Ο Νάιτζελ Σορτ στη Νέα Φιλαδέλφεια
Εδώ ο Σορτ, σε ηλικία 11 ετών, σε αγώνα σιμουλατανέ-χάντικαπ εναντίον του πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή Βασίλι Σμίσλοβ.
Ο πρώην διεκδικητής του παγκόσμιου τίτλου GM Nigel Short στη Φιλαδέλφεια
Ο ΣΟΝΦ καλεί όλους τους φίλους του σκακιού σε εκδήλωση με τον πρώην διεκδικητή του παγκόσμιου τίτλου και κορυφαίο GM Νάιτζελ Σορτ .
Ο Νάιτζελ Σορτ είναι ο ισχυρότερος παίκτης που έβγαλε η Βρετανία στον 20ό αιώνα. Προκρίθηκε στα τελικά του βρετανικού πρωταθλήματος ανδρών στα 12, έγινε GM στην ηλικία των 19 ετών, βγήκε 2ος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων το 1980 πίσω από τον Κασπάροβ. Το 1993 αγωνίστηκε ενάντια στον παγκόσμιο πρωταθλητή Κασπάροβ ως διεκδικητής του παγκόσμιου τίτλου, έχοντας νικήσει στα ματς των διεκδικητών τον Ανατόλι Κάρποβ και τον Γιαν Τίμαν. Μετράει δεκάδες επιτυχίες και διακρίσεις σε κορυφαία διεθνή τουρνουά και ολυμπιάδες. Συγκαταλέγεται και σήμερα μεταξύ των κορυφαίων GM παγκοσμίως. Στο πίνακα του Μαρτίου καταλαμβάνει την 47η θέση παγκοσμίως με ΕΛΟ 2686.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 28 Απριλίου στις 7 μμ στο Παγκόσμιο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνισμού της Διασποράς (Δεκελείας 152 και Αττάλειας, Νέα Φιλαδέλφεια).
Η εκδήλωση περιλαμβάνει παρουσίαση 2 παρτίδων από τον Σορτ, ενώ θα απονεμηθεί και τιμητική πλακέτα στον βετεράνο σκακιστή Σπύρο Λοβέρδο.
Θα προλογίσει ο διεθνής μαιτρ Ηλίας Κουρκουνάκης
Η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλους τους φίλους του σκακιού.
Για πληροφορίες μπορείτε να απευθύνεστε στο sonfilad@yahoo.gr και στον πρόεδρο του ΣΟΝΦ κ. Οδυσσέα Βαζελάκη 6936 877326
Atom Feed (xml)
47 σχόλια:
Στο δελτίο τύπου αναφέρεται "Παρότι διαμένει στη χώρα μας είναι η πρώτη φορά που θα συμμετέχει σε σκακιστική δραστηριότητα στην Ελλάδα,"
Θα έλεγα ότι είναι η τρίτη φορά. Έχει δώσει αγώνα σιμουλτανέ σε ιδιωτικό σχολείο της Γλυφάδας και έχει αγωνιστεί με την ομάδα του Πανελληνίου σε αγώνες μπαράζ της Β' Εθνικής.
Ο Short έχει δώσει και άλλα σιμουλτανέ, ενώ έχει εμφανιστεί και σε εκδηλώσεις στον Σ.Ο. Παγκρατίου, πιθανώς και αλλού.
Αυτές οι ανακρίβειες γράφονται όταν οι παράγοντες είναι ανίδεοι από σκάκι...
Άλλη μια εμφάνιση του Nigel Short στην Ελλάδα ήταν πριν 3-4 χρόνια στις εκδηλώσεις που διοργάνωσε η ομάδα "Θαλής + Φίλοι" όταν είχε δώσει πάλι ένα σιμουλτανέ. Στις ίδιες εκδηλώσεις είχε διεξαχθεί και συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για τη σχέση των μαθηματικών με το σκάκι δεν είμαι όμως σίγουρος ότι ο Short είχε συμμετάσχει στη συζήτηση.
Το σιμουλτανέ στο ιδιωτικό το αγνοούσα αλλά όντως θυμάμαι ότι τόσο η συμμετοχή του με τον Πανελληνιο (απέναντι στην Καλιθέα αν δε με γελά η μνήμη μου) όσο και το σιμουλτανέ στην εκδήλωσηΘαλής + Φίλοι ήταν το 2006.
Ευχαριστώ για τις διορθώσεις του λάθους που οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον ενθουσιασμό μας.
Ιδιαίτερα ευχαριστώ το Γάτο για τη δημοσίευση και τα σχόλια.
Σας περιμένουμε στην εκδήλωσή μας.
Νίκος Σερετάκης
@ Οικοδεσπότη SC: Γράφετε: ’’Ο Νάιτζελ Σορτ είναι ο ισχυρότερος παίκτης που έβγαλε η Βρετανία στον 20ό αιώνα’’.
Συζητήσιμο αγαπητέ Γάτε. Συζητήσιμο… Ισχυρότερος παίκτης κατά τη γνώμη μου που έβγαλε η Βρετανία στον 20 αιώνα ήταν ο μακαρίτης Tony Miles.
Με όλο το σεβασμό προς τον Nigel Short (που ούτως η άλλως είναι τέτοιο κολοσσιαίο για το σκάκι μέγεθος που δεν περιμένει η χρειάζεται την δική μου επιβεβαίωση έτσι?) αλλά ισχύς κατά τη γνώμη μου δεν σημαίνει μόνο ,απόλυτοι αριθμοί, ήτοι: ELO , World ranking και αποτελέσματα σε Ματς. Βέβαια αναμφισβήτητα από αυτά (ειδικά στις μέρες μας) κυρίως κρίνονται οι περισσότεροι παίκτες ,αλλά όχι όλοι… Και ο Μiles κατά τη γνώμη μου ήταν ένας από τους λίγους που η ιστορία θα κρίνει με βάση την γενικότερη του παρουσία και προσφορά στο Βρετανικό και παγκόσμιο σκάκι. Ήταν αυτό που οι ίδιοι οι Εγγλέζοι λένε:
Α -bigger than chess-figure.
Ήταν ο πρώτος Βρετανός Γρανμαιτρ, κατακτώντας τον ανωτέρω σκακιστικό τίτλο ουσιαστικά μόνος του από το πουθενά, σε εποχές που αυτό σήμαινε πραγματικά κάτι πολύ σπουδαίο και δεν ‘έβγαιναν’ -όπως σήμερα- Γρανμαιτρ σε τιμή ευκαιρίας ‘τρεις στο τάλιρο’. Στα βήματα του ακολούθησαν και εμπνεύστηκαν οι Keene,Speelman και John Nunn και οι νεότερες γενιές των Εγγλέζων παικταράδων. Επίσης όταν ο πρώτος Βρετανός που άρχισε να παίζει για νίκη και όχι για νούλα εναντίον των Σοβιετικών και να τους κερδίζει μάλιστα. (Σε μια εποχή που να θυμίσω ότι το να νικήσει ένας ‘Δυτικός’ κάποιον Σοβιετικό Μεγάλο Μαιτρ, αντιμετωπιζόταν ως ανέκδοτο ή πρωταπριλιάτικο αστείο.
