Borges por el mismo
«Στον άλλον, στον Mπόρχες, συμβαίνουν όλα... Θα 'ταν υπερβολικό να πω ότι οι σχέσεις μας είναι εχθρικές, εγώ ζω, εγώ αφήνομαι να ζω μόνο και μόνο για να μπορεί ο Mπόρχες να υφαίνει τη λογοτεχνία του, κι αυτή η λογοτεχνία με δικαιώνει. .. Δεν ξέρω ποιος απ' τους δυο μας γράφει αυτή τη σελίδα»
***Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες διαβάζει το «Ajedrez» (σκάκι):
boomp3.com
En su grave rincón, los jugadores
Rigen las lentas piezas. El tablero
Los demora hasta el alba en su severo
Αmbito en que se odian dos colores.
Adentro irradian mágicos rigores
Las formas: torre homérica, ligero
Caballo, armada reina, rey postrero,
Oblicuo alfil y peones agresores.
Cuando los jugadores se hayan ido,
Cuando el tiempo los haya consumido,
Ciertamente no habrá cesado el rito.
En el Oriente se encendió esta guerra
Cuyo anfiteatro es hoy toda la tierra.
Como el otro, este juego es infinito
Atom Feed (xml)
21 σχόλια:
Μετάφρασηηηη!
(θα βάλω μια φίλη μου που ξέρει ισπανικά να το μεταφράσει και θα σου τη στείλω, δεν στο υπόσχομαι 100% όμως)
Υπάρχει σίγουρα η λογοτεχνική μετάφραση του Καλοκύρη στο "Εγκώμιο της Σκιάς" (πρέπει να υπάρχει και μια δεύτερη του Κυριακίδη, που έχει μεταφράσει τα άπαντα σε τρεις τόμους - πεζά, δοκίμια, ποιήματα). Τόσο τη μία όσο και την άλλη δεν τις έχω διαθέσιμες αυτή τη στιγμή, έχουν όμως αναδημοσιευτεί και σε σκακιστικά περιοδικά στο παρελθόν. Σε όποιον ή όποια δεν κάνει κόπο, ας βοηθήσει, καίτοι η φωνή του ίδιου του μεγάλου Αργεντινού, αμετάφραστη, έχει την ιδιαίτερη γοητεία της. Ας σημειωθεί πως αυτό είναι το ένα από τα δυο ποιήματα του Μπόρχες για το παιχνίδι (το δεύτερο έχει αναδημοσιευτεί μεταφρασμένο στο blog του Ηλία Οικονομόπουλου http://skakistasholeia.blogspot.com/2007/12/blog-post_17.html )
Δίνω εδώ τη μετάφραση του Δημήτρη Καλοκύρη, σ' αυτό το εκπληκτικό σονέτο του Μπόρχες, του "πιο ολοκληρωμένου από όλους τους Λατινοαμερικάνους συγγραφείς", σύμφωνα με τον ιστορικό της Λογοετεχνίας Giuseppe Bellini:
Σοβαροί στη γωνιά τους, οι παίχτες/
καθοδηγούν τα αδιάφορα πιόνια. Η σκακιέρα/
τα κρατάει ως το πρωί στα απροσπέλαστά της όρια,/
μέσα εκεί που αντιμάχονται δυο χρώματα.
Στο κέντρο, τα πιόνια αναδίνουν μια προσήλωση/
μαγευτική: πύργος ομηρικός, ευκίνητο άλογο/
πάνοπλη βασίλισσα, ακρινός βασιλιάς,/
πλάγιος πάντα αξιωματικός, επιθετικοί στρατιώτες.
Όταν θ' αποσυρθούν οι παίχτες,/
όταν πια θα τους έχει εξαντλήσει ο χρόνος,/
η τελετή δε θα 'χει διακοπεί.
Απ' την Ανατολή πρωτάναψε τούτος ο πόλεμος/
που σήμερα απλώνεται σ' ολόκληρη τη γη./
Κι όπως το άλλο, έτσι και το παιχνίδι αυτό, τέλος δεν έχει.
