα να μην πηγαίνει χαμένος, όπως φοβάμαι ότι θα συμβεί.
Μια παρατήρηση ακόμα. Ας το παραδεχτούμε: ο απώτερος σκοπός δεν είναι τελικά η «προγύμναση» για τους διαγωνισμούς καλλιτεχνικού, ε; Κρίμα, γιατί το φεστιβάλ καλλιτεχνικού που και ο αρθρογράφος διαφημίζει, κυρίως αυτό τον σκοπό έχει. Δε θα ζητήσει κανείς από τον επίδοξο λύτη να παιδευτεί με μαξιμούμερ. Αυτό θα το κάνει μόνος του αν θελήσει.
Ας έρθω και στην πρόταση για διαδικτυακούς διαγωνισμούς. Μα, ήδη υπάρχουν. Δε θα κουράσω, όποιος ενδιαφέρεται ας ρωτήσει τον Αλκίνοο που συμμετέχει. Αυτοί έχουν βέβαια τα δικά τους προβλήματα (πχ δεν αποκλείουν την πιθανότητα να βάλει κάποιος μπροστά τον Φριτζ), αλλά ας μην το κάνω κι αυτό θέμα. Η εύκολη κατηγορία στους διαγωνισμούς, το είπαμε, το ξαναλέμε, υπάρχει κι αυτή. Παραδόξως κανείς δεν την επιλέγει, προτιμούν όλοι να διαγωνιστούν στην μεγάλη, να κοντραριστούν με τον Πρέντο. Δεν τους αδικώ, κι εγώ το ίδιο έκανα όταν ξεκίνησα πριν από 3-4 χρόνια. Στο Πανελλήνιο Πρ/μα στις 30 Μάη, μια σειρά εύκολων προβλημάτων θα περιμένει, όπως και να’ χει, τους αρχάριους.
Θα έλεγα κι άλλα, όμως τέλος, πολλά είπα. Μπορεί και να νευρίασα κάποιους (τον Γάτο σίγουρα), οπότε δεν ξαναμιλάω, απλά παρακολουθώ.
@ Παναγιώτης
Ένα μόνο σημείο, αυτό με την θρυλούμενη ομοιότητα των σπουδών του καλλιτεχνικού σκακιού με τα φινάλε του αγωνιστικού σκακιού:
Βασικό διαφοροποιό στοιχείο είναι ότι κάθε, μα κάθε πεσσός σε μια σπουδή έχει συγκεκριμένη αποστολή, και κυριαρχεί η οικονομία, στις περισσότερες από μία εκφράσεις της. Αυτό στην κανονική παρτίδα δεν ισχύει, ή αν ισχύει, είναι συμπτωματικό και κατ΄ εξαίρεση.
Επίσης: Υπάρχουν σπουδές και σπουδές. Οι σπουδές που περιλαμβάνονται στα βιβλία –συνήθως σχετικά με τα φινάλε– που αφορούν τους παίκτες του αγωνιστικού, ναι, έχουν χρησιμότητα για το αγωνιστικό, είναι όμως η μειοψηφία και ούτως ή άλλως δεν πέφτουν τέτοιες στους διαγωνισμούς. Αν οι σπουδές του περσινού (8ου) πανελλήνιου διαγωνισμού –για να μην αναφέρω πιο ακραία παραδείγματα από διεθνείς διαγωνισμούς– έχουν την παραμικρή ομοιότητα με αγωνιστικό σκάκι, και αν υπάρχει πιθανότητα να προκύψει θέση έστω αμυδρώς παραπλήσια σε κανονική παρτίδα, ε, τι να πω, θα γυρίσω στις γλώσσες μου, που καταλαβαίνω και καλύτερα.
Άλλο ότι μια καλοφτιαγμένη σπουδή προσφέρει μεγάλη αισθητική ικανοποίηση, πιθανότατα μεγαλύτερη και διαρκέστερη από εκείνην που προκαλεί η άρτι λήξασα παρτίδα Τοπάλοβ – Ανάντ (παλιός διεθνής μαιτρ θα έλεγε εδώ ότι ο βούλγαρος έκανε στον ινδό «κλύσμα με νερουλό τσιμέντο ταχείας πήξεως» - να ωραίο λήμμα για το αργκολεξικό), και άλλο ότι η σπουδή, γενικώς η σπουδή, αποτελεί τον κοινό τόπο καλλιτεχνικού και αγωνιστικού.
Προσωπικά, δεν έγινα καλύτερος παίκτης επειδή μελέτησα σπουδές των π.χ. Γκοργκίεβ, Κακόβιν και Ζαχοντιάκιν. («Δεν είχες ελπίδα έτσι κι αλλιώς, μια χαμένη υπόθεση ήσουν», θα μου πεις – και θα συμφωνήσω.) Επαλήθευσα όμως, με τρόπο εναργέστερο σε σύγκριση με τις παρτίδες του Φίσερ και του Αλιέχιν, τη ρήση του Τάρρας. Μια έξυπνη σπουδή του Λιμπούρκιν με κάνει πράγματι ευτυχισμένο. (Ευτυχία, μην ξεχνάμε, δεν είναι διαρκής κατάσταση, είναι μικρές στιγμές. Ορίστε, πιάσαμε και Κρισναμούρτι σαββατοβραδιάτικα.) Αυτό προσπαθώ να εμφυσήσω στους παίκτες του αγωνιστικού σκακιού που δεν έχει τύχει να γνωρίσουν το καλλιτεχνικό και το αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό, ίσως και καχυποψία.