Χώρια οι πολυάριθμες συνεισφορές του στην θεωρία των ανοιγμάτων και στην εν γένει προώθηση της κατανόησης του παιγνιδιού (π.χ. τα περίφημα anti Queen’s Indian συστήματά του παραμένουν (σε κάποιους κύκλους) ακόμη και σήμερα παροιμιώδη) σε προ υπολογιστών εποχές. Υπό την ηγεσία του (1η σκακιέρα στην Ολυμπιάδα του Ντουμπάι) η Βρετανία κατέκτησε το μοναδικό της αργυρό μετάλλιο σε Ολυμπιάδα.
Ασφαλώς αυτή είναι η προσωπική μου οπτική και σίγουρα πολλοί θα διαφωνήσουν.
Αλλά γι’ αυτό είναι τα blogs . Για να διαφωνούμε και να συζητούμε ανοιχτόμυαλα.
Ο Nigel Short είναι οπωσδήποτε ανώτερος παίκτης από τον Tony Miles διαχρονικά, για λόγους που θα παρουσιάσω στην εισήγησή μου. Να προσθέσω επίσης ότι ο Short έχει αγωνιστεί σε επίσημους αγώνες στην Ελλάδα, τόσο με την Εθνική Αγγλίας όσο και ως μέλος του Πανελλήνιου Γ.Σ.
Εγώ δεν θα μείνω στο αν ο Σορτ είναι ισχυρότερος από τον Μάιλς· θα μείνω στο άλλο: «ο ισχυρότερος παίκτης που έβγαλε η Βρεταν[ν]ία στον 20ό αιώνα».
Γιατί αυτό το «στον 20ό αιώνα» και όχι γενικώς; Υπήρχε δηλαδή βρεταννός παίκτης του 19ου αιώνα που θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο του ισχυρότερου παίκτη που έβγαλε η Βρεττανία γενικώς;
Σωστά. Ο Στάουντον, για τον οποίον οι βρεταννοί είναι ιδιαιτέρως περήφανοι.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει το ότι ο Φίσερ, σε συνέντευξή του το 1962, κατέτασσε τον Στάουντον στους δέκα μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών.
Στο βιβλίο του Frank Brady “Bobby Fischer – Profile of a prodigy” (1965), σ. 78, αναφέρεται ότι ο Φίσερ είχε πει για τον Στάουντον:
«Staunton was the most profound opening analyst of all time… Playing over his games, I discover that they are completely modern; where Morphy and Steinitz rejected the fianchetto, Staunton embraced it. Staunton’s right to be on a list of the ten greatest players of all time is firmly founded in the profundity of his insights, especially in the opening, and the great wealth of book knowledge that was his."
Στάουντον και Τσιγκόριν, οι πρώτοι μοντέρνοι παίκτες στην ιστορία. Ο πρώτος μεσουράνησε μεταξύ 1843-1849, άντε μέχρι 1856, ο δεύτερος 1889-1897. Πάει καιρός.
Σωστα καλοπροαίρετε.
Ενας αλλος εκπληκτικος αληθινα παικτης που γεννηθηκε το 19ο αιωνα στην Αγγλια,και για την ακριβεια στο Μάντσεστερ, 10 Δεκεβριου 1841
ηταν ο Joshef Henry Blackburn (1841-1924).
Ή "μαυρος θανατος" αφου οπως λεγεται του ειχαν δωσει αυτο το παρατσουκλι στο τουρνουα της Βιεννης το 1873 που ειχε χασει μονον απ' τον Steinitz.
Εχει σωθει παρτιδα blind του Blackburn
στην οποια ανηγγειλε ματ σε 16 κινησεις ( σε θεση μεσου παρτιδας) διευκρινιζοντας μαλιστα πως με χειροτερη αμυνα του αντιπαλου του, το ματ γινοταν σε 13 !!!!
Επισης αναφερεται πως ειχε την ικανοτητα να μετακινωντας τον ιππο 64 φορες , blind και παλι, να πατησει και στα 64 τετραγωνα της σκακιερας , και χρησιμοποιωντας βεβαια απο μια φορα μονον το καθε τετραγωνο.
Ο Μπλάκμπερν ήταν βαρύς πότης, ακόμα και στη διάρκεια των παρτίδων και των επιδείξεων σιμουλτανέ και μπλάιντ, αλλά και χιουμορίστας, αν κρίνουμε από το εξής περιστατικό: Κάποτε, σε μια παρτίδα του, δεν θα πω επειδή τελούσε εν ευθυμία ουισκοκατανύξεως ένεκεν, ας θεωρήσουμε από αφηρημάδα, ήπιε από το ποτήρι του αντιπάλου. (Τεκμαίρεται ότι και αυτό περιείχε «νερό που καίει».) Μετά την παρτίδα είπε: «Ο αντίπαλος άφησε ένα ποτήρι en prise, και εγώ το πήρα en passant».
Αυτό είναι που λένε, πνευματώδης, αλλά και οινοπνευματώδης :D
Ας ‘ξυθώ λίγο στην γκλίτσα του τσομπάνη’ φίλτατε Καλοπρό.
Λέτε: ‘Στάουντον και Τσιγκόριν, οι πρώτοι μοντέρνοι παίκτες στην ιστορία.’ Και γιατί παρακαλώ αυτοί οι πρώτοι και όχι οι Μόρφυ και Πετρόφ? Και δεν ήταν ‘μοντέρνος’ ο σχεδόν σύγχρονος του Τσιγκόριν Στάινιτς??(που έβγαζε και τον Ρήγα του σεργιάνι στο ε2 στην 4η κίνηση άμα λάχει !)..(σσς…Σιγά μη σας ακούσουν ο Μανωλάκης ,ο Σιγβέρτος και ο Μπόμπυς γιατί βλέπω να στοιχειώνουν τα όνειρά σας..)