Jorge Luis Borges
Από τη συλλογή "El hacedor" (Ο δημιουργός), 1960
Να σημειωθεί ότι στην ποίηση του Μπόρχες το σκάκι είναι ένα από τα αγαπημένα μοτίβα. Τα άλλα είναι ο κυκλικός χρόνος, οι καθρέφτες, οι λαβύρινθοι, τα άπειρα βιβλία (όλα ετούτα είναι σύμβολα του απείρου, όπως το ποτάμι του Ηράκλειτου). Η ίδια η λογοτεχνία είναι επίσης μοτίβο για τον Μπόρχες, μέσα σε διηγήματα που μοιάζουν με δοκίμια και δοκίμια που έχουν τη μορφή διηγήματος.
Ο Μπόρχες ήταν ο δημιουργός μιας απίστευτης στη σύλληψη αιωνιότητας, όπου ο αναγνώστης βαδίζει στα ατέλειωτα διακλαδωτά της μονοπάτια χωρίς παρ' όλα αυτά να χάνεται, παρέα με τον τυφλό δημιουργό της.
Ηλία, ευχαριστώ πολύ!...
"Είμαι από μια ύλη που συνέχεια μεταβάλλεται,
από αινιγματικό χρόνο.
Ίσως η πηγή να βρίσκεται μέσα μου.
Ίσως απ' τη σκιά μου
να ανβλύζουν ανελέητες οι μέρες οι φανταστικές"
Χ.Λ.Μπόρχες (Ηράκλειτος)
μικρό συμπλήρωμα από έναν τιποτένιο στα σχόλια του Ηλία, μικρή κατάθεση στην τράπεζα των συγκινήσεων που υπάρχει στη χώρα της συνείδησης και διαρρέεται από το ποτάμι των δακρύων ενός τυφλού βιβλιοθηκάριου.
Πολυ ωραιο σχολιο και τη σωστη στιγμη(timing)!
Να θυμισω και τα εξης.
Περα απο το σκακι που αποτελει συμβολο στο εργο του ποιητη- (στα σοννετα αυτα συμβολο της αιωνιας αντιπαραθεσης των αντιθετων-και της ανθρωπινης μοιρας σε συγκρουση με την ελευθερια- το σκακι κανει την εμφανιση του και σε πολλα αλλα ποιηματα και διηγηματα του Μπορχες.
Να θυμισω επισης οτι ο Μπορχες περασε απο την Αθηνα-ινκογνιτο- οπου ο Βαγενας τον αναγνωρισε στον καθρεφτη του Ζωναρς (Χαρτης νο8), οτι ο λαβυρινθος της Κνωσσου και ο μυθος του Θησεα εχει καιρια σημασια για το συνολο του εργου του και τελος οτι στην ανταπαντηση του προς τη φιλοσοφικη σχολη Κρητης που τον ανακήρυξε επιτιμο διδακτορα το 1984 ειπε τα συγκλονιστικο οτι αισθανεται Ελληνας σε εξορια.
gambit
Δεν γράφω για μια εκλεκτή μειοψηφία, που δε σημαίνει τίποτα για μένα, αλλ’ ούτε και για κείνη τη χιλιολιβανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως “Οι μάζες”. Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς. Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου. Γράφω, ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου.
http://borgesgr.blogspot.com/Borges
Το δεύτερο σονέτο για το σκάκι του Μπόρχες
Το πρωτότυπο κείμενο του δεύτερου σονέτου για το σκάκι του Μπόρχες, μετάφραση του οποίου υπάρχει εδώ στο ιστολόγιο του κ. Οικονομόπουλου (παρέθεσε τη διεύθυνση παραπάνω ο ιστολογιογράφοςּ τον επαναλαμβάνω, σε μορφή δεσμού, για ευκολότερη αναδρομή) είναι το εξής :
Ajedrez II
Tenue rey, sesgo alfil, encarnizada
Reina, torre directa y peón ladino
Sobre lo negro y blanco del camino
Buscan y libran su batalla armada.