@Kalopro
Αφού είπαμε ότι απέχω, τι με τσιγκλάς; Λες και θες την ώρα που γίνεται της Σόφιας (κατά το: της Βαγδάτης ή κατά το: της Αλίμπερτης), εμείς να παίζουμε πινγκ-πονγκ σφυρίζοντας ανέμελα τον ρυθμό του "Gummy Bear".
Περιττό να πω βέβαια ότι διαφωνώ με κάθε δυνατό σταυρολεξικό τρόπο. Για τις σπουδές λέω. Φυσικά ξέρεις ότι αγγλιστί (αυτή είναι και γαμώ τις λέξεις για κρεμάλα, σπάνια μου τη βρίσκουν) οι σπουδές λέγονται eg, ήτοι endgames. Δεν έχουν σχέση λες με την κανονική παρτίδα παρά μόνο στη σφαίρα του θρύλου. Σε αντίθεση με τα Γκρασχόπερς ε; (και δεν εννοώ τη συμπαθή ομάδα της Ζυρίχης).
Μπορείς να μου φέρεις 100 παραδείγματα "αλλόκοτων" εμφανισιακά σπουδών και να σου φέρω 1000 που να μοιάζουν με παρτίδα όπως ο γιός μου σε μένα. Αυτό που μάλλον σε ξενίζει είναι η αρχική φάση μιας σπουδής, όπου συνήθως κυριαρχεί ένα προκαταρτικό παιχνίδι μέχρι να φτάσουμε στην κρίσιμη θέση που θα ξεπροβάλει αστραποβόλα η ιδέα του συνθέτη. Σε κάθε περίπτωση όμως οι σπουδές είναι φινάλε κι έτσι δεν έχουν ομοιότητα με το άνοιγμα ή το μέσον μιας παρτίδας, προς μεγάλη θλίψη των απανταχού σκακισταράδων. Αυτό οφείλω να το ομολογήσω.
Θα προσθέσω όμως, αν μου επιτρέπει η αυθεντία σου, ότι πολλά φινάλε είναι σπουδές ή τουλάχιστον έχουν προκύψει απ' αυτές. Γνωστές συνθέσεις του Τρόιτζκυ, του Κούμπελ, του Ρινκ κά, έχουν εμπλουτίσει την κλασική βιβλιογραφία των φινάλε και έχουν αλλάξει τις απόψεις μας γι΄' αυτά. Και αυτού του είδους οι σπουδές δεν είναι γραφικές εξαιρέσεις, είναι πάρα (μα πάρα) πολλές.
Συν τοις άλλοις, μια σπουδή τη λύνεις όπως να έπαιζες μια παρτίδα. Δεν υπάρχουν σε αυτές εξωτικά τριπλά καρφώματα, ανάποδα λέι-απ και αμαλγάματα κομματιών, όπως σε ένα δυαροτριάρι. Τα μοτίβα που κυριαρχούν (πηρούνι, προαγωγή, κάρφωμα, πατ κτλ) συναντούνται σε κάθε λογής παρτίδα, ακόμα και σε κάποιες που έχουν παίξει μαζέτες όπως εγώ και (γιατί να το κρύψουμε;) εσύ. Και αφού είπα "εσύ", να τονίσω ότι ο λόγος που δεν ωφελήθηκες από τη μελέτη των σπουδών στο πρακτικό σου παιχνίδι είναι μάλλον αυτός που ανέφερες ο ίδιος (όρσε! συμφωνήσαμε μετά από 3 χρόνια). Από τη μεριά μου θεωρώ ότι έχω κερδίσει τα μάλα από τις μελέτες. Αν αυτό δε φάνηκε στην μεταξύ μας παρτίδα, δε θα απολογηθεί δα κι ο Κασπαριάν (χώρια που δεν μπορεί πια).
Κι όσο για τις σπουδές του Πανελλήνιου που κατέδειξες, δεν ήταν δα και τόσο μαομπάμπ.Αλλά αφού κωλύεσαι, θα σου πρότεινα να ρίξεις μια ματιά στην εξής θεσούλα:
Λευκά=Ρδ3,Ιε6,Σθ2 -Μαύρα=Ρζ3,Σθ4. Τί λες; Κερδίζεις με τα λευκά; Κι αν ναι, πόσοι μαίτρ (για να μην πω GM και τους προσβάλω) μπορούν να κερδίσουν το πάναπλο,το εξ' ορισμού πρακτικό, το σχεδόν προσχολικό αυτό φινάλε που έστησε στη σκακιέρα ο Λεωνίδας Κυβέλιος;
Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα απαντάει και στο αν αξίζει να ασχολείται κανείς με τις σπουδές, καθώς και για τη σχέση που έχουν αυτές με τα ακατάπαυστα τουρνουά των Αμπελοκήπων.
Κατά τα άλλα, να μη σου τρώω άλλο το παντεσπάνι, δεν τρέχει και τίποτε, το χαβαλέ μας κάνουμε όλοι. Και σ' αυτή τη ζωή, και στο Καθαρτήριο (που έχω κλείσει ήδη θέση δίπλα στον Νταναίλοβ).
ΥΓ.Μ' αυτά και μ'αυτά, πάλι θα καταλήξω να γράφω ασήμαντα αφηγήματα με σπουδές. Κι έχω και προπόνηση ρε γαμώτο.
Δημοσίευση σχολίου