Αυτό που θέλω να καταδείξω με τα παραπάνω είναι ότι το ‘απόλυτο’ όταν πρέπει ντε και καλά να καταδείξουμε τον ισχυρότερο ή τον μεγαλύτερο ή τον πρώτο δεν είναι και τόσο απλή υπόθεση, είναι συνήθως υποκειμενικό και εγώ προσωπικά -και πείτε με αντιδραστικό-δεν παραδέχομαι την ‘αυθεντία’ παρά μόνον το επιχείρημα και την απόδειξη και ας με συμπαθάει ο κος Κουρκουνάκης (που ήταν ένας από τους σκακιστικούς συγγραφείς που πρωτοδιάβασα και που με οδήγησαν σε ανεξάρτητη σκέψη και πάντα θα τον τιμώ γι’ αυτό) αλλά αυτό το: ‘Ο Nigel Short είναι OΠΟΣΔΗΠΟΤΕ ανώτερος παίκτης από τον Tony Miles διαχρονικά, για λόγους που θα παρουσιάσω στην εισήγησή μου.’ μου ακούστηκε πολύ αυτάρεσκο και αλαζονικό ακόμη και αν το λέει ένας Κουρκουνάκης. Και μην ξεχνάτε ότι το blog το παρακολουθούν και ταπεινοί επαρχιώτες σαν του λόγου μου που δεν έχουν πρόσβαση στις εκδηλώσεις και στις διαλέξεις στο κλεινόν άστυ. Ας είναι, ίσως μετά την εκδήλωση να θελήσει να χαρίσει καποιες από τις αποψεις του- μέσω του ιστολογίου -και σε εμάς.
Το θέμα –κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα-είναι ότι συγκρίσεις τέτοιας φύσεως είναι πάντα δύσκολο να γίνουν για ανόμοιες εποχές και για μεγάλα χρονικά διαστήματα ειδικά όταν οι συνυποψήφιοι είναι τόσοι πολλοί και τα αντικειμενικά ‘κριτήρια’ με τα οποία μπορεί κάποιος να αξιολογήσει όχι και τόσο αντικειμενικά τελικά.. Άλλο λ.χ να ρωτάμε Ποιος ο ισχυρότερος παίκτης της Κούβας κατά τον 20ο αιώνα (και τον 18ο και τον 19ο και τον 21ο..) και άλλο της Βρετανίας ή της Γερμανίας ή της Ρωσίας (καλά εδώ και αν είναι τα δύσκολα έτσι?).
Εγω πάντως ψηφιζω Αλέκο.ρσ
Michael Adams (Αγγλία) = ιστορικά 4η θέση στα FIDE Rankings και φιναλίστ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Nigel Short (Αγγλία) = ιστορικά 5η θέση στα FIDE Rankings και φιναλίστ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Α, και παίρνοντας αφορμή από την αναγγελία ματ σε 16 σε παρτίδα μπλάιντ του Μπλάκμπερν που ανέφερε ο Κώστας και που είναι αυτή, ας αναφέρω τη γνωστή, ασύλληπτη για μένα, επίδοση του πρόωρα χαμένου αμερικανού Πίλλσμπερυ, που έπαιξε, λέει, σε κάποια ευκαιρία, ουίστ (είδος μπριτζ), 16 παρτίδες σκάκι μπλάιντ, και 8 παρτίδες ντάμας μπλάιντ – όχι διαδοχικά, αλλά ταυτόχρονα, που λέει και το ανέκδοτο με τις ξανθές στο ασανσέρ.
@ καλοπρο
πολυ καλο!
Κι εγω αυτο εχω διαβασει, οτι ειχε γενικοτερα διαπρεψει στα σκακιστικα καφενεια της εποχης.
Εν τω μεταξυ μολις ειδα στη βικιπιδια πως υπολογιζεται οτι επαιξε περιπου 100.000 παρτιδες στην καριερα του οπως αναφερει ο Bill Wall, περισσοτερες απο
καθε αλλον επαγγελματια παικτη.
Αν αναλογιστουμε για παραδειγμα πως οι παρτιδες του Κορτσνοι στην βαση (περιπου απο τις αρχες της δεκαετιας του 50 μεχρι σημερα-βρηκα και μια Πετροσιαν-Κορτσνοι το 1946 σε πρωταθλημα ΕΣΣΔ κατω των 18 ! )ειναι ολες κι ολες περιπου 5.000 , καταλαβαινουμε πως μιλαμε για ασυλληπτο αριθμο.
Μιας και αναφέρθηκε ο εκπληκτικός Πίλσμπερυ, να προσθέσω ότι υπήρξε ένας(και σίγουρα ο ισχυρότερος) από τους ‘κρυμμένους’ σκακιστές στα σωθικά του ‘Τούρκου’ ή ‘Αντζίμπ’ (Το Ρύμπκα της εποχής ξέρετε..) αλλά το μεγάλο του ύψος αφ’ενός (που να στριμωχτεί εκεί μέσα, πιανόταν με τις ώρες ο άνθρωπος) και αφετέρου η μεγάλη του αγάπη για το Ουισκάκι και το σκάκι ! (δεν χάριζε εύκολα παρτίδα και ο ‘Αντζιμπ’ έπρεπε να χάνει και από καμιά παρτίδα για ευνόητους εμπορικούς λόγους…) τον οδήγησαν σε πιο ‘νορμάλ’ επαγγελματικές διεξόδους πριν χαθεί άδοξα νεότατος από σύφιλη, μόλις μια δεκαετία πριν την ανακάλυψη της θεραπείας της.
Φίλτατε Ριζόπουλε,
Ναι, ασφαλώς και όλες αυτές οι λίστες τύπου τοπ τεν, οι χαρακτηρισμοί τύπου η καλύτερη εθνική ποδοσφαίρου όλων των εποχών (καλά, η Ουγγαρία της δεκαετίας του ’50, δεν το συζητώ· ποια Βραζιλία του Πελέ και Ολλανδία του Κρόιφ και Σοβιετική Ένωση του Λομπανόφσκυ και κουραφέξαλα) και τα συναφή, είναι εξόχως υποκειμενικά, και προφανώς διαχρονικές συγκρίσεις τύπου ο Στάουντον / ο Ρούμπενς / ο Αϊζενστάιν είναι καλύτερος / χειρότερος από τον Σορτ / τον Γκωγκέν / τον Μπέργκμαν δεν έχουν επιστημονική βάση, ούτε ουσιαστική αξία και αντίκρυσμα, όμως είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς και πάντα γίνονταν και θα γίνονται. Έστω και μόνο σαν αφορμή για ανταλλαγή απόψεων, χρήσιμες είναι, όλο και κάτι μαθαίνουμε από την κουβέντα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν συγκρίσεις όπου για τον έναν όρο αυτής υπάρχουν περιορισμένα ή ασαφή ή ανεξακρίβωτα στοιχεία. Να, ας πούμε, για να τροφοδοτήσω τη συζήτηση, έχει διατυπωθεί η άποψη ότι το αυθεντικότερο σκακιστικό ταλέντο στην Ελλάδα, μεγαλύτερο και από τον Μακρόπουλο και τον Παπαϊωάννου, ήταν ο Συγγελάκης. Μπορεί και να ισχύει, όμως το περιορισμένο πλήθος διαθέσιμων παρτίδων του και γενικότερα η έλλειψη επαρκών στοιχείων για την περίπτωσή του καθιστά επισφαλή κάθε κρίση.