No saben que la mano señalada
Del jugador gobierna su destino,
No saben que un rigor adamantino
Sujeta su albedrío y su jornada.
También el jugador es prisionero
(La sentencia es de Omar) de otro tablero
De negras noches y de blancos días.
Dios mueve el jugador, y éste, la pieza.
¿Qué Dios detrás de Dios, la trama empieza
De polvo y tiempo y sueño y agonías?
Μπόρχες έχουν μεταφράσει μεταξύ άλλων, εκτός από τον Καλοκύρη και τον Κυριακίδη, και οι Τάσος Δενέγρης και Γ.Δ. Χουρμουζιάδης στις «Υψιλον», Φίλιππος Δρακονταειδής στα «Γράμματα», Σπύρος Τσακνιάς στη «Νεφέλη», Κάτια Ουίλσον στον «Ερμή», ακόμα και Θωμάς Μαστακούρης στην «Ωρόρα».
Προσωπικά, προτιμώ τον ποιητή Μπόρχες από τον πεζογράφο Μπόρχεςּ μού αρέσουν και αρκετά από τα δοκίμιά του, ίσως επειδή παραθέτουν ατέλειωτα πραγματολογικά στοιχεία, μερικά επινοημένα :-)
Τυχαίνει να έχω ένα βιβλιαράκι που αναφέρεται στην, ινκόγνιτο αρχικά, επίσκεψη του Μπόρχες στην Αθήνα για την οποία έγινε λόγος εδώּ το σαββατοκύριακο, που θα αποκτήσω πρόσβαση σε αυτό, καθώς και στα βιβλία του Μπόρχες (τυχαίνει και τα έχω όλα, στις εκδόσεις «Ύψιλον» από τη δεκαετία του 1980, καθώς και σε άλλες μεταφράσεις σε άλλους οίκους), όλο και κάτι ενδιαφέρον θα αλιεύσω προς ανάρτηση.
Όμορφη ποιητική μορφή το σονέτο, και ταιριάζει γάντι στην ισπανική γλώσσα. Κάθε ισπανόφωνος ποιητής του παλαιού καιρού θεωρούσε υποχρέωσή του να συγγράψει έστω ένα, συχνά κάμποσα (μερικοί συνέγραψαν περισσότερα από κάμποσα, π.χ. ο θρυλικός Λόπε ντε Βέγα 3.000ּ αν ακούγονται πολλά, αναζητήστε τον αριθμό των θεατρικών έργων που συνέγραψεּ άντε, για να μην ψάχνετε, γύρω στα 1.800ּ τριήμερο και έργοּ γύρευε πόσες χήνες ξεπουπουλιάστηκαν και πόσα καλαμάρια αρμέχτηκαν για τις πέννες και τα μελάνια του :-)).
Βέβαια, οι βασιλείς του ισπανικού σονέτου είναι ο Γκόνγκορα και ο Κεβέδο, όμως θυμάμαι και ένα νόστιμο του Θερβάντες, σε μορφή διαλόγου μεταξύ του αλόγου του Ελ Θιδ και του [ψωρ]αλόγου του Δον Κιχώτη. Το πρωτότυπο κείμενο, ηλικίας 400 ετών, υπάρχει εδώ. Θα βρω και θα παραθέσω την έμμετρη απόδοση του Ηλία Ματθαίου, προς το σαββατοκύριακο πάντα.
*Ο Μπόρχες και εγώ (εκπληκτικό μικρό κείμενο του Μπόρχες, όπου προέρχονται τα αποσπάσματα της λεζάντας)*
Όλα συμβαίνουν σ’εκείνον, στον άλλο, στον Μπόρχες. Εγώ περπατάω στους δρόμους του Μπουένος Άιρες σταματώντας ίσως μηχανικά, για να κοιτάξω την κάμαρα μιάς πόρτας ή μια καγκελόπορτα. Νέα του Μπόρχες παίρνω απ’το ταχυδρομείο και βλέπω τ’όνομά του σε ακαδημαϊκές επιτροπές, σε κάποιο βιογραφικό λεξικό. Μ’αρέσουν οι κλεψύδρες, οι χάρτες, η τυπογραφία του δεκάτου ογδόου αιώνα, οι ετυμολογίες, η γεύση του καφέ και η πρόζα του Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον. Ο άλλος μοιράζεται τις ίδιες προτιμήσεις, αλλά με ματαιοδοξία που την μετατρέπει σε θεατρινισμούς. Θα ήταν υπερβολή να πω πως οι σχέσεις μας είναι εχθρικές. Εγώ ζω, εξακολουθώ να ζω, για να μπορεί ο Μπόρχες να επινοεί την λογοτεχνία του. Κι αυτή η λογοτεχνία με δικαιώνει. Δεν μου είναι δύσκολο να παραδεχτώ πως έχει συνεισφέρει μερικές αξιόλογες σελίδες, αυτές οι σελίδες όμως δεν μπορούν να με σώσουν, ίσως επειδή ότι είναι καλό δεν ανήκει πιά σε κανένα, μήτε σε εκείνον, στον άλλο, αλλά στο λόγο ή στην παράδοση. Οπωσδήποτε πρόκειται κάποτε να χαθώ οριστικά, και μόνο μια στιγμή του εαυτού μου ίσως μπορέσει και ζήσει στον άλλο. Λίγο λίγο, του παραχωρώ έδαφος, ότι έχω και δεν έχω, αν και ξέρω καλά την διεστραμμένη του συνήθεια, να υπερβάλει και να παραποιεί τα πάντα. Ο Σπινόζα κατάλαβε πως όλα τα πράγματα προσπαθούν να διατηρήσουν την υπόστασή τους: η πέτρα θέλει να είναι αιωνίως πέτρα, και η τίγρη τίγρη. Θα επιζήσω στον Μπόρχες, όχι στον εαυτό μου (αν υποθέσουμε πως είμαι κάποιος) και πάλι αναγνωρίζω τον εαυτό μου λιγότερο στα βιβλία του και περισσότερο στο περίπλοκο κούρντισμα μιάς κιθάρας. Εδώ και χρόνια, προσπάθησα να τον ξεφορτωθώ καιπέρασα από τις μυθολογίες των συνοικισμών της πόλης στα παιχνίδια με τον χρόνο και το άπειρο, τώρα όμως, τούτα τα παιχνίδια ανήκουν στον Μπόρχες, και θα πρέπει να σκαρφιστώ κάτι άλλο. Έτσι η ζωή μου είναι μια διαρκής φυγή, και χάνω τα πάντα, και τα πάντα ανήκουν στη λήθη ή στον άλλο.
Δεν ξέρω ποιος απ’τους δυό μας γράφει τούτη τη σελίδα.
Χόρχε Λουίς Μπόρχες (Ανθολογία, εκδόσεις Δόμος, μετάφραση Λάμπρος Καμπερίδης [El Hacedor] ).
@Καλοπροαίρετος
Ο Λόπε ντε Βέγκα υπολογίζεται ότι έγραψε ΜΟΝΟ περί τα 1500 θεατρικά (Ιστορία της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας,τόμος Α' ΕΑΠ, σελ.225). Δεν θέλω να είστε υπερβολικός, ποιός άνθρωπος είναι ικανός να γράψει 1800 θεατρικά στη διάρκεια μιας κανονικής ζωής;;; (-;
Αντιγράφω από το site της Ελευθεροτυπίας (http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=76990616) αυτό που δήλωσε ο Μπόρχες κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα το 1984:
Σκόπευε ο Μπόρχες να επιστρέψει στην Ελλάδα; «Το ελπίζω» είχε απαντήσει στον Καλοκύρη. «Ειδάλλως έζησα μάταια. Γιατί όλοι είμαστε Ελληνες. Ολη η Δύση είναι Ελλάδα εν εξορία. Ολοι οι Δυτικοί, Ελληνες εν εξορία. Ισως όμως εγώ να είμαι και cives romanus».