Φίλτατε Καλοπρό. Για την Ουγγαρία του’50-54 συμφωνούμε απόλυτα. (Δεν την έχω δει live βεβαία :) ,αλλά κάτι ξεγυρισμένες 7αρες και 8αρες που έριχνε αυτό καταμαρτυρούν).
Όσο για τον κύριο Συγγελάκη δεν έχω γνώση του θέματος, οπότε δεν μπορώ να πάρω και θέση. ,Πάντως ξέρω ποιο είναι το αυθεντικότερο ΑΔΙΚΗΜΕΝΟ σκακιστικό ταλέντο εν Ελλάδι. ΕΓΩ! (αν δε με πιστεύετε ρωτήστε κάποιον σκακιστή στην τύχη .Όλοι ή σχεδόν όλοι θα σας το επιβεβαιώσουν!: ΕΓΩ!)
@ Ριζόπουλος
Ο Miles ειχε αλλα, ειχε απιστευτη φαντασια. Εδω, σε τουρνουα στην Ελλάδα , παραλιγο να υλοποιησει σε παρτιδα το θεμα exelsior, εναντίον του Αταλικ με προαγωγη σε ιππο που εδινε ματ. Ο Short εχω την εντυπωση πως ειναι ο μονος δυτικος που εχει κερδισει σε ματς τον Καρποφ
@ καλοπρο
Μου εχει πει παλιος απο το χωρο πως ο Μπάμπης εβρισκε τα θαυμαστικα στη σκακιερα πατ κιουτ, σε στυλ Καπαμπλανκα- Υπαρχουν καπου σωσμενες παρτιδες του;
Στη βαση βρηκα μονο μια με τον Ο'Κελλυ ντε Γκαλγουαιη το 1962
@ Ριζόπουλος
Λάθος, ΕΓΩ!, θα διαφωνήσουν πολλοί σκακιστές (ειδικά χαμηλής δυναμικότητας), σε μια κλασική αντίδραση νεοέλληνα. Καλά το έλεγε εκείνος ο δάσκαλος: στην Ελλάδα είμαστε οχτώ εκατομμύρια (τόσοι ήμασταν τότε) αδικημένα ταλέντα!
@ Μουτούσης
Λογικά, υπάρχουν κάποιες παρτίδες του Συγγελάκη στο βιβλίο του Λούρη για τα Πρωταθλήματα Ελλάδος. Περισσότερα υποθέτω ότι γνωρίζουν ο typicalmih και ο inspirus, ίσως και ο Κοσμάς.
@ Κ.Μουτούση: Βρε συ Κώστα,με όλο το σεβασμό αλλά μήπως τα παραλέει ο ‘μάστορας’ στην Wikipedia για τις 100.000 παρτίδες του Μπλάκμπερν? Αν κάνεις ένα πρόχειρο υπολογισμό για 50 χρόνια καριέρας αν έπαιζε κάθε μέρα από τις 365 του χρόνου (?) βγαίνει σχεδόν 4μιση παρτίδες την μέρα !! σαν πολλές δεν είναι? Ακόμη κι αν είναι μέσα φιλικές πάλι πολλές είναι. Για δες το μήπως είναι 10.000?
Μιας και ο λόγος για τον Τόνυ Μάιλς, θυμήθηκα την περίφημη κριτική του για το βιβλίο του Έρικ Σίλερ με τίτλο: "Unorthodox Chess Openings". Το κείμενο τις κριτικής αποτελούνταν από δύο (2) μόνο λέξεις:
Utter Crap
(σε ελεύθερη απόδοση για τους μη αγγλομαθείς: Εντελώς μπούρδα)
Ο Μάιλς ήταν πολύ ιδιαίτερος αλλά, θα έλεγα, και ιδιότροπος χαρακτήρας με πολλούς φίλους και άλλους τόσους εχθρούς. Με τον Σορτ ήταν πάντα σε μεγάλη κόντρα για την πρωτοκαθεδρία στην Βρετανία.
Τα κείμενά του χαρακτηρίζονταν γενικά από το βρετανικό χιούμορ αλλά και την ειρωνεία. Ήταν πάντως τύπος που δε μάσαγε τα λόγια του. Η εν λόγω κριτική είναι μια μικρή απόδειξη... :-)
@Rizopoulos: Πολύ πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ο Τόνι Μάιλς, ο Σορτ είχε μεγαλύτερες αγωνιστικές επιτυχίες. Έχω στα χέρια μου το βιβλίο "It's only me" που είναι αφιερωμένο στο Μάιλς, λέω να αρχίσω το διάβασμα αυτές τις μερες!
Προς επιβεβαίωση και επέκταση όσων προανέφερε ο κος Σκυριανόγλου, θυμήθηκα την ιστορία από την Ολυμπιάδα του Μπουένος Άιρες το ’78 όπου ο Τonny είχε ‘προσληφθεί’ από κάποια έγκριτη βρετανική εφημερίδα. (Times ή Guardian δεν είμαι σίγουρος) για να στέλνει τακτικές ανταποκρίσεις με τα ολυμπιακά νέα από την Αργεντινή. Η πρώτη –καθυστερημένη-ανταπόκριση του Miles αφορούσε τις ‘απαράδεκτες’ συνθήκες . Έγραφε για τον χώρο αγώνων..Έναν καμπυλωτό διάδρομο στα έγκατα του ποδοσφαιρικού σταδίου της River Plate (μια μέρα μάλιστα είχε και ματς ποδοσφαίρου την ώρα που έπαιζαν!) ,ακριβώς απέναντι από μια σκοπευτική λέσχη (όπου καθημερινά διεξάγονταν αγώνες!!). Totally unsportsmanlike! κατέληγε ο Αντωνάκης. Για το σκακιστικό μέρος αυτό καθεαυτό κουβέντα! Του τηλεγραφεί το ‘αφεντικό’ λοιπόν και του ζητάει ‘στειλε μας και κάτι για το σκάκι for Christ’s shake !).
Δεύτερη ανταπόκριση ο Αντωνάκης λοιπόν και γράφει: ‘Η σκακιστική ολυμπιάδα είναι ένα σκληρό τουρνουά όπου συγκρούονται οι καλύτεροι σκακιστές του κόσμου σε τόσους γύρους και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Ρώσοι!’ . Τρίτη ανταπόκριση δεν υπήρξε ,τον απέλυσαν άμα τη λήψη της δεύτερης!
(Και παρεμπιπτόντως στη συγκεκριμένη Ολυμπιάδα ,προς γενική κατάπληξη και διάψευση του ‘έρμου’ Miles κέρδισαν οι Ούγγροι!!)
@Κ.Μουτούσης: Είναι γεγονός , η Wikipedia εκτιμαει ότι όντως είναι πάνω από 100.000! (Προς θεού δεν σε αμφισβήτησα, αλλά απλώς πριν δεν είχα πρόσβαση σ’ αυτή και μου φάνηκε σαν πιθανό τυπογρ. λάθος γι’αυτό και η προτροπή μου για επανέλεγχο). Πάντως το νούμερο μου φαίνεται παρατραβηγμένο. Τα μαθηματικά δεν ‘βγαίνουν’ ακόμα και αν ο τύπος έκανε διάλειμμα από το σκάκι μόνο για φαί και…φυσική ανάγκη. Εκτός βέβαια αν περιλαμβάνουν στις ‘επίσημες’ και τα σιμουλτανέ-και έδωσε όντως πάρα πολλά ο Μπλάκμπουρν- όπου οι παρτίδες ανά ημέρα μπορεί να είναι και 50 ή 100.
@καλοπροαίρετος
Ευχαριστω πολυ. Δυστυχως σ'αυτες τις περιπτωσεις το υλικο ειναι συνηθως δυσευρετο και σπανιο. Συχνα οτι μπορεις να κρατησεις ειναι μονον απο διηγησεις αρχαιοτερων απο συμβαντα σε καφενεια η σε συλλογους της εποχης.
@ Ριζόπουλος
και ομως.. το ξανακοιταξα και λεει αυτον τον απιστευτο αριθμο.
Μα γι'αυτο και το εγραψα, επειδη
μοιαζει unreal.
Πολυ ωραιες οι ανταποκρισεις του Miles. Θυμαμαι μια ατακα του
οταν ανελυε μια παρτιδα του Μοροζεβιτς για το κοινο, σε μαγνητικη σκακιερα ( που σημειωτεον το παιχνιδι του εχει ομοιοτητες μ'αυτο του Miles , τουλαχιστον σε οτι αφορα την εφευρετικοτητα και το στοιχειο του αιφνιδιασμου που χρησιμοποιουσε ο Miles στα ανοιγματα), ειχε πει κατι σαν:
" πλεον δεν μπορω να προβλεψω καμμια κινηση του Μοροζεβιτς"
@ Κ. Μουτ.: Βρε Κώστα, δεν είπαμε να πάρεις (βρεις) μια πιο ενημερωμένη (updated) Βάση? :-) :-)
@ Καλοπρό: Ευχαριστώ για την τιμή! Λοιπόν, παρτίδες του Συγγελάκη έχουν διασωθεί ελάχιστες, ακόμα και από το Πρωτ/μα του 1958 που κέρδισε. Υπάρχουν ορισμένες, πάντως, σε παλαιά ελληνικά περιοδικά (κυρίως στο "ΜΑΤ" της εποχής Σπ. Μπίκου).
Η MegaBase περιλαμβάνει μόνον τις τρεις παρτίδες που έπαιξε στην ("καταραμένη" - εκεί έπαθε τον νευρικό κλονισμό...) Ολυμπιάδα 1958 στο Μόναχο. Η παρτίδα που αναφέρει ο Κώστας είναι από ένα σιμουλτανέ του O'Kelly, το 1962.
Συμφωνώ με τον Γάτο («Πολύ πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ο Τόνι Μάιλς, ο Σορτ είχε μεγαλύτερες αγωνιστικές επιτυχίες»), κ. Ριζόπουλο («Και ο Μiles κατά τη γνώμη μου ήταν ένας από τους λίγους που η ιστορία θα κρίνει με βάση την γενικότερη του παρουσία και προσφορά στο Βρετανικό και παγκόσμιο σκάκι.») , αλλά και τον αγαπητό Καλοπρό [«Ναι, ασφαλώς και όλες αυτές οι λίστες τύπου τοπ τεν (...) και τα συναφή, είναι εξόχως υποκειμενικά, και προφανώς διαχρονικές συγκρίσεις τύπου ο Στάουντον / ο Ρούμπενς / ο Αϊζενστάιν είναι καλύτερος / χειρότερος από τον Σορτ / τον Γκωγκέν / τον Μπέργκμαν δεν έχουν επιστημονική βάση, ούτε ουσιαστική αξία και αντίκρυσμα, όμως είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς και πάντα γίνονταν και θα γίνονται.»].
Προσωπικά, βεβαίως και σέβομαι τα τεράστια σκακιστικά μεγέθη των Miles και Short, αλλά θαυμάζω απεριόριστα και τον Adams και θεωρώ ότι και για τους τρεις μπορούν να διατυπωθούν πολύ ισχυρά επιχειρήματα προς τεκμηρίωση της ισχύος τους ως «Νο 1»!
Καλημέρα σε όλους!
Όπως και να έχουν τα πράγματα, τόσο όσον αφορά το δελτίο τύπου όσο και σχετικά με τη σύγκριση Μάιλς-Σορτ, το σίγουρο είναι ότι ο Σορτ είναι ένας πραγματικά σπουδαίος σκακιστής και μια διάλεξή του είναι πολύ σημαντικό γεγονός, ειδικά για τη χώρα μας. Οι αφηγήσεις-αναλύσεις του είναι πάντα γλαφυρές και πολύ ενδιαφέρουσες. Είναι μια μοναδική ευκαιρία για τους Αθηναίους σκακιστές (και όχι μόνο) να έρθουν σε επαφή με έναν από τους κορυφαίους σκακιστές της εποχής μας, και πολλά μπράβο στο ΣΟΝΦ για την οργάνωση της εκδήλωσης αυτής!
Διαβάζοντας τα σχόλια του Κώστα Μουτούση, εδώ και σε άλλα θέματα, και γνωρίζοντας τον Κώστα πολλά χρόνια, μου έρχεται στο μυαλό αμέσως μια αντίθεση μεταξύ της γενιάς του Κώστα και της σημερινής - η γνώση της σκακιστικής ιστορίας. Κανείς πια δεν ασχολείται με τη μελέτη της, από σκακιστικής πλευράς. Οι νεαροί παίκτες δεν έχουν καμία επαφή με αυτήν (ελάχιστες οι εξαιρέσεις). Αμφιβάλλω πχ αν έστω και ένα μέλος της Εθνικής μας Ομάδας (εξαιρουμένου του "παλιότερου" Κοτρωνιά) έχει αναλύσει ποτέ του μια παρτίδα του Μπλάκμπερν (ίσως ξέρουν μόνο τη διάσημη συντριβή του από τον Τσούκερτορτ). Σε αντιδιαστολή, ο Νάιτζελ περηφανεύεται ότι έχει μελετήσει όλους τους γνωστούς παίκτες του 19ου αιώνα (ισχύει, το έχω διαπιστώσει ιδίοις όμασι). Ο Ιβάν Σοκόλοβ μου είχε πει κάποτε ότι μελετά πολύ προσεκτικά τις ιδέες των καλών (αλλά όχι κορυφαίων) παικτών των αρχών του 20ου αιώνα στα ανοίγματα, ειδικά στην Ισπανική, και πολλές φορές έχει αναβιώσει τις ιδέες αυτές (έχει μια ιδιαίτερη εκτίμηση στον Όλντριχ Ντούρας μάλιστα). Μια σειρά διαλέξεων με θέμα την παρουσίαση τέτοιων παικτών και της παρακαταθήκης τους θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και διδακτική για όλους - Ηλία?