Ο αριθμός που δεν φαίνεται καλά στο site της Ελευθεροτυπίας είναι 76990616. Συγνώμη, δεν ξέρω πώς να βάζω δεσμό σε σχόλιο...:-)
Παράδειγμα για το πως μπαίνουν οι υπερσύνδεσμοι εδώ . Αγνοήστε τις ετικέτες body και html.
To άρθρο της Ελευθεροτυπίας εδώ .
Φυσικά αυτά μόνο εγκυκλοπαιδικά, όποιος έχει πραγματικά τη διάθεση να δει ένα άρθρο,θα κάνει απλώς copy & paste και δεν θα δυσανασχετήσει για το ένα βήμα παραπάνω που απαιτείται από το απλό κλικ:)
Εξαρτάται από την πηγή, εντούτοις η πιο αξιόπιστη, αλλά και άλλες, μιλούν πράγματι για 1.800
@ Παναγιώτης Κονιδάρης :
Το πλήθος των έργων που αποδίδονται στον «Φοίνικα της Ισπανίας» εξαρτάται από την πηγή. Η αγγλική Wikipedia μιλά για 1.500 έως 2.500. Η ισπανική Wikipedia αναφέρει ότι, σύμφωνα με σύγχρονό του λογοτέχνη, ήταν γύρω στα 1.800. Για 1.800 (χαρίζω τα 400 θρησκευτικού χαρακτήρα, το όλον 2.200) κάνει λόγο και αυτή η πηγή, όπου απαντώνται και οι ιλιγγιώδεις αριθμοί 133.000 σελίδες και 21.000.000 αράδεςּ πλήρης επιβεβαίωση του «Ουκ εν τω πολλώ το ευ» δηλαδή.
Και αν η αξιοπιστία των παραπάνω πηγών ελέγχεται, δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς αυτή την εγκυκλοπαίδεια, η οποία επίσης κάνει λόγο για το 1.800 που επικαλέστηκα. Τέλος, για 1.800 μιλά και άλλη αξιόπιστη εγκυκλοπαίδεια, αυτή.
Και μην ξεχάσουμε στη σούμα και τα 3.000 σονέτα και κάτι άλλα λιμά.
Και ζούσε και τη ζωή του, για να το θέσουμε κόσμια :-D
"...Θεωρώ τον εαυτό μου κυρίως αναγνώστη. Όπως γνωρίζετε, έχω τολμήσει την περιπέτεια της γραφής,αλλά πιστεύω πως αυτά που έχω διαβάσει είναι πολύ πιο σημαντικά απ'αυτά που έχω γράψει. Γιατί κάποιος διαβάζει αυτά που του αρέσουν- ωστόσο γράφει όχι αυτά που θα ήθελε να γράψει, αλλά αυτά που είναι ικανός να γράψει.
Η μνήμη μου με πηγαίνει πίσω σ΄ένα συγκεκριμένο βράδι κάπου εξήντα χρόνια πριν, στη βιβλιοθήκη του πατέρα μου στο Μπουένος Άιρες.Τον βλέπω, βλέπω το φως του γκαζιού, μπορώ να βάλω το χέρι μου πάνω στα ράφια [...] Πηγαίνω πίσω σ'εκείνο το αρχαίο πια νοτιοαμερικανικό βράδι, και βλέπω τον πατέρα μου. Τον βλέπω αυτή τη στιγμή και ακούω τη φωνή του να λέει λέξεις που δεν καταλάβαινα, όμως τις ένιωθα.
οι λέξεις αυτές προέρχονταν από τον Κeats, από την "Ωδή σ' ένα αηδόνι" [...] Οι στίχοι που θυμάμαι είναι αυτοί που έρχονται τώρα σε σας:
Thou wast not born for death, immortal Bird!
No hungry generations tread thee down;
Τhe voice I hear this passing night was heard
In ancient days by emperor and clown:
Perhaps the self-same song that found a path
Through the sad heart of Ruth, when, sick for home,
She stood in tears amid the alien corn.