Ευχαριστώ για την πρόσκληση, αλλά αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μεγάλη πίεση χρόνου και με μεγάλο φόρτο υποχρεώσεων. Ίσως την επόμενη προπονητική περίοδο (2010-2011), ίσως στα πλαίσια των διαλέξεων που οργανώνει ο ΣΟΠ-ΣΜΑΟΚ, ίσως αλλού.
Για την ιστορική ακρίβεια να πούμε ότι ο μακαρίτης Tony Miles ήταν ο πρώτος ‘γηγενής’ Βρετανός Γρανμαίτρ. Είχε προϋπάρξει ο ‘νατουραλιζέ’ Ζακ Μίζες (Jacques Mieses) γεννημένος το 1865 στην Λειψία, ο οποίος για να αποφύγει τις Ναζιστικές διώξεις στην πατρίδα του, εγκαταστάθηκε την δεκαετία του ’30 στην Βρετανία ,πήρε την βρετανική υπηκοότητα και προσέφερε αρκετά στην ανάπτυξη του βρετανικού σκακιού. Ο Μίζες ήταν πανίσχυρος μαιτρ της γενιάς του συμπατριώτη του Σίγκμπερτ Τάρας και παρτίδες και επιτυχίες του εναντίον παικτών όπως οι Λάσκερ , ,Σλέχτερ, Γιανόφσκι, Ντούρας, Καπαμπλάνκα κ.α. κοσμούν σκακιστικές ανθολογίες. Χαρακτηριστικό για την δυναμικότητα του είναι το γεγονός ότι το 1909 έπαιξε ένα blind ματς εναντίον του πανίσχυρου Καρλ Σλέχτερ το οποίο κέρδισε 2,5-0,5 (σημ. την επόμενη χρονιά ο Schlechter έκανε το γνωστό 5-5 με τον Λάσκερ για τον παγκ. Τίτλο. ‘Η μάλλον ο Λάσκερ έκανε το 5-5 με τον Σλέχτερ!)
Σχετικά άγνωστες νομίζω ότι είναι οι πρωτοποριακές προσπάθειές του για γενικότερη βελτίωση των συνθηκών και των ωφελημάτων για τους επαγγελματίες σκακιστές της εποχής του. Σ’ αυτόν τον τομία υπήρξε ένας πραγματικός πιονέρος και χαρακτηριστικότερη επιτυχία του ήταν η οργάνωση του περίφημου Τουρνουά του Σαν Σεμπαστιάν το 1911 (η πρώτη και απαστράπτουσα εμφάνιση του Κάπα στην διεθνή σκηνή) όπου επέμεινε και πέτυχε όλα τα έξοδα των προσκεκλημένων σκακιστών να είναι πληρωμένα! ( έως τότε κάτι τέτοιο δεν ήταν καθόλου δεδομένο ακόμη και για τους κορυφαίους των κορυφαίων…) και εξασφάλισε σημαντικά χρηματικά έπαθλα για όλους τους συμμετέχοντες.
Ένα ωραίο ανέκδοτο που κυκλοφορεί (πηγή γερμαν. σκακιστ. περιοδικό Kaissiber ) για τον Μίζες είναι και το ακόλουθο:
Όταν πρωτοέφτασε με πλοίο στο Λίβερπουλ για μόνιμη εγκατάσταση στην Βρετανία τον υποδέχτηκε κάποιος φίλος του σκακιού με την βρετανική προφορά και την ερώτηση: Mister Mises? (Μίστερ Μάιζες ?) και ο Μίζες απάντησε: Nein, Meister Mieses ! (Όχι ο Μάιστερ(μαιτρ) Μίζες!).
Το 1950 τέσσερα χρόνια πριν το θάνατο του, του απενεμήθη τιμής ένεκεν (όχι ότι δεν τον εδικαιούτο έτσι?)από την FIDE o τίτλος του Grossmeister , άρα τυπικά αυτός είναι ο πρώτος’ Βρετανός ‘ Γκρανμαίτρ.
Εκτός από το λογοπαίγνιο με το Meister Mieses, υπάρχει και το εξής: Κάποτε, σε ένα σιμουλτανέ, ένας αντίπαλός του, νομίζοντας ότι ήταν πατ, του λέει: "Patt, Sir!", οπότε ο Μίζες του κάνει: "Oh, nein, Sir - der Patzer sind Sie!"
Ωραία φάση. Θυμίζει εκείνο τον διάλογο Βαμβακούλα – διαιτητή σε διεθνή αγώνα όταν ο κόραξ σφύριξε παράβαση και ο Τιραμόλα (ή Τραμπάκουλας), κατά τα ειωθότα, δεν ήξερε, τάχα, τίποτα για τον φόνο: "Γουάτ;" "Φάουλ!" "Μη φάουλ; Γιου φάουλ!"
Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο: ο Μίζες ήταν ενεργός παίκτης τουρνουά σε υψηλό επίπεδο για 60 συναπτά έτη, 1888-1948. Ανάλογο επίτευγμα, μόνο ο Κορτσνόι, και αυτό κατά παραχώρηση (τα τελευταία χρόνια δεν είναι καν στο τοπ-100).
Προς επιρρωσιν των οσων λεει ο midllewave , σχετικα με τη σημασια της μελετης των παρτιδων των κλασσικων παικτων , και κυριως σαν αποδειξη και προτροπη προς τους νεοτερους παικτες που επιθυμουν να βελτιωθουν στο σκακι, να πουμε ότι ο Fischer μελετουσε πολύ σοβαρα
και συστηματικα το παιχνιδι των παλαιων παικτων.
Κλασσικο παραδειγμα αποτελει η θεση στην αμυνα των δυο ιππων ( μετα τις κινησεις 1.ε4 ε5 2.Ιζ3 Ιγ6 3.Αγ4 Ιζ6
4.Ιη5 δ5 5.εχδ5 Ια5 6.Αβ5+ γ6 7.δχγ6 βχγ6 8.Αε2 θ6
οπου ο Bobby εναντιον του Bisguer το 1963 επελεξε την ανορθοδοξη κινηση 9.Ιθ3 ( ανορθοδοξη όχι μονον γιατι τοποθετει τον ιππο στη γωνια, αλλα επιτρεπει παραλληλα
και διπλωμα πιονιων στη στηλη –θ-)
Στα σχολια του μαλιστα στο βιβλιο “my 60 memorable games” αναφερεται ότι αυτή η κινησις
ειχε χρησιμοποιηθει από τον Steinitz (στα ματς εναντιον
του Chigorin το 1890 και 1892).