Νόμιζα πως ήξερα τα πάντα γα τις λέξεις, τα πάντα για τη γλώσσα (όταν είναι κανείς παιδί, νιώθει πως ξέρει πολλά πράγματα), όμως οι λέξεις αυτές ήρθαν σε μένα ως αποκάλυψη. Φυσικά, δεν τις καταλάβαινα. Πώς θα μπορούσα να καταλάβω αυτούς τους στίχους για τα πουλιά -για τα ζώα- που κατά κάποιον τρόπο είναι αιώνια, έξω από τον χρόνο, γιατί ζουν στο παρόν; Είμαστε θνητοί γιατί ζούμε στο παρελθόν και στο μέλλον -γιατί θυμόμαστε μια εποχή που δεν υπήρχαμε, και προβλέπουμε μιαν εποχή που θα είμαστε νεκροί. Οι στίχοι αυτοί ήρθαν σε μένα διαμέσου της μουσικής τους. Πίστευα ότι η γλώσσα ήταν ένας τρόπος να λέει κανείς πράγματα, να εκφράζει παράπονα , να δηλώνει ότι είναι ευχαριστημένος ή λυπημένος, και ούτω καθεξής. Όμως όταν άκουσα αυτούς τους στιχους (και τους ακούω, κατά κάποιον τρόπο, συνεχώς από τότε), κατάλαβα ότι η γλώσσα μπορούσε να είναι και μουσική και πάθος. Κι έτσι μου αποκαλύφθηκε η ποίηση..."
(Μπόρχες, Χόρχε Λουίς. Μετ.Μαρία Τόμπρου. Η Τέχνη του στίχου. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2001.)
@La vida es sueño:
Πολύ ωραίο το απόσπασμα με τα λόγια του Μπόρχες. Και εξαίσιο το ποίημα του Keats, στο οποίο ο Μπόρχες επανέρχεται αδιάκοπα στο έργο του.
Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό, με αφορμή το ψευδώνυμό σου, να μεταφέρω εδώ τις δυο τελευταίες στροφές του μονόλογου του Σεγισμούνδου στο έργο του Calderón La vida es sueño (Η ζωή είναι ένα όνειρο), που θεωρείται από πολλούς ως το κορυφαίο έργο του ευρωπαϊκού μπαρόκ.
Κι εγώ, το ότι ήμουν χθες σ' ένα παλάτι,/
όνειρο το 'δα. Κι όνειρο είναι πάλι/
πως στο κελί δεμένο μ' έχουν βάλει./
Τι είν' η ζωή; Ένα ψέμα, μια αυταπάτη,
μια χίμαιρα, μια σκιά. Στιγμή στου απείρου/
το χάος είν' ό,τι φαίνεται μεγάλο./
Γιατί η ζωή είν' ένα όνειρο, τι άλλο!/
Και τα όνειρα, είναι όνειρο του ονείρου.
(Ελεύθερη έμμετρη μετάφραση, Νίκος Χατζόπουλος)
Το πρωτότυπο:
Yo sueño que estoy aquí
destas prisiones cargado,
y soñé que en otro estado
más lisonjero me vi.
¿Qué es la vida? Un frenesí.
¿Qué es la vida? Una ilusión,
una sombra, una ficción,
y el mayor bien es pequeño;
que toda la vida es sueño,
y los sueños, sueños son.
@Καλοπροαίρετος
Λυπάμαι αν σας κούρασα (δε μπορώ άλλο τον πληθυντικό και πες με αγενή αν θες, δε μου καίγεται καρφί-ΣΕ κούρασα) για να ψάχνεις τις πειστικές πηγές που παράθεσες. Δεν έχω λόγο, ούτε τρόπο να τις αμφισβητήσω, μάλιστα το έψαξα λίγο αρχικά σκεφτόμενος ότι ήταν περισσότερα! Και βέβαια με το ιλαρό ύφος μου νόμιζα ότι είχες εξοικειωθεί, αλλά που θα σου πάει, το'χεις, το' χεις! (-:
– Το λέει και ο προφέσορας. – Και λοιπόν;
@ Παναγιώτης Κονιδάρης :
Βασικά, ήθελα να εκθέσω το σύγγραμμα που επικαλέστηκες (ορίστε, καταργώ κι εγώ τον πληθυντικόּ τελικά, δεν πονάειּ τώρα που ξεθάρρεψα, θα προπονηθώ εντατικά απόψε και αύριο θα αποτολμήσω να απευθυνθώ στον ενικό και στη σύζυγο :-D) και μέσω αυτού το ίδρυμα που το περιλαμβάνει στη διδακτέα ύλη του :-) Απλώς, όπως είπε και ο Ψευδεπίχαρμος – πώς λέμε : Ψευδοκαλλισθένης, Τζιτζιποσειδών, Ημιχαράλαμπος; Έ, έτσι –, «μέμνασο απιστείν» - όχι, μην πάει ο νους σου στο πονηρό, το απιστείν με την καλή έννοια : να θυμάσαι ότι πρέπει να είσαι δύσπιστος.
Και σιγά το ψάξιμο : δεν χρειάστηκε δα να ανατρέξω σε σκονισμένους ογκώδεις τόμους στα ψηλότερα ράφια αχανών βιβλιοθηκών σαν αυτές που περιγράφει ο Μπόρχες (ή ο Μαμαλούκας)ּ στο διαδίκτυο υπάρχουν πλέον όλα τα πάντα (για όλα τα κοάλα δεν ξέρω, ερευνάται :-))
Είναι μαγευτικό να ακούει κανείς την φωνή του Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Τρομερή η αναφορά με την αναγνώρισή του στον καθρέφτη του Ζόναρς...
Για όσους ξέρουν τι σημαίνουν οι ατέλειωτοι καθρέφτες στο έργο Μπόρχες. Είναι κρίμα που ένας λογοτέχνης αυτού του μεγέθους δεν τιμήθηκε με το Νόμπελ. Ή ίσως είναι προτιμότερο;
Ο διάλογος Μπαμπιέκα και Ροθινάντε στο σονέτο του Θερβάντες
Σε προηγούμενη δημοσίευση είχα αναφέρει ότι υπάρχει ένα, με μορφή διαλόγου μεταξύ του αλόγου του Ελ Θιδ και του [ψωρ]αλόγου του Δον Κιχώτη, σονέτο του Θερβάντες, και είχα υποσχεθεί τη μετάφραση του Ηλία Ματθαίου. Ιδού :
Διάλογος ανάμεσα στον Μπαμπιέκα και τον Ροθινάντε
Μπ. Γιατί τόσο αχαμνούλης, Ροθινάντε;
Ρ. Γιατί δεν τρώω καθόλου, ενώ δουλεύω.
Μπ. Τι γίνεται μ΄ άχυρο και κριθάρι;
Ρ. Δεν μ΄ αφήνει μπουκιά τ΄ αφεντικό μου.
Μπ. Θά ΄στε, φαίνεται, κακοαναθρεμμένος
κι η γαϊδουρόγλωσσά σας τον προσβάλλει.
Ρ. Γάιδαρος είν΄ ο ίδιος από κούνια,
Θες να τον δεις; Δες τον ερωτευμένο.
Μπ. Κακό είν΄ η αγάπη; Ρ. Φρόνιμο δεν είναι.
Μπ. Είσαστε μεταφυσικός. Ρ. Διότι δεν τρώω.
Μπ. Γκρινιάξτε για τον σκουταριώτη. Ρ. Δε μου φτάνει.
Πώς να γκρινιάξω μες στη συμπονιά μου,
όταν κι αφεντικό και σκουταριώτης
είναι το ίδιο αχαμνοί όσο ο Ροθινάντε;
(Μιγκέλ ντε Θερβάντες : Δον Κιχώτης, Α’ τόμος, σελίδα 44, εκδόσεις Εξάντας 1994, μετάφραση Ηλίας Ματθαίου)
Δεν το πιστεύω ότι άκουσα τη φωνή του Μπόρχες σε σκακιστικό μπλογκ
:-)
Δημοσίευση σχολίου