Ψαχνοντας σημερα τις παρτιδες στη βαση ανακαλυψα ότι το 9.Ιθ3 πρωτοπαιχτηκε όχι από τον Steinitz, αλλα σε μια παρτιδα Άντερσσεν – Ρίμαν το 1878 ! (1-0, σε 28 κινησεις ) [ Inspirus δεν μπορεις να πεις τιποτα, εδώ εβαλα γκολ ! :) ]
Καλα θα μου πειτε, και τι μας νοιαζει εμας τι κανανε αυτοι εναμισι σχεδον αιωνα πριν ;
Αν σας πω ότι ο Nigel Short εχει 4/4 λευκος εναντιον μεσου ορου ελο 2550 με αυτή τη βαριαντα , τοτε θα σας νοιαζει ;
Αν σας πω ότι ο γνωστος στην Ελλαδα GM Socko κερδισε με το 9.Ιθ3 παικτη του 2700, τον Bakrot , το 2009 , τοτε αυτή η βαριαντα δεν θα μοιαζει εντελως φρεσκια και συναμα ενδιαφερουσα ;
Επισης ο Socko κερδισε στην ιδια βαριαντα και τον GM Pavasovic(2590), παλι το 2009,παλι με 9.Ιθ3 !
Αυτό είναι ένα πολυ μικρο δειγμα για το ποσο ανεξερευνητα είναι ακομα πολλα ανοιγματα και για το ποσα εχουν να ωφεληθουν οι νεαροι παικτες κυριως (αλλα όχι μονο)
μελετωντας παρτιδες από σπουδαιους παικτες του παρελθοντος .
Πρώτη φορά που χρησιμοποίησε ο Steinitz τη συγκεκριμένη βαριάντα ήταν εναντίον του Chigorin, στο τηλεγραφικό ματς μεταξύ των δύο αναμετρήσεών τους για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η παρτίδα βρίσκεται αναλυμένη στο βιβλίο μου "Από την Ιστορία του Σκακιού" (σελ.112-3).
Ήταν το πρώτο ματς που έχασε παγκόσμιος πρωταθλητής χωρίς να χάσει τον τίτλο του, αλλά όχι και το τελευταίο. Αν ο "Γάτος" θέλει ένα ασυνήθιστο κουίζ, ας αναζητήσουμε τα υπόλοιπα!
Ο Σορτ χρησιμοποιεί τακτικά βαριάντες και ανοίγματα "από το παρελθόν". Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι δύο νίκες του επί του ισχυρού Έρβιν Λ'αμί (Ewrin L'Ami) το 2008 και το 2009 (και τις δύο φορές στο Β τουρνουά του Corus) την πρώτη φορά με το Γκαμπί Έβανς (σε 38 κινήσεις) και τη δεύτερη με το άνοιγμα των τεσσάρων ίππων (σε 18 μόλις κινήσεις! Ο Λ'αμί έπαιξε την παρτίδα σαν αρχάριος αν και στην πραγματικότητα μάλλον πιάστηκε απροετοίμαστος...)
Στο πρωτοτυπο κειμενο του "my 60 memorable games" ο Bobby γραφει επι λεξει για την κινηση 9.Ιθ3 τα εξης :
"to my knowlegde this is the first time that this move had been employed in Grandmaster chess for over seventy years.It is one of Steinitz's many unique contributions.
The famous cable game between Steinitz and Tsigorin which ended in a victory for black, apparently caused the chess world to shy away from this variation"
Αμ δεν ειτανε unique contribution του Steinitz η συγκεκριμενη κινηση, αλλα του Anderssen ! (αφου πρωτοπαιχτηκε το 1878, 12 χρονια νωριτερα απο το ματς Steinitz-Chigorin)
Μη εχοντας τις βασεις δεδομενων που εχουμε σημερα , ο Bobby εχει πει κατι ανακριβες.
Και παλι καλα ομως να λεμε, αφου με αυτο το σημαντικο σχολιο, εχει πετυχει να κρατησει τον συνδετικο κρικο των αναλυσεων με μια κρισιμη θεση του περασμενου αιωνα, δειχνοντας μαλιστα ετσι στον κοσμο τη σημασια της μελετης αυτων των παρτιδων για μια πιο ολοκληρωμενη και πληρεστερη σκακιστικη κατανοηση του σημερα
Ας μου επιτρέψουν οι εκλεκτοί συνδαιτυμόνες μια και μιλάμε για πρωταθλητές (Στάινιτς, Φίσερ κ.α) να ανακράξω περιχαρής:
OE,OE,OE…OE,OE,OE ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ , ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΕ !!
Σόρυ ρε παιδιά που εκμεταλλεύτηκα τον χώρο για να εκφράσω την βαζελοσύνη μου και ας με συμπαθάν οι ποδοσφαιρικώς ‘αντιφρονούντες’ αλλά μια φορά και μεις μετά από χρόνια ας χαρούμε! (Αν και τώρα που το σκέπτομαι δεν είναι οι πανηγυρισμοί μου και τόσο άσχετοι με σκακιστικό μπλογκ μιας και να μη ξεχνούμε ότι η ‘Πανάθα’ είναι ο μοναδικός από τους μεγάλους αθλητικούς συλλόγους της χώρας που έχει πάρει ‘Κούπα’ και στο Ζατρίκι! Βλέπω να το επαναλαμβάνει η ΑΕΚ γιατί φαίνεται ότι το έχουν πάρει ‘ζεστά’ τα παιδιά και μπράβο τους, μακάρι να τα καταφέρουν, νομίζω ότι θετικό θα είναι για το σκάκι γενικότερα για λόγους που δεν είναι του παρόντος προς ανάλυση, αλλά είναι και ψιλοευνόητοι.
OE,OE,OE…OE,OE,OE ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ , ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΕ !!
:) Να'σαι καλα κ.Ριζόπουλε και
συγχαρητηρια για το πρωταθλημα !
Τι σου λεμε εμεις τωρα ε;
Ποιος Mieses και ποια ζιμενς..
εσυ εισαι μεσ'την τρελλη χαρα !
Σχετικά με τα παραπάνω πολύ ενδιαφέροντα σχόλια των κυρίων Μουτούση και Σκυριανόγλου σχετικά με την ανάγκη μελέτης και διδαχής από παλιότερους παίκτες και ανοίγματα, να προσθέσω την ενδιαφέρουσα και μάλλον σωστή ρύση του μεγάλου Βίκτωρα Κορτσνόι ότι: ‘Καθετί ‘ξεχασμένο’ στη σκακιστική ‘θεωρία’ είναι νέο και μοντέρνο’
Οι προαναφερόμενες πρόσφατες επιτυχίες του Σταρ της ανάρτησης Nigel Short με ‘παλιομοδίτικα’ ανοικτά ανοίγματα νομίζω ότι είναι -εκτός από ασφαλώς εκτενή προετοιμασία- και προϊόν τέτοιων ψυχολογικών μηχανισμών αντιμετώπισης ‘παλιών’ και ‘δεύτερων’ επιλογών. Η συντριβή και μάλιστα δις(η μια μινιατούρα!) του ισχυρού Ολλανδού Γρανμαίτρ Έρβιν Λ’Αμί από τον Νάιτζελ, νομίζω ότι έχει την εξήγηση της και στα παραπάνω.
Εξάλλου μην ξεχνούμε ότι μέχρι να φέρει στο προσκήνιο ο Κασπάροφ την ‘σκωτική’ και μάλιστα εναντίον ενός Κάρποφ(!) σε ματς Παγκ. Τίτλου καθετί εκτός Ισπανικής θεωρούνταν επιλογή αντάξια ενός ..Ριζόπουλου και όχι ενός σοβαρού Γκρανμαίτρ!
Σίγουρα η δυνατότητα ανάλυσης σε απίστευτο ‘βάθος’ με τη χρήση Η.Υ παίζει το ρόλο της και στην αναθεώρηση της αξιολόγησης πολλών ‘παλιών’ συνεχειών που θεωρούνταν κατώτερες σε πολλά- ειδικά ανοικτά- ανοίγματα και νομίζω ότι υπάρχει πολύ ‘ψωμί’ ακόμη για όποιον έχει την διάθεση και τον χρόνο (και το νιτερέσο βέβαια) να ‘ψάξει’.
Οι άγγλοι τη δεκαετία του ’70 αναβίωσαν και ενίσχυσαν με καινοτομίες πολλά θεωρούμενα ως «χλιαρά», ή και ευθέως ανυπόληπτα, ανοίγματα, όπως την από τότε λεγόμενη Grand Prix Attack στη Σικελική, την Βιεννέζικη με 3.η3, και την περίφημη Αγγλική Άμυνα, με την οποία ο Κορτσνόι κέρδισε με τα μαύρα τον Πολουγκαγιέβσκι σε μια παρτίδα του ημιτελικού ματς των υποψηφίων το 1977 με το εκκεντρικό εκείνο 1.δ4 ε6 2.γ4 β6 3.ε4 Αβ7 4.Βγ2 Βθ4 – προδήλως πρόταση των βοηθών του, Κην και Στην. Το άνοιγμα αυτό, και μάλιστα και στην παραλλαγή χωρίς γ4 , π.χ. 1.ε4 ε6 2.δ4 β6 3.Ιγ3, έγινε εκείνη την εποχή και για ένα διάστημα της μόδας και εδώ, θυμάμαι το έπαιξε τότε κάποιες φορές και ο κ. Λοβέρδος, που τιμάται στην εκδήλωση. Υπάρχει και μια νίκη κάτω από 20 κινήσεις του Σπήλμαν εναντίον της Σούζαν Πόλγκαρ το 1993 με φιανκέττο του Αγ8. Και βέβαια, ο Μάιλς κέρδισε με τα μαύρα τον Κάρποβ το 1980 με το… Άνοιγμα Αγίου Γεωργίου, 1.ε4 α6.
Να θυμηθούμε και τη νίκη του Κασπάροβ επί του Ανάντ το 1995 με Γκαμπί Έβανς και μάλιστα με το ξεχασμένο 7.Αε2 αντί του «ορθού» 7.Αδ3, και του Ανάντ επί του Κάρποβ στο ΠΠ του 1998 με το περιφρονημένο Τρομπόφσκυ.
O SORT αγωνιστηκε με την ομαδα του πανελληνιου 2 φορες. Η πρωτη με αντιπαλο τον ΨΑΡΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟ του Ζηνωνα και η δευτερη εναντιον του ΚΟΦΙΔΗ της Καλλιθεας.Σημειωσε 2 νικες και οδηγησε τον πανελληνιο στην Α εθνικη εκεινη τη χρονια.Μαλιστα 2η σκακιερα στον πανελληνιο επαιζε ο κ.Κουρκουνακης εκεινη τη χρονια.
ενα χαριτωμενο περιστατικο οταν ειχε πρωτοερθει ο σορτ στην ελλαδα τυχαια βρηκα γνωστο μου που ηταν φιλος της γυναικας του και εκαναν παρεα.
Αρχαριος σκακιστης, μετα απο λιγο του λεει ο σορτ να παιξουνε καμμια παρτιδα. Ολο χαρα εγω τον ρωταω πως του φανηκε. Αμ δε.
Του απηντησε του σορτ με το εξης στην προταση του:
Αστο,εσυ θα επαιζες μποξ με το ταυσον?
:)
Σχετικά με το ωραίο που έγραψε ο Καλοπρό :‘Και βέβαια, ο Μάιλς κέρδισε με τα μαύρα τον Κάρποβ το 1980 με το… Άνοιγμα Αγίου Γεωργίου, 1.ε4 α6.’ ,ο Ό ίδιος ο Μάιλς έχει πει το φοβερό ότι όταν ‘έβαλε ‘το περίφημοo 1.α6 στον Κάρποφ στην Σκάρα το –συνήθως παγερό και ανέκφραστο- πρόσωπο του Παγκοσμίου Πρωταθλητού (Poker face το έλεγε ο Αντωνάκης)πήρε μια μοναδική έκφραση μίγματος αποδοκιμασίας, αηδίας και περιφρόνησης (his usual ‘poker face’ turned into a mixture of disbelief, disgust and contempt!) και συνεχίζει ‘ακόμη και εγώ ο ίδιος μετά τον αρχικό ενθουσιασμό μου για το α6 και τις ‘συνέπειες’ του, άρχισα να νοιώθω κάποιου είδους τύψεις’ και καταλήγει με το αμίμητο : ‘When you have the King over for dinner,you don’t order Pizza,do you?’
Θα έλεγα αναλόγως την Pizza...και τα συστατικά της....
Ναι, σωστά φίλε μου! Αν έχει μαύρο χαβιάρι (μπλιάχχ) και Φουά γκρα (μπλιάχχ,μπλιάχχ) την τρώει και ο Άναξ!
Με 2 νικες ξεκινησε ο Ν.Short
(2686) στο ανοιχτο τουρνουα της Ταϋλανδης στο οποιο παιρνει μερος.Ειναι ο επικεφαλης της αρχικης καταταξης,καθως ο αμεσως επομενος,ο Δανος S.B.Hansen εχει αξιολογηση 2556.
http://chess-results.com/tnr32758.aspx?lan=1
Υπενθύμιση για την εκδήλωση με τον Σορτ, που θα γίνει απόψε, στις 7 μμ στο Παγκόσμιο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνισμού της Διασποράς (Δεκελείας 152 και Αττάλειας, Νέα Φιλαδέλφεια).
Για όσους δεν το ξέρουν το Παγκόσμιο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνισμού της Διασποράς είναι στην αρχή του Άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας επί της Δεκελείας-κοντά στα γραφεία της ΑΕΚ που είχε παλιά έδρα το σκακιστικό τμήμα.
Δημοσίευση σχολίου